Τὸ δημοκρατικὸ Θέατρο Σκιῶν γιὰ μιὰν ἀκόμη φορὰν κατέδειξε γλαφυρότατα καὶ πλέον χωρὶς ἴχνος ἐλαχἰστης σοβαροφανείας τὴν θεμελιακήν του ψευδότητα, καθὼς ἀναισχύντως πιὰ διαλαλεῖ τὴν αὐταναιρετικήν του ὑπόστασιν καὶ τὴν παντελῆ ἔλλειψιν ἔστω καὶ ψηγμάτων ἐντίμου πίστεως εἰς τὰ φούμαρα ποὺ μεγαλοστόμως ἐπικαλεῖται καὶ μεγαλοπρεπῶς καταπατεῖ καὶ συνθλίβει: Ὄχι δὲ μόνον παρασκηνιακῶς ἀσκοῦν συστηματικῶς δρᾶσιν τύπου ἐγκληματικῆς Μαφίας ἐλεγχούσης καὶ τὴν ἀνεκδοτικὴν ΕΥΠ καὶ λοιπὰς ὑπηρεσίας ἀλλὰ καὶ τὴν «Δικαιοσύνην» (εἰς ὂ καὶ θὰ ἐπανέλθωμεν συγκεκριμένως!) καὶ τὰ συστηματικῶς ἐκμαυλιστικὰ καὶ ἀποπροσανατολιστικὰ ΜΜΕ ἰδιοκτησίας τῶν διεφθαρμένων συνενόχων τῆς κομματικῆς ἐγκληματικῆς νομενκλατούρας – ἀλλὰ καὶ ἐμφανέστατα καὶ πανηγυρικῶς ἐνίοτε καταβᾶλλον κάθε προσπάθειαν φιμώσεως οἱουδήποτε φαινομενικῶς ἀπειλεῖ τὴν ὁμογενῆ καὶ ὁμόψυχον φαυλότητα κι ἀντεθνικότητα τοῦ συνόλου περίπου τῶν περὶ τὴν κουτάλαν κοκορομαχούντων θεατρίνων του… 
του Αχιλλέως Ξανθάκη
Τελικά υπάρχει αληθινή λαϊκή εκπροσώπηση στην Βουλή που μόλις εκλέχθηκε; Και τι είναι αυτό που πραγματικά θα αντιπροσώπευε τον λαό; Η εκλογή εκείνων που νομίζει ότι ψήφισε, η εκλογή εκείνων που τον κορόιδεψαν και ψήφισε ή η εκλογή εκείνων που ξέρει ότι τον κοροϊδεύουν αλλά τους εκλέγει;
Η Βουλή που μόλις εκλέχθηκε, είναι ψευδής. Διαβάζοντας το παρόν κείμενο θα καταλάβετε τι εννοώ.
Το περίεργο όμως είναι, πως αν και ψευδής, μας λέει και αλήθειες και μάλιστα σημαντικότατες.
Ας ξεκινήσουμε με μια γενική αλλά σοβαρότατη αλήθεια. Σε μια Δημοκρατία η Βουλή θα πρέπει να αποτυπώνει την θέληση του «κυρίαρχου» λαού. Η δική μας δεν το κάνει, εξ ού και είναι ψευδής.
Παρακαλώ σκεφθείτε τα κάτωθι:
Το πρώτο κόμμα της ΝΔ συγκέντρωσε περίπου 40% και ενθυλάκωσε 158 έδρες. Αυτό σημαίνει ότι η υπόλοιπη Βουλή αντιπροσωπεύει το 60% που όμως ελέγχει λιγότερες έδρες…
Έτσι, σε μια υπόθεση εργασίας, αν σύσσωμη η αντιπολίτευση (του 60%) θέλει να μπλοκάρει κάποια ενέργεια της κυβέρνησης (του 40%) δεν μπορεί να το κάνει αφού δεν συγκεντρώνει τις απαραίτητες έδρες. Με δυο λόγια η μειοψηφία του 40% έχει περισσότερη δύναμη από την πλειοψηφία του 60%.
Σε ένα ακραίο σενάριο, το 60% εκτός ΝΔ θα έπρεπε να μην παρουσιαστεί και να μην ορκιστεί. Έτσι κι αλλιώς είναι απόλυτα αδύναμο, κι ας είναι πλειοψηφία, να φέρει την όποια αντίσταση σε αποφάσεις της κυβέρνησης. Η απουσία του, λοιπόν, δεν επηρεάζει τίποτε. Γι’ αυτό και έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε άδεια έδρανα σε συνεδριάσεις του σώματος, αφού έτσι κι αλλιώς η παρουσία είναι διακοσμητική.
Αν λοιπόν δεν ανελάμβανε καθήκοντα το ουσιαστικά αδύναμο 60%, το κράτος τουλάχιστον θα εξοικονομούσε τεράστια χρηματικά ποσά στην τετραετία.
Και μην αφήσετε κανέναν να σας παραμυθιάσει περί «κοινοβουλευτικού ελέγχου» στην κυβέρνηση. Κανένας έλεγχος δεν υφίσταται όταν δεν έχεις την δυνατότητα κυρώσεων. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση απαντά σε όποιες ερωτήσεις θέλει, γράφοντας στα παλαιά των υποδημάτων της όποιες δεν την συμφέρουν.
Άρα είναι ψέμα πως η Βουλή έχει μοιραστεί αναλόγως με την βούληση του λαού. Δεν είναι πραγματικά αντιπροσωπευτική και συνεπώς είναι ψευδής.
Το κόμμα με τα περισσότερα ποσοστά θα έπρεπε να συγκροτεί την κυβέρνηση, αλλά το σύνολο της Βουλής -εάν και εφόσον κατάφερνε κάποιο ζήτημα να αποκτήσει κοινή υποστήριξη από όλα τα διαφορετικά κόμματα- θα έπρεπε να μπορεί να επιβάλλει την θέληση της πλειοψηφίας. Αυτά γίνονται ή τουλάχιστον θα έπρεπε να γίνονται σε δημοκρατίες αστικού τύπου, όπως αυτές που έχουν επικρατήσει στην Δύση μετά τον Β’ΠΠ.
Ποια είναι όμως η αλήθεια που μας λέγει η ψευδής Βουλή; Μας λέγει ευθέως, ανοικτά αλλά και προκλητικά ότι δεν μετράει η γνώμη του λαού. Δεν το κρύβει. Το πακετάρει με χαρτί περιτυλίγματος που γράφει επάνω «εκλογικός νόμος», «σταθερότητα και ισχυρή κυβέρνηση» – αλλά δεν το κρύβει.
Λες και τον εκλογικό νόμο τον ψήφισε ο λαός. Λες και η ισχυρή κυβέρνηση δεν είναι χαρακτηριστικό κάθε δικτατορίας. Λες και η σταθερότητα δεν είναι μια κωδική λέξη για μη επίτευξη προόδου.
Αυτό είναι το βασικό ψεύδος της Βουλής. Υπάρχουν όμως κι άλλα.
Εκείνα τα ψεύδη που έχουν εισαγάγει στην Βουλή τα ίδια τα κόμματα. Για παράδειγμα, η ΝΔ έκανε προεκλογική καμπάνια χαρακτηρίζοντας τον εαυτό της ως κεντροδεξιό κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλιστικό και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κεντροαριστερό.
Πως γίνεται, λοιπόν, ένα κόμμα να είναι κεντροδεξιό όταν υπουργοποιεί σοσιαλιστές και κεντροαριστερούς;
Όλοι γνωρίζετε για τα -ιστορικά- στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς που βρίσκουν υπουργικό καταφύγιο στις κυβερνήσεις της ΝΔ.
Αλλά και η πολιτεία των τριών «διαφορετικών» κομμάτων είναι αποκαλυπτική. Είτε κυβερνάει η ΝΔ, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ είτε το ΠΑΣΟΚ, όλες οι κεντρικές πολιτικές γραμμές είναι ίδιες – κι ας τσακώνονται μέχρι λιποθυμίας στα κανάλια οι αντίπαλοι πολιτικοί.
Και αν κάτι -αρχικά- φαίνεται αντίθετο στα πιστεύω κάποιου κόμματος, σαν γίνει αλλαγή εξουσίας, μας ταΐζουν ένα «το κράτος έχει συνέχεια» – και τίποτε δεν αλλάζει. Μα αν το κράτος έχει ένα ταμπού που ονομάζεται «συνέχεια», ποιος ο λόγος για τους ψηφοφόρους να αλλάξουν κυβέρνηση;
Η ΝΔ, λοιπόν, είναι σαφέστατα κεντροαριστερό κόμμα, άσχετα τι ισχυρίζεται η ίδια. Και δεν είναι το μόνο κόμμα που άλλο είναι κι άλλο ισχυρίζεται πως είναι.
Ας πάρουμε το ΚΚΕ. Ο ορισμός του συντηρητικού και συστημικού κόμματος. Αλλά πρεσβεύει «ρήξεις επαναστάσεις και δικτατορία του προλεταριάτου». Αλήθεια, τι κάνει το ΚΚΕ στην Βουλή; Έναν θεσμό που ιδεολογικά δεν πιστεύει, σε ένα κράτος που κάποτε προσπάθησε να ανατρέψει…
Ας πάρουμε και το νεο-εισαχθέν κόμμα ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ. Πλασάρεται ως εθνικιστικό, πατριωτικό – και μάλιστα οι αντίπαλοί του, πάνε πιο μακριά και το λένε –ηλιθιωδώς– φασιστικό!
Πως γίνεται όμως ο Πρόεδρος ενός τέτοιου κόμματος να έχει ανδρωθεί πολιτικά,
• από την συμμετοχή του στην ΠΟΛΑΝ (του Σαμαρά που πρωτοστάτησε στην δίωξη των εθνικιστών)
• από την συμμετοχή του στο ΛΑΟΣ (του Καρατζαφέρη που όταν μπήκαν οι εθνικιστές στην Βουλή έλεγε: «μπήκαν οι λυκάνθρωποι»), το ΛΑΟΣ από όπου προέρχονται οι σκληροί ΝΔκράτες Βορίδης και Γεωργιάδης και ο Πρόεδρος της “Ελ.Λύσης” Βελόπουλος.
• από την συμμετοχή του στον Ριζοσπαστικό Εθνικό Συναγερμό του Καπερνάρου, που κανείς δεν έχει τολμήσει να κατηγορήσει για φασίστα
• από την συμμετοχή του στην Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη, που ήταν ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και υποψήφιος κάποτε του Μητσοτάκη πατρός
– Πως είναι λοιπόν δυνατόν ένας τέτοιος άνθρωπος να θεωρηθεί εθνικιστής, πόσο μάλλον φασίστας;
Και δεν είναι μόνο αυτός. Για τον εκπρόσωπο τύπου του κόμματος, έχουμε δει δεκάδες φωτογραφίες του με Ροταριανούς, με τον Κακλαμάνη – ακόμη και με την κα Βοζενμπεργκ!
Πως μπορεί να είναι εθνικιστής ένας πολιτικός που δηλώνει ευθαρσώς στον τηλεοπτικό φακό πως οι «μετανάστες πρέπει να μπορούν να έρχονται στην χώρα και να ασκούν τα εδώ δικαιώματά τους ανθρώπινα» και ταυτόχρονα δηλώνει το ενδιαφέρον του για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα; Και το βράδυ των εκλογών ευχαρίστησε όλους τους Έλληνες «ανεξαρτήτως χρώματος». Πως μπορεί να είναι φασίστας ή εθνικιστής ένας τέτοιος πολιτικός;
Εδώ βέβαια θα υπάρξει και αντίλογος. Θα πει κάποιος εύλογα, μα αφού τους στηρίζει ο Κασιδιάρης, το πρωτοπαλλήκαρο της ΧΑ, ο ιδρυτής του εθνικού κόμματος «Έλληνες».
Πράγματι, ο Ηλίας Κασιδιάρης είναι όλα αυτά. Είναι όμως και ο άνθρωπος που πριν τους ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ επεχείρησε να δώσει στήριξη στην Ζωή Κωνσταντοπούλου και στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και αυτοί φασίστες και εθνικιστές; Όπως και τον Κανελλόπουλο του ΕΑΝ. …Είναι μήπως και αυτός φασίστας και εθνικιστής;
Μάλλον από όλα τα παραπάνω πιο πιθανό είναι ο Κασιδιάρης να μην είναι πράγματι εθνικιστής κι ας αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος. Είπαμε ότι και η ΝΔ θέλει να είναι κεντροδεξιά αλλά δεν είναι.
Η γενική εντύπωση αυτή την στιγμή είναι ότι ο Κασιδιάρης ως grand maître στο σκάκι τριπλάρισε το σύστημα.
Η δική μου είναι εντελώς αντίθετη.
Το σύστημα διέγνωσε έγκαιρα (για εκείνο) τον κίνδυνο να πλαισιωθούν γύρω από τον Κασιδιάρη οι «άστεγοι» ψηφοφόροι του εθνικισμού υποταγμένοι στην λογική: «δεν υπάρχει τίποτε άλλο».
Ξεκίνησε ένα αριστοτεχνικό χειρισμό της ναρκισσιστικής προσωπικότητας του Κασιδιάρη και τον οδήγησε σε ένα ναρκοπέδιο πολιτικών αποφάσεων, το οποίο δεν είχε άλλη διέξοδο για εκείνον από το να χάσει το κόμμα του.
Όπως και έγινε.
Ξεκινώντας από το χοντροειδέστατο λάθος του ΕΑΝ, το οποίο και γρήγορα ξεπέρασε, ο Κασιδιάρης έκανε το αγεφύρωτο ιδεολογικό ατόπημα να προτείνει ψήφο στην αριστερά και, σαν αντίδοτο στην γκάφα, του προσφέρθηκε η διέξοδος των ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ. Το αποτέλεσμα;
Από την μια, στις εκλογές μετρήθηκαν οι οπαδοί Κασιδιάρη, οι οποίοι πάρα πολύ απέχουν τελικά από τα ψευδή 15% και 17% που έλεγαν τα μεγαλοστελέχη του – έπιασαν, όμως, το καθόλου ευκαταφρόνητο 5% περίπου.
Από την άλλη, το ποσοστό αυτό καταναλώθηκε ήδη και θα παραμείνει εγκλωβισμένο για μια 4ετία σε ένα κόμμα που, όπως αναλύσαμε παραπάνω, καθόλου μεν φασιστικό δεν μπορεί να θεωρηθεί, πολύ χλωμά εθνικιστικό μπορεί να ονομαστεί και που, σίγουρα, έχει περισσότερους δεσμούς με όλο το πολιτικό σύστημα που κυνήγησε τον Κασιδιάρη, παρά με τον ίδιο!
Μεγάλη παγίδα λοιπόν πάτησε ο σκακιστής που, με έντονο πείσμα, κατάφερε να δώσει την όποια δύναμη του πρόσφεραν οι υποστηρικτές του, σε «άλλους».
Για όποιον λοιπόν εξακολουθεί να θέλει να σκέφτεται, από αυτή την Βουλή εξάγονται αλήθειες.
Η σημαντικότερη που εξάγεται αυτή την στιγμή είναι ότι τα ψέματα τα συντηρεί ο ίδιος ο λαός με την ευκολοπιστία, την αφέλεια και την πολιτική του οκνηρία.
Αφού λοιπόν είναι, τελικά, θέληση του λαού να τον κοροϊδεύουν, τότε η ψευδής Βουλή, λέγει «αλήθεια».