τοῦ Γεωργίου Λιναρδῆ
Ἐκ τοῦ ἱστοτόπου https://istos.net.gr
Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε ως μια αμυντική-στρατιωτική συμμαχία για να προστατεύσει τα κράτη-μέλη του από τον κομμουνιστικό επεκτατισμό. Ο στόχος του ΝΑΤΟ ήταν η θωράκιση της Δυτικής Ευρώπης από μια κομμουνιστική στρατιωτική εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Παρ’ ότι η Σοβιετική Ένωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας εναντίον των οποίων δημιουργήθηκε η Βορειοατλαντική Συμμαχία αυτοδιαλύθηκαν το 1990, η αυτοδιάλυση αυτή κατά παράδοξο τρόπο οδήγησε στην διεύρυνση της Συμμαχίας και στην εγκόλπωση ενός παγκόσμιου και καθαρά επιθετικού ρόλου. Η ιμπεριαλιστική-αποσταθεροποιητική μετεξέλιξη του ΝΑΤΟ ξεκίνησε με την εγκληματική επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας και συνεχίστηκε με την αιματηρή και δολοφονική κατοχή του Αφγανιστάν και του Ιράκ, με την επίθεση κατά της Λιβύης και την διάλυση αυτής της χώρας, καθώς και με τις αποσταθεροποιητικές ενέργειες κατά της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας, ενώ είχαν μεσολαβήσει τα πραξικοπήματα της Συμμαχίας στην Ουκρανία και την Γεωργία με τα γνωστά αποτελέσματα.
Το σημερινό ΝΑΤΟ είναι μια πολιτική οργάνωση η οποία στο όνομα της δήθεν παγκόσμιας ασφάλειας διενεργεί επιθετικούς πολέμους και επεμβάσεις εκτός ορίων της συμμαχίας, με στόχο την εξασφάλιση των συμφερόντων του αμερικανικού καπιταλισμού και των κατά τόπους (περιστασιακών) συνεταίρων του. Το ΝΑΤΟ σήμερα είναι η καλύτερη αμερικανική «επένδυση» μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αυτό το πλαίσιο ανακαλύπτει υποθετικούς αντιπάλους και υποτιθέμενες πηγές παγκόσμιας ανασφάλειας, ούτως ώστε να δικαιολογεί στρατιωτικές επεμβάσεις σε διάφορες περιοχές και χώρες του πλανήτη. Το σημερινό ΝΑΤΟ έχει μετατραπεί σε μια οργάνωση ελέγχου της εθνικής και λαϊκής βούλησης, όπως επίσης και σε μια οργάνωση ελέγχου και διευκόλυνσης των μεταναστευτικών ροών. Το ΝΑΤΟ στο πέρασμα των τριών τελευταίων δεκαετιών έχει αποδείξει ότι ουδόλως είναι φύλακας της «ειρήνης» και της «δημοκρατίας», είναι ένας προπαγανδιστικός μύθος που οι δυτικοί ηγέτες καλλιεργούν για να προωθήσουν άνομα συμφέροντα.
Η πρακτική εφαρμογή του μύθου εκδηλώνεται σαφέστερα στις σχέσεις με την Ρωσία. Η επικρατούσα αφήγηση
(που διαδίδεται υπάκουα από τα συκοφαντικά μέσα ενημέρωσης της Ελλάδας) είναι ότι η εισδοχή νέων μελών του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη κατά την εποχή μετά τον Ψυχρό Πόλεμο δεν αποτελούσε απειλή για την ασφάλεια της Ρωσίας. Ακόμη και οι μεγάλης κλίμακας προσπάθειες να καταστεί η Ουκρανία στρατιωτικό πλεονέκτημα της συμμαχίας δήθεν δεν συνιστούσαν επικίνδυνες προκλήσεις. Αυτά τα μέτρα περιλάμβαναν αρκετές πωλήσεις όπλων στο Κίεβο, την εκπαίδευση των ουκρανικών δυνάμεων, κοινές πολεμικές ασκήσεις μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ουκρανίας και προφανώς επίσης κοινές επιχειρήσεις κυβερνοπολέμου εναντίον ρωσικών στόχων.
Όλα αυτά τα μέτρα ελήφθησαν στο πλαίσιο της απόσυρσης της Ουάσιγκτον από τη Συνθήκη για τις πυρηνικές δυνάμεις μέσου βεληνεκούς INF (Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty) και την συμφωνία ανοικτών ουρανών (Treaty on Open Skies), αν και η διατήρηση και των δύο μέτρων ήταν υψηλή προτεραιότητα για την Μόσχα.
Παρά αυτή την μακροχρόνια φιλοπόλεμη συμπεριφορά, οι δυτικοί πολιτικοί επέμειναν όχι μόνο ότι η Ουκρανία είχε το δικαίωμα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αλλά και ότι η Μόσχα δεν είχε κανένα λόγο να θεωρήσει μια τέτοια κίνηση απειλή για την ασφάλεια της Ρωσίας.
Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να παρουσιάσει μια παρόμοια εικόνα όσον αφορά την πολιτική έναντι της Κίνας.
Στις δύο τελευταίες συνόδους κορυφής του ΝΑΤΟ, μεγάλο μέρος της συζήτησης επικεντρώθηκε στο πώς να αντιμετωπισθεί η Κίνα. Αυτή η ευθυγράμμιση μπορεί να φαίνεται λίγο περίεργη για μια συμμαχία της οποίας το επίσημο όνομα είναι ο Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Ωστόσο, οι ΗΠΑ πιέζουν σαφώς τους Ευρωπαίους συμμάχους τους να συμμετάσχουν σε μια όλο και πιο σκληρή πολιτική έναντι του Πεκίνου. Αυτή είναι μια κραυγαλέα προσπάθεια να εμπλακεί το ΝΑΤΟ ως παράγοντας σε μια πολιτική περιορισμού που στρέφεται εναντίον της Κίνας, συμπεριλαμβανομένης της προθυμίας να βοηθήσει στην υπεράσπιση της Ταϊβάν.
Ακόμη και αγνοώντας αυτές τις πρόσφατες κινήσεις (Ουκρανία, Ταϊβάν), ο ισχυρισμός ότι το ΝΑΤΟ είναι μια αμυντική συμμαχία είναι παράλογος. Το ΝΑΤΟ διεξήγαγε αεροπορικό πόλεμο εναντίον των Σέρβων της Βοσνίας το 1995 και εναντίον της ίδιας της Σερβίας το 1999, αν και καμία οντότητα δεν είχε επιτεθεί ή ακόμη και απειλήσει ένα μέλος του ΝΑΤΟ. Ομοίως, το 2011, η συμμαχία ξεκίνησε αεροπορικές και πυραυλικές επιθέσεις εναντίον της Λιβύης για να εκδιώξει τον Μουαμάρ Καντάφι από την εξουσία. Ακόμη και αν το ΝΑΤΟ δικαιολόγησε την χρήση στρατιωτικής δύναμης στο Αφγανιστάν ως απάντηση στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 εναντίον ενός μέλους της Συμμαχίας, ήταν πολύ τραβηγμένο να δικαιολογήσει την επακόλουθη κατοχή του Αφγανιστάν επί δύο δεκαετίες ως αμυντική αποστολή.
Εκτός από τις επίσημες αποστολές του ΝΑΤΟ, οι οποίες ήταν σαφώς μη αμυντικής φύσης, υπήρξαν και άλλες πολεμικές πράξεις στις οποίες συμμετείχαν μερικά ή τα περισσότερα μέλη της Συμμαχίας. Τόσο ο πόλεμος του Περσικού Κόλπου το 1991 όσο και ο πόλεμος του Ιράκ το 2003 ταιριάζουν σε αυτή την περιγραφή. Και στις δύο συγκρούσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των αντι-ιρακινών δυνάμεων προέρχονταν από χώρες του ΝΑΤΟ, κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Βρετανία. Αυτές οι επιθετικές επιχειρήσεις ήταν συμμαχικές αποστολές που ήταν υπό αμερικανικό έλεγχο μόνο κατ’ όνομα.
Είναι επίσης απίθανο οι περισσότερες ξένες κυβερνήσεις και πληθυσμοί να πιστέψουν τον σχετικό μύθο ότι τα μέλη του ΝΑΤΟ είναι φιλειρηνικές δημοκρατίες. Κλασικό παράδειγμα η Τουρκία η οποία έχει διατηρήσει ένα δημοκρατικό προσωπείο για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του ΝΑΤΟ, αλλά ο στρατός και άλλοι αυταρχικοί παράγοντες είχαν το πάνω χέρι τις περισσότερες φορές, κάτι που ισχύει ασφαλώς και για την σημερινή κυβέρνηση του Ερντογάν. Επίσης, μεμονωμένα μέλη του ΝΑΤΟ έχουν πραγματοποιήσει επί δεκαετίες ξεδιάντροπη επιθετικότητα.
Ο πόλεμος της Ουάσιγκτον στο Βιετνάμ μπορεί να είναι το μεγαλύτερο και πιο γνωστό παράδειγμα, αλλά δεν είναι το μόνο. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ στον Λίβανο, την Δομινικανή Δημοκρατία, την Γρενάδα και τον Παναμά ανήκουν επίσης σε αυτή την κατηγορία.
Οι ΗΠΑ δεν είναι το μόνο μέλος του ΝΑΤΟ που εμπλέκεται σε επιθετικούς πολέμους με κατάφωρο τρόπο.
Η Γαλλία έχει παρέμβει επανειλημμένα στο Τσαντ και στις άλλες πρώην αποικίες της στην Αφρική και σήμερα απειλεί να υποστηρίξει μια νέα πολεμική αποστολή για την ανατροπή των ρωσόφιλων πραξικοπηματιών που κυβερνούν σήμερα στον Νίγηρα. Θυμίζουμε ότι η Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ εισέβαλε στην Κύπρο το 1974 και κατέλαβε σχεδόν το 40% του νησιού, ενώ στρατιωτικές δυνάμεις της Άγκυρας επιχειρούν εναντίον των Κούρδων τόσο στο Ιράκ όσο και στην Συρία, παρά τις αντιρρήσεις των κυβερνήσεων αυτών των χωρών.
Το ΝΑΤΟ δεν είναι παρά ένα λείψανο του Ψυχρού Πολέμου. Το άλλο λείψανο, το κομμουνιστικό Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ήδη έχει ταφεί από το 1991. Ο μόνος λόγος επιβίωσης αυτού του άθλιου οργανισμού είναι η υποδαύλιση συγκρούσεων και οι επεμβάσεις που εξυπηρετούν άνομα εν τέλει συμφέροντα. Έτσι είναι παντελώς δικαιολογημένο το ερώτημα «γιατί είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ», «γιατί χρειαζόμαστε το ΝΑΤΟ»; Για να μας προφυλάξει από ποιους; Από ποιους απειλούμεθα; Από την Ρωσία ή μήπως από την Κίνα; Ή μήπως από την Τουρκία και τους ισλαμιστές εισβολείς που το ίδιο το ΝΑΤΟ δημιούργησε δια της πολιτικής και των επεμβάσεων του;
Οι εικόνες του προπαγανδιστικού μύθου του ΝΑΤΟ ως αμυντική συμμαχία πρέπει να αντιμετωπιστούν με χλευαστικό γέλιο. Το ΝΑΤΟ δεν είναι μια αμυντική συμμαχία και τα μέλη του δεν είναι φιλειρηνικές δημοκρατίες.
Το ΝΑΤΟ είναι μια επιθετική συμμαχία που αναζητά νέες ιμπεριαλιστικές/αποικιοκρατικές ευκαιρίες σε όλο τον κόσμο.