Προλεγόμενα ὑπὸ Στεφάνου Γκέκα:
Ἀναδημοσιεύουμε σήμερα ἐκ τοῦ λίαν συναφοῦς μας ἱστολογίου https://istos.net.gr τὸ πλῆρες ζωῆς καὶ πνεύματος τοῦτο ἄρθρον τοῦ ἐκλεκτοῦ συναγωνιστοῦ Ἀχιλλέως Ξανθάκη. Δωρικῶς καὶ διαυγῶς μεταφέρει ἕνα πνεῦμα μεστὸν ἀληθῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν.
Ὁ χῶρος ἔχει μετατραπῇ εἰς ἕνα θέατρον κωμικῶν παραστάσεων πλειστηριασμοῦ εἰς δοκησισόφους ἱστορικοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ τύπου ἂν ὁ Ἴων Δραγούμης ἦτο ἡμίθεος ἢ ἕνας τιποτένιος τουρκολάγνος τσαρλατᾶνος, ἂν ὁ Ἰ. Μεταξᾶς ἦτο ἡ ἐν Ἑλλάδι ῥωμαλέα ἔκφανσις τοῦ ἐθνοφυλετικοῦ κινήματος τοῦ Μεσοπολέμου ἤ, ἀπεναντίας, οὐτιδανὸς ἀρνησίπατρις προδοτικὸς πράκτωρ τῶν Ἄγγλων κ.ο.κ.
Προφανῶς ἑκατέρα τῶν ἀντιστοίχων θέσεων εἶναι ἐσφαλμένη, ἀπολύτως θεωρουμένη – καὶ σπανίως ἡ πραγματικότης εἶναι εἴτε κάτασπρη εἴτε κατάμαυρη! Ἀντ᾿ αὐτοῦ θὰ ἔδει ἐξ ἑκάστης ἱστορικῆς προσωπικότητος νὰ λαμβάνωμεν τὸ οἷον θετικὸν ἀπόσταγμα, ἀτρεκῶς ἐντοπίζοντες τὰς ἀδυναμίας των. Καὶ θὰ ἔδει κάποιοι μικροσκοπικοὶ τζιτζιφιόγκοι νὰ σεμνύνωνται ὀλίγον πρὸ προσωπικοτήτων μεγέθους ἐν πάσῃ περιπτώσει μὴ προσληπτοῦ εἰς τὰ τσιμεντωμένα κι αἰθαλοστουπωμένα των μικρά-μικρὰ κι ἀστεῖα (ὑπὸ διττὴν ἔννοιαν) μυαλουδάκια…
Τὸ θετικὸν ἀκριβῶς ἀπόσταγμα λαμβάνει ἐδῶ ὁ σ. Ἀχιλλεὺς Ξ. – κι ἐκεῖ ἑστιάζει, ΟΧΙ εἰς τὴν ἱστορικὴν ἔρευναν καθ᾿ αὑτήν· γράφει ἄλλως τε: «Ο Μεταξάς πάσχισε για την ουδετερότητα. Αν είχε δίκιο ή όχι, αν έπεσε σε παγίδες των συμμάχων ή όχι, αν βρεθήκαμε στην «σωστή πλευρά της ιστορίας» ή όχι, όλα αυτά είναι δευτερευούσης αναλύσεως θέματα.»
Πῶς ἀκριβῶς θεωροῦνται δευτερεύοντα αὐτὰ τὰ θέματα; ΝΑΙ, φαίνονται, “δέρκονται” ὑποδεέστερα διὰ καὶ κατὰ μίαν προσέγγισιν ΑΡΧΩΝ, Ἀξιῶν, Τιμῆς, θεμελιώδους χαρακτῆρος!
Καὶ σήμερα, τώρα, τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι ποὺ μαίνεται: ὁ Πόλεμος Ἀξιῶν – μὲ τὸ διαβολικὸν Σύστημα (μαζὶ μὲ τὰ ἀμέτρητά του εὐγνώμονα δουλικὰ στρουμφάκια) νὰ ἐπιστρατεύῃ καὶ συντονίζῃ ἀσύλληπτα πρὸς τοῦτο μέσα καὶ ποσὰ ἐνεργείας!
Ἡ φρᾶσις τοῦ Βίκτορος Οὐγκὼ διὰ τῆς ὁποίας εἰσάγεται τὸ ἄρθρον τὰ συνοψίζει ὅλα ἐν μιᾷ πνευματικῇ συμπυκνώσει: Ποὺ εἶναι ἡ ὑπερβατικὴ διάθραυσις τοῦ μικροῦ “ἐγὼ” μέσῳ τοῦ καταλυτικοῦ πολέμου, ἐπάγοντος τὴν ἱερὰν ἐσωτέραν παράλληλον καὶ οὐσιωδεστέραν διάστασιν (τοῦ Μεγάλου Πολέμου, πρβλ. Ἰουλίου Ἔβολα «Ὁ Πολεμιστής, ὁ Θάνατος καὶ ἡ Νίκη») – μέσῳ τοῦ Πολέμου Πατρὸς πάντων: τοῦ Πολέμου ποὺ διαλύει μὲν καὶ ἀναιρεῖ τὰς φευγαλέας βεβαιότητας, ἀκόμη καὶ τὴν σωματικὴν ἴσως ἀκεραιότητα καὶ ἐπιβίωσιν – ὅμως καὶ αἴρει τὸν μικρὸν κι ἄσημον ἀνθρωπᾶκον εἰς ὀντικὴν ἀναβάθμισιν, καθ᾿ ἣν πλάθονται ἥρωες, ἡμίθεοι καὶ θεοί!
Κι ἐκεῖ τηροῦν καὶ παρατηροῦν ἔκπληκτοι κι ἄφωνοι τὸ θαῦμα τέτοιων μεταμορφώσεων οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι τῆς καθημερινότητος – κι ἀκόμη αἱ γυναῖκες ποὺ τὰ ἐβίωσαν δὲν μπόραγαν ὣς τὸ τέλος τοῦ βίου των νὰ χωνέψουν τὸ πῶς οἱ πατέρες, τ᾿ ἀδέλφια, οἱ ἄνδρες, οἱ γιοί τους ἔφευγαν μὲ τόσον ἐνθουσιασμὸ καὶ τραγουδώντας γιὰ τὸ μέτωπον – ἐκ τοῦ ὁποίου ἴσως νὰ μὴ ἐπέστρεφον ἀρτιμελεῖς ἢ καὶ καθ᾿ ὅλου… Δεῖτε π.χ. αὐτὸ https://www.ertflix.gr/vod/vod.220440-oi-mnemes-petrosan-mesa-tes-1 – ὅσον εἶναι ἀκόμη διαθέσιμο!
Τὸ ἄρθρον λοιπὸν μεταφέρει ἀξίας, μεταφέρει ἀκεραιότητα – μεταφέρει τὴν μετὰ περιφρονήσεως ὁλοσχερῆ ἀπόρριψιν τοῦ συστηματικοῦ μαρξιστοδημοκρατικοῦ δηλητηρίου! Καὶ τέτοιας βαθείας πνευματικότητος (ἀντὶ τοῦ συνήθους ἐπιφανειακοῦ ζητωπατριωτισμοῦ), τέτοιας καθαρότητος καὶ διαυγείας παρουσιάζουν κρίσιμον ἔλλειμμα οἱ πλεῖστοι πολύκροτοι καὶ φανφαρονικῶς θεατρινικοὶ “φωστῆρες” τοῦ “χώρου”!
Εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ εἰς τὸ ἱστορικὸν μέρος, ὁ ἴδιος θεωρῶ ὅτι ὁ Ἰ. Μεταξᾶς ἀκριβῶς ἦτο αὐτὸ ποὺ λέμε «καλὸς ἀλλὰ λίγος». Ἴσως τὴν ἀνάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, ὑπετάγη εἰς τὴν Ἀγγλόδουλον κατεύθυνσιν τῶν ἀνακτόρων – καὶ δὲν ἔκαμε καθόλου ὅ,τι θὰ ἠδύνατο ὑπὲρ τῆς οὐδετερότητος. Ἀπεναντίας παρείχοντο ὑπὸ τῆς Ἑλλάδος ναυτικαὶ διευκολύνσεις πρὸς τὴν Μ. Βρεττανίαν ἀλλὰ καὶ ὅπλα – εἶχε δὲ ἡ Μ. Βρεττανία τὴν αὐθάδειαν (προφανῶς δὲ καὶ τὴν δικαιοδοσίαν!) νὰ κατάσχῃ ἑλληνικὴν παραγγελίαν πολεμικῶν ἀεροσκαφῶν ἐκ τοῦ Καναδᾶ διαρκούσης τῆς Ἑλληνο-Ἰταλικῆς συρράξεως!!! Ὁ δὲ μέγιστος φόβος τῆς Γερμανίας (ποὺ καὶ τὴν ἔφερε στὰ Βαλκάνια) ἦτο ἡ εἰς τοὺς Ἄγγλους ἐκχώρησις ἑλληνικῶν ἀεροδρομίων (ὅπως καὶ τώρα, καλὴ ὥρα, χάριν τοῦ Ἰσραήλ πράττουν τὰ ὑποτελῆ ἀνδράποδα τῶν ΗΠΑ ποὺ παριστάνουν ἑλληνικὴν “πολιτικὴν ἡγεσίαν”!!!), ὥστε ἐκεῖθεν νὰ ἠδύναντο νὰ ἐξορμήσουν πρὸς βομβαρδισμὸν τοῦ κεντρικοῦ ἐνεργειακοῦ κόμβου της, ἤτοι τῶν διυλιστηρίων τῆς Ρουμανίας!
Ἡ σιωνιστόβροτος Γηραιὰ Ἀλβιὼν εἶχε τόσον ἐμπήξει τοὺς ὄνυχάς της εἰς τὸ σῶμα τῆς Ἑλλάδος, ὥστε, ἀφοῦ ὀλεθρίως τὴν ἔσυρεν ἐκτὸς τῆς οὐδετερότητος καὶ εἰς τὸν Β΄ΠΠ, ἐν συνεχείᾳ (βάσει τοῦ παλαιοῦ της δόγματος «διαίρει καὶ βασίλευε»), τὴν ἀντήμοιψε καὶ διὰ τοῦ ἀδελφοκτόνου συμμοριτοπολέμου, ὅπως προκύπτει ἐκ τῆς ἐξετάσεως 559 φακέλων σχετικῶν πρὸς τὴν “Political Warfare Executive” (παραφυάδα τῆς SOE, Special Operations Executive), ἥτις ἐλειτούργησεν ὡς ὁ βασικὸς βραχίων τῆς κατὰ τῆς Ἑλλάδος ὑπονομευτικῆς καὶ συνωμοτικῆς ἀγγλικῆς στρατηγικῆς, ποὺ ἀκριβῶς ἐξώθησεν τὴν Ἑλλάδα εἰς τὸν ὄλεθρον μανιώδους ἐμφυλίου συγκρούσεως, ποὺ ἔκτοτε ὡς βαρειὰ κι ἀνεξίτηλος κατάρα στοιχειώνει τὸ Ἔθνος! Παραπέμπομεν σχετικῶς εἰς τὸ ἀποκαλυπτικὸν βιβλίον τοῦ Ἰωάννου Νασιούλα «Ἔτσι μεθόδευσαν οἱ Βρετανοὶ τὸ ἀντάρτικο τοῦ ΚΚΕ στὴν Ἑλλάδα» (Ἐκδόσεις “Ἑλληνικὴ Πρωτοπορία”, 1922) – κλείνω δὲ μὲ δύο ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ βιβλίου αὐτοῦ:
“Ἡ SOE ἦταν ἀρχικῶς ὑπεύθυνη γιὰ τὸ φτιάξιμο τῆς φωλιᾶς τῶν βασιλίσκων τοῦ ΕΑΜ στὴν Ἑλλάδα». (Winston Churchill)” – καί, “«Οἱ Σοβιετικοὶ ἁπλῶς ἄραξαν καὶ παρακολουθοῦσαν ἐμᾶς νὰ κάνουμε τὴν δική τους δουλειά». (Ὑπόμνημα τοῦ Foreign Office, Ἰούνιος 1944)”
28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 – Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
τοῦ Ἀχιλλέως Ξανθάκη
Ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε γράψει κάποτε τον στίχο: «Δεν γνωρίζω πια τ’ όνομά μου. Ονομάζομαι Πατρίς».
Όλοι οι Έλληνες Στρατιώτες που πολέμησαν στον Β’ ΠΠ έχουν πλέον ένα όνομα, ονομάζονται “Πατρίς“.
Έφθασε πάλι η 28η Οκτωβρίου. Ημέρα Επετείου για την 28η Οκτωβρίου 1940.
Και φέτος θα ακουσθούν εκείνες οι φωνές που θα σας μιλήσουν για «το ΟΧΙ που είπε ο λαός» θα σας μιλήσουν για την «Γερμανική κατοχή» για τα «δεινά του πολέμου» για την ταλαιπωρία και τους προδότες. Οι φωνές αυτές συντηρούνται από ένα ιδιώνυμο σχέδιο μείωσης της αξίας του Ελληνισμού.
Και βεβαίως τα δεινά του πολέμου είναι αλήθεια.
Όμως αλήθεια είναι και το Έπος της Αλβανίας.
Αλήθεια είναι και η υποχώρηση του ισχυρότατου και μοντέρνου Ιταλικού στρατού μπροστά στην ιαχή «ΑΕΡΑ» των Ελλήνων Στρατιωτών.
Αλήθεια είναι και η λαμπρή εκστρατεία μέσα στα χιονισμένα βουνά.
Αλήθεια είναι και η εκ νέου, προσωρινή απελευθέρωση της Β. Ηπείρου.
Αλήθεια είναι και η αυταπάρνηση των ηρωικών γυναικών της Πίνδου, τις οποίες όλοι ξέχασαν.
Αλήθεια είναι και η αυτοθυσία των υπηρετούντων στο Υγειονομικό Σώμα, για τους οποίους δεν μίλησε ποτέ κανείς.
Αλήθεια είναι και η επική συμμετοχή του Πολεμικού Ναυτικού, που ουδέποτε έχει υποστείλει την Πολεμική Σημαία, στην ιστορία μας.
Αλήθεια είναι και η νίκη κατά της Ιταλίας και η συνθηκολόγηση και όχι ήττα με τους Γερμανούς, κάτι που επέτρεψε να διατηρηθούν κάποια δικαιώματα.
Αλήθεια είναι και ότι η κυβέρνηση Μεταξά προετοίμασε στρατό και αμάχους με σιδερένια θέληση για τον πόλεμο.
Για όλες αυτές τις αλήθειες, δεν θα σας μιλήσει κανείς. Πρέπει να μείνουν στην άκρη. Θα σας μιλήσουν μόνο για τις κακουχίες του πολέμου. Γιατί σε αντίθεση με άλλους «πολύ δυνατότερους λαούς» που ηττήθηκαν αστραπιαία ή έπεσαν σχεδόν αμαχητί, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα κατάφερε τις πρώτες νίκες κατά του Άξονος – και αυτό πρέπει να συρρικνωθεί. Ότι ο Ελληνικός Στρατός έδωσε θάρρος, ελπίδα και πολύτιμο χρόνο στις συμμαχικές δυνάμεις, πρέπει να ξεχαστεί. Με αυτό τον τρόπο, πλάθεται η ψευδής εικόνα ότι, χάσαμε στον Β’ΠΠ, ενώ κερδίσαμε.
Η Ελλάδα δεν έκατσε στο τραπέζι των νικητών και δεν πήρε ποτέ μέρος των λαφύρων. Κι αυτό γιατί προδόθηκε ξανά, από τους Συμμάχους. Αυτούς τους «συμμάχους» που η ιστορία των νικητών θα αναφέρει ως προστάτες, ενώ η Ελληνική ιστορία θα καταγράψει ως σκληρούς δυνάστες.
Αναλογίζεστε άραγε, γιατί οι «σύμμαχοι» έκαναν ολοκληρωτικό πόλεμο και στρατιωτικές εκστρατείες για την αναχαίτιση του κομμουνισμού στην Κορέα ή στο Βιετνάμ αλλά όχι στην Ελλάδα της ένοπλης κομμουνιστικής εξέγερσης; Και έχετε ποτέ σκεφθεί ότι σε αυτή την κομμουνιστική εξέγερση η Ελλάδα θρήνησε περισσότερα θύματα από ότι στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο;
Κάποιες δηλητηριώδεις φωνές του ανθελληνικού σχεδίου, ρίχνουν ένα δόλιο ερώτημα στην κοινωνία. Λένε γιατί άραγε γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου κι όχι την λήξη του;
Φυσικά ξέρουν γιατί. Αλλά επιζητούν να θολώσουν την αλήθεια και να την υπονομεύσουν. Δεν θα προσπαθήσω να τους εξηγήσω γιατί, αλλά θα απαντήσω για εκείνους που ίσως καλοπροαίρετα να απορούν.
Γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου, για να τιμήσουμε τους απτόητους ηρωικούς προγόνους που παράτησαν τα πάντα για να πολεμήσουν υπέρ βωμών και εστιών, χωρίς δεύτερη σκέψη και με ένα ευτυχισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο. Γιορτάζουμε εκείνη ακριβώς την στιγμή που ήταν όλοι ζωντανοί.
Γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου για να τιμήσουμε τις μανάδες, τις συζύγους, τις αδελφές που στήριξαν εκείνους τους άνδρες.
Δεν γιορτάζουμε το τέλος του πολέμου, διότι κανένας πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ…
Η Ελλάδα πολέμησε για την αποφυγή της Εθνικής ταπείνωσης. Αυτή είναι η πυρηνική αλήθεια, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, για τις χρυσές σελίδες της Ελληνικής Πολεμικής Αρετής στον Β΄ΠΠ. Και φυσικά δεν πολέμησε για τα οικονομικά συμφέροντα των συμμάχων. Και ασφαλώς δεν πολέμησε «τον φασισμό ή τον ναζισμό». Αυτά είναι δολιότητες. Δηλαδή αν στην Ιταλία ήταν δημοκρατικό το καθεστώς, θα λέγαμε ΝΑΙ; Αν η κυβέρνηση της Γερμανίας ήταν αριστερή ή κεντρώα θα λέγαμε ΝΑΙ;
Ο Μεταξάς πάσχισε για την ουδετερότητα. Αν είχε δίκιο ή όχι, αν έπεσε σε παγίδες των συμμάχων ή όχι, αν βρεθήκαμε στην «σωστή πλευρά της ιστορίας» ή όχι, όλα αυτά είναι δευτερευούσης αναλύσεως θέματα.
Από την στιγμή που οι Ιταλικές κάννες σκόπευσαν την Ελληνική Γη, ο κύβος ερρίφθη.
Οι Έλληνες πολέμησαν προστατεύοντας την Τιμή, βάζοντας τον Ελληνισμό πάνω από τον κομμουνισμό ή τον καπιταλισμό ή όποιον άλλον «ισμό».
Φέτος, λοιπόν, ας κάνουμε μιαν εξαίρεση. Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες που θέλουν να απαλείψουν τον Ελληνισμό.
Ας σκεφτούμε με ευλάβεια και ευγνωμοσύνη, τους Πεσόντες και τους πολεμιστές μιας εποχής Νίκης. Ας συλλογισθούμε τις αξίες της οικογενείας, της Πίστεως, των παραδόσεων, της κοινωνικής συνοχής και του Έθνους, που ενδημούσαν τότε, ισχυρές και ελπιδοφόρες.
Ας υψώσουμε την Σημαία ως φόρο Τιμής για όλους εκείνους τους στρατιωτικούς, ναυτικούς, ιατρούς, αγρότες, τσαγκάρηδες, εμπόρους, δασκάλους, ποιητές, υπαλλήλους που χαμογέλασαν προκλητικά στους δυνατούς, που αψήφησαν αριθμούς και προϋποθέσεις και ενώθηκαν μεταφυσικά με τον Λεωνίδα, με Κολοκοτρώνηδες και Νικηταράδες για να πολεμήσουν για την Δόξα.
Κατά πως είχε πει ο Κυβερνήτης Μεταξάς: «Θα Νικήσωμεν! Αλλά δια τους Έλληνας υπέρ την Νίκην η ΔΟΞΑ!»
Δόξα και Τιμή λοιπόν στους Έλληνες Στρατιώτες. Δόξα και Τιμή στην Ελληνική Οικογένεια.
