του Αχιλλέως Ξανθάκη
Αιωνία η μνήμη των δύο νεο-Μαρτύρων του Ελληνικού Εθνικισμού, των δυο νέων ανδρών που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από το χέρι μιας σιχαμερής κατσαρίδας με μαύρη τρύπα στην θέση της καρδιάς.
Η δολοφονία αυτή έχει την ιδιαιτερότητα ότι ήταν ουσιαστικά ένα απόλυτα τυφλό χτύπημα, αφού έγινε με σκοπό να φονευθούν οι όποιοι τυχαίοι άτυχοι, θα βρίσκονταν εκείνη την στιγμή στο μοιραίο πεζοδρόμιο. Ο φονιάς προσπάθησε να σκοτώσει άλλους δύο νέους άνδρες, ο ένας εκ των οποίων υπέφερε τραγικά με δεκάδες εγχειρήσεων για να κερδίσει το «δικαίωμα» στην ζωή και ο άλλος ήταν εκπληκτικά τυχερός και γλύτωσε τα κόκκινα βόλια.
Η δολοφονική επίθεση ουδέποτε εξιχνιάστηκε ή θα εξιχνιαστεί κι ας έγινε μόλις ένα τετράγωνο μακριά από το τοπικό αστυνομικό τμήμα ! Ο κατσαρίδας δολοφόνος προφανώς ήταν εξαιρετικά ηλίθιος (;!;) αφού ριψοκινδύνεψε ένα τέτοιο χτύπημα, δίπλα στο αστυνομικό τμήμα και θα μπορούσε να έχει έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με ένα ή περισσότερα περιπολικά που επέστρεφαν ή έφευγαν από το τμήμα. Σημειωτέον ότι υπήρχαν τότε περί τις 60 τοπικές κομματικές οργανώσεις, αλλά επιλέχθηκε η συγκεκριμένη που «συνόρευε» με το αστυνομικό τμήμα της περιοχής…
Πολλά έγιναν στα επόμενα του φονικού χρόνια. Φτάσαμε δέκα χρόνια αργότερα και για όλους εμάς που αγωνιστήκαμε, ο καθένας από το μετερίζι του, για την κοινοβουλευτική saga του εν λόγω κόμματος, έχει χαθεί η γη κάτω από τα πόδια μας.
Οι χιλιάδες χιλιάδων των «απλών» τότε υποστηρικτών έχουμε μείνει άφωνοι από την υπερφίαλη, την εξωπραγματική, την παράλογη, την αδικαιολόγητη, την ανεδαφική, την χρηματολάγνα, την πρόχειρη, την ερασιτεχνική, την εσωστρεφή, την παιδαριώδη, την ιντριγκαδόρικη και τελικά μυωπική στρατηγική, τακτική και πρακτική εκείνου του κόμματος.
Και σήμερα, δέκα χρόνια μετά, με τις γραμμές μας χαμένες σε κάθε βαθμό, εμφανίζονται ακόμη κάποιοι… κάποιοι γνωστοί – άγνωστοι… κάποιοι αμετανόητοι μπιζελόμυαλοι… κάποιοι «σκληροί» εθνικιστές, (όχι σαν εμάς τους υπόλοιπους, τους «χαλβάδες») που επιμένουν να παίρνουν τον ρόλο του τιμητή των δύο νεκρών μας και να οργανώνουν την μικρο πολιτική τους.
Πρέπει λοιπόν να τους απαντήσω εξ ονόματος όλων εκείνων που μείναμε έκθαμβοι από την απροσμέτρητη βλακεία και την ζοφερή ευκολία με την οποία ανατίναξαν την μόνη ευκαιρία των τελευταίων 50 ετών για τον εθνικισμό.
Η απόδοση Τιμής προς τους δύο Μάρτυρες του Έθνους δεν γίνεται με το να τους θυμάστε στις ημέρες πένθους !
Η Τιμή προς εκείνους είναι μια στάση ζωής!
Είναι αυτοκριτική. Είναι αυτο-παίδευση. Είναι απόρριψη από την καθημερινότητά μας όλων εκείνων των στοιχείων, που συμπλέουν με και ουσιαστικά στηρίζουν και προωθούν την νεοταξική θύελλα.
Δεν γίνεται αν είστε παιδιά της Coca Cola και του χάμπουργκερ, παιδιά της απλυσιάς και του tattoo, παιδιά της ίντριγκας και της ρουφιανιάς, παιδιά της κοινοβουλευτικής σειρήνας…
Δεν γίνεται να είστε φιλοχρήματοι και ψεύτες, να προτρέπετε να ψηφιστεί η αριστερά, να στηρίζετε κάθε τυχαίο μπροστινό, να βιώνετε την εθνικιστική ιδέα σαν ανοϊκοί χουλιγκάνοι μιας Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρίας, να σαπίζει το μυαλό σας στην τηλεόραση, να μην διαβάζετε, να μην εμβαθύνετε, να μην αξιολογείτε, να μην σέβεστε τον/την σύντροφό σας – αλλά να θεωρείτε εαυτούς εθνικιστές ή εθνικοσοσιαλιστές και μάλιστα από τους «σκληροπυρηνικούς»…
Αυτή η δυσθεώρητη χίμαιρα, που συντροφεύει την παράκρουσή σας, είναι ένα αναίσθητο θηρίο και θα κατασπαράξει όχι μόνο εσάς αλλά και τις Ιδέες.
Δεν τιμάτε τους νεκρούς μάρτυρες με μια τσιφτετελίστικη ζωή αλλά με μια ζωή πυρρίχιο. Η Τιμή αποδίδεται δεόντως προς εκείνους 365 ημέρες τον χρόνο, με τον τρόπο που βιώνουμε την καθημερινότητα – κι όχι με ένα στεφάνι.
Προχθές τιμή αποδόθηκε από μια δράκα νέων Ελλήνων και Ελληνίδων που προσέτρεξαν να χαιρετήσουν τους σεπτούς νεκρούς, αντιστεκόμενοι στην ελεεινή συμπαιγνία του Καθεστώτος με τον βάρβαρο όχλο των μισάνθρωπων χαχόλων της κάθε αριστεράς. Η τιμή αποδόθηκε από τους λίγους γενναίους που όρθωσαν το ανάστημά τους ενάντια στις συμμορίες των αθέων βεβήλων. Η τιμή αποδόθηκε από εκείνους που παρέμειναν πιστοί στην μνήμη των πεσόντων συντρόφων, περιφρονώντας τα δειλά ανθρωπάρια της ψευτοεπανάστασης, τους μαζάνθρωπους που καταστρέφουν μνημεία, νομίζοντας πως έτσι διαγράφουν την Ιδέα και τους Μάρτυρές της.
Αυτοί οι νέοι συνεχίζουν τον Αγώνα, λίγοι ενάντια στις αφιονισμένες μάζες των μαζανθρώπων, μαχόμενοι στο όνομα των νεκρών αμετανόητοι, ανυπότακτοι κι αποφασισμένοι, ενώ το Εθνικιστικό Κίνημα παραπαίει. Παραπαίει ανάμεσα στη Σκύλλα της ναρκισιστικής παράκρουσης και στη χάρυβδη της συμμόρφωσης με τις καθεστωτικές υποδείξεις. Την ώρα τούτη που το Έθνος επαπειλείται κι ο Εθνικισμός ξεθωριάζει δραματικά, αυτοί οι νέοι στέκουν τελευταίοι Φύλακες της Ιδέας και τη Μνήμης.
Κανείς δεν ήθελε αυτή την θλιβερή κατάληξη. Το αναγνωρίζω σε όλους αυτό. Όμως αυτή την κατάληξη επέφεραν οι ενέργειες όλων των πραιτωριανών που μόνο επίλεκτοι δεν ήταν.
Κάντε λοιπόν, επί τέλους, όλοι την αυτοκριτική σας !
Δώστε μόνοι στον εαυτό σας την ποινή της απόσυρσης από την (υποτιθέμενη) πρώτη γραμμή ή δεύτερη ή και τρίτη του αγώνα. Πιο απλά, ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙΤΕ όσο υπάρχει ακόμη κάτι ζωντανό. Ζωντανό και δυνατό όπως οι γενναίοι που χθες στάθηκαν σαν ομηρικοί ήρωες, ενάντια στους μισάνθρωπους ιερόσυλους, για να φυλάξουν την μνήμη των πεσόντων Συντρόφων μας.
Οι ιδέες μας τόσα χρόνια, δεν πέθαναν κι ας είχαν εχθρούς τεράστιους, πανίσχυρους και αδίστακτους – αλλά αμφιβάλλω αν θα αντέξουν την διαπλανητικής κλίμακας βλακεία που δέρνει ασταμάτητα τους φιλόδοξους, ρηχούς κι αλλαζόνες ψευτοηγέτες.
Δεν αγωνιζόμαστε ΟΛΗ την ζωή μας για να έλθουν τώρα κάποιες ύαινες με προβιά να σφαγιάσουν τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Μετρηθήκατε, ζυγιστήκατε και ευρέθητε ελλιποβαρείς!
Ας έχετε τουλάχιστον την ελάχιστη αξιοπρέπεια να σταματήσετε να τυμβωρυχείτε στα μνήματα των Μαρτύρων, να τυμβωρυχείτε στην παρακαταθήκη του Αίματός τους.
Συναγωνιστές – αληθινοί και αξιότιμοι: με το τέλος αυτής της τραγικής περιόδου θα ξεκινήσει ένας νέος Αγώνας. Και όλοι εμείς, τα παιδιά του χθες, οι ενήλικες του σήμερα, θα πάρουμε την σκυτάλη του Έθνους και θα την πάμε μακρύτερα. Με μπροστάρηδες τους πανάξιους Φύλακες της Ιδέας και Φρουρούς της Μνήμης !
Διώξτε από δίπλα σας τα ᾿ξιππασμένα κατακάθια του χώρου!