Το φεμινιστικό κίνημα και τα διάφορα παρακλάδια του απετέλεσαν ένα από τα ισχυρότερα όπλα του Συστήματος στον αγώνα του για την διάλυση των δυτικών κοινωνιών καθ’ όλην την διάρκεια του 20οῦ αιώνος. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως διανύει μια παρατεταμένη περίοδο, μάλλον τερματικής, παρακμής, διότι έχει συνθλιβεί ανάμεσα στις Συμπληγάδες Πέτρες του δικαιωματισμού των «μεταναστών» και των «λοάτκι».
Καθώς όλα τα κινήματα του δικαιωματισμού έχουν κοινή προέλευση και κοινούς στόχους, ήτοι την καταστροφή του δυτικού πολιτισμού και την βιολογική συρρίκνωση της λευκής φυλής, απαγορεύεται να συγκρουστούν μεταξύ τους, ακόμη και όταν τα «δικαιώματα» του ενός εμφανώς καταπατούν τα «δικαιώματα» κάποιου άλλου. Δυστυχώς για τον φεμινισμό, τα δικαιώματα των γυναικών, που υποτίθεται πως υποστηρίζει, δεν καταπατούνται απλώς αλλά κυριολεκτικώς και μεταφορικώς υφίστανται βιασμό με θύτες τόσο τους «μετανάστες» όσο και τους «λοάτκι». Όμως οι κρυφοί πάτρονες των φεμινιστικών οργανώσεων απαγορεύουν ακόμη και τις λεκτικές αντιδράσεις απέναντι στην ασύλληπτα κτηνώδη σεξουαλική κακοποίηση που υφίστανται αναρίθμητες λευκές γυναίκες στα χέρια των «δύσμοιρων μεταναστών» σε όλα τα μήκη και πλάτη της Δύσεως.
Από την άλλη πλευρά, η λυσσώδης στήριξη που παρέχει το Σύστημα στα ψυχανώμαλα «διεμφυλικά άτομα» (τρανς) έχει σημάνει την αμφισβήτηση της ίδιας της γυναικείας φύσεως, ακυρώνοντας κατ’ ουσίαν τον πυρήνα του φεμινισμού. Ούτε όμως εναντίον αυτού επιτρέπεται η μαζική αντίδραση των φεμινιστριών, αν και υπάρχουν κάποιες μεμονωμένες φωνές αντιδράσεως (όπως π.χ. η φεμινίστρια συγγραφέας J.K. Rowling).
Ως αντίβαρο των τραγικών υποχωρήσεων που επεβλήθησαν στο φεμινιστικό κίνημα εμφανίσθηκε τα τελευταία έτη το γραφικό ψευδο-κίνημα «metoo», το οποίο μάλλον αποτελεί το κύκνειο άσμα του φεμινισμού. Η παρακμή του φεμινισμού έχει οδηγήσει και στην αριθμητική συρρίκνωση, έως και εξαφάνιση, των οργανώσεών του.
Φυσικά το Σύστημα έχει φροντίσει να μη αφήσει τα προβληματικά και ευκόλως χειραγωγήσιμα μέλη τέτοιων οργανώσεων δίχως δογματική στέγη. Τα περισσότερα εξ αυτών έχουν μετακινηθεί σε άλλα κατευθυνόμενα κινήματα «αγωνιστών» – για την «κλιματική αλλαγή» ή για τα δικαιώματα των ζώων ή ακόμη και για τα δικαιώματα των «μεταναστών» και των «λοάτκι».
Για να έλθουμε και στα καθ’ ημάς, διόλου τυχαίο δεν είναι ότι η «μεγάλη δεξιά παράταξη», ως πειθήνιο όργανο της παγκοσμίου «ελίτ», σπεύδει να εξυπηρετήσει τόσο τα «δικαιώματα» των «μεταναστών», νομιμοποιώντας δεκάδες χιλιάδες εξ αυτών, όσο και των «λοάτκι», θεσπίζοντας γάμο και υιοθεσία για ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Στην πρώτη περίπτωση η νομιμοποίηση, υπό την κατάπτυστη πρόφαση της καλύψεως θέσεων στην αγροτική παραγωγή, πέραν των καταστροφικών συνεπειών στο έθνος και την κοινωνία, θα αποδώσει στους λαθρομετανάστες ευκολία κινήσεων που μετά βεβαιότητος θα οδηγήσει στην εκτόξευση των βιασμών και των πάσης φύσεως κακοποιήσεων Ελληνίδων γυναικών. Στην δεύτερη περίπτωση, η δυνατότητα υιοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν θα τους οδηγήσει στα ορφανοτροφεία, αλλά στην κατάχρηση του, ούτως ή άλλως αντιφυσικού και προσβλητικού προς την γυναίκα, θεσμού της παρενθέτου μητρός, μιας και πολλά οικονομικώς ευκατάστατα ζευγάρια ομοφυλόφιλων θα σπεύσουν να ενοικιάσουν το σώμα κάποιας γυναίκας ώστε οι ίδιοι να μεταμφιεσθούν σε παρένθετους γονείς.
Ας σημειωθεί πως ο ίδιος ο Σύριζα δεν τόλμησε να εφαρμόσει κάποιο από τα δύο αυτά ακραίως αντικοινωνικά και αμιγώς αριστερά μέτρα. Κι όμως, οι λοβοτομημένοι «δεξιοί πατριώτες» συνεχίζουν να ψηφίζουν την «μεγάλη δεξιά παράταξη», ώστε να μη … κυβερνήσει η αριστερά!
Η απαξίωση του φεμινισμού δεν πρέπει να εκπλήσσει. Το Σύστημα έχει αποδείξει πολλάκις ότι, όταν κάποιο κίνημα που δημιούργησε και εξέθρεψε έχει παύσει να εξυπηρετεί τα συμφέροντά του, δεν διστάζει να το εγκαταλείψει ή και να το αφανίσει. Το δογματικό απολίθωμα που ονομάζεται ΚΚΕ συνεχίζει να μας υπενθυμίζει ότι υπήρξε κάποτε μια εποχή που η συντριβή των δυτικών κοινωνιών είχε ανατεθεί στο σήμερα ανύπαρκτο εργατικό κίνημα.
