Καθώς η Ελλάς έχει εισέλθει στην τροχιά των επικειμένων ευρωεκλογών, ήτοι των εκλογών για την ανάδειξη εκπροσώπων κάθε χώρας στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, εντείνεται όλο και περισσότερο η αίσθηση του πολιτικού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει όλη η Ευρώπη· ενός αδιεξόδου που συνδέεται άμεσα με την ίδια την ιδρυτική κυρίαρχη ιδεολογία, τον πολιτικοοικονομικό προσανατολισμό και τους (περίπου δικτατορικούς) θεσμούς της ψευδεπιγράφου «Ευρωπαϊκής Ενώσεως» (που όλο και περισσότερο ομοιάζει με την, αλήστου μνήμης, Σοβιετική Ένωση…), μίας ενώσεως θεμελιωμένης σε οικονομίστικη-υλιστική βάση, θεμελιωμένης στο ιδεολογικό βάθρο του Διαφωτισμού, στα δόγματα του ρασιοναλισμού, του λιμπεραλισμού και του εξισωτισμού, δυνάμει των οποίων κατακρημνίζεται προς την προοπτική της γκρίζας ομογενοποιήσεως, ήγουν, της απαλείψεως του εθνοπολιτισμικού πλούτου, της ετερότητος και ποικιλότητος των ιστορικών ευρωπαϊκών εθνών και των ιστορικών ταυτοτήτων με τις οποίες αυτά τα έθνη είναι εγγενώς ταυτόσημα – και, ακόμη περισσότερο, στην βάση του εφιαλτικού «Σχεδίου Kalergi», καθώς έχει ανοίξει διάπλατα τις πύλες της στα απειράριθμα στίφη των κάθε λογής αλλοφύλων-εποίκων (δήθεν «προσφύγων»), που εισβάλλουν κι εγκαθίστανται μαζικώς στην Ευρώπη, μεταβάλλοντας άρδην την βιολογική της βάση και την πολιτισμική της υπόσταση!
Βλέπουμε λοιπόν μία €.€., που ομοιάζει με έναν άγαρμπο και κλυδωνιζόμενο οικονομικό γίγαντα (με την άλλοτε οικονομική ισχύ της να φθίνει πλέον δραματικώς…), να στηρίζεται σε σαθρά πολιτικά πόδια ένεκα της καταφανούς απουσίας ευρωπαϊκής ηγεσίας, εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής αμύνης (βλέπε απροθυμία δημιουργίας ευρωπαϊκού στρατού απεξαρτημένου από την αμερικανονατοϊκή κηδεμονία), καθιστάμενη απλώς ένα χρήσιμο γρανάζι στον παγκόσμιο μηχανισμό διεθνούς υποτελείας, που ενορχηστρώνει (μεταπολεμικώς) ο υπερατλαντικός πάτρων της Ευρώπης, οι ΗΠΑ.
Η αυτοκαταστροφική πολιτική στην οποία εξωθήθηκε η Ε.Ε. από τις ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας (αλλά και του ιδίου της εαυτού, δίκην μπούμερανγκ), μαζί με την παθητική κι ενεργό συνέργεια της Ε.Ε. στην εισβάλλουσα αφροαραβική πλημμυρίδα δείχνουν ξεκάθαρα τον πολιτικό νανισμό αλλά και την ουσιώδη εγγενή αντι-ευρωπαϊκότητα της €.€.
Αντίδραση σε όλα αυτά φέρεται να είναι η δημοσκοπική ενίσχυση κομμάτων που από άλλους αποκαλούνται πατριωτικά, από άλλους εθνικιστικά, από άλλους λαϊκιστικά και από άλλους (ακρο-)δεξιά. Η διαφαινόμενη ενίσχυση τέτοιων κομμάτων στις επικείμενες ευρωεκλογές, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, φανερώνει ασφαλώς την διάθεση των ευρωπαϊκών λαών να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα αδιέξοδα στα οποία η €.€. οδηγεί τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Το γεγονός, ωστόσο, ότι αυτά τα (λεγόμενα «ακροδεξιά») κόμματα ουδόλως αμφισβητούν τον πυρήνα του κρατούντος πολιτικού Συστήματος στην ουσία του περιορίζει την εμβέλεια και το βάθος της όποιας δυνητικής αλλαγής, όσο κι αν, και μόνη η εναντίωσή τους στην αθρόα λαθρομετανάστευση τριτοκοσμικών στην Ευρώπη, συνιστά θετική αλλαγή και αποτελεί, στην πραγματικότητα, τον λόγο για τον οποίο τα κόμματα αυτά βάλλονται μεθοδικώς και δαιμονοποιούνται με εκχειλίζουσα αφρώδη υστερία από τα συστημικά μ.μ.ε και τα κρατούντα κόμματα, είτε λιμπεραλιστικής, είτε συντηρητικής (χριστιανοδημοκρατικής), είτε σοσιαλδημοκρατικής, είτε μαρξιστοαριστεράς χροιάς, και τα οποία δεν σταματούν να «κρούουν τον κώδωνα» του κινδύνου «εκφασισμού» της Ευρώπης, αν τα «ακροδεξιά» κόμματα ενισχυθούν, όπως προβλέπεται.
Κι ενώ τα υπαρξιακά αδιέξοδα της €.€. εντείνονται επικίνδυνα, στην Ελλάδα οι επικείμενες ευρωεκλογές αντιμετωπίζονται με όρους μικροκομματικής κοκορομαχίας. Το πολιτικό σκηνικό εμφανίζεται απολύτως δυστοπικό: από την μία μεριά έχουμε μία αλαζονική κυβέρνηση (ΝΔ) που, διακατεχομένη από στυγνές λιμπεραλιστικές εμμονές (τις οποίες κωμικοτραγικώς συνδυάζει με σοβιετικού τύπου πολιτική διανομής κουπονιών στο εξηθλιωμένο και εξηλιθιωμένο πόπολο), έχει εμφανώς ποδηγετήσει σχεδόν καθολικώς τα μ.μ.ε. (ελέγχοντας την «ενημέρωση», με έναν τρόπο που παραπέμπει σε απροσχηματίστως αυταρχικό καθεστώς) και, πράγμα ακόμη πιο ανησυχητικό, δείχνει να ποδηγετεί πλήρως και την δικαστική εξουσία (εξ ου και η κυβέρνηση, παρά τις αλλεπάλληλες αστοχίες, τα ακραία σκάνδαλα και τις φοβερές τραγωδίες συνεπείᾳ ιδίας ανευθυνότητος κι ανικανότητος, παραμένει στο απυρόβλητο τόσο της δημοσιογραφικής κριτικής όσο και του δικαστικού ελέγχου) και από την άλλη έχουμε μία παρδαλή, ετερόκλητη, αλλοπρόσαλλη, ως επί το πλείστον αντεθνική και κατ’ ουσίαν ανύπαρκτη, αντιπολίτευση!
Οι δημοσκόποι προαναγγέλλουν τεραστία αποχή, πράγμα που σημαίνει ότι τα ποσοστά που θα εμφανισθούν για τα κόμματα θα είναι πλασματικά, εντελώς αναντίστοιχα της πραγματικής απηχήσεώς των στην κοινωνία. Η αποχή θα αντανακλά την γενικευμένη δυσαρέσκεια και απογοήτευση του εκλογικού σώματος και θα αποτελεί έκφραση ενός αισθήματος ματαιότητος και μοιρολατρίας, που διακατέχει μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. Παρά την φθορά της κυβερνήσεως, η απόσταση που εξακολουθεί να την χωρίζει από τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως είναι τεράστια, στοιχείο που εντείνει ακόμη περισσότερο την κυβερνητική αλαζονεία. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη εμφανώς «δεν τραβάει» (είναι άλλωστε νωπές οι αναμνήσεις της πολυετούς πασοκικής λιμικής), ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον σκανδαλώδη και ανεκδιήγητο αμερικανοτραφή υπερναρκισσιστή νέο αρχηγό του (δεν χρησιμοποιούμε άλλα επίθετα για αυτόν τον τύπο, φοβούμενοι νομικές περιπλοκές – άλλωστε δεν υφίσταται, ως γνωστόν, ελευθερία λόγου για συγκεκριμένα θέματα στην χώρα μας, παρά τα όσα το Σύνταγμα προβλέπει…), έχει εξελιχθεί σε ένα περίεργο κράμα αριστερισμού, φιλελευθερισμού και life-style, τύπου πρωινάδικων… Είναι να απορεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει ακόμη τα ποσοστά προτιμήσεων που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις…
Και ο λεγόμενος πατριωτικός χώρος, εκ του οποίου θα ανέμενε κανείς κάτι θετικό, μοιάζει χειρότερος όλων! Αριθμεί δεκάδες τα κόμματα που, αν και έχουν την ίδια ακριβώς ατζέντα (ήτοι, έναν νερόβραστο και μετριοπαθή «δημοκρατικό» πατριωτισμό, πασπαλισμένο με ισχυρές δόσεις ανούσιας μικροαστικής «ελληνορθοδοξίας» χωρίς περιεχόμενο…), που αναμασούν τα ίδια ακριβώς συνθήματα και διαπνέονται από την ίδια χαμηλή αισθητική, εν τούτοις μοιάζει αδύνατον να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να συμπράξουν σε ένα κοινό μέτωπο ή, έστω, σε έναν εκλογικό συνασπισμό, ο οποίος θα μπορούσε να αποκτήσει ακόμα και πλειοψηφική δυναμική.
Αυτό συμβαίνει αποκλειστικώς λόγω της νοσηρής αρχομανίας, της ματαιοδοξίας και του καιροσκοπισμού των σπιθαμιαίων ηγετίσκων αυτού του άθλιου «χώρου», που προτιμούν να καταλαμβάνουν τους «προεδρικούς» θώκους μικροσκοπικών κομματιδίων του 0,0κάτι %, ελπίζοντας κάποτε να εισπράξουν την κρατική χρηματοδότηση του 1,5%, παρά να συμπράξουν σε κάτι μεγαλύτερο (ταπεινώνοντας λίγο το παραφουσκωμένο και υπερφίαλο εγώ τους), κάτι που αν έπρατταν, ίσως κάοως να μπορούσε να επιβραδύνει ελαφρώς την δραματική κατρακύλα της εθναποδομήσεως!
Ο μόνος δε που φαίνεται ως ο πραγματικά κερδισμένος αυτού του τραγελαφικού σκηνικού, είναι ο κομματάρχης που αποτελεί την απόλυτη επιτομή όλων των παραπάνω, ο μαιτρ της αγυρτείας και της τηλεοπτικής ελλαδεμπορίας! Ο νοών νοείτω…
Πόσο χειρότερη θα μπορούσε να είναι η κατάσταση, λοιπόν;!