Του Αχιλλέα Ξανθάκη
Αυτό ήταν. Κομήτης ήταν και πέρασε. Ναι, είχε μεγάλη και μακριά ουρά, αλλά πέρασε. Ναι, κάποιες στιγμές είχε και λαμπερή ουρά, αλλά… πέρασε.
Αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε « ο χώρος» ή ο «πατριωτικός ή εθνικιστικός χώρος» στις τελευταίες ευρωβουλευτικές εκλογές, μας τελείωσε.
Στις μέρες μας, αυτός ο χώρος έσυρε τα υπολείμματα των δεκαετιών 1940-1970 μέσα από την ανήλια εποχή της μεταπολίτευσης. Μια πολιτική εποχή που δημιούργησε εκατοντάδες σοσιαλ-αριστερούς και κεντρο- δεξιούς πολιτικούς, ευθέως υπευθύνους για την κατάντια της χώρας, αλλά καμμίαν απολύτως πολιτική μορφή του εθνικιστικού χώρου. Μεγάλο πρόβλημα για το έθνος η ιδεολογική και πολιτική πενία των ημερών μας.
Για τις ανάγκες του άρθρου, δέχομαι ότι και τα εννέα κόμματα που το σύστημα ονομάζει «ακροδεξιά» ανήκουν στον λεγόμενο «χώρο» και επιθυμούν να εξυπηρετήσουν τα εθνικά συμφέροντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με την δική τους -έστω- αστική λογική. Δεν θα ασχοληθώ εδώ ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο «Έλληνας» και ποιος δολιότερος ή όχι πολιτικάντης. Αυτά πια, υπάρχει άπλετη πληροφόρηση για να τα αξιολογήσει ο αναγνώστης, αν φυσικά θέλει…
Η συνοπτική εικόνα των εκλογών σε σχέση με τον «χώρο» έχει ως εξής: Εννέα κόμματα, κατάφεραν να εκλέξουν μόλις 4 έδρες. Έλαβαν συνολικά περί τις 767.000 ψήφους και ποσοστό που αγγίζει το 19%. Βέβαια οι μισές ανήκουν στην Ελ. Λύση και από τις υπόλοιπες οι μισές στην ΝΙΚΗ. Σημειώστε εδώ πως η αποχή έπιασε το 60%. Σημειώστε ακόμη, ότι η εποχή είναι ιδιαίτερα θερμή για τα εθνικά θέματα, καθώς υπάρχουν εν εξελίξει ζητήματα με την Τουρκιά, με τα Σκόπια, με την Αλβανία, με την Ουκρανία, με την Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Υπάρχουν σημαντικά οικονομικά προβλήματα, που ταλανίζουν την καθημερινότητα του λαού και, τέλος, υπάρχει μια σοβαρή απαξίωση του κράτους, γεννημένη από χρόνια ασθένεια διαφθοράς και επιδεινωμένη με τραγωδίες όπως τα Τέμπη, οι πλημμύρες στην Θεσσαλία, η λαθρομετανάστευση, η εγκληματικότητα κ.λπ. .
Σε όλο αυτό το πολιτικό τοπίο, ο «χώρος» αδυνατεί να αρθρώσει ικανό αντιπολιτευτικό λόγο, να συνθέσει πολιτικό πρόγραμμα και να παρουσιάσει συγκεκριμένα μέτρα, για να τραβήξει το ενδιαφέρον του λαού.
Κανένας δεν συνέταξε πλήρες πολιτικό πρόγραμμα. Κανένας δεν σκέφθηκε πως, όποιος δεν προσαρμόζεται στις συνθήκες της «μάχης» εξαφανίζεται. Κανένας δεν σκέφθηκε ότι δεν αφήνουμε στον εχθρό την επιλογή του πεδίου μάχης. Κανένας δεν ακολούθησε βασικές κινηματικές τακτικές αλλά όλοι βυθίστηκαν σε μιαν αστική κομματοκρατία, χωρίς φαντασία, χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα. Περιορίζονται όλοι σε αφορισμούς, σε ξύλινο λόγο και σε φθηνιάρικες αντιγραφές κομμουνιστικών συνθημάτων (Πατρίδα ή Θάνατος – Ούτε βήμα πίσω – Εναντίον Όλων κ.λπ.). Τι παρόν αλλά και τι μέλλον μπορεί να έχει μια πολιτική πρακτική, που αδυνατεί να παράξει ακόμη και πρωτότυπα πολιτικά συνθήματα; Επί πλέον, ακόμη και η διάρθρωση αρκετών κομμάτων του χώρου αντιγράφει την αριστερά, έχοντας Γενικούς Γραμματείς και πολιτικό συμβούλιο-γραφείο. Αυτές οι τακτικές δεν είναι απαραίτητα άστοχες ή κακές, αποκαλύπτουν όμως το σύμπλεγμα κατωτερότητος που κουβαλάνε οι ηγεσίες απέναντι στον ανθέλληνα κομμουνιστή.
Ακόμη κι αν ήταν όλοι ενωμένοι, τα ποσοστά λοιπόν δεν φτάνουν. Το κοινοβουλευτικό σύστημα έχει φροντίσει ώστε, αν δεν έχεις πλειοψηφία, να είναι σαν να μην υπάρχεις! Η παρουσία σου εντός βουλής είναι ξεκάθαρα διακοσμητική. Κι αν πετυχαίνει κάτι, είναι η διάβρωση της ηθικής των βουλευτών, με οικονομικά προνόμια και συμμετοχή σε ψιθύρους διαδρόμων… Αντιλαμβάνεστε λοιπόν την αφλογιστία των κομμάτων του χώρου τώρα, που ούτε καν ενωμένα δεν είναι…
Βέβαια η έννοια της «ενώσεως» είναι εντελώς θεωρητική. Είναι προφανές ότι η ένωση ηγεσιών που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ και στο παρελθόν έχουν προσφέρει στήριξη σε ανθελληνικά νομοθετήματα μαζί με άκαπνους κι άπειρους πολιτικούς ηγέτες, ηγέτες της πάρλας και της δειπνοσοφίας, μόνο κάποιο τερατούργημα θα μπορούσε να δημιουργήσει. Και η ανθρώπινη ιστορία έχει καταγράψει ότι τα τέρατα, μπορεί μεν να είναι δυνατά και εκφοβιστικά, αλλά είναι πάντα βραχύβια… Η ένωση απαιτεί ομότιμα και ισότιμα μέρη. Και στην περίπτωσή μας δεν υπάρχουν τέτοια.
Το βιώσαμε και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Μόλις κάποιο κόμμα του χώρου καταγράψει μιαν δυναμική, απαιτεί να αφομοιωθούν σε αυτό οι υπόλοιποι και καμμίαν άλλου τύπου σύνθεση δεν συζητά.
Από το 2012 και μετά ο «χώρος» απέκτησε μιαν δυνατή φωνή. Αυτή ήταν επιτυχία της Χρυσής Αυγής. Η φωνή ήταν ιδιαιτέρως δυνατή και πόνεσε τα αυτιά του συστήματος, που κινήθηκε για να διαλύσει το κόμμα αυτό. Δυστυχώς, όμως, η φωνή ήταν τόσο δυνατή, που ξεκούφανε και αυτήν την ηγεσία του κόμματος και τα μεγαλοστελέχη, που σταμάτησαν να ακούνε ο,τιδήποτε προσπάθησαν σοβαροί και αφοσιωμένοι άνθρωποι να συμβουλεύσουν.
Η Χρυσή Αυγή δεν κατέρρευσε από τις παράλογες διώξεις του κράτους (σας θυμίζω ότι ανέβασε ποσοστά στις πρώτες ευρωεκλογές, αν και πλήρως διωκόμενη) αλλά από την νοοτροπία του «νεόπλουτου αρχοντοχωριάτη», που ζαλίζεται από την βοή της πρωτεύουσας – κι από την νοοτροπία του βουλευτή Καλοχαιρέτα.
Μετά την κατάρρευση, δημιουργήθηκαν από τα απόνερα κάποια «διάδοχα» κόμματα, υπό την έννοια ότι προήλθαν από τέως στελέχη της Χρυσής Αυγής. Το αποτέλεσμα;
Ό,τι μικρόβιο έφαγε την σάρκα της Χ.Α., ό,τι σαράκι μάσησε τις δομές, εμφανίστηκε δέκα φορές πιο ισχυρό και επικίνδυνο σε αυτούς τους σχηματισμούς: Πλαισιώθηκαν από ψηφολάτρες και ψηφολάγνους· από μικρούς Ναπολέοντες· από μικρόνοες αλαζονικές ατομικότητες κι όχι προσωπικότητες, που όχι να αρθρώσουν πολιτικό λόγο δεν κατάφεραν αλλά πόνεσαν με την σειρά τους και τα δικά μας αυτιά, με παράλογες ευχολογίες και με υστερικές κολακείες σε επίδοξους αρχηγούς και αρχηγίσκους.
Και τι δεν ακούσαμε από αυτούς τους «πρωταθλητές του Έθνους»… τι ευλογίες για ριζοσπαστικό εθνικισμό (ενώ ο εθνικισμός είναι ο υπερασπιστής των ριζών και των παραδόσεων)… τι τσιτάτα για καπιταλιστικό εθνικισμό (!!??)… τι ανοησίες για στήριξη αριστερών κομμάτων, ως πράξη εκδίκησης στο σύστημα (!!!???)… τι απαξιωτικά και μικρόψυχα λόγια για τα κόμματα και κινήματα της Ευρώπης, όπως εκείνα τωνΛεπέν, Μελόνι, Σαλβίνι, Ορμπάν, Φάρατζ κ.λπ. Δεν υποστηρίζω αναγκαία όλους αυτούς, αλλά δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω την ευκολία με την οποία οι εγχώριοι πολιτικοί της φάπας απαξιώνουν εκείνους που αντέχουν πολλές δεκαετίες και έχουν αναλάβει εξουσία, οπότε τα έργα τους κι όχι τα λόγια τους θα κριθούν.
«Φέρε πρώτα ένα λάχανο στο σπίτι σου και μετά αναλαμβάνεις το υπουργείο Γεωργίας», που έλεγε κι ο μεγάλος Ηλιόπουλος στην εξαίρετη εκείνη ταινία…
Στις τελευταίες, λοιπόν, εκλογές όλο εκείνο το τοπίο, που σχηματίστηκε στην μετά Χ.Α. εποχή, αναδιαρθρώθηκε. Διάφοροι πολιτικοί φωστήρες στελέχωσαν όποιο κόμμα ή κομματάκι υπήρχε στο παζλ. Κι ας είχαν βριστεί με σφοδρότητα στο παρελθόν. Ας είχαν αλλάξει αλληλοκατηγορίες. Ας μιλούσαν απαξιωτικά ο ένας για τον άλλον… Κι ας είχε κάνει ενστάσεις στον Άρειο Πάγο ο ένας για να μην κατέβει ο άλλος…
Όπως καταλαβαίνετε, αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα, όλων εκείνων των «πολιτικών».
Το εκλογικό σώμα δεν τους γύρισε απλά την πλάτη: τους ποδοπάτησε! Μεγαλόσχημοι και μη, είδαν τα ποσοστά που έταζαν στους ψηφοφόρους λίγες μέρες πριν τις εκλογές να μετατρέπονται σε κολοκύθια, όπως η άμαξα της Σταχτοπούτας. Κάτι «πατριάρχες» του εθνικισμού, εκτός από την ξεφτίλα μωβ μαλλιών και φωτό σε μπαράκια, βίωσαν και την ξεφτίλα της πολιτικής τους αποδόμησης. Κάτι «σκακιστές» που αρέσκονται να δίνουν όρντινα στον «απλό λαό» του τύπου: τώρα ψηφίστε τον άλφα, τώρα ψηφίστε τον βήτα, είδαν την εμπιστοσύνη του κόσμου να τους εγκαταλείπει ανεπιστρεπτί. Κάτι «επιτελικά στελέχη» που κάποτε χρησιμοποιούσαν τα ΜΚΔ για γκομενιλίκια, τώρα προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να τα χρησιμοποιήσουν για πολιτικό αγώνα. Αλλά είναι να μη σου βγει τα όνομα… Και πολλά άλλα τέτοια όμορφα, που μόνο ομορφιά δεν προσέθεσαν στην κατάσταση του χώρου…
Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα. Όλη αυτή η μεταπολιτευτική κουστωδία εθνοσωτήρων τελείωσε. Σίγησε, ουσιαστικά μαζί με την μεταπολίτευση, γιατί και αυτή η πολιτική εποχή, επίσης, έσβησε!
Είναι άραγε τυχαίος ο ταυτόχρονος μαρασμός τους;
Μια νέα πολιτική εποχή έχει ανατείλει. Θα την έλεγα εποχή της πολιτικής ενηλικίωσης. Μια εποχή που έχει καταδείξει, χωρίς να χωρά καμμία αμφισβήτηση, τις κοινές ρίζες του πολιτικού χάρτη στην Ελλάδα. Έχει καταδείξει ότι κανένα από τα κόμματα δεν έχει πρόβλημα να συνεργασθεί με όποια πολιτική δύναμη, πλην Εθνικιστών, εφ᾿ όσον θα διατηρηθεί στην εξουσία ή εφ᾿ όσον θα γλείψει κάποιο νόστιμο οστάριο της εξουσίας.
Η νέα πολιτική εποχή έχει καταδείξει ότι, κανείς σύμμαχος δεν σκέφτεται «συμμαχικά» την Ελλάδα.
Έχει καταδείξει ότι η Ε.Ε. δεν έχει ως προτεραιότητα την ευημερία των Ευρωπαίων αλλά υπακούει σε υπερατλαντικά συμφέροντα.
Σε αυτό το καινούργιο πολιτικό τοπίο, που βρίσκεται σε πολύ βαθειά πολιτική, ηθική και υπαρξιακή κρίση, πρέπει να σκεφθούμε κάτι που μας είχε κάποτε θυμίσει ο δολοφονημένος Τζον Κέννεντυ: «Στα Κινεζικά η λέξη “κρίση” γράφεται με δύο γράμματα. Το ένα σημαίνει κίνδυνος και το άλλο σημαίνει ευκαιρία».
Και ναι, έχουμε την ευκαιρία ανασύνταξης του πολιτικού χάρτη των ιδεών μας.
Αν απορρίψουμε ολοκληρωτικά και τελεσίδικα τις σειρήνες του παρελθόντος.
Αν εξετάσουμε τα εθνικά, τα εθνολογικά, τα πατριωτικά και τα οικονομικά μας προβλήματα με γνώμονα τις παραδοσιακές μεθόδους κι αξίες, προσαρμοσμένες στις σημερινές απαιτήσεις.
Αν ασχοληθούμε με την vεολαία.
Αν ασχοληθούμε με την Ελληνοπρέπεια.
Αν είμαστε επιμελείς και αποτελεσματικοί.
Αν πάψουμε να είμαστε άτομα και γίνουμε πρόσωπα, προσωπικότητες.
Σήμερα μπορούμε να χτίσουμε το μέλλον, αφού πλέον όλα τα βαρίδια ἐχουν βουλιάξει ανεπιστρεπτί στον πάτο της πολιτικής αυτοσυντήρησης και της αυτάρεσκης φωνασκίας !
Αχιλλέας Ξανθάκης