Μπροστά στον φακό, η τυπική λευκή οικογένεια. Ο Lee Rigby ήταν ένα φτωχόπαιδο της αγγλικής εργατικής τάξης, αυτής της τάξης που τόσα πολλά πρόσφερε στην αιματοβαμμένη ιστορία της πάλαι ποτέ βρετανικής αυτοκρατορίας και τόσο πολύ καταφρονήθηκε από την έκφυλη μπορζουαζία της. Κι όμως, ο μικρός Lee ακολούθησε με ρωμαϊκή στωικότητα τον δρόμο των προγόνων του, αυτόν της υπηρεσίας, “to serve”, όπως ακριβώς κι εκείνοι που ξεριζώθηκαν από τις αγροικίες τους για να γίνουν, πρώτα, καύσιμος ύλη στα βιομηχανικά ανθρωποφαγεία των τερατουπόλεων του 19ου αιώνα και, έπειτα, βορά για τα κανόνια των δύο παρανοϊκώς αδελφοκτόνων πολέμων του 20ού.
Παρατηρήστε τους γονείς του, με τι καμάρι στέκονται δίπλα στο γιο τους, που αποφάσισε να πάρει το δρόμο του καθήκοντος και της προσφοράς. Σίγουρα, δεν θα ήσαν περισσότερο περήφανοι αν το παιδί τους είχε γίνει golden boy ή υπάλληλος μεγαλοτραπεζιτών. Είναι αυτή η σοφή ολιγάρκεια της λαϊκής ψυχής, εντός της οποίας κυοφορείται ο σπόρος της ελπίδας για την διαιώνιση της ράτσας. Και οι γυναίκες της οικογένειας, χαρούμενες που ο μεγάλος τους αδελφός ενηλικιώθηκε κι έγινε άνδρας, κι όχι βαποράκι ή κίναιδος, στέκονται δίπλα του με την ίδια υπερηφάνεια με την οποία, κάποτε, κάποιες άλλες μάνες κι αδελφές ξεπροβόδισαν τον ανθό της οικογενείας τους στον δρόμο για την θυσία, εκεί που το λευκό αίμα χύθηκε τόσο άδικα. Γκέτυσμπεργκ, Βερντέν, Χερβούργο και, τώρα, το “πολυπολιτισμικό” Λονδίνο του 2013… Η Union Jack έχει αρχίσει να ξεθωριάζει στον ιστό, πασχίζοντας να κρατηθεί στο ύψος της – την ίδια στιγμή που οι αγαρηνοί σκύλοι, εντελώς αποθρασυμένοι πλέον, διψούν για αίμα.
Ο Εχθρός, λοιπόν, πρωτογενώς μεν ενσαρκώνεται από τους παρείσακτους εισβολείς στα σωθικά και τα ενδότερα της Λευκής μας οικογενείας – εκ παραλλήλου δε, και σε πολύ καθαρότερη μορφή, ως πρωταρχικού καταλύτη και προαγωγού σ’ όλα τα επίπεδα της διαβρωτικής επιμολύνσεως, από όλες τις σκοτεινές εκείνες δυνάμεις, εσωτερικές και εξωτερικές, που προάγουν την αναισθησία, την διαστροφή και την δειλή φυγή και παραίτηση προ των εισβαλλόντων στιφών, συνήθως με επίκληση ψευδών και τεχνητών ιδεωδών που εξωραΐζουν και εκθειάζουν την προδοτική αυτή στάση – ή, μάλλον, αισχρή υπόκυψη!
Κάποιοι, απεναντίας, ξαναθυμούνται την παλιά σημαία του Αγίου Γεωργίου και, δειλά-δειλά, την βγάζουν απ΄ τα σεντούκια τους. Σ’ αυτή την σημαία, που σήμερα κυματίζει μεσίστια στις ψυχές πολλών λευκών βρετανών αδελφών, τοπικό ενσαρκωτή των ιδίων μας αρχετύπων και ιδεωδών, ας σταθούμε σιωπηροί κι ας αποτίσουμε φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Lee, και μέσῳ αυτού στα κλυδωνιζὀμενα αλλ’ αθάνατα στην ουσία τους πρότυπα της Λευκής ανθρωπὀτητος, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λόγια που κάποια λεοντόκαρδη ψυχή-φορέας τους ξεστόμισε κρατώντας την, 800 χρόνια πριν, όταν κοίταξε για στερνή φορά τα φουσάτα του Σαλαδίνου: Θα ξαναγυρίσουμε και θα εκδικηθούμε!…
Γ.Λ.