Προ ολίγων ημερών γίναμε (τηλε)θεατές της εισβολής ενός οργισμένου «όχλου» εντός του μεγάρου όπου στεγάζεται το αμερικανικό κογκρέσο (Καπιτώλιο) στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, Ουάσιγκτον. Πέρα από τις ατέρμονες ορθοπολιτικές φλυαρίες και τις ανακυκλούμενες κοινοτοπίες που αναπαράγουν τα συστημικά μ.μ.ε., εκφράζοντας την «αγανάκτηση», τον «αποτροπιασμό» και την «ανησυχία» τους για την «ολισθηρή» ατραπό στην οποία εισήλθε η «πρώτη μεγάλη σύγχρονη δημοκρατία» και επί πολλές δεκαετίες κυρίαρχη παγκόσμια υπερδύναμη, θεωρούμενη «υπόδειγμα» πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας, το πράγματι εντυπωσιακό αυτό γεγονός αποκαλύπτει, στους οξυδερκείς παρατηρητές, το βαθύτατο πολλαπλό χάσμα που σοβεί εντός του εθνοτικού, φυλετικού και πολιτισμικού μωσαϊκού, που ονομάζεται «αμερικανική κοινωνία». Η ετερογενής σύσταση του πληθυσμού των ΗΠΑ, η πολυφυής εθνοπολιτισμική υπόσταση και ιδιάζουσα πολιτειακή δομή αυτής της χώρας, επί των οποίων στηρίχθηκε η συγκρότηση και εξέλιξη των πολιτικών θεσμών και η μεγέθυνση της ισχύος της, την οποία προέβαλλε και επεξέτεινε, με διάθεση, μάλιστα, επιβολής, σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ιδίως μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, συνιστούν μία πραγματικότητα που μας υποχρεώνει να αναλύσουμε προσεκτικά και να ερμηνεύσουμε εις βάθος τα πρόσφατα γεγονότα, καθώς αποτελούν πιθανότατα το προανάκρουσμα μετασχηματισμών ιστορικών διατάσεων και παγκοσμίου εμβελείας.
Στην Ελλάδα, όπως και σ’ ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, οι δημοσιολογούντες, στην συντριπτική τους πλειονότητα, αναλώνονται, εδώ και μέρες, σε αναλύσεις επί αναλύσεων, παντελώς ανουσίων, αστόχων και αποπροσανατολιστικών – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Είτε λόγω της εγγενούς των νοητικής μυωπίας, είτε, πιθανότατα, σκοπίμως, από τις προσπάθειες ερμηνείας που εκφράζονται εκ μέρους των συστημικών, τουλάχιστον, αναλυτών, απουσιάζει παντελώς ο προσδιορισμός των βαθυτέρων αιτίων που συνδέονται άμεσα με τον ίδιο τον χαρακτήρα της αμερικανικής κοινωνίας. Οι συστημικές αναλύσεις περιορίζονται στην παρατήρηση και την επιφανειακή περιγραφή της συμπτωματολογίας αυτού που περιγράφεται ως κοινωνική παθογένεια, εν μέρει ως θεσμική ανωμαλία που είχε ως πολιτικό πυροκροτητή έναν απρόβλεπτο και αλλοπρόσαλλο και ταυτόχρονα αλαζόνα και πληθωρικό επιχειρηματία που αποφάσισε πριν μερικά χρόνια να εισέλθει στην πολιτική, καβαλικεύοντας επιτυχώς ένα επί μακρόν υφέρπον και διογκούμενο κύμα κοινωνικής δυσαρεσκείας, το οποίο, ωστόσο, έχει σαφή εθνοπολιτισμικά χαρακτηριστικά! Αυτή ακριβώς την διάσταση παραβλέπουν ή αποσιωπούν οι συστημικοί αναλυτές, αδυνατώντας να εισχωρήσουν στην ουσία του ζητήματος: την αναγνώριση των θεμελιωδών αντιθέσεων και της εν γένει ανισορροπίας που χαρακτηρίζει την κοινωνία των ΗΠΑ, όπως έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες και δη τα τελευταία χρόνια. Οι πλέον εθελότυφλες και εμμονικές δημοσιογραφικές προσεγγίσεις απλώς αποδίδουν το σύνολο των προβλημάτων, συλλήβδην στον «ρατσισμό» των λευκών Αμερικανών εναντίον των λοιπών φυλετικών ομάδων που απαρτίζουν το ετερογενές αμερικανικό συνονθύλευμα, του οποίου μοναδικό πλασματικό και εντελώς εύθραυστο συνεκτικό στοιχείο είναι (ή μάλλον ήταν…) το λεγόμενο «αμερικανικό όνειρο», ήτοι, η εξασφάλιση μίας κάποιας παραγωγικής δυνατότητας και οικονομικής (καταναλωτικής) ευμάρειας, με παράλληλη παροχή αφθόνου «άρτου και θεαμάτων» εν είδει μαζικών παραισθησιογόνων προσφερομένων σε ένα ανιστόρητο, αγεωγράφητο και εν γένει εξηλιθιωμένο χαζοχαρούμενο πόπολο…
Αυτές τις μέρες, όλοι οι «έγκριτοι» και «σοβαροί» πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί επιστήμονες, κλπ, είναι «προβληματισμένοι» προσπαθώντας να καταλάβουν τί ακριβώς συνέβη και γιατί ξαφνικά το «αμερικανικό όνειρο», τόσο απότομα και δραματικά, «ξεθώριασε»…
Το θεμελιώδες πρόβλημα της αμερικανικής κοινωνίας, το οποίο ασφαλώς ουδείς συστημικός αναλυτής τολμά να θίξει (ούτε να σκεφτεί ίσως), είναι ένα και είναι απλό: πρόκειται για την συνύπαρξη στον ίδιο χώρο φυλών από κάθε γωνιά της γης, οι οποίες είναι εντελώς διαφορετικές και ασύμβατες μεταξύ τους. Είναι φύσει αδύνατο να καταφέρει ένα πολιτικό σύστημα να εξισορροπήσει και εναρμονίσει τα αντιτιθέμενα συμφέροντα, τις συγκρουόμενες επιδιώξεις και κυρίως τις ριζικώς διαφορετικές συλλογικές ιδιοσυστασίες των ετεροκλήτων μερών εντός του ετερογενούς αυτού κοινωνικού συνονθυλεύματος. Όταν άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής συνυπάρχουν στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλον, δύο εκδοχές μπορούν να προκύψουν: είτε κάποια συμπαγής εθνοτική ομάδα να κυριαρχήσει αδιαμφισβήτητα και να επιβάλει με πυγμή τον τρόπο ζωής της στις υπόλοιπες (αυτό συνέβαινε εντός των ΗΠΑ, ως κάποια τουλάχιστον εποχή, με την κυριαρχία του λευκού, ευρωπαϊκής καταγωγής πληθυσμού και με επικρατούσα κουλτούρα την αγγλοσαξονική-πουριτανική-προτεσταντική κουλτούρα, λόγω της προελεύσεως των πρώτων λευκών αποίκων που δημιούργησαν την χώρα) είτε, στην περίπτωση κατά την οποία καμία κοινωνική-φυλετική ομάδα δεν καταφέρει να αποκτήσει σαφές προβάδισμα ισχύος έναντι των υπολοίπων, η κοινωνία παραδίδεται σε μία τροχιά αποσαθρώσεως, αντιπαραθέσεων και τελικώς εντεινομένου εκφυλισμού, με αναπόδραστη κατάληξη την πλήρη κατάρρευση και το χάος, ως αποτέλεσμα ατερμόνων διαφυλετικών συγκρούσεων ή συγκρούσεων που, ακόμα κι αν ξεσπούν με άλλες αφορμές (κοινωνικές, οικονομικές, κλπ) προδήλως ανάγονται στην εθνοπολιτισμική, ταυτοτική (φυλετική, σε τελική ανάλυση) διαφοροποίηση. Αυτή είναι η εικόνα των ΗΠΑ, όχι κάποιου μακρινού μέλλοντος, αλλά του παρόντος! Οι σφοδρές διαφυλετικές συγκρούσεις και οι αλλεπάλληλες ταραχές των τελευταίων ετών, οι οποίες κλιμακώθηκαν λόγω της αποχαλινώσεως των αλητών που απαρτίζουν τον νεγροειδή/παρδαλό συρφετό του «κινήματος» Black Lives Matter, δεν είναι άσχετες με την πρόσφατη εισβολή διαδηλωτών στο Καπιτώλιο. Όλα αυτά αποτελούν προανακρούσματα ενός γενικευμένου φυλετικού πολέμου στον οποίο είναι βέβαιο ότι, αργά ή γρήγορα, θα οδηγηθούν οι ΗΠΑ, πρόγευση του οποίου είχε δοθεί ήδη κατά την δεκαετία του 1980 με τις διαφυλετικές ταραχές στο Los Angeles.
Το αμερικανικό έθνος, αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει αμερικανικό “έθνος”, είναι ένα πολύ νεαρό έθνος. Η διαμόρφωσή του προέκυψε κατά τον 18ο αιώνα ως αποτέλεσμα της συμβιώσεως ανθρώπων προερχομένων αρχικώς από Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία και εν συνεχεία από διάφορες άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γάλλοι, Γερμανοί, Σκανδιναβοί, αργότερα Ιρλανδοί, Ιταλοί, Έλληνες, Σλάβοι, Αλβανοί, κλπ). Το πρώτο, το αγγλοσαξονικό κύμα αποίκων, εγκατεστάθη στις 13 Αγγλικές αποικίες της ανατολικής ακτής των σημερινών ΗΠΑ. Όπως ήταν φυσικό, η πολιτειακή οργάνωση και οι θεσμοί του υπό διαμόρφωση, τότε, αμερικανικού έθνους, δημιουργήθηκαν κατά τρόπο ώστε να ικανοποιούν τις ανάγκες και να απηχούν την αίσθηση περί δικαίου των πολιτών του, που τότε ήταν αμιγώς λευκοί. Οι νέγροι σκλάβοι δεν θεωρούνταν ασφαλώς τμήμα του έθνους και ως εκ τούτου δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα – στην πραγματικότητα δεν τους αναγνωριζόταν καν η ανθρώπινη ιδιότητα. (Άς σημειωθή στο σημείο αυτό ότι οι πρωταίτιοι της δουλείας των Αφρικανών – και στην Αμερική – ήταν οι “περιούσιοι” και οι Άραβες). Από τα μέσα όμως του 19ου αιώνα και τον αμερικανικό εμφύλιο (που σηματοδότησε, μεταξύ άλλων, την διακοπή του θεσμού της δουλείας), ξεκίνησε μία βραδεία διαδικασία αποδοχής και εντάξεως στο αμερικανικό έθνος και άλλων φυλετικών ομάδων, πέραν των απογόνων των Ευρωπαίων αποίκων. Αυτή η διαδικασία συνεχίζεται αδιακόπως μέχρι σήμερα, αν και κατά διαστήματα εμφανίζει περιόδους επιβραδύνσεως ή επιταχύνσεως (όπως π.χ. κατά την δεκαετία του 1960). Στις ημέρες μας, η διαδικασία αυτή έχει φθάσει σε πολύ προχωρημένο στάδιο καθώς το λεγόμενο αμερικανικό “βαθύ κράτος” (που εκφράζεται μέσω των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών θεσμών καθώς και των μ.μ.ε. και της βιομηχανίας του θεάματος) φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει εντελώς το λευκό τμήμα του πληθυσμού, δηλαδή κατ’ ουσίαν το ίδιο το αμερικανικό έθνος (που, με την εργατικότητα, την δημιουργικότητα και τις λοιπές αρετές του, ανέδειξε τις ΗΠΑ σε παγκόσμια υπερδύναμη), εισάγοντας και εντάσσοντας πληθυσμούς από την λατινική Αμερική, την μέση ανατολή και την Αφρική, δίνοντας, παράλληλα, ολοένα και περισσότερα πλεονεκτήματα και σκανδαλωδώς ευνοϊκή μεταχείριση (π.χ. ποσοστώσεις για εισαγωγή στα πανεπιστήμια, για πρόσληψη στο δημόσιο, κλπ) στους ήδη υπάρχοντες εγχρώμους πληθυσμούς, πολιτική που όχι μόνο δεν εκτιμήθηκε από τις «μειονότητες» αλλά απεναντίας τις αποθράσυνε!
Αυτή η εχθρική στάση του αμερικανικού συστήματος εξουσίας εναντίον του λευκού τμήματος του πληθυσμού των ΗΠΑ (δηλαδή των ιδρυτών και θεμελιωτών της χώρας!), έστρεψε ένα μεγάλο μέρος του τελευταίου υπέρ του Donald Trump, ενός ανθρώπου εντελώς ανερματίστου, χονδροκομμένου και αγενούς, ο οποίος όμως ήταν ο μοναδικός που στράφηκε με θάρρος και δίχως συμπλεγματικές αναστολές προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μίλησε ανοιχτά υπέρ του έθνους και του πατριωτισμού και εναντίον της μαρξιστολιμπεραλιστικής “παγκοσμιοποίησης” θέτοντας ως κεντρικό σύνθημα το MAGA (Make America Great Again). Παρά το γεγονός ότι ο λόγος του δεν είχε ούτε βάθος και ούτε συνοχή, ούτε συνιστούσε απειλή προς τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς συστήματος, απλώς εισάγοντας κάποιες επιλογές οικονομικού προστατευτισμού υπέρ της εγχώριας επιχειρηματικότητας και της μεσαίας τάξεως, δέχτηκε μία άνευ προηγουμένου επίθεση τόσο από το εσωτερικό, από το πολιτικό και μηντιακό κατεστημένο, όσο και από το εξωτερικό, ήδη από την πρώτη μέρα της αναλήψεως των καθηκόντων του ως προέδρου των ΗΠΑ, μετά την εκλογή του! Όλα τα μ.μ.ε., χωρίς κανένα πρόσχημα τηρήσεως ίσων αποστάσεων ή στοιχειώδους αμεροληψίας και αντικειμενικότητος, εξαπέλυσαν συστηματικές και συντονισμένες δυσφημιστικές επιθέσεις που διήρκεσαν από την πρώτη μέρα αναλήψεως των καθηκόντων του και μέχρι το τέλος της θητείας του, προερχόμενες ακόμα και από το δικό του κόμμα (το ρεπουμπλικανικό)! Τα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως, που, κατά τα άλλα, κόπτονται για την «ελευθερία του λόγου», έχουν πολλάκις διαγράψει ή λογοκρίνει δημοσιεύσεις του και σε διάφορες περιπτώσεις έχουν απενεργοποιήσει τους λογαριασμούς του (εν ενεργεία προέδρου όντος!), αποδεικνύοντας ποιος είναι ο πραγματικός ισχυρός πυρήν του συγχρόνου Συστήματος εξουσίας, όπου η υποτιθέμενη ελευθεροφωνία καθώς και οι δημοκρατικές διαδικασίες λαϊκής λογοδοσίας είναι απλώς προσχηματικές και πολύ εύκολα παρακάμπτονται, ακυρώνονται και φαλκιδεύονται όταν τυγχάνει να ξεφύγουν από τον έλεγχο και την χειραγώγηση εκ μέρους μίας σκοτεινής υπερεξουσίας. Το γεγονός ότι οι ευθέως υπονομευτικές αυτές ενέργειες έγιναν εναντίον του εν ενεργεία προέδρου του ισχυρότερου κράτους του πλανήτη δείχνει πόση δύναμη έχουν αποκτήσει αυτές οι, πέραν παντός δημοσίου ελέγχου, πανίσχυρες υπερεξουσίες και ποιοι πραγματικά κυβερνούν, από τα παρασκήνια, τον κόσμο…
Το συμβάν της εισόδου διαδηλωτών στο Καπιτώλιο ανέδειξε, για ακόμα μία φορά, την υποκειμενικότητα με την οποία τα μέσα μαζικής εξαπατήσεως παρουσιάζουν τα γεγονότα, τόσο εντός της Ελλάδος όσο και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Πριν από λίγους μήνες όλα τα μ.μ.ε. του δυτικού κόσμου, με απόλυτη συμφωνία (λες και κάποιος το υπέδειξε), υπεστήριζαν και ανεδείκνυαν την τάχα “δικαία” οργή την μαύρων συμμοριτών του κινήματος BLM, όταν αυτοί λεηλατούσαν κάθε γωνιά των Η.Π.Α. ύστερα από τον θάνατο ενός μαύρου πρώην καταδίκου, ναρκομανούς, στα χέρα ενός λευκού αστυνομικού που υποτίθεται ότι άσκησε υπέρμετρη βία…. Με περισσή υποκρισία τα ίδια μ.μ.ε. τήρησαν ένοχη και επονείδιστη σιγή μπροστά στη στυγερή δολοφονία (από νέγρο αστυνομικό της φρουράς του Καπιτωλίου) μίας λευκής γυναίκας (και μάλιστα παρασημοφορημένου εν αποστρατεία στελέχους του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού!), που είχε εισέλθει ως διαδηλώτρια εντός του Καπιτωλίου. Αλήθεια, ακούσατε σε κάποιο μέσο να αναφέρεται και να επισημαίνεται ότι ο αστυνομικός που πυροβόλησε, σχεδόν εξ επαφής, σκοπεύοντας την άοπλη διαδηλώτρια στον λαιμό, ήταν νέγρος, ενώ το αθώο θύμα του ήταν λευκή και μάλιστα εν αποστρατεία στέλεχος της πολεμικής αεροπορίας; Αν συνέβαινε το αντίστροφο και λευκός φρουρός πυροβολούσε νέγρο διαδηλωτή, φαντάζεστε τι είχε να γίνει με τους κανιβάλους του BLM; Μπορείτε να φανταστείτε τα κροκοδείλια δάκρυα που θα έχυναν οι «ψυχοπονιάρηδες» των μ.μ.ε.; Προφανώς, για τους φαρισαίους “κήνσορες” των μ.μ.ε., μόνο των νέγρων η ζωές μετρούν. Των λευκών όχι…
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η εισβολή εντός του Καπιτωλίου είναι ένα γεγονός το οποίο αναμφίβολα θα έχει όχι μόνο βραχυπρόθεσμες συνέπειες. Σίγουρα θα οδηγήσει τις ΗΠΑ σε κατάσταση εσωστρεφείας και αναταραχής, η οποία πιθανότατα θα περιορίσει τον κυριαρχικό ρόλο που απολαμβάνουν οι ΗΠΑ σε πολλές περιοχές της υφηλίου. Σημαντικότερες πρόκειται να είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες. Τα γεγονότα στην Ουάσινγκτον αλλά και η στήριξη που είχαν από μία πολύ μεγάλη μερίδα της αμερικανικής κοινής γνώμης (όπως προκύπτει ακόμα και από τις δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν μετά τα γεγονότα) φανερώνουν ότι το δημοκρατικό καθεστώς των Η.Π.Α. βρίσκεται σε τροχιά εντόνου παρακμής και αποσαθρώσεως. Να σημειωθεί ότι το πολίτευμα των ΗΠΑ αποτελεί το πρώτο σύγχρονο δημοκρατικό καθεστώς όπως προέκυψε μετά την αμερικανική επανάσταση και τον πόλεμο της ανεξαρτησία από τον Βρετανικό θρόνο. Να σημειωθεί επίσης ότι το κράτος των ΗΠΑ κατά τον 20ο αιώνα και έως τώρα, ήταν ο κύριος προωθητής των δημοκρατικών καθεστώτων σε όλο τον πλανήτη, κυρίως διά ενόπλων επεμβάσεων σε κάθε γωνιά της γης, μέσω ψυχολογικών επιχειρήσεων, μέσω της δράσεως των μυστικών υπηρεσιών και της οικονομικής διεισδύσεως σε ξένες χώρες που οδήγησαν, ουκ ολίγες φορές σε ανατροπές κυβερνήσεων με βίαια μέσα ή/και την οργάνωση και υποκίνηση “βελούδινων” χρωματιστών “επαναστάσεων” καθώς και με την ήπια ιμπεριαλιστική ισχύ του εξαγόμενου “πολιτισμού” τον οποία σε τεράστια κλίμακα προωθεί η αμερικανική βιομηχανία του θεάματος!
Το πολίτευμα των ΗΠΑ, το οποίο, όπως προανεφέρθη, αποτελεί την παλαιότερη μορφή συγχρόνου (αντιπροσωπευτικής) δημοκρατίας, με δεδομένη την (οντολογική) φαυλότητα κάθε δημοκρατίας, αποτελεί εντούτοις μία μορφή δημοκρατίας καλύτερη από άλλες και αυτό δεν είναι τυχαίο. Πηγή εμπνεύσεως των θεμελιωτών της αμερικανικής ανεξαρτησίας και του συντάγματος που όρισε την λειτουργία του πολιτεύματος, ήταν τα πολιτεύματα των ελληνικών πόλεων της αρχαιότητος, όχι μόνο της Αθήνας αλλά και της Σπάρτης, καθώς και το ρωμαϊκό πολίτευμα της ρεπουμπλικανικής περιόδου. Κύριο χαρακτηριστικό αποτελεί η παρουσία πολλών θεσμών οι οποίοι αλληλεξαρτώνται και ελέγχονται με αμοιβαίο τρόπο, λειτουργώντας εξισορροπητικά. Η ομοιότητα με το σπαρτιατικό πολίτευμα είναι πολύ εμφανής στον θεσμό του προέδρου και του αντιπροέδρου, οι οποίοι θυμίζουν τους δύο Σπαρτιάτες βασιλείς. Επιπροσθέτως, η αμερικανική δημοκρατία τόσο σε επίπεδο θεσμών όσο και σε επίπεδο συμβόλων, τίτλων, αρχιτεκτονικής των κτηρίων, κλπ, δηλώνει εμφανώς ότι έλκει την καταγωγή της από τον ελληνορωμαϊκό κόσμο και ιδίως από το ρωμαϊκό κράτος, εμφανιζόμενες οι ΗΠΑ ως κληρονόμοι της αυτοκρατορικής αίγλης και ισχύος του ρωμαϊκού κράτους. Παρ’ όλα όμως τα παραδοσιακά πολιτειακά στοιχεία που ενσωματώνει η αμερικανική πολιτεία, εμπεριέχει εν τούτοις την βασική οντολογική αντιστροφή που είναι σύμφυτη κάθε είδους δημοκρατίας, ήτοι, την θεμελιώδη πολιτειακή αντινομία κατά την οποία τα κάτω καθορίζουν τα άνω! Πρόκειται λοιπόν περί ενός καθεστώτος το οποίο, παρά τους στιβαρούς θεσμούς, έφερε εξ αρχής εντός του τον σπόρο την παρακμής.
Το πρόσφατο γεγονός την εισόδου ενός μεγάλου πλήθους (κατά 99% λευκών) στο αμερικανικό Καπιτώλιο, μπορεί να νοηθεί, τηρουμένων των αναλογιών, ως γεγονός εφάμιλλο της εισόδου των Γάλλων επαναστατών στο φρούριο της Βαστίλης κατά την γαλλική επανάσταση, γεγονός το οποίο, ιστορικώς ιδωμένο, σηματοδότησε την απαρχή της καταρρεύσεως του θεσμού της βασιλείας στον δυτικό κόσμο. Το γεγονός λοιπόν αυτό, πέραν το όποιων βραχυπροθέσμων και εν πολλοίς ασημάντων επιπτώσεων που θα έχει, ίσως να σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για το πληβειακό καθεστώς της δημοκρατίας στον λευκό κόσμο.
Σύμφωνα με την ανάλυση του Πλάτωνος σχετικώς με την γενεαλογία και την νομοτελειακή κυκλοτερή αλληλοδιαδοχή των πολιτευμάτων, ύστατη παρακμή στην φθίνουσα πορεία της πολιτειακής υποστάσεως αποτελεί η δημοκρατία – και ύστατο σημείο καταπτώσεως μίας δημοκρατίας, η οχλοκρατία. Όταν το δημοκρατικό πολίτευμα, προϊόντος του χρόνου, εκφυλιστεί και, νομοτελειακώς περιέλθει σε κατάσταση οχλοκρατίας, τότε, είτε επέρχεται η πλήρης διάλυση, είτε ένας ικανός άνδρας εμφανίζεται, ως από μηχανής θεός, για να ανατάξει την Πολιτεία. Ο κύκλος επιστρέφει τότε στο εναρκτήριο σημείο του. Στις ημέρες μας βρισκόμαστε ίσως στην απαρχή μίας τέτοιας περιόδου ρευστότητος και απροσδιοριστίας. Η πανουργία της ιστορίας, το ιστορικό απρόοπτο, καραδοκεί. Οι θεσμοί της αστικής δημοκρατίας, φέροντες εγγενώς τα σπέρματα της παρακμής, βρίσκονται σήμερα όχι απλώς στο στάδιο της παρακμής αλλά σε αυτό της πλήρους αποσυνθέσεως. Η είσοδος των διαδηλωτών-υποστηρικτών του D. Trump (διαμαρτυρομένων για την προφανή εκλογική νοθεία μέσω των επιστολικών ψήφων) στο Καπιτώλιο, που παρομοιάστηκε εκ μέρους κάποιων δημοσιογράφων με την είσοδο των Γερμανών «βαρβάρων» στο Καπιτώλιο της Ρώμης (στα μεσαιωνικά χρόνια) οδηγώντας στην κατάρρευση του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους, συνιστά το ιστορικό και συνάμα σημειολογικό σημείο εκκινήσεως μία μεταβολής της οποία η κατάληξη δεν μπορεί να προβλεφθεί. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την κορυφή ενός κοινωνικού παγόβουνου του οποίου η αθέατη βάση εκφράζει την το φυλετικό-ταυτοτικό ζήτημα Ο D. Trump μέσα στις αντιφάσεις και την αστάθειά του, εξέφρασε εν τούτοις την αγωνία των λευκών Αμερικανών που αισθάνονται ότι χάνουν την χώρα τους, την χώρα που δημιούργησαν οι πρόγονοί τους, αισθάνονται ότι μετατρέπονται σε μειονότητα μέσα στην ίδια την πατρίδα τους, καθώς πλησιάζει το χρονικό σημείο κατά το οποίο οι δημογραφικές ισορροπίες θα ανατραπούν άρδην, οπότε την πλειονότητα θα αποτελούν οι …αποκαλούμενες μειονότητες (των νέγρων, ινδιάνων, λατινοαμερικανών μιγάδων, ασιατών, κλπ.) και παράλληλα οι ίδιοι, οι λευκοί Αμερικανοί, αισθάνονται πνιγηρή την ορθοπολιτική δικτατορία που τους επιβάλλεται από τα μ.μ.ε., τα πανεπιστήμια, του θεσμούς, αντικαθιστώντας κάθε στοιχείο παραδοσιακού πνεύματος, σε επίπεδο ιδεών, θεσμών, ηθών και τρόπων, με την ταχύρρυθμη προώθηση της εκφυλιστικής ατζέντας του πολιτιστικού μαρξισμού και των διαστροφών των κάθε λογής «δικαιωματιστών», των ομοφυλόφιλων, κλπ, ατζέντα ιδιαιτέρως προσφιλή στο δημοκρατικό κόμμα που την έχει πλήρως υιοθετήσει και προωθήσει συστηματικώς, ήδη από την περίοδο διοικήσεως του αλήστου μνήμης Bill Clinton, που όπως έχει γραφεί ήταν στην πραγματικότητα ο πρώτος «νέγρος» πρόεδρος, πιο νέγρος ως προς την προώθηση της νεγροποιήσεως των ΗΠΑ και από τον Obama…
Μπορούμε να αποτολμήσουμε μία πρόβλεψη: ο επερχόμενος πρόεδρος Joe Biden, είναι απίθανο να ολοκληρώσει την θητεία του. Ακόμα και αν δεν θα είναι η σφοδρότης των ταραχών που θα πλήξουν την περίοδο της δικής του διακυβερνήσεως, η βιολογική του κατάσταση, το προχωρημένο γήρας, η εμφανής πνευματική κάμψη (τύπου Αλτσχάιμερ) καθιστούν φανερό ότι στην πραγματικότητα θα είναι ένας «front man» περιορισμένης εξουσίας. Τα προεδρικά καθήκοντα προφανώς θα ασκούνται μόνο τύποις από τον Baiden. Kατ’ ουσίαν, τα προεδρικά καθήκοντα θα ασκούνται (ίσως και τύποις, όταν θα κριθεί ότι ο Biden αδυνατεί) από την ινδοτζαμαϊκανή (!) αριστερίστρια Kamala Harris η οποία επελέγη από τους δημοκρατικούς για την θέση της αντιπροέδρου. Αυτό θα εξαγριώσει ακόμα περισσότερο το μόνο υγιές κομμάτι της λευκής Αμερικής: τους καλόψυχους και σκληροτράχηλους αγρότες και μεσοαστούς, του νότου και της ενδοχώρας, χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες των οποίων μπορούσε να παρατηρήσει κανείς στις εικόνες των διαδηλωτών έξω από το Καπιτώλιο.
Νέα αρχή
Λαμβάνοντας υπ΄ όψιν τα γεγονότα αυτά και προβλέποντας το επερχόμενο βέβαιο τέλος της αστικής δημοκρατίας, προβάλει αδήριτη η αναγκαιότης προτάξεως μίας νέας πολιτειακής προτάσεως. Το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς του μεσοπολέμου, δέχτηκε, σ’ όλη την διάρκεια του βραχέως πολιτικού του βίου, ανηλεή πόλεμο από το παγκόσμιο Σύστημα, με συνέπεια, λόγω της πολεμικής περιπετείας στην οποία εσύρθη, να μη προλάβει να κρυσταλλώσει ένα πολιτειακό σύστημα με συμπαγείς θεσμούς. Κληροδότησε στους πολιτικούς του απογόνους μόνο το πνεύμα της ιεραρχίας εκφραζόμενο ως η “αρχή της ηγεσίας” καθώς και κάποιες θολές ενδείξεις σχετικά με την σχεδιαζόμενη προοπτική, η οποία, είχε ως βάση της, την συγκρότηση μίας (υπό διαμόρφωσιν) νέας ελίτ, με χαρακτήρα εθνοφυλετικής κάστας αρίστων (θυμίζοντας ως προς αυτό τις πολιτειακές αρχές της πλατωνικής σκέψεως).
Η αποστολή της ολοκληρώσεως του έργου του μεσοπολεμικού εθνικοσοσιαλισμού, ανατίθεται σε εμάς ως συγχρόνους εκφραστές της ίδιας ιδέας, του ΕΘΝΟΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ. Το έργο αυτό καθίσταται επιτακτικό να ολοκληρωθεί, πρώτον, λόγω της μείζονος απειλής που δέχεται ολόκληρη η λευκή φυλή από την μαζική εισβολή εποίκων από όλο τον κόσμο και, δεύτερον, διότι, η ευκαιρία που ίσως προκύψει από την κατάρρευση της αστικής δημοκρατίας θα αποτελεί μοναδική ευκαιρία για την επιλογή ενός άλλου δρόμου.
Πηγή εμπνεύσεως
Ο σύγχρονος εθνικοσοσιαλισμός δεν πρέπει να υποπέσει στο σφάλμα να προτείνει μία μουσειακού τύπου απομίμηση του κινήματος του μεσοπολέμου. Πρέπει να παρουσιάσει σε νέα μορφή τις πανάρχαιες αντιλήψεις των Αρίων σχετικά με την ορθή πολιτειακή τάξη. Άλλωστε αυτή είναι η έννοια της παραδόσεως: να διατηρείται ο ίδιος ουσιώδης πυρήνας ενόσω ανανεώνεται η εξωτερική μορφή.
Ο στοχασμός περί της εννοίας της δικαιοσύνης και της αρθρώσεως και λειτουργίας της αρίστης πολιτείας, απετέλεσε αντικείμενο που ανέπτυξε αριστοτεχνικώς ο Πλάτων, στο κορυφαίο έργο του, την Πολιτεία, το οποίο αποτελεί μία αστείρευτη και διαχρονική πηγή εμπνεύσεως σχετικά με τις κοσμοθεωρητικές και βιοθεωρητικές αρχές της πολιτειακής οργανώσεως. Πέραν της πλατωνικής πολιτειολογίας, ζείδωρες πηγές εμπνεύσεως αποτελούν για μας τόσο η ομηρική κοινωνία, η σπαρτιατική κοινωνία, το ρωμαϊκό Imperium, η Ιπποσύνη και τα SS. Όλα τα ανωτέρω φωτίζουν διαφορετικές πλευρές της αυθεντικής αντιλήψεως των Αρίων όσον αφορά την πολιτειακή οργάνωση.
Εντός του πλαισίου της κοινής ευρωπαϊκής κουλτούρας είναι επίσης αναγκαία η οικοδόμηση επιμέρους εθνικών και τοπικών συστημάτων τα οποία να διαφυλάττουν και να μεταλαμπαδεύουν ως ιερή παρακαταθήκη, όχι μόνο τις κοινές αρχές της Αρίας κουλτούρας αλλά και τις ιδιαίτερες τοπικές-εθνικές ιδιομορφίες της.
Προκλήσεις
Προκλήσεις Οι καιροί βέβαια έχουν αλλάξει και, όπως προανεφέρθη, τα σχήματα του παρελθόντος δύσκολα θα μπορούσαν να επαναληφθούν αυτούσια. Στις ημέρες μας κύριο εμπόδιο στον δρόμο για την εγκαθίδρυση ενός κατ’ ουσίαν αριστοκρατικού καθεστώτος αποτελούν οι αδρανειακές δυνάμεις των κοινωνικών μαζών καθώς και η δοκησισοφία που έχουν εξαπλωθεί, κατά τους τελευταίους χριστιανικούς-δημοκρατικούς αιώνες, στις μεγάλες ανθρωπομάζες της Δύσεως. Το θράσος αυτό της δοκησισοφίας επιτείνεται και από την ευρεία διάδοση των επιστημών αδιακρίτως στους ανθρώπους, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να είχαν απολύτως καμία γνώση γι’ αυτές. Η σύγχρονη εποχή επιβεβαιώνει πλήρως τον Ι. Γκουρτζίεφ ο οποίος αναγνώρισε ότι η γνώση έχει όλα τα χαρακτηριστικά των υλικών πραγμάτων, δηλαδή ότι, όσο περισσότεροι την κατέχουν, τόσο λιγότερη ποσότητα αναλογεί στον κάθε έναν από αυτούς.
Ο σύγχρονος λοιπόν εθνικοσοσιαλισμός έχει να αντιμετωπίσει στρατιές ξεσαλωμένων δοκησισόφων, των οποίων η φωνή υπερπολλαπλασιάζεται σήμερα από τα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως αλλά και το διαδίκτυο γενικώς. Εκεί όλες οι γνώμες έχουν την ίδια βαρύτητα. Η πρόκληση λοιπόν την εποχής μας είναι η εξής: με βάση τις παραδόσεις του παρελθόντος να δημιουργηθεί ένα νέο οικοδόμημα το οποίο να αντικαταστήσει την ετοιμόρροπη αστική δημοκρατία στον δυτικό κόσμο και να θέσει εκ νέου σε κίνηση τον τροχό την δυτικής ιστορίας.
Υ.Γ.: Και μία δυσάρεστη διαπίστωση σε σχέση με τα καθ’ ημάς: Οι Αμερικανοί πατριώτες απέδειξαν πώς, αν υπάρχει θέληση και ορμή, η μαζική οργή του λαού μπορεί να διαπεράσει και τις πιο σθεναρές άμυνες κυβερνητικών κτηρίων! Οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων έξω από την ελληνική βουλή, δυστυχώς δεν φάνηκαν εξίσου αποτελεσματικοί όταν διαδήλωναν εναντίον της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ των Πρεσπών, για να την ακυρώσουν με έναν ανάλογο τρόπο εισβολής…
