Ο ΑΡΙΟΣ ΠΡΟ-ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΤΟΥ ΜΥΘΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Γιατί ο υλιστής είναι υλιστής; Διότι είναι φιλοσοφικά αστοιχείωτος.
Στο ερώτημα: “Η μη-Ύλη υπάρχει;” Απαντά υπερηφάνως “Όχι!”
Δηλονότι, “το μη-Όν δεν υπάρχει”: Παρμενίδης από 2.500 ετών.
Άρα ο υλιστής είναι ένας δογματικός μεταφυσικός.
Γιατί ο υλιστής είναι φιλοσοφικά αστοιχείωτος;
Διότι μετά τον ανωτέρω συλλογισμό, παραμένει υλιστής.
Ο Μυθικός πολιτισμός των Ελλήνων διαρκεί 2.880 έτη, από την εποχή του εσχάτου Ορφέα περίπου το 2350 πΧ έως το 529 μΧ. Περιλαμβάνει τέσσερεις ηλικίες, την Θεϊκή έως το 1700 πΧ, την Ηρωική ως το 1000 πΧ, την Κλασική έως τον θάνατο του Αλεξάνδρου το 323 πΧ και τέλος την Ελληνιστική έως το 529 μΧ έτος θανάτου της Φιλοσοφίας. Τον Μυθικό πολιτισμό λαμπρύνουν με την σοφία τους περισσότεροι από 2.000 Έλληνες στοχαστές εκ των οποίων 1.600 τουλάχιστον διατρέχουν το στερέωμα της επίγειας ζωής πριν τον Πλάτωνα. Εξ αυτών ο μύθος διαφύλαξε τα ονόματα μόνον τετρακοσίων και η ιστορία διέσωσε σπαράγματα έργων μόνον πενήντα. Όμως, όπως οι νήσοι είναι οι κορυφές της υποθαλάσσιας γης έτσι και τα ρήματα των Ελλήνων στοχαστών είναι οι σκόπελοι της κοινής σοφίας, που ενώ εγγράφονται στην λιθοσφαιρική πλάκα του ίδιου πολιτισμού φαίνονται να προεξέχουν ως διακριτές κορυφές υπεράνω του πόντου του χρόνου.
Ο μύθος προηγείται του λόγου και ο λόγος ηγείται του μύθου. Έτσι το μυθολογικό κοίτασμα του προ-πλατωνικού στοχασμού είναι το σημαίνον των φιλοσοφικών πρώτων αρχών που αναβλύζουν κατ’ ευθείαν από την πηγή του Είναι πριν διαχυθούν στο κοσμικό γίγνεσθαι. Ο μυθολογικός στοχασμός είναι ο αέναος πόλος αναφοράς και όχι ο προπάτορας του ορθολογικού στοχασμού. Ο Λόγος και ο Κόσμος είναι Έν.
Η διάζευξη του Κόσμου από τον Λόγο που επέφερε η σωκρατική μαιευτική και η σοφιστική διαλεκτική υποστάθμισαν την οντολογία σε μεταφυσική, τον στοχασμό σε φιλοσοφία και την θεωρία σε ηθική, μεταθέτοντας τον λόγο από το πρωτεύον ερώτημα περί του Είναι ως Όντος (Ων) δηλονότι την Ύπαρξη στο δευτερεύον ερώτημα περί του Είναι του Όντος (Όν), δηλαδή την Ουσία.
Τι εστί το Είναι ή το ισοδύναμο του, τις εστίν ο Ών; Ιδού το θεμελιώδες ερώτημα ενώπιον του οποίου ύψωσαν τον λεπτοφυή στοχασμό τους οι προ-πλατωνικοί στοχαστές. Και οι απαντήσεις τους διέπονται από την κοσμική αρμονία που δεν περικλείει αντιφάσεις και αναιρέσεις όπως ακριβώς υπαγορεύει το κοινό αίμα, το κοινό βίωμα και ο κοινός τόπος, δηλαδή ο Μυθικός πολιτισμός του οποίου είναι τα εκλεκτά άνθη. Οι αντιθέσεις αναδύθηκαν μόλις η πρωταρχική πηγή στέρεψε, οι σοφοί έγιναν φιλόσοφοι ή δοξογράφοι και ο στοχασμός, λόγος διαλεκτικός.
Τρεις είναι οι υποστάσεις του προ-πλατωνικού στοχασμού. Η Οντολογία ή Θεωρία (Είναι), η Γνωσιολογία ήτοι η Κοσμολογία ή Επιστήμη (Φαίνεσθαι, Ειδέναι-Γιγνώσκειν) και η Δεοντολογία ήτοι η Πολιτική ή Ηθική (Γίγνεσθαι).
Ο λόγος των προ-πλατωνικών στοχαστών είναι πηγαίος όσο και ενιαίος ως προς τις τρεις υποστάσεις του, ριζωμένος αδιάρρηκτα στο μυθολογικό κοίτασμα του πολιτισμού που είναι φορέας τους. Οι δοξογραφικές ερμηνευτικές αντιθέσεις που ανεφύησαν κατά την διάρκεια των αιώνων έως και τον καιρό μας έχουν ιδεολογική αφετηρία ή σκοπιμότητα που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια: Έτσι, ο “μεταφυσικός” Παρμενίδης δεν είναι περισσότερο οντολόγος ή ολιγότερο κοσμολόγος από τον “διαλεκτικό” Ηράκλειτο και ο Δημόκριτος δεν είναι περισσότερο ή ολιγότερο “υλιστής” από τον ιερό Πυθαγόρα. Τα άστοχα φιλοσοφικά δίπολα όπως υλιστής-ιδεαλιστής, μεταφυσικός-διαλεκτικός και λοιπά παρόμοια οφείλονται σε μεταγενέστερες και ιδιαίτερα σε σύγχρονες αντιπολιτιστικές στρεβλώσεις και παρερμηνείες του προ-πλατωνικού στοχασμού, οι οποίες επιχειρώντας ένα ασύγγνωστο αναχρονισμό σκοπόν έσχον να εντάξουν τους έξοχους Έλληνες στοχαστές στο ένα ή το άλλο μοντέρνο φιλοσοφικό στρατόπεδο, κατακρημνίζοντάς τους από το ύψος του οντολογικού ερωτήματος στην πεπλατυσμένη πεζότητα της ιδεολογικής συγκυρίας.
Η ποιητική εμπειρία του Είναι προσοικειώνει τους Έλληνες προς την Φύση, καθώς εκεί δεν υπάρχει κανένα χάσμα ανάμεσα στον Λόγο και τον Κόσμο. Η Φύση αποκαλύπτεται μόνον στις αισθήσεις του ανθρώπου που θέτει το θεμελιώδες ερώτημα κι έτσι ανακαλύπτει την θεωρία μέσα από την μεταίσθηση της ενόρασης. Ενόραση είναι η σύνδεση της Ύπαρξης με την Ζωή, που εκπίπτει όταν η οντολογία παύει να είναι θέαση ήτοι θεωρία και γίγνεται Λόγος κεχωρισμένος από τον Κόσμο, δηλονότι φιλοσοφία. Τότε οι Έλληνες ένθεοι στοχαστές φαίνονται ως φιλόσοφοι υλοζωιστές.
Οι προ-πλατωνικοί στοχαστές είναι πρωτίστως οντολόγοι, που εγγράφουν το ερώτημα περί του Είναι στο μυθολογικό βίωμα του πολιτισμού τους. Για όλους, από τον ιεροφάντη υπερβόρειο Άβαρι, σύνδεσμο των Ελλήνων με την Αρία πρωτοπατρίδα, έως και τον Διογένη Απολλωνιάτη, ο Ορφεύς είναι ο Ηρικεπαίος δηλονότι ο απεσταλμένος, ο Άβαταρ από όπου η Αλήθεια εκπορεύεται. Ο Ορφεύς δεν είναι πρόσωπο αλλά Αρία Αρχή ενριζωμένη στην γαιοφυλετική μνήμη που ενσαρκώνεται σε πρόσωπα και επιστρέφει στο Εἶναι του Ἐόντος που στοχάζεται ο Παρμενίδης, το οποίο είναι ἀνώλεθρον, ἀγέννητον, μουνογενές, οὑλομελές, ἀΐδιον, αλλά και στο μὴ Ἐόν, που δεν υπάρχει. Λίνος, Μουσαίος, Φερεκύδης, Επιμενίδης ως διδάσκαλοι του Πυθαγόρα και μετά από αυτούς όλοι οι γνωστοί ποιητές λυρικοί και τραγικοί, από την Σαπφώ και τον Αλκαίο έως τον Σιμωνίδη και τον Βακχυλίδη, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης και ο Πίνδαρος είναι οι κυριότεροι μετα-ομηρικοί, πρωτο-κλασικοί οντολόγοι στοχαστές και μνημονεύονται ως λαμπαδηφόροι και σκυταλοδρόμοι του Αρίου Λόγου που μεταλαμπαδεύεται από τους προπάτορες στην κλασική περίοδο του Μυθικού πολιτισμού. Ο Μύθος είναι η γενεαλογία του Είναι, που ως βιολογία του Ουρανού συνιστά την γαιοφυλετική μνήμη.
Από την πλειάδα των προ-πλατωνικών στοχαστών άλλοι αναφέρονται από τους δοξογράφους ως οντολόγοι όπως οι εκπρόσωποι της Ελεατικής σχολής Ξενοφάνης, Παρμενίδης, Μέλισσος, άλλοι ως οντολόγοι-διαλεκτικοί όπως ο Ζήνων και ο Αναξαγόρας, φυσιολόγοι-κοσμολόγοι όπως οι Μιλήσιοι Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, κοσμολόγοι- διαλεκτικοί όπως ο Ηράκλειτος, μυστικοί-μεταφυσικοί όπως ο Πυθαγόρας, ο Εμπεδοκλής και συλλήβδην οι Πυθαγόρειοι, ποιητές όπως όλοι οι τραγικοί και λυρικοί, υλοζωιστές όπως οι Λεύκιππος, Δημόκριτος και Διογένης. Ωστόσο κάθε δοξογραφικός σχολιασμός απηχεί τους ευσεβείς πόθους και την ιδιαίτερη οπτική του εμπνευστή του, ο οποίος αποστρέφοντας το βλέμμα από την πηγή του Είναι (παρ)ερμήνευσε τον προ-πλατωνικό στοχασμό ως πολλαπλή ετερότητα και όχι ως καθολική ενότητα.
Για τον Μυθικό πολιτισμό το φάος είναι ποιητικόν αίτιον ενώ οι φύσεις όλων των αντιθέτων είναι εξ ίσου υπαρκτές. Φυσική και μεταφυσική ερμηνεία αποτελούν συνέχεια η μια της άλλης και δεν είναι αλληλοαποκλειόμενες όπως υποστηρίζουν οι νεώτεροι μελετητές. Έτσι ο Θαλής, του οποίου ουδέν απόσπασμα έργου σώζεται, ερμηνεύεται κατά το δοκούν, ενώ το ύδωρ είναι κοσμική αρχή ως το στοιχειώδες ρευστόν που κινεί τον έμψυχο κόσμο. Η Ψυχή είναι αυτοκινούμενη και αεικίνητη. Ο Αναξιμένης αναθέτει στην δόνηση (πύκνωση- αραίωση) την γένεση των όντων και ο αιθήρ είναι ανάλογο κοσμικό ρευστό όπως το ύδωρ. Το άπειρον είναι η απέκκριση των εναντιοτήτων, της ταυτότητας, της ετερότητας, της πολικότητας και της ουδετερότητας, κατηγορημάτων του Είναι, τόσο στον Αναξίμανδρο όπως και στον Ηράκλειτο. Αιώνιος σημαίνει ἀΐδιος, δηλαδή πέραν του χρόνου και όχι μέσα σε όλον τον χρόνο, από τον Πυθαγόρα έως τον Διογένη. Το άπειρο δεν είναι απέραντο αλλά απέρατο. Το άπειρον ως θείον, ουδέν άτοπον εἰ θείον εκάλει, όπως λέγει ο κυριότατος των δοξογράφων Συμπλίκιος. Η τάξη του χρόνου εκπληρώνει την Εἰμαρμένη.
Ο προ-πλατωνικός στοχασμός είναι οντολογικός και όχι γνωσιολογικός, δηλαδή είναι δίοδος προς το αληθεύειν και ουχί μέθοδος εγκυρότητας του ειδέναι. Φύσις είναι αυτό που φύεται στον ουρανό και προβαίνει στο φώς, στο φαίνεσθαι. Το Μηδέν ανήκει στο ¨Εν, το Είναι ουσιώνεται ως Φύσις και η Αλήθεια είναι το Είναι. Ο Ών είναι η θέα του Είναι, τόλμα δηλονότι Γίγνεσθαι, είναι η αναμέτρηση του Όντος με το Είναι, το Μηδέν και το Φαίνεσθαι. Ο Λόγος δεν διαχωρίζεται από το Είναι των όντων, Κόσμος και Λόγος είναι το αυτό. Στον Μυθικό πολιτισμό το σταυροδρόμι όλων των δρόμων, Λόγου και Κόσμου, το ίδιο το θεμέλιο της Ύπαρξης, είναι η Πόλις. Οι θεοί, οι ποιητές, οι άρχοντες, οι στοχαστές, ανήκουν στην Πόλη. Δημόσιες είναι οι αξίες της Αγοράς, καθολικές είναι οι αξίες της Πόλεως, ο ιδιώτης είναι άπολις. “Καθ᾿ ἃ ἂν κοινωνῶμεν ἀληθεύομεν, ἃ δ᾿ ἂν ἰδιάζωμεν ψευδόμεθα”.
Στην κοσμολογία του Ηρακλείτου ο θεός κρύπτεται πίσω από τα φυσικά φαινόμενα. Χρησμοσύνη και Κόρος, κοσμοποιία και εκπύρωση: Ο κόσμος δεν έχει αρχή και τέλος αλλά διάρκεια μεταξύ δυο διαδοχικών εκπυρώσεων. Η ψυχή δεν δύναται να μπεί δυο φορές στην ίδια βροτή ουσία, παλίντροπη αρμονία όπως στο τόξο και την λύρα είναι η μετάπτωση από την πολικότητα στην ουδετερότητα και τούμπαλιν. Το Μηδέν είναι το όριο ανάμεσα στην Ύπαρξη και την Ουσία. Ο ρυθμός της συμπαντικής κίνησης που ενώνει κι αντιπαραθέτει τα πάντα μέσα στην αρμονία του γίγνεσθαι είναι ο χρόνος. Η Αλήθεια αποκαλύπτεται δια του Λόγου, ο οντολογικός τρόπος που τίθενται τα πράγματα είναι προκλασικός και ο οντολόγος είναι ο ιατήρ του πολιτισμού. Μοίρα και μόρος είναι το μερίδιο ζωής και θανάτου, υπάρχει μόνον ένα δράμα, το συμπαντικό δράμα του Πεπρωμένου, ο αδιάκοπος διάλογος με τον κοσμικό Λόγο και η Αλήθεια της Πόλεως. Ο Έλλην ουδέποτε χρησιμοποιεί το ρήμα τυγχάνω που είναι γραμματικό μέρος του λόγου, αλλά το ρήμα λαγχάνω, που είναι οντολογικό αντηχείο του Λόγου. Λαχνός δεν είναι η σποδός της τύχης αλλά ο κλήρος[i] του πεπρωμένου. Στον Μυθικό πολιτισμό δεν υπάρχει προσωπική αθανασία παρά μόνον των αρίστων ψυχών, των Ηρώων. Ο ήρως είναι μόρσιμος και αρηίφατος, ήτοι δρα εκπληρώνοντας ένα πεπρωμένο· ελευθερία δεν είναι η ελευθερία επιλογής αλλά η υπέρβαση εαυτού. Ο Ἄριος δεν είναι θνητός αλλά θνήσκων βροτός. Ο Ηράκλειτος διδάσκει την ενότητα της ενότητας και της μη ενότητας, όπου διαλεκτική είναι η δύναμη να ανατρέχουμε πέρα από τον χρόνο. Η ηρακλείτεια θεωρία είναι μυθική και όχι βιβλική. Ο Ηράκλειτος είναι οχλολοίδορος, καταγγέλλοντας την υπνοβασία του α-πόλιδος ατόμου.
Όπως απέδειξε ο Χάιντεγκερ, Ηράκλειτος και Παρμενίδης είναι στοχαστές της αυτής οντολογικής τάξεως που εγείρουν το διηνεκές ερώτημα: τι εστί το Είναι, δηλαδή τις εστίν ο Ών. Το ερώτημα “τι το όν” είναι ισοδύναμο με το “τι το μη-όν”. Το όν και το μη-όν προέρχονται από το Έν, είναι εκροή εκ της ουσίας. Το μη-όν είναι το Μηδέν κληρονομούμενο από το Είναι στο Όν, είναι η έκ-σταση της Ουσίας, η δύναμη του Όντος να εξέρχεται του Εαυτού του, δηλονότι η Ελευθερία. Στην ελληνική οντολογία δεν υπάρχει θεός δημιουργός εκ μηδενός ούτε γραμμική θεώρηση του γίγνεσθαι αλλά πεπρωμένο, του οποίου ουσία είναι η αιώνια επιστροφή.
Ο Ξυνός Λόγος είναι ο καθολικός λόγος, η διάκριση της Γνώσης από την Αλήθεια. Ο έρως και η έρις είναι ο κρυπτοφανής τρόπος, ο εοικώς διάκοσμος. Ἐὸν γὰρ ἐόντι πελάζει. “Πλαγκτός νόος” είναι ο δονητικά τεταραγμένος στοχασμός, η αλληλοπεριχώρηση των αμίκτων που υπεισέρχεται στον Χρόνο, ήτοι την Ιστορία. Το νοεῖν είναι οντοφάνεια, η πορεία του νου προς τα νοητά, ενώ η δόξα μια τάξη του Είναι που σκιαγραφεί την Γιγαντομαχία περί της Ουσίας, δηλαδή την ανέλπιδη μάχη της Γνώσεως να κατακτήσει την Αλήθεια. Αντίθετα ο Λόγος στην Βίβλο είναι ο διαμεσολαβητής και όχι το είναι των όντων. Ο χριστιανισμός μεθερμήνευσε το είναι των όντων ως δημιουργημένο όν.
Το σώμα είναι το σώσμα, αυτό που σώζει την ψυχή και την συγκρατεί συνεκτικά στην οργάνωσή του και όχι το σήμα, ο τάφος της.
Η ιστορία δεν αρχίζει με το πρωτόγονο αλλά αντίστροφα, με το κραταιότατο. Τα πάντα δημιουργούνται από την κραδαίνουσα νοητική δύναμη του μεγίστου θεού. Νούς και ομοιομέρειες είναι το αίτιο της κινήσεως της ψυχής, ο Σφαίρος περικλείει τον κόσμο της μέθεξης. Τα παράδοξα της κινήσεως είναι τα επιχειρήματα της διαλεκτικής, ο κόσμος απεκκρίνει εναντιότητες. Δεν υπάρχει κίνηση χωρίς το κενό αλλά ούτε κενό δίχως κίνηση. Ο Ξενοφάνης που δια του Αναξαγόρα συναντά τον Εμπεδοκλή και ο Μέλισσος που δια του Παρμενίδη εκβάλλει στον Λεύκιππο. Το δείκελον του Δημοκρίτου είναι η απορροή των πραγμάτων που εκπέμπεται από αυτά, ήτοι η κβαντική δόνηση. Το σχήμα (ρυσμός), η θέση (τροπή) και η τάξη (διαθιγή) δεν συνθέτουν το άτομο ουδέ καν το οργανικό κύτταρο αλλά το κβαντικό γονίδιο, ήτοι το Συμβάν του Κόσμου.
Τα άκρα του στοχασμού είναι η αγωνία και η ευδοκία. Αγωνία είναι η απουσία, η πολυπραγμοσύνη, το τυφλό και άγονο πάθος περί την αναίρεση του παρόντος, η λήθη. Το γέρας της ευδοκίας είναι η αποκάλυψη του κεκρυμμένου, δηλονότι η α-λήθεια: Οι προ-πλατωνικοί είναι έν-θεοι στοχαστές. Οι αρετές τους είναι η σωφροσύνη, η φρόνηση, η ανδρεία, η δικαιοσύνη και υπέρ παν άλλον η οσιότης, εκεί που τα Όντα μεθίστανται ως Όντες, δηλονότι αγάλλονται μέσα στο Είναι, φιλοτεχνώντας το Αγαστό Πάνθεον, ήτοι το Αγαθόν.
Ο ΚΟΣΜΟΓONIΚΟΣ ΚΑΝΑΒΟΣ
Μεταξύ των προ-πλατωνικών στοχαστών ο Ακραγαντίνος Εμπεδοκλής είναι ο σημαντικότερος, διότι μέσα από το αλληγορικό περί Φύσεως ποίημά του συνυφαίνει σε ενιαίο καμβά, άλλως Κοσμογονικό Κάναβο, τον διάσπαρτο στοχασμό των κορυφαίων οντολόγων Ηρακλείτου και Παρμενίδη, αποκαλύπτοντας την Αρία Οντολογία ως αυτό που “αληθώς εστί”, δηλαδή ως την γενεαλογία του Είναι και την βιολογία του Ουρανού. Στην Φιλότητα και το Νείκος που περικλείονται στον Σφαίρο ο Εμπεδοκλής συμπυκνώνει τα ηρακλείτεια αποσπάσματα 51, 53, 10 και 50 “παλίντροπος αρμονίη οκώσπερ τόξου και λύρης ”, “πόλεμος πάντων πατήρ…” “…και εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα” και “ουκ εμού, αλλά του λόγου ακούσαντας ομολογείν σοφόν εστιν εν πάντα είναι”, επιστρέφοντας στην πυθαγόρεια τετρακτύ:
Μονάς (Έν) είναι η ενότητα Λόγου και Κόσμου. Λόγος είναι το οντογενετικό βλέμμα και ρήμα του Ενός, Κόσμος είναι η οντολογική θέα και ηχώ του Λόγου. Η θέα του βλέμματος και ηχώ του ρήματος είναι το σήμα του Κβαντικού Συμβάντος, του Άνακτος εν Δελφοίς “που ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει”. Ο Κόσμος είναι ιδωμένος υπό την έποψιν του Λόγου, το Συμβάν ερωτά κατά τον τρόπο του Είναι: το Συμβάν είναι Σύμπαν.
Δυάς είναι οι Αρχές (Είναι-Μηδέν), Εναντιοδρομία και Επιστροφή άλλως Έρως και Έρις, Φάος και Χάος, Μύθος και Λόγος, Χρόνος και Χώρος (Κρόνος και Ρέα), Άπωσις και Έλξις, Θήλυ και Άρρεν. Οι Αρχές είναι τα κρηπιδώματα της Αβύσσου, του Μηδενός που χωρίζει την Λήθη και την Ζωή από την Ύπαρξη και την Αλήθεια. Υπεράνω της αβύσσου μετεωροπορεί το άλμα του Ασκητή (Ναός) και ουρανοδρομεί το Ἅρμα του Μαχητή (Πόλις). Ο ασκητής είναι μοναχικός, ο μαχητής είναι μοναδικός. Άρμα και Άλμα, η μετεωροπορία τους υπεράνω της αβύσσου του Μηδενός και η ακροβασία τους στην ατραπό του Είναι καλείται Ελευθερία.
Τριάς είναι οι Εκφάνσεις (Φαίνεσθαι) Αρμονία ή Πρόνοια (Θεός), Βούληση ή Μέριμνα (Δαίμων), Έρως ή Συμπάθεια (Ήρως). Οι τρείς Εκφάνσεις είναι οι τρείς Ουσίες του Ουρανού, που ορίζουν την Ύπαρξη.
Τετράς είναι οι Νόμοι (Γίγνεσθαι), Επιλογή, Ετερογένεια, Επίδραση, Εντροπία άλλως κατηγορήματα του Όντος απορροές των κατηγοριών του Είναι – ήτοι Ταυτόν ή Ταυτότητα (Νους), Θάττερον ή Ετερότητα (Ψυχή), Κίνηση ή Πολικότητα (Πνεύμα), Στάση ή Ουδετερότητα (Σώμα). Τα κατηγορήματα του Όντος χαριτώνουν την τετάρτη ουσία της Φύσεως, την Ουσία του Βροτού. Υπό την έποψη του Όντος (Ων) ο Κόσμος ανελίσσεται στον Ουρανό. Υπό την έποψη του Όντος (Όν) ο Ουρανός ενελίσσεται στην Φύση.
Η Κοσμολογία του Εμπεδοκλή συντίθεται από την Θεογονία, την Κοσμογονία και την Φυλογονία. Ο Κοσμογονικός Κάναβος απεικονίζει την παρελθοῦσα γαιοφυλετική ιστορία του Όντος. Η πυκνότητα της ουσίας ή μήκος κύματος του παλμού, δηλονότι η παχυλότητα του Είναι, είναι αντίστροφη της αραίωσης της ουσίας ή συχνότητας των δονήσεων. Οι πέντε ουσίες, Θνητός, Βροτός, Ήρως, Δαίμων, Θεός, είναι εκδηλώσεις της κβαντικής υφής της Φύσεως.
Τόπος είναι η απόσυρση του Μηδενός από το Είναι, όπου συντελείται η απόρροια του εσχάτου από το ύπατο. Τόπος είναι η απορία της απορροίας: Τα όντα είναι ιεραρχικώς διατεταγμένα. Τις Ουσίες διαπλέκει και συνυφαίνει, καθώς η κερκίς τον στήμονα και την κρόκη, από την Γαία μέχρι τον Ουρανό, το Φύραμα (σπέρμα) που φαίνει, δηλονότι φανερώνει, τα όντα. Το Φύραμα δημιουργεί πέντε Τόπους ή κβαντικές βαθμίδες της δημιουργίας καθώς ο Ουρανός ενελίσσεται στην ανελισσόμενη Φύση. Τον Ορυκτό (γαία), τον Οργανικό (ύδωρ), τον Ζωικό (αήρ), τον Οντικό (πυρ) και τον Θείο (αιθήρ). Ένας θεός του Ουρανού, αρχή κοσμοποιός, είναι ο κύριος κάθε Τόπου και ο αντίστοιχος πλανήτης του ηλιακού συστήματος είναι η σωματο-κυματιδιακή ήτοι κβαντική του εκδήλωση. Ένας θεός του Ουρανού, αρχή κοσμοποιός, είναι ο κύριος κάθε Τόπου και ο αντίστοιχος δορυφόρος του πλανητικού συστήματος είναι η ψυχο-πνευματική του εκδήλωση που σωματοποιείται ως ρίζα-φυλή. Κύριος του Αιθέρος στον Θείο Τόπο είναι ο Ζεύς και δορυφόρος του ο Διόνυσος (δίδυμοι πλανήτες Πλούτων και Χάρων, θραύσματα του πρωτοπλανήτη Φαέθοντα, ορίου του ηλιακού συστήματος), πατέρας αντίστοιχα της πρώτης και εβδόμης ρίζας, Αιθερίας Φυλής. Κύριος του Πυρός στον Οντικό Τόπο είναι ο Απόλλων και δορυφόρος του ο Φοίβος (πλανήτης-θραύσμα του πρωτοπλανήτη Φαέθοντα που εξακτινώθηκε στο στέμμα του Ηλίου), πατέρας της δεύτερης και έκτης ρίζας, Υπερβορείας Φυλής. Σύνδεσμος μεταξύ Αιθερίας και Υπερβορείας Φυλής, η κόρη του Διός Αθηνά, πρώτη Σελήνη, σπορά της Γαίας με Νου. Κύριος της Γαίας στον Ορυκτό Τόπο είναι η Δήμητρα και δορυφόρος της ο Ήφαιστος (πλανήτης-θραύσμα του πρωτοπλανήτη Φαέθοντα που ενσφηνώθηκε στον πυρήνα του Ηλίου), πατέρας της τρίτης ρίζας, Λεμουρίας Φυλής. Σύνδεσμος μεταξύ Λεμουρίας και Ατλαντείας Φυλής η κόρη του Διός Περσεφόνη, δεύτερη Σελήνη, σπορά της Γαίας με σώμα. Κύριος του Ύδατος στον Οργανικό Τόπο είναι ο Ποσειδών και δορυφόρος του ο Ερμής (πλανήτης-θραύσμα του πρωτοπλανήτη Φαέθοντα), πατέρας της τετάρτης ρίζας, Ατλαντείας Φυλής. Σύνδεσμος μεταξύ Ατλαντείας και Αρίας Φυλής, η κόρη του Διός Ειλείθυια, Τρίτη Σελήνη, σπορά της Γαίας με Ψυχή. Κύριος του Αέρος στον Ζωικό Τόπο είναι η Ήρα και δορυφόρος του ο Άρης (πλανήτης-θραύσμα του πρωτοπλανήτη Φαέθοντα), πατέρας της πέμπτης ρίζας, Αρίας Φυλής. Σύνδεσμος μεταξύ Αρίας και Υπερβορείας Φυλής, η κόρη του Διός Άρτεμις, τετάρτη Σελήνη, σπορά της Γαίας με πνεύμα. Κύριος του Φυράματος-σπέρματος στον Θείο Τόπο είναι ο Κρόνος, στον Οντικό Τόπο η Αφροδίτη, στον Υπερσελήνιο-Αστρικό ο Πλούτων–Άδης, στον Υποσελήνιο-Χθόνιο η Δήμητρα, στον Επίγειο- Φυλετικό η πολιάς και ερκεία Εστία, στον Εριχθόνιο-Ζωικό Τόπο η Άρτεμις, στον Εριχθόνιο-Οργανικό Τόπο η Ειλείθυια και στον Υποχθόνιο-Ορυκτό Τόπο ο Ήφαιστος, κύριος του μάγματος ήτοι του εμπύρειου σώματος της γης.
Σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή και την Αρία Οντολογία ως βιολογίας του Ουρανού η Φύσις περικλείει πέντε ουσίες ή φύσεις, οντολογικές βαθμίδες της Ύπαρξης, και επτά οντικές στοιβάδες της Ζωής: τέσσερεις ουράνιες, Θεός-Δαίμων-Ήρως-Βροτός (Άριος) και τρείς χθόνιες, Θνητός (Άνθρωπος) – Οργανισμός (Ζώο-Φυτό) – Ορυκτό (Άτομο). Επίσης σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή και την Αρία Οντολογία ως βιολογίας του Ουρανού ο Άριος δεν είναι θνητός αλλά θνήσκων βροτός, δηλονότι κατά την γήινη ενέλιξή του, την ενσάρκωση, μεταλαμβάνει τεσσάρων και ουχί ενός σωματικών ήτοι οντικών ενδιαιτημάτων. Το Φυλετικό ή βιολογικό σώμα-δέμας είναι η αλεξίθεη έδρα όλων των ενδιαιτημάτων, όργανο της Ζωής και βάθρο της Ύπαρξης, στο οποίο κυριαρχεί το Χρήμα (πράγμα) και το Ένστικτο. Το Αστρικό ή πνευματικό, το οποίο κυβερνά ο αγαυός ή έρκειος Ήρως είναι το αστρικό εκμαγείο της μεριστής ψυχής, το Αιθερικό ή ψυχικό το οποίο κυβερνά ο όμορος ή εράσμιος Δαίμων είναι η αιθερία λέμβος της παγκόσμιας αμερίστου ψυχής και το Ουράνιο ή θείο είναι το ενδιαίτημα που κυβερνά ο πότνιος ή πατρώος Θεός. Κατά την δεκάμηνη σεληνιακή εμβρυική ζωή οι πότνιοι-πατρώοι Θεοί χαριτώνουν το Ουράνιο σώμα με την Νόηση. Γόνος της νόησης είναι το νόημα και η διάνοια. Οι όμοροι-εράσμιοι Δαίμονες, θείες εκφαντορίες των Θεών, προικίζουν το Αιθερικό σώμα με την Βούληση. Γόνος της βούλησης είναι το βίωμα του βλέμματος και του ρήματος.
Τα Άστρα υφαίνουν το εκμαγείο της Ειμαρμένης, το Αστρικό σώμα, όπου ο αγαυός-έρκειος Ήρως θα αποθέσει το Πνεύμα. Γόνος του πνεύματος είναι το αίσθημα και υλικός φορέας του το αίμα. Φορέας της κληρονομίας των ανώτερων τριών ενδιαιτημάτων του βροτού Αρίου είναι το Αίμα-σπέρμα που συλλαμβάνεται στην μήτρα του Φυλετικού σώματος, το γονιδίωμα που διαθέτει ακριβώς τετρακτυική δομή (το RNA είναι μακρομοριακή άλυσος τεσσάρων νουκλεοτιδίων: θεϊκού, δαιμονικού, ηρωικού και βροτού). Ώστε το γονιδίωμα και το φυλετικό σώμα έχουν ουράνιες καταβολές. Ο βροτός Άριος είναι δημιούργημα της γαιοφυλετικής μνήμης, δηλονότι δεν μεταλαμβάνει σώματος και ψυχής αλλά των τεσσάρων δεμάτων ενδιαιτημάτων της βιολογίας του Ουρανού, ήτοι του βιολογικού-φυλετικού που είναι το Άριο δέμας, του πνευματικού-αστρικού που είναι το Άριο εκμαγείο, του ψυχικού-αιθερικού που είναι το Υπερβόρειο αντηχείο και του θείου-ουράνιου που είναι το Αιθέριο αρχέτυπο.
Δεν υπάρχει αθανασία ψυχής αλλά αμβροσία ήτοι αθανατοποίηση του δέματος, η αμβροσία δεν είναι τροφή των θεών αλλά υπαρκτική κατάσταση του όντος. Ο πατρώος Θεός είναι καθολικό όν ανάμεσα στον Νου και την Ψυχή που χαριτώνει το Ουράνιο Σώμα του βροτού με την Νόηση ήτοι το φύραμα του νοήματος-κύματος. Ο όμορος Δαίμων είναι το θείο κατηγόρημα, γενικό όν ανάμεσα στον Αιώνα και το Ωόν, που προικίζει το Αιθερικό Σώμα του βροτού με την Βούληση, ήτοι το φύραμα του βιώματος, βλέμματος-ρήματος. Τα δαιμονικά κατηγορήματα δεν είναι όντα αλλά δωρεές, ήτοι συμβεβηκότα των Ηρώων και των Ημιθέων. Ο αγαυός-έρκειος Ήρως είναι το ειδικό όν ανάμεσα στον Κόσμο (αστρικό εκμαγείο) και τον Μύθο, που πληρώνει το Αστρικό σώμα του βροτού με τον Έρωτα, ήτοι το φύραμα του αισθήματος-πνεύματος. Ο βροτός Άριος είναι το έσχατο όν (δέμας-δέρας) ανάμεσα στο Αίμα και την Πόλι που πληρώνει το Φυλετικό-Βιολογικό σώμα του με το φύραμα του δέματος σπέρματος (αίματος) και χρήματος (ενστίκτου).
Στον Κοσμογονικό Κάναβο δεν υπάρχει προσωπική αθανασία αλλ᾿ ανέλιξη του Αρίου βροτού από την Ζωή στην Ύπαρξη, δηλονότι από το Φυλετικό στο Αστρικό σώμα χθονίως, δηλαδή υποσεληνίως υπό την Αιγίδα της Δήμητρος (φάσμα) και αστρικώς ήτοι υπερσεληνίως υπό την Μέριμνα του Πλούτωνος (σκήνωμα), όπου και λαμβάνει χώρα παράσταση ενώπιον του ειδικού Όντος, του ερκείου Ήρωα. Εκείθεν ανέλιξη του βροτού από το Αστρικό στο Αιθερικό σώμα υπό την Συμπάθεια της Αφροδίτης και παράσταση ενώπιον του γενικού Όντος, του όμορου Δαίμονα. Τέλος ανέλιξη του βροτού προς το Ουράνιο σώμα υπό την Πρόνοια του Κρόνου και παράσταση ενώπιον των καθολικών Όντων, των Πατρώων Θεών.
Κύματα λήθης καλύπτουν την ανέλιξη του βροτού από μια ουσία στην άλλη. Αλεξίθεη κεραία του βροτού και βάθρο της ύπαρξης, πύλη από τον πηλό προς τον πόλο, είναι η Πόλις και Πόλος αυτής η Ακρόπολις, πεδίο ανέλιξης προς το θείον όπου συντελείται η μετάβαση από την Ζωή στην Ύπαρξη σε βροτοθρέμμονα βοή (ψυχές υλακτούσες) και συνάμα τόπος συνέλιξης των θεών, δαιμόνων και ηρώων από την Ύπαρξη στην Ζωή σε θεοθρέμμονα σιγή.
Ωσαύτως και παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα στον Κοσμογονικό Κάναβο και την Αρία Οντολογία ως γενεαλογία του Είναι και βιολογία του Ουρανού δεν υπάρχει μετενσάρκωση ψυχής παρά αμβροσία των σωμάτων, καθολικών Όντων της κοσμικής ψυχής. Η μετενσάρκωση προοιωνίζεται την αυτονομία των μεριστών ψυχών ως αθανάτων στοιχειακών μονάδων που παλιγγεννώνται και ανελίσσονται. Η αμέριστος ψυχή όμως είναι μεριστή περί τα σώματα, ήτοι ο μερισμός είναι ιδιότης των σωμάτων και ουχί της κοσμικής ψυχής. Η θεωρία της μετενσάρκωσης είναι ανατολική παραφθορά της Αρίας Οντολογίας και της βιολογίας του Ουρανού. Ο Άριος θεοκεντρισμός που έσχε την κορύφωσή του στον Μυθικό πολιτισμό της Ελλάδος υπέστη οντολογικές αλλοιώσεις κατά την μετάπτωση των πολιτισμών, εκφυλιζόμενος διαδοχικά σε Ινδικό τριαδισμό, Περσικό δυαλισμό και τέλος Ιουδαϊκό μονισμό, για να επιστρέψει ως Χριστιανική τριαδική ενότης. Στον Άριο Λόγο η Περσεφόνη γεννά τον Διόνυσο ως έσχατο Κύριο των μεριστών, δέκατο, ύστατο και ύπατο Απεσταλμένο.
i Πρβλ. “Εἱμαρμένη”=πεπρωμένον, ἐκ τοῦ “μείρομαι” ἤγουν “παίρνω μερτικό, λαμβάνω διὰ κλήρου ὡς μερίδιον”.