ΤΟ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ» ΖΗΤΗΜΑ
Είμαι βέβαιος ότι, αρκετοί, φίλοι και κάποιοι «πολύ φίλοι» διαβάζοντας αυτό το κείμενο θα πουν με ένα στόμα: «μα για ποιους τα λες αυτά…»
Φίλτατοι αναγνώστες, αν αποδεχτούμε πως σκέψεις και προβληματισμοί περί της κοινωνικής ρώμης και υγείας δεν βρίσκουν κοινό, δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα, δεν φυτεύουν έναν εύελπι σπόρο και δεν προκαλούν σκέψη, τότε αυτομάτως αποδεχόμεθα πως η Ελληνικότης έχει εκλείψει. Πως η γλώσσα μας έχει πεθάνει. Πως η ιστορία μας είναι μυθολογία και πως οι παραδόσεις δεν είναι εθνοκοινοτικό απόσταγμα, αλλά πανηγύρια…
Οι ελάχιστες δικές μου προσπάθειες λοιπόν και οι προσπάθειες πολλών άλλων, πραγματικά σημαντικών ανθρώπων, για την σκιαγράφηση μιας κοινωνικής στέγης, κάτω από την οποία θα προστατευθεί το κύτταρο της κοινωνίας και του Έθνους, υψώνονται ως τιτάνιοι κυματοθραύστες στο νεομαρξιστικό αφήγημα της μαζικοποίησης, της αποχαύνωσης, της αμορφωσιάς, της παραλυσίας και της εξαρτημένης από ουσίες κοινωνικής χίμαιρας, στην οποία κάποιοι θυσιάζουν το μέλλον όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και των αδελφών Ευρωπαϊκών Εθνών. Και με τον όρο «θυσία» αναφέρομαι στην τελετουργική ανθρωποθυσία επί βωμού, από φυλές κανιβάλων.
Κάποιοι πρέπει λοιπόν, να μιλήσουμε. Κάποιοι πρέπει να χτυπήσουμε την καμπάνα του χωριού. Κάποιοι πρέπει να θυμίσουμε στους συγχρόνους Έλληνες, την αποστολή και τον προορισμό μας.
Η κοινωνία σήμερα, διαβιεί μέσα σε έναν ατόφυο βάλτο. Μέσα σε ένα έλος που μεταδίδει αρρώστιες και στερεί την αναπνοή. Είναι καιρός να βγούμε απο το έλος και να αναζητήσουμε την Ελιά…
Για το «παγκόσμιο χωριό» που με τόσους τρόπους προωθείται από πάρα πολλές κρυφές και φανερές ομάδες συμφερόντων, ένα έχω να σας πω: δεν μας αφορά!
Ο Ελληνισμός ήταν ανέκαθεν παγκόσμιος. Ενέπνευσε σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη πολιτισμό. Δεν μετέδωσε χαμηλά ένστικτα και ελατήρια αλλά υψηλά ιδανικά. Είναι χρέος μας να μην αφήσουμε την δική μας κοινωνία, να μην αφήσουμε την Ελληνική δυναμική, να το ξεχάσει. Πρέπει να ξαναβρούμε τα πατήματά μας. Πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα εξελίξεως, ένα άλμα πίστης και… να κινηθούμε προς τα πίσω!
Η πλέον επαναστατική και η πλέον προοδευτική κίνηση που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, όταν βρισκόμαστε μέχρι τον λαιμό στην κινούμενη άμμο, είναι να κινηθούμε προς τα πίσω, ανιχνεύοντας τα σίγουρα και στέρεα βήματα του παρελθόντος και να τραβήξουμε έτσι, τον εαυτό μας έξω από τον βάλτο. Ενάντια στις επιταγές των μυθοπλαστών. Εκείνων που εφαρμόζουν επίπλαστες πραγματικότητες. Ενάντια στις κοινωνικές νόρμες που δεν έχουν την ρίζα τους στο απόσταγμα σοφίας χιλιετιών αλλά στα σκοτεινά δωμάτια που ανταμώνει μια δράκα ποταπών Νιμπελούγκεν, οι οποίοι με εργαλεία την ανέχεια και τον πλούτο, σύρουν τον Ελληνισμό αλλά και την Ευρώπη, εντός της σπηλιάς του Πλάτωνος.
Κάποτε, οι μαθητές του θεόπνευστου Γκαίτε, τον ρώτησαν:
«τι να διαβάσουμε δάσκαλε, για να έχουμε ολιστική άποψη της ανθρώπινης σοφίας;»
και ο Γκαίτε απάντησε: «τους Έλληνες κλασικούς»
«και ύστερα τι να διαβάσουμε δάσκαλε;»
«ξανά τους Έλληνες κλασικούς, και μετά ξανά και μετά ξανά…»
Πόσοι σημερινοί Έλληνες (αλλά και Ευρωπαίοι απόγονοι του Γκαίτε) έχουν μελετήσει την Ελληνική κλασική παιδεία; Ελάχιστοι. Από εκεί λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε. Πρέπει να εμπνεύσουμε τους συγχρόνους Έλληνες, να ξεκολλήσουν από την μυαλόπλυση της τηλεβλακείας και να ανοίξουν τα βιβλία της γνώσης και της σοφίας.
Έτσι η κοινωνία μας θα αποκοπεί από το εικονικό δίπολο μαρξισμού – καπιταλισμού, θα επαναπροσδιορίσει τους αισθητήρες της και θα επανασχεδιάσει την πορεία της.
Οι μαρξιστές, η μόνη ταυτότητα που αναγνωρίζουν είναι η ταξική. Στην ουσία όμως ονειρεύονται μιαν τοξική ταυτότητα. Η ρηχή αμπελοφιλοσοφία περί των «δικαιωμάτων του εργάτη» έχει στόχο, να συμπιέσει το εργατικό δυναμικό σε μιαν υλιστική, μονοφασική διάσταση, εκείνη «του ενός στόματος που πρέπει να γεμίσει».
Από την άλλη οι καπιταλιστές, συμπιέζουν με την σειρά τους το κοινωνικό δυναμικό στο υλιστικό ατέρμονο κυνήγι χρήματος. Το χρήμα δεν είναι απλώς στο κέντρο κάθε δραστηριότητος, αλλά και η ουσία αυτής.
Το κοινό υλικό και των δυο είναι η ύλη και γι’ αυτό αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και οι δυο φιλοσοφίες -κι όχι ιδεολογίες- είναι στεγνά και στείρα υλιστικές κι έτσι αναπόφευκτα σκανδαλίζουν τα κατώτερα ελατήρια των ανθρώπων και δημιουργούν σκυφτές και δυστυχείς κοινωνίες, που κουρελιάζονται σε υπαρξιακά αδιέξοδα.
Ο άνθρωπος -εκ του άνω θρώσκω- δεν είναι φτιαγμένος να λειτουργεί ως μονάδα. Είναι ον κοινωνικό. Δημιουργικό. Ηρωικό. Ενσυναίσθητο και καλλιτεχνικό. Το δίπολο μαρξισμού – καπιταλισμού, με όλα τα υπο-παράγωγά του, κατατρώγει τις κοινωνίες και τις οδηγεί τελικώς, βαθιά μέσα στην Πλατωνική σπηλιά να τρέμουν τις σκιές.
Ας ξεπεράσουμε λοιπόν την ατομικότητα κι ας κατακτήσουμε την προσωπικότητα. Ας αποκτήσουμε πραγματική ταυτότητα. Και ας θυμηθούμε εδώ, ποια είναι τα απαραίτητα στοιχεία που καταγράφει μια ταυτότητα: 1) το ονοματεπώνυμο, δηλαδή την οικογενειακή καταγωγή, την πυρηνική ρίζα μας 2) την ιθαγένεια, δηλαδή την Φυλή μας 3) τα χαρακτηριστικά μας, δηλαδή τα εθνολογικά στοιχεία μας. Με αυτά τα στοιχεία, ταυτοποιείται ένα πρόσωπο.
Δεν υπάρχει ιστορική περίοδος, κατά την οποία στην Ελλάδα να κυριαρχεί η Εθνική συνείδησις, να καλλιεργείται η Ελληνική ταυτότητα, να υπερισχύουν οι Ελληνικές παραδόσεις και έθιμα, και η περίοδος αυτή να μην είναι εποχή προόδου, πνευματικής ανατάσεως, ευημερίας, υπερηφάνειας και επιτυχιών.
Αντιστοίχως, δεν υπάρχει ιστορική περίοδος, κατά την οποία να δαιμονοποιούνται όλα τα παραπάνω και να μην είναι περίοδος ντροπής, εξαθλίωσης, υποταγής και ευτελισμού.
Τόσο απλά, μα καθόλου απλοϊκά, είναι τα πράγματα. Επομένως, γιατί η Ελληνική κοινωνία έχει χάσει τον δρόμο της; Κυρίως γιατί έχει χάσει την Ελληνικότητά της. Ο ξενόφερτος τρόπος ζωής, δεν είναι συμβατός με το Ελληνικό στοιχείο. Πιθανότατα γι’ αυτό και τόσοι πολλοί Έλληνες μεταναστεύουν για μια καλύτερη υλιστική ζωή αλλά όταν μεγαλώσουν επιστρέφουν στην πατρίδα.
Σήμερα την κοινωνία μας, κατά παραγγελία των ξένων επιστατών, απασχολούν ζητήματα όπως, ο ρατσισμός, η πατριαρχία, τα πολλαπλά φύλα, η ομοφοβία, η ξενοφοβία και άλλα τέτοια «σοβαρά» ζητήματα. Αν το σκεφτείτε για λίγο, θα διαπιστώσετε ότι στα περίπου 9.000 χρόνια της Ελληνικής φυλής, ποτέ μα ποτέ δεν μας απασχόλησαν τέτοια ρεντίκολα ζητήματα. Η κοινωνία μας ήταν πάντοτε ισχυρά και σοφά δομημένη, ώστε να την ενδιαφέρουν αληθινά προβλήματα κι όχι παραπλανητικά. Γι’ αυτό και η αλματική πρόοδος σε όλους τους τομείς.
Η Ελλάδα βρισκόταν ανέκαθεν «στην ούγια» δύσης και ανατολής και ποτέ δεν επηρεάστηκε από τις διαφορετικές κοσμοαντιλήψεις τόσων εκατοντάδων φυλών με τις οποίες ήρθε σε επαφή. Πάντοτε μελετούσε τα καλύτερα στοιχεία και μετέδιδε ιδεώδη, πολιτισμού, δικαιοσύνης και ευημερίας. Αυτό που τόσο περιεκτικά περιέγραψε ο Παύλος Μελάς, μιλώντας για τον Ελληνικό ανθρωπισμό.
Στροφή λοιπόν, στις ρίζες μας. Εξοστρακισμό λοιπόν, κάθε ριζοσπάστη, δολίου ή βλακός. Όπως και στο παρελθόν, το αποτέλεσμα δεν θα είναι ευεργετικό μόνο για τους Έλληνες, αλλά και για τους υπολοίπους λαούς. Απομάκρυνση από κάθε «σωτήρα» που όμως δεν έχει στο κέντρο της δραστηριότητός του, την ανασύσταση της κοινωνίας.
Ναι, είναι αλήθεια ότι πολλές ατζέντες εφαρμόζονται στην Ελληνική κοινωνία σήμερα. Είναι αλήθεια ότι οι ενέργειες εναντίον της αρχέγονης ταυτότητος μας είναι ισχυρές και πονηρές. Στο τέλος όμως, όλα εξαρτώνται από τον κάθε έναν από εμάς.
Εμείς αποφασίζουμε αν θα μαγευτούμε από τα τραγούδια των Σειρήνων ή όχι. Η τελική νίκη ανήκει στο κάθε πρόσωπο και η τελική ήττα στο κάθε άτομο.