Νοῦς ὁρῇ καὶ νοῦς ἀκούει·
πῶς κ᾿ ἴδοιεν τὰν σοφίαν πέλας ἑστακυῖαν
ἀνέρες, ὧν τὸ κέαρ παλῷ σέσακται
καὶ δυσεκνίπτῳ τρυγί;
(Πῶς νὰ ἀνεγνώριζε τὴν σοφία κάποιος μὲ καρδιὰ καθόλου ἀνάλαφρη κι ἁγνὴ ἀλλὰ φορτωμένη φορτία βαριὰ καὶ ἐμποτισμένη μὲ τόσο κρασὶ ποὺ μὲ τίποτα δὲν φεύγει;)
Πράγματι, ξεκινώντας τὴν σειρὰν αὐτὴν τῶν «Οἰακισμῶν» ἐπὶ τῇ λήξει τοῦ σωτηρίου ἔτους 2010 δὲν εἶχα διόλου κατὰ νοῦν ὅτι δημοσιεύματα ἢ διαδόσεις ἄλλων θὰ ἀπετέλουν συχνὰ τὴν ἀφορμὴν τῆς συντάξεώς των· ἂς εἶναι ὅμως κι ἔτσι: οὕτως ἢ ἄλλως, πάντως, ἐκεῖνα δὲν θὰ σημαίνουν πολλὰ περισσότερα ἀπὸ τοῦτο ἀκριβῶς, σημεῖα δηλαδὴ ἢ ἁπτὰς εἰκόνας ἐκ τῶν ὁποίων ἀφ-ορμώμεθα δίκην διαφωτιστικοῦ παραδείγματος διακρίσεως, οὐχ ἧσσον δὲ καὶ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος ὡς ἔκ τινος ἀνακυπτούσης ἐπικαιρότητος, ἀφ᾿ ἑτέρου.
Διότι ἡ ἄφατος φωτεινὴ Ἰδέα ἐκ τῆς ὁποίας ἐμφορούμεθα καθ᾿ ἑαυτὴ οὐδεμίαν ἔχει χρείαν τῶν ἀντιθέσεων διὰ τὴν οὐσίαν της – ἀλλ᾿ οὔτε κι ἐμεῖς, κατ᾿ ἀναλογίαν· βεβαίως ἡ μάχη, τὸ πῦρ τὴν ἀποκαθαίρει καὶ ἀναδεικνύει, προσδιορίζουσα αὐτὴν ἐκ τῆς ἀντιθέσεως τόσον, ὅσον συμβάλλει εἰς τὴν εὕρεσιν τῆς θέσεως, τοῦ ἰδίου δηλαδὴ στίγματος καί, περαιτέρω τελικῶς, ἄξονος.
Ἀπεναντίας, ὅταν κάπου τὸ θετικὸν περιεχόμενον εἶναι πενιχρὸν ἕως ἀνύπαρκτον, τότε τὰ σκοπίμως, χάριν τοῦ α΄ ἢ β΄ στόχου ἐπιστρατευόμενα, ἰδεολογήματα χρῄζουν μιᾶς ἀντιθέσεως, μιᾶς ἀρνήσεως ἥτις θὰ ὑποκαθιστᾷ τὴν ἐλλείπουσαν θετικὴν θέσιν, θὰ παραγάγῃ δὲ καὶ τὸν δέοντα κινητήριον φανατισμόν, ὁ ὁποῖος θὰ ὑποκαταστήσῃ τὸ ἐλλεῖπον ἐνδογενὲς πῦρ, φῶς καὶ διαύγειαν…
Πρόχειρα παραδείγματα παρέχονται ὑπὸ τοῦ διαβολικοῦ διπόλου φιλελευθερισμοῦ-κομμουνισμοῦ, ἑκάτερος τῶν ὁποίων ἐρείδεται ἐπὶ τοῦ ἑτέρου ὡς ἀντιθέσεως ἀναγκαίας πρὸς ἁγιοποίησιν τῶν ἰδίων θεμελιωδῶν τερατουργημάτων, ὑπὸ τοῦ χριστιανισμοῦ ἐμφανιζομένου ὡς αὐτονοήτου ἀπαντήσεως εἰς τὴν ἀθεΐαν καὶ τὸν ὑλισμόν, ὑπὸ τοῦ δημοκρατικοῦ κοινοβουλευτικοῦ θεάτρου σκιῶν, ὅπου τὰ πρωταγωνιστοῦντα κόμματα καὶ οἱ κομματάρχαι ἀναδεικνύονται ὡς ἡ δῆθεν ἀντίθεσις εἰς τοὺς συμπαίκτας-ἀντιπάλους ἐντὸς τῆς ἀπὸ κοινοῦ διεξαγομένης συμπαιγνίας…
Ὥστε, λοιπόν, ἐκεῖνοι τῶν ὁποίων ἡ οὐσία εἶναι ἐλλιπὴς ἢ ἀνύπαρκτος χρῄζουν ὑπαρξιακῶς ἑνὸς ἀντιπάλου/ἀντιπόλου, πρὸς ὑπεραναπλήρωσιν τῆς χαινούσης ἀνουσιότητός των: ὅπως τὰ ἀναρχικὰ φερέφωνα τῆς πλέον καρκινωματικῆς ἐκδοχῆς τῆς ἰδεολογηματοπολιτικῆς ὀρθοδοξίας τοῦ ἰουδαϊκοῦ τυραννικοῦ Συστήματος αὐτοπροσδιορίζονται, δικαίως, ἐκ τοῦ θετικοῦ Κόσμου καὶ τῶν ἀνελικτικῶν του δυνάμεων, τὶς ὁποῖες ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἐκπροσωποῦμε, ὡς ἡ ἀντιδιαμετρικὴ καὶ ὁλοκληρωτικὴ ἀντίθεσις ἐκείνων, διὰ τοῦ αὐτοχαρακτηρισμοῦ των ΑΝΤΙ-ΦΑ.
Τὸ Μὴ Ὄν μόνον ἐκ τοῦ Ὄντος ὡς ἀπουσία/ἀντίθεσις ἐκείνου νοεῖται, ὅπως ἡ σκιὰ ἄνευ φωτεινῆς δέσμης εἶναι ἀδιανόητος.
Ἡ δὲ ἰδική μας ὑψίστη θέσις εὑρίσκεται εἰς τὸν πυρῆνα τοῦ Ὄντος, ἐνέχουσα καὶ τὴν λειτουργικὴν (ὑγιᾶ) ἀντίθεσιν, εἰς μίαν ἀνωτέραν χρυσῆν ἑνότητα, προγενεστέρως καὶ ὄχι ἐκ τῶν ὑστέρων συνιστῶσαν αὐτὸ ποὺ κάποιοι θὰ ὠνόμαζον σύνθεσιν.
Πολλῷ δὲ μᾶλλον, ἄρα, οὐδεμία παρ᾿ ἡμῖν χρεία τοῦ «σκωρωπιάζειν», καθ᾿ ὅσον τὸ σκώρ, ἐπίχρυσον ἢ μή, πάντως δὲ φρικαλέως ὄζον, ἄπορον σμήχειν (δὲν ξεπλένεται), καθὼς καὶ Αἰθίοπα ἄπορον σμήχειν …
Πόσον δικαιοῦνται οἱ ἐπαγγελματικῶς καὶ «πολιτικῶς» εἰς τὸ τρασβεστικῶς καὶ γυφτῳδιακῶς ἐπικοπρίζειν ἐν εἴδει «τελικοῦ ὅπλου» (κατὰ τὴν ἔμφυτον τάσιν τῶν γύφτων) πρωταθλητικῶς ἐντρυφοῦντες, τό τε πάλαι καὶ νῦν, νὰ διαμαρτύρωνται ἐπὶ κοπρολογίᾳ; Πάντως θὰ ἔδει νὰ γνωρίζουν πρῶτον μὲν ὅτι τοιαῦτα διαπράττοντες, ἐκ μὲν τοῦ περιγύρου ἀνάλογα ἔχουν ἐπαξίως λαμβάνειν, ἐξ ἡμῶν δέ, ξένων τε πρὸς τὴν φυσικήν των καλιαρντὴν διάλεκτον, ἔχουν ἀσφαλῶς καὶ βεβαίως νὰ ἀναμένουν προσωρινῶς μὲν τὸ, διὰ φύσει καὶ θέσει μασκαρᾶδες ὀδυνηρότατον, ξεμασκάρεμα, ὡς μόνην δὲ τελικῶς προσήκουσαν ἀπάντησιν εἰδικοῦ διαμετρήματος (7,62), ἀναμένουσαν ἐπίδοσιν, τὴν μόνην σκωλήκων ἀνταξίαν φυλάσσομεν…
Ὅσα δὲ ὡς κοπρολογίας τὸ ὑποκινοῦν πελιδνὸν σκὼρ διὰ τοῦ σκωρωπιάζοντος ἀπηλπισμένου του καὶ ἀνερματίστου πλέον ψυχιάτρου, τόσον θλιβερῶς εἰς ἐκείνους τὰ τοῦ ἰδίου του αὐθέντου ἐπιρρίπτοντος καὶ τὰ περὶ ψυχοτρόπων καὶ ψυχοφαρμάκων ἐπίσης, ἐπιμέμφεται καὶ στηλιτεύει, ἐνθυμίζουν τὸ πολὺ ἠθικολογοῦσαν πόρνην… Ἢ μᾶλλον τραβεστί· περιττεύει διὰ τοὺς παροικοῦντας νὰ ἀραδιάσω μερικὰ ἐκ τῶν ἐπωνυμίων τῆς ὀδυνηρότατα διὰ τὸν «χῶρον» ἐγνωσμένης τρωγλοδυτικῆς του ἀνεπισχέτου ψυχεδελικῆς κοπροφροσύνης!
Δὲν δύναταί τις τόσον ἄγχι ἱστάμενος καὶ πυροσβεστικῶς συμπαριστάμενος νὰ παριστάνῃ τὸν ἀδαῆ! Ἢ ἦτο τόσον μακρὰν κατὰ τὸν ἐπίμαχον χρόνον; Ἢ μήπως, πλέον, καὶ ὁ ἴδιος τόσον ἀνιάτως μακρὰν παντὸς ὀρθοῦ νοὸς καὶ καθαροῦ κέαρος ἆρά γε τυρβάζεται;;;
Θὰ τοῦ ὑποδείξῃ ὅμως καὶ διὰ τῆς στάσεώς του, σημειολογικῶς, ὁ (ψυχ-)ἀσθενής του, ὅτι «στοῦ κρεμασμένου τὸ σπίτι δὲν μιλοῦν γιὰ σχοινί», ἐκτὸς τοῦ ὅτι προφανῶς καὶ ἰατρικῶς ἀντενδείκνυται – ἢ, ἄλλως, κινδυνεύουν καὶ τὰ περιστοιβασμένα ψυχοφάρμακα ν᾿ ἀποδειχθοῦν, ἅπαξ ἔτι, ὅλως ἀνίκανα πρὸς ἐπίσχεσιν κοπροκατακλυσμικῆς κρίσεως (διότι, ὡς γνωστόν, κατὰ τὰς καταστάσεις ἐκλύσεως ψυχικῆς, ἰδίᾳ δ᾿ ἐπὶ κρίσει ἢ μέθει, ἐξ ἑκάστου ἐκλύεται ἀκριβῶς ὅ,τι ἐν ἀφθονίᾳ φυσικῶς διαθέτει!) …
Παρὰ δὲ τὴν ἀντίθεσιν τῶν οἵων ἐσχάτως ἀπὸ τοῦ πελιδνοῦ χαβουζάρχου ἀφεστημένων, μακρὰν ἡμῶν ὁ ἐναγκαλισμὸς παντὸς ἑτεροκλήτου ἀπηλπισμένου ἢ ἠγανακτισμένου εὐκαιριακοῦ ἀντιπάλου του· τοῦθ᾿ ὅπερ καὶ πολλαχῶς μὲν σαφὲς κατεστήσαμεν, ὅποτε παρέστη ἀνάγκη, ἀλλὰ καὶ ἡ χαώδης μεταξύ μας ἀπόστασις θὰ ἔδει νὰ μὴ ἀφήνῃ, τοὐλάχιστον εἰς νοήμονας, ἴχνος ἀμφιβολίας. Θὰ περάσῃ δὲ πολὺς χρόνος, προτοῦ οἱ ἐλάχιστοι πρὸς τοῦτο ἱκανοὶ τέως χαβουζαρχούμενοι δυνηθοῦν πως ν᾿ ἀποβάλουν τὸ ἀναιμικὸν κοπρολόγον στῖγμα καὶ νοοτροπίαν, δακεθύμῳ γ᾿ ἱδρῶτι ἐς ἄκρον ἱκόντες ἀνδρείας. Καὶ τότε πρῶτον θὰ δυνάμεθα νὰ ὁμιλήσωμεν· ἡμεῖς οὔτε παρωπίδας οὔτε καὶ χρεμύλεια ἀντανακλαστικὰ ἔναντι ἀνθρώπων ἔχομεν – περὶ δὲ ἀθιγγάνων, οὐδὲ κἂν θιγγάνομεν, ἐξ ἐνστίκτου προσηκόντως φυλαττόμενοι.
Πόθεν λοιπόν, ἀγαπητέ, τὸ ἕωλον «ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ, ΣΥΝΑΓΕΛΑΖΕΤΑΙ Ἤ ΟΜΟΘΥΜΕΙ ΜΕ ΑΝΔΡΕΣ «ΠΟΘΟΙΣ ΑΙΣΧΡΟΙΣ ΙΣΧΟΜΕΝΟΥΣ» »;;; Φαντασιολογίαι ἀσύλληπτοι, ἐξ ἰδίων (ἤτοι, τοῦ πελιδνοῦ αὐθέντου) τακτικῶν τὰ ὅλως ἀλλότρια περαίνουσαι!
Ἐξ ἄλλου δὲν εἶχον ὁ ἴδιος ποτὲ τοιούτους μέντορας (…) – ἀλλὰ καὶ ἐξ ἐκείνου ἀποκοπείς, ὁ ἐπισκωριαζόμενος σοφιστὴς ἐπαληθεύει ἄριστα τὸ παροιμιῶδες καθ᾿ ὃ «ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης»…
Φωνασκῶν δέ τις καὶ κομπορρημονῶν ἐπὶ τῷ δοκεῖν διὰ τοῦ νοός μόνου («Νοῦς ὁρῇ καὶ νοῦς ἀκούει»), ἐν ᾧ ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν «τὰς φρένας ἠλεὸς» μόνον, διὰ τῆς μοναδικῆς του ἐμμόνου ἀλαοσκοπιῆς (πλανερᾶς ὀφθαλμαπάτης), τοῖς πᾶσι πλέον (ἐξαιρέσει τῆς γνωστῆς παραβαβυλείου γλοιώδους ὁμηγύρεως) ἐμφαίνεται, παρ᾿ ὅσον ἀγχωδῶς κατακλύζοντα πληθωρικὸν λόγον, τοῦ ὁποίου οἱ τετράγωνοι ἀλλὰ διασκεδαστικῶς εὑρηματικοί διάδρομοι μᾶλλον κραυγαλέως τοῦ ἐπηλυγισμοῦ (συσκοτίσεως) παρὰ ὀξυδερκείας εἰσὶν μάρτυρες, καθ᾿ ὅσον δὲ τὸ ὀξὺ (ὀξέως) δέρκεσθαι (ὁρᾶν καὶ φαίνεσθαι) πρὸς τὸν ἐσωτερικὸν ὀφθαλμὸν ἐγγενῶς συνέχεται, τοῦ ὁποίου τῆς ἀπουσίας ἡ ὑπερήφανος διακήρυξις δὲν ἐπιφέρει δάφνας, παρὰ μόνον κολακείας ὑπὸ ἠλιθίων, σαφέστατα καταδεικνύει ὅτι ἡ τοῦ νοεῖν συνολικὴ καὶ οὐσιαστικὴ ἐμβριθὴς ἔννοια οὐδεμίαν ἔχει σχέσιν πρὸς τὸν ἀνερμάτιστον φλοιϊκὸν «νοῦν» ποὺ αὐτὸς θαρρεῖ πὼς ἐπικαλεῖται· ἐντελῶς διάφορος εἶναι ὁ «ἡλιοειδὴς νοῦς»! Πρᾶγμα μὴ ἐπιμαρτυροῦν ἄλλο τι ἢ τὰ ὅσα ἐν τοῖς προηγουμένοις Οἰακισμοῖς (2) διέγνωσα, περὶ εἰδικῶν νόσων ἐπαληθευουσῶν τὸν κανόνα «τὸ ἔξυπνο πουλὶ ἀπὸ τὴν μύτη πιάνεται» – ἀλλὰ διαψευδουσῶν ἐνίοτε τὸν ἄλλον «ὁ ὅμοιος στὸν ὅμοιο κι ἡ κοπριὰ στὰ λάχανα», ὡς θλιβεραὶ καὶ διὰ τῆς ἀναρμοστίας γοῶσαι ἐξαιρέσεις, πολλὴν τοῖς φαυλοτάτοις παραμυθίαν παρέχουσαι. Ἀλλὰ κι οἱ ἴδιοι διὰ θαυμαστῆς ταχυδακτυλουργικῆς δεξιότητος παραμυθιάζονται μέχρις ἀηδίας…
Ὁ νοῦς ἄνευ κέαρος, λοιπόν, καθὼς σοφῶς καὶ ὁ κυνικὸς Κερκίδας παρατηρεῖ, καὶ τὸν ὁποῖον οὐδόλως ἡμεῖς παρερμηνεύομεν ἀλλ᾿ ὑμεῖς, ἀγαπητέ, ἀπωθεῖτε, ἐπειδὴ βάλλει εἰς τὸ ἀλγοῦν κέντρον τῆς νόσου, εἶναι σημεῖον καὶ μαρτύριον οὐχὶ νοὸς συγκεντρώσεως ἀλλὰ νοὸς διασκεδάσεως, διασπορᾶς, ἀναψυχῆς τοῦ φιλοθεάμονος κοινοῦ καὶ καλλιγραφικοῦ ἐξοστρακισμοῦ τῆς οὐσίας καὶ τῆς ἀληθείας, τῆς ὁποίας μάλιστα ἡ ἐπὶ μισαδελφίᾳ ἀτυχεστάτη ἐπίκλησις καθιστᾷ τὸ ζήτημα ἔτι τραγελαφικώτερον.
Ἀναμφιβόλως, λοιπόν, γνωρίζεις γράμματα – μόνον ποὺ τὰ καθιστᾷς κύμβαλα σκωροπίας καὶ σκωρολαγνείας, κενὰ οὐσίας δίκην κελυφῶν νοός, συστηματικῶς ὑπὲρ τῶν χειρίστων κλεψιτυπούντων καὶ παραχαρασσομένων, κήρυκας καὶ ἐξωραϊστὰς κοπροσωρῶν καὶ κοπροχετῶν ἀποδεδειγμένου ποιοῦ καὶ ὑφῆς, τῶν ὁποίων ἡ συνεχιζομένη ἀνοχὴ καὶ ἐπιβίωσις, ἀκόμη καὶ φυσική, ἀποτελεῖ μέγιστον ἄγος! – διὰ τὸν Κόσμον -, ἡ δὲ ἐκκαθάρισις καὶ ἐκπύρωσις τῆς βδελυρᾶς καὶ ψευδωνύμου κόπρου τοῦ χρυσαυγείου μπαμπουΐνου δὲν συνιστᾷ προσωπικὴν ὑπόθεσιν ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι ἀφορᾷ εἰς ἀτομικόν τινος μόνον ζήτημα, ἀσφαλῶς!
Ἐπισωρεύων, λοιπόν, κελύφη καὶ ὄστρακα χαλαρῶς συνεχομένων λεξιμαγικῶν φασμάτων καὶ οὐσιαστικῆς κουφότητος (λιποβαροῦς ὑφῆς) εἰς τοὺς κοπροσωροὺς τοῦ σταυλάρχου σου, ὀρθῶς ἀναδύεται εἰς τὸν δραστήριον φλοιόν σου ἡ εἰκὼν τῶν køkkenmøddinger (ὀστρακοφόρων κοπροσωρῶν) τοῦ προ-αρίου εὐρωπαϊκοῦ Βορρᾶ, μὴ ἀντιλαμβανόμενος ὅμως ἐν τῷ φυγοκέντρῳ σου πλατειασμῷ ὅτι ὁ ἴδιος τὴν ἐπαληθεύεις, ἐπιρρίπτων καλλιγραφημένα ἀναθηματικὰ ὄστρακα εἰς τοὺς κοπροσωροὺς, ἐφ᾿ ὧν τὸ εἰς τὴν ἰδίαν ψυχασθένειαν τὰ πέριξ συντονίζον πελιδνὸν σκώρ πλαδαρῶς καὶ ἀηδιαστικῶς ἐπικάθηται.
Ἡ ἐκλεκτικὴ καὶ μεροληπτοῦσα, ὁμολογῶ, φρατερικὴ συνάφεια, ἔστω καὶ πολυμηχάνως καὶ κακοτέχνως ἑτέρωθεν ἀτόπως ἐπιχωθεῖσα, ἵνα μὴ εἴπω αἰσχρῶς, μὲ φέρει, κατ᾿ ἐξαίρεσιν, διὰ δευτέραν φορὰν δημοσίως εἰς θέσιν ἀδελφικῆς νουθεσίας, παρὰ τὴν ἀντίστροφον ἡλικιακὴν σχέσιν, ἀφοῦ πάει καιρὸς ποὺ ἤμασταν περίπου εἰκοσάχρονοι… Εἰλικρινῶς δὲν θὰ τριτεύσῃ ἡ ἐξαίρεσις, διότι οὔτε τὴν πλήρωσιν «πίθων τῶν Δαναΐδων» πειρώμεθα, οὔτε θὰ ἐξυπηρετῇ τὴν κατανόησιν ὑπὸ τῶν ἀναγνωστῶν, ἀφοῦ οἱ δυνάμενοι ἔχουν κατανοήσει ἐπαρκῶς ἤδη· ἄλλως τε, ἔχων ἐπίγνωσιν τοῦ συχνὰ δυσχεροῦς λόγου μου, γνωρίζω καὶ ὅτι ὑπάρχει πάντοτε ἐν αὐτῷ ὁ μίτος τῆς νοήσεως, πρᾶγμα δυσεύρετον ἑτέρωσε, καὶ παρὰ τὴν καλλιτέραν τυπολογικὴν του ὁμοιότητα πρὸς τὴν κοινὴν γλῶσσαν, ὥστε κινδυνεύει ἐν τέλει ἐκεῖνος νὰ γίνεται μόνον κατανοητὸς ὑπ᾿ ἐμοῦ: ἐν τοιαύτῃ δὲ περιπτώσει, ἂν ἔχῃ πράγματι κάτι πέραν τῶν, ἀναλγητικῶν τοῦ σταυλάρχου, πομπωδῶν ἀλαλαγμῶν νὰ μᾶς εἴπῃ, εἶναι λίαν εὐπρόσδεκτος νὰ γράψῃ μήνυμα εἰς τὴν διεύθυνσιν τῆς σελίδος μας.
Κατὰ δὲ τὸ ἐμόν, ὁ δημόσιος διάλογος ἔχει λήξει.
Πρό τινων μηνῶν ἐνετάχθη ἕνας τωρινὸς εἰκοσάχρονος, ὅμως, εἰς τὸ ΑΡΜΑ· σοβαρώτατος μὲν καὶ τῆς ἀρίστης φυσικῆς ποιότητος ἐμφανέστατα, ὅμως ὄχι ἄνευ σαφῶν παρελκυστικῶν ἐπιβαρύνσεων ἐκ τοῦ προτέρου του περιβάλλοντος.
Συχνὰ ἐπιθυμῶ νὰ γράψω ὅσον ἁπλᾶ γίνεται· ὅμως ἡ ἰδία ἡ μαθηματική/φιλοσοφικὴ δομὴ τοῦ νοός μου μὲ φέρει τελικῶς γράφοντα κατὰ τρόπον ὥστε, ἐν καιρῷ μάλιστα μεγίστης γλωσσικῆς καὶ νοητικῆς ὑφέσεως, ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι φυσικοὶ ἀποδέκται τοῦ μηνύματος νὰ χρειασθῇ νὰ εἶναι ἰδιαιτέρως συγκεντρωμένοι – πρᾶγμα, ἀφ᾿ ἑτέρου, πολὺ καλὸν καθ᾿ ἑαυτό.
Εἶμαι ὅμως εὐγνώμων εἰς ὅσους ἀποδίδουν καὶ εἰς ἄλλο, εὐπροσιτότερον ὕφος συναφῆ μηνύματα.
Ἦτο μεγάλη καὶ ἀπροσδόκητος ἡ ἔκπληξίς μου ὅταν ὁ ἐν λόγῳ εἰκοσάχρονος, ἐκ τοῦ ἄλλου ἄκρου τῆς Ἑλλάδος, αὐθορμήτως ἀπέστειλε ὡς «Ἰουλιανὸς» ἕνα κείμενο ποὺ πάλλεται ἀπὸ νεανικὴν ἁγνότητα καὶ αὐθορμητισμόν, ἀπὸ ἐκχειλίζουσα φωτεινὴ καὶ φωτισμένη ἀγωνιστικότητα καὶ ἀπόλυτη ἐφηβικὴν ἀπόρριψιν παντὸς συμβιβασμοῦ μετὰ τῆς οἱασδήποτε φαυλότητος καὶ ἐκφυλιστικῆς διεργασίας, ἐξ ἐκείνων μάλιστα τῶν ὁποίων οἱ πάτρωνες τόσον συχνὰ ἐπικαλοῦνται τὴν νεότητα ὡς ἄλλοθι: λὲς καὶ ἡ νεότης ἀποτελεῖ νόσημα – καὶ λὲς καὶ νὰ μὴ ὑπήρξαμε κι ἐμεῖς ποτὲ ἔφηβοι!
Στὴν πραγματικότητα δὲ παραμένουμε ἔφηβοι, ἁγνοὶ κι ἀσυμβίβαστοι, ἀπτόητοι κι ἀπρόσβλητοι ἀπὸ μέριμνες καὶ συμβιβασμούς. Ἐνῷ ἄλλοι γενιοῦνται μὲ λευκοὺς κροτάφους, ὡς γνήσια ἀπότοκα τῆς Σκοτεινῆς Ἐποχῆς.
Ὁ «Ἰουλιανὸς» καὶ τόσοι ἄλλοι νέοι τοῦ Ἅρματος ἀποτελοῦν ἁπτὰ δείγματα καὶ ἀποτελέσματα ἀληθοῦς ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ διεργασίας, ὡς ἀναγεννητικῆς, ἀναμορφωτικῆς, ὑψηλῆς ὑφαντικῆς κατὰ Πλάτωνα Τέχνης, καταρρίπτοντα τὰ πολυσχιδῆ πλατειαστικὰ καὶ ἀνερμάτιστα «ρεαλιστικὰ» φληναφήματα κοπροσωρειτῶν καὶ σκωρόπων.
Ὅμως βεβαίως κανεὶς δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ δώσῃ αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχει – καὶ ἡ τοιαύτη ἐπίγνωσις ἀποτελεῖ, ὁμολογουμένως ἀφ᾿ ἑτέρου, πράγματι στοιχεῖον ῥεαλισμοῦ.
Δι᾿ ἡμᾶς ὅμως:
Ἡ φωτογονία, ἢ Λυκουργία ἐπὶ τὸ ἀρχαϊκώτερον, εἶναι Κοσμογονία – καὶ εἰς τίποτε ὀλιγώτερον τοιαύτης δὲν ἀποβλέπουμε!
Καθὼς δὲ πάντα ταῦτα εἶναι ἀπολύτως ἁπτὰ καὶ συγκεκριμένα κατά τε τὸ εἶδος καὶ τὸν χαρακτῆρα, οἱ προσδιορισμοί μας αὐτοὶ εἶναι ὁμοίως πραγματικοὶ καὶ ἁπτοί, μηδαμῶς δὲ πάλιν κάποια κοινὰ ὡραῖα λογοπαίγνια ἢ σχήματα!
Διὰ δὲ ἄλλους, μὲ τὰ λόγια τοῦ «Ἰουλιανοῦ» – λόγια ποὺ ἐκπηγάζουν πρῶτα ἀπὸ τὴν ἁγνὴ κι ἄτρομη ἐφηβικὴ καρδιὰ κι ὄχι ἀπὸ ἀνούσια φλοιϊκὴ ἀδολεσχία:
Αντί να γίνει κεντρικός άξων της καθημερινότητος η Αρία αισθητική, εμφανίζεται ως μια απλή εκτόνωση και προσωρινή έκλαμψη του τύπου “ακούω που και που κλασική μουσική και παραδοσιακά”. Αντί για τον νέο τύπου ανθρώπου, που θα υπερβεί την σημερινή κατάπτωση των κοινωνιών μας, αυτές οι ομάδες, σε θλιβερή απομίμηση του ίδιου του σημερινού Συστήματος, λειτουργούν με την λογική του Προκρούστη, με το να ισοπεδώνουν και να υποβιβάζουν όλους τους νέους που προσφεύγουν στις τάξεις τους ακριβώς στον σημερινό “κοινό τύπο” υπανθρώπου, του οποίου η μόνη θαυμαστή ικανότητα είναι το πώς καταφέρνει να κοροϊδεύει τόσο εξώφθαλμα τον εαυτό του.
ΕΥΓΕ Ἰουλιανέ!!!
Θὰ ἐπανέλθω εἰς αὐτό, ὅμως…
Ψηλὰ τὰ Λάβαρα!
Στέφανος Γκέκας