Ἡ ἐξέγερσις τοῦ Νοεμβρίου τοῦ 1973 δὲν εἶναι ἕνα τυχαῖο γεγονὸς καὶ δὲν μπορεῖ νὰ περάσῃ στὰ ἀζήτητα· ἀσφαλῶς καὶ δὲν εἶναι, πολὺ περισσότερο, μία γιορτὴ κάποιας αὐθορμήτου λαϊκῆς ἐξεγέρσεως. Αὐτὸ εἶναι ἕνα παραμύθι ποὺ διοχετεύθηκε ἀπὸ τοὺς ἐπικυριάρχους πρὸς κάθε λογῆς κακοπροαιρέτους ἢ και (ἀφελεῖς) καλοπροαιρέτους ἀποδέκτας.
Ἡ ἐπέτειός της ὅμως ἔχει συνδεθῆ μὲ σωρείαν ψευδῶν τείνουσαν εἰς ἀντιστροφὴν τῆς πραγματικότητος, λειτουργώντας ὅμως ὡς ἀκρογωνιαῖος λίθος, ὡς τὸ ἱδρυτικὸν ψεῦδος, μαζὶ μὲ ἐκεῖνο περὶ τοῦ 1974, ἑνὸς καθεστῶτος Ψεύδους, Φαυλότητος καὶ Προδοσίας, τὸ ὁποῖον εἰρωνικῶς ἀκριβῶς ἀντέστρεψε τὰ περιβόητα «αἰτήματα» τῆς ὑποτιθεμένης «ἐπαναστατικῆς ἐξεγέρσεως»: «Ψωμί, Παιδεία, Ἐλευθερία» – τὰ ὁποῖα αἰτήματα καὶ δὴ ἡ ὑπόστασίς των ἔχουν ἔκτοτε τραγικῶς ἐξανεμισθῆ…
Σύνοψις τοῦ πολιτικοῦ ὑποβάθρου τῆς ἐποχῆς.
Ἡ ἄνοιξις τοῦ 1973 σηματοδοτεῖ μία νέα ἀρχὴ γιὰ τὴ στρατιωτικὴ κυβέρνηση, ποὺ ἐπιδιώκει νὰ δώσῃ μίαν σταδιακὴ εἰκόνα ἐκδημοκρατίσεως, ἐπεξεργαζομένη σχέδιο πολιτικοποιήσεως τοῦ ὑπάρχοντος καθεστῶτος.
Στὶς 29 Ἰουλίου διενεργεῖται τὸ δημοψήφισμα. Ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος ἀναλαμβάνει πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καὶ στὶς 8 Ὀκτωβρίου ἀναθέτει τὴν πρωθυπουργία τῆς χώρας στὸν παλαιὸ πολιτικὸ καὶ διακεκριμένο οἰκονομολόγο Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνει νὰ ὁδηγήσῃ τὴν χώρα στὶς πρῶτες βουλευτικὲς ἐκλογὲς μετὰ τὸ 1964. Ἀμέσως ἀνακοινώνονται οἱ διαδικασίες γιὰ τὴν διεξαγωγὴ ἐκλογῶν μὲ τὴν συμμετοχὴ ὅλων τῶν κομμάτων.
Σ᾿ αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα ὁ Παπαδόπουλος εἶχε φροντίσει νὰ ἱκανοποιήσῃ πολλὰ ἀπὸ τὰ σπουδαστικὰ αἰτήματα. Παράλληλα μὲ τὸ δημοψήφισμα, μὲ μία ἐντυπωσιακὴ κίνησι γιὰ τὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς χορηγεῖται γενικὴ ἀμνηστία σὲ ὅλους τοὺς πολιτικοὺς κρατουμένους.
Δυστυχῶς, ὅμως, γιὰ τὸ καθεστώς, τὴν παραμονὴν τῆς ὀρκωμοσίας τῆς “πολιτικῆς” κυβερνήσεως Σπ. Μαρκεζίνη ξεσπᾷ ὁ τέταρτος Ἀραβοϊσραηλινὸς πόλεμος, γνωστὸς ὡς Πόλεμος τοῦ Γιὸμ Κιπούρ. Ἡ Συρία καὶ ἡ Αἴγυπτος ἐξαπολύουν αἰφνιδιαστικὴν ἐπίθεσι κατὰ τοῦ Ἰσραὴλ, μὲ σημαντικὲς ἐπιτυχίες τὶς πρῶτες τέσσερις ἡμέρες. Τὸ Ἰσραὴλ ἀνακόπτει τὴν προέλασι τῶν Ἀράβων καί, ἀργότερα, οἱ δυνάμεις του διαβαίνουν τὴν διώρυγα τοῦ Σουέζ.
Τώρα, ὅμως, πῶς ἐμπλέκεται ἡ Ἑλλάς καὶ τὸ καθεστώς σ’ αὐτὴν τὴν ἱστορία;
Τὸ Ἰσραὴλ ἔχει ὑποστῆ βαρύτατες ἀπώλειες στρατευμάτων καὶ ὅπλων κι ἐξαντλήσει τὰ ἐξοπλιστικά του ἀποθέματα. Τότε, ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωσις ἀρχίζει τὸν ἀνεφοδιασμὸ τῶν Ἀράβων καὶ οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῶν Ἰσραηλινῶν. Ἡ Σ.Ε. δὲν εἶχε δυσκολία σὲ αὐτό, διότι εἶχε ἄμεση πρόσβασι μὲ πτήσεις. Γιὰ τὶς Η.Π.Α., ὅμως, ὑπῆρχε μεγάλη δυσχέρεια, καθώς οἱ εὐρωπαϊκὲς κυβερνήσεις ἠρνοῦντο νὰ ἐμπλακοῦν στὶς ἀερομεταφορὲς ὁπλισμοῦ καὶ οἱ Η.Π.Α. εὑρίσκοντο σὲ μειονεκτικὴ θέσι ὡς πρὸς τὴν μεταφορὰ πολεμικοῦ ὑλικοῦ πρὸς τὸ Ἰσραήλ.
Ὁ Πόλεμος τοῦ Γιὸμ Κιποὺρ βρίσκει τὴν Ἑλλάδα σὲ κρίσιμη φάσι· ἐκείνην τῆς μεταβιβάσεως τῆς ἐξουσίας εἰς μὴ στρατιωτικούς. Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ 1973 ἄρχισε τὸ ἑλληνικὸ F.I.R. νὰ παραβιάζεται τόσο ἀπὸ σοβιετικὰ ὅσο καὶ ἀπὸ ἀμερικανικὰ ἀεροσκάφη, τὰ ὁποῖα μετέφεραν ἐξοπλισμὸ γιὰ νὰ βοηθήσουν τοὺς ἐμπολέμους μὲ ἀερογέφυρες. Ἐφ᾿ ὅσον ἡ διέλευσις ἐγίνετο καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές, ἡ Ἑλλὰς διετήρησε κάποια προσχήματα οὐδετερότητος. Πάντως ἡ κυβέρνησις προέβη σὲ διαβήματα τόσο πρὸς τὴν πρεσβεία τῆς Σ.Ε. ὅσο καὶ τῶν Η.Π.Α.
Τὸ πρόβλημα τῶν Η.Π.Α., ὅμως, δὲν ἦταν ἡ διέλευσις ἀπὸ τὸ F.I.R. Ἦταν ἡ ἄρνησις χωρῶν τοῦ NATO, ἰδίως δὲ τῆς Ἱσπανίας, τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, νὰ χορηγήσουν ἄδεια σταθμεύσεως καὶ ἀνεφοδιασμοῦ στὰ ἀεροσκάφη. Αὐτὸ ἀνάγκαζε τὶς Η.Π.Α. νὰ χρησιμοποιήσουν ἀνεφοδιασμὸ ἐν πτήσει ἢ ἀεροπλανοφόρα. Ὅσον ἀφορᾷ στὴν Ἑλλάδα, ἡ βάσις τῆς Σούδας τοὺς ἦταν ἀπαραίτητη. Στὶς 13 Ὀκτωβρίου ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν Χρήστος Ξανθόπουλος-Παλαμᾶς ἐδήλωσεν πρὸς τοὺς ἀνταποκριτὰς ξένου τύπου, ὑπενθυμίζων ἀνάλογον δήλωσίν του ἀπὸ 5.8.1972:
«Αἱ φιλικαὶ σχέσεις τῆς Ἑλλάδος μὲ τὰς Ἀραβικὰς χώρας ἀποκλείουν οἱανδήποτε συμμετοχὴν εἰς τυχὸν ἐνέργειαν στρεφομένην ἐναντίον αὐτῶν. Ὁ ἑλληνικὸς ἐναέριος καὶ θαλάσσιος χώρος δὲν χρησιμοποιεῖται δι᾿ οἱανδήποτε ἐνέργειαν σχέσιν ἔχουσαν μὲ τὴν ἐμπόλεμον κατάστασιν εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολήν.»
Ὅμως ἡ φαινομενικῶς ὑπερήφανος στάσις δὲν ἐτηρήθη ἐν τῇ πράξει, καθὼς π.χ. προκύπτει ἐκ τῆς ἐρεύνης τοῦ Λεωνίδα Καλλιβρετάκη (2014), “ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΟΥ 1973. Μνήμων, 33, 207–231. https://doi.org/10.12681/mnimon.861”:
“Σε ένα αναλυτικό απόρρητο υπόμνημα (Action Memorandum) που
υπέβαλε το επιτελείο του State Department στον Kissinger στις αρχές
του 1974, τίθεται το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις:
Δημοσίως, η προηγούμενη Ελληνική κυβέρνηση υπό τον πρόεδρο Παπα-
δόπουλο υιοθέτησε μια ελαφρώς φιλοαραβική στάση κατά τον πρόσφατο
πόλεμο. Προβλέποντας μια αρνητική απάντηση, δεν ζητήσαμε από την
Ελλάδα την παραχώρηση δικαιωμάτων προσγείωσης για τις εναέριες
δυνάμεις μας και αερομεταφοράς πολεμοφοδίων στο Ισραήλ. Η κυβέρνηση,
παρ’ όλα αυτά υπήρξε κρυφίως (privately) αρωγός των Ηνωμένων
Πολιτειών με ποικίλους τρόπους. Μας επέτρεψαν τη χρήση του αερο-
δρομίου της Σούδας σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και για διαφορετικούς
σκοπούς, απ’ ό,τι τους υποχρέωνε η διμερής μας συμφωνία. Ο κόλπος
της Σούδας εξ άλλου απεδείχθη ζωτικής σημασίας για το αμερικανικό
Ναυτικό εις ό,τι αφορά τον ανεφοδιασμό του Έκτου Στόλου. Επί πλέον
οι Έλληνες δεν έφεραν προσκόμματα, πρώτον, στη χρήση των ελληνι-
κών λιμένων από τον Έκτο Στόλο, δεύτερον, στις δραστηριότητες του
Αμερικανικού Σταθμού Ναυτικών Επικοινωνιών της Νέας Μάκρης και
τρίτον, στην χρησιμοποίηση της Αμερικανικής Αεροπορικής Βάσεως του
Ηρακλείου Κρήτης.”
(Βλ. Foreign Relations 1969-1976, Vol. XXX, Greece; Cyprus; Turkey,
19731976, έγγραφο 10, σ. 38. Στην προετοιμασία του υπομνήματος (που άρ-
χισε να συντάσσεται στις 8.1. και ολοκληρώθηκε στις 19.3.1974) έλαβαν μέρος
οι Winston Lord και Thomas Thornton, διευθυντής και στέλεχος αντίστοιχα της
Διεύθυνσης Πολιτικού Σχεδιασμού του State Department, ο John Day του Γρα
φείου Ελληνικών Υποθέσεων και, από πλευράς του στρατού, ο αντισυνταγματάρχης
Frederic Flemings.)
Ἐν τούτοις ὅταν τὴν 21η Νοεμβρίου (μετὰ τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου) οἱ Ἀμερικανοὶ ζητοῦν περαιτέρω διευκολύνσεις, λαμβάνουν μετωπικὴν ἄρνησιν: Ἐκ τῆς ὡς ἄνω μελέτης,
“από επιστολή Χρ. Ξανθόπουλου-Παλαμά προς Σ. Β. Μαρκεζίνη, 7.12.1975 (όπως παρατίθεται στο “Σπύρος Β. Μαρκεζίνης, Αναμνήσεις”, σ. 459-460): «Το Αμερικανικόν αίτημα χρησιμοποιήσεως της αεροπορικής βάσεως Ελευσίνος διά την προσγείωσιν αεροπλάνων με πυρηνικόν εξοπλισμόν, απετέλεσεν σοβαρόν σύνδρομον διά την ανατροπήν της κυβερνήσεως. Επ’ αυτού έχετε
υπ᾿ όψει εμπιστευτικόν σημείωμά μου αφορών εις την υφ’ ημών απόρριψιν του αιτήματος αυτού»· πρβλ. Γιάννης Σακκάς, «Η Ελλάδα και οι Άραβες», ό.π., σ. 213-214.” ”
Καὶ ἡ μαρτυρία τοῦ πρωθυπουργεύοντος Σπύρου Μαρκεζίνη: “Σύμφωνα με τον «δοτό» πρωθυπουργό, στις 21 Νοεμβρίου
1973, ο Ξανθόπουλος-Παλαμάς του παρέδωσε απόρρητο μήνυμα του πρέσβεως Μηλιαρέση, που διαβίβαζε αίτημα της Ουάσιγκτον για διεύρυνση των λιμενικών διευκολύνσεων («διά την αναγνώρισιν εις τας ΗΠΑ δικαιωμάτων ευρυτέρας χρήσεως» είναι η επί λέξει διατύπωση) και παράλληλα την χρησιμοποίηση του αεροδρομίου της Ελευσίνας από αμερικανικά
αεροσκάφη. Σύμφωνα πάντα με τον Μαρκεζίνη, ο υπουργός Εξωτερικών του επεσήμανε ότι επρόκειτο «διά την προσγείωσιν αεροπλάνων με πυρηνικόν εξοπλισμόν» […] «εκτός σχεδίων ΝΑΤΟ». Ο Μαρκεζίνης ισχυρίζεται ότι ενημέρωσε την επομένη (22 Νοεμβρίου) τον Παπαδόπουλο, εισηγούμενος την απόρριψη του αιτήματος και ότι ο δικτάτορας συμφώνησε μαζί του «χωρίς δισταγμούς». Πάντα κατά τον ίδιο, αποφασίστηκε ότι, εάν πιέζονταν οι Έλληνες στρατιωτικοί από τους Αμερικανούς συναδέλφους τους, θα τους παρέπεμπαν στο υπουργείο Εξωτερικών. Δύο ημέρες αργότερα, στις 24 Νοεμβρίου, επεκοινώνησε με τον Ξανθόπουλο-Παλαμά ο Αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Ζαγοριαννάκος, επισημαίνοντάς του τον κίνδυνο μήπως η στάση αυτή «προκαλέσει αντιδράσεις των Αμερικανών», πλην όμως ο υπουργός των Εξωτερικών επέμεινε ότι
«αι οδηγίαι της κυβερνήσεως ήσαν κατηγορηματικαί και θα έπρεπε να εφαρμοσθούν απαρεγκλίτως». «Την επομένην», καταλήγει με δραματικό τόνο ο Μαρκεζίνης, «η κυβέρνησίς μου είχε ανατραπεί».”
Ἡ ἀβεβαία στάσις τῆς Ἑλλάδος προφανῶς ἐξώργισε τὶς Η.Π.Α. Ὁ Κίσιγγερ εἶχε ἐνοχληθῇ καὶ ὁ ἀμερικανὸς διπλωμάτης Τζων Ντέυ, σὲ δεξίωσι ἐνώπιον 30 περίπου δημοσιογράφων, στρατιωτικῶν, πολιτικῶν καὶ διπλωματῶν, ἐδήλωσε ἀνοικτὰ ὅτι:
Πρέπει νὰ ἀλλαχθῇ ἡ κυβέρνησις Μαρκεζίνη, νὰ διωχθῇ δὲ ὁ Παπαδόπουλος – διότι οἱ Ἀμερικανοὶ δὲν θέλουν οὔτε τὸν ἕνα, οὔτε τὸν ἄλλον!
Οἱ Ἀμερικανοὶ καθ᾿ ὅλην τὴν πορείαν εἶχαν ὅμως ἐν Ἑλλάδι τὸν ἄνθρωπο ποὺ τοὺς ἔκανε τὴν δουλειά τους. Ὁ Πέτρος Ἀραπάκης, ὁ ὁποῖος εἶχε γίνει ἀρχηγὸς τοῦ Ναυτικοῦ ἀμέσως μετὰ τὴν ἀπόπειρα ἀνταρσίας στὸ Ναυτικό, δὲν ἀπήλαυε καμμίας ἀπολύτως ἐμπιστοσύνης ἀπὸ τὸν Παπαδόπουλο· καὶ ὁ τελευταῖος δικαιώθηκε κατὰ τοῦτο! Τόλμησε νὰ παρακούσῃ τὶς ἐντολὲς τῆς τότε ἑλληνικῆς κυβερνήσεως καὶ νὰ ὑπακούσῃ, ὅπως ὁ ἴδιος μὲ περισσὸ θράσος ὁμολογεῖ, στὶς ἐπιταγὲς τῶν Ἀμερικανῶν.
[Κατὰ σύμπτωσιν ἦτο ὁ ἴδιος αὐτὸς ἀχυράνθρωπος Π. Ἀραπάκης πού, καθ᾿ ὁμολογίαν του μάλιστα, ἀφοῦ κατὰ τὴν πλεῦσιν τῆς ἀποβατικῆς ἁρμάδας τοῦ «Ἀττίλα» εἶχε διατάξει τὰ κάτωθέν της ἀνοικτὰ τῆς Ῥόδου εὑρισκόμενα ἄρτι παραληφθέντα γερμανικὰ ὑποβρύχια νὰ τὴν ἀφήσουν ἥσυχον καὶ νὰ ἐπιστρέψουν (!!!), μετὰ πάλιν τὴν ἐγκατάστασιν τοῦ κακήν-κακῶς ἀποβιβασθέντος «Ἀττίλα», ἐκμεταλλευθεὶς τὸ κενὸν ἐξουσίας ἐκείνων τῶν ἡμερῶν, συγκατένευσεν εἰς τὴν διὰ τὴν ἑλληνικὴν πλευρὰν ὀλεθρίαν ἀπαίτησιν τῶν ΗΠΑ (Κίσινγκερ, Σίσκο κ.λπ.) δι᾿ ἀνακωχήν, ψευδόμενος τηλεφωνικῶς πὼς δῆθεν εἶχε κυβερνητικὴν πρὸς τοῦτο ἐξουσιοδότησιν – πρβλ. μετὰ τὸ 50΄ εἰς τὸ 6ον ἐπεισόδιον «Σκοτεινή Δεκαετία 1964-1974 | Το Σκοτεινό Δωμάτιο – 18/11/2024» https://www.skai.gr/tv/episode/ntokimanter/skoteini-dekaetia-1964-1974/2024-11-18-21]
Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1973 ἔλαβε μέρος στὸ τρίτο διεθνὲς συμπόσιο θαλασσίας ἰσχύος στὸ Νιούπορτ, Ρόουντ Ἄϊλαντ. Ἐκεῖ συνήντησε τὸν ναύαρχο Ζούμγουολτ, ἀρχηγὸ τοῦ Ναυτικοῦ τῶν Η.Π.Α., καὶ σὲ κατ᾿ ἰδίαν συνάντησι ὁ Ἀμερικανὸς ναύαρχος τοῦ ἐξέθεσε τὶς ἀνησυχίες τῆς ἀμερικανικῆς κυβερνήσεως σχετικὰ μὲ τὴν ἄρνησι τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως νὰ παραχωρήσῃ τὴν βάσιν τῆς Σούδας. Ὁ Ἀραπάκης, χωρίς νὰ ἐνημερώσῃ τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνησι, διεβεβαίωσε τὸν Ζούμγουολτ ὅτι δὲν ὑπῆρχε λόγος ἀνησυχίας καὶ ὅτι θὰ μποροῦσαν ἀπρόσκοπτα νὰ χρησιμοποιήσουν τὴν βάσιν γιὰ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τοῦ Ἰσραήλ.
Τὸ πῶς ἀκριβῶς ὁ ἀχυράνθρωπος αὐτὸς κατάφερε νὰ παρακαμφθοῦν οἱ ἐπίσημες ἀντιρρήσεις τῆς κυβερνήσεως, δὲν τὸ γνωρίζουμε – ἀλλὰ πάντως καταδεικνύει καὶ πάλιν τὴν ἔλλειψιν σοβαρότητος τοῦ καθεστῶτος, ὅπερ καὶ τὸ καθίστα τελικῶς ἀπροάσπιστον, ἀλυσιτελὲς καὶ ἀνερμάτιστον…
Τὰ γεγονότα – καὶ τὰ μεθεόρτια…
Τὸ φοιτητικὸ κίνημα, πάντως, μετὰ ἀπὸ ὅλα ὅσα εἶχαν ἐξελιχθῇ, δὲν ἔδειχνε διάθεση κατευνασμοῦ. Στὶς 14 Ὀκτωβρίου, ἐξ αἰτίας μιᾶς ἀνυποστάτου φήμης πὼς στὸν χῶρο τοῦ Πολυτεχνείου γίνονται συγκρούσεις, περὶ τοὺς 350 φοιτητὰς Νομικῆς καὶ ἄσχετοι εἰσέρχονται στὸν χῶρο τοῦ ΕΜΠ, ὅπου ἤδη ἔχουν συγκεντρωθῆ καὶ ἄλλοι, καὶ κλείνονται μέσα σ᾿ αὐτό, χωρὶς τὴν συναίνεσι τοῦ Κ.Κ.Ε. (ποὺ τοὺς κατεκεραύνωνε δι᾿ ἀνακοινώσεώς του). Ὁ χῶρος τοῦ Πολυτεχνείου, μέσα σὲ λίγες ᾧρες, τίθεται ὑπὸ κατάληψιν, ὅπου τὸν πρῶτο λόγο ἔχουν οἱ πράκτορες, οἱ προβοκάτορες καὶ οἱ μὴ φοιτηταὶ ἀριστερισταί, ποὺ φαντασιώνονταν μία ἐπαναστατικὴ κατάστασι. Οἱ καταληψίαι συγκρούονται ἀνηλεῶς μεταξύ των – καὶ ἀπὸ κοινοῦ δηώνουν, λεηλατοῦν, καταστρέφουν ἐξοπλισμὸν καὶ ὑποδομὴν τοῦ ΕΜΠ, μὲ ζημίας ἐκτιμωμένας εἰς ἄνω τοῦ ἑνὸς δισεκατομμυρίου δραχμῶν τῆς ἐποχῆς, ὥστε ἡ Πρυτανεία καλεῖ τὴν Ἀστυνομίαν νὰ ἐπέμβῃ – καὶ καταλήγει τὸ πρᾶγμα εἰς ἐπέμβασιν τοῦ Στρατοῦ (τότε δὲν ὑπῆρχαν τὰ ΜΑΤ!).
Ἔτσι ἀρχίζει ὁ μῦθος τοῦ Πολυτεχνείου, μὲ τοὺς «χιλιάδες νεκρούς», οἱ ὁποῖοι ἀργότερα γίνονται ἑκατοντάδες – μὲ τὸν τότε δήμαρχο Ζωγράφου, Δημήτρη Μπέη, νὰ ἀνασκάπτῃ τὴν περιοχή γιὰ νὰ εὑρεθοῦν οἱ ὁμαδικοὶ τάφοι μὲ τοὺς 450 νεκρούς, γιὰ τοὺς ὁποίους ἄκουσε νὰ μιλοῦν κάποιοι ἀνώτεροι ἀξιωματικοὶ τῆς Κ.Υ.Π., κατὰ δήλωσιν τοῦ Δημητρίου Πίμπα, ὑποτιθεμένου πρώην πράκτορος τῆς Κ.Υ.Π., ὁ ὁποῖος ἔδρασε ἐντὸς τοῦ Πολυτεχνείου ὡς προβοκάτορας! Ἀσφαλῶς, ὅλες οἱ ἔρευνες καὶ οἱ ἀνασκαφὲς ἀπεδείχθησαν ἄκαρπες! …Καὶ τότε, γιὰ νὰ συντελεσθῇ κάτι τοὐλάχιστον, ὁ μόλις καὶ δυσχερῶς τὴν ἑλληνικὴν ἀρθρώνων Μπέης ἀνέθεσεν εἰς τὰ μηχανήματα νὰ περισυλλέξουν μάρμαρα ἐκ τῶν νεκροταφείων Ζωγράφου πρὸς καλλωπισμὸν τῆς ἰδιωτικῆς του βίλλας – τοιαῦτα θαυμαστὰ ἐπετέλεσαν οἱ ἀντιφασιστικοὶ φωστῆρες τῆς «προόδου» καὶ τῆς «ἀντίστασης»!!!
Ἐνῷ πλέον ὅλοι ἀποδέχονται ὅτι ἐντὸς τοῦ Πολυτεχνείου δὲν ὑπῆρξαν νεκροί, ἄλλως τε καὶ οἱ οἷοι σοβαροὶ ἀριστεροί, ἀποδίδοντες τοῦτο εἰς τὸ δεδομένον ὅτι τὸ καθεστὼς εἶχεν ἀπόλυτον ἐπίγνωσιν ὅτι ἡ διεθνὴς κοινότης παρηκολούθει τὰ γεγονότα, ὁπότε, ἐκ φόβου τυχὸν δημοσιοποιήσεως ἀγριοτήτων, ἀπέφυγε μείζονα ἐπεισόδια ἐντὸς τοῦ Πολυτεχνείου.
Ἡ Σύγκλητος τοῦ Πολυτεχνείου διὰ τῆς ἀπὸ 11ης /10/1975 ὑπ᾿ ἀρ. 33437 ἀναφορᾶς της πρὸς τὸν εἰσαγγελέα Δημ. Τσεβᾶ ἀνέφερεν ὅτι οὐδεὶς σπουδαστὴς ἐφονεύθη κατὰ τὸ τριήμερον τῶν ταραχῶν. Παρόμοια κατέθεσεν τὴν 20ὴν Ἰαν. 1975 ὁ τότε πρύτανις Κωνοφάγος ἐνώπιον τοῦ Πενταμελοῦς ἘφετείουἈθηνῶν…
Εἶναι πλέον γνωστὴ ἡ ἔκθεσις τοῦ εἰσαγγελέως Δημητρίου Τσεβᾶ, ποὺ συνετάχθη τὸ δίμηνο Σεπτεμβρίου-Ὀκτωβρίου 1974 (ἐπὶ δημοκρατίας!). Τὰ γεγονότα ἦσαν ἀκόμη νωπὰ καὶ στὸ πόρισμα αὐτὸ ἀναφέρονται 12 νεκροὶ, ὅλοι ἐκτὸς τοῦ Πολυτεχνείου. Ἀκόμη, ἀναφέρεται ὅτι δὲν ἔχουν δηλωθῇ τυχὸν ἀγνοούμενοι ἐκείνην τὴν περίοδο.
Εἶναι τὸ πρῶτον πόρισμα, τὸ ὁποῖον ἀποδέχονται ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ ἐρευνηταί – καὶ ἀποδεικνύει ὅτι ἐντὸς τοῦ Πολυτεχνείου, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πολιορκίας καὶ τῆς ἐκκενώσεως, οὐδεὶς ἐφονεύθη.
Τὰ ὡς ἄνω ἐπεβεβαιώθησαν καὶ ὑπὸ τοῦ Πενταμελοῦς Ἐφετείου Ἀθηνῶν – καθὼς καὶ βραδύτερον ἐκ τῶν ἐρευνῶν ποὺ ἐκίνησε ὁ ὑπουργὸς τοῦ ΠΑΣΟΚ Σκουλαρίκης.
Ἄλλως τε ὅταν κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ ὑπουργοῦ Δημοσίων Ἔργων τοῦ … «ἐθνάρχου» Κ. Καραμανλῆ τὸ Τεχνικὸν Ἐπιμελητήριον ἐχορήγησε συντάξεις εἰς τὰ οἰκογενείας τῶν «σφαγιασθέντων φοιτητῶν», ΟΥΔΕΙΣ δικαιοῦχος ἐνεφανίσθη!
Ἐξ ἄλλου καὶ παρὰ τὴν πρὸς τιμὴν τῶν «θυμάτων» εἰς τὸν χῶρον τῆς «θυσίας» φιλοτεχνηθεῖσαν κεφάλαν τοῦ ἀριστεριστοῦ καθηγητοῦ Σβορώνου ἐπὶ πλακὸς ἀναγράφονται 18 ὀνόματα φοιτητῶν – ὅπου μὲ δυσανάγνωστα καὶ μισοσβησμένα γράμματα ΠΟΝΗΡΟΤΑΤΑ προστίθεται ὅτι εἶναι «φοιτητὲς ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὰ ἰδανικὰ τῆς Ἐθνικῆς Ἀντίστασης 1941-44», γιὰ νὰ μὴ γράψουν εὐθαρσῶς ὅτι ΤΟΤΕ ἐφονεύθησαν, καθὼς δὲν εἶχον οὔτε ἕνα ὄνομα νεκροῦ τοῦ Πολυτεχνείου ν᾿ ἀναγράψουν – παρὰ τοὺς μακροὺς καὶ ἀντικρουομένους φανταστικοὺς καταλόγους ποὺ διάφορες προοδευτικὲς κιτρινοφυλλάδες κατὰ καιροὺς ἐδημοσίευσαν…
Ἡ εἰς δυσμένειαν τῶν ΗΠΑ περιαγωγὴ τοῦ στρατιωτικοῦ καθεστῶτος τοῦ Γ. Παπαδοπούλου.
Οἱ λόγοι διὰ τοὺς ὁποίους ἀπεφάσισαν οἱ Ἀμερικανοὶ νὰ «τελειώσουν» τὸ καθεστὼς ἦσαν, μεταξύ ἄλλων, οἱ ἐξορύξεις πετρελαίου στὴ Θάσο καὶ ἡ ἀπόφασις τοῦ Παπαδοπούλου νὰ ἀνεξαρτητοποιηθῇ ἀπὸ τὶς Η.Π.Α. ὅσον ἀφορᾷ τὰ ἐξοπλιστικά.
Εἶχε ἤδη ἀρνηθῆ τὴν δωρεὰν παροχὴν ὁπλικοῦ συστήματος ἀπὸ τὴν Δύσιν. Τὸν Ἰανουάριον τοῦ 1973 ἀνεκαλύφθη ἐκμεταλλεύσιμο κοίτασμα πετρελαίου στὴ Θάσο, συγκεκριμένως στὴ θέσιν «Πρίνος». Ἡ κυβέρνησις ἀπεφάσισεν νὰ προχωρήσῃ εἰς τὴν ἐξόρυξιν καὶ νὰ ἐκμεταλλευθῇ τὸ κοίτασμα χωρίς νὰ ἐκχωρήσῃ στὶς Ἀμερικανικὲς ἐταιρείας τὸ δικαίωμα διαχειρίσεως. Παρὰ τὰς πιέσεις, ὁ Παπαδόπουλος ἔμεινεν ἀμετακίνητος.
Ἐν τῷ μεταξὺ ἐξέσπασε ἡ μεγάλη πετρελαϊκὴ κρίσις καὶ ἡ τιμὴ τοῦ πετρελαίου ἐτετραπλασιάσθη μέσα σὲ μίαν νύκτα! Ἀπὸ τὸ σημεῖον αὐτὸ ἄρχισε ἡ ἀντίστροφος μέτρησις διὰ τὸ στρατιωτικὸν καθεστὼς τοῦ Γ. Παπαδοπούλου.
Πάντως, μπορεῖ νὰ κατεδικάσθη εἰς ὀκτὼ μῆνας φυλάκισιν ὁ ὑποτιθέμενος φοιτητής, ὁ ὁποῖος ἔλεγεν ὅτι εἶχε χάσει τὴν ἀγαπημένην του ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ὅταν τὸ ἄρμα ἔριξε τὴν πύλη τοῦ Πολυτεχνείου. Ὡστόσο, ἡ ἀπάτη εἶχε κερδίσει. Τὸ ὄνομα τῆς Ἡλένιας – τοῦ ἐκ Νέας Ζηλανδίας ξανθομάλλου μοντέλου διαφημίσεως ἑνὸς σαμπουάν – ἐκφωνήθηκε πρῶτο στὸν πίνακα τῶν «νεκρῶν» τοῦ Πολυτεχνείου. Σὲ αὐτήν κατετέθησαν τὰ περισσότερα στεφάνια, μὲ πρῶτο καὶ καλύτερο ἐκεῖνο τῆς Ἰωάννας Τσάτσου – συζύγου τοῦ τότε Προέδρου τῆς Δημοκρατίας – ἡ ὁποία, μάλιστα, γονάτισε μπροστά στὸ σκίτσο καὶ ἐδάκρυσε. Ἡ εἰκὼν αὐτή, ἀντιπαραβαλλομένη πρὸς τὰ ὑπὸ τοῦ συζύγου της ἐναντίον τῶν ταραξιῶν καὶ τῶν περὶ ἐκείνων τερατωδῶν ψευδῶν καταμαρτυρούμενα εἰς τὸ βιβλίον του «Λογοδοσία μιᾶς Ζωῆς», καὸ μόνη της καταδεικνύει τὴν ἐνδόμυχον σαπίλαν ΟΛΩΝ ἀνεξαιρέτως τῶν συντελεστῶν καὶ συνοδοιπόρων τοῦ παρόντος φαύλου καθεστῶτος τοῦ Ψεύδους – διὰ τοῦ ὁποίου οἱ χείριστοι ἀνεκηρύχθησαν εἰς ἀρίστους καὶ ἐλατρεύθησαν ὡς εἴδωλα, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ὁλικὴν καταστροφήν…
Αὐτὰ εἶναι τὰ κωμικοτραγικὰ τῆς δημοκρατίας!
Οὐδὲν θῦμα, λοιπὀν, ἐντὸς τοῦ Πολυτεχνείου· ὅμως διὰ τοῦ Ψεύδους τοῦ Πολυτεχνείου δὲν ἐπέστρεψεν βεβαίως ἡ Δημοκρατία – ἀλλ᾿ ἐπαγιώθη τὸ θεμελιῶδες καθεστὼς Ψεύδους, Ἀπάτης καὶ Ἀγυρτείας πού, ἀντὶ γιὰ «ψωμί, παιδεία, ἐλευθερία», μᾶς ἔχει ὁδηγήσει στὴν «ἐπετεία, ἀμορφωσιά, ἐθελοδουλεία»!
Αὐτὸς εἶναι ὁ σαθρότατος καὶ φαυλότατος μῦθος τῶν φαύλων καὶ ἀθλίων σαλτιμπάγκων – ἤ, ἂν θέλετε, τοῦ Πολυτεχνείου…
Ἀλκίνοος Αὐλητής