Έκπληξη, χαρμονή, ενθουσιασμός, απογοήτευση, οδύνη, φόβος, πανικός. Τα συναισθήματα που έχουν προκαλέσει οι πρώτες εβδομάδες διακυβερνήσεως των ΗΠΑ υπό τον Trump ποικίλουν αναλόγως με την ιδεολογική τοποθέτηση, το νοητικό υπόβαθρο και την ψυχική ισορροπία του καθενός. Ίσως όμως η κυρίαρχη συναισθηματική κατάσταση είναι η αμηχανία, στην οποία έχουν περιέλθει κυρίως οι Ευρωπαίοι, ακόμα και κάποιοι φίλα προσκείμενοι προς τις πολιτικές του Trump. Ο βασικός λόγος γι’ αυτό είναι η πρωτοφανής μεταπολεμικώς περίπτωση μιας κυβερνήσεως που πραγματοποιεί τις φαινομενικώς ανέφικτες και ανατρεπτικές προεκλογικές υποσχέσεις της. Κι αν η αμηχανία, όπως χαρακτηριστικώς αποτυπώνεται στις άνευρες, σπασμωδικές, έως και φαιδρές, αντιδράσεις των ανίκανων και διεστραμμένων κυβερνήσεων της δυτικής Ευρώπης απέναντι στις χειμαρρώδεις μεταρρυθμίσεις που επιβάλει ο Trump, δεν προκαλεί έκπληξη, είναι πραγματικά αξιοπερίεργη η αμήχανη σιωπή ενός μεγάλου τμήματος του εθνικιστικού χώρου. Ίσως πολλοί που ανήκουν ή νομίζουν ότι ανήκουν σε αυτόν τον χώρο ενδόμυχα ευχόταν, για δικούς τους προσωπικούς, δογματικούς ή συμπλεγματικούς λόγους, να είχε αποδειχθεί ο Trump ένας ακόμη πολιτικός απατεώνας που ακολουθώντας την πεπατημένη θα προέβαινε στη συνηθισμένη δημοκρατική κυβίστηση.
Ένα βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τις ταχύτατες εξελίξεις υπό τον Trump είναι ότι οι παγκόσμιες «ελίτ» του καπιταλισμού όχι μόνο δεν είναι όσο ομοιογενείς νομίζαμε, αλλά το ρήγμα που χωρίζει τα βασικά αντίπαλα στρατόπεδα είναι πλατύ και βαθύ. Επίσης – κι ευτυχώς – οι ψυχοπαθητικές δυνάμεις καταστροφής εντός των «ελίτ» δεν είναι όσο ισχυρές μας είχαν κάνει να πιστέψουμε ότι είναι. Απόδειξη γι’ αυτό δεν αποτελούν μόνο οι σαρωτικές μεταρρυθμίσεις που ακολουθώντας τις προεκλογικές δεσμεύσεις επιβάλλει τάχιστα η κυβέρνηση Trump, φέρνοντας τα πάνω κάτω σε τομείς όπως η λεγόμενη “woke” ατζέντα, η λαθρομετανάστευση και η «κλιματική αλλαγή», αλλά ίσως ακόμη περισσότερο, η παντελής έλλειψη ουσιαστικής αντιδράσεως έναντι αυτών των μεταρρυθμίσεων.
Ενδεικτικώς αναφέρουμε το απολύτως ορθό πάγωμα των οικονομικών ενισχύσεων προς το κράτος της Νοτίου Αφρικής λόγω του απροκάλυπτου ρατσιστικού μίσους που επιδεικνύει απέναντι στους λευκούς και δη τους Αφρικάνερς γαιοκτήμονες (οι πρόγονοι των οποίων δημιούργησαν το κράτος αυτό). Ποιος θα μπορούσε να διατυπώσει δημοσίως έστω και μία νύξη περί ρατσισμού νέγρων, και συγκεκριμένα των «θυμάτων του Apartheid», κατά των λευκών «καταπιεστών», χωρίς θύελλα αντιδράσεων και διώξεων να ξεσπά στις ΗΠΑ και παγκοσμίως; Κι όμως, τώρα που η «τρελή» αυτή σκέψη όχι μόνο έχει επισήμως διατυπωθεί, αλλά έχει οδηγήσει και σε συντριπτικές κυρώσεις, οι αντιδράσεις είναι μηδαμινές έως ανύπαρκτες. Πού εξαφανίστηκαν, αλήθεια, οι αριστεροί «διανοούμενοι» και οι «αντιρατσιστικές» οργανώσεις; Πού είναι, άραγε, κρυμμένες οι ορδές των αντιφασιστών που είχαν κατακλύσει τους δρόμους μετά τον θάνατο του G. Floyd; Πού είναι όλοι οι μεγάλοι ανθρωπιστές της βιομηχανίας θεάματος και της βιομηχανίας των ΜΜΕ, με τους “πύρινους” λόγους και τα “πύρινα” άρθρα που ξερνούσαν εναντίον του Trump;
Δράση και αντίδραση
Όταν στις 13 Ιουλίου του 2024 ο Trump, ως εκ θαύματος, επιβίωσε από απόπειρα δολοφονίας, η οποία δεν θα συνέβαινε ποτέ εάν οι μυστικές υπηρεσίες δεν ήταν τόσο απροετοίμαστες (;) και ανίκανες (;), ο ίδιος απέδωσε την σωτηρία του σε θεϊκή παρέμβαση. Το ίδιο έκανε καθ’ όλη την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του, αλλά και κατά την διάρκεια της εκρηκτικής ομιλίας που ακολούθησε την ορκωμοσία του, αναφερόμενος στον ποικιλόμορφο πόλεμο που εξαπέλυσε εναντίον του το σύστημα διακυβερνήσεως των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια. Το αν επρόκειτο όντως για θεϊκή παρέμβαση ή για μια σχεδόν απίστευτα τυχερή στιγμή είναι θέμα προσωπικής πίστεως και αντιλήψεως περί της θεϊκότητος και της τυχαιότητος στην Φύση. Σίγουρα όμως επρόκειτο για μια από τις σπανιότατες στιγμές κατά τις οποίες μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου καθορίζεται η ροή της ιστορίας!
Πέρα από την οποιαδήποτε πίστη, άποψη και ερμηνεία της πραγματικότητος, πάνω, πολύ πιο πάνω, από τον ανθρώπινο νου και την ανθρώπινη βούληση, βρίσκεται η αιωνιότητα της Φύσεως, η οποία διαθέτει νόμους και κανόνες που εξασφαλίζουν την κοσμική αρμονία. Όταν αυτοί παραβιάζονται συστηματικώς μέσω των ανθρωπίνων δράσεων, διαταράσσοντας την φυσική τάξη και ισορροπία, τότε, αργά ή γρήγορα, η ίδια η Φύση «εκδικείται», οδηγούμενη στην αντίδραση, διότι η αντίδραση έναντι της δράσεως αποτελεί θεμελιώδη φυσικό νόμο. Συχνά όμως, και αναλόγως με το μέγεθος της διαταράξεως, η πορεία προς την αποκατάσταση της ισορροπίας περνάει και από την καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα δράσεως εκ μέρους του ανθρώπου και αντιδράσεως εκ μέρους της Φύσεως δεν αποτελεί, άραγε, η, δήθεν ανθρωπίνως προκαλούμενη, «κλιματική αλλαγή» αλλά και οι καταστροφικές πυρκαγιές που κατέκαψαν τεράστιες εκτάσεις και χιλιάδες σπίτια στην Καλιφόρνια, ήτοι, ακριβώς στην καρδιά της αντιφυσικής “woke” Αμερικής, και μάλιστα ως κοσμική συγκυρία, ακριβώς πριν ξεκινήσει η αποκαθήλωση της, ούτως ή άλλως, αίολης και φαιδρής, αλλά πρωτίστως υβριστικής απέναντι στην Φύση, «woke ατζέντας», υπό τον Trump;
Αν και οι πυρκαγιές στην Καλιφόρνια είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο, η ένταση, η έκταση και κυρίως η μεγάλη καταστροφή κατοικημένων περιοχών (συμπεριλαμβανομένων πανάκριβων ελιτίστικων προαστίων του Λος Άντζελες), ήταν κάτι το πρωτόγνωρο αλλά ουδόλως τυχαίο. Η καταστροφική εφαρμογή της πολιτικής περί «διαφορετικότητος -ισότητος – ενσωματώσεως» (DEI ή DIE επί το ορθότερον, και κυριολεκτικώς στην συγκεκριμένη περίπτωση!) ήταν νομοτελειακώς βέβαιον ότι, αργά ή γρήγορα, θα έφερνε τέτοιου είδους αποτελέσματα. Επιγραμματικώς αναφέρουμε την διαστροφική απαγόρευση μεταφοράς νερού από τον Βορρά της Καλιφόρνια προς τον Νότο, με πρόσχημα γελοίες οικολογικές ανησυχίες, υπεύθυνος για την οποία ήταν ο ανίκανος Κυβερνήτης της Καλιφόρνια, Gavin Newsom, ο οποίος μάλιστα θεωρείται (ή μάλλον εθεωρείτο) πολλά υποσχόμενος εντός της ιεραρχίας του Δημοκρατικού Κόμματος. Καταστροφικές επίσης ήταν οι DIE πολιτικές της νέγρας Δημάρχου του Λος Άντζελες Karen Bass, η οποία φρόντισε τα τελευταία χρόνια να απολύσει μαζικά λευκούς πυροσβέστες ώστε να προσλάβει άχρηστους οκνηρούς νέγρους και Λατίνους, καθώς και να περικόψει εκατομμύρια δολάρια από τον προϋπολογισμό του πυροσβεστικού σώματος, ώστε να κατευθύνει περισσότερα κονδύλια στην περίθαλψη των αστέγων, ήτοι λαθρομεταναστών, που είχαν κατακλύσει την Καλιφόρνια και όλες τις ΗΠΑ επί κυβερνήσεως Biden. Ας σημειωθεί ότι, κατά το ξέσπασμα των πυρκαγιών, η εν λόγω Δήμαρχος βρισκόταν σε επίσκεψη στη Γκάνα, πιθανότατα ψάχνοντας τις ρίζες της…
Όπως σε κάθε πόλεμο, η νίκη του Trump αποτελεί νίκη του ισχυροτέρου και ήττα του πιο αδυνάμου. Η ισχύς όμως δεν πηγάζει μόνο από την υπεροχή σε οπλικά συστήματα και χρήμα, αλλά και από παράγοντες όπως οι ικανότητες της ηγεσίας, η αγωνιστικότητα των στρατιωτών και εν τέλει, ο σκοπός για τον οποίο μάχονται οι αντίπαλοι. Στην προκειμένη περίπτωση, παρά την σαφή υπεροχή των Δημοκρατικών σε οικονομική ενίσχυση και προπαγανδιστική ισχύ μέσω των ΜΜΕ, τα οποία τελούν υπό τον έλεγχο των ίδιων κέντρων εξουσίας που ελέγχουν το Δημοκρατικό κόμμα, οι τεράστιες αδυναμίες τους φανερώθηκαν και η συντριπτική ήττα δεν μπόρεσε να αποφευχθεί.
Οι ηττημένοι
Η αδυναμία των Δημοκρατικών οφείλεται εν πολλοίς στις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής τους, τόσο επί των θεμελιωδών θεσμών του κράτους, όπως ο στρατός και η αστυνομία, όσο και επί των απλών, κυρίως των λευκών, πολιτών. Αλλά την ειδοποιό διαφορά που έγειρε την πλάστιγγα προς την ήττα, την έκανε η αποσάθρωση του ιδίου του κόμματος, και του συστήματος που το ελέγχει, λόγω της λυσσώδους, εμμονικής και αυτοκαταστροφικής προσπάθειας εφαρμογής στην πράξη των τερατουργημάτων της «woke ιδεολογίας». Η πενία σε ικανά στελέχη, όπως αποτυπώνεται και από την επιλογή της, οριακής νοημοσύνης, Kamala Harris ως υποψηφίου, οφείλεται πρωτίστως στην αντικατάσταση των παραδοσιακών στελεχών (τα οποία ήταν φυσικά πολιτικοί απατεώνες αλλά όμως διέθεταν στοιχειώδη ευφυία), από μαύρες λεσβίες, τραβεστί και ψυχοπαθείς ακροαριστερούς. Προφανώς οι παρασκηνιακοί καθοδηγητές των Δημοκρατικών αγνόησαν ένα διαχρονικό μάθημα της ιστορίας: Όταν η απήχηση των ιδεολογιών/θρησκειών που έχουν κατασκευαστεί με στόχο την καταστροφή ξεπεράσει ένα κρίσιμο σημείο, τότε αυτές αποκτούν την δική τους αυτόνομη υπόσταση, τείνουν να γίνουν ανεξέλεγκτες και πολύ συχνά συμπαρασύρουν στην καταστροφή και τους δημιουργούς τους.
Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα (αυτό)καταστροφικής πολιτικής παραθέτουμε την περίπτωση της Claudine Gay, Προέδρου του διάσημου πανεπιστημίου Harvard από τον Ιούλιο του 2023 έως τον Ιανουάριο του 2024. Το «επιστημονικό» αντικείμενο της συγκεκριμένης «ακαδημαϊκού» είναι οι «πολιτικές φυλής και ταυτότητος» (politics of race and identity). Αν και το «επιστημονικό» της έργο είναι σχεδόν ανύπαρκτο, ακόμη και για ένα κίβδηλο «επιστημονικό» αντικείμενο όπως είναι οι «πολιτικές φυλής και ταυτότητος», και ως εκ τούτου δύσκολα θα μπορούσε να εξασφαλίσει θέση καθηγητού πανεπιστημίου στη Γκάνα ή στην Αγκόλα, η εν λόγω κυρία αναδείχθηκε σε Πρόεδρο ενός εκ των υψηλοτέρου κύρους πανεπιστημίων της υφηλίου, με μοναδικό «προσόν» το χρώμα του δέρματός της (ναι, είναι μαύρη!). Η πολύ σύντομη διάρκεια της θητείας της Gay οφείλεται στην στάση που κράτησε κατά την διάρκεια των αναταραχών που πυροδότησε στα αμερικανικά πανεπιστήμια η ισραηλινή επίθεση στη Γάζα. Συγκεκριμένα, της αποδόθηκε η “θανατηφόρος” κατηγορία του «αντισημιτισμού» διότι δεν καταδίκασε επαρκώς εμφατικώς τις αναταραχές και ουσιαστικά τάχθηκε με το μέρος των φοιτητικών οργανώσεων που επέκριναν το Ισραήλ. Ως εκ τούτου, οι Εβραίοι χορηγοί του Harvard, οι οποίοι μέσω των «δωρεών» και «χορηγιών» τους καθορίζουν την πολιτική αυτού και πολλών άλλων πανεπιστημίων στις ΗΠΑ, και συνεπώς είναι οι ίδιοι οι οποίοι ανέθεσαν στην Gay την διοίκηση ακολουθώντας το DIE δόγμα, έσπευσαν πανικόβλητοι να αποσύρουν την οικονομική στήριξη που προσέφεραν στο Harvard, εξαναγκάζοντας την Gay σε παραίτηση. «Όλως τυχαίως» ακριβώς την ίδια περίοδο η Gay κατηγορήθηκε για λογοκλοπή σε παλαιότερες της εργασίες, συμπεριλαμβανομένης της διδακτορικής της διατριβής, και μάλιστα η κατηγορία ήταν απολύτως τεκμηριωμένη (για τόσο σπουδαίο δείγμα «επιστήμονος» πρόκειται!).
Ο νικητής
Από την άλλη, η ισχύς του Trump οφείλεται σε έναν συνδυασμό παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων των εξής: της χαρισματικής του προσωπικότητος, που ανυψώθηκε στο επίπεδο ενός άτρωτου θεόσταλτου σωτήρος στα μάτια των οπαδών του μετά τις απόπειρες δολοφονίας, των στρατηγικών συμμαχιών που έχει αναπτύξει, των ιδιοτήτων της αμερικανικής κοινωνίας, τις οποίες εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο και της ορθώς οργανωμένης προεκλογικής εκστρατείας.
Σε ό,τι αφορά στο τελευταίο, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, ενώ η κακόβουλη χρήση της τεχνολογίας οδηγεί τον άνθρωπο στην πνευματική και σωματική υποδούλωση, η ορθή χρήση της μπορεί να τον βοηθήσει να απελευθερωθεί. Η ψηφιακή εποχή έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στους τρόπους διαχύσεως των πληροφοριών. Ο Trump και το επιτελείο του εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο τις νέες τάσεις ενημερώσεως του κοινού μέσω διαδικτυακών εκπομπών ώστε να περάσουν τα μηνύματά τους προσπερνώντας τα εμπόδια που είχαν στηθεί από τα, υπό Σιωνιστικό έλεγχο, παραδοσιακά ΜΜΕ των ΗΠΑ (CNN, NBC, ABC, CBS), τα οποία συλλήβδην τάχθηκαν με φανατισμό στο πλευρό των Δημοκρατικών. Εξαίρεση αποτελεί το Fox News, ιδιοκτησίας του διαβόητου Εβραίου μεγιστάνα των ΜΜΕ Rupert Murdoch. Γενικότερα, αν και η “woke κουλτούρα”, το DIE δόγμα και όλες οι σχετικές αντιφυσικές ανωμαλίες πηγάζουν εκ των ΗΠΑ, η βίαιη επιβολή τους είναι πολύ πιο έντονη στην Ευρώπη απ΄ ότι στις ΗΠΑ, λόγω της σαφώς μεγαλύτερης ελευθερίας λόγου που παραδοσιακά υπάρχει στις ΗΠΑ, εν συγκρίσει με την σύγχρονη Ευρώπη.
Η ψηφιακή επανάσταση έχει επίσης φέρει ανακατατάξεις στην πυραμίδα της εξουσίας, καθώς έχει γεννήσει μια νέα οικονομική ελίτ, όπως συμβαίνει μετά από κάθε τεχνολογικό άλμα στην ιστορία της ανθρωπότητος. Η βιομηχανική επανάσταση ανέδειξε την ελίτ των βιομηχάνων, περιορίζοντας την οικονομική ισχύ των φεουδαρχών, οι εξελίξεις στη ναυσιπλοΐα ανέδειξαν τους εφοπλιστές, και η παγκοσμιοποίηση έφερε τη δύναμη στα χέρια των σκοτεινών, επιμελώς δαιδαλώδους ιδιοκτησιακού καθεστώτος, «επενδυτικών ομίλων», τύπου BlackRock και Vanguard Group. Με της σειρά της η ψηφιακή εποχή γέννησε μεγιστάνες των συγχρόνων τεχνολογιών όπως ο Musk, o Bezos και ο Zuckerberg. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι περισσότεροι εξ αυτών (ακόμη και ο Musk έως έναν βαθμό) ήταν πολέμιοι του Trump κατά την διάρκεια της πρώτης θητείας του και κατά το αρχικό διάστημα της θητείας Biden, ευθυγραμμιζόμενοι με τις επιταγές του βαθέως κράτους των ΗΠΑ. Τι ήταν, άραγε, αυτό που έκανε τον Musk και πολλούς άλλους, λιγότερο γνωστούς αλλά βαθύπλουτους επιχειρηματίες (όπως ο Εβραίος Ellison της Oracle), να ενταχθούν στο στρατόπεδο Trump; Τι ήταν αυτό που έκανε τον Bezos να αρνηθεί την υποστήριξη στους Δημοκρατικούς, όπως παραδοσιακά έκανε η, δικής του πλέον ιδιοκτησίας επιδραστική φιλελεύθερη εφημερίδα Washington Post; Και τι ήταν αυτό που έκανε και τον Zuckerberg να μετατραπεί σε πιστό σύμμαχο του Trump, καταργώντας εν μια νυκτί τα τμήματα DIE στις εταιρίες του, αμέσως μετά την εκλογή του Trump, κι εκθέτοντας τους Δημοκρατικούς με τις αποκαλύψεις του σχετικά με τις πιέσεις που δεχόταν ώστε να ακολουθήσει πιστά την γραμμή τους;
Η απάντηση μπορεί να προκύψει εάν αναλογιστούμε ότι τα προϊόντα, η δομή και εν τέλει τα κέρδη των εταιριών τεχνολογίας βασίζονται σε πραγματικό παραγόμενο έργο (έστω και αν πολλά από τα προϊόντα τους είναι επί της ουσίας άχρηστα σκουπίδια), ενώ οι μυστηριώδεις όμιλοι τύπου BlackRock, του οποίου ο Εβραίος CEO Larry Fink αποτελεί έναν από τις βασικότερους «δωρητές» των Δημοκρατικών, αποκομίζουν ασύλληπτα κέρδη μέσω μιας πολύπλοκης δομής μετοχικών κεφαλαίων κι επενδύσεων, ήτοι μέσω ανύπαρκτου, ιδεατού χρήματος, κάτι που φυσικά παραπέμπει στην τοκογλυφία. Ως αποτέλεσμα αυτής της αντιθέσεως, η επιβολή των DIE πολιτικών χτύπησε σκληρά τις τεχνολογικές εταιρίες, καθώς τις εξανάγκασε, επί παραδείγματι, να δημιουργήσουν άχρηστα DIE τμήματα εντός των εταιριών, και να εισάγουν ποσοστώσεις υπέρ των διαφόρων χαμηλών ικανοτήτων μειονοτήτων.
Αλλά η συμμαχία με τους μεγιστάνες της τεχνολογίας δεν είναι η σημαντικότερη συμμαχία που ανέπτυξε ο Trump. Ακόμη πιο σημαντική είναι η υποστήριξη που του προσφέρει η συντηρητική πτέρυγα του Εβραϊκού παράγοντα, ο οποίος εμφανίζει σημάδια διχασμού ανάμεσα στην «προοδευτική» νέο-μαρξιστική του πτέρυγα και τις πιο συντηρητικές δυνάμεις εντός και εκτός του Ισραήλ. Ως γνωστόν, η πρώτη ελέγχει σχεδόν όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια, την βιομηχανία θεάματος, διαφεντεύει το Δημοκρατικό κόμμα και κατά βάση ευθύνεται για την εφεύρεση της woke «κουλτούρας» και την επιβολή της ως νέο-μαρξιστικής θρησκείας. Από την άλλη, οι πιο συντηρητικές δυνάμεις φαίνεται να κατανοούν ότι η διάβρωση και καταστροφή των δυτικών κοινωνιών μέσω των δικής τους εμπνεύσεως ιδεολογημάτων, όχι μόνο δεν αφήνει αλώβητο (κάθε άλλο μάλιστα) το Εβραϊκό στοιχείο αυτών των κοινωνιών (το οποίο απομακρύνεται διαρκώς κι επιταχυνόμενα από την φυλετική του ταυτότητά), αλλά εν τέλει αποτελεί απειλή ακόμη και για την ίδιο το κράτος του Ισραήλ.
Η εξασφάλιση της υποστηρίξεως μιας ισχυρής πτέρυγας του Σιωνισμού είναι και ο λόγος που ο Trump εμφανίζεται και αυτοδιαφημίζεται ως υπέρμαχος και προστάτης του Ισραήλ. Αλλά στην πραγματικότητα, η συμμαχία συστήματος Trump – Σιωνισμού πιθανότατα είναι ευκαιριακή. Το μέλλον θα δείξει.
Τέλος, κάτι πολύ σημαντικό, που δεν έχει λάβει την προσοχή που του αρμόζει, ειδικά στην Ευρώπη: Εφ’ όσον η κεντρική εξουσία και οι περισσότερες κρίσιμες Πολιτείες τελούσαν υπό τον έλεγχο των Δημοκρατικών, είναι απορίας άξιο γιατί δεν έγινε εκτενής νοθεία στις εκλογές. Επίσης, γιατί έγινε η μετάβαση της εξουσίας τόσο ομαλά, με διάχυτη την οσμή της ηττοπάθειας εκ μέρους των Δημοκρατικών; Και γιατί προς το παρόν δεν κουνιέται φύλλο; Λόγω του σεβασμού προς τους θεσμούς και την λαϊκή βούληση; Η δημοκρατία δεν φημίζεται για τέτοιες αδυναμίες. Τότε μήπως λόγω του φόβου των όπλων; Ποιος ήταν ο στόχος της επιθέσεως στο Καπιτώλιο το 2021; Ήταν η επίθεση μια αυθόρμητη εξέγερση των οπαδών του Trump με στόχο την κατάλυση της εξουσίας; Ή μήπως ήταν ένα σκηνοθετημένο από το επιτελείο του Trump μήνυμα προς την εξουσία ότι την επόμενη φορά δεν θα είμαστε εκατοντάδες και άοπλοι, αλλά εκατομμύρια και οπλισμένοι; Και με την αγανάκτηση των στελεχών στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας απέναντι στις αδιανόητες DIE πολιτικές που κυριολεκτικώς έφεραν τραβεστί σε θέσεις εξουσίας στον στρατό, να έχει ξεπεράσει το σημείο βρασμού, η βέβαιη γενικευμένη εξέγερση που θα ακολουθούσε πιθανή νοθεία ίσως οδηγούσε ακόμη και σε δημόσιες εκτελέσεις.