Ἐκεῖνοι δηλαδὴ οἱ ἐλάχιστοι ἐκλεκτοί, οἱ ὁποῖοι ὄχι ἁπλῶς δὲν χρειάζεται νὰ προσπαθήσουν καὶ νὰ ἐπιμελῶνται καταλεπτῶς ὥστε ὁ βίος καὶ τὸ παράδειγμά των νὰ μὴ ἀντιφάσκῃ ποτὲ πρὸς τὸ περιεχόμενον τῶν ὑψιτενῶν τους διακηρύξεων – ἀλλὰ τῶν ὁποίων τὸ ἄριστον μήνυμα δὲν ἐκπέμπεται κυρίως διὰ τῶν λόγων, παρὰ δι᾿ αὐτοῦ τούτου τοῦ βίου πρὸ παντὸς ἄλλου μέσου, μάλιστα δὲ ἀκόμη διὰ τῆς ζώσης των ψυχῆς καὶ αὔρας, ἡ ὁποία ὡς ἑνιαία πνοὴ διαπερνᾷ καὶ διαποτίζει καὶ ἑνοποιεῖ τὴν παρουσίαν των εἰς μίαν δύναμιν στιβαρὰν καὶ ἀδιαμφισβήτητον, ἀκεραίαν καὶ ἄθικτον ὑπὸ τῶν ὄχλων φθονερῶν πληβείων, ποὺ τυχὸν θὰ ἀντετίθεντο στὴν φυσικὴ ῥοπὴ καὶ ἰσχὺ μιᾶς τέτοιας ἀκεραίας μονάδος.
Μία τέτοια ἀκεραία μονὰς Ἀρετῆς καὶ ἀπαύστου αὐθεντικοῦ Ἀγῶνος σ᾿ ὅλες του τὶς ἀλλεπάλληλες διαβαθμίσεις εἶναι ὁ Κώστας Μπαϊκούσης · λέγω μάλιστα εἶναι, ὄχι ἦταν – διότι ἡ οὐσία αὐτῆς τῆς παρουσίας, αὐτῆς τῆς ὑπάρξεως τῆς ὁποίας πρὸ ὀλίγου τὸ γήινο ὑπόλειμμα ἐνταφιάσαμε, παραμένει ἄθικτος καὶ ἀκεραία! Καὶ θὰ παραμένει οὕτω, ἐφ᾿ ὅσον τοὐλάχιστον οἱ φορεῖς τοῦ αὐτοῦ θετικοῦ φωτοτροπισμοῦ, πρὸς τὸ φῶς τὸ ἄφθαρτον ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὴν ψυχὴ τέτοιων ἀνδρῶν, ἐξακολουθοῦν νὰ βαδίζουν ἀτάραχοι κι ἀτρόμητοι ἀπὸ τὶς ἀνούσιες ὑλακὲς τῶν ὄχλων, σὲ μιὰν ἐποχὴ μάλιστα εἰδωλοποιήσεως τῆς ἠλιθιότητος, τῆς ὀχλοκρατίας, τῆς φαυλοκρατίας, τῆς ἀναξιοκρατίας : τὴν ὁποίαν ἡ διεισδυτική σου διακριτικὴ ματιά, ἀγαπητὲ Κώστα, ἀνέτεμνε καὶ ξεγύμνωνε μὲ μιὰν ἀκαταμάχητη πνευματικὴ ἰσχὺ καὶ ὑπεροχή, μιὰν ὑπεροχὴ ποὺ στὴν σκοτεινή μας ἐποχὴ τῆς Ἀντιστροφῆς ἀξιῶν καὶ ἀξίων μᾶλλον ὡς μειονέκτημα ἐν τέλει λογίζεται…
Μειονέκτημα μιᾶς φαύλης θνησιγενοῦς ἐποχῆς ποὺ ἀναδεικνύει τοὺς παντοειδεῖς φελλοὺς καὶ καιροσκόπους, τοὺς «δῆθεν» ἀλλὰ πάντως ἰδιοτελεστάτους καὶ ῥυπαροὺς ἀριβίστες καὶ χατζηαβάτες πάσης ἀποχρώσεως – πλεονέκτημα, ὅμως, αἰώνιο κι ἀνεκτίμητο γι᾿ αὐτοὺς ποὺ μετροῦν κι ἐκτιμοῦν ἀληθινὲς ἀξίες, γι᾿ αὐτοὺς δηλαδὴ ἀκριβῶς ποὺ δὲν λογίζονται στὸ προσκαίρως αὐτο-ἀγλαϊζόμενον ἀλλὰ δεινῶς καταρρέον γένος τῶν ἐφημέρων, καθὼς αὐτοὶ καθίστανται μέρος τῆς ἀθάνατης κι αἰώνιας στρατιᾶς τῶν μαχητῶν τοῦ Ἀληθοῦς, τοῦ αὐθεντικοῦ, τοῦ γνησίου ἄνευ νοθευτικῶν προσμείξεων καὶ συναλλαγῶν, οἱ ὁποῖες καθυποτάσσουν τελικῶς στὴν εὐτελῆ ἰδιοτέλεια.
Ὅμως ἡ εὐτέλεια, ἀνεπανάληπτε συναγωνιστὰ Κώστα, σοῦ ἦτο φύσει ξένη, ἄγνωστος, ἀπεχθής. Οἰκεία σου ἦτο, ἀπεναντίας, φυσικῶς καὶ ἀβιάστως ἡ ἀνεπίδεικτος λακωνικὴ εὐγένεια, ἡ ὑποδειγματικὴ λιτότης, ἡ ἡρωικότης τοῦ ἤθους συνδυασμένη ὅμως ὄχι μὲ κάποιαν ἀποκρουστικὴ ἔπαρσι καὶ τιτανικὴν ἐξαλλοσύνη ἀλλὰ μὲ τὸ Ἑλληνικὸν Μέτρον, ἤτοι ἡ ἁρμονικοτάτη σύζευξις τοῦ θαρσεῖν καὶ τῆς ἐπὶ παντὸς πεδίου μαχιμότητος μετὰ τῆς τόσον συμπαθοῦς σου ἐκείνης χαρακτηριστικῆς συστολῆς, ποὺ ἐνίοτε μᾶς ἐφαίνετο καὶ ἐλαφρῶς ἐνοχλητική, καθὼς τόσον σὲ ἀπασχολοῦσε νὰ μὴ ὀχλήσῃς ἢ ἐπιβαρύνῃς, νὰ μὴ θίξῃς κάποιον, σὲ ἐνοχλοῦσε δὲ ἀκόμη καὶ ὅταν σοῦ προσέφεραν οἰκεῖοι καὶ φίλοι, φοβούμενος μὴ γίνῃς βάρος… Ἐνεσάρκωσες μιὰν ἐξιδανίκευσι τῆς ρουμελιώτικης λεβεντιᾶς, ἀνηγμένης ὅμως πλέον εἰς τὰ ὑψηλὰ πεδία τῆς Ἐθνοκοινοτικῆς Συνειδητότητος, Δημιουργίας καὶ Πρωτοπορίας, ὅπως ἐκφράζεται ὑπὸ τοῦ Ἐθνοφυλετικοῦ μας ἀναπλαστικοῦ Συνδέσμου ΑΡΜΑ, τοῦ ὁποίου ἀπετέλεσες ἀλλὰ καὶ θὰ ἀποτελῇς ἐσαεὶ κορυφαῖον στέλεχος καὶ ὑποδειγματικὸν τύπον.
Συνειδητότητος καὶ δημιουργίας καὶ ἀληθοῦς κοινοτικῆς συμπήξεως ποὺ σοῦ παρέσχε πεδίον αὐθεντικῆς ἐκφράσεως, πρὸς ὄφελος τοῦ συνόλου μας, καθὼς ἡ νοθεία καὶ ὁ εὐτελισμὸς τῶν Ἰδεωδῶν μας ὑπὸ εὐτελῶν καὶ μιαρῶν ἐμπόρων ὑποκαταστάτων σοῦ ἦτο μὲν κατ᾿ ἀρχὴν ἀδιανόητος, καθ᾿ ὃν ἀκριβῶς τρόπον οἱ ἀγαθοὶ εὐχερῶς καθίστανται θύματα τῶν πονηρῶν, «εὐελίκτων» καὶ χαμερπῶν ὑπάρξεων, ἐν συνεχείᾳ ὅμως, ἐπὶ τῇ συνειδητοποιήσει τῆς οἰκτρᾶς πραγματικότητος, σοῦ προεκάλει μόνον ἀηδίαν καὶ ἀποστροφήν, καθὼς ἀκριβῶς αὐτὴ ἦτο ἡ φυσική σου στάσις ἔναντι τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ ψευδοῦς καὶ φαύλου. Παράδειγμα ποὺ καὶ οὕτω, ἐπίσης, καταρρακώνει τὸν φαῦλον καὶ δειλὸν «πραγματισμὸν» κάποιων προβεβλημένων «ἀγωνιστῶν», διὰ τοὺς ὁποίους ὁ ἀγωνιώδης μικροαστικὸς ζῆλος μεθέξεως εἰς τὸν ἄνοστον καὶ ἀνούσιον θόρυβον τῆς πλατείας ἀποδεικνύεται ἀκαταμαχήτως ὑπέρτερος πάσης ἰδεολογικῶς ἐκφερομένης ἀριστολογίας των, ἀποδεικνυομένης ἄρα καὶ ἀνουσίου ἀοριστολογίας ἐκ μέρους των, καθὼς εὐαρέστως πρακτικῶς καθυποτάσσονται, καὶ καθυποτάσσουν καὶ τὰ Λάβαρα, ἐλπίζουν οἱ ἀνερμάτιστοι Βέβηλοι, εἰς αἵματα, ψέμματα καὶ ἐξέματα θλιβερῶν πιθήκων…
Σύ, ἀπεναντίας, ὑπῆρξες πρότυπος Στρατιώτης μέχρι τέλους, μοναδικὸς εὐπατρίδης τῆς μόνης ἀληθοῦς εὐγενείας, ἤτοι αὐτῆς τὴν ὁποίαν τὸ ἐνεργὸν πνεῦμα καὶ ἡ ἀληθὴς ἀξία ἀναδεικνύει, καὶ ἡ ὁποία τοὐλάχιστον εἰς τὰ καθ᾿ ἡμᾶς εἶναι ἐν ἰσχύι καὶ ὄχι θεωρητικὴ ἢ ἁπλῶς μὲν «ἰδεατή» ἀλλ᾿ οὐσιαστικῶς ἀπόμακρος καὶ ἐχθρική, ὅπως ἡ ἐπιδερμικὴ ψευδοϊδεολογικότης συνηθίζει.
Ἦτο δὲ καὶ μοναδικὴ ἡ πολυσχιδὴς καὶ δομημένη σου εὐρυμάθεια, ἀπὸ ζητημάτων ἐθνολογίας, φυλογνωσίας, προϊστορίας καὶ ἱστορίας μέχρι θεμάτων συγχρόνου καὶ τρεχούσης ἱστορίας ἢ ἀντικειμένων τῆς εἰδικότητός σου ὡς καθηγητοῦ τῆς φυσικῆς ἀγωγῆς, εἰς τὰ ὁποῖα ἐπίσης ἡ κατάρτισίς σου ἦτο σπανιωτάτη, συνοδευομένη ὅμως καὶ ἀπὸ κατάρτισιν καὶ συνειδητότητα συνολικῆς ἀγωγῆς καὶ πληρότητος, πέραν τῆς ἁπλῶς φυσικῆς. Ἡ δὲ πολυμάθειά σου δὲν ἦτο κακοτέχνως ἐγκυκλοπαιδικὴ (κατὰ τὸ ὑπὸ τῆς ἡρακλειτείου ὀξυδερκείας σημαινόμενον, «πολυμαθίη, κακοτεχνίη») ἀλλὰ εἶχε χαρακτῆρα καθολικῆς μορφώσεως καὶ συγκροτήσεως, ἁρμονικῶς περιστοιχίζουσα ἕνα ἀδαμάντινον πυρῆνα, μιὰ περίλαμπρη ψυχὴ κι ἕνα ἀπαστρᾶπτον πνεῦμα ἑνὸς μοναδικοῦ ἀρίστου ἀληθοῦς Ἕλληνος. Σὲ μιὰν ἐποχὴ ποὺ ὁ Ἕλλην καὶ ἡ Ἑλληνικότης ἔχει ὑπὸ συμμοριῶν τρωκτικῶν παραδοθῆ βορὰ ὀρδῶν ἀναριθμήτων ὑπανθρώπων εἰσβολέων, ὑπὸ τὴν αἰγίδα ἑνὸς προδοτικοῦ Συστήματος ποὺ καταστρέφει καὶ ὑποθηκεύει τὰ πάντα, σαρώνοντας, στὴν συνολικὴ σῆψι καὶ ὑποβάθμισι ποὺ προκαλεῖ, κάθε τι γνήσιο κι αὐθεντικό, καθὼς αὐτὸ πασχίζει κάπου νὰ γαντζωθῆ καὶ νὰ ἐπιβιώσῃ, ἀφομοιούμενο τελικῶς, ὅμως, κι ἐκνοθευόμενο: γιατὶ ἡ σῆψις ποὺ τὰ παντοειδῆ λυμαίνοντα τρωκτικὰ φέρουν ἀπολιθώνει κι ἀπονεκρώνει σὰν τὴν Μέδουσα ὅποιον ἀλόγιστα σμίξῃ μ᾿ αὐτὰ βλέμμα καὶ χνῶτα: κάτι ποὺ γιὰ τὸν εὐπατρίδη ἀγωνιστὴ Κώστα Μπαϊκούση, καθὼς ἤδη ἔχω ἐξάρει, ἦτο ἀδύνατον!
Γιατί, ἀλησμόνητε κι ἀθάνατε Κώστα, ἤσουν πάντα γιὰ μᾶς καὶ θὰ εἶσαι αὐθεντικὸς πρόμαχος καὶ προπύργιο τῶν Ἰδεωδῶν μας, τῆς Ἑλληνικότητος, τῆς ἀνδρικῆς ἀρετῆς, τῆς δωρικότητος, τῆς σιωπηρᾶς ἀλλὰ ἀπαραγνωρίστως κρυσταλλίνης καὶ διαυγοῦς εὐγενείας καὶ λεβεντιᾶς.
Ἡ Μνήμη καὶ τὸ παράδειγμά σου θὰ εἶναι αἰώνια κι ἀνεξίτηλα, γιὰ νὰ διδάσκουν καὶ νὰ παραδειγματίζουν πρὸ παντὸς τοὺς νεωτέρους, νὰ παρηγοροῦν δὲ καὶ ἡμᾶς τοὺς παλαιούς σου φίλους καὶ συναγωνιστάς, γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ ἀπώλειά σου εἶναι ἐξόχως ὀδυνηρά καὶ ἀναντικατάστατος.
Καθὼς δὲ καὶ καθ᾿ ὅσον ὁ βίος καὶ ἡ δρᾶσις, ἡ καρδιὰ καὶ ἡ σκέψις μας κατά τε φύσιν καὶ ἐπιλογὴν οὐσιαστικῶς καὶ διαυγῶς ἐπικεντροῦνται περὶ τὸν ἄφατον ἐκεῖνον ἑνοποιὸν Ἄξονα, τὸ ἡρακλείτειον Ξυνόν, ἐξ οὗ καὶ τὸ περιεχόμενον ἐκείνων κυρίως ἐκφύεται καὶ τρέφεται, ἡ ψυχὴ καὶ τὸ φωτεινὸν ἀποτύπωμα τοῦ βραχέος βίου σου θὰ τριγυρνάῃ ἐκεῖ, ἀνάμεσά μας ἐκδηλουμένη διὰ τῶν ἰδίων μας ἐκδηλώσεων καὶ συνευφραινομένη εἰς τὰ ὀλύμπια κοσμικά μας πεδία μὲ τὴν ἴδια διαπεραστικὴ γηθοσύνην καὶ ἀνάτασιν ποὺ τὴν διακρίνει, κρατώντας ἐσαεὶ συγκινητικῶς ζωντανὴ τὴν εἰκόνα καὶ τὴν ἀνεξίτηλη γιὰ πάντα ἱερὰ μνήμη σου στίς, χῶρον, χρόνον καὶ θάνατον ὑπερβαίνουσες, ἀθάνατες τάξεις μας.
Στέφανος Γκέκας