Αυτό το οποίο θα πρέπει σαφέστατα να τονίσουμε είναι πως το μέγιστο λάθος της κλασσικής ή αστικής ή παραδεδομένης φιλοσοφίας είναι η ματαία προσπάθεια να ορίσει με έναν παραμόνιμο τρόπο το Υποκείμενο Άνθρωπος, αποκόπτοντάς το ουσιαστικά από την συμπαντική ή καλλίτερα οντολογική απειρία του.Αυτή η «κακή» φιλοσοφία γύρω-γύρω είναι περικυκλωμένη θα μπορούσαμε να πούμε από μία άλλη διανόηση η οποία κάποτε γίνεται φανερή (Παρμενίδης) αλλά κάποτε απαγορευμένη (Έβολα), πάντως προβάλλει τον Άνθρωπο όχι ως σταθερή προσωπική οντότητα αγκυροβολημένη στη γη και σε έναν πρόσκαιρο πολιτισμό αλλά ως εσωτερική δύναμη, που πρίν και μετά από τη μορφή συνεχίζει να υπάρχει έχοντας άπειρο και διηνεκές περιεχόμενο. Οι προσωκρατικοί όπως και οι Εθνικοσοσιαλιστές δεν ορίζουν τον άνθρωπο αλλά τον εξελίσσουν, διότι γνωρίζουν ότι Είναι – και αυτό είναι άπειρος ορισμός που δεν δέχεται άλλον ορισμό. Η παραδεδομένη προδοτική (“ουμανιστική”) φιλοσοφία όμως κατά χριστιανικό ιουδαϊκό τρόπο προσπαθεί να ορίσει τον άνθρωπο, αφού ακριβώς τον εξέβαλε του Είναι και προσπαθεί να εύρει νέα κατώτερη θέση να τον τοποθετήσει.
Ας συγκρίνουμε ένα απόσπασμα του Χάϊντεγγερ με χωρίο του Χ.Ανδρούτσου. Αναφέρει ο Πατήρ του Αρείου Υπαρξισμού στο περιώνυμο έργο του «Είναι και Χρόνος»: «Πάσα οντολογία οσονδήποτε πλούσιον ή στερεόν σύστημα κατηγοριών και αν διαθέτη παραμένει κατά βάθος τυφλή και διεστραμμένη ως προς τον κατ΄εξοχήν αυτής σκοπόν εάν δεν έχη κατά πρώτον επαρκώς διευκρινήσει το νόημα του Είναι και δεν έχει συλλάβει αυτήν την διευκρίνισιν ως θεμελιώδη της αποστολή».Από την άλλη πλευρά στη Δογματική του ο Χ.Ανδρούτσος αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά: «Τα γενικά ταύτα επεξηγούμενοι οι δογματικοί λέγουσιν ότι ο Θεός εδημιούργησε τον κόσμον υπ΄αγαθότητος κινούμενος,ή όπερ το αυτό,ο κόσμος εδημιουργήθη,όπως κοινωνών της αγαθότητος ᾖ (: ώστε, κοινωνών της αγαθότητος, να είναι) συγχρόνως εξάγγελος άμα και υμνητής των τε άλλων τελειοτήτων του Θεού και δη της θείας αγαθότητος.Και εξάγγελος μεν εξ αντικειμένου των θείων τελειοτήτων είνε ο άζωος κόσμος, αγγέλλων καθ’ εαυτόν το μεγαλείον του δημιουργού».
Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι το Είναι του Χάϊντεγγερ, το Οντικό Έθνος των Αρείων Προπατόρων είναι αδιάσπαστο και πέρα από το ιαχβικό διασπαστικό ζεύγος του Θεού και του Κόσμου.Σε μία πρώτη εκτίμηση θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι το Είναι είναι ο θεός και ο κόσμος και ο άνθρωπος μαζί. Αυτά διαχωρίζονται μόνο όταν κάποιος θέλει να τα απομονώσει προκειμένου κρύβοντας κάτι, σφετεριζόμενος κάτι άλλο, να καταφέρνει και κυβερνά,ή τέλος πάντων να προχωρεί τα κακόβουλα σχέδιά του. Πραγματικά φανερώνοντας το Είναι ως Όν όλοι οι άνθρωποι διατελούν σε φωτισμό και Οντική συνέχεια. Αποκόπτοντας από το Όν μέρη του – όπως τον θεό και την φύση και τον άνθρωπο – κάποιος σχηματίζει κατά το δοκούν ένα δικό του θεό και με αυτόν ελέγχει τις μάζες.
Η συζήτηση όμως του Χάϊντεγγερ για το Είναι παραμένει πολύ συγκεκριμένη μέσα στην αφηρημένη πορεία της.Ο άνθρωπος είναι μέρος και σταθμός του Είναι και όχι το αντίστροφο.Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο άνθρωπος είναι μία στιγμή του Είναι και τίποτε άλλο.Θα πρέπει να εύρει πώς υπήρχε σε άλλες καταστάσεις του Είναι και πώς θα υπάρξει σε μία μελλοντική κατάσταση. Η Άρεια εκδοχή του μετατελείου ανθρώπου είναι μόνο ένα επόμενο στάδιο και αυτή. Ο άνθρωπος είναι απλά δυνάμεις και θα πρέπει μέσα στο άπειρο Είναι να θυμηθεί πώς ήταν η κατανομή δυνάμεων πρίν και πώς θα είναι η εσωτερική μορφοποίηση των ενεργειών μετά. Ο άνθρωπος είναι ένας σταθμός του εσωτερικού Είναι, μία μορφή δυνάμεων από τις άπειρες που δημιουργεί το Όν. Μέσα στο Όν η σειρά είναι δεδομένη. Το Όν ως τέτοιο, η εσωτερική και η αέναος πορεία του είναι υπεράνω όλων. Ο άνθρωπος ως δύναμη υπήρχε στο ον ως απρόσωπη στιγμή, ως εσωτερική ροή, ως ταύτιση Είναι και πορείας – άρα θα έλθει στιγμή που ως αγνή δύναμη ο άνθρωπος θα προχωρήσει στη σύνδεσή του με το Οντικό Είναι, το αέναο και διηνεκές. Πέρα από κάθε διαχωρισμό και πρόσκαιρη λατρεία μέρους του Όλου και όχι αυτού του Όλου. Ο Χάϊντεγγερ σαφώς διακηρύσσει μία υπερπροσωπική θέαση του ανθρώπου.
Το Είναι είναι πέρα από το πρόσωπο, το Είναι καθίσταται ορατό στους ανθρώπους μέσα από την μέριμνα. Η εμμονή στον προσωπικό άνθρωπο είναι οντική αποξένωση, οντική εμμένεια που πρέπει να υπερβαθεί από όσους μπορούν να ιδούν μέσα στο ον ότι όλα είναι ανακατανομές δυνάμεων, κάποιες εκ των οποίως πρόσκαιρα γίνονται άνθρωπος. Η εμμονή του ιουδαϊσμού και βέβαια του παρακλαδιού του χριστιανισμού στον ανθρωπο, στον άνθρωπο της αμαρτίας και της χάριτος σε σχέση με τα προστάγματα του ιαχβέ, δηλώνει την προσπάθεια των σιωνιστών να απομονώσουν το υποκείμενο από την διηνεκή οντολογική του σειρά, σπάζοντας το Είναι σε κομμάτια και παίρνοντας όσα κομμάτια τους συμφέρει. Το κομμάτι θεός κυβερνά το κομμάτι φύση και το κομμάτι άνθρωπος. Αποκομμένος ο άνθρωπος από την οντολογική του απειρία βιώνει τον κατακερματισμό του όλου, χάνοντας τη σύνδεση με τον ανώτερο εαυτό του απορροφάται στη γή από κατώτερες δυνάμεις οδηγούμενος στη μαζοποίηση και στην έσχατη λήθη.
Ο άριστος ερμηνευτής του Χάϊντεγγερ καθηγητής Κωσταράς μας αναφέρει : «Η θεμελιώδης άποψις του Χάϊντεγγερ είναι ότι η μοναδική όδός προσπελάσεως προς μίαν κατανόησιν του Είναι δεν δύναται να είναι άλλη ή εκείνη ήτις διέρχεται διά της κατανοήσεως της υπάρξεως. Η κατανόησις της Υπάρξεως, του Dasein, αποτελεί τον αναγκαίον όρον της οντολογικής ερεύνης. To Dasein είναι η ουσιωδεστέρα μορφή παρουσίας του Είναι. Αυτό σημαίνει ότι το Sein (: Είναι) είναι η αιτία του Dasein». Σαφώς ο άνθρωπος Είναι όταν αφοράται ως μέρος του απολύτου Είναι και όχι αποκομμένος από αυτό. Τότε όμως δεν υπάρχει άνθρωπος αλλά η απόλυτος Αρεία φύσις του, αυτή που ως Είναι νοείται συλλήβδην σε σχέση με το Όν και όχι με τον ιαχβέ, την παρούσα φύση και τις επιταγές του δήθεν θεανθρώπου. Εδώ όλα Είναι όταν εσωτερικά ενώνονται με το Είναι μέσα από την μέριμνα και την αναμνησιακή τελειότητα που οδηγεί σε πράξεις προς τους τελείους του Όντος που υπομονετικά περιμένουν την οντική συνέχεια,ως Εωσφόροι ενός νέου πλανήτου.
Από τον Όμηρο έως τον Παρμενίδη, τον Πλάτωνα έως τον Πλωτίνο και τον Πλήθωνα μέχρι τον Χάϊντεγγερ υπάρχει ένας εξωτερικός εξωκοσμικός φλοιός οντολογικής πορείας με φράσεις και πράξεις τελείως ξεχασμένες ως βίωμα και οντική υπερβασιακή πορεία. Ας τις παρακολουθήσουμε. Ας προσέξουμε ότι το Όν παρέχει τα πάντα από θεούς έως ανθρώπους, δεν χρειάζεται όμως να βλέπουμε αυτές τις οντότητες χάνοντας το Όν. Διότι η ανακατανομή των οντικών δυνάμεων είναι συνεχής, είναι αυτή που παράγει συνεχώς νέες μορφές και περιεχόμενα. Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι ένα ακόμα οντολογικό στάδιο που προχώρησε ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΕΙ (ως Εθνοκοινοτισμός) αποφασιστικά αυτήν την αλήθεια. Δεν πιστεύει, ών «λατρεία του όντος», σε κανένα ανθρωπομορφισμό, διότι συνεχίζει την υπερπροσωπική οντολογική εσωτερική πορεία του Όλου. Ο Εθνικοσοσιαλισμός προωθεί τον άνθρωπο του Όλου που αλλάζει μορφές και περιεχόμενα κρατώντας σταθερά την επαφή του με το Εσωτερικό Φώς, μέχρι την δημιουργία ενός πλανήτη όπου το Ον ως εσωτερικότητα θα καταστεί εξωτερικότητα (έκφανση) πέρα από χώρο και χρόνο, πέρα από φθορά και ζωή-θάνατο. Έως την ταύτιση του Ανθρώπου, ως Οντικής συνέχειας, με το Είναι.
Ας θυμηθούμε κάποια παρεδεδομένα στοιχεία της Ορφικής Θεολογίας. Σύμφωνα με τους Κίρκ και Ρέϊβεν ο Ιερώνυμος και ο Ελλάνικος παραδίδουν κομμάτια της Ορφικής θεολογίας, σύμφωνα με την οποία στην αρχή όλα ήταν ύδωρ και μέσα από αυτή την ύλη ξεπήδησε η γή.Το ύδωρ παρέδοσε τον αγήραο Χρόνο ο οποίος εμφανίζεται ως Αιθήρ και Χάος και Έρεβος. Μέσα από το κοσμικό ωόν εμφανίζεται ο ασώματος θεός. Σκοπός του Όντος, πρόσκαιρος μέσα στην απειρία του, είναι η παραγωγή μορφών. Δεν πρέπει όμως να βλέπουμε τις μορφές αλλά την Οδό και την πορεία.Οι μορφές σε συνεχή σχέση με το Όν προχωρούν την τελειότητα του. Πράγματι το πρωταρχικό Ύδωρ είναι το προστάδιο του Όντος ως δυνάμεως και ενέργειας οντικής μεταβολής και δημιουργίας. Πρέπει πολύ να προσέξουμε ότι το ύδωρ είναι το ον ως μία απλή και πρόσκαιρη εξωτερικότητα, άρα δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από το ύδωρ των ποιητών, από το νεράκι που ξεδιψά και βοηθεί τους ανθρώπους. Οι Εσωτεριστές αντιλαμβάνονται το ύδωρ αλλά και κάθε πρωταρχική δύναμη ως οντική δύναμη προώθησης του ήδη υπάρχοντος και της ικανότητάς του να υπάρχει μέσα από διαφόρους τρόπους. Η εμμονή της γένεσης ότι το ύδωρ είναι η πρωταρχική ύλη του ανθρώπου είναι σεβαστή ως υλική εξήγηση αλλά οντολογικά είναι περιττή, διότι το ύδωρ διά του ανθρώπου μεταβάλλεται πρίν την επιστροφή στο Όν. Άρα ακόμη και ο άνθρωπος είναι μία περιττή εξωτερικότητα που θα σταματήσει να υπάρχει όταν το ον ολοκληρώσει τον παρόντα κόσμο. Οι Εθνικοσοσιαλιστές διακηρύσσοντας τον Υπερανθρώπινο πολιτισμό των Αρείων αυτό ακριβώς τόνισαν. Όπως οι Ορφικοί είδαν τον πρό του ανθρώπου κόσμο εκείνοι είδαν τον μετα-ανθρώπινο κόσμο, όπου το Είναι ως ταύτιση σκέψης και βούλησης υπερκεράζει κάθε ανθρωπισμό ιουδαϊκής ψευδοεμμένειας. Οι δυνάμεις αναλύονται και εμείς πρέπει να βλέπουμε την αφαίρεση τουλάχιστον μετά τη σύνθεση.
Σε κοντινές εποχές ο Κινεζικός Οντολογικός Οικουμενισμός μας έχει παραδώσει το εξής έξοχο ποίημα: «Ο Ουρανός έχει πέντε ισχυρές δυνάμεις/όποιος τις αντιληφθεί θα ευτυχήσει/οι πέντε δυνάμεις ευρίσκονται μέσα στο Εγώ/όποιος τις αφήσει να ενεργούν στον Ουρανό/θα έχη το Σύμπαν στα χέρια του/και η Φύση είναι γεννημένη από το Εγώ/ο Ουρανός και η Γη είναι ληστές απέναντι στη Φύση/η Φύση είναι ληστής απέναντι στον άνθρωπο/ό άνθρωπος είναι ληστής απέναντι στη Φύση/Εάν οι τρείς ληστές βρίσκονται σε αρμονική σχέση μεταξύ τους/οι τρείς δυνάμεις θα βρίσκονται σε ειρήνη».
Ο Θεός και η Φύση και ο Άνθρωπος είναι οντικοί «ληστές».Σωστά,από αυτή την άποψη και υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει και πάλι να ερευνηθεί η βασική κατηγορία κατά των Εθνικοσοσιαλιστών ως «κτηνών και απανθρώπων»(καταλαβαίνουμε ότι αυτές οι κατηγορίες όχι μόνο είναι ψευδείς αλλά ταιριάζουν στους εμμενείς αυτής της διάστασης ιαχβικούς δούλους.Αυτοί αντί να ειπούν ότι ο άνθρωπος οντικά είναι μία στιγμή που πρέπει να υπερβαθεί από ανώτερες οντικά στιγμές, ξεγελούν τα πλήθη με τον γελοίο και αντιοντικό χριστιανικό ανθρωπισμό –ξέρετε, χριστούλη μου φύλαξέ μας κ.λπ. – ο οποίος έχει βυθίσει τους ανθρώπους στο σημερινό αγνοούν τέλμα, από το οποίο μόνο η Εθνικοσοσιαλιστική αυτογνωσία θα τον εξαγάγει) .Επιβάλλεται, λοιπόν, υπό το πρίσμα της οντικής εσωτερικότητας ο Θεός και η φύση και ο άνθρωπος να αντιμετωπισθούν ως πρόσκαιρες οντικές στάσεις και τίποτε παραπάνω. Επάνω στο όχημα της εσωτερικότητος, το οποίο μεταφέρθηκε από την μακρινή Κίνα έως την ΥπερΒόρεια περιοχή, ο Ηράκλειτος είχε δίκαιο όταν θεωρούσε το Θεό άνθρωπο που γνωρίζει και τον άνθρωπο Θεό που δεν το ξέρει. Ο θεός λαμβάνοντας το οντικό πνεύμα το διαχέει, προωθώντας στην παρούσα διάσταση το οντικό σχέδιο και τίποτε παραπάνω. Η εμμονή της λατρεία στον θεό και η ανάπτυξη των θρησκειών είναι αντιεσωτερική διαδικασία που αποκρύπτει την οντική συνέχεια.
Το μέγεθος εκείνο που λαμβάνει τις οντικές δυνάμεις και τις κατανέμει μεταστοιχειώνοντάς τες από εσωτερικότητα σε εξωτερικότητα είναι η φύση. Η σύνθεση του θεού με την φύση φέρει στο προσκήνιο τον άνθρωπο.Ο Χάϊντεγγερ θεωρεί ότι ο άνθρωπος υπάρχει διά της μερίμνης.Υπό την έννοια ότι ο άνθρωπος δεν αποτελεί σκοπό του όντος απλά ακόμα μία στάση της εσωτερικότητας. Η παραδοχή ότι απλά συν-υπάρχω μέσα από την ευλογία του Λόγου ως μέριμνα για το συνάνθρωπό μου, γνωρίζοντας την πραγματική μου Πατρίδα, μη έχοντας ξεχάσει το Έθνος του Όντος, αυτή η παραδοχή μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος υπάρχει μέχρι να τελειώσει αυτός ο κόσμος και να επιστρέψει στην Πατρίδα από όπου ήλθε. Ο Εθνικοσοσιαλισμός το διεκήρυξε.
Σωστό όμως θεωρείται σήμερα όχι η οντολογική αποστολή του ανθρώπου αλλά η γήινη εκφυλιστική προσκόλλησή του στο να καταναλώνει τα καπιταλιστικά αγαθά, εκτός από τους προλεταριοκομμουνιστές που ακόμα τα κυνηγούν. Αυτό το σωστό έχουν περάσει στις δυστυχείς μάζες οι νικηταί του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Ας συνεχίσουμε από το ποίημα του Κινεζικού Οικουμενισμού. Όλα ως εσωτερικότητα εμπεριέχονται στο Εγώ. Οι ανοησίες του ιαχβέ-ιησού περί το «θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον» είναι φληναφηματικές ανοησίες που θα πρέπει τουλάχιστον σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές να καταρρεύσουν. Αρκεί αυτοί που «ληστεύουν» το Όν να δομηθούν σωστά. Ο θεός είναι δύναμη που διά της φύσεως γίνεται άνθρωπος. Αυτό το ταξείδι παντρεύει το Παρμενίδειο Είναι και το Ηρακλείτειο Γίγνεσθαι.Όλα μαζί επιστρέφουν στην οντική συνέχεια, στην εσωτερική απειρία. Εάν η απάνθρωπη πλευρά του Εθνικοσοσιαλισμού είναι το ότι προτάσσει το Είναι ως Εσωτερικότητα πέρα και πάνω από τον άνθρωπο, τότε ας προτιμηθεί ο φιλάνθρωπος ιουδαϊκός καπιταλισμός που «πραγματικά»αγαπάει τον φυλακισμένο και πρόσκαιρο άνθρωπο.
Πριν να έλθουμε στον Παρμενίδη ας ασχοληθούμε με το εβραϊκό βιβλίο του Αββακούμ, όπου αναφέρονται τα εξής εκπληκτικά, πραγματικά, λόγια: «Και ποιήσεις τους ανθρώπους ως τους ιχθύας της θαλάσσης /και ως τα ερπετά τα ούκ έχοντα ηγούμενον;/…ο δε δίκαιος εκ πίστεώς μου ζήσεται». Τώρα ας θυμηθούμε την περίφημη φράση του μεγάλου Ελεάτη : «Ταυτόν εστίν νοείν τε και Είναι». Στο βιβλίο του Αββακούμ έχει προχωρήσει το ιουδαϊκό σχέδιο και το Είναι έχει διασπασθεί σε θεό και φύση και άνθρωπο όχι σε ομόλογη σχέση εσωτερικής αδιατάρακτης συνέχειας. Το Είναι έχει αφεθεί ως Γνώση και Αναμνησιακή Αξία στον ιαχβέ. Στον άνθρωπο ,στον κατώτερο οντικά άνθρωπο παραδίδεται όχι η γνώση αλλά η σκέψη – πολύ αργότερα ο Αριστοτέλης αλλά κυρίως ο Κάντ θα διαχωρίσει πλήρως την Γνώση από την Σκέψη. Επίσης στον άνθρωπο παραδίδεται και το γίγνεσθαι όχι αρμονικά με το Είναι. Λαμβάνοντας ο άνθρωπος τα ψίχουλα του ιαχβέ θα πρέπει να γίγνεται όσα και ό,τι θέλει και επιθυμεί ο ιαχβέ, ο αδωναΐ. Ο κατακερματισμός του εβραϊκού υποκειμένου ενάντια στο Παρμενίδειο υποκείμενο είναι απόλυτος και λυπηρός. Δυστυχώς.
Το Υποκείμενο στον Παρμενίδη είναι σαφώς το Όν ως δύναμη εσωτερικότητας που εάν κατακτηθεί νοητικά και βουλητικά από τον άνθρωπο τον ολοκληρώνει οντικά. Ο Παρμενίδης δεν λαμβάνει το πρόσωπο άνθρωπος γιατί με αυτόν τον τρόπο θα επέρχετο μερισμός του Όντος και της Αληθείας. Λαμβάνει το Όλον μέσα στο οποίον εδράζεται και ο άνθρωπος. Καταδεικνύει ενάντια στον ναζωραίο την οδό του βαδίσματος μέσα στο αχανές Όν. Ό,τι σκεφθούμε Είναι σαν να λέμε έχουμε το Ήδη Υπάρχον μέσα μας και αρκεί μία στιγμή για να το σκεφθούμε και εν στιγμή να γίνουμε το Πάν. Ο Χάϊντεγγερ και σύμπας ο Εθνικοσοσιαλισμός δέχεται αυτό το Υποκείμενο, το οποίο ως Άρεια Οντότητα καθίσταται Υποκείμενο μέσα από την ταύτιση του Είναι και της σκέψεως. «Δυστυχώς» αυτή η κατάκτηση δεν ανήκει σε πολλούς, άρα ομιλούμε για το Οντολογικό γένος των Τελείων που θα κληρονομήσουν εξ άλλου την επομένη οντική κατάσταση. Ο Παρμενίδης εξ άλλου με σαφήνεια μας αναφέρει: «Πέρα από κάθε αλλαγή μέσα στο πέρας μεγάλων ορίων υπάρχει αυτό το οποίο είναι άναρχο χωρίς αρχή και τέλος, μιάς και η γένεση και ο όλεθρος αλληλοαπωθούνται, και η αληθινή πίστη τα διώχνει μακριά.Το Όν ως καθεαυτό μέσα στον Τέλειο Εαυτό του παραμένει και Παραμένει ως Τέτοιο».
Ο Παρμενίδης θέτει το Ήδη Υπάρχον Όν ως την απόλυτη Εσωτερικότητα, η οποία υφίσταται πέρα από κάθε αλλαγή αλλά και πέρα από κάθε δυαλισμό. Δυαλισμό είτε ιουδαϊκό είτε χριστιανικό. Δεν υφίσταται μέσα στο Αυθύπαρκτο θέμα αμαρτίας ή χάριτος, καλού ή κακού, σωτηρίας ή καταδίκης. Διότι το Όν ως τέτοιο είναι πέρα από κάθε αλλαγή, πέρα από γένεση και φθορά, πέρα από άπειρο και πεπερασμένο. Είναι μέσα στην Απόλυτη ροή του Όλα, γίγνεται Όλα και προχωρεί ως απόλυτη εσωτερικότης. Η θέση του Ανθρώπου, η θέση του πραγματικού ανθρώπου ως Είναι, είναι η ίδια και η αυτή με του Όντος. Ο Παρμενίδης δεν ξεχωρίζει τον Άνθρωπο από το τέλειο και ταυτό στην σκέψη και πράξη Όν. Ο άνθρωπος του Όντος Είναι, πέρα από την φθορά και την γένεση, είναι απόλυτος εσωτερικότητα η οποία ποτέ δεν χάνει τον οντολογικό της προσδιορισμό. Προχωρεί ακάθεκτη μέσα από όλες τις οντικές εσωτερικότητες χωρίς να προσκολλάται σε γήϊνες εμμένειες χάνοντας τον σκοπό του καθεαυτού. Ο σύγχρονος Εθνικοσοσιαλισμός επαναφέροντας το Ομηρικό ζήτημα των Αρείων ανθρώπων (ιδέ Ιλιάδος Τ 33) επαναφέρει το Όνειρο των Άλλων ανθρώπων μέσα σε ένα κόσμο ιαχβικό, ανθρώπων μαζοποιημένων, φυλακισμένων σε ένα γήϊνο γίγνεσθαι όπου πέρα από το ευρώ και το «σούπερ μάρκετ», τις επιχειρήσεις και τους μισθούς δεν υπάρχει ζωή. Αυτοί οι άλλοι άνθρωποι, οι άνθρωποι και του Παρμενίδου, είναι οι Άρειοι του συγχρόνου Εθνικοσοσιαλισμού, είναι αυτοί που «κρυμμένοι»πίσω από την οντική άγνοιά μας θα εμφανισθούν όταν αυτός ο πλανήτης αυτοκαταστραφεί και ο κρυφός πλανήτης εμφανισθεί. Είναι οι άνθρωποι που πληρούν το ταυτόν εστίν νοείν και είναι, είναι οι Άνθρωποι που ό,τι λένε Είναι και ό,τι κάνουν είναι απόρροια του Είναι τους.
Οι πύλες πλέον σήμερα, καλλίτερα οι Συμπληγάδες πέτρες, μέσα από τις οποίες ο Άλλος άνθρωπος πρέπει να περάσει προκειμένου να συναντήσει τους Τελείους Ανθρώπους του Είναι, μάλλον αυτόν τον τέλειο δικό του εαυτό τον καθαρά οντικά εσωτερικό, είναι οι πύλες της ζωής και του θανάτου. Όταν συζητάμε για ζωή και θάνατο εννοούμε τις δύο πύλες της φυλακής που έχει θεσπίσει το ιαχβικό καθεστώς προκειμένου να κρατεί φυλακισμένους τους πολλούς δυστυχισμένους δούλους του. Μέσα στα σύγχρονα καπιταλιστοκομμουνιστικά πλαίσια του ιουδαϊκού καθεστώτος αυτές οι πύλες έχουν μεταλλαχθεί σε πύλες μιάς δήθεν υλικής ευδαιμονίας ή μιάς ζωής χωρίς τις ανέσεις του lifestyle. Όποιος καταφέρει πρώτα με το μυαλό του ως Είναι και έπειτα με τη ζωή του ως Γίγνεσθαι και περάσει ως Άλλος Ιάσων μέσα από αυτές τις δύο ιουδαϊκές ψευτοπύλες που κρατούν τις ζωές μας φυλακισμένες, τότε και μόνον τότε θα απολαύσει τις χαρές του Αρείου Οντικού κόσμου. Η δύναμή του ως εσωτερικότητα θα ξεχειλίσει αναλλοίωτη, η ενέργειά του ως μίμησις Όλου θα απολαμβάνει το αιώνιο ταξείδι της Εσωτερικότητος. Το Σύμπαν, ο Ών κόσμος είναι ένα υπέροχο ταξείδι που οι δυνάστες αυτού του κόσμου μας το στερούν μέσα από τους πάμπολλους και ανύπαρκτους οντολογικά δυαλισμούς.
Διαβάζουμε στο «Είναι και Χρόνος»: «Ουδείς δύναται να αναλάβη εκ του άλλου το θνήσκειν αυτού. Ο οιοσδήποτε δύναται πιθανώς να βαδίση προς θάνατον δι έναν άλλον.Αυτό σημαίνει εν τούτοις το να : θυσιάζηταί τις διά τον άλλον εις τον βωμόν μιάς ωρισμένης ιδέας. Εν τοιούτον θνήσκειν διά….δεν δύναται να σημαίνη ποτέ ότι αφήρεσεν έστω και εις τον ελάχιστον βαθμόν τον θάνατον του άλλου».
Το παραπάνω απόσπασμα μας οδηγεί στο θέμα του Αρείου Προσώπου και στο πώς οι Εσωτερισταί είναι ενωμένοι μεταξύ τους μέσα από την Εσωτερικότητα, που ως Οδός τους οδηγεί στο Όν.Είναι ενωμένοι με το κοινό βίωμα της μιάς και αδιαίρετης πορείας που δεν ξέρει τους διαχωρισμούς αυτής της ζωής και αυτού του θανάτου, αυτού του μικρού και κατακερματισμένου εγώ, διότι ούτοι οριστικώς ανήκουν εις τον εαυτόν του Όντος. Θάνατος και ζωή δεν υπάρχουν , τουλάχιστον υπό την έννοια του ιουδαϊκού σκλαβωτικού θρησκειολογισμού.Υπάρχει η Εσωτερική και Αέναος Οδός, η οποία ευρίσκεται πέραν κάθε γηΐνου περιορισμού, σταθερά αφοσιωμένη και προσανατολισμένη στην Οντική εσωτερικότητα προς το Είναι. Θεωρείται πλέον ξεκάθαρο ότι εκεί γύρω στα τέλη του 19ου αι.διαμορφώθηκαν δύο οδοί, οι οποίες συμβόλισαν και πάλι τον αιώνιο δυαλισμό αυτής της διάστασης – από τον οποίο δυαλισμό μόνον οι Τέλειοι μπορούν να απελευθερωθούν. Η μία οδός ήταν αυτή που μετέπειτα αντιπροσωπεύθηκε από τους Εθνικοσοσιαλιστές. Ο άνθρωπος δεν ορέγεται καμμία συνέχεια της υλικής ζωής, καμμία συνέχεια της εξαρτωμένης εκ της εμπειρίας και μόνο ζωής , επιθυμών να μεθέξει του μυστικού που οδηγεί στην πραγματική Γνώση και Πίστη. Το Υποκείμενο σε αυτή την τάση μας ενθυμίζει τον Αχιλλέα όταν χωρίς να ερωτηθεί από την μητέρα του βουτήχθηκε στα θεία νερά της Στυγός. Δεν υπάρχει Υποκείμενο παρά μία αέναη απόφαση ο άνθρωπος να δοθεί σε όσες δυνάμεις τον αντιπροσωπεύουν, πέρα από το γεγονός ότι ως μορφή είναι αυτός που γεννάται. Το περιεχόμενο ενδιαφέρει τον Εσωτερισμό και αυτό επιδιώχθηκε να γνωσθεί. Απο τον Παρμενίδη έως τον Έβολα και τον Χάϊντεγγερ ο άνθρωπος προσπαθεί να υπερβεί την μορφή χάριν του περιεχομένου, το Φαίνεσθαι χάριν του Είναι ώστε να οδηγηθεί στις αγκάλες του Ήδη υπάρχοντος. Αυτή η οδός ανήκει σε ελαχίστους – και τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί σήμερα οι κρατούντες μισούν θανάσιμα τους Εθνικιστές. Το Έθνος είναι η Πύλη του Όντος σε αυτή τη διάσταση, είναι το Αρχιμήδειο σημείο, είναι το μόνο σταθερό σημείο που ο άνθρωπος έχει ώστε να μη χαθεί στο ταξείδι του όντος.
‘
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος του κομμουνιστοκαπιταλισμού, των πορειών και των διεκδικήσεων του ευρώ, το lifestyle και οι επιστημονικές (;)αλχημείες του Μάρξ(αλήθεια γιατί οι κομμουνιστές ερυθριούν μπροστά στα Φιλοσοφικά χειρόγραφα του Μάρξ που εγράφησαν το 1844,εκεί όπου ο εβραίος κοινωνιολόγος παρουσιάζει περίεργες ιδεαλιστικές αποχρώσεις;). Ο Β΄Παγκόσμιος πόλεμος πρόσκαιρα έκρινε την επικρατούσα οδό.Πρόσκαιρα.
Πλέον όσοι θεωρούν πέρα από την γη την Οντική Ροή καλούνται να πιστεύσουν. Καλούνται να πραγματοποιήσουν την πιο μεγάλη αφαίρεση. Δεν υπάρχουν με τον τρόπο του χυδαίου αισθησιασμού και υλισμού. Υπάρχουν διότι έχουν μέσα τους τον μίτο της εσωτερικότητος. Αυτής που τους καθιστά συνεπείς με το Είναι, με την δυνατότητα να να ορέγονται του μόνου αυθυπάρκτου Όντος και να πιστεύουν μόνον εις αυτό. Η αυθεντική και ολοκληρωμένη εσωτερικότητα δύναται να τελειώσει το ανθρώπινο σισσύφειο βασανιστήριο της επίγειας εξαρτωμένης ζωής. Ο άνθρωπος που θα απαρνηθεί το εγώ ως κάτι το συγκεκριμένο και δοθεί στο άπειρο που ανοιγεται ως συνεχής πορεία προς το Αγαθό χάνει το σήμερα και κερδίζει το Αύριο του Επομένου κόσμου. Αυτός είναι που ως νόηση ταυτίζεται με το Είναι και εισχωρεί στο ένα και αδιαίρετο Όν, από το οποίον τόσο ύπουλα ο ιαχβισμός τον εξέβαλε.Οι Ομηρικοί ήρωες,η ιερά Βαλχάλλα,το Πλωτινικό Έν είναι οι οδοδείκτες προς αυτό το οποίον ξανοίγεται πέρα από τη μικρή γή που μας την παρουσιάζουν ως το πάν – και αιώνια.
Πλησιάζοντας προς το τέλος της χυδαίας υλιστικής φυλής, η επομένη φυλή των Αρείων ανοίγεται. Όταν η γη εξαντληθεί αυτοί είναι που θα “μετοικήσουν” στον νέο άϋλο και πλήρως οντολογικό πλανήτη. Αποκαθιστώντας την πλήρη οντική πορεία. Ενάντια σε κάθε φόβο του σήμερα αξίζει να ριχθούμε στην κάμινο του Αύριο.
Β.Δ.Μ.