Η πρακτική των βελούδινων «επαναστάσεων» που χρησιμοποίησε επιτυχώς ο αμερικανικός και ευρωπαϊκός σιωνιστοκαπιταλισμός που διαχειρίζεται και επιβάλλει την Νέα Διεθνή Τάξη της αναρχοφιλελεύθερης πολυπολιτισμικής και πολυφυλετικής παγκοσμιοποιήσεως για την αλλαγή καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, τελειοποιήθηκε στις Αραβικές «επαναστάσεις». Έτσι, οι συνήθως αναίμακτες αλλά ενορχηστρωμένες από τον αμερικανοσιωνιστοκαπιταλισμό «επαναστάσεις», μετά την Λιβύη και την Συρία, μετετράπησαν σε πολυαίμακτα πραξικοπήματα «από τα κάτω» που επιτυγχάνουν αλλαγές καθεστώτων, χωρίς την ανάμιξη του στρατού που εξευτέλιζε το δυτικό ιδεολόγημα της αστικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας».
Σήμερα, για πρώτη φορά, η τακτική αυτή μεταφέρεται και στον Ευρωπαϊκό χώρο, στην Ουκρανία. Στο πλαίσιο αυτό, η Ουάσιγκτον επιχειρεί για πρώτη φορά να δείξει ότι μπορεί να ανατρέψει τις κυβερνήσεις τριών χωρών ταυτοχρόνως, της Συρίας, της Ουκρανίας και της Βενεζουέλας. Αν το επιτύχει, κανείς δεν θα είναι πια σε θέση να της αντισταθεί…
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η Ελλάς θα μπορούσε να έχει απόλυτη ενεργειακή αυτάρκεια αξιοποιώντας τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που υπάρχουν στο Ελληνικό υπέδαφος , τα τεράστια αποθέματα λιγνίτη και τύρφης, και παράλληλα δημιουργώντας μια Ελληνική Εθνική βιομηχανία εναλλακτικών πηγών ενέργειας όπως τα φωτοβολταϊκά και οι ανεμογεννήτριες. Η ενεργειακή αυτάρκεια θα είχε ως αποτέλεσμα ένα πολύ χαμηλό ενεργειακό κόστος που θα έθετε τις βάσεις για ανάπτυξη βιομηχανκής αυτάρκειας και θα έδινε φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα για τους Έλληνες πολίτες ενώ θα συνέβαλε στην ενεργειακή απεξάρτηση της χώρας από ξένα συμφέροντα και κέντρα.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Υπάρχει μία λίμνη στην Αφρική, κάπου στην Αφρική, η οποία από τα πανάρχαια χρόνια ονομαζόταν Τίγρις (τιτικάκα στην ντόπια λαλιά). Κανείς δεν καταλάβαινε το γιατί έως τη στιγμή που οι ευρωπαίοι με τη βοήθεια ιπταμένων μέσων είδαν ότι από αέρος, μέσα από ένα αφαιρετικό κοίταγμα, το σχήμα της λίμνης είναι όμοιο με αυτό της τίγρης. Αυτού του είδους ο αφαιρετικός λογισμός είναι μοναδικός στο θέμα της κατανόησης. Όταν ο άνθρωπος μπορεί και δύναται να βλέπει όλα τα γεγονότα ως ενιαίο σύνολο ανεπηρέαστος από σύννεφα και προκαταλήψεις, αφ΄ υψηλού να βλέπει την πραγματική οδό και το πραγματικό σκοπό και σχήμα που διαμορφώνεται στο πάζλ της ανθρώπινης ιστορίας, μόνο αυτό το πράγμα μπορούμε και πρέπει να το ονομάσουμε γνώση.
Η οθωμανική αυτοκρατορία, ειδικά μετά το κίνημα των Νεοτούρκων αλλά και την κατάργηση του σουλτανικού αξιώματος, προσαρμόσθηκε πλήρως ως σκοπός και ύπαρξη στην λογική των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρώπης, η οποία ακόμη και μέχρι σήμερα είναι απολύτως συγκεκριμένη. Η οθωμανική αυτοκρατορία είναι η πύλη της Ευρώπης προς την Ανατολή και συγχρόνως η ανάσχεση ,το μεγάλο εμπόδιο, της καθόδου της Ρωσίας προς τη Μεσόγειο. Προκειμένου βέβαια οι Οθωμανοί πλήρως ή όσο το δυνατόν περισσότερο να ελέγχονται σταδιακά , το Αιγαίο δόθηκε – τύποις και όχι ουσίᾳ, εάν παρατηρήσουμε την εν γένει ανάπτυξη ή, μάλλον, την μη ανάπτυξη των νησιών μας – στους σημερινούς Έλληνες.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Πληθαίνουν όσο περνά ο καιρός οι ενδείξεις ότι αυτό που ξεκίνησε ως κρίση χρέους της (όντως δημοσιονομικά νοσηρότατης) μεταπολιτευτικής Ελλάδος (της Ελλάδος των μεσαζόντων, των αεριτζήδων και της λαμογιάς) εξελίσσεται πια σε γενικευμένη αποσταθεροποιητική απειλή για το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, καθώς η αρχική μικρή ρωγμή διευρύνεται πλέον επικίνδυνα, αποκαλύπτοντας τα σαθρά θεμέλια επί των οποίων στηρίχθηκε μια κίβδηλη ευρωπαϊκή (τάχα) ενοποίηση – μία «ενοποίηση» υπό στενά οικονομίστικους όρους – γι’ αυτό πλασματική, αναιμική, προσωρινή και εύθραυστη. Ωστόσο, η διαφαινομένη χρεωκοπία σειράς ευρωπαϊκών χωρών και η συνακόλουθη, επαπειλουμένη συνολική κατάρρευση της ευρωζώνης δεν σημαίνει αναγκαστικά και την διάψευση της Ευρωπαϊκής Ιδέας, του οράματος δηλαδή μιας πραγματικής συνεργασίας, συμμαχίας και ενότητος των ευρωπαϊκών εθνών και της προοπτικής ενισχύσεως της Ευρώπης κατά τρόπο ώστε να καταστεί εκ νέου κέντρο παγκοσμίου ισχύος όπως ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας και μέχρι την λήξη του β΄ παγκοσμίου πολέμου, η τροπή του οποίου σήμανε την δραματική ευρωπαϊκή αποδυνάμωση και την εξάρτηση των λαών της Ευρώπης από εξω-ευρωπαϊκές δυνάμεις (π.χ. ΗΠΑ – ΕΣΣΔ στην περίοδο του «ψυχρού πολέμου»).
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η Τουρκία αποτέλεσε μία από τις πρώτες χώρες που επισκέφτηκε ο Barack Obama αμέσως μετά την εκλογή του. Ο νέος πρόεδρος των Η.Π.Α. σαφέστατα δεν επέλεξε τυχαία να πραγματοποιήσει άμεσα αυτή την συνάντηση. Παρόλο που η “υπόγεια” συμφωνία περί υποστήριξης της Τουρκίας για την ένταξή της στην Ε.Ε. με αντάλλαγμα το άνοιγμα των διπλωματικών πυλών με την Αρμενία φαινόταν ως το πρωτεύον ζήτημα συνεργασίας, οι εξελίξεις φανερώνουν το ουσιαστικό πεδίο των διαπραγματεύσεων. Το “project Nabucco” , στο οποίο η Τουρκία κατέχει περίοπτη γεωγραφική θέση, αποτελεί την αιχμή του δόρατος της Αμερικής για τον ενεργειακό έλεγχο ολόκληρης της Ευρασίας και κυρίως των κρατών – μελών της Ε.Ε. Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις στην σκακιέρα του ενεργειακού ανταγωνισμού διαπιστώνουμε πως οι κινήσεις του Obama απέδωσαν καρπούς. Το ζήτημα πλέον είναι πόσο γλυκοί θα είναι αυτοί οι καρποί.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
…ΩΣ ΠΕΔΙΟΝ ΔΟΞΗΣ ΛΑΜΠΡΟΝ ΤΩΝ ΤΡΩΚΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ…
Ζώντας την τραγικά κι απίστευτα ασπόνδυλη κι αυτοκτονική πολιτική πραγματικότητα της σημερινής Ελλάδος, η ιλαροτραγωδία υπερβαίνει τόσο κάθε όριο που την ορίζει, ώστε η όλη παράστασις καταντά μία χαλασμένη, ξυνισμένη σούπα, η οποία μετά πλήρους σοβαρότητος σερβίρεται στον «κυρίαρχο λαό» της… του οποίου οι γευστικές αισθήσεις έχουν εν τω μεταξύ καταλλήλως μετατοπισθή προς την αηδή κατεύθυνση που επιβάλλουν τα εκ παραλλήλου σωρηδόν συρρέοντα «πολιτιστικά» υποπροϊόντα του κατακλύζοντος ηχητικού και τηλεοπτικού κίτς που μονοπωλεί την περιβόητη «δημοκρατική πολυφωνία»…
Επιθυμώ να σας μιλήσω σήμερα για την εκστρατεία που εξελίσσεται στις μέρες μας με σκοπό την εγκαθίδρυση μίας παγκοσμίου τάξεως υπό την ηγεμονίαν των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως γνωρίζετε, η διεθνής αυτή προσπάθεια ξεκίνησε λίγο μετά την λήξιν του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν την γηραιά Βρετανική Αυτοκρατορία διεδέχθησαν οι Η.Π.Α. . Το κυρίως εμπόδιο για την δημιουργία μιας παγκοσμίας τάξεως την εποχή εκείνη ήταν η κυριαρχία της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ενώσεως στην Ανατολή. Τώρα που το κομμουνιστικό καθεστώς της πρώην Σ.Ε. έχει καταρρεύσει, το έργο της επεκτάσεως της Αμερικανικής επιρροής υπό τον μανδύα της καπιταλιστικής δημοκρατίας έχει γίνει πολύ ευκολότερο, παρ’όλην την ύπαρξη κομμουνιστικών θυλάκων αντιστάσεως στην Άπω Ανατολή. Η άνοδος του ριζοσπαστικού Ισλάμ σταδιακώς ανεδείχθη ως η νέα απειλή έναντι της Αμερικανικής «πρωτοβουλίας», το δε παράδειγμα της εξαγοράς της Αιγυπτιακής, Σαουδοαραβικής και Πακιστανικής υποστηρίξεως για τα Αμερικανικά σχέδια μαζί με κολοσσιαία πολιτική και στρατιωτική βοήθεια δείχνει πως τα μουσουλμανικά έθνη δεν αγωνίζονται όλα ενωμένα για την Ισλαμική ανεξαρτησία. Προς το παρόν παραμένει άγνωστο το τι θα επιφέρει η αντίσταση κατά της Αμερικής στο Ιράκ και στην Παλαιστίνη επί της καταστροφικής δυνάμεως της καπιταλιστικής δημοκρατίας που επιδιώκει να σαρώσει καταρρακώνοντας ολόκληρον τον κόσμο. Πιστεύω, ωστόσο, πως η ασφαλέστερη οχύρωση εναντίον του ολεθρίου δημοκρατικού υλισμού είναι αυτή που μπορεί να προσφέρει η Ευρώπη και ο Παλαιός Κόσμος, με άλλα λόγια τα Ινδοευρωπαϊκά Έθνη. Σκοπός της ομιλίας μου είναι να τονίσω ότι μόνον τα Ινδοευρωπαϊκά έθνη κατέχουν την δύναμη να σταματήσουν την δηλητηριώδη πολιτιστική εισβολή μιας διεθνούς εμπορικής τάξεως που επιζητεί να επιβάλη μία παγκοσμία ενότητα, αδιαφορώντας περιφρονητικώς για τους νόμους της Φύσεως και του Πνεύματος.
Η πρακτική των βελούδινων «επαναστάσεων» που χρησιμοποίησε επιτυχώς ο αμερικανικός και ευρωπαϊκός σιωνιστοκαπιταλισμός που διαχειρίζεται και επιβάλλει την Νέα Διεθνή Τάξη της αναρχοφιλελεύθερης πολυπολιτισμικής και πολυφυλετικής παγκοσμιοποιήσεως για την αλλαγή καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, τελειοποιήθηκε στις Αραβικές «επαναστάσεις». Έτσι, οι συνήθως αναίμακτες αλλά ενορχηστρωμένες από τον αμερικανοσιωνιστοκαπιταλισμό «επαναστάσεις», μετά την Λιβύη και την Συρία, μετετράπησαν σε πολυαίμακτα πραξικοπήματα «από τα κάτω» που επιτυγχάνουν αλλαγές καθεστώτων, χωρίς την ανάμιξη του στρατού που εξευτέλιζε το δυτικό ιδεολόγημα της αστικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας».
