Ιστορία

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ 1955: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Τα γεγονότα της νύκτας της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 στην Κωνσταντινούπολη είναι γνωστά στον ελληνικό λαό. Ή ελπίζουμε ότι είναι γνωστά, καθ’ όσον οι ποταπές, δουλικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών προσπαθούν με κάθε τρόπο να σβήσουν από τις μνήμες των Ελλήνων τα εγκλήματα των Τούρκων κατά του ελληνικού έθνους. Αυτό που η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν γνωρίζει, είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ στα γεγονότα και η προδοτική αβελτηρία της τότε ελληνικής κυβέρνησης του βαρέος ασθενούντος Παπάγου, χωρίς βέβαια η ασθένεια του να αποτελεί την οποιαδήποτε δικαιολογία.

Με την ονομασία «Σεπτεμβριανά» έμεινε στην ιστορία ο οργανωμένος εξοντωτικός διωγμός της νύκτας της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, εξ ου και η ονομασία, που συνέβη στην Κωνσταντινούπολη, όπου καθοδηγούμενος τουρκικός όχλος προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά της ζωής και των περιουσιών των Ελλήνων, λεηλατώντας και πυρπολώντας ελληνικά καταστήματα, σπίτια, σχολεία και βεβηλώνοντας εκκλησίες ακόμα και νεκροταφεία. Αφορμή έδωσε μια βομβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη, που αποδείχτηκε στην συνέχεια ότι ήταν σκηνοθετημένη προβοκάτσια από την ίδια την τουρκική κυβέρνηση.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ 1974: Ὁ θρίαμβος τοῦ Ψεύδους καὶ τῆς Προδοσίας!

Ἡ προδοτικὴ Μεταπολίτευσις ἔχει ἑδραιωθῆ ἐπὶ μεγίστων ψευδῶν καὶ Προδοσιῶν· ὅπως δὲ ἡ ῥίζα της, ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι κι οἱ καρποί της: Νέα ψεύδη συνεχῶς ἐπισωρεύονται ἐπὶ τῶν παλαιῶν ποὺ ξεφτίζουν, νέαι ἀλλεπάλληλοι Προδοσίαι συντηροῦν, συμπληροῦν κι ἐπιρρωνύουν παλαιάς, ἡ δὲ οἵα προσποιητὴ «ἀνανέωσις» προσώπων δὲν ἀποτελεῖ τι ἄλλο ἢ περιοδικὴν ἐπανενσάρκωσιν τῆς παλαιᾶς Σήψεως εἰς καινοφανῆ ἔκδοχα τοῦ παλαιοῦ φυράματος, ἴσως μὲν «ἀνανεωτικὰ» ὡς περισσότερον ἐξωφθάλμως, ἀπροκαλύπτως καὶ ὠμῶς ἐκπροσωποῦντα τὴν Σῆψιν, ὅμως τῶν ὁποίων σταθερῶς ἡ ἰσχὺς καὶ τὸ κράτος ἀπαρεγκλίτως εἶναι ὑπαρξιακῶς συνυφασμένα πρὸς τὴν ὁλικὴν καὶ εἰδικήν, γενικήν τε καὶ κατὰ τὰ μέρη σύγχυσιν καὶ ἀποπροσανατολισμόν, ποὺ μάλιστα κατ᾿ ἀνάγκην γίνονται ὁλονὲν καὶ χονδροειδέστερα: Εἰς τὸ εὐαγὲς τοῦτο ἔργον ἔχουν τὴν συμπαράστασιν τῶν προδοτικῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, χαίρουν δ᾿ εὐγνωμόνως καὶ τῆς ὑψηλῆς ἐπιστασίας τῶν παγκοσμίων Κέντρων τοῦ Συστήματος, ἐμφανῶν τε καὶ ἀφανῶν.

Παρουσιάζομεν σήμερον ἐκ νέου τὰ στοιχεῖα ποὺ ἀπὸ ἐτῶν ἔχουμε συγκεντρώσει περὶ τῆς Μεγάλης Προδοσίας τοῦ 1974, ἥτις καὶ ἀπετέλεσεν τὴν ἀναγκαίαν σκηνοθεσίαν τῆς ἐπανόδου τῶν ἐπαγγελματιῶν βρυκολάκων τῆς Πατρίδος ὅπως τὴν εἶχον ἀπὸ ἐτῶν ἤδη φαντασθῆ κι ἐκφράσει διάφοροι καὶ δὴ ἐξόχως οἱ Κ. Καραμανλῆς καὶ Ἀνδρέας Γ. Παπανδρέου (ὁ τελευταῖος διὰ σειρᾶς ἄρθρων του εἰς ἀμερικανικὸν περιοδικόν, καθὼς πρὸ 45 περίπου ἐτῶν εἶχεν ἀποκαλύψει ὁ «Ἐλεύθερος Κόσμος»).
Ἡ κατάχωσις τῶν στοιχείων καὶ μαρτυρίων τῆς Προδοσίας ὑπῆρξεν ἀνέκαθεν θεμελιώδης διὰ τὴν ὑπόστασιν τῆς Μεταπολιτεύσεως: Ἤδη πρὸ τῆς παρελεύσεως διμήνου ἀπὸ τῆς ἐπανόδου τοῦ μιαροῦ Δημοκρατικοῦ Θιάσου ἀντικατεστάθησαν τὰ στελέχη τῶν ἐν Κύπρῳ σταθμευόντων ἑλληνικῶν στρατιωτικῶν τμημάτων, κατὰ δὲ τὴν 15ην Σεπτεμβρίου διετάχθησαν τὰ ἄρτι ἀφιχθέντα στελέχη ὅπως συντάξωσιν ἐκθέσεις περὶ τῶν κατὰ τὴν εἰσβολὴν καὶ πρὸ ταύτης διαδραματισθέντων, τὰ ὁποῖα βεβαίως ἐκεῖνοι δὲν ἠδύναντο καθόλου νὰ γνωρίζουν!!! Καὶ οὐ μόνον τοῦτο ἀλλὰ διετάχθη καὶ ἡ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ τῶν παλαιῶν ἐκθέσεων, τῶν ὑπὸ τῶν αὐτοπτῶν καὶ αὐτουργῶν μαρτύρων συνταχθεισῶν… ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Σὰν σήμερα, 21 Φεβρουαρίου 1913, ἡ ἡρωικὴ καὶ θριαμβευτικὴ ἀπελευθέρωσις τῶν Ἰωαννίνων.

Σαν σήμερα, προ 111 ετών, ο ελληνικός στρατός, κατόπιν πολύμηνης πολιορκίας, εισήλθε θριαμβευτής στην πόλη των Ιωαννίνων, τερματίζοντας τα 483 χρόνια οθωμανικής κυριαρχίας! Τα Ιωάννινα ήταν η τελευταία μεγάλη πόλη η οποία κατελήφθη από τον ελληνικό στρατό κατά τον Α’ βαλκανικό πόλεμο. Κύριος λόγος αυτής της καθυστερήσεως ήταν οι πραγματικά πανίσχυρες οχυρώσεις του οθωμανικού στρατού οι οποίες περιέβαλλαν την πόλη: τα οχυρά του Μπιζανίου. Ο ελληνικός στρατός δαπάνησε ποταμούς αίματος προσπαθώντας επί μήνες να εκπορθήσει τα οχυρά, διενεργώντας κατά μέτωπο επιθέσεις (εξορμώντας από νότο). Παρά τις τιτάνιες προσπάθειες και τις λυσσώδεις επιθέσεις, τα οχυρά παρέμεναν απόρθητα.

Μία προσπάθεια υπερκεράσεως των οχυρών από έναν, σχετικώς απροστάτευτο αλλά εξαιρετικώς δύσβατο τομέα, πραγματοποιήθηκε από την περιοχή του Μετσόβου από ένα σώμα εθελοντών, τους περίφημους Γαριβαλδινούς, στο οποίο σώμα είχε καταταγεί ως εθελοντής ο σπουδαίος νεοέλληνας ποιητής Λορέντζος Μαβίλης μαζί με άλλους ενθουσιώδεις αγωνιστές, οι οποίοι, κυρίως λόγω της υπερβάσεως του ηλικιακού ορίου κατατάξεως, δεν είχαν γίνει δεκτοί στον επίσημο ελληνικό στρατό. Ο εξοπλισμός του σώματος των Γαριβαλδινών περιελάμβανε τα πεπαλαιωμένα τυφέκια Gras τα οποία είχαν χωρητικότητα μόνο μίας σφαίρας (!) η οποία προωθούνταν από μαύρη πυρίτιδα αποκαλύπτοντας έτσι την θέση του χειριστή κατά την εκπυρσοκρότηση, μειονεκτήματα που τα σύγχρονα τότε τυφέκια Mouser που χρησιμοποιούσε ο οθωμανικός στρατός δεν είχαν.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ φιλοσοφία τῆς συγκρούσεως

Άφθονοι φιλοσοφικοί και  επιστημονικοί προβληματισμοί έχουν αναπτυχθεί γύρω από το ζήτημα των πολεμικών συρράξεων από τις απαρχές της ανθρώπινης ιστοριογραφίας. Τα γεγονότα μάλλον επιβεβαιώνουν ότι η πολεμική αντιπαράθεση αποτελεί έμφυτο συνοδοιπόρο του ανθρωπίνου όντος και θεμελιώδη κανόνα της του πολιτισμού, ειδικά αν αναλογισθούμε πως ο ήδη ένας πρώιμος πόλεμος στην ιστορία του ανθρώπινου είδους διεξήχθη στην προϊστορική εποχή μεταξύ του είδους Νeatherdal και του καινοπρεπούς τότε  είδους, που κυριαρχεί ώς την σημερινή εποχή, τους Homo Sapiens. Μάλιστα κατόπιν αυτής της διαπίστωσης οι επιστήμονες συνηγόρησαν ότι ο πόλεμος αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης.

Προτού παρουσιάσουμε και αναλύσουμε τις ερμηνείες που δόθηκαν στον πόλεμο από τους  ανθρώπους του πνεύματος, οι περισσότερες εξ αυτών παλαιές, η περιοδική αναφορά εδώ στοχεύει στην πρόληψη και απόκρουση των επιχειρημάτων που εκφράζονται από  αιθεροβάμονες  πασιφιστές  οι οποίοι, συνταυτιζόμενοι συχνά με την γραμμική αντίληψη της ιστορίας, επενδύουν σε έναν αντιρεαλιστικό και παράλογο μυωπικό παρον-τισμό, αρνούμενοι την διαχρονικότητα κάποιων καταστάσεων. Έτσι η έναρξη της ερμηνευτικής σειράς θα έχει αντίστροφη πορεία, από τους πιο μοντέρνους εποχιακά προς τους αρχαιότερους.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Μνήμη Λορέντζου Μαβίλη: ἡ ζωὴ καὶ ὁ ἔνδοξος θάνατος ἑνὸς ξεχωριστοῦ Ἕλληνος!

Τέτοιες μέρες, και συγκεκριμένα στις 28-11-1912, στον Δρίσκο, τοποθεσία λίγο έξω από τα Γιάννενα, πίπτει ηρωικώς μαχόμενος ο Λορέντζος Μαβίλης, ένας αληθινός ευπατρίδης! Το ηρωικό τέλος του μεγάλου αυτού Έλληνος ποιητού υπήρξε το επιστέγασμα μία εξ ίσου ηρωικής ζωής. Γεννήθηκε στην Ιθάκη, έλκων την καταγωγήν αφ᾿ ενός από την Ισπανία (από τον εκ πατρός παππού του – εξ ου και το μικρό του όνομα), αφ᾿ ετέρου από την γειτονική Κέρκυρα. Μέσω δε της μητρός του συγγένευε και με τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος, τον Ιωάννη Καποδίστρια.

Σπούδασε φιλοσοφία στην Γερμανία, όπου επηρεάστηκε από φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής, μάλιστα δε από την σκέψη του Φρειδερίκου Νίτσε. Η επίδραση που του άσκησε η νιτσεϊκή σκέψη φάνηκε και από το ποίημα του “Ο Υπεράνθρωπος”, το οποίο παρατίθεται στο τέλος του άρθρου. Κατά την παραμονή του στην Γερμανία εντρύφησε ιδιαιτέρως στην μελέτη της Σανσκριτική γλώσσης, μεταφράζοντας μάλιστα το πολεμικό ινδικό έπος Μαχαμπαράτα, το οποίο αποτελεί κορυφαίο δείγμα της περί πολέμου αντιλήψεως των Αρίων.

Το μεταφραστικό του έργο δεν περιορίστηκε μόνο στα σανσκριτικά, αφού επίσης μετέφρασε στα Ελληνικά έργα του Βιργιλίου, του Γερμανού ποιητή Σίλερ και των Άγγλων ρομαντικών Σέλεϊ και Μπάιρον (του γνωστού μας Λόρδου Βύρωνος).

Το ποιητικό του έργο ήταν μεγάλο. Τα ποιήματά του αντανακλούσαν τα φλογερά εθνικά του αισθήματα και τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις. Τα περισσότερα είχαν μάλιστα την μορφή του σονέτου. Θεωρείται ως εκ τούτου ο εισηγητής του συγκεκριμένου ποιητικού είδους στα ελληνικά γράμματα.

Αυτό όμως που τον ξεχώριζε από τους περισσότερους νεοέλληνες ποιητές ήταν η μεγάλη πατριωτική επαναστατική του δράση. Ο Λορέντζος Μαβίλης μετείχε σε όλες τις επαναστάσεις και τους πολέμους που διεξήγαγε ο ελληνισμός με σκοπό την εθνική ανεξαρτησία! [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ἡ μάχη τοῦ Σαρανταπόρου (9 – 10 Ὀκτωβρίου 1912)

τοῦ Γεωργίου Νίκα, Ἀνχου(ΤΘ-ΕΥ), ΓΕΣ/Δ4 ΔΙΣ)/Τμηματάρχου Προφορικῆς Ἱστορίας

Οι βαλκανικοί πόλεμοι του 1912 – 1913 ήταν ένα καθοριστικότατο γεγονός για την νεοελληνική ιστορία και κοινωνία. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, παρόλο που ήταν πολύμηνες (Οκτώβριος 1912 – Ιούλιος 1913), ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένες για τους Έλληνες. Ο Ελληνικός Στρατός έχοντας πλήρως μετασχηματιστεί επιχειρησιακά (σε σχέση με το 1897), κυριάρχησε στο επιχειρησιακό πεδίο και δημιούργησε τετελεσμένα επί του εδάφους.

Οι στρατιωτικές επιτυχίες στη συνέχεια κεφαλαιοποιήθηκαν στο διπλωματικό πεδίο από την ελληνική κυβέρνηση, με αποτέλεσμα την εδαφική επέκταση της χώρας και την αναβάθμιση της γεωπολιτικής της σημασίας (σε σχέση με το παρελθόν).

Η μάχη του Σαρανταπόρου ήταν ίσως η πιο καθοριστική μάχη για την εξέλιξη της στρατιωτικής συγκρούσεως στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, καθώς εκεί όλη η πολεμική προετοιμασία της ειρηνικής περιόδου θα αξιολογούνταν επιχειρησιακά υπό πραγματικές συνθήκες.

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΡΌΠΟ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Σὰν σήμερα πρὸ 202 ἐτῶν, τὴν 17ην Μαΐου 1821, ᾿᾿᾿᾿ ‘᾿ξέσπασε ἡ ἡρωικὴ ἐξέγερσις τῆς Χαλκιδικῆς ἐναντίον τῶν Τούρκων.
Μία ἐξέγερσις ποὺ ἐπνίγη εἰς ποταμοὺς αἵματος – μάλιστα ὄχι κυρίως μαχητῶν ἀλλὰ γυναικοπαίδων, μὲ μιὰν πενηντάδα ἰσοπεδωμένων καὶ καμένων χωριῶν καὶ τοὺς κατοίκους τους σφαγμένους ἢ καὶ πωλημένους στὰ σκλαβοπάζαρα λευκῶν, ποὺ εἶναι ἀκόμη περισσότερον ἀγνοημένα κι ἀπὸ τὴν ἡρωικὴν  ἐκείνην Ἐπανάστασιν τῆς Μακεδονίας…
   Ὡς μίαν εἰσαγωγὴν εἰς τὴν ἐν πολλοῖς παραγνωρισμένην αὐτὴν πτυχὴν τῆς Ἱστορίας μας, χάρις μάλιστα εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἐδόθη ἡ δυνατότης εἰς τοὺς λοιποὺς Ἕλληνας νοτιώτερα νὰ στεριώσουν καὶ κυριαρχήσουν κατὰ τὸ κρισιμώτατον πρῶτον ἔτος τῆς ἐξεγέρσεως, ἀφοῦ ἡ ἐπανάστασις τῆς Μακεδονίας ἠνάγκαζε τοὺς Τούρκους νὰ κρατοῦν τὸν μεγάλον ὄγκο τῶν στρατιωτικῶν τους δυνάμεων εἰς τὰ βόρεια, παρουσιάζουμε σήμερα ἕνα σχετικὸν κυρίως πρὸς τὸν θρυλικὸν ἡγέτην τῆς βορειοελλαδικῆς ἐξεγέρσεως Ἐμμανουὴλ Παπᾶν ἄρθρον τοῦ φίλου μας ἱστορικοῦ ἐρευνητοῦ Βασιλείου Κάρτσιου, καταγομένου μάλιστα ἐκ τοῦ ὁμωνύμου χωριοῦ τοῦ ἥρωος.
    Παρὰ τὸν βαρύτατον καὶ φρικαλέον φόρον αἵματος, ἡ ἡρωικὴ Μακεδονία συνέχισε νὰ ἐπαναστατῇ κατὰ πυκνὰ χρονικὰ διαστήματα, ἐν ᾦ πολυάριθμοι Μακεδόνες μαχηταὶ μετὰ τὴν κατάπνιξιν τῆς ἐξεγέρσεως μετέβησαν νοτιώτερον πρὸς συνέχισιν τοῦ Ἀγῶνος, ὅπου καὶ πλεῖστοι τούτων ἔπεσαν εἰς τὸν βωμὸν τῆς Ἐλευθερίας τῆς Πατρίδος.
     Μιᾶς Ἐλευθερίας πλέον ὁλικῶς ἀνυπάρκτου, ἀφοῦ τὸ προδοτικὸν δημοκρατικὸν σύστημα καὶ οἱ ποικίλοι του ἀρλεκῖνοι τὴν ἔχουν ξεπουλήσει καὶ τὴν ξεπουλοῦν καθημερινῶς, ἐκχωροῦντες καὶ τὰ τελευταῖα ὑπολείμματα καὶ προοπτικάς ὑπὸ τὴν σιωπηρὰν συναίνεσιν τοῦ παραζαλισμένου, πνευματικῶς ἐκριζωμένου καὶ δίκην ὑπνοβάτου ἐπιτηδείως ἀγομένου καὶ φερομένου λαοῦ τῆς δυστυχοῦς αὐτῆς χώρας!!!
 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΚΥΠΡΟΣ 1967

“…Προφανῶς οἱ ἀνασφάλειες τῆς προσφάτως τότε ἐγκαθιδρυθείσης στρατιωτικῆς κυβερνήσεως κατέστειλαν κάθε σθένος ἀντιστάσεως – ἀλλὰ πρὸ παντὸς ἡ ἀπουσία σαφοῦς, ἀκλονήτου καὶ ἀσφαλοῦς ἰδεακοῦ ἕρματος καὶ ἀταλαντεύτου ἐσωτέρας πυξίδος… Ἐλλείψεις τραγικαί, καθὼς καὶ τότε ἀλλὰ καὶ ἄλλως λίαν προσφάτως ἀπεδείχθη – ἂν τυχὸν θὰ ὑπῆρχεν ἀνάγκη τέτοιας ἀποδείξεως γιὰ κάποιους!

ΔΙΔΑΓΜΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΜΟΙΩΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΣ ΥΠΕΣΚΑΜΜΕΝΗΣ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑΣ ΤΟΥ 1821…”

                                                                                               

῾”…H αποστολή της περίφημης ελληνικής Μεραρχίας «Μενέλαος» στην μαρτυρικήν Κύπρο κατά το πρώτον εξάμηνον του 1964 συνιστά έως σήμερα την μοναδική περίπτωση, κατά την οποίαν το καχεκτικό ελληνόφωνο κρατικό μόρφωμα, το ως «εθνικό κέντρο» φερόμενο, εφάρμοσε ολοκληρωμένη υψηλή Στρατηγική με σκοπόν την προστασία της Κύπρου από την τουρκική επιβουλή και την ένταξή της στον εθνικόν κορμόν. Η αποστολή της Μεραρχίας, τμηματικά και υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας, σε συνδυασμό με τα εκτεταμένα οχυρωματικά έργα που εκτελούντο παράλληλα, απετέλεσε για τα τότε ισχύοντα δεδομένα έναν στρατιωτικοπολιτικόν άθλον. Οταν, τον Οκτώβριον του 1964 η Μεραρχία «Μενέλαος» άγγιξε την προβλεπόμενην οροφήν του Πίνακα Οργάνωσης και Υλικού της, με 8.300 άνδρες (σχετικό έγγραφο κατάστασης ΓΕΕΘΑ 24/10/1964), συνιστούσε μια θανάσιμη απειλή έναντι οποιασδήποτε πιθανής τουρκικής αποβατικής δύναμης, γεγονός το οποίον αναγνώριζαν πρώτοι και καλύτεροι οι ίδιοι οι … δήθεν αρειμάνιοι και λαγόκαρδοι Τούρκοι, όπως προκύπτει από πληθώρα στοιχείων της εποχής….”

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η διαχρονικώς ύπουλη τακτική του τουρκικού επεκτατισμού, από το Ματζικέρτ έως σήμερα.

Στο βιβλίο «Η παρακμή του μεσαιωνικού ελληνισμού και η διαδικασία εξισλαμισμού της Μικράς Ασίας», ο διαπρεπής βυζαντινολόγος Σπύρος Βρυώνης περιγράφει τα γεγονότα που ακολούθησαν την καταστροφική μάχη του Ματζικέρτ και την επακόλουθη πλημμυρίδα των Τουρκομάνων στην Μικρά Ασία. Πάγια τακτική των πρωτοτούρκων ήταν η διενέργεια συνεχών, μικρής κλίμακος, ληστρικών επιθέσεων με σκοπό την λεηλασία, κυρίως της ανοχύρωτης υπαίθρου και των ασθενώς οχυρωμένων πόλεων της Μικράς Ασίας. Αυτές οι επιθέσεις ήταν μεν συνεχείς αλλά ταυτόχρονα τόσο μικρής κλίμακας ώστε να μην προξενούν την δυναμική αντίδραση της κεντρικής εξουσίας της Κωνσταντινουπόλεως. Η τακτική αυτή μετεβάλετο όταν η θνήσκουσα αυτοκρατορία βρισκόταν σε περιόδους εσωτερικών συγκρούσεων, οπότε οι Τούρκοι επετίθεντο εκ του ασφαλούς και σε περισσότερο οχυρωμένες πόλεις τις οποίες και καταλάμβαναν καθώς ο αυτοκρατορικός στρατός ήταν απασχολημένος με τις εσωτερικές έριδες.    

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

  Σὰν σήμερα, 21 Φεβρουαρίου 1913, ἡ ἡρωικὴ καὶ θριαμβευτικὴ ἀπελευθέρωσις τῶν Ἰωαννίνων.

Σαν σήμερα, προ 110 ετών, ο ελληνικός στρατός, κατόπιν πολύμηνης πολιορκίας, εισήλθε θριαμβευτής στην πόλη των Ιωαννίνων, τερματίζοντας τα 483 χρόνια οθωμανικής κυριαρχίας! Τα Ιωάννινα ήταν η τελευταία μεγάλη πόλη η οποία κατελήφθη από τον ελληνικό στρατό κατά τον Α’ βαλκανικό πόλεμο. Κύριος λόγος αυτής της καθυστερήσεως ήταν οι πραγματικά πανίσχυρες οχυρώσεις του οθωμανικού στρατού οι οποίες περιέβαλλαν την πόλη: τα οχυρά του Μπιζανίου. Ο ελληνικός στρατός δαπάνησε ποταμούς αίματος προσπαθώντας επί μήνες να εκπορθήσει τα οχυρά, διενεργώντας κατά μέτωπο επιθέσεις (εξορμώντας από νότο). Παρά τις τιτάνιες προσπάθειες και τις λυσσώδεις επιθέσεις, τα οχυρά παρέμεναν απόρθητα.

Μία προσπάθεια υπερκεράσεως των οχυρών από έναν, σχετικώς απροστάτευτο αλλά εξαιρετικώς δύσβατο τομέα, πραγματοποιήθηκε από την περιοχή του Μετσόβου από ένα σώμα εθελοντών, τους περίφημους Γαριβαλδινούς, στο οποίο σώμα είχε καταταγεί ως εθελοντής ο σπουδαίος νεοέλληνας ποιητής Λορέντζος Μαβίλης μαζί με άλλους ενθουσιώδεις αγωνιστές, οι οποίοι, κυρίως λόγω της υπερβάσεως του ηλικιακού ορίου κατατάξεως, δεν είχαν γίνει δεκτοί στον επίσημο ελληνικό στρατό. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ὁ θάνατος τοῦ (ἰσραηλίτου) δημάρχου Ἰωαννιτῶν καὶ κάποιες τραγικὲς πτυχὲς τῆς ἱστορίας τῆς πόλεως.

Κατά την διάρκεια της μακραίωνης οθωμανικής σκλαβιάς έλαβαν χώρα πολλές αντιτουρκικές εξεγέρσεις σε ολόκληρο τον υπόδουλο ελληνικό κόσμο, οι περισσότερες ωστόσο τοπικού χαρακτήρος. Οι δύο σημαντικότερες ίσως εξεγέρσεις των πρώτων αιώνων της οθωμανικής κυριαρχίας, που είχαν μάλιστα ευρύτερη εμβέλεια και προσδοκούσαν και να προκαλέσουν δυτική παρέμβαση, ήσαν εκείνες που υποκινήθηκαν από τον μητροπολίτη Τρικάλων Διονύσιο, τον επονομαζόμενο και φιλόσοφο (για τους εχθρούς του «σκυλόσοφο»), έναν φωτισμένο ιερωμένο, δυναμικό επαναστάτη και φλογερό πατριώτη. Η πρώτη ξέσπασε το 1600, ενώ η δεύτερη και σπουδαιότερη το 1611. Ο ιθύνων νους και οργανωτής της εξεγέρσεως, Διονύσιος ο φιλόσοφος, είχε ως κύριο στόχο την κατάληψη της πόλεως των Ιωαννίνων, η οποία αποτελούσε το διοικητικό κέντρο της Ηπείρου και της δυτικής Ελλάδος γενικότερα.

,,,

Σύμφωνα με την πάγια παράδοση των Ιουδαίων, η κοινότης των «περιουσίων» την πόλεως των Ιωαννίνων, σε πλήρη σύμπνοια με τις οθωμανικές αρχές, διεδραμάτισε καίριο ρόλο στην αποτυχία του επαναστατικού κινήματος και στην σύλληψη και την βασανιστική θανάτωση του εθνομάρτυρος Διονυσίου. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Οἱ ἀπειλὲς «θὰ ἔρθουμε μιὰ νύχτα», ὁ σεισμὸς καὶ τὸ ἀρχετυπικὸ σχῆμα: ΥΒΡΙΣ-ΜΗΝΙΣ-ΝΕΜΕΣΙΣ

«Θα έρθουμε μια νύχτα».

Αυτή ήταν η προσφιλής φράση που ο υπερφίαλος μεγαλομανής νεο-οθωμανός πρόεδρος Ερντογάν (καθώς και το κουρδισμένο επιτελείο των δουλοπρεπών υποτακτικών του) ως σύγχρονος σουλτάνος ιταμώς εκστόμιζε σε καθημερινή σχεδόν βάση εναντίον της Ελλάδος, εκδηλώνοντας απροκάλυπτη απειλή στρατιωτικής εισβολής που, κατά πολλούς, πράγματι προετοίμαζε και σκόπευε να υλοποιήσει το επόμενο διάστημα, ώστε να δημιουργήσει κάποια στρατιωτικά ή/και εδαφικά τετελεσμένα, τα οποία προσδοκούσε να χρησιμοποιήσει προπαγανδιστικώς στο εσωτερικό της χώρας του προκειμένου να αποκομίσει προεκλογικά οφέλη, φανατίζοντας και συσπειρώνοντας την εκλογική του βάση, δηλαδή τα στίφη των ανθελληνικών μαζών της Ανατολίας, και να ανα(σ)τρέψει τα εις βάρος του προγνωστικά εν όψει των τουρκικών εκλογών (που ήταν κανονικά προγραμματισμένες για τον ερχόμενο Μάιο).

Όμως, ὦ του θαύματος! – ήταν η ώρα της πιο βαθειάς νύκτας (ακριβώς τότε που άπαντες κοιμούνται!) όταν στην Ανατολία ήλθε απρόσκλητος, εν είδει τρομεράς Νεμέσεως, και επέπεσε ο πιο ισχυρός και αδυσώπητος στρατός: ο … Εγκέλαδος. Δύο συγκλονιστικοί σεισμοί εκδηλώθηκαν κατά μήκος του νοτίου ρήγματος της Ανατολίας, που σε λίγα λεπτά σάρωσαν τα πάντα, ισοπεδώνοντας ολόκληρες πόλεις, κατεδαφίζοντας χιλιάδες πολυόροφα κτήρια ως τραπουλόχαρτα, μετατρέποντας πολυπληθείς περιοχές σε σωρούς ερειπίων – αποκαλύπτοντας ολική καταστροφή, τέτοια που ούτε μέρος της θα ήταν δυνατόν να επέλθει ακόμα κι αν είχαν (υποθετικώς) εξαπολυθεί προς τα εκεί όλα τα πυρομαχικά και τα εκρηκτικά βλήματα που διαθέτει στα αποθέματά του ο ελληνικός στρατός!     [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]