«Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι»: Γενναίες παραδοχές για τις ιστορικές ευθύνες της αριστεράς από έναν πρωταγωνιστή της κομμουνιστικής ανταρσίας.
Ἡ δεκαετία τοῦ ᾿30 ὑπῆρξε καθοριστικὴ διὰ τὴν μετέπειτα παγκόσμιον πολεμικὴν σύρραξιν, τὴν ὁποίαν πᾶς σοβαρὸς ἱστορικὸς μελετητὴς ἀντιλαμβάνεται ὡς ἐκ τῶν διεθνῶν ἑβραιοκρατουμένων κέντρων προδιαγεγραμμένην κατόπιν τῆς ἱστορικῶς μοιραίας ἐγκαθιδρύσεως τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ ἐν Γερμανίᾳ, λειτουργήσαντος ὡς φωτεινοῦ πυρσοῦ διὰ τὴν συνειδητοποίησιν τοῦ Ἀριανισμοῦ καὶ διὰ τὴν κατὰ τὸν ὁρίζοντα δι᾿ αὐτοῦ προβάλλουσαν συναδέλφωσιν τῶν λευκῶν λαῶν. Τὰ πρὸς τὸν ἐθνοφυλετισμὸν ἀντιδιαμετρικῶς ἐχθρικὰ διεθνῆ Ἑβραϊκὰ κέντρα δὲν ἐπρόκειτο νὰ ἐπιτρέψωσι τὴν ἑδραίωσιν τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ ὡς πανευρωπαϊκοῦ δόγματος, καθὼς τοῦτο θὰ ἐσήμαινε σταδιακῶς τὴν ὁλικήν των ἐκρίζωσιν. Το ἐλεύθερον πνεῦμα του Ἀρίου δὲν θὰ ἠδύνατο ποτὲ νὰ ἐπιτρέψῃ τὴν βδελυρὰν ἐκμετάλλευσιν τῶν ἀδελφῶν του ὑπὸ μιᾶς σκοτεινῆς κλίκας ὑπανθρώπων, ἐχθρευομένης πᾶν τι φωτεινὸν καὶ ἀνωτροπικὸν καὶ μεθοδικῶς προωθούσης ὁ,τιδήποτε ἔκφυλον καὶ ἄρρωστον, ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον πρὸς ἱκανοποίησιν τῆς νοσηρᾶς μεσσιανικῆς της ἰδιοσυγκρασίας καὶ τῆς ἀκράτου της παρασιτικῆς ἀδηφαγίας. Ἤδη ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τῆς δεκαετίας του ᾿30 διεφαίνετο ἡ μεγάλη ἐπερχομένη σύγκρουσις, ἥτις ἐπρόκειτο νὰ καθορίσῃ τὸ μέλλον τῆς Εὐρώπης.
Περαιτέρω, τὰ ὑπόλοιπα Εὐρωπαϊκὰ κράτη ἐδονοῦντο ἀναλόγως κατὰ τοὺς παλμοὺς ρωμαλέων Ἐθνικῶν κινημάτων· ὁ στρατηγὸς Φράνκο ἐκυριάρχει ἐν Ἱσπανίᾳ, ὁ Σαλαζὰρ μετέτρεπε τὴν Πορτογαλίαν εἰς πρότυπον ἐθνικὸν κράτος, ὁ ἐν Ἰταλίᾳ Φασισμὸς ἐνισχύετο σταθερῶς, ἀκόμη δὲ καὶ ἐν Ἀγγλίᾳ, ἡ προσωπικότης τοῦ Oswald Mosley ἀνεδεικνύετο κυρίαρχος καὶ οἱ Μελανοχίτωνές του ἐπολλαπλασιάζοντο μὲ ταχύτατον ρυθμόν. Ἡ δὲ Ἑλλὰς διήνυε περίοδον δημιουργικῆς εὐημερίας ὑπὸ τὸ καθεστὼς τῆς 4ης Αὐγούστου καὶ τὸν Ἰωάννην Μεταξᾶ.
Τα ξημερώματα της 13ης προς 14η Οκτωβρίου του 1904, έφυγε από την ζωή, χτυπημένος από οθωμανική σφαίρα, ο Παύλος Μελάς, ήρως και σύμβολο του μακεδονικού αγώνος. Επρόκειτο για έναν γενναίο αξιωματικό του ελληνικού στρατού, προερχόμενο από ευκατάστατη οικογένεια, ο οποίος στις αρχές του 20ου αιώνος απεφάσισε εθελουσίως να εγκαταλείψει την ήρεμη οικογενειακή ζωή των Αθηνών, για να περάσει (αναλαμβάνοντας ουσιαστικά μία αποστολή αυτοκτονίας) στην ακόμα κατεχόμενη τότε (από τους Οθωμανούς), μακεδονική γη, προκειμένου να οργανώσει ελληνικά ένοπλα ανταρτικά σώματα προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κλιμακούμενη τότε βουλγαρική επιθετικότης και να ανακοπούν οι συνεχείς τρομοκρατικές ενέργειες που συστηματικώς διενεργούσαν βουλγαρικές ένοπλες ομάδες και συμμορίες (οι λεγόμενοι κομιτατζήδες) που λυμαίνονταν τα χωριά της Μακεδονίας, με στόχο να επιτύχουν τον βίαιο εκβουλγαρισμό της και την μελλοντική ενσωμάτωσή της στην Βουλγαρία, εν όψει της, διαφαινομένης τότε, διαλύσεως της οθωμανικής αυτοκρατορίας και της αποσύρσεως των Οθωμανών από την χερσόνησο του Αίμου.
http://www.protothema.gr/world/article/608704/auto-einai-to-spathi-tou-protou-islandou/
Τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα κατά το διάστημα που ακολουθεί κάποιο πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα εκ μέρους αλλοφύλων ισλαμιστών τρομοκρατών σε ευρωπαϊκό έδαφος, διάστημα δηλαδή κατά το οποίο η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη διακατέχεται από αυθόρμητα αισθήματα οργής, οι εκπρόσωποι της “ορθοπολιτικής” προπαγάνδας στα συστημικά μ.μ.ε., εφευρίσκουν διάφορες δικαιολογίες προκειμένου να αιτιολογήσουν την δυσεξήγητη – με βάση τις ψευδοουμανιστικές/πολυπολιτισμικές ιδεοληψίες τους – επιθετική συμπεριφορά των “συνανθρώπων” τους (όπως τους θεωρούν) μεταναστών (1ης, 2ης ή και 3ης γενιάς!) από την μέση Ανατολή, την βόρειο Αφρική, κλπ. Μια από τις πάγιες – ψευδείς – θεωρίες που επικαλούνται (που, εκτός των άλλων, αποσκοπεί στην κατασκευή αισθημάτων ενοχής τα οποία επιβάλλουν και υποβάλλουν στις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών λαών) είναι η θεωρία περί του ότι για τις τρομοκρατικές επιθέσεις ευθύνεται τάχα το “ένοχο” αποικιακό παρελθόν της Ευρώπης, ιστορικό γεγονός που υποτίθεται, σύμφωνα με την αρρωστημένη λογική των γενιτσάρων προπαγανδιστών του Συστήματος, ότι προδιαθέτει αρνητικά τους απογόνους των λαών που υπέστησαν “εκμετάλλευση” από τις αποικιακές δυνάμεις, εναντίον των συγχρόνων Ευρωπαίων και ότι (περίπου δικαιολογημένα!) αντιδρούν εξαπολύοντας τρομοκρατικές επιθέσεις. Το ιδεολόγημα αυτό λειτουργεί ως μέσο απενοχοποιήσεως των τρομοκρατών και, παραλλήλως, ως μέσο τεχνητής ενοχοποιήσεως των Ευρωπαίων.
Μετά τις επιθέσεις στην Βαυαρία – με εκρηκτικά σε μία περίπτωση, με γιαταγάνι (!) σε άλλη – από φανατικούς αιμοσταγείς ισλαμιστές δολοφόνους (που εισέδυσαν στην Ευρώπη με το status του «πρόσφυγα») και την επίθεση με πιστόλι του παράφρονος “Ιρανoγερμανού” που φαίνεται τελικώς ότι είναι μάλλον …Σύριος (και που τα μ.μ.ε. βιάστηκαν να παρουσιάσουν ως …«ακροδεξιό») ήρθε η επίθεση σε ρωμαιοκαθολικό ναό στο χωριό Saint-Etienne-du Rouvray της Νορμανδίας, πλησίον της Ρουέν, για να επισφραγίσει με εντυπωσιακό τρόπο ένα μπαράζ, καθημερινών σχεδόν, επιθέσεων, που μοιάζει να μην έχουν τελειωμό. Όλα αυτά τα αιματηρά και φρικαλέα περιστατικά εντάσσονται σε έναν μεγάλο θρησκευτικό-πολιτισμικό πόλεμο, ο οποίος στην ουσία αποτελεί σύγχρονη έκφραση ενός μακραίωνου εθνοφυλετικού πόλεμου, ανάμεσα στην αφροασιατική Ανατολή και την αριοευρωπαϊκή Δύση.
Το αληθές μήνυμα της σημερινής επετείου δεν είναι απλώς και άνευ εμβαθύνσεως η σηματοδότησις του τέλους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, καθώς το Βυζάντιον ή ορθότερον η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατὰ τὸ μέγιστον της διαρκείας της ουδεμίαν σχέσιν είχεν με τον πραγματικόν ελληνισμό. Αντιθέτως, κατά τα χίλια χρόνια του Βυζαντίου εδημιουργήθη ένας κίβδηλος ελληνισμός, εκ των υστέρων κληθείς «ελληνορθοδοξία», όστις έκτοτε παρουσιάζεται εις τας ελληνοφώνους μάζας ως φυσιολογική συνέχεια της αρχαίας κοσμοθεάσεως και δημιουργίας.
Ωστόσο, όπως πρόκειται να αναλυθή, η «ελληνορθοδοξία» και οι πολυσχιδείς συνέπειές της εν τω κοινωνικώ συνόλω υπήρξαν ο κύριος λόγος της πτώσεως του Βυζαντίου. Επί πλέον η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως κατέληξε στην πλήρη υποδούλωσι των εναπομεινάντων Ελλήνων υπό των Τούρκων, εν συνεχεία δε και πλείστων Ευρωπαϊκών χωρών και, ως εκ τούτου, δυνατόν ειπείν ότι η Κωνσταντινούπολις υπήρξε τότε πάντως το προπύργιον του ελληνισμού και, επομένως, ολοκλήρου της λευκής Δύσεως.
29 Μαΐου, ημέρα αποφράς! Επέτειος της αλώσεως – το 1453 – της Κωνσταντινουπόλεως, επέτειος της πτώσεως του κέντρου της χιλιόχρονης, πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας (την οποία οι ιστορικοί ονόμασαν «Βυζαντινή»), που ξεκίνησε ως η χριστιανική μετεξέλιξη του ρωμαϊκού-πολυεθνικού κράτους για να καταλήξει να φαντάζει στην ιστορική συνείδηση του νεότερου ελληνισμού, ως η μεσαιωνική ελληνική αυτοκρατορία. Επέτειος, παράλληλα, ενάρξεως της ζοφερής περιόδου της υποδουλώσεως του ελληνικού έθνους, καθώς και άλλων λαών της ΝΑ Ευρώπης, στην οθωμανική εξουσία, στις δυνάμεις της βαρβαρικής Ανατολής.
“Μια πολύ σημαντική αρχαιολογική έρευνα ολοκληρώθηκε και το συμπέρασμα που προέκυψε προκαλεί ενθουσιασμό καθώς, υπάρχουν πολύ σοβαρές ενδείξεις ότι βρέθηκε ο τάφος του Αριστοτέλους.
H σχετική ανακοίνωση για τον χώρο που στέγασε την τέφρα του φιλοσόφου, έγινε στη Θεσσαλονίκη, με την συμπλήρωση 2400 χρόνων από την γέννησή του και ενώπιον 250 αριστοτελιστών από όλο τον κόσμο…”
Ωστόσο, είναι ευδιάκριτη, εσχάτως, η διάθεση των κυβερνώντων εθνομηδενιστών (π.χ. δηλώσεις Φίλη, κλπ) να αμβλυνθεί, υποβαθμιστεί (ή και αμφισβητηθεί) η ιστορικότης των δραματικών εκείνων γεγονότων των αρχών του 20ου αιώνος, που οδήγησαν στον βίαιο ξεριζωμό του ποντιακού Ελληνισμού από τις πατρογονικές του εστίες.
Αν και είναι δύσκολο να διεισδύσει κανείς στους διαταραγμένους νόες και τον νοσηρό ψυχισμό των ανθελλήνων (της κυβερνώσας αριστερίζουσας συνομοταξίας συμπεριλαμβανομένων), ένας τουλάχιστον λόγος που δύναται να ερμηνεύσει την επιχειρούμενη υποβάθμιση της επετείου, πιθανότατα συνδέεται με την μύχια επιθυμία των πάσης φύσεως (ελληνόφωνων) ανθελλήνων-τουρκολάγνων να ικανοποιήσουν παραλλήλως τους …«περιούσιους»,
Γιὰ μιὰν ἀκόμη φορὰν ἀνακυκλοῦται ἡ ἀπαράγραπτος σημερινὴ ἐπέτειος Μνήμης τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον ἐθνικοσοσιαλιστῶν· μία ἐπέτειος ἐπὶ τῆς ὁποίας πάντως μποροῦμε καὶ μὲ τοὺς πλέον ἀντιδιαμετρικῶς ἀντιθέτους ἐχθρούς μας νὰ ὁμονοήσουμε ὅτι συνοψίζει συμβολικῶς μίαν, παροξυσμικῶς ἤδη ἐπικαιροποιημένην, ἀντιπαράθεσιν τῶν 2 συγκεντρωτικῶν πόλων τοῦ παγκοσμίου γίγνεσθαι: ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν τῶν ξεχυλωμένων δολίων κηρύκων τῆς “ἀνοικτότητος” πρὸς πάντα εἰσβολέα, τῆς “ἀνεκτικότητος” πρὸς κάθε παράγοντα ἐσωτερικῆς μας ψυχονοητικῆς/ἐθνοφυλετικῆς ἀποδομήσεως καὶ Καταρρεύσεως, Αὐταναιρέσεως καὶ αὐθυποταγῆς εἰς τοὺς διαβολικῶς μειδιῶντας αὐθέντας τῆς σχετικῆς “πολιτικῆς ὀρθότητος”, μετὰ παραλλήλου “ἱερᾶς” σημιτοταλιμπανικοῦ τύπου τυφλῆς μισαλλοδοξίας κατὰ πάσης ἐπικινδύνου ἐλευθέρας σκέψεως, ἐλευθέρου αὐτοπροσδιορισμοῦ καὶ συγκεκροτημένης ἀμφισβητήσεως, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ τῶν ἀληθῶν ἐνσαρκωτῶν αὐτῆς τῆς τελευταίας, ἐκ τῶν πραγμάτων συγκροτούντων τὸν θετικὸν πόλον τῆς Κοσμικῆς Ἀνελίξεως!
Ατελείωτα τα ηρωικά γεγονότα και οι σελίδες δόξης που κοσμούν τους αγώνες των αρίστων του Έθνους εναντίον των Οθωμανών κατά την μεγάλην Εθνεγερσία του 1821. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήθους, αντρειοσύνης και ελευθέρου πνεύματος αποτελεί η θυσία του Γιωργάκη Ολυμπίου στην μονή Σέκου στην Μολδοβλαχία, όταν μαζί με 11 παλληκάρια και μετά από 14 μέρες πολιορκίας από 10.000 Τούρκους ανατίναξε την μονή, λαμπρύνοντας έτσι και με την πράξη του αυτή το Πάνθεον των ηρώων του Έθνους.