Ιστορία

Επέτειος Μακεδονικού Αγώνος. Ενός αγώνος ηρωικού, ενός αγώνος τόσο προδομένου…

pavlos_melasΤα ξημερώματα της 13ης προς 14η Οκτωβρίου του 1904, έφυγε από την ζωή, χτυπημένος από οθωμανική σφαίρα, ο Παύλος Μελάς, ήρως και σύμβολο του μακεδονικού αγώνος. Επρόκειτο για έναν γενναίο αξιωματικό του ελληνικού στρατού, προερχόμενο από ευκατάστατη οικογένεια, ο οποίος στις αρχές του 20ου αιώνος απεφάσισε εθελουσίως να εγκαταλείψει την ήρεμη οικογενειακή ζωή των Αθηνών, για να περάσει (αναλαμβάνοντας ουσιαστικά μία αποστολή αυτοκτονίας) στην ακόμα κατεχόμενη τότε (από τους Οθωμανούς), μακεδονική γη, προκειμένου να οργανώσει ελληνικά ένοπλα ανταρτικά σώματα προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κλιμακούμενη τότε βουλγαρική επιθετικότης και να ανακοπούν οι συνεχείς τρομοκρατικές ενέργειες που συστηματικώς διενεργούσαν βουλγαρικές ένοπλες ομάδες και συμμορίες (οι λεγόμενοι κομιτατζήδες) που λυμαίνονταν τα χωριά της Μακεδονίας, με στόχο να επιτύχουν τον βίαιο εκβουλγαρισμό της και την μελλοντική ενσωμάτωσή της στην Βουλγαρία, εν όψει της, διαφαινομένης τότε, διαλύσεως της οθωμανικής αυτοκρατορίας και της αποσύρσεως των Οθωμανών από την χερσόνησο του Αίμου.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

 

Σπαθί αρχαίου Ισλανδού Βίκινγκ. Εντυπωσιακή ομοιότης με αρχαιοελληνικά σπαθιά!

 Το άκρως ενδιαφέρον αυτό ξίφος, που όλως τυχαίως ανεκαλύφθη προσφάτως στην Ισλανδία, είναι ένα τυπικό σπαθί Βίκινγκ που υπάγεται σε μίαν ευρύτερη κατηγορία βορεινών σπαθιών, καλουμένων Griffzungenschwerter (πληθ.), ήδη το 1931 υπό του Ernst Sprockhoff στο κλασσικό του σύγγραμμα Die Germanischen Griffzungeschwerter. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι ότι μία προέκτασις της λεπίδος αποτελεί τον άξονα της λαβής. Ο τύπος αυτός ξίφους ήταν κοινότατος στην αρχαία Ελλάδα.

http://www.protothema.gr/world/article/608704/auto-einai-to-spathi-tou-protou-islandou/

Η δαιμονοποίηση της αποικιοκρατίας και η βιομηχανία κατασκευής ενοχικών αισθημάτων στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων.

Τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα κατά το διάστημα που ακολουθεί κάποιο πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα εκ μέρους αλλοφύλων ισλαμιστών τρομοκρατών σε ευρωπαϊκό έδαφος, διάστημα δηλαδή κατά το οποίο η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη διακατέχεται από αυθόρμητα αισθήματα οργής, οι εκπρόσωποι της “ορθοπολιτικής” προπαγάνδας στα συστημικά μ.μ.ε., εφευρίσκουν διάφορες δικαιολογίες προκειμένου να αιτιολογήσουν την δυσεξήγητη – με βάση τις ψευδοουμανιστικές/πολυπολιτισμικές ιδεοληψίες τους – επιθετική συμπεριφορά των “συνανθρώπων” τους (όπως τους θεωρούν) μεταναστών (1ης, 2ης ή και 3ης γενιάς!) από την μέση Ανατολή, την βόρειο Αφρική, κλπ. Μια από τις πάγιες – ψευδείς – θεωρίες που επικαλούνται (που, εκτός των άλλων, αποσκοπεί στην κατασκευή αισθημάτων ενοχής τα οποία επιβάλλουν και υποβάλλουν στις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών λαών) είναι η θεωρία περί του ότι για τις τρομοκρατικές επιθέσεις ευθύνεται τάχα το “ένοχο” αποικιακό παρελθόν της Ευρώπης, ιστορικό γεγονός που υποτίθεται, σύμφωνα με την αρρωστημένη λογική των γενιτσάρων προπαγανδιστών του Συστήματος, ότι προδιαθέτει αρνητικά τους απογόνους των λαών που υπέστησαν “εκμετάλλευση” από τις αποικιακές δυνάμεις, εναντίον των συγχρόνων Ευρωπαίων και ότι (περίπου δικαιολογημένα!) αντιδρούν εξαπολύοντας τρομοκρατικές επιθέσεις. Το ιδεολόγημα αυτό λειτουργεί ως μέσο απενοχοποιήσεως των τρομοκρατών και, παραλλήλως, ως μέσο τεχνητής ενοχοποιήσεως των Ευρωπαίων.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

«Σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω…»

 12Η φράση αυτή αποδίδει περιεκτικότερα ίσως από κάθε άλλη, την τραγωδία της Ευρώπης. Άκρως συμβολικό – και εξόχως διδακτικό – το τελευταίο χτύπημα των ισλαμιστών στη Γαλλία. Κατά το οποίο σφαγιάστηκε (λέγεται μάλιστα ότι αποκεφαλίστηκε!) ένας γηραιός καθολικός πάστορας, εντός του ναού όπου, ενόσω ιερουργούσε, εισέβαλαν και πάλι τζιχαντιστές τρομοκράτες – με πρωταγωνιστή έναν ισλαμιστή, ετών 19! Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι στο χωριό στο οποίο σημειώθηκε η τελευταία φρικωδία λειτουργούσε τζαμί και, παράλληλα, δυναμική κοινότητα σαλαφιστών…

Μετά τις επιθέσεις στην Βαυαρία – με εκρηκτικά σε μία περίπτωση, με γιαταγάνι (!) σε άλλη – από φανατικούς αιμοσταγείς ισλαμιστές δολοφόνους (που εισέδυσαν στην Ευρώπη με το status του «πρόσφυγα») και την επίθεση με πιστόλι του παράφρονος “Ιρανoγερμανού” που φαίνεται τελικώς ότι είναι μάλλον …Σύριος (και που τα μ.μ.ε. βιάστηκαν να παρουσιάσουν ως …«ακροδεξιό») ήρθε η επίθεση σε ρωμαιοκαθολικό ναό στο χωριό Saint-Etienne-du Rouvray της Νορμανδίας, πλησίον της Ρουέν, για να επισφραγίσει με εντυπωσιακό τρόπο ένα μπαράζ, καθημερινών σχεδόν, επιθέσεων, που μοιάζει να μην έχουν τελειωμό. Όλα αυτά τα αιματηρά και φρικαλέα περιστατικά εντάσσονται σε έναν μεγάλο θρησκευτικό-πολιτισμικό πόλεμο, ο οποίος στην ουσία αποτελεί σύγχρονη έκφραση ενός μακραίωνου εθνοφυλετικού πόλεμου, ανάμεσα στην αφροασιατική Ανατολή και την αριοευρωπαϊκή Δύση.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Τὸ ἐπίκαιρον καὶ ἀληθὲς μήνυμα τῆς Ἁλώσεως

HIST_21_constantinupol_fallΤο αληθές μήνυμα της σημερινής επετείου δεν είναι απλώς και άνευ εμβαθύνσεως η σηματοδότησις του τέλους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, καθώς το Βυζάντιον ή ορθότερον η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατὰ τὸ μέγιστον της διαρκείας της ουδεμίαν σχέσιν είχεν με τον πραγματικόν ελληνισμό. Αντιθέτως, κατά τα χίλια χρόνια του Βυζαντίου εδημιουργήθη ένας κίβδηλος ελληνισμός, εκ των υστέρων κληθείς «ελληνορθοδοξία», όστις έκτοτε παρουσιάζεται εις τας ελληνοφώνους μάζας ως φυσιολογική συνέχεια της αρχαίας κοσμοθεάσεως και δημιουργίας.

Ωστόσο, όπως πρόκειται να αναλυθή, η «ελληνορθοδοξία» και οι πολυσχιδείς συνέπειές της εν τω κοινωνικώ συνόλω υπήρξαν ο κύριος λόγος της πτώσεως του Βυζαντίου. Επί πλέον η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως κατέληξε στην πλήρη υποδούλωσι των εναπομεινάντων Ελλήνων υπό των Τούρκων, εν συνεχεία δε και πλείστων Ευρωπαϊκών χωρών και, ως εκ τούτου, δυνατόν ειπείν ότι η Κωνσταντινούπολις υπήρξε τότε πάντως το προπύργιον του ελληνισμού και, επομένως, ολοκλήρου της λευκής Δύσεως.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

29 Μαΐου 1453

1

 

29 Μαΐου, ημέρα αποφράς! Επέτειος της αλώσεως – το 1453 – της Κωνσταντινουπόλεως, επέτειος της πτώσεως του κέντρου της χιλιόχρονης, πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας (την οποία οι ιστορικοί ονόμασαν «Βυζαντινή»), που ξεκίνησε ως η χριστιανική μετεξέλιξη του ρωμαϊκού-πολυεθνικού κράτους για να καταλήξει να φαντάζει στην ιστορική συνείδηση του νεότερου ελληνισμού, ως η μεσαιωνική ελληνική αυτοκρατορία. Επέτειος, παράλληλα, ενάρξεως της ζοφερής περιόδου της υποδουλώσεως του ελληνικού έθνους, καθώς και άλλων λαών της ΝΑ Ευρώπης, στην οθωμανική εξουσία, στις δυνάμεις της βαρβαρικής Ανατολής.

 

 

 

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Βρέθηκε ο τάφος του Αριστοτέλους(;)

r8“Μια πολύ σημαντική αρχαιολογική έρευνα ολοκληρώθηκε και το συμπέρασμα που προέκυψε προκαλεί ενθουσιασμό καθώς, υπάρχουν πολύ σοβαρές ενδείξεις ότι βρέθηκε ο τάφος του Αριστοτέλους.

H σχετική ανακοίνωση για τον χώρο που στέγασε την τέφρα του φιλοσόφου, έγινε στη Θεσσαλονίκη, με την συμπλήρωση 2400 χρόνων από την γέννησή του και ενώπιον 250 αριστοτελιστών από όλο τον κόσμο…”

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

19η Μαΐου: Ημέρα μνήμης του ποντιακού Ελληνισμού – Η μόνη αληθινή δικαίωση των θυμάτων είναι η ΕΚΔΙΚΗΣΗ!

antartis-2-270x180Η 19η Μαΐου έχει εδώ και χρόνια καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που βίωσαν απερίγραπτους διωγμούς, εκτοπίσεις, δηώσεις και σφαγές, θύματα της τουρκικής βαρβαρότητος και της πολιτικής εθνοκαθάρσεων, αρχικώς της οθωμανικής και εν συνεχεία της κεμαλικής διοικήσεως, που συστηματικά επεδίωξαν την εξόντωση του Ελληνισμού της Ανατολής.

Ωστόσο, είναι ευδιάκριτη, εσχάτως, η διάθεση των κυβερνώντων εθνομηδενιστών (π.χ. δηλώσεις Φίλη, κλπ) να αμβλυνθεί, υποβαθμιστεί (ή και αμφισβητηθεί) η ιστορικότης των δραματικών εκείνων γεγονότων των αρχών του 20ου αιώνος, που οδήγησαν στον βίαιο ξεριζωμό του ποντιακού Ελληνισμού από τις πατρογονικές του εστίες.

Αν και είναι δύσκολο να διεισδύσει κανείς στους διαταραγμένους νόες και τον νοσηρό ψυχισμό των ανθελλήνων (της κυβερνώσας αριστερίζουσας συνομοταξίας συμπεριλαμβανομένων), ένας τουλάχιστον λόγος που δύναται να ερμηνεύσει την επιχειρούμενη υποβάθμιση της επετείου, πιθανότατα συνδέεται με την μύχια επιθυμία των πάσης φύσεως (ελληνόφωνων) ανθελλήνων-τουρκολάγνων να ικανοποιήσουν παραλλήλως τους …«περιούσιους»,

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

20ὴ Ἀπριλίου 1889 – 20ὴ Ἀπριλίου 2016

hitler_painting_96dpiΓιὰ μιὰν ἀκόμη φορὰν ἀνακυκλοῦται ἡ ἀπαράγραπτος σημερινὴ ἐπέτειος Μνήμης τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον ἐθνικοσοσιαλιστῶν· μία ἐπέτειος ἐπὶ τῆς ὁποίας πάντως μποροῦμε καὶ μὲ τοὺς πλέον ἀντιδιαμετρικῶς ἀντιθέτους ἐχθρούς μας νὰ ὁμονοήσουμε ὅτι συνοψίζει συμβολικῶς μίαν, παροξυσμικῶς ἤδη ἐπικαιροποιημένην, ἀντιπαράθεσιν τῶν 2 συγκεντρωτικῶν πόλων τοῦ παγκοσμίου γίγνεσθαι: ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν τῶν ξεχυλωμένων δολίων κηρύκων τῆς “ἀνοικτότητος” πρὸς πάντα εἰσβολέα, τῆς “ἀνεκτικότητος” πρὸς κάθε παράγοντα ἐσωτερικῆς μας ψυχονοητικῆς/ἐθνοφυλετικῆς ἀποδομήσεως καὶ Καταρρεύσεως, Αὐταναιρέσεως καὶ αὐθυποταγῆς εἰς τοὺς διαβολικῶς μειδιῶντας αὐθέντας τῆς σχετικῆς “πολιτικῆς ὀρθότητος”, μετὰ παραλλήλου “ἱερᾶς” σημιτοταλιμπανικοῦ τύπου τυφλῆς μισαλλοδοξίας κατὰ πάσης ἐπικινδύνου ἐλευθέρας σκέψεως, ἐλευθέρου αὐτοπροσδιορισμοῦ καὶ συγκεκροτημένης ἀμφισβητήσεως, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ τῶν ἀληθῶν ἐνσαρκωτῶν αὐτῆς τῆς τελευταίας, ἐκ τῶν πραγμάτων συγκροτούντων τὸν θετικὸν πόλον τῆς Κοσμικῆς Ἀνελίξεως!

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Σελίδες από την Επανάσταση.

Georgakis_Olympios_Greek_FighterΑτελείωτα τα ηρωικά γεγονότα και οι σελίδες δόξης που κοσμούν τους αγώνες των αρίστων του Έθνους εναντίον των Οθωμανών κατά την μεγάλην Εθνεγερσία του 1821. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήθους, αντρειοσύνης και ελευθέρου πνεύματος αποτελεί η θυσία του Γιωργάκη Ολυμπίου στην μονή Σέκου στην Μολδοβλαχία, όταν μαζί με 11 παλληκάρια και μετά από 14 μέρες πολιορκίας από 10.000 Τούρκους ανατίναξε την μονή, λαμπρύνοντας έτσι και με την πράξη του αυτή το Πάνθεον των ηρώων του Έθνους.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ὁ τηρητὴς τῆς Παραδόσεως Ἰουλιανὸς καὶ ἡ χριστιανικὴ ψευδολογία.

JulianΖούμε σε μια εποχή κατά την οποία η προαιώνια σύγκρουση της Ευρώπης – της Ευρώπης ως λίκνου του Λευκού Ανθρώπου και του Πολιτισμού – με την ασιατική βαρβαρότητα και τον μεσανατολικό σκοταδισμό, βρίσκεται σε μία κρίσιμη, κοσμοϊστορική, καμπή. Σε τέτοιες εποχές οφείλουμε να ανακαλούμε στην μνήμη μας τις μορφές εκείνες της ευρωπαϊκής ιστορίας που σήκωσαν, σε διαφορετικές εποχές, το βάρος του αγώνος υπέρ της επιβιώσεως της φυλής μας και του παραδοσιακού ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μία τέτοια ιστορική μορφή ανυπερβλήτου μεγαλείου ήταν αναμφιβόλως ο Μέγας Ιουλιανός, αυτοκράτωρ, στρατηγός και φιλόσοφος.

Με αφορμή την εκκίνηση της εκστρατείας του Ιουλιανού στην Ανατολή, τέτοιες μέρες του έτους 363 (που διεκόπη με τον θάνατό του – ή μάλλον την ύπουλη δολοφονία του – κατά την διάρκεια της μάχης), αξίζει να θυμηθούμε κάποια σημεία του εντόνου, αν και τραγικώς συντόμου, βίου, του σπουδαίου αυτού Ανδρός.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ θεία Φωτιὰ τῆς καταστροφῆς και τῆς ψυχῆς τῆς Δημιουργίας.

xarama_2Μέχρι της επιβολής της κοσμοθεωρίας του “θείου βρέφους” και των άλλων μεσανατολικών θρησκειών στους Αρίους λαούς, η αίσθηση της θειότητος της φλόγας ήταν κοινό σημείο όλων των Αρίων λαών, με περισσότερο ίσως γνωστή την πυρολατρία στους ζωροάστρες Πέρσες. Το Πῦρ ήταν στὸν Ηράκλειτο η εικόνα του Όντος, του Ενός· η ιερά εστία έκαιγε πάντα, πράγμα που επεβίωσε και μετά την επέλαση του ιουδαιοχριστιανισμού στην λαϊκή παράδοση και υιοθετήθηκε και από την εκκλησία (κατά την δολία της συγκρητιστική στρατηγική διεισδύσεως).
Γενικώς, όμως, με την έλευση του χριστιανισμού (στην Ευρώπη) και εν συνεχεία του Ισλάμ (στην Περσία), και γενικώτερα με την μόλυνση της αρίας ψυχής από τους μεσανατολικούς ψυχικούς εισβολείς (οι οποίοι άνοιξαν τον δρόμο και για την μετέπειτα φυσική εισβολή, όπως μάλιστα διαπιστώνεται σήμερα), η λατρεία αυτή χαρακτηρίστηκε ως “ειδωλολατρία”, αφού εκπορευόταν από την ίδια ψυχή που γέννησε το ολυμπιακό πάνθεον αλλά και, φυσικά, επειδή ήταν συνυφασμένη με μία στάση ζωής η οποία, ούσα βαθύτατα πνευματική και υπερβατική, δεν θα μπορούσε να έχει καμμία σχέση με τις (υπό τον αποστεωμένο ψευδομεταφυσικό, μαγικοθαυματουργικό τους μανδύα) υλιστικές και αποκλειστικώς ατομικιστικές (ακόμη και με την υστεροβουλία της ατομικής “σωτηρίας”) εστιάσεις των μεσανατολικών εισβολέων.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]