Mε αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Νέλσον Μαντέλα, η κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε επί σειρά ημερών με μεγαλόστομες αναφορές, εκτενή αφιερώματα κλπ, κλπ, για τον «μεγάλο αγωνιστή», του οποίου η κηδεία εξελίχθηκε σε διεθνές γεγονός, αφού πάμπολλοι ήταν οι ηγέτες από διάφορες χώρες του κόσμου που
συνέρρευσαν στη Ν. Αφρική προκειμένου να παραστούν σ΄ αυτή. Παρέλειψαν βέβαια τα τηλεοπτικά δελτία να αναφερθούν σε λεπτομέρειες από τον βίο και την δράση του Μαντέλα, ως τρομοκράτη και δολοφόνου, κυρίως όμως, παρέλειψαν να αναφερθούν στα θαυμαστά αποτελέσματα του «αγώνα» του Μαντέλα κατά του «απαρτχάιντ», όταν, μετά την πτώση του καθεστώτος διακυβερνήσεως της Νοτίου Αφρικής από τους λευκούς και την επακόλουθη ανάληψη της διακυβέρνησης από τους μαύρους, η χώρα οδηγήθηκε τάχιστα, εντός ολίγων ετών, σε χαοτική κατάσταση..
Σαν σήμερα, στις 26 Οκτωβρίου 1912, ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε την πόλη της Θεσσαλονίκης από τον Οθωμανικό ζυγό, μόλις 20 ημέρες μετά την κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού πολέμου. Το παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο στην Μακεδονία με την ευκαιρία της 101ης επετείου της απελεθευρώσεώς της.
Στις 13 Οκτωβρίου 1904 στην Στάτιστα, ψηλά στο Βίτσι, έπεφτε ο Παύλος Μελάς… Η λύρα του Παλαμά θρηνούσε τον θάνατο ενός από τους ευγενέστερους ήρωες του Έθνους:
«…Πλατιά του ονείρου μας η γη κι απόμακρη… Και γέρνεις εκεί και σβεις γοργά. Ιερή στιγμή… Σαν πιο πλατιά τη δείχνεις και τη φέρνεις σαν πιο κοντά».
Ξημερώματα της 20ης Ιουλίου 1974. Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις, με τις ευλογίες και την επίνευση των αμερικανοσιωνιστών (π.χ. Χένρι Κίσινγκερ), επιχειρούν στρατιωτική επέμβαση στην Κύπρο η οποία δείχνει μάλλον απροετοίμαστη, από στρατιωτικής και ψυχολογικής απόψεως, για την απόκρουση μίας τέτοιας εισβολής.
Τα αίτια και οι υπεύθυνοι που οδήγησαν στην γνωστή τραγική κατάληξη της εισβολής, η οποία διήρκησε μέχρι τα μέσα Αυγούστου του ιδίου έτους με αποτέλεσμα την κατάληψη του 37% του νησιού από τους Τούρκους, έχουν επιμελώς αποσιωπηθεί και συγκαλυφθεί από το ένοχο καθεστώς της μεταπολιτεύσεως που πολύ βολικά έσπευσε να φορτώσει όλη την ευθύνη στο στρατιωτικό καθεστώς, φροντίζοντας παράλληλα να κρατά ερμητικά κλειστό – επί 39 έτη – τον περίφημο «φάκελο της Κύπρου» (γιατί άραγε;;;).
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ευρωπαϊκής ιστορίας, μακρά υπήρξε η σειρά των ηγεμόνων που επεδόθησαν σε αλλεπάλληλους αιματηρότατους αγώνες για την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών πατρίδων από εισβολές αλλοφύλων. Δυστυχώς τα σύγχρονα εβραιόδουλα και εθνοπροδοτικά πολιτικά καθεστώτα ατιμάζουν με την πολιτική τους το αίμα τόσων και τόσων μαχητών των ευρωπαϊκών εθνών που θυσιαστήκαν στο βωμό της φυλής.
Μια μέρα σαν τη σημερινή πριν 1377 χρόνια (16 Ιουλίου του 636), έλαβε χώρα η μάχη του Ιερομίακος ποταμού (ποταμός Yarmouk, στα σημερινά σύνορα Ιορδανίας-Συρίας), κατά την οποία οι εξασθενημένοι βυζαντινοί υπεχώρησαν κάτω από την πίεση των αραβικών στιφών. Η μάχη αυτή εγκαινίασε μια μακραίωνη σειρά εξ ανατολών επιθέσεων η οποία ουσιαστικά, με διάφορες μορφές, συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η Πόλις των Κωνσταντίνων, η Βασιλεύουσα πόλις, το κέντρο μιας χιλιόχρονης αυτοκρατορίας, η οποία εγεννήθη μέσα από τις στάχτες και τα συντρίμμια του καταρρέοντος, άλλοτε πανίσχυρου ελληνορωμαϊκού κόσμου, για να μετεξελιχθεί προοδευτικά στην, κατ’ ουσίαν ελληνική μεσαιωνική αυτοκρατορία, εκπορθείται από έναν βάρβαρο δυνάστη, ασιατικής καταγωγής. Την ώρα που οι προδότες της εποχής εκείνης – δειλοί, διεφθαρμένοι και εθελόδουλοι πάσης προελεύσεως, προτιμούσαν, αντί να αρπάξουν το σπαθί και να πολεμήσουν τα αλαλάζοντα στίφη των επιτιθέμενων μογγολοειδών υπανθρώπων, να παραμένουν κλεισμένοι σε ναούς και μοναστήρια, αναμένοντας μοιρολατρικά την πτώση (…αν δεν την επεδίωκαν κιόλας), κάποιο ολίγοι, ανδρειωμένοι και αδούλωτοι στο φρόνημα μαχητές, έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα για την υπεράσπιση της Τιμής του Ελληνισμού. Με επικεφαλής έναν άξιο αυτοκράτορα
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Σύμφωνα με τον έμπιστο σύμβουλο του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ιστορικό Γεώργιο Φραντζή , τα πρώτα Οθωμανικά στρατεύματα κατέφθασαν έξω από τα τείχη της πόλεως στις 2 Απριλίου 1453, ενώ ολόκληρο το στράτευμα έφτασε σταδιακά μέχρι την 5η Απριλίου. Την ίδια ημερομηνία έφτασε και ο σουλτάνος με τις τελευταίες μονάδες και αμέσως απέκλεισε την Πόλη από στεριά και θάλασσα.
Πολλά πράγματα και καταστάσεις που συνέβησαν και αναπτύχθηκαν στην Αρχαία Ελλάδα έφθασαν σε εμάς τελείως διαστρεβλωμένες και ολοκληρωτικά αλλοιωμένες. Τρανό παράδειγμα είναι αυτό το οποίο έχει σχέση με τους δούλους στην Αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα. Αυτό το οποίο θα πρέπει να προσέξουμε είναι το ότι η δουλεία -τουλάχιστον στο κλεινόν άστυ, στο πρυτανείον σοφίας του Περικλέους – δεν έχει να κάνει με εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αλλά με την ίδια την υφή και τη φύση της Αθηναϊκής Πολιτείας – εν γένει της Ελληνικής Πολιτείας.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Σάββατο 20 Απριλίου: στα γραφεία του ΑΡΜΑτος – σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη – πραγματοποιήθηκαν παράλληλες εκδηλώσεις Τιμής και Μνήμης με αφορμή την επέτειο γεννήσεως ενός μεγάλου Ανδρός, μιας μοναδικής ιστορικής προσωπικότητος που άφησε καθοριστικό αποτύπωμα στην ευρωπαϊκή ιστορία, που σημάδεψε καταλυτικώς την διαμόρφωση της κοσμοθεωρίας μας στην σύγχρονη εποχή, που νοηματοδότησε με τρόπο τραγικό τον Αγώνα επιβιώσεως των Αρίων λαών στην σκοτεινή μας εποχή (kali-yuga).
Ένα σημαντικό γεγονός της προεπαναστατικής περιόδου το οποίο στέρησε τον Αγώνα του 1821 από δυναμικούς και ικανούς οπλαρχηγούς, απετέλεσε ο διωγμός των κλεφταρματωλών κατά την περίοδο 1803-1805. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία απεφάσισε τότε να εξαλείψει τον κίνδυνο που αποτελούσε η Αρματωλική Ομοσπονδία που είχε συστήσει στην Πελοπόννησο ο Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης το 1785. Η ανάγκη αντιμετωπίσεως της Σερβικής Επαναστάσεως είχε οδηγήσει την Υψηλή Πύλη στην εκ νέου αναγνώριση της Ομοσπονδίας μετά από μία περίοδο διωγμών κατά τα έτη από το 1792 και ύστερα, όμως εφόσον εξέλειπε πλέον από το 1803 και το πρόβλημα του Σουλίου οι διώξεις ξεκίνησαν και πάλι. Το 1804 φονεύεται ο Πετμεζάς και το 1805 ο Ζαχαριάς. H πίεση των Οθωμανών κορυφώθηκε το 1805 όταν εκμεταλλεύτηκαν μία άστοχη ενέργεια δύο Κολοκοτροναίων, του Γιωργακλή και του Ιωάννη οι οποίοι έστησαν ενέδρα και λήστευσαν τον Πρωτοσύγκελο του Πατριαρχείου Ανδριανόπουλο, ο οποίος συνέλεγε φόρους στην Πελοπόννησο. Το αποτέλεσμα ήταν ο αφορισμός των κλεφτών από τον Πατριάρχη Καλλίνικο Ε’(ο Κανδηλώρος αναφέρει στο βιβλίο του «Οι Αρματωλοί της Πελοποννήσου» πως οι Οθωμανοί απείλησαν με γενική σφαγή των Ελλήνων του Μοριά) και ο συνακόλουθος ανελέητος διωγμός τους από Τούρκους και Έλληνες. Χαρακτηριστικό είναι πως από τους τριάντα έξι πρώτους εξάδελφους των Κολοκοτρωναίων διέφυγαν τον θάνατο μόνον οκτώ. Ο Κολοκοτρώνης δήλωνε σχετικώς προς την καταστροφή της κλεφτουριάς πως «Αν ζούσαν οι παλιοί, θα ‘χαμε κάνει δέκα φορές τόσα και πολύ γλήγορα». Ακολουθεί το κείμενο του αφορισμού.
