Ιστορία

Μνήμη Μακεδονομάχων.

Στις 13 Οκτωβρίου 1904 στην Στάτιστα, ψηλά στο Βίτσι, έπεφτε ο Παύλος Μελάς… Η λύρα του Παλαμά θρηνούσε τον θάνατο ενός από τους ευγενέστερους ήρωες του Έθνους:

 

«…Πλατιά του ονείρου μας η γη κι απόμακρη… Και γέρνεις εκεί και σβεις γοργά. Ιερή στιγμή… Σαν πιο πλατιά τη δείχνεις και τη φέρνεις σαν πιο κοντά».

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

20 Ιουλίου 1974: επέτειος εθνικής προδοσίας – ατιμώρητοι παραμένουν οι θλιβεροί αυτουργοί…

Ξημερώματα της 20ης Ιουλίου 1974. Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις, με τις ευλογίες και την επίνευση των αμερικανοσιωνιστών (π.χ. Χένρι Κίσινγκερ), επιχειρούν στρατιωτική επέμβαση στην Κύπρο η οποία δείχνει μάλλον απροετοίμαστη, από στρατιωτικής και ψυχολογικής απόψεως, για την απόκρουση μίας τέτοιας εισβολής.
Τα αίτια και οι υπεύθυνοι που οδήγησαν στην γνωστή τραγική κατάληξη της εισβολής, η οποία διήρκησε μέχρι τα μέσα Αυγούστου του ιδίου έτους με αποτέλεσμα την κατάληψη του 37% του νησιού από τους Τούρκους, έχουν επιμελώς αποσιωπηθεί και συγκαλυφθεί από το ένοχο καθεστώς της μεταπολιτεύσεως που πολύ βολικά έσπευσε να φορτώσει όλη την ευθύνη στο στρατιωτικό καθεστώς, φροντίζοντας παράλληλα να κρατά ερμητικά κλειστό – επί 39 έτη – τον περίφημο «φάκελο της Κύπρου» (γιατί άραγε;;;).

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Σαν σήμερα, 16 Ιουλίου 636, η μάχη του Ιερομίακος ποταμού.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ευρωπαϊκής ιστορίας, μακρά υπήρξε η σειρά των ηγεμόνων που επεδόθησαν σε αλλεπάλληλους αιματηρότατους αγώνες για την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών πατρίδων από εισβολές αλλοφύλων. Δυστυχώς τα σύγχρονα εβραιόδουλα και εθνοπροδοτικά πολιτικά καθεστώτα ατιμάζουν με την πολιτική τους το αίμα τόσων και τόσων μαχητών των ευρωπαϊκών εθνών που θυσιαστήκαν στο βωμό της φυλής.
Μια μέρα σαν τη σημερινή πριν 1377 χρόνια (16 Ιουλίου του 636), έλαβε χώρα η μάχη του Ιερομίακος ποταμού (ποταμός Yarmouk, στα σημερινά σύνορα Ιορδανίας-Συρίας), κατά την οποία οι εξασθενημένοι βυζαντινοί υπεχώρησαν κάτω από την πίεση των αραβικών στιφών. Η μάχη αυτή εγκαινίασε μια μακραίωνη σειρά εξ ανατολών επιθέσεων η οποία ουσιαστικά, με διάφορες μορφές, συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

29 ΜΑΪΟΥ 1453: Η ΘΛΙΒΕΡΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ;

Η Πόλις των Κωνσταντίνων, η Βασιλεύουσα πόλις, το κέντρο μιας χιλιόχρονης αυτοκρατορίας, η οποία εγεννήθη μέσα από τις στάχτες και τα συντρίμμια του καταρρέοντος, άλλοτε πανίσχυρου ελληνορωμαϊκού κόσμου, για να μετεξελιχθεί προοδευτικά στην, κατ’ ουσίαν ελληνική μεσαιωνική αυτοκρατορία, εκπορθείται από έναν βάρβαρο δυνάστη, ασιατικής καταγωγής. Την ώρα που οι προδότες της εποχής εκείνης – δειλοί, διεφθαρμένοι και εθελόδουλοι πάσης προελεύσεως, προτιμούσαν, αντί να αρπάξουν το σπαθί και να πολεμήσουν τα αλαλάζοντα στίφη των επιτιθέμενων μογγολοειδών υπανθρώπων, να παραμένουν κλεισμένοι σε ναούς και μοναστήρια, αναμένοντας μοιρολατρικά την πτώση (…αν δεν την επεδίωκαν κιόλας), κάποιο ολίγοι, ανδρειωμένοι και αδούλωτοι στο φρόνημα μαχητές, έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα για την υπεράσπιση της Τιμής του Ελληνισμού. Με επικεφαλής έναν άξιο αυτοκράτορα

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ

 
Σύμφωνα με τον έμπιστο σύμβουλο του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ιστορικό Γεώργιο Φραντζή , τα πρώτα Οθωμανικά στρατεύματα κατέφθασαν έξω από τα τείχη της πόλεως στις 2 Απριλίου 1453, ενώ ολόκληρο το στράτευμα έφτασε σταδιακά μέχρι την 5η Απριλίου. Την ίδια ημερομηνία έφτασε και ο σουλτάνος με τις τελευταίες μονάδες και αμέσως απέκλεισε την Πόλη από στεριά και θάλασσα.

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Για εκείνους που ξέρουν πώς να ζήσουν το Θείο Τραγούδι.

Dominuque Venner (16 Απριλίου 1935 – 21 Μαΐου 2013) ΑΘΑNΑΤΟΣ!

Ένιωσεν ότι
του ήσαν οι στίχοι

άχαρη τύχη
και ματαιότη.

Η ορμή του η πρώτη
πια δεν αντήχει,
αλλά, στα τείχη,
ένδοξη νιότη.

Γίνονται οι γέροι
γαύροι. Θα ορμήσει
ανδρών λουλούδι.

Κι ο Μπάιρον ξέρει
πώς να το ζήσει
το θείο Τραγούδι.

(Στίχοι του Κ. Καρυωτάκη)

Διαβάστε πως ο ίδιος εξηγεί τα κίνητρά της πράξεώς του στην εξαιρετική τελευταία του επιστολή και στην τελευταία ανάρτηση του ιστολογίου του.

Ο ρόλος των δούλων στην αρχαία Ελλάδα.

Πολλά πράγματα και καταστάσεις που συνέβησαν και αναπτύχθηκαν στην Αρχαία Ελλάδα έφθασαν σε εμάς τελείως διαστρεβλωμένες και ολοκληρωτικά αλλοιωμένες. Τρανό παράδειγμα είναι αυτό το οποίο έχει σχέση με τους δούλους στην Αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα. Αυτό το οποίο θα πρέπει να προσέξουμε είναι το ότι η δουλεία -τουλάχιστον στο κλεινόν άστυ, στο πρυτανείον σοφίας του Περικλέους – δεν έχει να κάνει με εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αλλά με την ίδια την υφή και τη φύση της Αθηναϊκής Πολιτείας – εν γένει της Ελληνικής Πολιτείας.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

20-4-2013: Εκδηλώσεις του ΑΡΜΑτος σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Σάββατο 20 Απριλίου: στα γραφεία του ΑΡΜΑτος – σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη – πραγματοποιήθηκαν παράλληλες εκδηλώσεις Τιμής και Μνήμης με αφορμή την επέτειο γεννήσεως ενός μεγάλου Ανδρός, μιας μοναδικής ιστορικής προσωπικότητος που άφησε καθοριστικό αποτύπωμα στην ευρωπαϊκή ιστορία, που σημάδεψε καταλυτικώς την διαμόρφωση της κοσμοθεωρίας μας στην σύγχρονη εποχή, που νοηματοδότησε με τρόπο τραγικό τον Αγώνα επιβιώσεως των Αρίων λαών στην σκοτεινή μας εποχή (kali-yuga).

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

1805, ο Αφορισμός των Αρματωλών

Ένα σημαντικό γεγονός της προεπαναστατικής περιόδου το οποίο στέρησε τον Αγώνα του 1821 από δυναμικούς και ικανούς οπλαρχηγούς, απετέλεσε ο διωγμός των κλεφταρματωλών κατά την περίοδο 1803-1805. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία απεφάσισε τότε να εξαλείψει τον κίνδυνο που αποτελούσε η Αρματωλική Ομοσπονδία που είχε συστήσει στην Πελοπόννησο ο Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης το 1785. Η ανάγκη αντιμετωπίσεως της Σερβικής Επαναστάσεως είχε οδηγήσει την Υψηλή Πύλη στην εκ νέου αναγνώριση της Ομοσπονδίας μετά από μία περίοδο διωγμών κατά τα έτη από το 1792 και ύστερα, όμως εφόσον εξέλειπε πλέον από το 1803 και το πρόβλημα του Σουλίου οι διώξεις ξεκίνησαν και πάλι. Το 1804 φονεύεται ο Πετμεζάς και το 1805 ο Ζαχαριάς. H πίεση των Οθωμανών κορυφώθηκε το 1805 όταν εκμεταλλεύτηκαν μία άστοχη ενέργεια δύο Κολοκοτροναίων, του Γιωργακλή και του Ιωάννη οι οποίοι έστησαν ενέδρα και λήστευσαν τον Πρωτοσύγκελο του Πατριαρχείου Ανδριανόπουλο, ο οποίος συνέλεγε φόρους στην Πελοπόννησο. Το αποτέλεσμα ήταν ο αφορισμός των κλεφτών από τον Πατριάρχη Καλλίνικο Ε’(ο Κανδηλώρος αναφέρει στο βιβλίο του «Οι Αρματωλοί της Πελοποννήσου» πως οι Οθωμανοί απείλησαν με γενική σφαγή των Ελλήνων του Μοριά) και ο συνακόλουθος ανελέητος διωγμός τους από Τούρκους και Έλληνες. Χαρακτηριστικό είναι πως από τους τριάντα έξι πρώτους εξάδελφους των Κολοκοτρωναίων διέφυγαν τον θάνατο μόνον οκτώ. Ο Κολοκοτρώνης δήλωνε σχετικώς προς την καταστροφή της κλεφτουριάς πως «Αν ζούσαν οι παλιοί, θα ‘χαμε κάνει δέκα φορές τόσα και πολύ γλήγορα». Ακολουθεί το κείμενο του αφορισμού.

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἀθανάσιος Διάκος «Ἡ παραμονή»

«Ἀνέβα, Μῆτρε στοῦ βουνοῦ κατάκορφα τὴ ράχη,
πᾶρε τὸ μάτι τοῦ ἀητοῦ καὶ τἀλαφιοῦ τὸ πόδι
καὶ τὴν ἀγρύπνια τοῦ λαγοῦ, καὶ στῆσε καραοῦλι.
Κι ἂν δῇς χιλιάδαις τὸν ἐχθρό, ἄλογα καὶ πεζούρα,
μὲ τὸν Κιοσὲ Μεχμὲτ πασᾶ, τὸν ὕπνο μὴ μοῦ κόψῃς,
στάσου, πολέμα μοναχός. Κι᾿ ἂν δῇς μὲς στὸ φουσάτο
νὰ πηλαλάῃ τἄλογο τοῦ Ὁμέρπασα Βρυώνη,
πέτα ροβόλα, κρᾶξε με. Σύρε μὲ τὴν εὐχή μου».
Ἄστραψε ἀπ᾿ ἄγρια χαρὰ τὸ μέτωπο τοῦ κλέφτη,
ἐβρόντησαν τὰ χαϊμαλιά, ἀνέμισε ἡ φλοκάτη,
ἔλαμψε ὁ Μῆτρος μία στιγμὴ κ᾿ ἐσβήστηκε σὰν ἄστρο.

             …

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

100ή επέτειος απελευθερώσεως των Ιωαννίνων‏.

Εκατό χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τους Τούρκους. Η κυριαρχία των Οθωμανών στην πόλη κράτησε για 482 χρόνια. Κατά το διάστημα αυτό οι ντόπιοι κάτοικοι εκδιώχθηκαν από το κάστρο της πόλης, ενώ παράλληλα εγκαταστάθηκαν στην θέση τους Τούρκοι και Εβραίοι. Όπως σε όλο τον ελλαδικό χώρο εκείνη την περίοδο, υπήρξαν διάφορες εξεγέρσεις πριν την τελική απελευθέρωση, οι οποίες όμως κατεπνίγησαν. Αυτό όμως δεν επτόησε τους Γιαννιώτες και τους λοιπούς τότε εκστρατεύοντες Έλληνες οι οποίοι, ορμώμενοι από τον πόθο για την απελευθέρωση της πολύπαθης πατρίδος τους, κατάφεραν να αποτινάξουν ολοκληρωτικά τον τουρκικό ζυγό από την πόλη των Ιωαννίνων στις 21 Φεβρουαρίου του 2013.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]