Σογκουνική Ιαπωνία. “Σακόκου”: ένα λαμπρό ιστορικό παράδειγμα αντιστάσεως στην υπονομευτική διείσδυση της χριστιανικής λαίλαπας.

Σχετικώς με την ιστορική επικράτηση του Χριστιανισμού έχει παγιωθεί ένα αφηγηματικό σχήμα σύμφωνα με το οποίο οι άνθρωποι ζούσαν κάποτε στα «σκότη» της ειδωλολατρίας ώσπου, αίφνης, ενεφανίσθησαν κάποιοι «κύριοι», (ιεραπόστολοι), με ένα βιβλίο στο χέρι (την Βίβλο), λέγοντας ωραία λόγια, οπότε οι ειδωλολάτρες «εφωτίσθησαν» και έγιναν αυτομάτως Χριστιανοί, αρκετοί δε εξ αυτών, ησθάνθησαν τόσες «τύψεις» για τις πρότερες ειδωλολατρικές «αυταπάτες» τους, ώστε επεδόθησαν μετά μανίας στην καταστροφή των αρχαίων, παγανιστικών μνημείων τους…  
Πολύ βολικό το παραμύθι για να προβάλλεται, προσηλυτιστικώς, ως ερμηνευτικό σχήμα. Ο Χριστιανισμός βρίθει, ωστόσο, τόσο πολλών ψευδών, αφελών απόψεων και παραλογισμών, ώστε η ανωτέρω εκδοχή ομοιάζει σταγόνα ύδατος εν τω ωκεανώ…. (του παραλόγου…). 

Η ιστορική πραγματικότης είναι εντελώς διαφορετική! Οι υποτιθέμενοι «ανόητοι», που ζούσαν βυθισμένοι στα υποτιθέμενα «σκοτάδια» της πατροπαραδότου θρησκευτικής γραμμής, ηρνήθησαν να την εγκαταλείψουν και εχρειάσθησαν μεγάλα ποσά βίας ώστε να αναγκασθούν  να το πράξουν. Όσοι δε, ηρνήθησαν να ενσωματωθούν, εξηφανίστησαν από προσώπου γης, διότι η «νέα» θρησκεία δεν ηνέχετο ετεροδοξίες, καθώς μόνον ένας θεός όφειλε να υπάρχει στους ουρανούς και μόνο ένα είδος ανθρώπου να κατοικεί στην γη…  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Το ηρωικό Σκρα του 1ου Π.Π. και μία μεταγενέστερη κομμουνιστική θηριωδία που αποσιωπάται.

Το Σκρα είναι ένα ορεινό χωριό στην ελληνοσκοπιανή μεθόριο, επί του όρους Πάικο. Παρά το μικρό μέγεθός του είναι ιδιαίτερα γνωστό λόγω της σημαντικότατης μάχης που διεξήχθη σ’ εκείνη την περιοχή κατά τον Α’  παγκόσμιο πόλεμο ανάμεσα στις δυνάμεις της Αντάντ και τις δυνάμεις των κεντρικών αυτοκρατοριών, στην πραγματικότητα ανάμεσα στον ελληνικό στρατό (εκ μέρους της Αντάντ) και τον Βουλγαρικό στρατό (εκ μέρους των κεντρικών αυτοκρατοριών). Επρόκειτο για την σφοδρότερη και φονικότερη μάχη του λεγομένου μακεδονικού μετώπου. Οι ελληνικές δυνάμεις με απαράμιλλο ηρωισμό, που κατέπληξε τους Γάλλους επιτελείς, κατάφεραν μετά από σκληρές και φονικότατες μάχες να εκπορθήσουν την ορεινή εκείνη τοποθεσία την οποία ήλεγχε ο βουλγαρικός στρατός έχοντάς την τόσο καλά οχυρωμένη (πέραν της φυσικής οχυρώσεως που διέθετε) ώστε εθεωρείτο απόρθητη. Γαλλικές δυνάμεις σε παλαιότερες επιχειρήσεις στην ίδια περιοχή δεν είχαν καταφέρει τίποτε. Ο ελληνικός στρατός όμως, εμφορούμενος από πατριωτική ορμή, καθώς στην ουσία υπεράσπιζαν την γη της Μακεδονίας από την Βουλγαρική επιβουλή, για μια ακόμη φορά συνέτριψε τους Βουλγάρους, καταλαμβάνοντας την στρατηγικής σημασίας τοποθεσίας του Σκρα.

Το Σκρα, όμως, εκτός από τόπο θριάμβου της πολεμικής αρετής των Ελλήνων κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, υπήρξε και τόπος μαρτυρίου ένεκα της ανάνδρου σφαγής αγνών Ελλήνων από τους αιμοδιψείς ανθέλληνες κομμουνιστές οι οποίοι στο μέρος αυτό διέπραξαν ορισμένα από τα φρικτότερα εγκλήματα που διέπραξαν κατά την ανταρσία του συμμοριτοπολέμου.

 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Martin Heidegger: Ὁ κορυφαῖος φιλόσοφος τοῦ 20οῦ αἰῶνος καὶ ἡ σχέσις του μὲ τὸν Ε/Σ.

Σαν σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου του 1889, γεννήθηκε ένας από τους  σημαντικότερους στοχαστές του 20ου αιώνος – για πολλούς, ο κορυφαίος! Πρόκειται για τον Γερμανό φιλόσοφο Martin Heidegger, συγγραφέα του εμβληματικού «Είναι και Χρόνος», έργου που αποτελεί σταθμό στην οντολογική σκέψη, καθώς και πολλών άλλων σημαντικότατων έργων που σφράγισαν την σύγχρονη οντολογία, αισθητική, φιλοσοφία της ιστορίας και επηρέασαν βαθιά πολλούς άλλους φιλοσόφους, όπως ενδεικτικώς τα έργα: «Τι είναι Μεταφυσική», «Η προέλευση του έργου τέχνης», «Εισαγωγή στην Μεταφυσική» κ.λπ.

Αν και ελάχιστοι τόλμησαν να αμφισβητήσουν την αξία του Martin Heidegger ως φιλοσόφου, οι επιθέσεις που δέχτηκε μεταπολεμικώς υπήρξαν σφοδρότατες και δεν έπαυσαν ώς τον θάνατό του! Ο λόγος για την συνεχή αμφισβήτησή του ως προσωπικότητος και την αδυσώπητη πολεμική που εισέπραξε μεταπολεμικώς ήταν ότι είχε διαπράξει ένα βαρύτατο «έγκλημα καθοσιώσεως»: επί εθνικοσοσιαλιστικής διακυβερνήσεως υπήρξε μέλος του N.S.D.A.P. (Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών) και, επιπροσθέτως, είχε δεχθεί για σύντομο διάστημα (στην αρχή της Ε/Σ διακυβερνήσεως) την θέση του Πρύτανη στο πανεπιστήμιο του Freiburg [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Περὶ τοῦ Μίκη Θεοδωράκη…

Λειτούργησε λοιπόν η μουσική του Θεοδωράκη ως μία αντίρροπη δύναμη σε μία εν γένει τάση εξοριενταλισμού της νεοελληνικής κοινωνίας.

Μπορεί μάλιστα συναφώς να παρατηρήσει κανείς ότι, αφ’ ότου ο Θεοδωράκης έπαψε να δημιουργεί και έφυγε από το μουσικό προσκήνιο,  κυριάρχησε πλέον στις μάζες ολοκληρωτικώς η ερεβώδης γυφτοκουλτούρα των αθιγγανοτσιφτοσκυλάδικων, όπως τραγικά διαπιστώνουμε σήμερα.

Η μουσική του Θεοδωράκη είχε καταφανώς επικό χαρακτήρα. Πολλές μελωδίες του ήταν γραμμένες σε ρυθμό εμβατηρίου! Στο αριστουργηματικό ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ υπάρχει ακόμη και μέρος γραμμένο σε ρυθμό τσάμικου! Με την δωρική μάλιστα φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση η μουσική του Θεοδωράκη απογειώθηκε, βρίσκοντας την τέλεια εκφραστική απόδοση ενός ελληνοπρεπούς ηχοχρώματος, λιτού και αρρενωπού.

Έτερο μεγάλο κεφάλαιο της διαδρομής του Θεοδωράκη ήσαν οι πολιτικές ιδέες και ο στοχασμός του. Οι περισσότερες από αυτές, όπως τουλάχιστον αποτυπώνονται σε συνεντεύξεις και κείμενά του, ήταν αναμφιβόλως υγιείς – έστω κι αν ταυτόχρονα έκρυβαν τεράστιες αντιφάσεις. Αν είναι κάτι εντελώς ακατανόητο στα κατά καιρούς λεγόμενά του, αυτό είναι κυρίως το ότι παρέμεινε μέχρι τέλους πιστός σε μία πολιτική ταυτότητα (την κομμουνιστική)  η οποία, κατά τα λοιπά, του ήταν ουσιαστικά εντελώς ξένη! Αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο μυστήριο γύρω από την προσωπικότητά του!

Ο Θεοδωράκης έθεσε το μεγάλο του ταλέντο και το θείο χάρισμα της μουσικής δημιουργικότητάς του στην υπηρεσία μίας ιδεοληψίας, που αντιπροσώπευε τον απόλυτο αντίποδα της ουσίας της μουσικής του!

Πρόβλεψη: Με την επιθετικά αντεθνική-εθνομηδενιστική τροπή της ελληνικής αριστεράς, σε λίγα χρόνια η μουσική του Θεοδωράκη θα καταγγέλλεται ως εθνικιστική ή και φασιστική…

  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Σκέψεις τοῦ Ρένου Ἀποστολίδη ἐξ ἀφορμῆς τοῦ Ἴωνος Δραγούμη.

 

Είναι ένας Μεγαλεξανδρισμός αυτή η ποιότητα, είναι ακριβώς το ηρωίζεσθαι του Κάρλαϋλ. Αλλά η ποιότητα αυτή ή θα είναι η ανάσα μιάς γνήσια και ισχυρότατα ηγετικής στόφας που θα καταφέρη να σύρη πίσω της επαρκείς απλούς Σάντσους, ώστε να αποτελούν αποδοτικό όργανο κρούσεως των πραγμάτων, και τότε θα δημιουργήσουν ιστορία, ή αλλοιώς είναι χαμένοι για χαμένοι, άν δεν περιορισθούν στην απόλυτη προσωπική αποχή, και σε αυτό που λέμε: κάθε λογής καλλιτεχνική δημιουργία.

 

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

31 Ἰουλίου 1920: Ἡμέρα δολοφονίας τοῦ Ἴωνος Δραγούμη.

31η Ιουλίου 1920.

Κατόπιν ανάνδρου δολοφονικής ενέδρας βενιζελικών παραστρατιωτικών – εις αντίποινα της υποτιθεμένης εμπλοκής του στην έν Παρισίοις απόπειρα εναντίον του Βενιζέλου – πεθαίνει σε ηλικία σαρανταενός ετών ο σπουδαίος σκαπανεύς του Νέου Ελληνισμού, Ίων Δραγούμης (1878 – 1920)!

Για τον σπουδαίο αυτό Έλληνα, φλογερό πατριώτη, πολιτικό και διανοητή, ο οποίος ήταν, ας μη λησμονούμε, η ψυχή του Μακεδονικού Αγώνος, έχουν γραφεί συγκινητικά ποιητικά λόγια από δύο κολοσσούς του Ελληνικού πνεύματος, τον Κωστή Παλαμά και τον Νίκο Καζαντζάκη. Ως ελάχιστο φόρο τιμής στην μνήμη του Ανδρός τα παραθέτουμε:

Κωστής Παλαμάς: Νεκρική ωδή στον Ίωνα Δραγούμη

Χαιρετισμός στον Ίωνα Δραγούμη – Ποίημα του Νίκου Καζαντζάκη

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Σκέψεις γιὰ τὴν Ἑλληνικότητα μὲ ἀφορμὴ τὴν πρόσφατη παραγωγὴ περὶ τοῦ μαραθωνίου τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων Ἀθηνῶν (1896).

Προ ολίγων εβδομάδων παρουσιάστηκε στο ευρύ κοινό ένα ντοκυμανταίρ ελληνικής παραγωγής («Εφτά Λεπτά Ψυχής», που σκηνοθέτησε ο Πάνος Βλάχος), το οποίο αποπειράται να φωτίσει τα γεγονότα σχετικά με τον μαραθώνιο δρόμο που έλαβε χώρα στο πλαίσιο των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων που τελέστηκαν στην Αθήνα το 1896. Σ’ αυτή την πρώτη εμφάνιση του μαραθωνίου δρόμου ως νέου αγωνίσματος (που αναβίωνε την θρυλική προσπάθεια του ημεροδρόμου-οπλίτου που διήνυσε την διαδρομή από το πεδίο της μάχης του Μαραθώνος στο Αθηναϊκό άστυ με σκοπό να ενημερώσει τους πολίτες της Αθήνας για την νίκη εναντίον των Περσών) νικητής ήταν ο Σπύρος Λούης, ένας άσημος νερουλάς από το Μαρούσι, ενώ δεύτερος είχε καταταγεί επίσης ένας Έλληνας, ο Χαρίλαος Βασιλάκος, φοιτητής νομικής και ήδη τότε διακεκριμένος δρομέας. Μετά το πέρας των αγώνων είχε αρχίσει να κυκλοφορεῖ μία παραφιλολογία, σύμφωνα με την οποία ο Λούης είχε δήθεν κερδίσει τον αγώνα με άτιμο τρόπο, υποβοηθούμενος από τους διοργανωτές, ώστε να είναι απολύτως εξασφαλισμένη η ελληνική νίκη στον Μαραθώνιο. Η διερεύνηση αυτής της φήμης ήταν το κύριο θέμα της συγκεκριμένης ταινίας.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

26η Ἰουλίου 1922, ἡ κρίσιμη μάχη στὰ Δερβενάκια καὶ ὁ θρίαμβος ὑπὸ τὴν ἀρχιστρατηγίαν τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη

Ἐπέτειος 199 ἐτῶν σήμερα ἀπὸ τὴν κρίσιμη μάχη, ὅπου ἐθριάμβευσε ἡ στρατηγικῆ ἰδιοφυΐα τοῦ μεγάλου Γέρου τῆς Ἐθνεγερσίας!

«Φύσα μαΐστρο δροσερέ κι αέρα του πελάγου,
να πάς τα χαιρετίσματα ‘ς του Δράμαλη την μάνα.

               …

                 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΠΡΟΔΟΣΙΑ 1974 ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ – Ἡ Προδοσία γεννοβολάει Προδοσίαν!

Ἐπὶ τῇ σημερινῇ ἐπετείῳ τῆς ἀπροκαλύπτως προδοτικῆς ὁμιλίας τοῦ Μακαρίου εἰς τὸ Συμβούλιον Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ (19η Ἰουλίου 1974, (πρβλ. https://www.armahellas.com/?p=22670) ὡς καὶ τῆς αὐριανῆς τῆς ἀμέσως ἐπακολουθησάσης τουρκικῆς εἰσβολῆς (20ή Ἰουλίου 1974) καὶ τῆς συναφοῦς σηπτικῆς ἐνσκήψεως τῆς ὀλεθρίου Μεταπολιτεύσεως διὰ τῆς ἐπανόδου τοῦ ἐθνολετῆρος Κ. Καραμανλῆ τὴν 24ην Ἰουλίου 1974, παραπέμπομεν εἰς τὸ προηγούμενον σχετικόν μας συνοπτικὸν δημοσίευμα http://www. armahellas.com/?p=22700

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἰακωβινισμός – τότε καὶ σήμερα…

 Μετὰ τὸ 2:27:00 τῶν «Βορεινῶν Σαλπισμάτων 9» (https://www.youtube.com/watch?v=vr2C3ebkIbk&t=5610s) ἀναφέρομαι εὶς τὸν παλαιόν μου φίλον καὶ συναγωνιστὴν Ἀθανάσιον Κωνσταντίνου, ἀπόστρατον ἀξ/κὸν ἰατρὸν τῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας καὶ νῦν ἀνεξάρτητον εὐρωβουλευτήν.
    Ἔχουμε ἤδη ἀναδημοσιεύσει μίαν γεωπολιτικὴν ἀνάλυσιν ἐκ τῆς μεστῆς σοβαροῦ περιεχομένου ἱστοσελίδος του http://istos.net.gr/ , ὅπου συνεχῶς ἀναρτῶνται ποικίλα ἐνδιαφέροντα ἄρθρα, ἀναλύσεις, εἰδήσεις κ.λπ. καὶ τὴν ὁποίαν οἱ ἐπισκέπται μας παροτρύνονται νὰ ἀναγινώσκουν τακτικῶς πρὸς οὐσιώδη συμπλήρωσιν τῆς ἐνημερώσεώς των.
      Ὁ κ. Ἀθ. Κωνσταντίνου εἶναι πλὴν τῶν ἄλλων καὶ ἐμβριθὴς ἱστοριοδίφης, ἀναδημοσιεύομεν δὲ κατωτέρω πρόσφατον ἄρθρον του (βλ. http://istos.net.gr/page371.html), ὅπου ἔχει ἐπιλέξει ἀφ᾿  ἑνὸς κεντρικήν τινα ἐνδεικτικὴν διὰ τὸ δόγμα δράσεώς των θέσιν (ἀπόσπασμα) τῶν Ἰακωβίνων, δι᾿  ἧς καὶ ἀναγλύφως ἐκτίθεται ὁ ταλμουδικὸς χαρακτὴρ τῆς ἠθολογικῶς μεσανατολικῆς μισαλλοδοξίας τῶν φωστήρων τοῦ ὑλιστικοῦ ταλιμπανισμοῦ, ποὺ ἔκτοτε μεταλλασσόμενος (εἰς μπολσεβικισμόν, κριτικὴν θεωρίαν Φραγκφούρτης, νεοφιλελευθερισμόν, νεομαρξισμὸν καὶ πολιτικὴν ὀρθότητα κ.ο.κ.) καὶ παρ᾿ ὅλας του τὰς γελοίως αὐταναιρετικὰς ἐπικλήσεις «ἀνεκτικότητος, ἐλευθερίας» καὶ λοιπῶν δημοκρατικῶν φουμάρων, ὅλως δ᾿  ἀναντιστοίχως πρὸς τὰ ἐξωραϊστικά του ἀπατηλὰ ἐπιχρίσματα (π.χ. ψευδο-«ἐπιστημονικότητος» ἢ ἄλλου εἴδους «ἀντικειμενικότητος»), παραμένει μέχρι τοῦδε ἀναλλοίωτος, κατὰ περιστάσεις  ἀκόμη σπασμωδικῶς παροξυνόμενος ἢ καὶ ἀπορρίπτων πάντα ἐξωραΐσμὸν καὶ προσωπεῖον·  τὸ ἀπόσπασμα αὐτό, προερχόμενον ἐκ τοῦ Ἰακωβίνου Σαὶν Ζύστ,  εἶναι: «Πρέπει να τιμωρήσετε όχι μόνο τους προδότες, αλλά ακόμα και τους αδιάφορους. Πρέπει να τιμωρήσετε οποιονδήποτε είναι παθητικός στην Δημοκρατία και δεν κάνει τίποτα γι’ αυτήν. Διότι, εφόσον ο Γαλλικός λαός εκδήλωσε τη θέλησή του, οτιδήποτε είναι αντίθετο, είναι εκτός του κυρίαρχου λαού. Ό,τι είναι εκτός του κυρίαρχου είναι εχθρός!»
 

Πρέπει νὰ γίνῃ κατανοητὸν ὅτι ὁ Διαφωτισμός, ἡ συνωμοσία τῶν μυστικῶν ἑταιρειῶν (Μασονία, Ἰλλουμινάτι) καὶ ἡ ὡς “Γαλλικὴ Ἐπανάστασις” γνωστὴ παροξυσμικὴ ἐκτροπὴ οὐσιαστικῶς ἀκριβῶς ἐναντίον τῆς Τάξεως καὶ ἐναντίον τῆς Παραδόσεως ἐστρέφοντο, ἡ ὁποία ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν ἐκρηκτικὴν πληβειακότητα τῶν νεωτεριστῶν ἐνεσαρκοῦτο καλῶς ἢ κακῶς καὶ ὑπὸ τῆς χριστιανικῆς κουλτούρας, ἡ ὁποία εἶχεν ἐνσωματώσει κι ἐπενδυθῆ τὴν Παράδοσιν: Ὁ Γοτθικὸς ναὸς ἵσταται οὕτω ἀπέναντι τῶν ἐργατικῶν πολυκατοικιῶν, αἱ μεσαιωνικαὶ συνοικίαι πόλεων τῆς Γερμανίας ἢ τοῦ Στρασβούργου ἢ τῆς φλαμανδικῆς Brugge ἀπέναντι τῶν ἀραβοειδῶν δημιουργημάτων τῆς καραμανλικῆς ἀντιπαροχῆς τοῦ ᾿60 ἐκφράζοντας τὴν ἀντιπαράθεσιν δύο κόσμων – καὶ ἦτο ἡ (ἔκτοτε!) προελαύνουσα “ἐπανάστασις” καὶ “πρόοδος” ποὺ ἐκπροσωπεῖ κι ἐνσωματώνει τὴν μεσανατολικότητα, ὄχι ἡ τότε κοινὴ χριστιανικὴ κουλτούρα – καὶ παρ᾿ ὅλην τὴν ἐγγενῆ τῆς τελευταίας ἀντιφατικότητα, ἥτις καὶ μοιραίως ὑπέσκαπτε τὴν δύναμιν ἀντιστάσεώς της καὶ τὴν ἔρριξε σταδιακῶς στὸ στρατόπεδον τοῦ Ἐχθροῦ!

 
Τοῦτο ὅμως δὲν ἴσχυε τότε πλήρως, ὅπου ἀκόμη τὸ πνεῦμα ἦτο ζῶν ἔστω καὶ ὑπὸ χριστιανικὸν ἔνδυμα, ὅπως π.χ. εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ Ἰησουΐτου ἀββᾶ Augustin Barruel (1741-1820), συγγράψαντος τῷ 1797 τὸ πεντάτομον ἔργον του «Mémoires pour servir à l’ Histoire du Jacobinisme», ἐξ οὗ τὸ ἀπόσπασμα – τοῦ ὁποίου ὁ χαρακτὴρ εἶναι ὅλως διάφορος Ἰακωβινικοῦ (ἢ καὶ τοῦ Παππικοῦ, ἄλλως τε!) ταλιμπανισμοῦ:
«…η αίρεση των Γιακωβίνων πρέπει πάντα να συνθλίβεται! Είμαι πολύ προσεκτικός, ώστε επιπλέον να προσθέσω: Συντρίβοντας μιαν αίρεση δεν μιμούμαστε τη μανία και τον ανθρωποκτόνο ενθουσιασμό που οδηγεί τους μαθητές της! Να θυμάστε και να λέτε : Η αίρεση είναι ένα τερατώδες ον, αλλά οι οπαδοί της δεν είναι όλοι τέρατα! Ναι, να καταστρέψετε τους Γιακωβίνους, αλλά αφήστε να ζήσει ο άνθρωπος.
Η αίρεση δεν θα υπάρχει πλέον και θα έχει διπλά συντριβεί όταν οι μαθητές της την εγκαταλείψουν για να επανέλθουν στις αρχές της κοινωνίας!»
Ἡ κατάρρευσις τῶν ἐσωτερικῶς ἤδη κατεστραμμένων συμβόλων καὶ ὀχυρῶν τῆς Τάξεως καὶ τῆς Παραδόσεως ἔναντι τῆς κατακλυζούσης ρασιοναλιστικῆς προλεταριακότητος ἢ καὶ ἀφρίζοντος προλεταριακοῦ ρασιοναλισμοῦ ἦτο μοιραία, ἡ μάχη εἶχεν ἤδη χαθῆ ἐκ τῶν ἔνδον…  Τἀνάπαλιν ἡ Ἀνέγερσις, ἂν δὲν εἶναι εἰκονικὴ φετιχιστικὴ πλάνη ἄνευ ἐπαρκοῦς οὐσίας, μόνον ἐκ τῶν ἔνδον δύναται νὰ  ἐπέλθῃ καὶ κυριαρχήσῃ!
 
Ὁ λόγος στὸν κ. Ἀθ. Κωνσταντίνου:    [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἕνα μονάχα θὰ σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλο κανένα – μεθῦστε μὲ τ᾿ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ᾿21! [#8]

8ον ἔνθεμα τῆς  σειρᾶς ἀφιερωμάτων στὴν ἀθάνατη Ἐθνεγερσίαν τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοῦ ἀλλοφύλου ζυγοῦ ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ διακοσίων ἐτῶν

 

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, 1770-1843

 

Θὰ κλείσουμε τὴν σειρὰν τῶν ἐπετειακῶν μουσικῶν μας ἀφιερωμάτων στὴν Ἐθνεγερσία τοῦ 1821 συγκεντρούμενοι εἰς τὸν ἀδιαμφισβητήτως μέγιστον ἥρωα καὶ προσωπικότητα τῆς Ἐπαναστάσεως: τὸν θρυλικὸ “Γέρο τοῦ Μορηᾶ”, τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη!

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἕνα μονάχα θὰ σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλο κανένα – μεθῦστε μὲ τ᾿ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ᾿21! [#7]

7ον ἔνθεμα τῆς  σειρᾶς ἀφιερωμάτων στὴν ἀθάνατη Ἐθνεγερσίαν τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοῦ ἀλλοφύλου ζυγοῦ ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ διακοσίων ἐτῶν

 

 

 

θυσία τν Μποτσαραίων κα ρωικ μορφ τς Λένης το Μπότσαρη

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]