Ιστορία

Ἐμπεριστατωμένη καὶ διαφωτιστικὴ ἱστορικὴ ἀνάλυσις περὶ “ντοπιομακεδονικῆς γλώσσης” ὑπὸ τοῦ Δημ. Εὐαγγελίδη στὰ “Ἐθνολογικά”!

Το αμπετσεντάρ και η μυθολογία του…

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Στην διάρκεια του 18ου αιώνα στον γεωγραφικό χώρο του Βιλαετίου Θεσσαλονίκης και στο νοτιότερο τμήμα του Βιλαετίου Μοναστηρίου, υπήρξε ανάγκη στενότερης επικοινωνίας μεταξύ αλλόγλωσσων πληθυσμών με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα σλαβογενές προφορικό ιδίωμα, με ρίζες σε δυτική βουλγαρική διάλεκτο, στην οποία επήλθαν σημαντικές γραμματικές και φωνητικές αλλαγές (απλοποιήσεις), ενώ προστέθηκε ένα πλήθος ελληνικών, τουρκικών, βλάχικων και αρβανίτικων λέξεων. Προέκυψε έτσι ένα γλωσσικό μέσο επικοινωνίας που κατατάσσεται γλωσσολογικά στην κατηγορία των βοηθητικών γλωσσών πίτζιν(pidgin). Το ιδίωμα αυτό (εντόπια ή εντόπικα όπως το αποκαλούν οι ομιλητές του) προφανώς δεν ταυτίζεται με την βουλγαρική γλώσσα και αυτός ήταν ο λόγος που αναφερόταν από τρίτους (λογοτέχνες, διπλωμάτες κλπ) ως «μακεδονική γλώσσα» με την έννοια ότι μιλιόταν στην Μακεδονία. Από το γεγονός αυτό μέχρι το σημείο ορισμένοι σκοπιανολάγνοι να ισχυρίζονται ότι αυτό αποτελεί απόδειξη ότι η Ελλάδα δεχόταν από παλιά την ύπαρξη σκοπιανής («μακεδονικής») γλώσσας αποτελεί ουρανομήκη ανοησία και φτηνή δικαιολογία αρρωστημένων εγκεφάλων.

Το κρίσιμο στοιχείο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής εντοπίζεται στο θέμα της εθνοτικής κατάταξης αυτών των αλλόφωνων πληθυσμών λόγω εσφαλμένης προσέγγισης, που ταυτίζει την γλώσσα με την συνείδηση και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, αλλά και σήμερα σκοπίμως. Πρέπει να καταστεί απολύτως σαφές ότι οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ ομιλουμένης γλώσσας και εθνοτικού προσδιορισμού πρέπει να αποφευχθεί, όπως μας διδάσκει η διεθνής επιστημονική εμπειρία.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΟΥ

Σὲ κλαίει λαός. Πάντα χλωρὸ νὰ σειέται τὸ χορτάρι

στὸν τόπο ὁποὺ σὲ πλάγιασε τὸ βόλι, ὦ παλληκάρι.

Πανάλαφρος ὁ ὕπνος σου, τοῦ Ἀπρίλη τὰ πουλιά

σὰν τοῦ σπιτιοῦ σου νὰ τ᾿ ἀκοῦς λογάκια καὶ φιλιά!

Καὶ νὰ σοῦ φτάνουν τοῦ χειμῶνα οἱ καταρράχτες,

σὰν τουφεκιοῦ ἀστραπόβροντα καὶ σὰν πολέμου κράχτες.

Πλατειὰ τοῦ ὀνείρου μας ἡ γῆ καὶ ἀπόμακρη. Καὶ γέρνεις

ἐκεῖ καὶ σβιεῖς γοργά…

Ἱερὴ στιγμή. Σὰν πιὸ πλατειὰ τὴν δείχνεις, καὶ τὴν φέρνεις

σὰν πιὸ κοντά!

“… Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς περιγράψω τὴν εὐτυχίαν μου καὶ τὸν ἐνθουσιασμόν μου. Ἄν ὁ Θεὸς μᾶς βοηθήσῃ ὀλίγον, σύντομα θὰ λάβετε γράμμα μου ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην. Ὥστε θάρρος ἀγαπητοί μου γονεῖς, θάρρος καὶ πεποίθησιν, διότι καὶ ἂν νικηθῶμεν, θὰ νικηθῶμεν παλληκαρίσια..”

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Τὰ βασικὰ ῥεύματα τοῦ Μαρξισμοῦ: Ἡ “Σχολὴ τῆς Φρανκφούρτης”

Βιώνοντας και παρατηρώντας την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η δυτική Ευρώπη, ένα βασικό ερώτημα που σίγουρα έχει απασχολήσει τους υγιώς σκεπτόμενους Ευρωπαίους αφορά την προέλευση του απύθμενου μίσους προς τις δυτικές κοινωνίες, τον δυτικό πολιτισμό, τον δυτικό άνθρωπο που επιδεικνύει η διαφόρων αποχρώσεων αριστερά. Είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον μάλιστα το γεγονός ότι το μίσος αυτό είναι πολλαπλασίως μεγαλύτερο ανάμεσα στα διάφορα ρεύματα της “προοδευτικής” “ανανεωτικής”, γνωστής και ως “ροζ” αριστεράς, καθώς και σε αναρχικού τύπου περιθωριακές ομάδες, συγκριτικά με τα όποια λίγα κόμματα ή μεμονωμένα άτομα είναι προσκολλημένα στον ορθόδοξο μαρξισμό. Το ερώτημα σχετικά με το μίσος της αριστεράς είναι ακόμα πιο φλέγον στην χώρα μας, καθώς η παρακμή του πολιτικού συστήματος που επιταχύνθηκε ραγδαία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης έφτασε στο σημείο μηδέν, δηλαδή στην επίσημη παράδοση της εξουσίας στην αριστερά μέσῳ “δημοκρατικών διαδικασιών”.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ ἐν ἐξελίξει γενοκτονία τῶν λευκῶν τῆς Ν. Ἀφρικῆς

Σας παρουσιάζουμε μία συγκλονιστική ταινία τεκμηριώσεως, σουηδικής παραγωγής, με τίτλο ’’The Boer Project’’ και θέμα την εν εξελίξει γενοκτονία της λευκής μειονότητος των Boers της Νοτίου Αφρικής.

Η ταινία πραγματεύεται το κύμα συνεχών επιθέσεων, βασανισμών, βιασμών και δολοφονιών, που συντελούνται εις βάρος των λευκών της Ν. Αφρικής, καθώς και την συνδυασμένη πολιτική, νομοθετική και κοινωνική καταπίεση που υφίστανται με τρόπο δραματικό οι λευκοί κάτοικοι, ιδρυτές και πραγματικοί δημιουργοί του κράτους της Ν. Αφρικής, το οποίο άλλοτε – μέχρις ότου δηλαδή οι λευκοί απώλεσαν την διοίκηση της Ν. Αφρικής – ήταν, με μεγάλη διαφορά, το πιο προηγμένο κράτος της αφρικανικής ηπείρου!

Η εν εξελίξει γενοκτονία του λευκού ευρωπαϊκού πληθυσμού της Ν. Αφρικής (απογόνων κατά βάσιν Ολλανδών προτεσταντών εποίκων που έφθασαν σ’ αυτή την, σχεδόν ακατοίκητη τότε, περιοχή της αφρικανικής ηπείρου, περί τα μέσα του 17ου αιώνος) λαμβάνει χώρα, με αμείωτη ένταση από την εποχή της μεταβολής του εκεί καθεστώτος (1994), τεχνηέντως υποκινουμένη και υποθαλπομένη εκ μέρους της πολιτικής εξουσίας που βρίσκεται πια εξ ολοκλήρου στα χέρια των νέγρων κατοίκων της χώρας, υπό την ανοχή της διεθνούς κοινότητος: Η οποία, αφού συνωμοτικώς και εγκληματικώς υπεκίνησε, χρηματοδότησε και επέσπευσε μέσῳ εμπορικού αποκλεισμού, διεθνών κυρώσεων και εσωτερικού σαμποτάζ την κατάρρευση του καθεστώτος Apartheid, παρακολουθεί τώρα αμέτοχη και αδιάφορη την εξολόθρευση των τελευταίων εναπομεινάντων λευκών.  

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΠΡΟΔΟΣΙΑ 1974 ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ – Ἡ Προδοσία γεννοβολάει Προδοσίαν!

Ἐπὶ τῇ σημερινῇ ἐπετείῳ τῆς ἀπροκαλύπτως προδοτικῆς ὁμιλίας τοῦ Μακαρίου εἰς τὸ Συμβούλιον Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ (19η Ἰουλίου 1974, πρβλ. https://www.armahellas.com/?p=22670) ὡς καὶ τῆς ἀμέσως ἐπακολουθησάσης τουρκικῆς εἰσβολῆς (αὔριον), παραπέμπομεν εἰς τὸ προηγούμενον σχετικόν μας συνοπτικὸν δημοσίευμα  http://www. armahellas.com/?p=22700   

 
 
 
 
– ΠΡΟΣΕΤΙ δὲ εἰς τὰ ἐκεῖ παρατιθέμενα στοιχεῖα προσθέσατε καὶ τὶς συγκλονιστικὲς ἀποκαλύψεις τοῦ (δολοφονηθέντος;) ἐντίμου εἰσαγγελέως Δημητρίου Τσεβᾶ, ποὺ παρετέθησαν ἐδῶ http://dermatas.blogspot. com/2017/10/blog-post_4.html  τὸν  Ὀκτώβριον τοῦ 2017.

Περὶ Βενιζέλου καὶ δημοκρατικῶν (μυθ)ιστοριογράφων.

Όσοι έχουν περάσει από τα δημοκρατικά σχολεία της συγχρόνου Ελλάδος έχουν σαφή γνώση της «πολιτικώς ορθής» ιστοριογραφικής παραδόσεως που έχει επικρατήσει και της εν γένει ιστορικής προσεγγίσεως και αξιολογήσεως όσον αφορά τα κρίσιμα πολιτικά, στρατιωτικά και διπλωματικά γεγονότα των αρχών του ταραχώδους 20ου αιώνος, περιόδου κατά την οποία δεσπόζει, αναμφιβόλως, η πολιτική φυσιογνωμία του Ελευθερίου Βενιζέλου. Δεν θα προκαλούσε έκπληξη λοιπόν αν θα λέγαμε ότι η επίσημη ιστοριογραφική άποψη εμφανίζεται υπέρμετρα μεροληπτική και εγκωμιαστική υπέρ του εν λόγω Κρητικού πολιτικού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως εθνάρχης και ο οποίος, διόλου τυχαίως, προβάλλεται από το σύνολο σχεδόν των συγχρόνων πολιτικών, ιστορικών και δημοσιογράφων (του …δημοκρατικού τόξου) ως το απόλυτο πρότυπο πολιτικού ανδρός και ως γενάρχης όσων αυτοπροσδιορίζονται είτε ως «φιλελεύθεροι» είτε ως «δημοκρατικοί»… Αντιστρόφως η αυτή κατεστημένη ιστοριογραφική τάση έχει πλήρως δαιμονοποιήσει την αντίπαλη του Βενιζέλου ιστορική φυσιογνωμία της ιδίας περιόδου, ήτοι, τον πρίγκηπα και εν συνεχείᾳ βασιλέα, Κωνσταντίνο Α΄.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η ΕΥΓΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Στην εποχή των νεοφιλελευθέρων παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών, όπου η πρόσμειξις, το ανακάτεμα και ο μιγαδισμός ως τάσις αποτελούν τον κανόνα (αν όχι το πρότυπο), το να μιλήσουμε περί της ευγονικής ιδέας αποτελεί «ταμπού» και «ντροπή» (από της ειθισμένης σάπιας, υποκριτικής και ολεθρίας, βδελυράς ψευδο-«ανθρωπιστικής» οπτικής…) ακόμη και σε ψευδο-«παραδοσιακούς» κύκλους.

Η Ευγονία, επιδιώκουσα την βελτίωση του ανθρωπίνου είδους μέσω της εφαρμογής των νόμων της κληρονομικότητος, δεν είναι νέα επιστήμη. Πολλοί αρχαίοι λαοί διεπίστωσαν την μεταβίβαση ατομικών χαρακτήρων, φυσιολογικών ή παθολογικών, των προγόνων εις τους απογόνους. Το οποίον και, βεβαίως, αποτελεί ως βασική γνώση αυτονόητον κτήμα του τελευταίου αγραμμάτου χωρικού ή κτηνοτρόφου – που στέλνει τα παιδιά του στο «σχολείο», ώστε να εγχυθεί εντός των το δηλητήριο της «ανθρωπιστικής διαφώτισης», που θα εκτοπίσει κάθε «επικίνδυνο» για την βρωμερά «πολιτική ορθότητα» απομεινάρι φύσεως, επιγνώσεως, αυτοσυναισθήσεως, αρμονίας, αυτογνωσίας…

  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Θεματικὴ σειρά: “Ὁ Μῦθος τοῦ Αἵματος”

Κατόπιν τῆς ἐπιτυχοῦς κυκλοφορίας τῆς πρώτης ἐκδόσεως (https://www.armahellas.com/?p=24339) τῆς θεματικῆς σειρᾶς “Ὁ Μῦθος τοῦ Αἵματος”, παρουσιάζομεν τὴν δευτέραν ἔκδοσιν, μετὰ εἰδικοῦ προλόγου τοῦ συγγραφέως:

Σε μια εποχή ευθείας επιθέσεως κατά της Παραδόσεως με σκοπό την πλήρη αποδόμηση κάθε εθνικής και φυλετικής ταυτότητος, η εντρύφηση καθ’ ενός μας στην ιστορία του έθνους του και στις επί μέρους πτυχές της αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την διατήρηση ή την αποκατάσταση της επαφής με τις ρίζες μας, επαφή η οποία δυστυχώς τείνει να χαθεί ημέρα με την ημέρα, αλλά και για την διασαφήνιση συγχύσεων και την απόδοση επιβεβλημένων απαντήσεων σε πάσης φύσεως εχθρούς.

Ο αδιάκοπος αυτός Αγών για την επανασύνδεση με τις ρίζες μας, ο οποίος θα οδηγήσει στην αναγέννηση της αυθεντικής μας κουλτούρας, αποκτά ιδιαίτερο βάρος την παρούσα περίοδο κατά την οποία οι ευρωπαϊκές Πατρίδες δέχονται την αθρόα εισβολή αλλοφύλλων, οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως δύναμη κρούσεως από τους υπερμάχους της διαλύσεως και αντικαταστάσεως των λευκών ευρωπαϊκών εθνών από αλλογενείς, εξωευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Κατά την περιόδο αυτή λοιπόν η μελέτη θεμάτων που αναδεικνύουν τους γλωσσικούς, πολιτισμικούς και αξιακούς δεσμούς ανάμεσα στους λευκούς Ευρωπαίους, οι οποίοι δεσμοί ανάγονται προφανώς σε ένα απώτερο φυλετικό δεσμό, είναι χρησιμοτάτη ως πρώτη ύλη για την εμπέδωση μίας οπτικής, η οποία αντιλαμβανόμενη την ενότητα εν τη πολλαπλότητα των επιμέρους εθνικών παραδόσεων, θα ενισχύσει την προσπάθεια για έναν κοινό Αγώνα προς επιβίωση και ανακατάληψη του χαμένου εδάφους.

Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν προχωρούμε στην έκδοση της παρούσης εργασίας με θέμα την *Koryos, έναν πανάρχαιο Άριο θεσμό που ανάγεται στην εποχή που οι Άριες κοινότητες οργανώνοντο με βάση τις ηλικιακές ομάδες και ο οποίος εξεφράσθη με ποικίλες μορφές αναλόγως του έθνους και της εκάστοτε ιστορικής περιόδου. Στις σελίδες της παρουσιάζονται με συνοπτικό τρόπο τα στοιχεία που μαρτυρούν την ύπαρξη του θεσμού αυτού στον χώρο και τον χρόνο, από την Βόρειο Ευρώπη ως το Άριο Ιράν και από την Ελλάδα των ηρωϊκών χρόνων, όπως απεικονίζεται στους μύθους και τις τραγωδίες, ως τα ευρωπαϊκά έθνη του πρωίμου Μεσαίωνος.

E-mail ἐπικοινωνίας: entypo-yliko@armahellas.com

Τὸ ἐπισφράγισμα ἑνὸς προαναγγελθέντος ἐθνικοῦ ἐγκλήματος! Τρίζουν τὰ κόκκαλα τῶν Μακεδονομάχων!

ΜΕΓΙΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ:  το ελληνικό κράτος παραχωρεί το όνομα της Μακεδονίας και αναγνωρίζει τον σλαβογενή πληθυσμό των Σκοπίων ως «Μακεδονικό έθνος» και το εκεί ομιλούμενο βουλγαρίζον σλαβικό ιδίωμα ως «Μακεδονική γλώσσα»!!!

Όπως ήταν αναμενόμενο ότι θα συνέβαινε, οι εθνομηδενιστές εξουσιαστές της ροζ αριστεράς, με την αγαστή επικοινωνιακή σύμπραξη των συστημικών μ.μ.ε., περιφρονώντας επιδεικτικώς την ελληνική ταυτότητα και ιστορία,  αδιαφορώντας για την εθνική αξιοπρέπεια και την πολιτισμική κληρονομιά που ποδοπατούν και αμαυρώνουν, προκαταβολικώς παραγράφοντας τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα τα οποία υπονομεύουν εις το διηνεκές, ενεργώντας τελείως αντίθετα προς την (εκπεφρασμένη μέσω των προσφάτων πρωτοφανώς ογκωδεστάτων συλλαλητηρίων) θέληση της συντριπτικής πλειονότητος του ελληνικού λαού (για τον οποίο υποτίθεται ότι κόπτονται αυτοί οι μεγάλοι …δημοκράτες, αλλά την γνώμη του οποίου απαξιώνουν με τρόπο απολύτως κυνικό, όταν τυγχάνει αυτή να μη συμβαδίζει με τις εθνοκτονικές επιδιώξεις τους), εκτελεί με τρόπο αδίστακτο ένα παλαιάς κομμουνιστικής κοπής συμβόλαιο θανάτου της Μακεδονίας – ως πρωταρχικού συνθετικού στοιχείου της ελληνικής εθνικής ταυτότητος από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα!

  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Βασιλέως ἀριστεία, ἡρωισμοῦ ὕμνησις, θνῄσκουσα αὐτοκρατορία καὶ τὸ ἑλληνικὸν ζήτημα: Σύντομος ἐπισκόπησις τῆς ἐκπνοῆς τοῦ Βυζαντίου.

Σωτήριον ἔτος 1453. Ἡ ἄλλοτε κραταιά, πλέον ὅμως θνήσκουσα αὐτοκρατορία περιστέλλεται εἰς τὰ περίχωρα τῆς δεινῶς πολιορκουμένης Κωνσταντινουπόλεως καί τινα ἐδάφη τῆς Πελοποννήσου (Μυστρᾶς).

Μία ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ καλουμένη Βασιλεύουσα τῶν πόλεων καὶ (διὰ κεφαλαίου πεῖ) Πόλις δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀντιτάξῃ εἰς τὴν κατακλύζουσαν πληθὺν τῶν ὀθωμανικῶν στιφῶν, ὑπολογιζομένην εἰς δέκα μυριάδας ἀνδρῶν, παρὰ ἕνα ἀσήμαντον ἀριθμὸν μαχητῶν. Τὴν ἰδίαν αὐτὴν ἐποχὴν τὰ ἀπειράριθμα μοναστήρια εὐημεροῦν καὶ ἀσφυκτικῶς γέμουν ἀπολέμων ῥιψασπίδων φιλειρηνικῶν προσευχομένων…

Ὁ αὐτοκράτωρ ἀπεγνωσμένως στρέφεται πρὸς τὴν Δύσιν, μισούμενος ὡς «ἑνωτικὸς» ἐκλιπαρεῖ πρὸς συνδρομὴν ἀλλὰ ματαίως. Καὶ ὅτε τελεῖται ἡ καταμέτρησις τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς Πόλεως, ἀναγκάζεται νὰ ἀποδεχθῇ τὴν οἰκτρὰν πραγματικότητα: ἡ πάλαι σφριγῶσα αὐτοκρατορία περιορίζεται τώρᾳ ἐντὸς τῶν τειχῶν τῆς πρωτευούσης καὶ εἰς τὰς αἰχμὰς ἑπτὰ χιλιάδων στρατιωτῶν, ἐκ τῶν ὁποίων πέντε χιλιάδες ἦσαν βυζαντινοὶ καὶ δύο χιλιάδες (σχεδὸν τὸ τρίτον!) δυτικοὶ ὑπὸ τὸν Ἰουστινιάνην. Ὅμως ἡ στρατολόγησις ἐκ τοῦ ἐσωτερικοῦ εἶναι ὅλως ἀδύνατος, οὕτω τὸ βάρος τῆς ὑπερασπίσεως πίπτει κυρίως ἐπὶ τοῦ τελευταίου.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ καύση τῶν βιβλίων

Στις 10 Μαΐου του 1933 οργανώθηκε από ομάδες εθνικοσοσιαλιστών φοιτητών η δημόσια καύση βιβλίων στο Βερολίνο και σε πολλές άλλες πόλεις της Γερμανίας. Ανάμεσα στα βιβλία που παραδόθηκαν στην πυρά βρισκόταν προπαγανδιστικά κείμενα σοσιαλιστών/μαρξιστών, κυρίως Εβραίων, έργα παρακμιακής/περιθωριακής φύσεως, έργα διεθνιστικού/πασιφιστικού περιεχομένου, και κάποια άλλα έργα που οδηγήθηκαν στην πυρά είτε λόγω των γενικών πολιτικών πεποιθήσεων των συγγραφέων τους είτε επειδή ήταν αντίθετα προς την Αρία ηθική και αισθητική που προσπαθούσε να αναστήσει ο εθνικοσοσιαλισμός. Αν και η καύση βιβλίων και γενικότερα η καταστροφή έργων τέχνης σε καμία περίπτωση δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο στην ιστορία, τα γεγονότα του 1933 έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στα πλαίσια της τεράστιας εκστρατείας δαιμονοποιήσεως της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας που ξεκίνησε μετά το τέλος του Β’ Π.Π. και συνεχίζεται με αμείωτη, αν όχι αυξανόμενη, ένταση στις ημέρες μας.

 

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ὁ ἀκομβίωτος …«στρατάρχης», ἡ σημειολογία τοῦ ραγιαδισμοῦ καὶ ἡ δύναμις τῆς αἰσθητικῆς.

Η σημειολογία ή σημειωτική, όπως προτιμούν πλέον να την ονομάζουν οι ειδικοί του συγκεκριμένου επιστημονικού κλάδου (αντιγράφοντας εκ του εισαγωγικού κειμένου του ιστοτόπου της Ελληνικής Σημειωτικής Εταιρείας: http://hellenic-semiotics.gr/) ορίζεται ως: «[…] η επιστημονική περιοχή που μελετάει σε βάθος όλα τα φαινόμενα του πολιτισμού στις σημερινές κοινωνίες, αλλά και στις κοινωνίες του παρελθόντος, ως συστήματα σημείων. Αντικείμενα μελέτης της σημειωτικής είναι ανάμεσα σε άλλα η καθημερινή συμπεριφορά, τα νοήματα που επικοινωνούν οι χειρονομίες και ο τρόπος ένδυσης, οι δομές της ποίησης και της λογοτεχνίας, ο τρόπος που επικοινωνούν η μουσική, η ζωγραφική και οι λοιπές τέχνες, τα μηνύματα που μας εκπέμπουν το θέατρο, ο κινηματογράφος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και τα βιώματα από την αρχιτεκτονική και γενικότερα τον κτισμένο χώρο. […]».

Είναι πράγματι η σημειωτική, για όσους έχουν εντρυφήσει στην γοητευτικά οξυδερκή οπτική και τις μεθόδους της, ένα εργαλείο εξαιρετικώς χρήσιμο στην πορεία προσεγγίσεως και κατανοήσεως ποικίλων κοινωνικών και ιστορικών φαινομένων, της πολιτικής συμπεριλαμβανομένης – ιδίως δε αυτής! 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]