Βιώνοντας και παρατηρώντας την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η δυτική Ευρώπη, ένα βασικό ερώτημα που σίγουρα έχει απασχολήσει τους υγιώς σκεπτόμενους Ευρωπαίους αφορά την προέλευση του απύθμενου μίσους προς τις δυτικές κοινωνίες, τον δυτικό πολιτισμό, τον δυτικό άνθρωπο που επιδεικνύει η διαφόρων αποχρώσεων αριστερά. Είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον μάλιστα το γεγονός ότι το μίσος αυτό είναι πολλαπλασίως μεγαλύτερο ανάμεσα στα διάφορα ρεύματα της “προοδευτικής” “ανανεωτικής”, γνωστής και ως “ροζ” αριστεράς, καθώς και σε αναρχικού τύπου περιθωριακές ομάδες, συγκριτικά με τα όποια λίγα κόμματα ή μεμονωμένα άτομα είναι προσκολλημένα στον ορθόδοξο μαρξισμό. Το ερώτημα σχετικά με το μίσος της αριστεράς είναι ακόμα πιο φλέγον στην χώρα μας, καθώς η παρακμή του πολιτικού συστήματος που επιταχύνθηκε ραγδαία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης έφτασε στο σημείο μηδέν, δηλαδή στην επίσημη παράδοση της εξουσίας στην αριστερά μέσῳ “δημοκρατικών διαδικασιών”.
Σας παρουσιάζουμε μία συγκλονιστική ταινία τεκμηριώσεως, σουηδικής παραγωγής, με τίτλο ’’The Boer Project’’ και θέμα την εν εξελίξει γενοκτονία της λευκής μειονότητος των Boers της Νοτίου Αφρικής.
Η ταινία πραγματεύεται το κύμα συνεχών επιθέσεων, βασανισμών, βιασμών και δολοφονιών, που συντελούνται εις βάρος των λευκών της Ν. Αφρικής, καθώς και την συνδυασμένη πολιτική, νομοθετική και κοινωνική καταπίεση που υφίστανται με τρόπο δραματικό οι λευκοί κάτοικοι, ιδρυτές και πραγματικοί δημιουργοί του κράτους της Ν. Αφρικής, το οποίο άλλοτε – μέχρις ότου δηλαδή οι λευκοί απώλεσαν την διοίκηση της Ν. Αφρικής – ήταν, με μεγάλη διαφορά, το πιο προηγμένο κράτος της αφρικανικής ηπείρου!
Η εν εξελίξει γενοκτονία του λευκού ευρωπαϊκού πληθυσμού της Ν. Αφρικής (απογόνων κατά βάσιν Ολλανδών προτεσταντών εποίκων που έφθασαν σ’ αυτή την, σχεδόν ακατοίκητη τότε, περιοχή της αφρικανικής ηπείρου, περί τα μέσα του 17ου αιώνος) λαμβάνει χώρα, με αμείωτη ένταση από την εποχή της μεταβολής του εκεί καθεστώτος (1994), τεχνηέντως υποκινουμένη και υποθαλπομένη εκ μέρους της πολιτικής εξουσίας που βρίσκεται πια εξ ολοκλήρου στα χέρια των νέγρων κατοίκων της χώρας, υπό την ανοχή της διεθνούς κοινότητος: Η οποία, αφού συνωμοτικώς και εγκληματικώς υπεκίνησε, χρηματοδότησε και επέσπευσε μέσῳ εμπορικού αποκλεισμού, διεθνών κυρώσεων και εσωτερικού σαμποτάζ την κατάρρευση του καθεστώτος Apartheid, παρακολουθεί τώρα αμέτοχη και αδιάφορη την εξολόθρευση των τελευταίων εναπομεινάντων λευκών.
Όσοι έχουν περάσει από τα δημοκρατικά σχολεία της συγχρόνου Ελλάδος έχουν σαφή γνώση της «πολιτικώς ορθής» ιστοριογραφικής παραδόσεως που έχει επικρατήσει και της εν γένει ιστορικής προσεγγίσεως και αξιολογήσεως όσον αφορά τα κρίσιμα πολιτικά, στρατιωτικά και διπλωματικά γεγονότα των αρχών του ταραχώδους 20ου αιώνος, περιόδου κατά την οποία δεσπόζει, αναμφιβόλως, η πολιτική φυσιογνωμία του Ελευθερίου Βενιζέλου. Δεν θα προκαλούσε έκπληξη λοιπόν αν θα λέγαμε ότι η επίσημη ιστοριογραφική άποψη εμφανίζεται υπέρμετρα μεροληπτική και εγκωμιαστική υπέρ του εν λόγω Κρητικού πολιτικού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως εθνάρχης και ο οποίος, διόλου τυχαίως, προβάλλεται από το σύνολο σχεδόν των συγχρόνων πολιτικών, ιστορικών και δημοσιογράφων (του …δημοκρατικού τόξου) ως το απόλυτο πρότυπο πολιτικού ανδρός και ως γενάρχης όσων αυτοπροσδιορίζονται είτε ως «φιλελεύθεροι» είτε ως «δημοκρατικοί»… Αντιστρόφως η αυτή κατεστημένη ιστοριογραφική τάση έχει πλήρως δαιμονοποιήσει την αντίπαλη του Βενιζέλου ιστορική φυσιογνωμία της ιδίας περιόδου, ήτοι, τον πρίγκηπα και εν συνεχείᾳ βασιλέα, Κωνσταντίνο Α΄.
Στην εποχή των νεοφιλελευθέρων παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών, όπου η πρόσμειξις, το ανακάτεμα και ο μιγαδισμός ως τάσις αποτελούν τον κανόνα (αν όχι το πρότυπο), το να μιλήσουμε περί της ευγονικής ιδέας αποτελεί «ταμπού» και «ντροπή» (από της ειθισμένης σάπιας, υποκριτικής και ολεθρίας, βδελυράς ψευδο-«ανθρωπιστικής» οπτικής…) ακόμη και σε ψευδο-«παραδοσιακούς» κύκλους.
Η Ευγονία, επιδιώκουσα την βελτίωση του ανθρωπίνου είδους μέσω της εφαρμογής των νόμων της κληρονομικότητος, δεν είναι νέα επιστήμη. Πολλοί αρχαίοι λαοί διεπίστωσαν την μεταβίβαση ατομικών χαρακτήρων, φυσιολογικών ή παθολογικών, των προγόνων εις τους απογόνους. Το οποίον και, βεβαίως, αποτελεί ως βασική γνώση αυτονόητον κτήμα του τελευταίου αγραμμάτου χωρικού ή κτηνοτρόφου – που στέλνει τα παιδιά του στο «σχολείο», ώστε να εγχυθεί εντός των το δηλητήριο της «ανθρωπιστικής διαφώτισης», που θα εκτοπίσει κάθε «επικίνδυνο» για την βρωμερά «πολιτική ορθότητα» απομεινάρι φύσεως, επιγνώσεως, αυτοσυναισθήσεως, αρμονίας, αυτογνωσίας…
Σε μια εποχή ευθείας επιθέσεως κατά της Παραδόσεως με σκοπό την πλήρη αποδόμηση κάθε εθνικής και φυλετικής ταυτότητος, η εντρύφηση καθ’ ενός μας στην ιστορία του έθνους του και στις επί μέρους πτυχές της αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την διατήρηση ή την αποκατάσταση της επαφής με τις ρίζες μας, επαφή η οποία δυστυχώς τείνει να χαθεί ημέρα με την ημέρα, αλλά και για την διασαφήνιση συγχύσεων και την απόδοση επιβεβλημένων απαντήσεων σε πάσης φύσεως εχθρούς.
Ο αδιάκοπος αυτός Αγών για την επανασύνδεση με τις ρίζες μας, ο οποίος θα οδηγήσει στην αναγέννηση της αυθεντικής μας κουλτούρας, αποκτά ιδιαίτερο βάρος την παρούσα περίοδο κατά την οποία οι ευρωπαϊκές Πατρίδες δέχονται την αθρόα εισβολή αλλοφύλλων, οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως δύναμη κρούσεως από τους υπερμάχους της διαλύσεως και αντικαταστάσεως των λευκών ευρωπαϊκών εθνών από αλλογενείς, εξωευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Κατά την περιόδο αυτή λοιπόν η μελέτη θεμάτων που αναδεικνύουν τους γλωσσικούς, πολιτισμικούς και αξιακούς δεσμούς ανάμεσα στους λευκούς Ευρωπαίους, οι οποίοι δεσμοί ανάγονται προφανώς σε ένα απώτερο φυλετικό δεσμό, είναι χρησιμοτάτη ως πρώτη ύλη για την εμπέδωση μίας οπτικής, η οποία αντιλαμβανόμενη την ενότητα εν τη πολλαπλότητα των επιμέρους εθνικών παραδόσεων, θα ενισχύσει την προσπάθεια για έναν κοινό Αγώνα προς επιβίωση και ανακατάληψη του χαμένου εδάφους.
Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν προχωρούμε στην έκδοση της παρούσης εργασίας με θέμα την *Koryos, έναν πανάρχαιο Άριο θεσμό που ανάγεται στην εποχή που οι Άριες κοινότητες οργανώνοντο με βάση τις ηλικιακές ομάδες και ο οποίος εξεφράσθη με ποικίλες μορφές αναλόγως του έθνους και της εκάστοτε ιστορικής περιόδου. Στις σελίδες της παρουσιάζονται με συνοπτικό τρόπο τα στοιχεία που μαρτυρούν την ύπαρξη του θεσμού αυτού στον χώρο και τον χρόνο, από την Βόρειο Ευρώπη ως το Άριο Ιράν και από την Ελλάδα των ηρωϊκών χρόνων, όπως απεικονίζεται στους μύθους και τις τραγωδίες, ως τα ευρωπαϊκά έθνη του πρωίμου Μεσαίωνος.
ΜΕΓΙΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ: το ελληνικό κράτος παραχωρεί το όνομα της Μακεδονίας και αναγνωρίζει τον σλαβογενή πληθυσμό των Σκοπίων ως «Μακεδονικό έθνος» και το εκεί ομιλούμενο βουλγαρίζον σλαβικό ιδίωμα ως «Μακεδονική γλώσσα»!!!
Όπως ήταν αναμενόμενο ότι θα συνέβαινε, οι εθνομηδενιστές εξουσιαστές της ροζ αριστεράς, με την αγαστή επικοινωνιακή σύμπραξη των συστημικών μ.μ.ε., περιφρονώντας επιδεικτικώς την ελληνική ταυτότητα και ιστορία, αδιαφορώντας για την εθνική αξιοπρέπεια και την πολιτισμική κληρονομιά που ποδοπατούν και αμαυρώνουν, προκαταβολικώς παραγράφοντας τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα τα οποία υπονομεύουν εις το διηνεκές, ενεργώντας τελείως αντίθετα προς την (εκπεφρασμένη μέσω των προσφάτων πρωτοφανώς ογκωδεστάτων συλλαλητηρίων) θέληση της συντριπτικής πλειονότητος του ελληνικού λαού (για τον οποίο υποτίθεται ότι κόπτονται αυτοί οι μεγάλοι …δημοκράτες, αλλά την γνώμη του οποίου απαξιώνουν με τρόπο απολύτως κυνικό, όταν τυγχάνει αυτή να μη συμβαδίζει με τις εθνοκτονικές επιδιώξεις τους), εκτελεί με τρόπο αδίστακτο ένα παλαιάς κομμουνιστικής κοπής συμβόλαιο θανάτου της Μακεδονίας – ως πρωταρχικού συνθετικού στοιχείου της ελληνικής εθνικής ταυτότητος από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα!
Στις 10 Μαΐου του 1933 οργανώθηκε από ομάδες εθνικοσοσιαλιστών φοιτητών η δημόσια καύση βιβλίων στο Βερολίνο και σε πολλές άλλες πόλεις της Γερμανίας. Ανάμεσα στα βιβλία που παραδόθηκαν στην πυρά βρισκόταν προπαγανδιστικά κείμενα σοσιαλιστών/μαρξιστών, κυρίως Εβραίων, έργα παρακμιακής/περιθωριακής φύσεως, έργα διεθνιστικού/πασιφιστικού περιεχομένου, και κάποια άλλα έργα που οδηγήθηκαν στην πυρά είτε λόγω των γενικών πολιτικών πεποιθήσεων των συγγραφέων τους είτε επειδή ήταν αντίθετα προς την Αρία ηθική και αισθητική που προσπαθούσε να αναστήσει ο εθνικοσοσιαλισμός. Αν και η καύση βιβλίων και γενικότερα η καταστροφή έργων τέχνης σε καμία περίπτωση δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο στην ιστορία, τα γεγονότα του 1933 έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στα πλαίσια της τεράστιας εκστρατείας δαιμονοποιήσεως της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας που ξεκίνησε μετά το τέλος του Β’ Π.Π. και συνεχίζεται με αμείωτη, αν όχι αυξανόμενη, ένταση στις ημέρες μας.
Η σημειολογία ή σημειωτική, όπως προτιμούν πλέον να την ονομάζουν οι ειδικοί του συγκεκριμένου επιστημονικού κλάδου (αντιγράφοντας εκ του εισαγωγικού κειμένου του ιστοτόπου της Ελληνικής Σημειωτικής Εταιρείας: http://hellenic-semiotics.gr/) ορίζεται ως: «[…] η επιστημονική περιοχή που μελετάει σε βάθος όλα τα φαινόμενα του πολιτισμού στις σημερινές κοινωνίες, αλλά και στις κοινωνίες του παρελθόντος, ως συστήματα σημείων. Αντικείμενα μελέτης της σημειωτικής είναι ανάμεσα σε άλλα η καθημερινή συμπεριφορά, τα νοήματα που επικοινωνούν οι χειρονομίες και ο τρόπος ένδυσης, οι δομές της ποίησης και της λογοτεχνίας, ο τρόπος που επικοινωνούν η μουσική, η ζωγραφική και οι λοιπές τέχνες, τα μηνύματα που μας εκπέμπουν το θέατρο, ο κινηματογράφος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και τα βιώματα από την αρχιτεκτονική και γενικότερα τον κτισμένο χώρο. […]».
Είναι πράγματι η σημειωτική, για όσους έχουν εντρυφήσει στην γοητευτικά οξυδερκή οπτική και τις μεθόδους της, ένα εργαλείο εξαιρετικώς χρήσιμο στην πορεία προσεγγίσεως και κατανοήσεως ποικίλων κοινωνικών και ιστορικών φαινομένων, της πολιτικής συμπεριλαμβανομένης – ιδίως δε αυτής!
Η άγνοιά μας τόσο για τους υπέρ της Ανεξαρτησίας από το 1821 αγώνες της Μακεδονίας, όσο και για όλες τις μετά το 1880 μέχρι και της ενάρξεως του Μακεδονικού Αγώνος επαναστάσεις και εξεγέρσεις των βορείων Ελλήνων είναι στους περισσότερους από εμάς σχεδόν απόλυτος. Οφείλουμε να γνωρίζουμε άπαντες το ενιαίο της εθνικής πολεμικής προσπαθείας, από Δουνάβεως έως Κρήτης, ολοκλήρου του Ελληνισμού και πρέπει να αποκατασταθεί στην συνείδηση όλων μας το εύρος του αγώνος. Ο αρματολισμός και η κλεφτουριά αναστήθηκε και ανδρώθηκε στην Μακεδονία και Θεσσαλία ένεκα της ασφαλείας, την οποία παρείχαν οι σύνθετοι ορεινοί όγκοι της Δυτικής Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Βορείου και Δυτικής/Νοτίου Θεσσαλίας. Τα ιστορικώς δε γνωστά αρματωλίκια ήσαν δεκαεπτά, άπαντα εις την Δυτική Μακεδονία, Θεσσαλία, Ήπειρο και δυο μόνον εις την Αιτωλοακαρνανία. Οι εξεγέρσεις της Μακεδονίας και γενικότερα της Βορείου Ελλάδος άρχονται από το 1495, όταν επρόκειτο ο Κάρολος ο Η΄ να εκστρατεύση εναντίον της Τουρκίας. Η ορμή των εξεγερμένων ήταν τόση, ώστε ο σουλτάνος Βαγιαζήτ, αφού μετέφερε τα γυναικόπαιδα στην Ασία, ετοιμάστηκε για την μεταφορά της πρωτευούσης του. Ματαιωθείσης δε της εκστρατείας του Καρόλου, η Θράκη και η Μακεδονία σχεδόν ηρημώθησαν διά πυρός και σιδήρου. Το 1571 εξηγέρθησαν η Μακεδονία, η ηπειρωτική Ελλάς και τα νησιά μετά της Πελοποννήσου. Τότε, και παρά την ήττα της τουρκικής αρμάδας στην Ναύπακτο, 30.000 Έλληνες εκ Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής εθανατώθησαν στην Κωνσταντινούπολη. Το 1710 εξέγερση με επί κεφαλής τον Μπίτουλα εκ Πισοδερίου, υποκινούμενον υπό του Τσάρου Πέτρου του Μεγάλου. Το 1748-49 οι Ορεσίβιοι άνδρες κατέλαβαν τις βόρειες Σποράδες, εναυπήγησαν καταδρομικό στόλο και ερήμωσαν λαφυραγωγούντες τις τουρκικές παράλιες πόλεις, από Λιτοχώρου έως Ελλησπόντου. Το 1771 επανάστασις κατά τα Ορλωφικά. Επίσης το 1782, επί Τσαρίνας Αικατερίνης, εξεγείρονται τα δεκαεπτά αρματωλίκια και για πρώτη φορά απωθούν και νικούν τα τακτικά αλβανοτουρκικά στρατεύματα του Αλή Τεπελενλή. Το 1803, μετά την Ρωσοτουρκική ειρήνη, ο Αλής στρέφεται κατά των συνημμένων δεκαεπτά αρματολικίων, τα οποία ηττώνται και βρίσκουν καταφύγιο στις βορείους Σποράδες.
Βιώνοντας και παρατηρώντας την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η δυτική Ευρώπη, ένα βασικό ερώτημα που σίγουρα έχει απασχολήσει τους υγιώς σκεπτόμενους Ευρωπαίους αφορά την προέλευση του απύθμενου μίσους προς τις δυτικές κοινωνίες, τον δυτικό πολιτισμό, τον δυτικό άνθρωπο που επιδεικνύει η διαφόρων αποχρώσεων αριστερά. Είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον μάλιστα το γεγονός ότι το μίσος αυτό είναι πολλαπλασίως μεγαλύτερο ανάμεσα στα διάφορα ρεύματα της “προοδευτικής” “ανανεωτικής”, γνωστής και ως “ροζ” αριστεράς, καθώς και σε αναρχικού τύπου περιθωριακές ομάδες, συγκριτικά με τα όποια λίγα κόμματα ή μεμονωμένα άτομα είναι προσκολλημένα στον ορθόδοξο μαρξισμό. Το ερώτημα σχετικά με το μίσος της αριστεράς είναι ακόμα πιο φλέγον στην χώρα μας, καθώς η παρακμή του πολιτικού συστήματος που επιταχύνθηκε ραγδαία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης έφτασε στο σημείο μηδέν, δηλαδή στην επίσημη παράδοση της εξουσίας στην αριστερά μέσῳ “δημοκρατικών διαδικασιών”.
