Πένθος διαρκείας γιὰ τὴν θνήσκουσα Εὐρώπη…
… Γιατί οι μουσουλμάνοι μετανάστες δεν επιδιώκουν να εγκατασταθούν στην πάμπλουτη Σαουδική Αραβία, στα πάμπλουτα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο πάμπλουτο Κατάρ, στο Κουβέιτ και ούτω καθ᾿ εξής; Εκεί θα εύρισκαν ομοφύλους, ομογλώσσους, ομοεθνείς (Άραβες) – και, σε κάθε περίπτωση, ομοθρήσκους. Δεν επιχειρούν όμως κάτι τέτοιο, όπως θα φάνταζε ως η προφανής εύλογη επιλογή!
– Διότι πραγματικός στόχος τους είναι η Ευρώπη και μόνον η Ευρώπη, διότι εκείνοι που τους προωθούν τους διοχετεύουν σκοπίμως και αποκλειστικώς στην Ευρώπη, ακριβώς επειδή εκείνοι θέλουν να ΑΛΩΣΟΥΝ και ΑΛΛΟΙΩΣΟΥΝ την Ευρώπη!
Για όλους αυτούς τους λόγους δικαιολογείται συνεχές πένθος. Πένθος για την θνήσκουσα Ευρώπη! [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η πρώτη ανάρτησή μας για το νέο έτος 2023 επιλέγουμε σκοπίμως να έχει ως θέμα της την συνταρακτική εικόνα της δημογραφίας. Διότι αποτελεί ζήτημα υπαρξιακής απειλής για τον Ελληνισμό!
Έχουμε πολλάκις αναφερθεί στην κολοσσιαία επιστημονικοφανή μπαρούφα, η οποία έχει εξελιχθεί σε έναν θεμελιώδη και στερεοτυπικώς διατυμπανιζόμενο μύθο, που καταλαμβάνει περίοπτη θέση στην διεθνή πολιτική και δημοσιογραφική ατζέντα των τελευταίων ετών.
Πέρασε σχεδόν απαρατήρητη μία είδηση τεραστίας σημασίας. Όπως ανεκοινώθη, διά στόματος του Γενικού Γραμματέως του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, με έναν τόνο περίπου θριαμβευτικό (;), ένα μωρό που γεννήθηκε στις 15.11.2022, ήταν αυτό που έκανε τον παγκόσμιο πληθυσμό να ξεπεράσει τον αριθμό – ορόσημο των 8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων! Το μωρό αυτό, σύμφωνα με τον Γκουτιέρες, γεννήθηκε στην Δομινικανή Δημοκρατία κάτι προφανώς συμβολικό προκειμένου να επισημανθεί ότι η συντριπτική πλειονότητα των περιοχών της γης που ευθύνονται για αυτή την πληθυσμιακή έκρηξη του πλανήτη είναι περιοχές που κατοικούνται από μη λευκούς. Στην περίπτωση της Δομινικανής Δημοκρατίας εν προκειμένω, δηλαδή ενός κράτους της Καραϊβικής, λιγότερο από το ένα τρίτο του πληθυσμού είναι λευκοί (απόγονοι αποίκων) ενώ τα δύο τρίτα είναι νέγροι και μιγάδες…
Υπάρχουν χρονικά διαστήματα στην παγκόσμια ιστορία κατά τα οποία ο χρόνος φαίνεται να πυκνώνει, ήτοι, περίοδοι κατά τις οποίες η ροή βαρυσημάντων γεγονότων, που επιφέρουν βαθιές μεταβολές στο πλανητικό γίγνεσθαι, καθίσταται καταιγιστική! Τέτοιες περίοδοι, εκ των υστέρων τουλάχιστον, ορίζονται ως ιστορικές καμπές, ιδίως μάλιστα εκ μέρους όσων αντιλαμβάνονται την ακολουθία των γεγονότων που αποκαλούμε «ιστορία» ως μία πορεία διαγράφουσα κυκλική (ή σπειροειδή) κίνηση.
Είναι γνωστό από παλιά στους δημοσιογραφικούς κύκλους το κλισέ ότι «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου ελλείμματος, τα δημοσιογραφικά αντίμετρα προσέλκυσης του κοινού παρέπεμπαν συνήθως στην θεματολογική σταθερά που συνοψίζεται στο εγγυημένο τρίπτυχο εντυπωσιασμού: «αίμα, σπέρμα, στέμμα»… 
Αμέτρητα είναι τα περιστατικά δολοφονικών επιθέσεων ισλαμιστών οι οποίοι βρίσκονται στην Ευρώπη υπό το καθεστώς του «πρόσφυγα» ή του «μετανάστη». Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, δράστες των δολοφονικών επιθέσεων είναι μουσουλμάνοι μετανάστες (ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής) οι οποίοι είναι πολιτογραφημένοι στις ευρωπαϊκές χώρες διαμονής τους, ακόμα και μετανάστες δεύτερης γενιάς, άτομα δηλαδή που γεννήθηκαν και ανατράφηκαν στην Ευρώπη, έχοντας διέλθει όλα τα στάδια της δήθεν «προσαρμογής» και «ενσωμάτωσης», έχοντας δεχθεί τις επιδράσεις της («δημοκρατικής», «πολυπολιτισμικής») «εκπαίδευσης» και του ιδεολογικού σφυροκοπήματος περί κοινωνικής «ανεκτικότητας» και «αλληλεγγύης»! Τα θύματα βεβαίως όλων αυτών των επιθέσεων είναι πάντοτε ντόπιοι λευκοί Ευρωπαίοι.
Βρισκόμαστε σε μία εποχή, κατά την οποία, η αφελληνισμένη κάστα πολιτικάντηδων που ασκεί την εξουσία στο ελλαδικό κράτος, ουδόλως ενδιαφέρεται για την προκοπή, την ευημερία και την μακροημέρευση του ελληνικού έθνους, ούτε βεβαίως γοητεύεται από το ένδοξο παρελθόν και τις προαιώνιες παραδόσεις του. Αντ’ αυτού, η υποτιθεμένη πολιτική «ηγεσία», με σκόπιμο και διαρκώς εντεινόμενο τρόπο, υπονομεύει εκ βάθρων τον ελληνισμό, τόσο σε πνευματικό όσο και σε βιολογικό επίπεδο. Οι υπονομευτικές ενέργειες δεν περιορίζονται σε πρακτικά διαχειριστικά ζητήματα∙ αφορούν και το επίπεδο της σημειολογίας επίσης, αφού στις εθνοαποδομητικές επιλογές των εξουσιαστών πολύ συχνά είναι ευδιάκριτος ο συμβολισμός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου είδους συμβολισμού ήταν η επιλογή του τόπου υπογραφής της προδοτικής συμφωνίας εκχωρήσεως της ελληνικής ιστορικής ταυτότητας της Μακεδονίας μας στους Σκοπιανούς (Πρέσπες). Η επιλογή των Πρεσπών (από τους κομμουνιστές που προώθησαν την προδοτική συμφωνία) ως τόπου υπογραφής της κατάπτυστης “συμφωνίας”, κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν, αφού η ευρύτερη περιοχή των Πρεσπών απετέλεσε ένα από τα τελευταία προπύργια του συμμοριτισμού το 1949 καθώς εκεί δόθηκαν οι τελευταίες μάχες που επισφράγισαν την στρατιωτική συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας από τον ελληνικό εθνικό στρατό. Ωστόσο βλέπουμε ότι η τακτική της βεβηλώσεως ιστορικών τοποθεσιών, όπου έλαβαν χώρα αιματηροί εθνικοί αγώνες, δεν αποτελεί προνόμιο της εμετικής ροζ αριστεράς, καθώς στην ίδια γραμμή κινείται και η εξ ίσου άθλια αστική δεξιά, η οποία, με περισσή μάλιστα υποκρισία, συνηθίζει, με τρόπο αισχρά φαρισαϊκό και κίβδηλο, να διακοσμεί την εξόχως αντεθνική πολιτική της με κούφιες λέξεις όπως «εθνικό καθήκον», «πατριωτισμός», κλπ, που τίποτε απολύτως δεν σημαίνουν σε όσους υποκριτικώς τις προφέρουν, αποβλέποντας απλώς και μόνον στην αισχρή εξαπάτηση των αφελών ψηφοφόρων και χειροκροτητών τους…