“ΣΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΕΣΤΑΘΗΝ ΚΙ ΕΝΟΙΩΣΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ” – ΩΔΗ ΜΝΗΜΗΣ Κ. ΜΠΑΪΚΟYΣΗ

Σε μία χώρα, όπως η σύγχρονη Ελλάς, που βρίσκεται, αναμφιβόλως, στο τελευταίο σκαλί του ξεπεσμού… Σε μία χώρα που βρίθει παντοειδών μειοδοτών και προδοτών… Με έναν “λαό” που μοιάζει να έχει παραιτηθεί και να επιζητά την οριστική (αυτο-)εξάλειψή του από την ιστορία… Με μία κοινωνία σάπια ως το μεδούλι, όπου κυριαρχούν οι κάθε λογής ανθέλληνες, κίναιδοι και διεστραμμένοι, οι οποίοι βρίσκουν δυστυχώς ελεύθερο πεδίο εκπομπής της βιοψυχικής ανωμαλίας των, θα περίμενε κανείς ότι, την υστάτη ώρα, θα ανεδεικνύετο μία δύναμις, ένα ρεύμα αντιστάσεως, με εθνικά χαρακτηριστικά, το οποίο θα ανελάμβανε την επείγουσα αποστολή ανασχέσεως της θανασίμου προδιαγεγραμμένης πορείας προς την ολοσχερή καταστροφή! Και θα περίμενε κανείς ότι αυτή η δύναμις αντιστάσεως θα ανεδεικνύετο από τον εθνικό χώρο…

Δυστυχώς όμως, τα πράγματα δείχνουν εξαιρετικώς δυσμενή, διότι αυτός ο χώρος (ο λεγόμενος “εθνικός” χώρος) είναι φαλκιδευμένος και ναρκοθετημένος. Πέραν του ότι είναι εντελώς ετερόκλητος και ιδεολογικώς συγκεχυμένος, απαρτίζεται, ώς επί το πλείστον, από πρόσωπα παντελώς στερούμενα ΗΘΟΥΣ! Σπανίζουν  δυστυχώς στον εθνικό/πατριωτικό “χώρο” προσωπικότητες οι οποίες να συνδυάζουν την νοημοσύνη, το θάρρος και – κυρίως – την ακεραιότητα.

Μία τέτοια ακριβώς προσωπικότης, η οποία συνδύαζε στον ύψιστο βαθμό, με την πιο πλήρη έννοια των όρων, την γνώση, το θάρρος και την ακεραιότητα, ήταν, αναμφιβόλως, ο συναγωνιστής μας ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΪΚΟΥΣΗΣ (ιδρυτικό στέλεχος του ΑΡΜΑτος), ο οποίος, πρόωρα και αναπάντεχα έφυγε από την ζωή, μία τέτοια μέρα του Αυγούστου.

Όσοι τον γνώρισαν, μόνο καλά λόγια έχουν να πουν για το ποιόν τού ανδρός και την αρετή του.

Διακεκριμένος ως αθλητής στίβου και γυμναστής, όσον αφορά τις γνώσεις του, ιδίως στα πεδία της Ιστορίας, της αρχαιογνωσίας και της εθνολογίας, ήταν αξεπέραστος. Ζωντανή εγκυκλοπαίδεια! Ώς ομιλητής, διέθετε σπάνιο ρητορικό χάρισμα συνδυαζόμενο με πηγαία ζωντάνια και ορμή εμπνεύσεως. Κυρίως όμως ήταν η αγνότης και η ανιδιοτέλεια, η ευγένεια και η ακεραιότης του χαρακτήρος του, που τον καθιστούσαν ξεχωριστό.  Πραγματικός αδάμας!

Με δεδομένο το θλιβερό σύγχρονο τοπίο, τοπίο ολικής ερημώσεως, από απόψεως προσωπικοτήτων, που μαστίζει τον “χώρο”, ο θάνατός του άφησε μεγάλο κενό στα χρόνια που ακολούθησαν. Είναι σημαντικό επίσης να αναφερθεί ότι ο Κώστας Μπαϊκούσης δεν έπαυσε να τυγχάνει σεβασμού και αναγνωρίσεως ακόμη και από άτομα με τα οποία κατέληξε, στην πορεία της ζωής, να βρεθούν κάτω από διαφορετικές πολιτικές στέγες. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ὁ ἰός, οἱ μᾶζες καὶ οἱ …”ἐπιστήμονες”

Καθώς ο πασίγνωστος πλέον ιός έχει κάνει δυναμικώς την επανεμφάνισή του στην επικαιρότητα, μαζί με την διαρκώς αυξανόμενη παράνοια που τον συνοδεύει και τα διαρκώς πιο σπασμωδικά ακατανόητα μέτρα που οι ασυνάρτητες κυβερνήσεις λαμβάνουν για τον περιορισμό της εξαπλώσεως του, έχει ενδιαφέρον να επαναληφθούν κάποιες παρατηρήσεις σχετικώς με τους τρόπους με τους οποίους αντιδρούν οι μάζες και η επιστημονική κοινότητα απέναντι σ’ όλο αυτό το φαινόμενο.

Οι αντιδράσεις των μαζών μπορούν να διακριθούν σε δύο μεγάλες κοινωνικές κατηγορίες που, σε γενικές γραμμές, αντικατοπτρίζουν και την κοινωνικοπολιτική στάση του καθενός. Η μεγαλύτερη κατηγορία περιλαμβάνει την πλειονότητα των “δημοκρατικών” πολιτών που ακολουθούν πιστά τις επιταγές των κυβερνώντων, εύκολα πείθονται όταν ομιλούν οι “ειδικοί” και, ακόμη ευκολότερα, χειραγωγούνται από τα ΜΜΕ όταν αυτά χρησιμοποιούν ως εργαλείο τον φόβο. Στην προκειμένη περίπτωση, τα άτομα που ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία είναι πρόθυμα να εφαρμόσουν πιστά κάθε παράλογο μέτρο που ανακοινώνεται, ξεπερνώντας τα όρια της φαιδρότητος, πεπεισμένα ότι οι “επιστήμονες” και οι κυβερνώντες δεν μπορεί να κάνουν λάθος, οπότε θεωρώντας βέβαιο ότι όλοι διατρέχουμε μεγάλο κίνδυνο, αδιαφορώντας για τις διαρκείς κυβιστήσεις και τις απανωτές κραυγαλέες αντιφάσεις στις οποίες οι κυβερνήσεις και οι “ειδικοί” έχουν επανειλημμένως υποπέσει. Η άλλη, μικρότερη αλλά υπολογίσιμη κατηγορία, περιλαμβάνει τους δυσπίστους και τους “αντιδραστικούς”, που μονίμως αμφισβητούν την εγκυρότητα των ειδήσεων που τους σερβίρουν τα ΜΜΕ, προτιμώντας να προσκολληθούν σε κάποια εναλλακτική, συνήθως συνωμοσιολογική, ερμηνεία των γεγονότων. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν κυρίως άτομα του “πατριωτικού”/”εθνικιστικού” χώρου, διάφοροι απολιτικοί ψευδοφιλοσοφημένοι τύποι, καθώς και περιθωριακές τάσεις της αριστεράς. 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

«B.L.M.». Όπως τότε έτσι και τώρα: αγαστή συνέργεια «δεξιάς»-«αριστεράς» για την εξόντωση των λευκών – η διδακτική περίπτωση της Ροδεσίας (νυν Ζιμπάμπουε).

Οι εικόνες από την «εξέγερση» των ξεσαλωμένων νέγρων των Η.Π.Α. – εξέγερση υποκινούμενη από ύποπτα κέντρα αφανών χρηματοδοτών, τύπου G. Soros – είναι ακόμα νωπές. Κι αν έχει κάπως περιοριστεί το μέγεθος των διαφυλετικών ταραχών σε σύγκριση με το προηγούμενο διάστημα, το πρόβλημα στις Η.Π.Α. είναι υπαρκτό και παραμένει οξύ. Οι κοινωνία των Η.Π.Α. αποτελεί καζάνι που βράζει, το οποίο είναι βέβαιο ότι θα (ξανα)εκραγεί.  Το, καθοδηγούμενο από τα ίδια κέντρα, κύμα διεθνούς προπαγάνδας, εξαπλώνεται τάχιστα σε όλη την υφήλιο, με την πολυπλόκαμη διασπορά της αποκρουστικής προπαγάνδας που συνοδεύει και ενισχύει το παρδαλό κίνημα B.L.M., να πλήττει ιδιαιτέρως (και) τις μεγαλουπόλεις της δυτικής Ευρώπης, οι οποίες βαδίζουν ολοταχώς στον ίδιο ολέθριο δρόμο! Διότι δεν είναι μόνο οι Η.Π.Α., με την πολυφυλετική πανσπερμία που επέτρεψαν να διαμορφωθεί στους κόλπους τους, που διολισθαίνουν στο φυλετικό χάος. Τον ίδιο κίνδυνο διατρέχουν όλες οι χώρες οι οποίες, υπό τις ευλογίες των αρχιερέων του, κρατούντος, μεταπολεμικώς, πολιτιστικού μαρξισμού και την δράση των πολιτικών/οικονομικών/δημοσιογραφικών διασπορέων και πολλαπλασιαστών του,  άνοιξαν τις πύλες των ευρωπαϊκών πατρίδων στην μαζική εισβολή αλλοφύλων που ταχέως αλλοτριώνει την εθνοτική και φυλετική υπόστασή τους ως λευκών εθνών! Εσχάτως γίνονται προσπάθειες προωθήσεως του ιδίου κινήματος νεγροφιλίας και στην Ελλάδα, πρωτοστατούντος του Ιδρύματος Ωνάση (!) το οποίο, όπως διαφημίζει, οργάνωσε συζήτηση στην οποία μιλούν «Αφροέλληνες (!!!) για το ρατσισμό που βιώνουν στην Ελλάδα»… Μετά τους «Αφροαμερικανούς», μαθαίνουμε λοιπόν τώρα και για…«Αφροέλληνες». [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

«KΡΕΙΤΤΟΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙΝ ΕΙΔΕΝΑΙ ΕΝ ΜΕΣΗ ΤΗ ΠΟΛΕΙ ΦΑΚΙΟΛΙΟΝ ΒΑΣΙΛΕΥΟΝ Η ΚΑΛΥΠΤΡΑΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗΝ»

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως προ της Αλώσεως, το προδοτικό ιερατείο ξαναχτυπά με φιλοτουρκικά κηρύγματα.

Είναι γνωστό το συγκεχυμένο ιδεολόγημα του «ελληνοχριστιανισμού», το οποίο κατά κόρον αναμασούν οι διάφοροι χριστιανοπατριωτικοί κύκλοι. Πρόκειται για έναν τεχνητό όρο που αποτελεί εννοιολογική σύνθεση καθ’ όλα αντιφατική και κίβδηλη. Διότι δεν είναι δυνατόν μία α-εθνική και εξ ορισμού διεθνιστική θρησκευτική πίστη/ιδεολογία να ταυτίζεται με την εθνική συνείδηση και την ιστορική και πολιτισμική ταυτότητα ενός συγκεκριμένου λαού! Ο όρος «ελληνοχριστιανισμός» είναι επί της ουσίας άνευ περιεχομένου. Συνιστά εξ ορισμού εννοιακή αντίφαση, δεδομένου ότι οι δύο συντιθέμενοι όροι αντιστοιχούν σε έννοιες παντελώς ασύμβατες όχι μόνο σε επίπεδο ιδεακού περιεχομένου αλλά και ιστορικώς, με εξαίρεση ίσως την περίοδο της εθνικής επαναστάσεως, οπότε η ορθόδοξη θρησκευτική ταυτότητα κατέστη, συγκυριακώς, ενοποιητικό στοιχείο των Ελλήνων επαναστατών, αφού η ορθόδοξη θρησκευτική ταυτότης συνιστούσε στοιχείο εμφανούς διαφοροποιήσεως από την οθωμανική εξουσία, η οποία ήταν απολύτως ταυτισμένη με το Ισλάμ. Η τότε συγκυριακή συμπόρευση με τον Ελληνισμό (κατά τα προεπαναστατικά και επαναστατικά χρόνια), μίας λαϊκότροπης ορθοδοξίας (όπως εκφραζόταν κατά βάσιν από μέρος του κατωτέρου κλήρου και, κυρίως, από απλούς αγραμμάτους ανθρώπους της υπαίθρου, τους κλεφταρματωλούς, που ασφαλώς δεν κατείχαν τα διεθνιστικά εκκλησιαστικά-θεολογικά δόγματα) δεν απαλείφει την θεμελιώδη ασυμβατότητα, ούτε θα πρέπει να μας κάνει να λησμονούμε τα πλήγματα που υπέστη ο Ελληνισμός από την χριστιανική εκκλησία, διαχρονικώς. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Απ’ την βεβήλωση της Αγ. Σοφίας στην περικύκλωση του Καστελορίζου – εν μέσω θερινής ραστώνης των γραικύλων…

Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα πολέμου. Ο τουρκικός στόλος έχει περικυκλώσει το Καστελόριζο, ο ελληνικός έχει αναπτυχθεί στο νοτιοανατολικό Αιγαίο και παρακολουθεί τον τουρκικό, έχουν ανακληθεί, όπως έγινε γνωστό, οι άδειες των στρατιωτικών.  Βεβαίως στην σύγχρονη Ελλάδα της παρακμής, ως συνήθως, κατά την διάρκεια του θέρους – ακόμα και ενός υποτονικού θέρους όπως το φετινό, λόγω Covid-19 – τα “μπάνια του λαού” επιφέρουν γενική παραλυσία και αμεριμνησία (όπως και πριν από 46 χρόνια, κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, για να θυμηθούμε, μέρες που είναι, και εκείνη την εθνική προδοσία – βλέπε αναλυτικά στην επομένη ανάρτηση). Όπως και νά ‘χει, ο δεδομένος ενδοτισμός των κυβερνώντων εγγυάται ότι θα κάνουν όλες τις απαραίτητες υποχωρήσεις προκειμένου να αποφύγουν τον πόλεμο – και κατά βάθους οι γραικύλοι το γνωρίζουν – γι’ αυτό ίσως και δεν δείχνουν να ανησυχούν ιδιαίτερα. Σε άλλες εποχές θα είχαν σηκώσει όλα τα γάλατα και τα άλευρα από τα παντοπωλεία…. Ωστόσο, ποιος ξέρει, μπορεί την ύστατη στιγμή να βρεθεί κανένας τρελλός αξιωματικός με κάποιο αίσθημα τιμής, ο οποίος «να την ψωνίσει» κατά το κοινώς λεγόμενον και να …μπουμπουνίσει κανέναν πύραυλο Exoset προς τα μεμέτια. Τότε θα γίνει το σώσε…

Ενόσω η στάση των Τούρκων έναντι της Ελλάδος  στο Αιγαίο κλιμακώνεται επικίνδυνα, η επιμονή τους για την μετατροπή της Αγ. Σοφίας σε τζαμί, έρχεται να υπογραμμίσει τον ιδιαίτερο συμβολισμό της αποφάσεως αυτής, ως πράξεως που σηματοδοτεί την αποσκοπούμενη από τους Τούρκους νέα κατάκτηση, την νέα Άλωση του Ελληνισμού! Η Αγία Σοφία είναι βεβαίως ένας χριστιανικός ναός, ο οποίος, ωστόσο, συνδέθηκε στενά τόσο με τον μεσαιωνικό όσο και με τον νεώτερο Ελληνισμό, από πολλές απόψεις και κυρίως σε συμβολικό επίπεδο, ώστε η απόφαση του Ερντογάν να πλήξει ευαίσθητες χορδές της συλλογικής εθνικής ταυτότητος των απανταχού Ελλήνων. Αξίζει να παρατηρηθεί ότι ο ναός της Αγ. Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, σχεδιάστηκε και χτίστηκε από Έλληνες μηχανικούς και αφιερώθηκε, όχι σε κάποιον συγκεκριμένο άγιο, αλλά στην «Του Θεού Σοφία», κατά τρόπο ανάλογο με το μεγάλο σύμβολο του αρχαίου μας πολιτισμού, τον Παρθενώνα των Αθηνών, ο οποίος επίσης ήταν αφιερωμένος στην Θεά της σοφίας (την Αθηνά).

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ο χαρακτήρ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας) και η σχέση της με την Ελληνικότητα.

Οργή και θλίψη προκάλεσε η, εν πολλοίς αναμενόμενη, καθώς είχε προαναγγελθεί, απόφαση του Ερντογάν για μετατροπή της μεγαλοπρεπούς τρουλαίας βασιλικής της Αγ. Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, αυτού του μεσαιωνικού κατασκευαστικού θαύματος των αρχιτεκτόνων Ανθεμίου του Τραλλιανού και Ισιδώρου του Μιλησίου, από επισκέψιμο μουσειακό χώρο όπως ήταν εδώ και δεκαετίες (ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς υπό την προστασία της UNESCO), σε ισλαμικό τέμενος. Η απόφαση εθεωρήθη προσβολή όχι τόσο (ή τουλάχιστον όχι μόνο) εναντίον της Ελλάδος, όσο εναντίον της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού εν γένει, αλλά και του πολιτισμένου κόσμου εν συνόλω, χαρακτηριζομένη ως απεχθής πράξη φανατισμού και βαρβαρότητος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μία ενέργεια άκρως συμβολική (είναι καταφανώς γελοίος ο ισχυρισμός ότι χρειαζόταν ένα ακόμα τζαμί για τους μουσουλμάνους στην Κωνσταντινούπολη, όταν ακριβώς δίπλα στην Αγ. Σοφία βρίσκεται, ως γνωστόν, το λεγόμενο «μπλέ τζαμί» – αναλόγως κολοσσιαίων διαστάσεων, αν και όχι εφάμιλλο σε αρχιτεκτονική αρτιότητα,  συγκρινόμενο με την Αγ. Σοφία την οποία ματαίως προσπάθησαν να «ξεπεράσουν» οι κατασκευαστές του…), που έρχεται να δικαιώσει την ιστορική θεώρηση περί της συγκρούσεως των πολιτισμών (προς δόξαν του Samuel Huntington…).

Είναι φανερό ότι ο Ερντογάν, λαμβάνοντας την συγκεκριμένη απόφαση (ή μάλλον επισπεύδοντας την λήψη της) στάθμισε τα δεδομένα, τα υπέρ και τα κατά, καθώς γνώριζε καλά ότι θα προκαλούσε βεβαία κατακραυγή και αντιδράσεις εκ μέρους του χριστιανικού κόσμου.  Προτίμησε ωστόσο, καθώς φαίνεται, να ικανοποιήσει το θρησκόληπτο και φανατισμένο εσωτερικό κοινό του, που αποτελεί και την κοινωνική-εκλογική του βάση, καθώς και τον μουσουλμανικό κόσμο εν γένει, του οποίου οραματίζεται και επιδιώκει να καταστεί ηγέτης, ως νέος χαλίφης (τοποτηρητής του «προφήτη» Μωάμεθ), για λογαριασμό των απανταχού μωαμεθανών.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Η απάτη της κλιματικής αλλαγής και η καταστροφή των ελληνικών ορέων από τα βέβηλα αιολικά πάρκα που ξεφυτρώνουν παντού!

Κάθε ιστορική περίοδος έχει τον γενεσιουργό μύθο της. Ο Μέγας Αλέξανδρος κοιμόταν με την Ιλιάδα κάτω από το προσκέφαλό του και οι ήρωες της Εθνικής Επαναστάσεως του 1821 εμπνέονταν από την θυσία και τον θρύλο του Mαρμαρωμένου Bασιλιά που παρέμενε επί αιώνες ζωντανός στην συλλογική εθνική μνήμη. Έκτοτε, για το αναγεννημένο Ελληνικό Εθνος, μόνιμη πηγή εμπνεύσεως υπήρξε κυρίως η Κλεφτουριά! Βεβαίως η αρχαία ιστορία ανέδειξε Θερμοπύλες και Μαραθώνες, η μεσαιωνική με την σειρά της, τους ηρωικούς πολεμικούς αγώνες εναντίον των εξ ανατολών αλλοφύλων εισβολέων, Αράβων και Τούρκων, ωστόσο, η μεγάλη χρονική απόσταση που χώριζε αυτές τις εποποιίες από το σήμερα, δυσχέραινε ίσως την ταύτιση των συγχρόνων Ελλήνων με εκείνες τις ιστορικές περιόδους. Γι’ αυτό κύριο σημείο αναφοράς του νεοτέρου Ελληνισμού υπήρξε ιδίως η Κλεφτουριά. Άνδρες τραχείς μα ελεύθεροι, σμιλευμένοι σε δύσβατες πλαγιές, ζώντας βίο γεμάτο στερήσεις και κακουχίες, κατάφεραν, κατά τρόπο εκπληκτικό, να επαναστατήσουν ενάντια σε μία αυτοκρατορία και τελικώς να εκδιώξουν τον ανατολίτη εισβολέα από την γη τους. Για τον Ελληνισμό της περιόδου της Εθνικής Παλιγγενεσίας και τον μετέπειτα Ελληνισμό επίσης, τα όρη αποκτούν ιερή υπόσταση καθότι εκεί ήταν που ζυμώθηκε η ιδέα της Ελευθερίας!

            Πέραν όμως της ιστορικό-μυθολογικής σημασίας, τα όρη εκπέμπουν βαρυσημάντους μεταφυσικούς συμβολισμούς. Η Κορυφή ήταν πάντοτε το σύμβολο της ανθρωπίνης (αυθ-)υπερβάσεως, το οριακό/μεταιχμιακό σημείο όπου η γη εξυψούται και συναντά τον ουρανό. Καθίσταται έτσι η Κορυφή σύμβολο υπαρξιακής ανελίξεως/ενελίξεως. Η αισθητική, ιδίως των ελληνικών ορέων, συνάδει απολύτως με τον μεταφυσικό συμβολισμό τους.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ὁ “Sir” Winston Churchill καὶ ἡ διαγραφὴ τῆς ἱστορίας…

Κατά την διάρκεια των κατευθυνομένων αισχρών επεισοδίων, που ακολούθησαν τον θάνατο του νέγρου εγκληματία George Floyd, τα οποία ακόμη συνεχίζονται, στο στόχαστρο του διεστραμμένου “αντιρατσιστικού κινήματος” βρέθηκαν πολλά ιστορικά μνημεία και αγάλματα προσωπικοτήτων του παρελθόντος δυτικού κόσμου, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Αυτές οι εκδηλώσεις του λυσσασμένου όχλου αποτελούν το φυσικό επακόλουθο της μακροχρόνιας εκστρατείας διαστρεβλώσεως και δυσφημήσεως της δυτικής ιστορίας, που έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια και προέρχεται από τους κύκλους των νεο-μαρξιστών και λιμπεραλιστών ψευδο-ιστορικών και ψευδο-διανοουμένων, με την αμέριστη αρωγή των εν συνόλῳ περίπου υποτελών και υποχειρίων τους απανταχού ΜΜΕ…

Όμως η τραγικότητα της αυτοκαταστροφικής μανίας των συγχρόνων εκφυλισμένων λευκών της νεο-αριστεράς κρύβει και τις κωμικές της όψεις, όπως π.χ. όταν ανάμεσα στα αγάλματα που στοχοποιήθηκαν ήταν και το άγαλμα του …”Sir” Winston Churchill στην πλατεία Κοινοβουλίου στο Λονδίνο. Η αιτία είναι βεβαίως η ανακάλυψη εκ μέρους των “αντιρατσιστών”, “αντιφασιστών” και “δημοκρατών”, πως ο άνθρωπος που, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της ιστορίας, συνέβαλε τα μέγιστα στην “σωτηρία” της Ευρώπης από τον “ναζισμό”, τον “φασισμό”, άρα δε και τον “ρατσισμό”, ήταν στην πραγματικότητα και ο ίδιος …”ρατσιστής”, οπότε θα πρέπει να αποδομηθεί!      [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Αλήθειες και ψεύδη

Στην άκρως παρακμιακή σύγχρονη εποχή αντιστροφής των πάντων, και πρωτίστως των αξιών, η σημαντικότερη αξία όλων, η αλήθεια, έχει υποβαθμιστεί και περιθωριοποιηθεί τόσο πολύ που δεν αναφέρεται καν ως βασική αξία, και πλέον η ατόφια, ανόθευτη μορφή της είναι ευδιάκριτη μόνο σε ελάχιστα μεμονωμένα άτομα υψηλής ποιότητος και συγκροτήσεως. Αντ’ αυτής έχουν επιβληθεί ψευδοαξίες που βασίζονται σε λέξεις αλλοιωμένες, ασαφείς και άνευ ουσιαστικού νοήματος, με εξέχοντα παραδείγματα την “ισότητα” και την “ελευθερία”. Αυτές οι ψευδοαξίες αποτελούν το προσωπείο ενός σαθρού συστήματος αντιστροφής και διαστροφής, αποτελούν το παραπέτασμα καπνού, το πέπλο που κρύβει από τις αδαείς μάζες τον πραγματικό πυλώνα του συστήματοςτο ψεύδος. Το ψεύδος, τόσο ξένο προς τα Άρια ένστικτα και την Αρία κοσμοθεωρία, αλλά τόσο οικείο στην ψυχοσύνθεση των σημιτικών φυλών και άλλων φυλών της Ανατολής, έχει μολύνει βαθύτατα τις δυτικές κοινωνίες και τον λοβοτομημένο δυτικό άνθρωπο ώστε δεν αποτελεί υπερβολή εάν ισχυριστούμε ότι πλέον οτιδήποτε γνωρίζει (ή νομίζει ότι γνωρίζει), οτιδήποτε πιστεύει (ή νομίζει ότι πιστεύει), οτιδήποτε αισθάνεται (ή νομίζει ότι αισθάνεται), είναι ψευδές, είναι κατασκευασμένο από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, τα ελεγχόμενα μέσα “κοινωνικής δικτύωσης”, τους ξεπουλημένους πολιτικούς, τους ψευδο-καλλιτέχνες, τους ψευδο-λόγιους, τους ψευδο-ιερείς.

Ένα τέλειο παράδειγμα της κυριαρχίας του ψεύδους μονοπωλεί την διεθνή επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα, καθώς ο “τρομακτικός” ιός που απειλούσε την ανθρωπότητα με αφανισμό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα για να δώσει την θέση του στο “δράμα που βιώνουν οι νέγροι” στις ΗΠΑ.  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Συγκρούσεις, καταστροφές, λεηλασίες, νεκροὶ καὶ ἀνάπτυξη ἐθνοφυλακῆς στὶς Η.Π.Α. ποὺ διολισθαίνουν γοργὰ πρὸς τὸ ἀπόλυτο πολυφυλετικὸ χάος!

Εκτεταμένες ταραχές ξέσπασαν – και συνεχίζουν εδώ και μέρες να μαίνονται με κλιμακούμενη ένταση και με νέες αναφορές σε νεκρούς και τραυματίες – σε πολλές πόλεις των Η.Π.Α. εξ αφορμής του θανάτου ενός 46χρονου νέγρου από έναν (λευκό) αστυνομικό στην πόλη Minnealopis της πολιτείας Minnesota κατά την διαδικασία συλλήψεως του πρώτου. Οι ενεχόμενοι αστυνομικοί φέρονται (σύμφωνα με βίντεο που κυκλοφόρησε) να πίεσαν υπέρμετρα το κεφάλι του προσαγόμενου στο έδαφος, προσπαθώντας να του περάσουν χειροπέδες, κατά τρόπο που δυσχέραινε την αναπνοή του, επιφέροντας τελικώς τον θάνατό του. Η στάση του αστυνομικού περιγράφηκε ως “άσκηση υπέρμετρης αστυνομικής βίας” από τα μ.μ.ε., που έσπευσαν να εκδώσουν καταδικαστική ετυμηγορία εις βάρος του αστυνομικού, χαρακτηρίζοντας το περιστατικό, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, ένα ακόμη “ρατσιστικό” έγκλημα… Το πόσο …“ρατσιστής” είναι βέβαια ο κατηγορούμενος αστυνομικός μπορεί να γίνει αντιληπτό από το γεγονός ότι είναι παντρεμένος με γυναίκα ασιατικής καταγωγής, από το Λάος… Επίσης, αξίζει να παρατηρηθεί ότι, ουδέποτε λαμβάνουν δημοσιογραφική έκταση φόνοι αστυνομικών από κακοποιούς, ιδίως όταν, όπως είναι το σύνηθες, το θύμα είναι λευκός και ο θύτης ανήκει κάποια “μειονότητα”. Τότε το έγκλημα δεν λαμβάνει διαστάσεις δημοσιότητος και σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζεται “ρατσιστικό”… Μόνον όταν το θύμα ανήκει σε “μειονότητα” χαρακτηρίζεται το έγκλημα “ρατσιστικό”, ακόμα και αν συμβεί ο θύτης-αστυνομικός να προέρχεται επίσης από “μειονότητα”!

Εν τούτοις κατά πρόσφατο δημοσίευμα της Washington Post το 2015 π.χ. οι αστυνομικοί σκότωσαν διπλάσιους λευκούς απ’ ό,τι μαύρους πολίτες, αφού το 50% των θυμάτων της αστυνομίας ήταν λευκοί έναντι 26% μαύρων και τούτο παρά την τελείως δυσανάλογη μερίδα μαύρων εγκληματιών: Έτσι  συμφώνως προς στοιχεία του υπουργείου Δικαιοσύνης που κοινοποιεί η Heather MacDonald στην Wall Street Journal το 2009 κατά τις στατιστικές του υπουργείου Δικαιοσύνης το 62% των ληστειών, το 57% των φόνων και το 45% των επιθέσεων στις 75 μεγαλύτερες κομητείες της χώρας διεπράχθη από μαύρους, παρ’ ότι οι μαύροι αποτελούν το 15% του πληθυσμού αυτών των περιοχών. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

29η Μαΐου 1453 – Μαρμαρωμένος Βασιλιάς

“Μαρμαρωμένος βασιλιάς και θα ξυπνώ απ’ το μνήμα

Το μυστικό και το άβρετο που θα με κλιή θα βγαίνω,

Και τη χτιστή Χρυσόπορτα ξεχτίζοντας θα τρέχω

Και καλιφάδων νικητής και τσάρων κυνηγάρης

Πέρα στην Κόκκινη Μηλιά θα παίρνω την ανάσα.”


Κωστής Παλαμάς “Η φλογέρα του Βασιλιά” (Λόγος ΙΑ, 144-145)

 

Η αριοελληνική σεμνότης/κοσμιότης, η ιουδαιοχριστιανική “ταπεινότης” και ο (υπερτιμημένος) “καθηγητής”…

Πριν λίγα χρόνια απολύθηκα από τον στρατό και ευθύς αμέσως άρχισα να αναρωτιέμαι τί, αλήθεια, αποκόμισα από αυτόν. Ήταν η εκπαίδευση και οι ασκήσεις ή μήπως η αναγνώριση μερικών παραγγελμάτων, βαθμών και τυπικών συμπεριφορών; Μετά από πολύ σκέψη κατέληξα ότι το κύριο χαρακτηριστικό που διαπερνά κάθε εκδήλωση της στρατιωτικότητoς, από τον λακωνικό τρόπο ομιλίας ως τις δωρικές κοφτές κινήσεις, είναι η σεμνότητα και η απλότητα.

Κάποιοι ίσως να διαφωνήσουν με αυτή την διαπίστωση, διότι θα έρθουν στο μυαλό τους εικόνες από την δική τους θητεία με τις γνωστές ορδές των χαζοχαρούμενων-βαρβάρων “φαντάρων”. Η εικόνα αυτή μπορεί να είναι αληθής αλλά η γενικότερη τάση εντός των στρατοπέδων δείχνει, ακόμη και σήμερα, παρά τον εν γένει εκφυλισμό του συγχρόνου στρατού, προς τα ελληνικά στρατιωτικά ανδρικά ιδανικά. Από αισθητικής σκοπιάς, τί περισσότερο ελληνικό, στρατιωτικό και ανδρικό μπορεί να υπάρξει π.χ. από την εικόνα του Εύζωνος σε στάση προσοχής; Αυτή είναι η αισθητική των Ελλήνων. Απλότητα και σεμνότητα στην κίνηση, στην ομιλία και γενικώς στην παράσταση.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]