“ΣΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΕΣΤΑΘΗΝ ΚΙ ΕΝΟΙΩΣΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ” – ΩΔΗ ΜΝΗΜΗΣ Κ. ΜΠΑΪΚΟYΣΗ
Σε μία χώρα, όπως η σύγχρονη Ελλάς, που βρίσκεται, αναμφιβόλως, στο τελευταίο σκαλί του ξεπεσμού… Σε μία χώρα που βρίθει παντοειδών μειοδοτών και προδοτών… Με έναν “λαό” που μοιάζει να έχει παραιτηθεί και να επιζητά την οριστική (αυτο-)εξάλειψή του από την ιστορία… Με μία κοινωνία σάπια ως το μεδούλι, όπου κυριαρχούν οι κάθε λογής ανθέλληνες, κίναιδοι και διεστραμμένοι, οι οποίοι βρίσκουν δυστυχώς ελεύθερο πεδίο εκπομπής της βιοψυχικής ανωμαλίας των, θα περίμενε κανείς ότι, την υστάτη ώρα, θα ανεδεικνύετο μία δύναμις, ένα ρεύμα αντιστάσεως, με εθνικά χαρακτηριστικά, το οποίο θα ανελάμβανε την επείγουσα αποστολή ανασχέσεως της θανασίμου προδιαγεγραμμένης πορείας προς την ολοσχερή καταστροφή! Και θα περίμενε κανείς ότι αυτή η δύναμις αντιστάσεως θα ανεδεικνύετο από τον εθνικό χώρο…
Δυστυχώς όμως, τα πράγματα δείχνουν εξαιρετικώς δυσμενή, διότι αυτός ο χώρος (ο λεγόμενος “εθνικός” χώρος) είναι φαλκιδευμένος και ναρκοθετημένος. Πέραν του ότι είναι εντελώς ετερόκλητος και ιδεολογικώς συγκεχυμένος, απαρτίζεται, ώς επί το πλείστον, από πρόσωπα παντελώς στερούμενα ΗΘΟΥΣ! Σπανίζουν δυστυχώς στον εθνικό/πατριωτικό “χώρο” προσωπικότητες οι οποίες να συνδυάζουν την νοημοσύνη, το θάρρος και – κυρίως – την ακεραιότητα.
Μία τέτοια ακριβώς προσωπικότης, η οποία συνδύαζε στον ύψιστο βαθμό, με την πιο πλήρη έννοια των όρων, την γνώση, το θάρρος και την ακεραιότητα, ήταν, αναμφιβόλως, ο συναγωνιστής μας ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΪΚΟΥΣΗΣ (ιδρυτικό στέλεχος του ΑΡΜΑτος), ο οποίος, πρόωρα και αναπάντεχα έφυγε από την ζωή, μία τέτοια μέρα του Αυγούστου.
Όσοι τον γνώρισαν, μόνο καλά λόγια έχουν να πουν για το ποιόν τού ανδρός και την αρετή του.
Διακεκριμένος ως αθλητής στίβου και γυμναστής, όσον αφορά τις γνώσεις του, ιδίως στα πεδία της Ιστορίας, της αρχαιογνωσίας και της εθνολογίας, ήταν αξεπέραστος. Ζωντανή εγκυκλοπαίδεια! Ώς ομιλητής, διέθετε σπάνιο ρητορικό χάρισμα συνδυαζόμενο με πηγαία ζωντάνια και ορμή εμπνεύσεως. Κυρίως όμως ήταν η αγνότης και η ανιδιοτέλεια, η ευγένεια και η ακεραιότης του χαρακτήρος του, που τον καθιστούσαν ξεχωριστό. Πραγματικός αδάμας!
Με δεδομένο το θλιβερό σύγχρονο τοπίο, τοπίο ολικής ερημώσεως, από απόψεως προσωπικοτήτων, που μαστίζει τον “χώρο”, ο θάνατός του άφησε μεγάλο κενό στα χρόνια που ακολούθησαν. Είναι σημαντικό επίσης να αναφερθεί ότι ο Κώστας Μπαϊκούσης δεν έπαυσε να τυγχάνει σεβασμού και αναγνωρίσεως ακόμη και από άτομα με τα οποία κατέληξε, στην πορεία της ζωής, να βρεθούν κάτω από διαφορετικές πολιτικές στέγες. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]