Περίπου 150 νεαροί Εβραίοι συγκρούστηκαν με φιλοπαλαιστίνιους διαδηλωτές (αραβικής καταγωγής όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες του δημοσιεύματος της πηγής) την περασμένη Κυριακή. Οπλισμένοι με σπρέυ, λοστούς και διάφορα αντικείμενα που έβρισκαν στον δρόμο επιτέθησαν στους διαδηλωτές και συγκρούσθησαν με την αστυνομία η οποία όμως δεν προέβη σε καμία σύλληψη.Την ίδια μέρα δύο φιλοπαλαιστίνιοι διαδηλωτές συνελήφθησαν με την κατηγορία ότι επεχείρησαν να εισβάλουν σε συναγωγή. Τα επεισόδια έλαβαν χώρα μερικές μέρες μετά την δήλωση του Φρανσουά Ολάντ ότι η ισραηλινή-παλαιστινιακή σύγκρουση δεν πρέπει να οδηγήσει σε εντάσεις μέσα στην Γαλλία.
Το Πρόβατο και τα Άλογα” είναι η αφήγηση που ο γλωσσολόγος August Schleicher συνέθεσε το 1868 με την χρήση του αναδομημένου Πρωτο-Ινδοευρωπαϊκού λεξιλογίου, με σκοπό να επιτύχει μία κατά προσέγγιση απόδοση της ηχητικής μορφής της Πρωτο-Ινδοευρωπαϊκής (ΠΙΕ) γλώσσης. Ο πειραματισμός αυτός δεν εγκαταλείφθηκε από τους γλωσσολόγους και οι πρόοδοι στον ερευνητικό τομέα τους εχουν οδηγήσει σε νέες προσπάθειες, όπως αυτή του Andrew Byrd του Πανεπιστημίου του Κεντάκυ ο οποίος εκτός από την αφήγηση του Schleicher εκφωνεί και την εκδοχή του για την ιστορία “Ο Βασιλιάς και ο Θεός”. Η συγκεκριμένη αφήγηση είναι έργο μελετητών κατά την δεκαετία του ’90 και βασίζεται σε απόσπασμα του Ριγκ Βέντα. Ακούστε ένα ηχητικό απόσπασμα στον παρακάτω σύνδεσμο:
Απτόητος συνεχίζει ο ισραηλινός στρατός τον βομβαρδισμό της λωρίδος της Γάζας στην Παλαιστίνη, παρά τους εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες – κυρίως αμάχους, γυναίκες και παιδιά – στο πλαίσιο μίας δυσαναλόγου κλίμακος στρατιωτικής επιχειρήσεως εκφοβισμού και γενοκτονίας, ως απάντηση στον συμβολικό και κατ’ ουσίαν αναίμακτο βομβαρδισμό ισραηλινών εδαφών από την Χαμάς, με μικρού και μέσου βεληνεκούς πυραύλους μικρής ισχύος, που σπανίως επιφέρουν ανθρώπινες απώλειες. Γιατί όχι, διερωτώνται οι εβραίοι στο Ισραήλ και ανά τον κόσμο. Η αντίδραση της διεθνούς κοινότητος απέναντι στις φρικαλεότητες των σιωνιστών υπήρξε, ως συνήθως χλιαρή, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις
Το κυριότερο ίσως χαρακτηριστικό του μεταπολεμικού κόσμου, του κόσμου δηλαδή που διαμορφώθηκε από το 1945 και εξής, με βάση χονδροειδή ψεύδη, αντιφυσικά δόγματα, απατηλούς μύθους και προκατασκευασμένα ιδεοληπτικά στερεότυπα, τα οποία ανακυκλώνουν έκτοτε, σε παγκόσμια κλίμακα – ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο και αντίλογο – οι νικητές του 2ου παγκοσμίου πολέμου (και κατά βάσιν οι αφανείς, μεσανατολικής προελεύσεως, πάτρωνές των) μέσω των κολοσσιαίας ισχύος μηχανισμών μαζικής εξαπατήσεως που ελέγχουν, είναι η κατασκευή και διάχυση ψευδο-ηθικιστικών εμμονικών αντιλήψεων τις οποίες επιβάλλουν ως το αναγκαστικό γενικό νοηματικό υπερπλαίσιο στα πεδία ενδιαφέροντος και ερεύνης όλων ανεξαιρέτως των επιστημονικών κλάδων και περιοχών – και όχι μόνο εκείνων που από την φύση τους μοιάζουν πιο ασαφείς και άρα περισσότερο ευάλωτες στην ισοπεδωτική προπαγάνδα (των λεγομένων θεωρητικών, ανθρωπιστικών ή κοινωνικών επιστημών) αλλά ακόμη και των θεωρούμενων ως πιο στέρεων και σαφών, θετικών επιστημών. Τα περί ων ο λόγος ψευδοηθικιστικά υπερπλαίσια λειτουργούν συχνά ως ένας μόνιμος παράγων σιωπηρά συμπεφωνημένης προληπτικής αυτολογοκρισίας των επιστημόνων (τουλάχιστον όσων ενδιαφέρονται στοιχειωδώς για την ακαδημαϊκή τους καριέρα…), οσάκις τα πορίσματα των ερευνών τους συμβαίνει να αγγίζουν «επικίνδυνες» για τα θεμελιώδη μεταπολεμικά δόγματα γνωστικές περιοχές. Στο ιδιότυπα νεοσκοταδιστικό αυτό περιβάλλον αναφύονται αλλεπάλληλα ανορθολογικά συμπλέγματα και ταμπού που υπονομεύουν και ακυρώνουν την ίδια την έννοια της επιστημονικής γνώσεως και δεοντολογίας. Ένα από τα πλέον κοινότυπα στερεότυπα-ταμπού στο χώρο των επιστημών, εμπεδωμένo ως αποτέλεσμα πολυετούς οπτικοακουστικού σφυροκοπήματος, είναι η έννοια της κληρονομικότητος, η οποία έχει διαστρεβλωθεί και κακοποιηθεί με όσο καμία άλλη από τους ινστρούχτορες της μεταπολεμικής ψευδολογίας.
Τείνει να εξελιχθεί σε ρουτίνα που σχεδόν παύει πλέον να προκαλεί έκπληξη ακόμα και σε όσους, εις πείσμα της γενικευμένα αποβλακωτικής και αποπροσανατολιστικής λειτουργίας του ποδοσφαιρικού θεάματος που, μεσούντος του θέρους, βρίσκεται στο ζενίθ του, επιμένουν να παρακολουθούν τα πολιτικά τεκταινόμενα. Αναφερόμαστε στο κολοσσιαίων διαστάσεων σκάνδαλο, δίπλα στο οποίο τα απειράριθμα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα διαφθοράς του φαύλου μεταπολιτευτικού καθεστώτος ωχριούν! Πρόκειται για το σκάνδαλο του απολύτου εξευτελισμού του σημαντικότερου πολιτειακού θεσμού, του θεσμού της δικαιοσύνης. Της δικαιοσύνης που άλλοτε εθεωρείτο αδέκαστη και ακεραία – ύστατο καταφύγιο του κάθε αδικουμένου πολίτου απέναντι στην αυθαιρεσία των πολιτικά ή οικονομικά ισχυρών. Αποτελεί βέβαια γεγονός ότι εδώ και χρόνια η ελληνική δικαιοσύνη εμφάνιζε ρωγμές, ότι πολλαπλασιάζονταν τα σημάδια σήψεως (χρηματισμοί, σκοπιμότητες, κυκλώματα, κλπ), σημάδια σήψεως ανάλογα με αυτά που μαστίζουν την σύγχρονη ελληνική κοινωνία εν συνόλω. Υπήρχε ωστόσο η υποψία, ή μάλλον, η (ψευδ-)αίσθηση ότι, καίτοι η κορυφή της δικαστικής ιεραρχίας διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση (άρα είναι εξ ορισμού ευάλωτη στις όποιες πιέσεις της εκτελεστικής εξουσίας), η συντριπτική πλειονότης των δικαστών ίστατο εν τούτοις στο ύψος του καθήκοντός της, διατηρώντας ένα στοιχειώδες επίπεδο αμεροληψίας, ευσυνειδησίας και ακεραιότητος, όπως επέβαλλε αυτός ο κρίσιμος θεσμικά ρόλος. Τα όσα όμως συνέβησαν τους τελευταίους μήνες – και εξακολουθούν να συμβαίνουν, παρά τις συντριπτικές (ακούσιες) αποκαλύψεις που μεσολάβησαν, δια στόματος του (έως πρό τινος γραμματέως του υπουργικού συμβουλίου και επί δεκαετίες στενού συνεργάτου του θλιβερού πρωθυπουργού) Μπαλτάκου – απέδειξαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ο θεσμός της δικαιοσύνης είναι όχι απλώς ένας ακόμη θεσμός που διέρχεται κρίση, αλλά
Μια πανάρχαια αντίληψη, που όσο και αν μοιάζει αυτονόητη, είναι σκοπίμως λησμονημένη, καθώς βρίσκεται στον αντίποδα των συγχρόνων εκμαυλιστικών πολιτικών και κοινωνικών θεωριών, είναι ότι, η πολιτική είναι ίσως η ανώτερη τέχνη της ζωής! Κύριο αντικείμενο της πολιτικής θα πρέπει να είναι η ζώσα πολιτεία. Περί της τέχνης αυτής και του αντικειμένου της, δηλαδή της πολιτείας, πρώτοι οι Έλληνες ήταν που στοχάστηκαν και μάλιστα συστηματικώς. Οι Έλληνες ήταν εκείνοι οι οποίοι ίδρυσαν τις πρώτες αυθεντικά πολιτικές κοινότητες, εντός των οποίων οι πολίτες είχαν ρόλους και μεταξύ τους συσχετίσεις που καθιστούσαν τις κοινότητες αυτές οργανικά διαρθρωμένες. Προτού οι Έλληνες σχηματίσουν πολιτικές οντότητες, υπήρξαν βέβαια πολλά κράτη που ήταν και μεγάλα και πολύ ισχυρά. Όμως τα κράτη αυτά δεν ήσαν Πολιτείες, αφού αποτελούνταν από υπηκόους-υποτακτικούς, όχι από πολίτες. Μια πολιτεία διαφέρει λοιπόν από το κράτος κατά τούτο κυρίως: ότι στηρίζεται κατά βάσιν στην αυτοσυνειδησία των πολιτών της και την οργανική σχέση τους προς την κοινότητα, κοινότητα αίματος και πνεύματος. Οι πρόγονοί μας, οι Έλληνες, όχι μόνον εισήγαγαν την έννοια της πολιτείας αλλά και φιλοσόφησαν περί αυτής και περί της πολιτικής τέχνης.[…]
Σε μία εποχή απολύτου ψυχοδιανοητικής συγχύσεως, αποπροσανατολισμού και διαστροφής όπως η σημερινή, μια εποχή κατά την οποία συστηματικώς διαστρεβλώνονται και τεχνηέντως δαιμονοποιούνται θεμελιώδεις διαχρονικές, έννοιες όπως: «έθνος», «φυλή», «καταγωγή», «κληρονομικότης» – έννοιες που αντιστοιχούν σε απτές και διαχρονικές φυσικές πραγματικότητες – μέχρι του σημείου εσχάτως να παρατηρείται το ακραίο φαινόμενο σε πολλές χώρες (κατά σύμπτωσιν, κυρίως Ευρωπαϊκές χώρες…) να ποινικοποιείται ακόμη και η απόπειρα προσεγγίσεως, διατυπώσεως ερμηνειών και αναγωγής ιστορικών και κοινωνικών φαινομένων στις έννοιες αυτές (που εμμέσως καθίστανται τοιουτοτρόπως περίπου απαγορευμένες), αξίζει να μελετήσουμε με προσοχή το παρακάτω διεισδυτικότατο – και πάντοτε θαυμαστά επίκαιρο – κείμενο του σπουδαίου Γάλλου διανοητού και συγγραφέως Γουσταύου Λεμπόν (Gustave Le Bon) με τίτλο «Η Ψυχή των Φυλών».
Ο Λεμπόν στο κείμενο αυτό, με την γνωστή μοναδική ενάργεια που τον διέκρινε, παρουσιάζει και αναλύει τις αιώνιες αυτές πραγματικότητες, από την γνώση και την συνειδητοποίηση των οποίων έχει ατυχώς απομακρυνθεί, άρδην, η τρέχουσα μυωπική κατανόηση του παρηκμασμένου συγχρόνου «πολιτισμού», με τις συλλογικές αυταπάτες και τα ψεύδη που συστηματικώς καλλιεργεί και ανακυκλώνει μέσω της αντι-παιδείας και των μ.μ.ε. (μέσων μαζικής εξαπατήσεως), οδηγώντας την λευκή ευρωπαϊκή φυλή και όλα τα ευρωπαϊκά έθνη – μεταξύ των οποίων ασφαλώς και το ελληνικό έθνος – σε έναν προδιαγραφόμενο βιολογικό και ιστορικό όλεθρο![…]
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Ολοκληρώθηκαν οι ευρωεκλογές καθώς και ο β΄ γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών. Άφθονα τα δεδομένα – πλούσια τα συμπεράσματα. Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς! Όπως ήταν αναμενόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε το μεγαλλίτερο ποσοστό των ψήφων, αν και ουσιαστικά σημείωσε πτώση σε σχέση με τα ποσοστά του κατά τις προηγούμενες (βουλευτικές) εκλογές, δείχνοντας ότι, παρά την εξοντωτική για τα λαϊκά στρώματα μνημονιακή πολιτική της κυβερνήσεως και την προφανή διάθεση των πολιτών για αποδοκιμασία της, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να επωφεληθεί αποτελεσματικώς από την γενική αντικυβερνητική δυσαρέσκεια και να την κεφαλαιοποιήσει πολιτικά.[…]
Μέσα στη γενικότερη μαυρίλα της εποχής, εντοπίσαμε μία ενδιαφέρουσα είδηση που, αν μη τι άλλο, αποτελεί ευχάριστη έκπληξη, καθώς συνιστά σαφή ένδειξη ότι σημαντική μερίδα του ελληνικού λαού, παρά την συστηματική πλύση εγκεφάλου που υφίσταται από την καταιγιστική οπτικοακουστική προπαγάνδα των κρατούντων μ.μ.ε. του Συστήματος, διατηρεί αξιοσημείωτη οξυδέρκεια και καχυποψία απέναντι στα όσα οι αφέντες της «ενημέρωσης» του σερβίρουν ως «αλήθεια». Πρόκειται για τα στοιχεία μίας ερεύνης που θα μπορούσε να περιγραφεί ως το παγκόσμιο «βαρόμετρο» του αντιεβραϊσμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία της διεθνούς αυτής ερεύνης, φαίνεται ότι, την πρώτη θέση στην Ευρώπη σε επίπεδα εκφράσεως του αντισημιτισμού (αντισιωνισμού) καταλαμβάνει η Ελλάδα! Παραθέτουμε, εν συνεχεία, αυτούσιο το σχετικό δημοσίευμα: (πηγή: http://www.lifo.gr) […]
Ο ευρωπαϊκός ξεπεσμός δεν έχει σταματημό! Έσχατο ακραίο δείγμα της προϊούσας παρακμής και σήψεως σε επίπεδο ηθών, αισθητικής, πολιτισμού εν γένει, που μαστίζει την γηραιά ήπειρο και τους καθημαγμένους από την μεταπολεμικό «πολυπολιτισμικό» ορυμαγδό, λαούς της, απετέλεσε ο φετινός – καταχρηστικώς ονομαζόμενος ευρωπαϊκός – «διαγωνισμός τραγουδιού» (της Eurovision), όπου την πρώτη θέση κατέλαβε ένας(μια;) αυστριακός-η (;) τραβεστί! Ένα απίστευτης αποκρουστικότητος ανθρωποειδές σίχαμα που έχει κάνει εγχείριση αλλαγής φύλου (από άνδρα σε γυναίκα) αλλά θέλοντας, καθώς εξήγησε, «να διατηρήσει κάτι από την “ανδρική” του ταυτότητα», εμφανίζεται γενειοφόρος-α!!! Πρόκειται για ένα θέμα που ξεπερνά κάθε διαστροφική φαντασία! [Σεβόμενοι την αισθητική της ιστοσελίδος και το στομάχι των αναγνωστών της, αρνούμεθα να αναδημοσιεύσουμε σχετική φωτογραφία]. Κι όμως, το τραγούδι που «ερμήνευσε» αυτό το σιχαμερό ον, πρώτευσε στον εν λόγω διαγωνισμό κακογουστιάς, δεδομένου ότι έλαβε από τους ευρωπαίους τηλεθεατές τις περισσότερες ψήφους κατά την ζωντανή τηλεφωνική ψηφοφορία! Το πιο αποκαρδιωτικό; Από τους Έλληνες που συμμετείχαν στην τηλεφωνική ψηφοφορία, έλαβε τον μεγαλύτερο βαθμό, το «12άρι», ήτοι τις περισσότερες ψήφους… Μάλιστα ο σχολιαστής του διαγωνισμού για την δημόσια ελληνική τηλεόραση φρόντισε να υπογραμμίσει την ενδεχόμενη «πολιτική» διάσταση του απολύτου αυτού θριάμβου της διαστροφής ως μήνυμα τάχα των ευρωπαίων πολιτών εναντίον της πιθανολογούμενης ανόδου της ακροδεξιάς και του εθνικισμού στις επερχόμενες ευρωεκλογές.[…]
Περίπου 150 νεαροί Εβραίοι συγκρούστηκαν με φιλοπαλαιστίνιους διαδηλωτές (αραβικής καταγωγής όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες του δημοσιεύματος της πηγής) την περασμένη Κυριακή. Οπλισμένοι με σπρέυ, λοστούς και διάφορα αντικείμενα που έβρισκαν στον δρόμο επιτέθησαν στους διαδηλωτές και συγκρούσθησαν με την αστυνομία η οποία όμως δεν προέβη σε καμία σύλληψη.Την ίδια μέρα δύο φιλοπαλαιστίνιοι διαδηλωτές συνελήφθησαν με την κατηγορία ότι επεχείρησαν να εισβάλουν σε συναγωγή. Τα επεισόδια έλαβαν χώρα μερικές μέρες μετά την δήλωση του Φρανσουά Ολάντ ότι η ισραηλινή-παλαιστινιακή σύγκρουση δεν πρέπει να οδηγήσει σε εντάσεις μέσα στην Γαλλία.
