Διανύουμε μια περίοδο κατά την οποία ο ρυθμός των πολιτικών γεγονότων ξεπερνά κατά πολύ τις δυνατότητες καταγραφής και σχολιασμού των, αν όχι ακόμη ακόμη και της απλής παρακολουθήσεώς των ως ειδήσεις τις οποίες ανακυκλώνουν τα μ.μ.ε. του Συστήματος.
Μια νέα κυβέρνηση-τερατούργημα, ετερόκλητη, θνησιγενής και apriori αναποτελεσματική και αντιλειτουργική ανέλαβε εσχάτως την εξουσία κατόπιν ενός διαστήματος πέντε ημερών κατά τις οποίες η χώρα έμενε ουσιαστικώς ακυβέρνητη (αν υποτεθεί ότι προηγουμένως εκυβερνάτο…) με τους πολιτικούς αρχηγούς των ίδιων αυτών κομμάτων που καταστρέφουν επί 37 έτη την Ελλάδα και εκμαυλίζουν τoν λαό της να πελαγοδρομούν διαβουλευόμενοι σε αναζήτηση ενός βολικού, κοινής αποδοχής …αχυρανθρώπου.
Τελικώς, έπειτα από μακρές συνομιλίες και υπόγεια μαγειρέματα, ο ξένος παράγων προώθησε (ή επέβαλε) στον πρωθυπουργικό θώκο έναν δικό του άνθρωπο, έναν άχρωμο και άοσμο τεχνοκράτη με έντονο παρασκηνιακό παρελθόν, έναν άνθρωπο – σύμβολο του τραπεζιτικού κατεστημένου – ιδεώδη επιλογή για την διασφάλιση των συμφερόντων του Συστήματος, ήτοι της αφανούς υπερεθνικής δικτατορίας τραπεζιτών, χρηματιστών και λοιπών τσαρλατάνων χρηματεμπόρων που συστηματικά και κατ’ επάγγελμα κατασπαράσσουν το εν αποσυνθέσει κουφάρι της παρηκμασμένης γηραιάς ηπείρου και των καθημαγμένων και οικτρά εκφυλισμένων λαών της – του ελληνικού μη εξαιρουμένου …
Άλλη μία σκηνή στο θέατρο του παραλόγου της πολιτικής ζωής της χώρας ετελείωσε. Λογικώς η σκηνή αυτή, που ξεκίνησε με την εξαγγελία δημοψηφίσματος από τον απερχόμενο πρωθυπουργό Γ. Α. Π., δε θα έπρεπε καν να υπάρξη! Αηδιασμένος ο ελληνικός λαός (και φυσικά εξοργισμένος) θα έπρεπε να κατέλθη στους δρόμους, αμέσως μετά την συμφωνία των Βρυξελλών της 26ης – 27ης Οκτωβρίου και να καταλύση το καθεστώς (ναι, έτσι τόσο απλά)! Όμως, αυτό που φαντάζει λογικό σε κάθε εθνοκράτη, θεωρείται παράλογο, αδιανόητο στην εκφυλισμένη μάζα των – όχι μόνον μεταπολιτευτικών, αλλά συνολικώς μεταπολεμικών – Νεοελλήνων! Το ίδιο το μέλλον του ελληνικού έθνους διακυβεύεται και οι γηπεδικές συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων», ακόμη και οι – σε μεγάλο βαθμό υγιείς – βίαιες αντιδράσεις των οργισμένων πολιτών κατά επισήμων (όπως στις 26, 27, 28 Οκτωβρίου 2011) δεν αρκούν!
Πέντε ημέρες από τους πανηγυρισμούς της πασοκικής καθεστωτικής τάξεως, για την μεγάλη «επιτυχία» της συμφωνίας της 26ης (καλλίτερα ξημερώματα 27ης ) Οκτωβρίου, στην οποία κατέληξαν οι ηγέτες της ευρωζώνης για την αντιμετώπιση της κρίσεως του ελληνικού χρέους, αλλά και τρείς από την εκδήλωση της λαϊκής οργής και αντιδράσεως κατά της κυβερνήσεως των ανδρεικέλων, αλλά και άπαντος του πολιτικού συρφετού της αναξιότητος και του εκμαυλισμού, η «Αυτού Μεγαλειότης» Γ. Α. (και Μάργκαρετ) Παπανδρέου αιφνιδίασε τον πολιτικό κόσμο και τον ελληνικό λαό, με την εξαγγελία του περί διεξαγωγής δημοψηφίσματος για την νέα δανειακή σύμβαση.
Η εξαγγελία δεν προκάλεσε αναστάτωση μόνον στο εσωτερικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Η Daily Telegraph για παράδειγμα κάνει λόγο για τον «τρόμο» που ένιωσαν οι λοιποί Ευρωπαίοι ηγέτες, βλέποντας τον Γεώργιο Παπανδρέου να ανακοινώνη το δημοψήφισμα, ενώ το γερμανικό «Der Spiegel» αναφέρει ότι «το πακέτο διασώσεως ευρίσκεται σε κίνδυνο». Είναι πασιφανές ότι ο άνθρωπος που δουλικώς υπέκυψε στους εκβιασμούς των αρπακτικών της Ε.Ε. και υποτακτικώς τους έκανε τόσα και τόσα θελήματα, τώρα φέρεται επικινδύνως για τα συμφέροντά τους. Διότι είναι απολύτως βέβαιον ότι εάν διεξαχθή αυτό το δημοψήφισμα, ο ελληνικό λαός θα αποφανθή ΟΧΙ στην κατοχική δανειακή σύμβαση. Άρα οι επιλογές του Γ.Α.Π. πλήττουν την Ε.Ε.
Το κυριώτερα προβλήματα στα Ελληνικά πανεπιστήμια είναι συναφή προς μια κατάσταση απολύτου πνευματικής παρακμής – και είναι, ακόμη ειδικώτερα, ο προσδιορισμός της έννοιας της «επιστήμης». Μια «επιστήμη» υλιστική, που δείχνει να υπάρχει μόνο για να υπηρετεί την παραγωγή, αποκομμένη σε μεγάλο βαθμό από τις έννοιες της πραγματικής διάνοιας , ενοράσεως και πνεύματος. Τα «πανεπιστήμια» τουλάχιστον στην Ελλάδα έχουν μετατραπεί είτε στην καλύτερη περίπτωση σε σχολές στοιχειώδους επαγγελματικής καταρτίσεως, εκπροσωπώντας απλά για αρκετούς φοιτητές ένα χώρο όπου απλώς θα κάνουν νέες γνωριμίες, θα διασκεδάζουν, θα περνούν τον χρόνο τους στις καφετέριες και στα κλάμπ, σπαταλώντας τα χρήματα των γονέων τους που νομίζουν πως τα παιδιά τους σπουδάζουν – και, τελικά, κάποτε θα καταφέρουν να πάρουν κάποτε το πτυχίο δίχως να έχουν μάθει απολύτως τίποτε ουσιαστικό.
Ο νέος νόμος φυσικά και δεν θα μπορούσε να αλλάξει τίποτε απολύτως αναφορικά με την ως άνω συνοψιζομένη κατάντια, που είναι σύμφυτη με την πνευματική παρακμή ολόκληρης της κοινωνίας, όπως αναπαράγεται σε όλους τους τομείς, από την πολιτική μέχρι και την εκπαίδευση.
37 έτη από την εγκαθίδρυση της Μεταπολιτεύσεως, η πολιτική της τάξη έφθασε σε τέτοιο (αναμενόμενο άλλωστε) σημείο απολύτου φαυλότητος και εκμαυλισμού, αχρειότητος και εθνικής εκποιήσεως, ώστε ευρύτατες μάζες του (όχι αμοίρου ευθυνών) ελληνικού λαού να αισθάνονται τοιαύτη αποστροφή προς ταύτην, ώστε μόνον ο παράμυθος της λυτρώσεως της χώρας από την «στυγνή καταπίεση της στρατιωτικής δικτατορίας» και την (υποτιθεμένη) προδοτική στάση αυτής έναντι του κυπριακού Ελληνισμού, συντηρεί το (κίβδηλο) νομιμοποιητικό της δικαίωμα, να διατηρή το πολιτειακό της καθεστώς!
Εάν ο λαός συνειδητοποιήση το μέγεθος των ευθυνών και την συνακόλουθη προδοτική του στάση για την εθνική τραγωδία της Κύπρου, το θέρος του 1974, του τότε πολιτικού κόσμου της Μεταπολιτεύσεως (του οποίου επίγονος είναι ο σημερινός πολιτικός κόσμος), δημιουργούνται ισχυρές προϋποθέσεις, ώστε ένα μέγα μέρος αυτού να εγκαταλείψη τους ενδοιασμούς του, ως προς την αναγκαιότητα αντικαταστάσεως τούτου του ιδίου του πολιτειακού καθεστώτος!
Κάθε μέρα επιβεβαιώνεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η κατάρρευση των δημοσιονομικών του κράτους και της ελληνικής οικονομίας εν γένει δεν είναι παρά ένα επιφαινόμενο, ένα
δευτερεύονεπακόλουθο σύμπτωμα της παντελούς ανυπαρξίας πολιτικής διαχειρίσεως – ή μάλλον της συνεπούς υλοποιήσεως μιας ευθέως εθνοκτόνου πολιτικής – σύμπτωμα τελικά της βαθυτέρας αποσυνθέσεως και παρακμής της συγχρόνου ελλαδικής κοινωνίας.
Όσα συγκλονιστικά, σημεία και τέρατα, αποκαλύπτονται καθημερινά από τον χώρο του ποδοσφαίρου είναι απολύτως ενδεικτικά της δυσώδους προκεχωρημένης κοινωνικής σαπίλας. Αποκαλύπτεται πια σε άπαντες ότι ο τεχνητά υπερτιμημένος «κόσμος» του επαγγελματικού ποδοσφαίρου (που ανέκαθεν στραγγάλιζε και στραγγαλίζει τον υπόλοιπο, τον πραγματικό ίσως, αθλητισμό) δεν είναι παρά ένα μεταστατικό καρκίνωμα, ένας χώρος στον οποίο η πιο σιχαμερή κάστα μαφιόζων και νταβατζήδων της χώρας έχει τοποθετήσει, εδώ και πολλές δεκαετίες, έναν τεράστιο κύκλο γκανγκστερικών
δραστηριοτήτων, αποκομίζοντας δι’ αυτών πακτωλούς παρανόμων χρημάτων, ενώ παράλληλα, δια του φανταχτερού ποδοσφαιρικού θεάματος, συντελείται η αποχαύνωση και ο ψυχολογικός έλεγχος των (ανδρικών) κοινωνικών μαζών.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Οι εξ αρχής επιφυλακτική στάση μας και οι εν γένει απαισιόδοξες εκτιμήσεις και προβλέψεις μας σχετικά με την διαφαινόμενη εξέλιξη του νεοπαγούς «κινήματος των αγανακτισμένων» (των πλατειών), δυστυχώς επαληθεύονται με τον χειρότερο τρόπο, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ασύνδετες, ετερόκλητες και παρδαλές μάζες αστών, χωρίς ιδεολογικό έρμα και προσανατολισμό, όχι μόνο δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να καταστούν πραγματικός αντισυστημικός παράγοντας, αλλά ότι μπορούν να φθάσουν πολύ εύκολα στο σημείο να αναπαράγουν τις θεμελιώδεις επιδιώξεις και τις στερεοτυπικές εμμονές του διεθνούς συστήματος εξουσίας (το οποίου την ανατροπή υποτίθεται ότι απεργάζονται…) προωθώντας εν τη βλακώδη αγνοία τους την ατζέντα των σκοτεινών παγκοσμίων εξουσιαστών.
Η τυπική, σταθερά και εμφατική επιδίωξη του Συστήματος την οποία αναπαράγουν μονίμως τα ελεγχόμενα από το Σύστημα μ.μ.ε και παράλληλα διεκπεραιώνουν τα κατά τόπους πολιτικά φερέφωνα, οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι τοποτηρητές του Συστήματος, σε παγκόσμια κλίμακα, αποτελεί «η καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας» (έκφραση γνωστή και ως πολυδιαφημισμένο σλόγκαν πλύσεως εγκεφάλου με το οποία σφυροκοπούνται από νηπιακής ηλικίας τα αποχαυνωμένα δημοκρατικά πλήθη) και η με κάθε τρόπο άρση των «διακρίσεων» (φυλής, εθνικότητος, φύλου, κλπ) προκειμένου να συντελεσθεί και μάλιστα ταχύρυθμα, η τεχνητή (δια της προαγωγής της ανεμπόδιστης μετακινήσεως πληθυσμών και της λαθρομεταναστεύσεως) ανάμιξη των πληθυσμών με απώτερο σκοπό, την κατά προτεραιότητα νόθευση της λευκής φυλής και εν συνεχεία την εξαφάνιση των κάθε είδους εθνοφυλετικών ταυτοτήτων και ιδιαιτεροτήτων τις οποίες δημιούργησε η φύση και η ιστορία της ανθρωπότητος δια μέσου των αιώνων (και επακολούθως την εξαφάνιση των πολιτισμών). Στην υπηρεσία αυτού του σκοπού έχουν επενδυθεί άπειρα κεφάλαια και έχουν επιστρατευθεί κολοσσιαίοι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί που ξεκινούν από την βιομηχανία του θεάματος (π.χ. Hollywood, MTV, NBA, κλπ) και φθάνουν μέχρι την επιβολή αυστηρότατων, νομοθετημάτων – μνημείων ανελευθερίας, ιδίως στις Ευρωπαϊκές χώρες, όπως ο τερατώδης και καταφανώς αντισυνταγματικός «αντιρατσιστικός» νόμος τον οποίο προετοίμαζε με ταχεις ρυθμούς, κατά προτεραιότητα και εν μέσω οικονομικής καταρρεύσεως (!!) ο Καστανίδης. (Έχουμε αναφερθεί διεξοδικώς στο ανωτέρω εθνοκτόνο νομοσχέδιο-τερατούργημα σε παλαιότερη καταχώρηση.)
Δύο άκρως ενδιαφέροντα άρθρα που αναφέρονται σε αθέατες πτυχές των προσφάτων οικονομικών εξελίξεων εντοπίσαμε στον λαβύρινθο του διαδικτύου και τα αναδημοσιεύουμε προς ενημέρωση των αναγνωστών μας.
Το αναμενόμενο τέλος του αισχρού και εθνοπροδοτικού πολιτικού κατεστημένου της μεταπολιτεύσεως δείχνει ότι πλησιάζει, αναπόδραστα και νομοτελειακά. Πλησιάζει το τέλος ενός πολιτικού συστήματος που γεννήθηκε ως ύβρις και λειτούργησε πάνω από τρεις δεκαετίες με τρόπο καθ’ όλα υβριστικό, για ένα έθνος με αδιάλειπτη ιστορία άνω των 4.000 ετών, για ένα έθνος φιλοσόφων και ηρώων! Τώρα, καθώς πλησιάζει η αναπόφευκτη Νέμεσις, τα ακόρεστα και αδηφάγα τρωκτικά του ποταπού κοινοβουλευτισμού αρχίζουν να νοιώθουν άβολα, διαισθανόμενα την αμφίβολη τύχη τους.
Το καίριο ερώτημα όμως είναι: ποία θα μπορούσε να είναι η διάδοχος κατάστασις;
Παρακολουθούμε το διογκούμενο κίνημα των «αγανακτισμένων» ή κατ’ άλλη (ορθότερη) περιγραφή, το κίνημα «της κατσαρόλας».
Ο ασφυκτικός οικονομικός κλοιός ο οποίος περισφίγγει πνιγηρά το τελευταίο διάστημα την Ελλάδα, έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς πολίτες της χώρας οι οποίοι επί μακρόν έστεκαν αμέριμνοι μπροστά στην αδηφάγο δυναμική του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος εξουσίας να αρχίζουν προοδευτικώς να αντιλαμβάνονται την ισχύ των δομών, των μηχανισμών και της λειτουργίας του παγκόσμιου αυτού οικονομικού συστήματος. Πρόκειται πραγματικά για ένα πανίσχυρο σύμπλεγμα ισχύος, που αθροίζει κολοσσιαίες, αν και απρόσωπες δυνάμεις, των οποίων η ισχύς υπερβαίνει κατά πολύ την ισχύ επιμέρους, μεμονωμένων κρατών, ακόμη κρατών που θεωρούνται«υπερδυνάμεις». Πρόκειται για ένα παγκόσμιο σύμπλεγμα εξουσίας περίπου ακαταμάχητο!
Ακόμα και οι ΗΠΑ μια θεωρητικώς πανίσχυρη χώρα, είναι κατ’ ουσίαν άθυρμα στον ιστό του παγκοσμίου αυτού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Για να είμαστε ακριβέστεροι, η εκάστοτε κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν αποτελεί παρά έναν πειθήνιο πολιτικοστρατιωτικό βραχίονα, μια υπάκουη μαριονέτα στην υπηρεσία του διεθνούς συμπλέγματος οικονομικής εξουσίας, προορισμένη να διεκπεραιώνει την «βρώμικη δουλειά» και την με κάθε μέσο υποταγή των «ατιθάσων», όπου γης… Με βάση αυτή την παρατήρηση αξίζει πραγματικά να μελετήσετε το άκρως αποκαλυπτικό κείμενο που ακολουθεί το οποίο αναδημοσιεύουμε, αυτούσιο, από την πηγή του. Υπό το φώς των πληροφοριών και των διαπιστώσεων του άρθρου γίνονται κατανοητές οι αμερικανονατοϊκές στρατιωτικές επιχειρήσεις σε διάφορα σημεία της γηςκαι ο πραγματικός σκοπός τους…
Οι παρακάτω πολύ πρόσφατες ειδήσεις, κάθε άλλο παρά άσχετες μεταξύ τους, αναφέρθηκαν μεν από τα αστικά μ.μ.ε., χωρίς, όμως, ως συνήθως, να τους δοθεί η δέουσα έμφαση:
