Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος στο πεδίο της οικονομίας επιβεβαιώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις σταθερές θέσεις μας αναφορικά με τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί την ανθρωπότητα το παγκόσμιο μεταπολεμικό πολιτικοοικονομικό σύστημα εξουσίας. Εις ό,τι αφορά ειδικότερα τα της Ελλάδος, επαληθεύονται πανηγυρικώς οι θέσεις που εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζουμε σχετικώς με την δεινή και εντελώς επισφαλή θέση της χώρας, στα πλαίσια αυτού του διεθνούς συστήματος, ως αποτέλεσμα της εγκληματικά αντεθνικής πολιτικής που ακολούθησε το αισχρό, ξενόδουλο και απολύτως προδοτικό καταστημένο της μεταπολιτεύσεως, οδηγώντας την χώρα στην απόλυτο εξάρτηση (εν είδει δευτερεύοντος γραναζιού του δυτικού καπιταλισμού), στην ταπείνωση και την χρεωκοπία.
Είναι απορίας άξιον η αδράνεια και η ανοχή ενός ολόκληρου λαού απέναντι στην καθημερινή λαίλαπα αναίσχυντων προδοσιών και ξεπουλημάτων που αντικρύζει να ξετυλίγονται μπροστά του. Όσο διεισδυτική και αν υπήρξε η ψυχική, πνευματική και ηθική αλλοτρίωση που υπέστη ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια, δεν παύει πλέον η κατάντια του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας να έχει εισχωρήσει στα θεμέλια της ατομικής του αξιοπρέπειας. Μεταβαίνοντας από το έθνος, την κοινότητα καιτην πατρίδα στην σύγχρονη θλιβερή πραγματικότητα του ατόμου, της προσωπικής του εργασίας και του «αέρα» που του αναλογεί σε κλουβιά από τσιμέντο, καλλιεργήθηκε το κατάλληλο έδαφος όπου θα καρπορφορούσε η σπορά της αποσύνθεσης που πράγματι σήμερα είναι οφαλμοφανέστατη. Η κατακερμάτιση της εθνικής ενότητος διά μέσου φαινομενικά διαφοροποιούμενων, αλλά κατ’ ουσίαν ομοίων κομμάτων, καθώς και η σκόπιμη ανάπτυξη και άλλων φυγοκέντρων από τον πυρήνα της Φυλής και του Έθνους δυνάμεων, έχουν οδηγήσει στην θριαμβευτικήεφαρμογή μίας αρχαίας συνταγής : διαίρει και βασίλευε. Εν όσω η λαϊκή δύναμη και ορμή, αποδυναμωμένη και μολυσμένη,εκτονώνεται στις εμφύλιες αντιπαραθέσεις με μόνη επιδίωξη την υποτυπώδη άμεση αύξηση κάποιων εισοδημάτων, οι μαριονέτες του διεθνούς κεφαλαίου υλοποιούν δίχως κανένα εμπόδιο τις εντολές των αφεντικών τους. Καμία κοινή βούληση, κανένα κοινό όνειρο, κανένας κοινός προορισμός. Μονάχα η ενθρόνιση του προσωπικού κέρδους, της προσωπικής ασφαλείας και της ατομικής καλοπέρασης.
Πέρασαν και αυτές οι εκλογές, το άθλιο και κακόγουστο πανηγύρι του δημοκρατικού ολέθρου, της απροκαλύπτου εξαπατήσεως μίας αποβλακωμένης, αλλοτριωμένης και εξαχρειωμένης ψηφομάζης που καταχρηστικώς και μόνον αποκαλείται «λαός». Το σκηνικό που παρακολουθεί και η κατάσταση που βιώνει όποιος καταφέρνει να διατηρεί ακόμη μια επαφή με την πραγματικότητα, φαντάζει άκρως σουρεαλιστικό εντός της τραγικότητός του… Την επαύριον των εκλογών χαμένη όπως πάντα εξέρχεται χωρίς αμφιβολία η Ελληνικότητα. Ο κατά 25% Ελληνικής (κατά 50% αμερικανοβουλγαρικής και κατά 25% πολωνοεβραϊκής) καταγωγής νέος πρωθυπουργός έχει άλλες προτεραιότητες αντί της προασπίσεως του Ελληνισμού και της Ελληνικότητος να υπηρετήσει, ή μάλλον, φαίνεται ότι έχει ως προτεραιότητά του την κατάργηση και εξάλειψη της Ελληνικότητος!
Οι πρώτες ενέργειές του εξόχως συμβολικές και δηλωτικές των προθέσεων και διαθέσεών του. Ενέργεια πρώτη: κατάργηση των υπουργείων Μακεδονίας-Θράκης και Αιγαίου (με προφανή σκοπό να μην ακούγονται πια σε επίσημο επίπεδο οι λέξεις Μακεδονία, Θράκη και Αιγαίο). Άκρως δυσοίωνα τα μηνύματα για τις πατρίδες αυτές του Ελληνισμού. Ενέργεια δεύτερη: απάλειψη από τον τίτλο του Υπουργείου Παιδείας του επιθέτου που ανέκαθεν προσδιόριζε την όρο παιδεία, του επιθέτου «εθνικός». Το υπουργείο είναι λέγεται τώρα πια «παιδείας» σκέτο και όχι «εθνικής παιδείας» όπως ανέκαθεν ελέγετο. Η παιδεία είχε βεβαίως πάψει προ πολλού να είναι εθνική, τώρα όμως έπεσαν και τα προσχήματα.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα φάση ταχέως και επιθετικού απεθνισμού σε όλα τα επίπεδα, σε μια νέα φάση ενός προγράμματος, οργανωμένου, ενορχηστρωμένου και ολοκληρωτικού απεθνισμού, ενός αφελληνισμού με κρατική καθοδήγηση!
Αντί άλλων σχολίων αναδημοσιεύουμε ένα ακόμη άρθρο – καταπέλτη του καθηγητού Χρήστου Γιανναρά που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, μια μόλις εβδομάδα μετά τις εκλογές. Ένα άρθρο που τα λέει έξω απ’ τα δόντια…
Μέσα στον οχετό γενικευμένης παραπληροφορήσεως και μπαρουφολογίας που πλημμυρίζει καθημερινώς τον αστικό τύπο, ιδίως μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, ξεχωρίζουν ενίοτε κάποια κείμενα – αληθινά διαμάντια, προερχόμενα από στοχαστές που έχουν το σθένος και την παρρησία να μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας ξεσκεπάζοντας την υποκρισία, καταγγέλλοντας την αλλοτρίωση και τη διαστροφή που έχουν κατακλύσει τον δημόσιο βίο στη χώρα μας.
Μια τέτοια γενναία φωνή είναι αναμφίβολα ο καθηγητής φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς ο οποίος μέσα από την τακτική στήλη του στην «Καθημερινή της Κυριακής» με θαυμαστή οξυδέρκεια εδώ και χρόνια στηλιτεύει με θάρρος και συνέπεια το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο του τόπου μας και τα χθαμαλά ήθη του παρηκμασμένου συγχρόνου Ελληνισμού. Ασχέτως αν συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι, οι διαπιστώσεις του είναι πραγματικός κόλαφος για το Σύστημα.
Ενδεικτικά μπαίνουμε στον πειρασμό να αναδημοσιεύσουμε το πολύ επίκαιρο άρθρο του από την Καθημερινή της Κυριακής της 13ης 9ου 2009, το οποίο είναι περισσότερο από εύστοχο.
Ενόσω οι Τούρκοι αναβαθμίζουν όλο και περισσότερο την επιθετικότητά τους στο Αιγαίο, όπου, όχι μόνον συνεχίζουν να πραγματοποιούν με αμείωτη συχνότητα παραβιάσεις του Ελληνικού εθνικού εναερίου χώρου, αλλά, εσχάτως, αποστέλλουν ακόμη και μη επανδρωμένα κατασκοπευτικά αεροσκάφη και -το πιο σοβαρό- εγκαινίασαν τακτική συστηματικών πτήσεων πάνω από Ελληνικά κατοικημένα νησιά, κατά την διάρκεια των οποίων πραγματοποιούν εικονικούς βομβαρδισμούς…
Ενόσω οι Σκοπιανοί αποθρασύνονται, οδηγώντας, μέσω της επιτηδίως παρελκυστικής (ελέω υπερατλαντικής προστασίας) τακτικής τους, την περί του ονόματος διένεξη σε καθεστώς defacto παγίωσης της επονείδιστης για τον Ελληνισμό ιστορικής πλαστογραφήσεως και καπηλείας…
Ενόσω τα καραβάνια των ασιατών και αφρικανών εισβολέων με αμείωτη συχνότητα και μαζικότητα εξακολουθούν να κατακλύζουν τη γη μας, οδηγώντας σε ολέθρια εθνολογική αλλοίωση την πληθυσμιακή σύνθεση της Ελλάδος…
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αναγνωρίσει κανείς την θεμελιώδη φαυλότητα του συγχρόνου πολιτεύματος, που αποκαλείται «δημοκρατικό», φαυλότητα που είχε σαφώς αναγνωριστεί και καταγγελθεί από τα λαμπρότερα πνεύματα (Πλάτων, Αριστοτέλης, Ξενοφών, κλπ), ήδη από τα αρχαία χρόνια (όταν δηλαδή τα μικρά πληθυσμιακά και γεωγραφικά μεγέθη των ελληνικών πόλεων–κρατών και οι αυστηρά αριστοκρατικές κοινωνικές δομές τους, μετρίαζαν κάπως αυτή την φαυλότητα – σε σύγκριση με την διαστρωμάτωση των συγχρόνων πολτοποιημένων κοινωνιών).
Το πολίτευμα αυτό, το οποίο ορθότερο θα ήτο να ονομάζεται μετριοκρατία, αναγορεύει σε ύπατο ρυθμιστή της πολιτικής ζωής και του μέλλοντος μιας χώρας, την ευμετάβλητη, κοντόφθαλμη και συγκυριακή «στάση», μιας ακαθορίστου κοινωνικής ανθρωπομάζης, ιδιοτελών, αδαών και αμαθών «πολιτών», οι οποίοι συγκροτούν την λεγόμενη «κοινή γνώμη» η οποία καθίσταται τραγικά παντοδύναμη, όσο και αν είναι ανεύθυνη, ανερμάτιστη (και ευκόλως χειραγωγούμενη από τους επιτηδίους, οικονομικά ισχυρούς παράγοντες και τους τσαρλατάνους υποτακτικούς τους (που ελέγχουν την λεγόμενη “ενημέρωση”).
