Τρέχουσα Πολιτική

Δύο αυγουστιάτικες ειδήσεις που αποκαλύπτουν ακραία πολιτική και κοινωνική σήψη.

Είναι γνωστό από παλιά στους δημοσιογραφικούς κύκλους το κλισέ ότι «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου ελλείμματος, τα δημοσιογραφικά αντίμετρα προσέλκυσης του κοινού παρέπεμπαν συνήθως στην θεματολογική σταθερά που συνοψίζεται στο εγγυημένο τρίπτυχο εντυπωσιασμού: «αίμα, σπέρμα, στέμμα»… 

Κάτι όμως έχει αλλάξει, καθώς φαίνεται, διότι τα όσα συμβαίνουν ήδη κατά το πρώτο 10ημερό αυτού του Αυγούστου εμφανίζουν όχι ένα έλλειμμα αλλά, απεναντίας, έναν καταιγισμό ειδήσεων (με ρυθμό πολυβόλου!). Οι πλείστες εξ αυτών παραμένουν, βεβαίως, ενταγμένες στον προαναφερθέντα θεματολογικό άξονα: «αίμα» (βλέπε δολοφονίες), «σπέρμα» (βλέπε σεξουαλικά εγκλήματα κι σκάνδαλα), «στέμμα» (βλέπε ίντριγκες και σκάνδαλα της εξουσίας).  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Τουρκισμός: μία διαχρονικὴ ὑπαρξιακὴ ἀπειλὴ γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ οἱ ὀψίμως ἀγωνιοῦντες «ἀναλυτές» τῶν τουρκοκάναλων. Ἀντιφάσεις καὶ τραγικότητα.

Ενώ η κοινή γνώμη στην Ελλάδα κοντεύει να ξεχάσει ότι μαίνεται ένας φρικώδης πόλεμος στην Ουκρανία (ο οποίος δεν θέλει πολύ για να εξελιχθεί σε παγκόσμιο), έχει επίσης ξεχάσει τον (σχεδόν μονοθεματικά κυρίαρχο επί μήνες στα δελτία ειδήσεων) κορωνοϊό, έχει ξεχάσει την εξωφρενική ακρίβεια, έχει ξεχάσει ακόμα και την …Πισπιρίγκου, αίφνης αρχίζει όψιμα να αγωνιά ενώπιον της εικόνας μίας Τουρκίας που κλιμακώνει επικίνδυνα τις προκλήσεις της εναντίον της χώρας μας, αμφισβητώντας ανοιχτά την κυριότητα της Ελλάδος επί των νήσων του ανατολικού Αιγαίου, απαιτώντας πλήρη αποστρατιωτικοποίησή τους (εν όσῳ η ίδια διατηρεί τεράστιο αποβατικό στόλο στα μικρασιατικά παράλια έτοιμο να τα καταλάβει) και απειλώντας απροκάλυπτα με πολεμική επίθεση!

Αυτή η αδυσώπητη πραγματικότητα δεν είναι όμως καθόλου καινούρια! Ίσχυε με τον ίδιο τρόπο και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Κώστας Καραμανλής) χαριεντιζόταν με τους Τούρκους και έκανε κουμπαριές και γλέντια με τον Ερντογάν, όπως και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Γ. Α. Παπανδρέου) επίσης χαριεντιζότανε με τους Τούρκους και χόρευε ζεϊμπεκιές εν ονόματι της «ελληνοτουρκικής φιλίας»,  όπως και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Κων. Μητσοτάκης, πατέρας του νυν πρωθυπουργού) λάμβανε όλος χαρά και υπερηφάνεια το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Ιπεκτσί», όπως και, πιο πρόσφατα, ήταν ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Α. Τσίπρας) που δήλωνε ότι δεν χρειαζόμαστε στρατό και εξοπλισμούς, ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, κ.λπ..

Η τουρκική απειλή εναντίον του Ελληνισμού είναι προαιώνια, διαχρονική και υπαρξιακή. Πρωτοεμφανίστηκε πίσω στο μακρινό 1071   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ἐτήτυμα Ψέγματα (9)

“Ψωμί, Παιδεία, Ἐλευθερία” – ἢ τὰ ἀκριβῶς ἄκρως ἀντίθετα;

 

Ἡ ἤδη προϋπάρχουσα σύγχυσις κι ἐπιμόλυνσις ἐννοιῶν καὶ ἰδεολογημάτων μετὰ τὴν ἐθνολετήριον Μεταπολίτευσιν τοῦ σημαδιακοῦ 1974, ἔχουσα ἔκτοτε ἀποχαλινωθῆ πλήρως καὶ καλπάσει ὀλεθρίως, οὕτω δὲ καὶ πολλαπλῶς προξενήσει ἀνήκεστον βλάβην εἰς τὸν νοῦν, τὴν ψυχὴν, τὸν λόγον καὶ τὴν ἐν γένει ὑγείαν τῶν θρηνωδῶς (αὐτο)ταλανιζομένων κατοίκων αὐτῆς τῆς χώρας, ἀποτελεῖ καὶ τὸ ῥιζικὸν αἴτιον τῆς ὁλικῆς καὶ ἐπὶ παντὸς χρεωκοπίας τῆς χώρας.

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἡ ὁμιλία Μητσοτάκη στὸ ἀμερικανικὸ κογκρέσο, ὁ κίβδηλος (καθεστωτικός) «πατριωτισμὸς» καὶ μία θλιβερὰ ἐπέτειος (29η Μαΐου).

Ζούμε αναμφιβόλως σε μία εποχή τελείας συγχύσεως εννοιών, αλλοιώσεως νοημάτων και πλήρους ιδεακού αποπροσανατολισμού, εποχήν κατά την οποία κυριαρχεί η έλλειψη έστω και στοιχειώδους ακεραιότητος στους χαρακτήρες και δη η απουσία προσωπικοτήτων που να διαθέτουν υπαρξιακό έρμα και άξονα πνευματικής κατευθύνσεως.

Μια εκ των πλέον στρεβλωμένων και κακοποιημένων ιδεών είναι, δίχως άλλο, η έννοια του «πατριωτισμού». Την οποία επικαλούνται σχεδόν άπαντες, καίτοι στην  πράξη την αναιρούν αυτοστιγμεί! Εξόχως χαρακτηριστικό παράδειγμα τοιαύτης αλλοιώσεως – για να κυριολεκτήσουμε, μνημείο αυταναιρέσεως –  υπήρξε η πρόσφατος «πανηγυρική» και πολυπαινεμένη ομιλία πρωθυπουργού της Ελλάδος στο αμερικανικό κογκρέσο, που θεωρήθηκε (από τα εγχώρια δημοσιογραφικά παπαγαλάκια αλλά και από την επιφανειακώς κρίνουσα κοινή γνώμη) ως «μεγάλη επιτυχία» του τελευταίου, δεδομένου του ευνοϊκού κλίματος που συνήντησε κατά τις επαφές του με σημαίνοντες παράγοντες του αμερικανικού κατεστημένου, ιδίως όμως έχοντας νωπές τις εντυπώσεις της άκρως ευμενούς υποδοχής της ομιλίας του υπό των μελών του αμερικανικού νομοθετικού σώματος.

 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Η Μεγάλη Κατάρρευσις (The Great Collapse)

Η διαβόητη «Μεγάλη Επανεκκίνησις» (Great Reset) είναι ένας όρος που ακούγεται και συζητείται όλο και συχνότερα στους εθνικιστικούς (και όχι μόνο) κύκλους τα τελευταία χρόνια. Αν και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ επιμελώς αποκρύπτουν σχεδόν κάθε είδηση σχετικά με την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» και όταν σπανίως αναφέρονται σε αυτήν την αντιμετωπίζουν απαξιωτικώς, ως αντικείμενο «θεωριών συνωμοσίας» ακροδεξιών κύκλων, η διαδικασία μεταβάσεως προς την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» έχει ήδη ξεκινήσει διότι μια μεγάλη επανεκκίνηση προαπαιτεί μια μεγάλη κατάρρευση, και η μεγάλη κατάρρευσις, με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο σύγχρονος κόσμος την κατάρρευση, συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή του Παγκοσμίου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum – WEF), τουτέστιν του σημαντικότερου επισήμου οργάνου των παγκοσμίων οικονομικών «ελίτ», η «Μεγάλη Επανεκκίνησις» συνιστά ένα κολοσσιαίο σχέδιο αναδιοργανώσεως της οικονομίας αλλά και των πολιτικών/κοινωνικών δομών. Χρησιμοποιώντας ως βιτρίνα και ελαφριά προκάλυψη των πραγματικών προθέσεων πομπώδεις τεχνητούς όρους όπως «πράσινη ανάπτυξη», «ισότητα και δικαιοσύνη», «τεχνολογική διήθηση», «4η βιομηχανική επανάσταση», το WEF, οι μεγάλες πολυεθνικές, οι γνωστοί-άγνωστοι που κρύβονται πίσω από αυτές, τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί-μαριονέτες, όπως οι διεφθαρμένοι και διεστραμμένοι νεοφιλελεύθεροι λακέδες τύπου Τριντό, Μακρόν και Μητσοτάκης, το ημιθανές ανοϊκό ανδρείκελο Μπάιντεν και οι αποστειρωμένοι ρομποτικοί τεχνοκράτες τύπου Ντράγκι, προωθούν με διαρκώς επιταχυνόμενους ρυθμούς την ατζέντα της Μεγάλης Επανεκκινήσεως.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Η απαρχή μιας μάχης στον αβέβαιο δρόμο ενός μαραθώνιου πολέμου

Περίπλοκη κατάσταση εμπόλεμης θέσης από την διεπαφή Ουκρανικών και Ρωσικών αλληλουχιών

Τα σημερινά γεγονότα που όλοι παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαμορφώθηκαν ως διεπαφή των ρωσικών και ουκρανικών αλληλουχιών ταυτότητας και γεωστρατηγικής. Ως εκ τούτου για την όσο δυνατόν σοβαρότερη μελέτη και κατανόηση της σημερινής εμπόλεμης κατάστασης οφείλουμε να εμβαθύνουμε. Ένα πρώτο ξεκάθαρο ιστορικό συμπέρασμα παρουσιάζει την Ουκρανική ταυτότητα να ετεροκαθορίζεται ως πρόσθεση ή αφαίρεση της ρωσικής αυτοκρατορίας. Επομένως τις ήδη σχετικές σχέσεις των δυο ταυτοτήτων διαγράφει η άμεση ιστορική εμπειρία της ρωσικής κατοχής. Δίχως βέβαια να επισημαίνεται ο πραγματικός εβραϊκός παράγοντας στην Ουκρανία εδραιωμένος μέσω της ρωσικής ισχύος. Οι λόγοι ελλιπούς αναφοράς είναι εκτός των ευκόλως εννοούμενων, ότι οι εβραϊκοί πληθυσμοί στο έδαφος της Ουκρανίας παραμένουν σημαντικοί, με προφανέστερο παράδειγμα τον ίδιο τον πρόεδρο της, Ζελένσκι (Зеленський). Είναι λοιπόν εμφανές ότι ο Ουκρανικός χώρος βρίσκεται αναγκαστικά σε αυτή την μόνιμη αναζήτηση γεωπολιτικής θέσης. Για την Ρωσία όμως η Ουκρανία αποτελεί αναγκαίο στρατηγικό βάθος, άρα απαιτείται ο άμεσος ή έμμεσος έλεγχος της χώρας. Όμως η Ρωσική ταυτότητα δεν είναι τόσο διακριτή όσο άλλων χωρών ακόμα και αυτοκρατοριών και άρα εγκλωβίζεται ανάμεσα σε εμφατικές συγχύσεις του εθνικού της ρόλου. Η συγκεντρωτική ταύτιση θρησκείας, ηγέτη, έθνους, σε μια πολυεθνική κοινωνία με ένα κυρίαρχο λαό υπό τον αναπόφευκτο όμως αυταρχισμό διαχείρισης της αυτοκρατορίας σχηματοποιούν τα σημαντικότερα ρωσικά χαρακτηριστικά. Μια άμεση και πρακτικά παρούσα τομή διαμόρφωσης, που δύσκολα θα απεκδυθεί είναι ο Σοβιετικός ρόλος, που αμαυρώνει κάθε σχέση ως προς τις πρώην ρωσικές περιοχές. Ακόμα και η ίδια η Ρωσία δεν δέχεται στο βαθμό του δυνατού την απομάκρυνση του και δεν επιζητά μια ρωσική αναγέννηση με τα παραδοσιακά της προ-μπολσεβικικά στοιχεία. Τουναντίον όλο και εξισώνεται, ταυτίζεται και εξαναγκάζει με τις σοβιετικές συνέχειες του ρωσικού εθνικού κράτους, όσο εντάσσει προσχηματικώς και εργαλειακά την ορθοδοξία μαζί με τον σλαβισμό ως ενοποιητικό διαδραματίζον πολεμικό όχημα καθοριστικής κατεύθυνσης στην κεντρική νέα δυναμική Ρωσία.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Το «τέλος της ιστορίας», η «σύγκρουση των πολιτισμών» και η ρωσο-ουκρανική διένεξη.

Ήταν το (μακρινό πια…) 1992 όταν εξεδόθη το διάσημο, ευρέως επιδραστικό βιβλίο του Francis Fukuyama με τίτλο The End of History and the Last Man. Στο πολυσυζητημένο εκείνο βιβλίο ο, ιαπωνικής καταγωγής πολιτικός φιλόσοφος και συγγραφέας, καθηγητής του πανεπιστημίου Stanford των Η.Π.Α., διατύπωνε – κάπως προκλητικώς – την άποψη ότι η (πρόσφατη τότε) κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. και συνολικώς του κομμουνιστικού συστήματος, σηματοδοτούσε το τέλος μίας σειράς ιστορικών αλλαγών που ισοδυναμούσαν με το τέρμα μίας μακράς ιστορικής εξελίξεως του παγκοσμίου πολιτισμού, ο οποίος, σε πολιτικό επίπεδο, ελάμβανε (οριστικά όπως διετείνετο ο Fukuyama) τον χαρακτήρα του θριάμβου της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, που ο Fukuyama διέκρινε ότι είχε οριστικώς επικρατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς μάλιστα να διαφαίνονται προοπτικές για περαιτέρω μεταβολές ή ανατροπές στο μέλλον. [Fukuyama, Francis: Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος. Εκδόσεις Λιβάνη. Αθήνα, 1993]. 

Η τοποθέτηση αυτή του Fukuyama δίχασε αρκετά το κοινό, επιστημονικό και μη. Από άλλους αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό (ιδίως από την πολιτική ελίτ της ηγεμονευούσης πολιτικής τάξεως των Η.Π.Α. η οποία εξ αυτού του δόγματος αφορμώμενη, εξαπέλυσε, έκτοτε, σειρά πολεμικών επιχειρήσεων απανταχού της γης προς εξαγωγήν και επιβολήν της …δημοκρατίας) και από άλλους με επιφύλαξη και σκεπτικισμό, χωρίς βεβαίως να λείψουν και φωνές συνολικής απορρίψεως της θεωρίας του «Τέλους της Ιστορίας». Η πιο διάσημη απάντηση προήλθε από τον επίσης Αμερικανό καθηγητή (και δάσκαλο του Fukuyama στο Harvard!) Samuel Huntington, ο οποίος εξέδωσε, περίπου την ίδια εποχή, το επίσης ιδιαιτέρως επιδραστικό και πολυσυζητημένο σύγγραμμα The clash of civilizations and the remaking of world order, [Huntington, Samuel: Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης. Εκδόσεις Πατάκης, 2017] στο οποίο, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Fukuyama, διετύπωνε την άποψη ότι, κανένα τέλος της ιστορίας δεν σηματοδοτούσαν η κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος και το τέλος του «ψυχρού πολέμου» παρά μόνον ίσως μία ιστορική καμπή της οποίας διαφαινομένη συνέχεια θα ήταν μία μεγάλης κλίμακος σύγκρουση στην βάση ριζικών πολιτισμικών αντιθέσεων. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Σκέψεις-διαπιστώσεις ἐξ ἀφορμῆς τοῦ προσφάτου στυγεροῦ ὀπαδικοῦ ἐγκλήματος.

Προ ολίγων ημερών διεπράχθη η γνωστή πολυσυζητημένη στυγερή δολοφονία ενός εφήβου στην Θεσσαλονίκη, ένα αποτρόπαιο έγκλημα που σόκαρε το πανελλήνιο, πυροδοτώντας τεράστιο κύμα οργισμένης αγανακτήσεως, διαμαρτυριών και σειράς «αποκαλύψεων» σχετικώς με την άκρως παρακμιακή κατάσταση που επικρατεί στον χώρο του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα.  Ανάλογα επεισόδια και δολοφονίες έχουν συμβεί κι άλλα τα τελευταία χρόνια με άμεσα εμπλεκομένους τους ανεγκέφαλους χούλιγκανς και τα λοιπά ταραχοποιά λούμπεν στοιχεία των «συνδέσμων» οπαδών των διάφορων ομάδων.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εντελώς άστοχες και αποπροσανατολιστικές απόπειρες των συστημικών ΜΜΕ όπως επίσης και του (λόγω της αλλοτριωτικής επιδράσεως των ΜΜΕ) αποχαυνωμένου και παραλυμένου λαού να αναζητήσουν τα δήθεν βαθύτερα αίτια της διαπράξεως του συγκεκριμένου εγκλήματος. Τα συμπεράσματα στα οποία οδηγούνται διέρχονται από τα νόθα ιδεοληπτικά φίλτρα της «πολιτικής ορθότητας» και επηρεάζονται από τα παρακμιακά (αντι-)πρότυπα της εποχής μας, αποτελώντας στην πράξη άστοχες ριπές ανούσιας φλυαρίας, κενής περιεχομένου…   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Από τα δεινά του κορωνοϊού στην μάστιγα του παρανο-ιού και την …ανο(η)σία αγέλης.

Ο σκωπτικός νεολογισμός περί παρανο-ιού, που περιλαμβάνεται στον  ανωτέρω τίτλο, ακούστηκε προσφάτως από τα χείλη του μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου, ως μέρος σχετικών με τα υγειονομικά μέτρα δηλώσεών του. Είναι άγνωστο αν τον νεολογισμό αυτόν τον εμπνεύστηκε ο ίδιος ή είναι άλλος ο εμπνευστής, όπως και να ‘χει όμως, ανεξαρτήτως των απόψεών του, πρόκειται για ένα ομολογουμένως επιτυχημένο λογοπαίγνιο, διότι προσφυώς αποδίδει την κατάσταση γενικού παραλογισμού που έχει προσβάλει το σύνολο της ελληνικής (και όχι μόνο) κοινωνίας κατά την τελευταία, άκρως δυστοπική, διετία…  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Timeo Danaos et dona ferentes

Η απάτη είναι συνυφασμένη με την ιστορία του ανθρώπου και κυρίως με την ιστορία ορισμένων φυλών στων οποίων τα βιολογικά χαρακτηριστικά, όπως αυτά διαμορφώθηκαν διά μέσου χιλιετιών εξελίξεως, έχει αποτυπωθεί η ροπή προς την εξαπάτηση. Διόλου τυχαίως, η εμφάνιση της απάτης ως πράξεως στον δυτικό πολιτισμό, είτε στο επίπεδο του ατομικού μικροκόσμου είτε στο επίπεδο ολοκλήρων κοινωνιών, απαντάται όλο και συχνότερα καθώς απομακρυνόμαστε χρονικώς από την εποχή της μεγάλης ακμής της Δύσεως, (πολύ) προ της ελεύσεως του Χριστιανισμού, εξαιρώντας κάποιες ιστορικές περιόδους αναλαμπής. Μάλιστα στην σύγχρονη εποχή, ιδίως μεταπολεμικώς, η πνευματική αλλά και βιολογική καταβαράθρωση της Δύσεως είναι τόσο ραγδαία ώστε δεν θα αποτελούσε υπερβολή η θεώρηση όλου του κατασκευασμένου προσωπείου της «πραγματικότητος» ως μιας κολοσσιαίων διαστάσεων ΑΠΑΤΗΣ.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Γιατί ὄχι καὶ «μισορρομαϊσμός»;

Ἡ Συνομοσπονδία τῶν εὐπαθῶν ἔχει μάθει καλὰ τὸ παραμῦθι, ἤτοι τὴν αὐτιστικὴ  γλῶσσα τῆς ἰδεολογικῆς «ὀρθότητος» καὶ βαδίζει τὴν πεπατημένη, στὰ ἴχνη τῶν προηγηθέντων «ῥατσισμοῦ», «σεξισμοῦ», «ὁμοφοβίας» καὶ λοιπῶν «φοβιῶν». Ἀναφέρεται λοιπὸν σὲ «περιστατικὰ δολοφονιῶν», μάλιστα «ῥατσιστικοῦ μίσους», εἰς βάρος ἀποκλειστικῶς τῆς κοινότητός των.

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἐπίκαιρες διεθνεῖς παραπομπές.

1. The Spiritual Significance of the White Stag Killed by Police in Britain:

“A rare white deer was shot dead by police after it was spotted running through the streets of a town. People in Bootle, Merseyside were shocked when they saw the wild animal roaming about on Sunday morning. The RSPCA said it had advised police to “leave the deer as it would make its own way back home” eventually. But Merseyside Police said officers decided to euthanise the deer after growing concerns it might be dangerous for motorists and pedestrians.“

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]