Τρέχουσα Πολιτική

Ἡ ὁμιλία Μητσοτάκη στὸ ἀμερικανικὸ κογκρέσο, ὁ κίβδηλος (καθεστωτικός) «πατριωτισμὸς» καὶ μία θλιβερὰ ἐπέτειος (29η Μαΐου).

Ζούμε αναμφιβόλως σε μία εποχή τελείας συγχύσεως εννοιών, αλλοιώσεως νοημάτων και πλήρους ιδεακού αποπροσανατολισμού, εποχήν κατά την οποία κυριαρχεί η έλλειψη έστω και στοιχειώδους ακεραιότητος στους χαρακτήρες και δη η απουσία προσωπικοτήτων που να διαθέτουν υπαρξιακό έρμα και άξονα πνευματικής κατευθύνσεως.

Μια εκ των πλέον στρεβλωμένων και κακοποιημένων ιδεών είναι, δίχως άλλο, η έννοια του «πατριωτισμού». Την οποία επικαλούνται σχεδόν άπαντες, καίτοι στην  πράξη την αναιρούν αυτοστιγμεί! Εξόχως χαρακτηριστικό παράδειγμα τοιαύτης αλλοιώσεως – για να κυριολεκτήσουμε, μνημείο αυταναιρέσεως –  υπήρξε η πρόσφατος «πανηγυρική» και πολυπαινεμένη ομιλία πρωθυπουργού της Ελλάδος στο αμερικανικό κογκρέσο, που θεωρήθηκε (από τα εγχώρια δημοσιογραφικά παπαγαλάκια αλλά και από την επιφανειακώς κρίνουσα κοινή γνώμη) ως «μεγάλη επιτυχία» του τελευταίου, δεδομένου του ευνοϊκού κλίματος που συνήντησε κατά τις επαφές του με σημαίνοντες παράγοντες του αμερικανικού κατεστημένου, ιδίως όμως έχοντας νωπές τις εντυπώσεις της άκρως ευμενούς υποδοχής της ομιλίας του υπό των μελών του αμερικανικού νομοθετικού σώματος.

 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Η Μεγάλη Κατάρρευσις (The Great Collapse)

Η διαβόητη «Μεγάλη Επανεκκίνησις» (Great Reset) είναι ένας όρος που ακούγεται και συζητείται όλο και συχνότερα στους εθνικιστικούς (και όχι μόνο) κύκλους τα τελευταία χρόνια. Αν και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ επιμελώς αποκρύπτουν σχεδόν κάθε είδηση σχετικά με την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» και όταν σπανίως αναφέρονται σε αυτήν την αντιμετωπίζουν απαξιωτικώς, ως αντικείμενο «θεωριών συνωμοσίας» ακροδεξιών κύκλων, η διαδικασία μεταβάσεως προς την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» έχει ήδη ξεκινήσει διότι μια μεγάλη επανεκκίνηση προαπαιτεί μια μεγάλη κατάρρευση, και η μεγάλη κατάρρευσις, με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο σύγχρονος κόσμος την κατάρρευση, συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή του Παγκοσμίου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum – WEF), τουτέστιν του σημαντικότερου επισήμου οργάνου των παγκοσμίων οικονομικών «ελίτ», η «Μεγάλη Επανεκκίνησις» συνιστά ένα κολοσσιαίο σχέδιο αναδιοργανώσεως της οικονομίας αλλά και των πολιτικών/κοινωνικών δομών. Χρησιμοποιώντας ως βιτρίνα και ελαφριά προκάλυψη των πραγματικών προθέσεων πομπώδεις τεχνητούς όρους όπως «πράσινη ανάπτυξη», «ισότητα και δικαιοσύνη», «τεχνολογική διήθηση», «4η βιομηχανική επανάσταση», το WEF, οι μεγάλες πολυεθνικές, οι γνωστοί-άγνωστοι που κρύβονται πίσω από αυτές, τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί-μαριονέτες, όπως οι διεφθαρμένοι και διεστραμμένοι νεοφιλελεύθεροι λακέδες τύπου Τριντό, Μακρόν και Μητσοτάκης, το ημιθανές ανοϊκό ανδρείκελο Μπάιντεν και οι αποστειρωμένοι ρομποτικοί τεχνοκράτες τύπου Ντράγκι, προωθούν με διαρκώς επιταχυνόμενους ρυθμούς την ατζέντα της Μεγάλης Επανεκκινήσεως.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Η απαρχή μιας μάχης στον αβέβαιο δρόμο ενός μαραθώνιου πολέμου

Περίπλοκη κατάσταση εμπόλεμης θέσης από την διεπαφή Ουκρανικών και Ρωσικών αλληλουχιών

Τα σημερινά γεγονότα που όλοι παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαμορφώθηκαν ως διεπαφή των ρωσικών και ουκρανικών αλληλουχιών ταυτότητας και γεωστρατηγικής. Ως εκ τούτου για την όσο δυνατόν σοβαρότερη μελέτη και κατανόηση της σημερινής εμπόλεμης κατάστασης οφείλουμε να εμβαθύνουμε. Ένα πρώτο ξεκάθαρο ιστορικό συμπέρασμα παρουσιάζει την Ουκρανική ταυτότητα να ετεροκαθορίζεται ως πρόσθεση ή αφαίρεση της ρωσικής αυτοκρατορίας. Επομένως τις ήδη σχετικές σχέσεις των δυο ταυτοτήτων διαγράφει η άμεση ιστορική εμπειρία της ρωσικής κατοχής. Δίχως βέβαια να επισημαίνεται ο πραγματικός εβραϊκός παράγοντας στην Ουκρανία εδραιωμένος μέσω της ρωσικής ισχύος. Οι λόγοι ελλιπούς αναφοράς είναι εκτός των ευκόλως εννοούμενων, ότι οι εβραϊκοί πληθυσμοί στο έδαφος της Ουκρανίας παραμένουν σημαντικοί, με προφανέστερο παράδειγμα τον ίδιο τον πρόεδρο της, Ζελένσκι (Зеленський). Είναι λοιπόν εμφανές ότι ο Ουκρανικός χώρος βρίσκεται αναγκαστικά σε αυτή την μόνιμη αναζήτηση γεωπολιτικής θέσης. Για την Ρωσία όμως η Ουκρανία αποτελεί αναγκαίο στρατηγικό βάθος, άρα απαιτείται ο άμεσος ή έμμεσος έλεγχος της χώρας. Όμως η Ρωσική ταυτότητα δεν είναι τόσο διακριτή όσο άλλων χωρών ακόμα και αυτοκρατοριών και άρα εγκλωβίζεται ανάμεσα σε εμφατικές συγχύσεις του εθνικού της ρόλου. Η συγκεντρωτική ταύτιση θρησκείας, ηγέτη, έθνους, σε μια πολυεθνική κοινωνία με ένα κυρίαρχο λαό υπό τον αναπόφευκτο όμως αυταρχισμό διαχείρισης της αυτοκρατορίας σχηματοποιούν τα σημαντικότερα ρωσικά χαρακτηριστικά. Μια άμεση και πρακτικά παρούσα τομή διαμόρφωσης, που δύσκολα θα απεκδυθεί είναι ο Σοβιετικός ρόλος, που αμαυρώνει κάθε σχέση ως προς τις πρώην ρωσικές περιοχές. Ακόμα και η ίδια η Ρωσία δεν δέχεται στο βαθμό του δυνατού την απομάκρυνση του και δεν επιζητά μια ρωσική αναγέννηση με τα παραδοσιακά της προ-μπολσεβικικά στοιχεία. Τουναντίον όλο και εξισώνεται, ταυτίζεται και εξαναγκάζει με τις σοβιετικές συνέχειες του ρωσικού εθνικού κράτους, όσο εντάσσει προσχηματικώς και εργαλειακά την ορθοδοξία μαζί με τον σλαβισμό ως ενοποιητικό διαδραματίζον πολεμικό όχημα καθοριστικής κατεύθυνσης στην κεντρική νέα δυναμική Ρωσία.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Το «τέλος της ιστορίας», η «σύγκρουση των πολιτισμών» και η ρωσο-ουκρανική διένεξη.

Ήταν το (μακρινό πια…) 1992 όταν εξεδόθη το διάσημο, ευρέως επιδραστικό βιβλίο του Francis Fukuyama με τίτλο The End of History and the Last Man. Στο πολυσυζητημένο εκείνο βιβλίο ο, ιαπωνικής καταγωγής πολιτικός φιλόσοφος και συγγραφέας, καθηγητής του πανεπιστημίου Stanford των Η.Π.Α., διατύπωνε – κάπως προκλητικώς – την άποψη ότι η (πρόσφατη τότε) κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. και συνολικώς του κομμουνιστικού συστήματος, σηματοδοτούσε το τέλος μίας σειράς ιστορικών αλλαγών που ισοδυναμούσαν με το τέρμα μίας μακράς ιστορικής εξελίξεως του παγκοσμίου πολιτισμού, ο οποίος, σε πολιτικό επίπεδο, ελάμβανε (οριστικά όπως διετείνετο ο Fukuyama) τον χαρακτήρα του θριάμβου της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, που ο Fukuyama διέκρινε ότι είχε οριστικώς επικρατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς μάλιστα να διαφαίνονται προοπτικές για περαιτέρω μεταβολές ή ανατροπές στο μέλλον. [Fukuyama, Francis: Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος. Εκδόσεις Λιβάνη. Αθήνα, 1993]. 

Η τοποθέτηση αυτή του Fukuyama δίχασε αρκετά το κοινό, επιστημονικό και μη. Από άλλους αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό (ιδίως από την πολιτική ελίτ της ηγεμονευούσης πολιτικής τάξεως των Η.Π.Α. η οποία εξ αυτού του δόγματος αφορμώμενη, εξαπέλυσε, έκτοτε, σειρά πολεμικών επιχειρήσεων απανταχού της γης προς εξαγωγήν και επιβολήν της …δημοκρατίας) και από άλλους με επιφύλαξη και σκεπτικισμό, χωρίς βεβαίως να λείψουν και φωνές συνολικής απορρίψεως της θεωρίας του «Τέλους της Ιστορίας». Η πιο διάσημη απάντηση προήλθε από τον επίσης Αμερικανό καθηγητή (και δάσκαλο του Fukuyama στο Harvard!) Samuel Huntington, ο οποίος εξέδωσε, περίπου την ίδια εποχή, το επίσης ιδιαιτέρως επιδραστικό και πολυσυζητημένο σύγγραμμα The clash of civilizations and the remaking of world order, [Huntington, Samuel: Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης. Εκδόσεις Πατάκης, 2017] στο οποίο, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Fukuyama, διετύπωνε την άποψη ότι, κανένα τέλος της ιστορίας δεν σηματοδοτούσαν η κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος και το τέλος του «ψυχρού πολέμου» παρά μόνον ίσως μία ιστορική καμπή της οποίας διαφαινομένη συνέχεια θα ήταν μία μεγάλης κλίμακος σύγκρουση στην βάση ριζικών πολιτισμικών αντιθέσεων. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Σκέψεις-διαπιστώσεις ἐξ ἀφορμῆς τοῦ προσφάτου στυγεροῦ ὀπαδικοῦ ἐγκλήματος.

Προ ολίγων ημερών διεπράχθη η γνωστή πολυσυζητημένη στυγερή δολοφονία ενός εφήβου στην Θεσσαλονίκη, ένα αποτρόπαιο έγκλημα που σόκαρε το πανελλήνιο, πυροδοτώντας τεράστιο κύμα οργισμένης αγανακτήσεως, διαμαρτυριών και σειράς «αποκαλύψεων» σχετικώς με την άκρως παρακμιακή κατάσταση που επικρατεί στον χώρο του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα.  Ανάλογα επεισόδια και δολοφονίες έχουν συμβεί κι άλλα τα τελευταία χρόνια με άμεσα εμπλεκομένους τους ανεγκέφαλους χούλιγκανς και τα λοιπά ταραχοποιά λούμπεν στοιχεία των «συνδέσμων» οπαδών των διάφορων ομάδων.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εντελώς άστοχες και αποπροσανατολιστικές απόπειρες των συστημικών ΜΜΕ όπως επίσης και του (λόγω της αλλοτριωτικής επιδράσεως των ΜΜΕ) αποχαυνωμένου και παραλυμένου λαού να αναζητήσουν τα δήθεν βαθύτερα αίτια της διαπράξεως του συγκεκριμένου εγκλήματος. Τα συμπεράσματα στα οποία οδηγούνται διέρχονται από τα νόθα ιδεοληπτικά φίλτρα της «πολιτικής ορθότητας» και επηρεάζονται από τα παρακμιακά (αντι-)πρότυπα της εποχής μας, αποτελώντας στην πράξη άστοχες ριπές ανούσιας φλυαρίας, κενής περιεχομένου…   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Από τα δεινά του κορωνοϊού στην μάστιγα του παρανο-ιού και την …ανο(η)σία αγέλης.

Ο σκωπτικός νεολογισμός περί παρανο-ιού, που περιλαμβάνεται στον  ανωτέρω τίτλο, ακούστηκε προσφάτως από τα χείλη του μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου, ως μέρος σχετικών με τα υγειονομικά μέτρα δηλώσεών του. Είναι άγνωστο αν τον νεολογισμό αυτόν τον εμπνεύστηκε ο ίδιος ή είναι άλλος ο εμπνευστής, όπως και να ‘χει όμως, ανεξαρτήτως των απόψεών του, πρόκειται για ένα ομολογουμένως επιτυχημένο λογοπαίγνιο, διότι προσφυώς αποδίδει την κατάσταση γενικού παραλογισμού που έχει προσβάλει το σύνολο της ελληνικής (και όχι μόνο) κοινωνίας κατά την τελευταία, άκρως δυστοπική, διετία…  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Timeo Danaos et dona ferentes

Η απάτη είναι συνυφασμένη με την ιστορία του ανθρώπου και κυρίως με την ιστορία ορισμένων φυλών στων οποίων τα βιολογικά χαρακτηριστικά, όπως αυτά διαμορφώθηκαν διά μέσου χιλιετιών εξελίξεως, έχει αποτυπωθεί η ροπή προς την εξαπάτηση. Διόλου τυχαίως, η εμφάνιση της απάτης ως πράξεως στον δυτικό πολιτισμό, είτε στο επίπεδο του ατομικού μικροκόσμου είτε στο επίπεδο ολοκλήρων κοινωνιών, απαντάται όλο και συχνότερα καθώς απομακρυνόμαστε χρονικώς από την εποχή της μεγάλης ακμής της Δύσεως, (πολύ) προ της ελεύσεως του Χριστιανισμού, εξαιρώντας κάποιες ιστορικές περιόδους αναλαμπής. Μάλιστα στην σύγχρονη εποχή, ιδίως μεταπολεμικώς, η πνευματική αλλά και βιολογική καταβαράθρωση της Δύσεως είναι τόσο ραγδαία ώστε δεν θα αποτελούσε υπερβολή η θεώρηση όλου του κατασκευασμένου προσωπείου της «πραγματικότητος» ως μιας κολοσσιαίων διαστάσεων ΑΠΑΤΗΣ.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Γιατί ὄχι καὶ «μισορρομαϊσμός»;

Ἡ Συνομοσπονδία τῶν εὐπαθῶν ἔχει μάθει καλὰ τὸ παραμῦθι, ἤτοι τὴν αὐτιστικὴ  γλῶσσα τῆς ἰδεολογικῆς «ὀρθότητος» καὶ βαδίζει τὴν πεπατημένη, στὰ ἴχνη τῶν προηγηθέντων «ῥατσισμοῦ», «σεξισμοῦ», «ὁμοφοβίας» καὶ λοιπῶν «φοβιῶν». Ἀναφέρεται λοιπὸν σὲ «περιστατικὰ δολοφονιῶν», μάλιστα «ῥατσιστικοῦ μίσους», εἰς βάρος ἀποκλειστικῶς τῆς κοινότητός των.

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἐπίκαιρες διεθνεῖς παραπομπές.

1. The Spiritual Significance of the White Stag Killed by Police in Britain:

“A rare white deer was shot dead by police after it was spotted running through the streets of a town. People in Bootle, Merseyside were shocked when they saw the wild animal roaming about on Sunday morning. The RSPCA said it had advised police to “leave the deer as it would make its own way back home” eventually. But Merseyside Police said officers decided to euthanise the deer after growing concerns it might be dangerous for motorists and pedestrians.“

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Περὶ ΝΑΤΟ…

Ὅταν κάποιος διὰ τῆς ἀσπονδύλου καὶ δουλοπρεποῦς του στάσεως καὶ συμπεριφορᾶς εἰς ὅλους τοὺς τόνους καὶ δι᾿ ὅλων τῶν μέσων στέλνει παντοῦ τὸ σῆμα/μήνυμα, πὼς εἶναι ἕτοιμος νὰ κάμῃ τὰ πάντα προκειμένου ν᾿ ἀποφύγῃ οὐ μόνον θερμὴν ἀλλ᾿ ἔστω καὶ ψυχρὰν σύγκρουσιν, πὼς εἶναι φοβικὸς καὶ τὸ “καλὸ παιδὶ” τῆς γειτονιᾶς, ὁ ὑπερ“πολιτισμένος” γλυΚούλης ποὺ ὁ καθεὶς μπορεῖ ν᾿ ἀπειλῇ, νὰ προσβάλλῃ, νὰ ἀγνοῇ ἐπιδεικτικῶς χωρὶς οὕτω κἂν νὰ διακινδυνεύῃ τὸ παραμικρὸν ἀπὸ ἕνα τέτοιο “καλὸ παιδί”, τότε ἡ πρώτη καὶ κυρία εὐθύνη διὰ τὴν ἐπὶ ἴσοις ὅροις ἀντιμετώπισιν τῆς ὁλονὲν καὶ αὔθαδέστερον διεκδικούσης Τουρκίας καὶ τοῦ ὑπὸ τῆς δειλίας καὶ τοῦ ἄγχους νὰ εἶναι πάντα τὸ “καλὸ παιδὶ” κατατρυχομένου ὑποψηφίου θύματός της, τοῦ καταϊδρωμένου ἐνδοτικοῦ δειλοῦ Γραικύλου, δὲν εἶναι οὔτε τοῦ ΝΑΤΟ (ἔστω κι ἂν εἰδικῶς τοῦτο ὡς “Συμμαχία” θὰ ὤφειλε βεβαιότατα στοιχειώδη ἀντικειμενικότητα…) οὔτε καὶ κανενὸς ἄλλου τρίτου – ἀλλὰ πρώτιστα τῆς συνόλου συνομοταξίας τῶν τρωκτικῶν πού, κακῇ τῇ μοίρᾳ, ἐκπροσωποῦν τὴν χώραν…

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἡ “φυλὴ τῆς φυγῆς” – καὶ ἡ πλαδαρὰ φυλὴ τῶν “μαμάκηδων”!

Ἀνατομία τῆς ἐρημοποιήσεως…

Ἡ οἵα ἐξωτερικῶς ἐκδηλουμένη ἀρρυθμία, ἀ-ταξία καὶ παθολογία εἶναι πάντα ῥιζωμένη στὰ σωθικὰ μέσα τοῦ ὑπὸ γενικωτάτην ἔννοιαν συνολικοῦ καθεστῶτος, καταστάσεως (status quo) δηλαδή, τόσον τῆς κοινωνίας συνολικῶς ὅσων καὶ τῶν ἐπὶ μέρους ἀτόμων του ἀλλὰ καὶ τοῦ πῶς αὐτὰ διαβαθμίζονται, βάσει τὶ εἴδους κριτηρίων.

Ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχὴ πλήρους Ἀντιστροφῆς. Ἡ παντοειδὴς συνεπῶς καὶ ποικίλων διαβαθμίσεων καὶ μειξοποικιλιῶν Γυφτιὰ καὶ ὁ ἀπὸ πάσης ἀπόψεως βιοψυχικὸς ἀπόπατος καὶ βοῦρκος ἔχουν “βρεῖ τὴν ὑγειά τους” κι αἰσθάνονται ἀχαλίνωτοι κι ἀνεξέλεγκτοι. Αὐτὸς ὁ βιοψυχικὸς Βοῦρκος, συχνὰ πολλῷ χείρων καὶ ἐκείνου τῶν ἤδη νεωστὶ εἰσβαλλουσῶν ἀφρασιατικῶν καὶ ἀραβοσημιτικῶν ὀρδῶν, ἀλλοιώνει πρὸς ἀντίστοιχον οἰκτρότητα καὶ αὐτὸ τὸ γεωγραφικὸν τοπίον.

Ἡ πάλαι ποτὲ ὡραία καὶ θεσπεσία Ἑλλὰς μετατρέπεται οὕτω τάχιστα εἰς ἀπέραντον σκουπιδότοπον, τόσον ἐντὸς τῶν ἐν πολλοῖς τριτοκοσμικοῦ τύπου ἄχαρων καὶ ἀσφυκτικῶς σκυροδετημένων πόλεων ὅσον, ἀλλοίμονον, καὶ κατὰ τὴν μὴ ἀστικὴν περιοχήν. Οἱ Ταμτᾶκοι ποὺ πιὰ ἐγίναν “ἄρχοντες”, περιφέροντες τὴν ἀθλίαν των ἀναξίαν ὕπαρξιν ἀνὰ τὴν χώραν πετοῦν ἀνέτως ὅ,τι πλαστικὸν περιτύλιγμα τῶν καταβροχθισμάτων τους (ἀλλὰ καὶ τῆς βρασμένης μέσα στὶς οἰστρογονοῦχές τους πλαστικὲς φιάλες, ποὺ κατὰ ἑκατομμύρια ἔχουν σκορπίσει σὲ κάθε σπιθαμὴ γῆς, σούπας βακρηριδίων ποὺ οἱ γραικύλοι πίνουν θεωρώντας την “νερό”…) ἀπὸ τὰ παράθυρα τοῦ αὐτοκινήτου των ἢ τοῦ τραίνου, μολὐνοντας τὰ πάντα ὡσὰν τὶς μύγες καὶ χωρὶς ἴχνος διακρίσεως (ἄλλως τε τόσος ἀγὼν διεξάγεται κατὰ τῶν διακρίσεων!), σεβασμοῦ ἢ στοιχειώδους ἀνθρωπίνης αἰδοῦς…

Οὕτω ὁ περιβόητος “ἀνθρωπισμὸς” τάχιστα καὶ ἀνεπιστρεπτὶ ἐγκαθιδρύει παντοῦ καὶ παντὶ τρόπῳ τὸν ὑπανθρωπισμόν… Ὁ δὲ ὑπανθρωπισμὸς ἀλλοιώνει τὸ κοινωνικόν, πολιτιστικόν, πολιτικόν, ἀστικόν, μουσικὸν ἀλλὰ καὶ φυσικὸν περιβάλλον κατὰ τὰ φύσει οἰκεῖά του ἀποκρουστικὰ ἀντι-πρότυπα. Ἀντίστοιχος καὶ ἔτι ἀηδεστέρα εἶναι καὶ ἡ ἀκατάσχετος ἀσυδοσία βοθρικῶν ὑπάρξεων εἰς τὸν διαδικτυακὸν χῶρον…   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Liberté, égalité, fraternité – Ο «μη υποχρεωτικός» εμβολιασμός ως «κοινωνική υποχρέωση» (Μέρος 2ο)

  1. Egalité

Ισότης μεταξύ ανδρών και γυναικών, μεταξύ λευκών και νέγρων, μεταξύ φυσιολογικών και ανωμάλων, μεταξύ ευγενών και πληβείων, μεταξύ ικανών και ανικάνων, μεταξύ γενναίων και δειλών. Ισότης μεταξύ των πάντων! Αυτό είναι το «απαράβατο» σύγχρονο δόγμα που καθοδηγεί όλες τις μαρξιστικού τύπου ψευδο-θρησκείες που έχουν κυριαρχήσει στον δυτικό κόσμο.

Εντός αυτού του φαινομενικώς αρραγούς τείχους ισότητος που έχει εγκλωβίσει τις δυτικές κοινωνίες φανταστείτε τι θα λάμβανε χώρα εάν, επί παραδείγματι, στα πλαίσια της αντιμετωπίσεως της παραβατικότητος κάποιος πολιτικός ή δημοσιογράφος πρότεινε, ψελλίζοντας, να επιτρέπεται η ελεύθερη πρόσβαση των πάντων σε εμπορικά καταστήματα, εκτός από τους «Ρομά», οι οποίοι θα πρέπει να επιδεικνύουν ταυτότητα κατά την είσοδό τους και να συνοδεύονται από μέλος της ασφαλείας του καταστήματος κατά την παραμονή τους σε αυτό. Αν και, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραβατικά ένστικτα των «Ρομά» και το αδιαμφισβήτητο βαρύ ιστορικό κλοπών και ληστειών από μέλη της συγκεκριμένης φυλής, μια τέτοια πρόταση ακούγεται απολύτως λογική, είναι βέβαιον ότι οι αντιδράσεις από τους ζηλωτές της ισότητος θα ήσαν κάτι παραπάνω από σφοδρές. Παρομοίως φανταστείτε την θύελλα αντιδράσεων που θα ξεσήκωνε μια πρόταση επιτηρήσεως όσων Πακιστανοαφγανών διαμένουν πλησίον σχολείων, δεδομένων των παιδοφιλικών τάσεων των συγκεκριμένων φυλών. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]