Ὁ ἀνοϊκὸς πρόεδρος, ἡ γηρασμένη αὐτοκρατορία καὶ ἡ ἐπέλαση τῆς διαστροφικῆς ἰδεοληψίας τοῦ woke-ισμοῦ.
Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ου αιώνος (επρόκειτο κατά βάσιν για ευρωπαϊκούς πολέμους), εκτός από την συντριβή της Ε/Σ Γερμανίας, εσήμαναν την αποδυνάμωση των έως τότε παραδοσιακών ευρωπαϊκών δυνάμεων πλανητικής εμβελείας (Μ. Βρετανίας και Γαλλίας) και την ανάδειξη δύο νέων υπερδυνάμεων (Η.Π.Α. – Ε.Σ.Σ.Δ.), οι οποίες έκτοτε απεδύθησαν εις αδυσώπητο μεταξύ τους πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό ανταγωνισμό, πολώνοντας μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου το σύνολο της υφηλίου σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Αυτή η πόλωση έμεινε γνωστή στην ιστορία ως «ψυχρός πόλεμος». Ως γνωστόν, η ραγδαία αποδόμηση και τελικώς η παταγώδης κατάρρευση του ενός εκ των δύο στρατοπέδων (του Ανατολικού, με ηγέτιδα την Ε.Σ.Σ.Δ.) κατά το διάστημα των ετών 1989-1992, ανέδειξε την πλανητική κυριαρχία του Δυτικού στρατοπέδου με προεξάρχουσες τις Η.Π.Α., μίας ιμπεριαλιστικής δηλαδή υπερδυνάμεως αδιαμφισβητήτου ισχύος με χαρακτήρα παγκοσμίου αυτοκρατορίας, και την εμμονική προσπάθεια επιβολής του πολιτικού και οικονομικού μοντέλου της απανταχού της γης.
Η πλανηταρχία των Η.Π.Α. εσχάτως δοκιμάζεται και αμφισβητείται από ένα αναδυόμενο σύμπλεγμα, ασιατικών κυρίως, δυνάμεων (Κίνα, Ιράν, Β. Κορέα) ή ημι-ασιατικών (Ρωσική Ομοσπονδία), οι οποίες σχηματοποιούν, προοδευτικώς, μία συμμαχία αντίρροπη προς την Δυτική-Αμερικανική κοσμοκρατορία. Αυτή η νέα κατάσταση, που δεν έχει πλήρως αποκρυσταλλωθεί, χαρακτηρίζεται ως «πολυπολικός κόσμος» και συνιστά την αυγή μίας νέας εποχής της ανθρωπότητος, της οποίας είναι δύσκολο να προβλεφθούν τα τελικά χαρακτηριστικά και τα σημεία νέας πλανητικής ισορροπίας. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]