Διεθνή

Το οξύ διεθνοπολιτικό σκηνικό, το ιστορικό απρόοπτο και η πανουργία της ιστορίας

Υπάρχουν χρονικά διαστήματα στην παγκόσμια ιστορία κατά τα οποία ο χρόνος φαίνεται να πυκνώνει, ήτοι, περίοδοι κατά τις οποίες η ροή βαρυσημάντων γεγονότων, που επιφέρουν βαθιές μεταβολές στο πλανητικό γίγνεσθαι, καθίσταται καταιγιστική! Τέτοιες περίοδοι, εκ των υστέρων τουλάχιστον, ορίζονται ως ιστορικές καμπές, ιδίως μάλιστα εκ μέρους όσων αντιλαμβάνονται την ακολουθία των γεγονότων που αποκαλούμε «ιστορία» ως μία πορεία διαγράφουσα κυκλική (ή σπειροειδή) κίνηση.

Τέτοια φάση ιστορικής καμπής μοιάζει να διανύει η ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια. Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν το σκηνικό μίας ραγδαίας, πλανητικών διαστάσεων, μεταβολής; Πρόκειται για έναν ιδιόμορφο καμβά διαδικασιών που συνυφαίνονται. Συμβαίνει δηλαδή ποικίλες μεταβολές που συντελούνται αργά και σταθερά επί πολλές δεκαετίες, που όμως τώρα ωριμάζουν και παροξύνονται, να συνδυάζονται με άλλες λιγότερο ή περισσότερο συγκαιρινές μεταβολές, που με την σειρά τους λειτουργούν ως καταλύτες ακόμη μεγαλυτέρων μεταβολών.

Συνθήκη μακρού χρόνου ωριμάνσεως αποτελεί ιδίως η θεαματική βιολογική παρακμή της λευκής ευρωπαϊκής φυλής (και η, διά του μαζικού εποικισμού του ευρωπαϊκού χώρου από Ασιάτες και Αφρικανούς, αλλοίωσή της) και η παρεπόμενη πολιτισμική και πολιτική κάμψη των ευρωπαϊκών εθνών καθώς και η ταυτόχρονη ανάδυση και ενδυνάμωση νέων περιφερειακών δυνάμεων (συχνά προερχομένων από τις πρώην τριτοκοσμικές αποικίες των κάποτε κραταιών ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών…) οι οποίες φιλοδοξούν να καταστούν νέες υπερδυνάμεις σε ένα υπό διαμόρφωση πολυπολικό σύστημα διεθνούς ισορροπίας.  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Σουρωτήρι ο Έβρος, μόνιμη εγκατάσταση πληθυσμών στη Σάμο, δημιουργία πόλης μεταναστών στη Λέσβο!

Την ίδια αυτή περίοδο κατά την οποία η Τουρκία με περισσή ιταμότητα προαναγγέλει καθημερινώς, με όλους τους δυνατούς τρόπους, από στόματος  κάθε επισήμου αξιωματούχου της, προεξάρχοντος του προέδρου της Erdogan, την πρόθεσή της να επιτεθεί στην Ελλάδα και να αποσπάσει τμήματα του εδάφους της, πράγμα που και εμπράκτως, άλλωστε, ούτως ή άλλως υλοποιεί με τις αλλεπάλληλες διελεύσεις ερευνητικών σκαφών, πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών της που παραβιάζουν τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο της Ελλάδος, ένας ταυτόχρονος υβριδικός πόλεμος τελεί ύπουλα εν εξελίξει! Αναφερόμαστε στην συνεχή, συστηματική και σκόπιμη προώθηση των εκατομμυρίων μουσουλμάνων μεταναστών που έχει σκοπίμως η Τουρκία προελκύσει στο έδαφός της, προς την Ελλάδα, με προφανή σκοπό την δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού της Ελλάδος, την αποσάθρωση των δομών της και την τελεία διάλυση του κοινωνικού ιστού της, πράγμα που θα καταστήσει την Ελλάδα απολύτως αδύναμη να αντιτάξει την οιανδήποτε άμυνα, καταρρέοντας τελικώς ενώπιον της νεο-οθωμανικής ισχύος, ως ώριμο φρούτο…

Στο σχέδιο αυτό των Τούρκων, άμεσοι συνεργοί καθίστανται διά των πράξεων και παραλείψεών τους όλοι εκείνοι οι εγχώριοι πολιτικοί φορείς του εθνομηδενισμού και της εθνοαποδομήσεως, που λειτουργούν de facto ως συνεργάτες του Erdogan καθώς και όλοι οι αμέριμνοι και εθελότυφλοι μαζάνθρωποι που τους ψηφίζουν, κυρίως όμως το επίσημο ελληνικό κράτος και τα στελέχη της κυβερνήσεως που με τον τρόπο τους υποθάλπουν αυτήν την υβριδική τουρκική επιχείρηση αφελληνισμού. Ιδίως τις τελευταίες μέρες αυτή η επιχείρηση κλιμακώνεται με επίκεντρο τον Έβρο, με τις συνεχείς «ροές» λαθροεποίκων που προωθούν οι τουρκικές αρχές σε ελληνικό έδαφος.

Την δόλια, ακραία αντεθνική πολιτική της κυβερνήσεως Μητσοτάκη εν συνόλω και ειδικότερα του αρμοδίου υπουργού «μετανάστευσης» Νότη Μηταράκη, αποκαλύπτει και αναδεικνύει ανάγλυφα ένα σύντομο αλλά άκρως περιεκτικό και πολύ καυστικό κείμενο-κόλαφος, που λέει μεγάλες αλήθειες, το οποίο υπογράφει η «Παγχειακή Επιτροπή Αγώνος», το οποίο και αναδημοσιεύουμε εν συνεχεία, όπως δημοσιεύθηκε προσφάτως στην ιστοσελίδα  του ΑΡΔΗΝ, υπό τον τίτλο: “Σουρωτήρι ο Έβρος, μόνιμη εγκατάσταση πληθυσμών στη Σάμο, δημιουργία πόλης μεταναστών στη Λέσβο!”

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Τουρκισμός: μία διαχρονικὴ ὑπαρξιακὴ ἀπειλὴ γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ οἱ ὀψίμως ἀγωνιοῦντες «ἀναλυτές» τῶν τουρκοκάναλων. Ἀντιφάσεις καὶ τραγικότητα.

Ενώ η κοινή γνώμη στην Ελλάδα κοντεύει να ξεχάσει ότι μαίνεται ένας φρικώδης πόλεμος στην Ουκρανία (ο οποίος δεν θέλει πολύ για να εξελιχθεί σε παγκόσμιο), έχει επίσης ξεχάσει τον (σχεδόν μονοθεματικά κυρίαρχο επί μήνες στα δελτία ειδήσεων) κορωνοϊό, έχει ξεχάσει την εξωφρενική ακρίβεια, έχει ξεχάσει ακόμα και την …Πισπιρίγκου, αίφνης αρχίζει όψιμα να αγωνιά ενώπιον της εικόνας μίας Τουρκίας που κλιμακώνει επικίνδυνα τις προκλήσεις της εναντίον της χώρας μας, αμφισβητώντας ανοιχτά την κυριότητα της Ελλάδος επί των νήσων του ανατολικού Αιγαίου, απαιτώντας πλήρη αποστρατιωτικοποίησή τους (εν όσῳ η ίδια διατηρεί τεράστιο αποβατικό στόλο στα μικρασιατικά παράλια έτοιμο να τα καταλάβει) και απειλώντας απροκάλυπτα με πολεμική επίθεση!

Αυτή η αδυσώπητη πραγματικότητα δεν είναι όμως καθόλου καινούρια! Ίσχυε με τον ίδιο τρόπο και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Κώστας Καραμανλής) χαριεντιζόταν με τους Τούρκους και έκανε κουμπαριές και γλέντια με τον Ερντογάν, όπως και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Γ. Α. Παπανδρέου) επίσης χαριεντιζότανε με τους Τούρκους και χόρευε ζεϊμπεκιές εν ονόματι της «ελληνοτουρκικής φιλίας»,  όπως και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Κων. Μητσοτάκης, πατέρας του νυν πρωθυπουργού) λάμβανε όλος χαρά και υπερηφάνεια το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Ιπεκτσί», όπως και, πιο πρόσφατα, ήταν ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Α. Τσίπρας) που δήλωνε ότι δεν χρειαζόμαστε στρατό και εξοπλισμούς, ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, κ.λπ..

Η τουρκική απειλή εναντίον του Ελληνισμού είναι προαιώνια, διαχρονική και υπαρξιακή. Πρωτοεμφανίστηκε πίσω στο μακρινό 1071   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ἡ ὁμιλία Μητσοτάκη στὸ ἀμερικανικὸ κογκρέσο, ὁ κίβδηλος (καθεστωτικός) «πατριωτισμὸς» καὶ μία θλιβερὰ ἐπέτειος (29η Μαΐου).

Ζούμε αναμφιβόλως σε μία εποχή τελείας συγχύσεως εννοιών, αλλοιώσεως νοημάτων και πλήρους ιδεακού αποπροσανατολισμού, εποχήν κατά την οποία κυριαρχεί η έλλειψη έστω και στοιχειώδους ακεραιότητος στους χαρακτήρες και δη η απουσία προσωπικοτήτων που να διαθέτουν υπαρξιακό έρμα και άξονα πνευματικής κατευθύνσεως.

Μια εκ των πλέον στρεβλωμένων και κακοποιημένων ιδεών είναι, δίχως άλλο, η έννοια του «πατριωτισμού». Την οποία επικαλούνται σχεδόν άπαντες, καίτοι στην  πράξη την αναιρούν αυτοστιγμεί! Εξόχως χαρακτηριστικό παράδειγμα τοιαύτης αλλοιώσεως – για να κυριολεκτήσουμε, μνημείο αυταναιρέσεως –  υπήρξε η πρόσφατος «πανηγυρική» και πολυπαινεμένη ομιλία πρωθυπουργού της Ελλάδος στο αμερικανικό κογκρέσο, που θεωρήθηκε (από τα εγχώρια δημοσιογραφικά παπαγαλάκια αλλά και από την επιφανειακώς κρίνουσα κοινή γνώμη) ως «μεγάλη επιτυχία» του τελευταίου, δεδομένου του ευνοϊκού κλίματος που συνήντησε κατά τις επαφές του με σημαίνοντες παράγοντες του αμερικανικού κατεστημένου, ιδίως όμως έχοντας νωπές τις εντυπώσεις της άκρως ευμενούς υποδοχής της ομιλίας του υπό των μελών του αμερικανικού νομοθετικού σώματος.

 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ὁμιλία Στεφάνου Γκέκα, Θεσσαλονίκη, Ἑαρινὴ Ἰσημερία 2022.

Προσεχῶς θὰ ἀνεβοῦν ἀποσπάσματα ἐκ τῆς εἰσαγωγικῆς ὁμιλίας ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπακολουθησάσης συζητήσεως.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η Μεγάλη Κατάρρευσις (The Great Collapse)

Η διαβόητη «Μεγάλη Επανεκκίνησις» (Great Reset) είναι ένας όρος που ακούγεται και συζητείται όλο και συχνότερα στους εθνικιστικούς (και όχι μόνο) κύκλους τα τελευταία χρόνια. Αν και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ επιμελώς αποκρύπτουν σχεδόν κάθε είδηση σχετικά με την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» και όταν σπανίως αναφέρονται σε αυτήν την αντιμετωπίζουν απαξιωτικώς, ως αντικείμενο «θεωριών συνωμοσίας» ακροδεξιών κύκλων, η διαδικασία μεταβάσεως προς την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» έχει ήδη ξεκινήσει διότι μια μεγάλη επανεκκίνηση προαπαιτεί μια μεγάλη κατάρρευση, και η μεγάλη κατάρρευσις, με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο σύγχρονος κόσμος την κατάρρευση, συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή του Παγκοσμίου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum – WEF), τουτέστιν του σημαντικότερου επισήμου οργάνου των παγκοσμίων οικονομικών «ελίτ», η «Μεγάλη Επανεκκίνησις» συνιστά ένα κολοσσιαίο σχέδιο αναδιοργανώσεως της οικονομίας αλλά και των πολιτικών/κοινωνικών δομών. Χρησιμοποιώντας ως βιτρίνα και ελαφριά προκάλυψη των πραγματικών προθέσεων πομπώδεις τεχνητούς όρους όπως «πράσινη ανάπτυξη», «ισότητα και δικαιοσύνη», «τεχνολογική διήθηση», «4η βιομηχανική επανάσταση», το WEF, οι μεγάλες πολυεθνικές, οι γνωστοί-άγνωστοι που κρύβονται πίσω από αυτές, τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί-μαριονέτες, όπως οι διεφθαρμένοι και διεστραμμένοι νεοφιλελεύθεροι λακέδες τύπου Τριντό, Μακρόν και Μητσοτάκης, το ημιθανές ανοϊκό ανδρείκελο Μπάιντεν και οι αποστειρωμένοι ρομποτικοί τεχνοκράτες τύπου Ντράγκι, προωθούν με διαρκώς επιταχυνόμενους ρυθμούς την ατζέντα της Μεγάλης Επανεκκινήσεως.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Η απαρχή μιας μάχης στον αβέβαιο δρόμο ενός μαραθώνιου πολέμου

Περίπλοκη κατάσταση εμπόλεμης θέσης από την διεπαφή Ουκρανικών και Ρωσικών αλληλουχιών

Τα σημερινά γεγονότα που όλοι παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαμορφώθηκαν ως διεπαφή των ρωσικών και ουκρανικών αλληλουχιών ταυτότητας και γεωστρατηγικής. Ως εκ τούτου για την όσο δυνατόν σοβαρότερη μελέτη και κατανόηση της σημερινής εμπόλεμης κατάστασης οφείλουμε να εμβαθύνουμε. Ένα πρώτο ξεκάθαρο ιστορικό συμπέρασμα παρουσιάζει την Ουκρανική ταυτότητα να ετεροκαθορίζεται ως πρόσθεση ή αφαίρεση της ρωσικής αυτοκρατορίας. Επομένως τις ήδη σχετικές σχέσεις των δυο ταυτοτήτων διαγράφει η άμεση ιστορική εμπειρία της ρωσικής κατοχής. Δίχως βέβαια να επισημαίνεται ο πραγματικός εβραϊκός παράγοντας στην Ουκρανία εδραιωμένος μέσω της ρωσικής ισχύος. Οι λόγοι ελλιπούς αναφοράς είναι εκτός των ευκόλως εννοούμενων, ότι οι εβραϊκοί πληθυσμοί στο έδαφος της Ουκρανίας παραμένουν σημαντικοί, με προφανέστερο παράδειγμα τον ίδιο τον πρόεδρο της, Ζελένσκι (Зеленський). Είναι λοιπόν εμφανές ότι ο Ουκρανικός χώρος βρίσκεται αναγκαστικά σε αυτή την μόνιμη αναζήτηση γεωπολιτικής θέσης. Για την Ρωσία όμως η Ουκρανία αποτελεί αναγκαίο στρατηγικό βάθος, άρα απαιτείται ο άμεσος ή έμμεσος έλεγχος της χώρας. Όμως η Ρωσική ταυτότητα δεν είναι τόσο διακριτή όσο άλλων χωρών ακόμα και αυτοκρατοριών και άρα εγκλωβίζεται ανάμεσα σε εμφατικές συγχύσεις του εθνικού της ρόλου. Η συγκεντρωτική ταύτιση θρησκείας, ηγέτη, έθνους, σε μια πολυεθνική κοινωνία με ένα κυρίαρχο λαό υπό τον αναπόφευκτο όμως αυταρχισμό διαχείρισης της αυτοκρατορίας σχηματοποιούν τα σημαντικότερα ρωσικά χαρακτηριστικά. Μια άμεση και πρακτικά παρούσα τομή διαμόρφωσης, που δύσκολα θα απεκδυθεί είναι ο Σοβιετικός ρόλος, που αμαυρώνει κάθε σχέση ως προς τις πρώην ρωσικές περιοχές. Ακόμα και η ίδια η Ρωσία δεν δέχεται στο βαθμό του δυνατού την απομάκρυνση του και δεν επιζητά μια ρωσική αναγέννηση με τα παραδοσιακά της προ-μπολσεβικικά στοιχεία. Τουναντίον όλο και εξισώνεται, ταυτίζεται και εξαναγκάζει με τις σοβιετικές συνέχειες του ρωσικού εθνικού κράτους, όσο εντάσσει προσχηματικώς και εργαλειακά την ορθοδοξία μαζί με τον σλαβισμό ως ενοποιητικό διαδραματίζον πολεμικό όχημα καθοριστικής κατεύθυνσης στην κεντρική νέα δυναμική Ρωσία.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Το «τέλος της ιστορίας», η «σύγκρουση των πολιτισμών» και η ρωσο-ουκρανική διένεξη.

Ήταν το (μακρινό πια…) 1992 όταν εξεδόθη το διάσημο, ευρέως επιδραστικό βιβλίο του Francis Fukuyama με τίτλο The End of History and the Last Man. Στο πολυσυζητημένο εκείνο βιβλίο ο, ιαπωνικής καταγωγής πολιτικός φιλόσοφος και συγγραφέας, καθηγητής του πανεπιστημίου Stanford των Η.Π.Α., διατύπωνε – κάπως προκλητικώς – την άποψη ότι η (πρόσφατη τότε) κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. και συνολικώς του κομμουνιστικού συστήματος, σηματοδοτούσε το τέλος μίας σειράς ιστορικών αλλαγών που ισοδυναμούσαν με το τέρμα μίας μακράς ιστορικής εξελίξεως του παγκοσμίου πολιτισμού, ο οποίος, σε πολιτικό επίπεδο, ελάμβανε (οριστικά όπως διετείνετο ο Fukuyama) τον χαρακτήρα του θριάμβου της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, που ο Fukuyama διέκρινε ότι είχε οριστικώς επικρατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς μάλιστα να διαφαίνονται προοπτικές για περαιτέρω μεταβολές ή ανατροπές στο μέλλον. [Fukuyama, Francis: Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος. Εκδόσεις Λιβάνη. Αθήνα, 1993]. 

Η τοποθέτηση αυτή του Fukuyama δίχασε αρκετά το κοινό, επιστημονικό και μη. Από άλλους αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό (ιδίως από την πολιτική ελίτ της ηγεμονευούσης πολιτικής τάξεως των Η.Π.Α. η οποία εξ αυτού του δόγματος αφορμώμενη, εξαπέλυσε, έκτοτε, σειρά πολεμικών επιχειρήσεων απανταχού της γης προς εξαγωγήν και επιβολήν της …δημοκρατίας) και από άλλους με επιφύλαξη και σκεπτικισμό, χωρίς βεβαίως να λείψουν και φωνές συνολικής απορρίψεως της θεωρίας του «Τέλους της Ιστορίας». Η πιο διάσημη απάντηση προήλθε από τον επίσης Αμερικανό καθηγητή (και δάσκαλο του Fukuyama στο Harvard!) Samuel Huntington, ο οποίος εξέδωσε, περίπου την ίδια εποχή, το επίσης ιδιαιτέρως επιδραστικό και πολυσυζητημένο σύγγραμμα The clash of civilizations and the remaking of world order, [Huntington, Samuel: Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης. Εκδόσεις Πατάκης, 2017] στο οποίο, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Fukuyama, διετύπωνε την άποψη ότι, κανένα τέλος της ιστορίας δεν σηματοδοτούσαν η κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος και το τέλος του «ψυχρού πολέμου» παρά μόνον ίσως μία ιστορική καμπή της οποίας διαφαινομένη συνέχεια θα ήταν μία μεγάλης κλίμακος σύγκρουση στην βάση ριζικών πολιτισμικών αντιθέσεων. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Timeo Danaos et dona ferentes

Η απάτη είναι συνυφασμένη με την ιστορία του ανθρώπου και κυρίως με την ιστορία ορισμένων φυλών στων οποίων τα βιολογικά χαρακτηριστικά, όπως αυτά διαμορφώθηκαν διά μέσου χιλιετιών εξελίξεως, έχει αποτυπωθεί η ροπή προς την εξαπάτηση. Διόλου τυχαίως, η εμφάνιση της απάτης ως πράξεως στον δυτικό πολιτισμό, είτε στο επίπεδο του ατομικού μικροκόσμου είτε στο επίπεδο ολοκλήρων κοινωνιών, απαντάται όλο και συχνότερα καθώς απομακρυνόμαστε χρονικώς από την εποχή της μεγάλης ακμής της Δύσεως, (πολύ) προ της ελεύσεως του Χριστιανισμού, εξαιρώντας κάποιες ιστορικές περιόδους αναλαμπής. Μάλιστα στην σύγχρονη εποχή, ιδίως μεταπολεμικώς, η πνευματική αλλά και βιολογική καταβαράθρωση της Δύσεως είναι τόσο ραγδαία ώστε δεν θα αποτελούσε υπερβολή η θεώρηση όλου του κατασκευασμένου προσωπείου της «πραγματικότητος» ως μιας κολοσσιαίων διαστάσεων ΑΠΑΤΗΣ.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η πολύκροτη δίκη του Kyle Rittenhouse που «διέφυγε» της προσοχής των ελλαδικών μ.μ.ε.

Προ ολίγων ημερών ολοκληρώθηκε, με την ανακοίνωση της αποφάσεως του δικαστηρίου, μία δίκη που καθήλωσε (και πόλωσε) την Αμερικανική κοινή γνώμη και μονοπώλησε το ενδιαφέρον των Αμερικανικών μ.μ.ε. – αν και στην Ελλάδα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη! Επρόκειτο για μία δίκη που διεξήχθη στην πολιτεία του Wisconsin των ΗΠΑ, με κατηγορούμενο τον Kyle Rittenhouse,  έναν 17χρονο λευκό Αμερικανό, ο οποίος, κατά την διάρκεια των επεισοδίων του Αυγούστου του 2020, όταν δηλαδή ήταν στο αποκορύφωμά τους οι ταραχές και οι λεηλασίες των αράπηδων του κινήματος Black Lives Matter (…και των ασπράπηδων συνοδοιπόρων τους), κυνηγούμενος από έναν όχλο ταραξιών που τον στοχοποίησε, καθώς είχε αναλάβει καθήκοντα φυλάξεως μιας επιχειρήσεως που κινδύνευε από λεηλασίες, πυροβόλησε τρεις εκ των εναντίον του επιτιθεμένων ανδρών, σκοτώνοντας τους δύο και τραυματίζοντας τον έναν.

Ας θυμηθούμε συνοπτικώς την σειρά των γεγονότων και την πορεία της δίκης μέχρι την αθώωση του Kyle Rittenhouse: [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἐπίκαιρες διεθνεῖς παραπομπές.

1. The Spiritual Significance of the White Stag Killed by Police in Britain:

“A rare white deer was shot dead by police after it was spotted running through the streets of a town. People in Bootle, Merseyside were shocked when they saw the wild animal roaming about on Sunday morning. The RSPCA said it had advised police to “leave the deer as it would make its own way back home” eventually. But Merseyside Police said officers decided to euthanise the deer after growing concerns it might be dangerous for motorists and pedestrians.“

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Liberté, égalité, fraternité – Ο «μη υποχρεωτικός» εμβολιασμός ως «κοινωνική υποχρέωση» (Μέρος 2ο)

  1. Egalité

Ισότης μεταξύ ανδρών και γυναικών, μεταξύ λευκών και νέγρων, μεταξύ φυσιολογικών και ανωμάλων, μεταξύ ευγενών και πληβείων, μεταξύ ικανών και ανικάνων, μεταξύ γενναίων και δειλών. Ισότης μεταξύ των πάντων! Αυτό είναι το «απαράβατο» σύγχρονο δόγμα που καθοδηγεί όλες τις μαρξιστικού τύπου ψευδο-θρησκείες που έχουν κυριαρχήσει στον δυτικό κόσμο.

Εντός αυτού του φαινομενικώς αρραγούς τείχους ισότητος που έχει εγκλωβίσει τις δυτικές κοινωνίες φανταστείτε τι θα λάμβανε χώρα εάν, επί παραδείγματι, στα πλαίσια της αντιμετωπίσεως της παραβατικότητος κάποιος πολιτικός ή δημοσιογράφος πρότεινε, ψελλίζοντας, να επιτρέπεται η ελεύθερη πρόσβαση των πάντων σε εμπορικά καταστήματα, εκτός από τους «Ρομά», οι οποίοι θα πρέπει να επιδεικνύουν ταυτότητα κατά την είσοδό τους και να συνοδεύονται από μέλος της ασφαλείας του καταστήματος κατά την παραμονή τους σε αυτό. Αν και, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραβατικά ένστικτα των «Ρομά» και το αδιαμφισβήτητο βαρύ ιστορικό κλοπών και ληστειών από μέλη της συγκεκριμένης φυλής, μια τέτοια πρόταση ακούγεται απολύτως λογική, είναι βέβαιον ότι οι αντιδράσεις από τους ζηλωτές της ισότητος θα ήσαν κάτι παραπάνω από σφοδρές. Παρομοίως φανταστείτε την θύελλα αντιδράσεων που θα ξεσήκωνε μια πρόταση επιτηρήσεως όσων Πακιστανοαφγανών διαμένουν πλησίον σχολείων, δεδομένων των παιδοφιλικών τάσεων των συγκεκριμένων φυλών. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]