Ισότης μεταξύ ανδρών και γυναικών, μεταξύ λευκών και νέγρων, μεταξύ φυσιολογικών και ανωμάλων, μεταξύ ευγενών και πληβείων, μεταξύ ικανών και ανικάνων, μεταξύ γενναίων και δειλών. Ισότης μεταξύ των πάντων! Αυτό είναι το «απαράβατο» σύγχρονο δόγμα που καθοδηγεί όλες τις μαρξιστικού τύπου ψευδο-θρησκείες που έχουν κυριαρχήσει στον δυτικό κόσμο.
Εντός αυτού του φαινομενικώς αρραγούς τείχους ισότητος που έχει εγκλωβίσει τις δυτικές κοινωνίες φανταστείτε τι θα λάμβανε χώρα εάν, επί παραδείγματι, στα πλαίσια της αντιμετωπίσεως της παραβατικότητος κάποιος πολιτικός ή δημοσιογράφος πρότεινε, ψελλίζοντας, να επιτρέπεται η ελεύθερη πρόσβαση των πάντων σε εμπορικά καταστήματα, εκτός από τους «Ρομά», οι οποίοι θα πρέπει να επιδεικνύουν ταυτότητα κατά την είσοδό τους και να συνοδεύονται από μέλος της ασφαλείας του καταστήματος κατά την παραμονή τους σε αυτό. Αν και, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραβατικά ένστικτα των «Ρομά» και το αδιαμφισβήτητο βαρύ ιστορικό κλοπών και ληστειών από μέλη της συγκεκριμένης φυλής, μια τέτοια πρόταση ακούγεται απολύτως λογική, είναι βέβαιον ότι οι αντιδράσεις από τους ζηλωτές της ισότητος θα ήσαν κάτι παραπάνω από σφοδρές. Παρομοίως φανταστείτε την θύελλα αντιδράσεων που θα ξεσήκωνε μια πρόταση επιτηρήσεως όσων Πακιστανοαφγανών διαμένουν πλησίον σχολείων, δεδομένων των παιδοφιλικών τάσεων των συγκεκριμένων φυλών. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Liberté, égalité, fraternité (ελευθερία, ισότης, αδελφότης). Τι «σπουδαίες» λέξεις! Αποτελούν τις θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αξίες (υποτίθεται). Αποτελούν «απαράβατα δικαιώματα» πάνω στα οποία οικοδομήθηκε η σύγχρονη Ευρώπη. Αποτελούν τον δογματικό πυρήνα των νέων θρησκειών. Τόσο εντυπωσιακές λέξεις … αλλά και τόσο μα τόσο απατηλές!
Liberté
Προ ολίγων ημερών πληροφορηθήκαμε την ύπαρξη και εν τέλει την επ’ αόριστον αναβολή του «Πρώτου Πανελληνίου Συνεδρίου Γονιμότητος» μετά τον σάλο που ξεσήκωσε στους χώρους της τηλεοράσεως και των μέσων «κοινωνικής δικτυώσεως» (που αλλού;) το διαφημιστικό του σποτ. Το συγκεκριμένο συνέδριο ορθώς αναβλήθηκε, και θα ήταν ακόμη ορθότερο εάν είχε ακυρωθεί, διότι ναι μεν η βασική ιδέα του συνεδρίου, τουτέστιν της ενημερώσεως των γυναικών σχετικά με τα προβλήματα γονιμότητος που αντιμετωπίζουν σε μεγαλύτερες ηλικίες, είναι σωστή (αν και πρόκειται για κάτι προφανές), οπότε και ο στόχος του συνεδρίου θεμιτός μιας και αγγίζει την υπογεννητικότητα – το κρισιμότερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και των ευρωπαϊκών κοινωνιών γενικότερα. Όμως το πρόγραμμα του αποκαλύπτει ότι επρόκειτο για προχείρως σχεδιασμένο εκλαϊκευμένο συνέδριο που προωθεί τον ευτελισμό και εκχυδαϊσμό της επιστήμης καθώς είχε κληθεί να απευθύνει ομιλίες ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα εξειδικευμένων και μη επιστημόνων, παντελώς αμόρφωτων τηλεπερσόνων, ψευδοκαλλιτεχνών έως και λαϊκών (σκυλο)-τραγουδιστριών! [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Με την συμπλήρωση των πρώτων μηνών της νέας διακυβερνήσεως των Η.Π.Α. υπό τον ανοϊκό Πρόεδρο-μαριονέτα Μπάιντεν μπορούν ήδη να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με την πορεία που θα ακολουθήσει ο δυτικός κόσμος κατά την διάρκεια των επομένων ετών. Όπως αναμενόταν, ανάμεσα στα πρώτα έργα της κυβερνήσεως Μπάιντεν ήταν η στελέχωση του κυβερνητικού μηχανισμού με πληθώρα σαθρών και διεστραμμένων ατόμων προερχομένων από φυλετικές μειονότητες, διάφορες περιθωριακές ομάδες και δη από τον συρφετό ψυχοπαθών που είναι πλέον γνωστός ως «ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα».** Επίσης αναμενόμενη ήταν και η έκτοτε παρατηρουμένη κατακόρυφη αύξηση των εντάσεων σε όλο τον πλανήτη – από τα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας, ως την Μέση και την Άπω Ανατολή.
Αλλά ένα ιδιαιτέρως κρίσιμο σημείο της πολιτικής των «Δημοκρατικών», που δεν τυγχάνει τις δέουσας προσοχής εκτός των Η.Π.Α., είναι το αυξανόμενο προπαγανδιστικό σφυροκόπημα και εκ παραλλήλου οι διάφορες πολιτικές και νομικές κινήσεις εναντίον του συνταγματικώς κατοχυρωμένου δικαιώματος της οπλοκατοχής.
Ο αφοπλισμός των λευκών Αμερικανών υπό την πρόφαση της «εσωτερικής ειρήνης και της προστασίας του κοινωνικού συνόλου» βρίσκεται πολύ υψηλά, ίσως στην κορυφή της ατζέντας των σκοτεινών δυνάμεων που με «δημοκρατικό» τρόπο υφάρπαξαν την εξουσία από τον Τραμπ, καθώς η οπλοκατοχή είναι ένα από τα τελευταία αναχώματα της λευκής Αμερικής απέναντι στην ολομέτωπη και πολυεπίπεδη επίθεση που δέχεται.
Μεγάλη διάσταση έλαβε στα ελληνικά και τα διεθνή μ.μ.ε. η πρόσφατη δημοσία λεκτική αντιπαράθεση Δένδια – Τσαβούσολγου κατά την διάρκεια της επισκέψεως του Έλληνος Υπουργού των Εξωτερικών στην Τουρκία, στο πλαίσιο των προσφάτων συνομιλιών με την γείτονα χώρα, επίσκεψη η οποία φαίνεται ότι κατέληξε σε ναυάγιο (προσωρινώς τουλάχιστον).
Η συμμετοχή της Ελλάδος σ’ αυτές τις συζητήσεις και διαπραγματεύσεις ήταν ούτως ή άλλως προβληματική εξ αρχής. Φάνταζε δηλαδή αντιφατική η συμμετοχή της Ελλάδος σε συνομιλίες με την Τουρκία το ίδιο διάστημα κατά το οποίο η Τουρκία ουδόλως είχε περιορίσει, ούτε καν για λόγους επιδείξεως στοιχειώδους πνεύματος διπλωματικής αβροφροσύνης, τις συνήθεις, όχι μόνο λεκτικές αλλά και στρατιωτικές εις βάρος της Ελλάδος προκλήσεις (παραβιάσεις του εναερίου χώρου, παραβιάσεις των χωρικών υδάτων, διενεργείας παρανόμων θαλασσίων ερευνών, προωθήσεις μουσουλμάνων μεταναστών-εποίκων, κλπ). Ωστόσο, με δεδομένο ότι οι τουρκικές επιθετικές προκλήσεις κατά το διάστημα των διπλωματικών συνομιλιών, ακόμα και κατά τις παραμονές της επισκέψεως του Έλληνος ΥΠΕΞ στην Τουρκία, αντί να σημειώσουν ύφεση εις ένδειξιν καλής θελήσεως, σημείωσαν απεναντίας κλιμάκωση, η αντίδραση του Δένδια στις δηλώσεις Τσαβούσογλου ήταν απολύτως αυτονόητη και επιβεβλημένη. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Μέσα από την αρθρογραφία μας έχουμε πολλάκις επισημάνει ότι το σύγχρονο ελληνώνυμο κράτος, στην πραγματικότητα ούτε ελληνικό είναι, καθώς παντοιοτρόπως και συστηματικώς υπονομεύει την ουσία της Ελληνικότητος, ούτε και κράτος είναι, αφού καθημερινώς αποδεικνύει ότι λειτουργεί αφ’ ενός μεν για την εξυπηρέτηση ποταπών μικροσυμφερόντων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων, αφ’ ετέρου δε, για την επιβολή (και στον ελλαδικό χώρο) των επιταγών ενός σκοτεινού διεθνούς συστήματος εξουσίας.
Ως προς την πρώτη του ιδιότητα, δηλαδή τον ανθελληνισμό, αυτό το ψευδεπιγράφως αποκαλούμενο «ελληνικό» κράτος, πραγματικά ξεπερνά και τους εχθρούς του. Η αδυσώπητη τουρκική καθυπόταξη, παρά τους πολλούς αιώνες διαρκείας της, δεν κατάφερε εν τούτοις ούτε την ελληνική εθνική συνείδηση να καταλύσει, ούτε τις λαϊκές παραδόσεις να καταστρέψει, ούτε το αίμα των Ελλήνων να εξαλείψει. Τείνει όμως να τα καταφέρει όλα αυτά το “ανεξάρτητο” “ελληνικό” κράτος!
Ο Ελληνισμός, παρά την τρομερή οθωμανική καταπίεση, κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφο τον εσωτερικό του πυρήνα και να οδηγηθεί στην μεγαλειώδη Εθνεγερσία της Επαναστάσεως του 1821. Ωστόσο, κατά τρόπο τραγικό, αυτός ο πυρήν Ελληνικότητος, κατά την διάρκεια των διακοσίων μόλις ετών υπάρξεως του κράτους που τότε συγκροτήθηκε, έφθασε σχεδόν να εξαλειφθεί, με κυριότερη περίοδο ραγδαίας παρακμής (πραγματική κατολίσθηση!) την περίοδο της μεταπολιτεύσεως. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Μετά την ολοκλήρωση της προσφάτου στρατιωτικής παρελάσεως στην Αθήνα, ενώπιον ξένων προσκεκλημένων από Μ.Βρετανία-Γαλλία-Ρωσία, επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, παρετέθη δεξίωση προς τους ξένους επισήμους, το μουσικό σκέλος της οποίας είχε ως πρωταγωνιστή τον εξέχοντα, διεθνούς φήμης βιολιστή και διευθυντή ορχήστρας, Λεωνίδα Καβάκο. Σε παλαιότερο άρθρο μας, πέραν της τεραστίας αξίας του Καβάκου ως σπουδαίου ερμηνευτού διεθνούς αναγνωρίσεως (θεωρουμένου ως εκ των κορυφαίων παγκοσμίως), είχαμε αναδείξει την σαφώς εθνική στάση του, με βάση κατά καιρούς αξιέπαινες δημόσιες δηλώσεις του και ανάλογες θαρραλέες τοποθετήσεις του σε συνεντεύξεις, καθώς και την σταθερή και απερίφραστη εκ μέρους του στηλίτευση της παρακμιακής πορείας του συγχρόνου Ελληνισμού στο πεδίο της τέχνης και του πολιτισμού, ιδίως δε την εκ μέρους του καταγγελία της διεισδύσεως των χθαμαλών, γυφτοειδών και οριενταλικών ήχων που έχουν κατακλύσει την σύγχρονη Ελλάδα. Για τις τοποθετήσεις του αυτές είχε τεθεί στο στόχαστρο εισπράττοντας κατά καιρούς τα φαρμακερά βέλη του εθνομηδενιστικού κατεστημένου που δεν ανέχεται από προσωπικότητες του πολιτισμού τέτοιας εμβελείας, να εκφράζουν εθνικές απόψεις.
Η παρουσία του Λεωνίδα Καβάκου στο δείπνο των επισήμων προσκεκλημένων ηγετών, μας θύμισε μία επίθεση που υπέστη ο καλλιτέχνης μόλις λίγες μέρες νωρίτερα, επίθεση που έλαβε χώρα στο σκοτεινό και δυσώδες περιβάλλον των «μέσων κοινωνικής δικτύωσης», όπου ο κάθε σπιθαμιαίος άγνωστος ή και ανώνυμος σχολιαστής έχει την ευκαιρία να σχολιάζει, να εκτοξεύει χολή και να διαπομπεύει προσωπικότητες τις οποίες, υπό άλλες, φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα τολμούσε ούτε να αντικρύσει. Θα αναφέρουμε το περιστατικό αυτό διότι είναι εξόχως διδακτικό όσον αφορά τις προεκτάσεις του. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]