Ἄθληση: ἀρχέγονη ἀτραπὸς ἀνελικτικῆς αὐτοπραγματώσεως καὶ ἡ βέβηλη στρέβλωση τῆς ἐποχῆς μας.
Μέσα από την αρθρογραφία μας έχουμε πολλάκις επισημάνει ότι το σύγχρονο ελληνώνυμο κράτος, στην πραγματικότητα ούτε ελληνικό είναι, καθώς παντοιοτρόπως και συστηματικώς υπονομεύει την ουσία της Ελληνικότητος, ούτε και κράτος είναι, αφού καθημερινώς αποδεικνύει ότι λειτουργεί αφ’ ενός μεν για την εξυπηρέτηση ποταπών μικροσυμφερόντων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων, αφ’ ετέρου δε, για την επιβολή (και στον ελλαδικό χώρο) των επιταγών ενός σκοτεινού διεθνούς συστήματος εξουσίας.
Ως προς την πρώτη του ιδιότητα, δηλαδή τον ανθελληνισμό, αυτό το ψευδεπιγράφως αποκαλούμενο «ελληνικό» κράτος, πραγματικά ξεπερνά και τους εχθρούς του. Η αδυσώπητη τουρκική καθυπόταξη, παρά τους πολλούς αιώνες διαρκείας της, δεν κατάφερε εν τούτοις ούτε την ελληνική εθνική συνείδηση να καταλύσει, ούτε τις λαϊκές παραδόσεις να καταστρέψει, ούτε το αίμα των Ελλήνων να εξαλείψει. Τείνει όμως να τα καταφέρει όλα αυτά το “ανεξάρτητο” “ελληνικό” κράτος!
Ο Ελληνισμός, παρά την τρομερή οθωμανική καταπίεση, κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφο τον εσωτερικό του πυρήνα και να οδηγηθεί στην μεγαλειώδη Εθνεγερσία της Επαναστάσεως του 1821. Ωστόσο, κατά τρόπο τραγικό, αυτός ο πυρήν Ελληνικότητος, κατά την διάρκεια των διακοσίων μόλις ετών υπάρξεως του κράτους που τότε συγκροτήθηκε, έφθασε σχεδόν να εξαλειφθεί, με κυριότερη περίοδο ραγδαίας παρακμής (πραγματική κατολίσθηση!) την περίοδο της μεταπολιτεύσεως. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Μετά την ολοκλήρωση της προσφάτου στρατιωτικής παρελάσεως στην Αθήνα, ενώπιον ξένων προσκεκλημένων από Μ.Βρετανία-Γαλλία-Ρωσία, επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, παρετέθη δεξίωση προς τους ξένους επισήμους, το μουσικό σκέλος της οποίας είχε ως πρωταγωνιστή τον εξέχοντα, διεθνούς φήμης βιολιστή και διευθυντή ορχήστρας, Λεωνίδα Καβάκο. Σε παλαιότερο άρθρο μας, πέραν της τεραστίας αξίας του Καβάκου ως σπουδαίου ερμηνευτού διεθνούς αναγνωρίσεως (θεωρουμένου ως εκ των κορυφαίων παγκοσμίως), είχαμε αναδείξει την σαφώς εθνική στάση του, με βάση κατά καιρούς αξιέπαινες δημόσιες δηλώσεις του και ανάλογες θαρραλέες τοποθετήσεις του σε συνεντεύξεις, καθώς και την σταθερή και απερίφραστη εκ μέρους του στηλίτευση της παρακμιακής πορείας του συγχρόνου Ελληνισμού στο πεδίο της τέχνης και του πολιτισμού, ιδίως δε την εκ μέρους του καταγγελία της διεισδύσεως των χθαμαλών, γυφτοειδών και οριενταλικών ήχων που έχουν κατακλύσει την σύγχρονη Ελλάδα. Για τις τοποθετήσεις του αυτές είχε τεθεί στο στόχαστρο εισπράττοντας κατά καιρούς τα φαρμακερά βέλη του εθνομηδενιστικού κατεστημένου που δεν ανέχεται από προσωπικότητες του πολιτισμού τέτοιας εμβελείας, να εκφράζουν εθνικές απόψεις.
8ον
4ον
Συμπληρώθηκε ένας χρόνος αφ’ ότου (και) η Ελλάδα εισήλθε στην νέα πραγματικότητα ενός επικίνδυνα παρατεινομένου γενικευμένου παραλογισμού, με την επιβολή πρωτοφανών μέτρων περιορισμού της ελευθερίας (που θα ζήλευαν στυγνές δικτατορίες – αν όχι και η ζωηρή φαντασία συγγραφέων δυστοπικών μυθιστορημάτων…). …
“Αυτό είναι που κάνει την αυτοκτονία πιο εύκολη: το γεγονός ότι ο φυσικός πόνος που σχετίζεται με αυτήν χάνει την σημασία του στα μάτια κάποιου, ο οποίος πλήττεται από σφοδρό πνευματικό πόνο.”