«KΡΕΙΤΤΟΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙΝ ΕΙΔΕΝΑΙ ΕΝ ΜΕΣΗ ΤΗ ΠΟΛΕΙ ΦΑΚΙΟΛΙΟΝ ΒΑΣΙΛΕΥΟΝ Η ΚΑΛΥΠΤΡΑΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗΝ»
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως προ της Αλώσεως, το προδοτικό ιερατείο ξαναχτυπά με φιλοτουρκικά κηρύγματα.
Είναι γνωστό το συγκεχυμένο ιδεολόγημα του «ελληνοχριστιανισμού», το οποίο κατά κόρον αναμασούν οι διάφοροι χριστιανοπατριωτικοί κύκλοι. Πρόκειται για έναν τεχνητό όρο που αποτελεί εννοιολογική σύνθεση καθ’ όλα αντιφατική και κίβδηλη. Διότι δεν είναι δυνατόν μία α-εθνική και εξ ορισμού διεθνιστική θρησκευτική πίστη/ιδεολογία να ταυτίζεται με την εθνική συνείδηση και την ιστορική και πολιτισμική ταυτότητα ενός συγκεκριμένου λαού! Ο όρος «ελληνοχριστιανισμός» είναι επί της ουσίας άνευ περιεχομένου. Συνιστά εξ ορισμού εννοιακή αντίφαση, δεδομένου ότι οι δύο συντιθέμενοι όροι αντιστοιχούν σε έννοιες παντελώς ασύμβατες όχι μόνο σε επίπεδο ιδεακού περιεχομένου αλλά και ιστορικώς, με εξαίρεση ίσως την περίοδο της εθνικής επαναστάσεως, οπότε η ορθόδοξη θρησκευτική ταυτότητα κατέστη, συγκυριακώς, ενοποιητικό στοιχείο των Ελλήνων επαναστατών, αφού η ορθόδοξη θρησκευτική ταυτότης συνιστούσε στοιχείο εμφανούς διαφοροποιήσεως από την οθωμανική εξουσία, η οποία ήταν απολύτως ταυτισμένη με το Ισλάμ. Η τότε συγκυριακή συμπόρευση με τον Ελληνισμό (κατά τα προεπαναστατικά και επαναστατικά χρόνια), μίας λαϊκότροπης ορθοδοξίας (όπως εκφραζόταν κατά βάσιν από μέρος του κατωτέρου κλήρου και, κυρίως, από απλούς αγραμμάτους ανθρώπους της υπαίθρου, τους κλεφταρματωλούς, που ασφαλώς δεν κατείχαν τα διεθνιστικά εκκλησιαστικά-θεολογικά δόγματα) δεν απαλείφει την θεμελιώδη ασυμβατότητα, ούτε θα πρέπει να μας κάνει να λησμονούμε τα πλήγματα που υπέστη ο Ελληνισμός από την χριστιανική εκκλησία, διαχρονικώς. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]