Τουρκισμός: μία διαχρονικὴ ὑπαρξιακὴ ἀπειλὴ γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ οἱ ὀψίμως ἀγωνιοῦντες «ἀναλυτές» τῶν τουρκοκάναλων. Ἀντιφάσεις καὶ τραγικότητα.
Ενώ η κοινή γνώμη στην Ελλάδα κοντεύει να ξεχάσει ότι μαίνεται ένας φρικώδης πόλεμος στην Ουκρανία (ο οποίος δεν θέλει πολύ για να εξελιχθεί σε παγκόσμιο), έχει επίσης ξεχάσει τον (σχεδόν μονοθεματικά κυρίαρχο επί μήνες στα δελτία ειδήσεων) κορωνοϊό, έχει ξεχάσει την εξωφρενική ακρίβεια, έχει ξεχάσει ακόμα και την …Πισπιρίγκου, αίφνης αρχίζει όψιμα να αγωνιά ενώπιον της εικόνας μίας Τουρκίας που κλιμακώνει επικίνδυνα τις προκλήσεις της εναντίον της χώρας μας, αμφισβητώντας ανοιχτά την κυριότητα της Ελλάδος επί των νήσων του ανατολικού Αιγαίου, απαιτώντας πλήρη αποστρατιωτικοποίησή τους (εν όσῳ η ίδια διατηρεί τεράστιο αποβατικό στόλο στα μικρασιατικά παράλια έτοιμο να τα καταλάβει) και απειλώντας απροκάλυπτα με πολεμική επίθεση!
Αυτή η αδυσώπητη πραγματικότητα δεν είναι όμως καθόλου καινούρια! Ίσχυε με τον ίδιο τρόπο και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Κώστας Καραμανλής) χαριεντιζόταν με τους Τούρκους και έκανε κουμπαριές και γλέντια με τον Ερντογάν, όπως και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Γ. Α. Παπανδρέου) επίσης χαριεντιζότανε με τους Τούρκους και χόρευε ζεϊμπεκιές εν ονόματι της «ελληνοτουρκικής φιλίας», όπως και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Κων. Μητσοτάκης, πατέρας του νυν πρωθυπουργού) λάμβανε όλος χαρά και υπερηφάνεια το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Ιπεκτσί», όπως και, πιο πρόσφατα, ήταν ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Α. Τσίπρας) που δήλωνε ότι δεν χρειαζόμαστε στρατό και εξοπλισμούς, ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, κ.λπ..
Η τουρκική απειλή εναντίον του Ελληνισμού είναι προαιώνια, διαχρονική και υπαρξιακή. Πρωτοεμφανίστηκε πίσω στο μακρινό 1071 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η διαβόητη «Μεγάλη Επανεκκίνησις» (Great Reset) είναι ένας όρος που ακούγεται και συζητείται όλο και συχνότερα στους εθνικιστικούς (και όχι μόνο) κύκλους τα τελευταία χρόνια. Αν και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ επιμελώς αποκρύπτουν σχεδόν κάθε είδηση σχετικά με την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» και όταν σπανίως αναφέρονται σε αυτήν την αντιμετωπίζουν απαξιωτικώς, ως αντικείμενο «θεωριών συνωμοσίας» ακροδεξιών κύκλων, η διαδικασία μεταβάσεως προς την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» έχει ήδη ξεκινήσει διότι μια μεγάλη επανεκκίνηση προαπαιτεί μια μεγάλη κατάρρευση, και η μεγάλη κατάρρευσις, με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο σύγχρονος κόσμος την κατάρρευση, συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.
Περίπλοκη κατάσταση εμπόλεμης θέσης από την διεπαφή Ουκρανικών και Ρωσικών αλληλουχιών 
Ήταν το (μακρινό πια…) 1992 όταν εξεδόθη το διάσημο, ευρέως επιδραστικό βιβλίο του Francis Fukuyama με τίτλο The End of History and the Last Man. Στο πολυσυζητημένο εκείνο βιβλίο ο, ιαπωνικής καταγωγής πολιτικός φιλόσοφος και συγγραφέας, καθηγητής του πανεπιστημίου Stanford των Η.Π.Α., διατύπωνε – κάπως προκλητικώς – την άποψη ότι η (πρόσφατη τότε) κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. και συνολικώς του κομμουνιστικού συστήματος, σηματοδοτούσε το τέλος μίας σειράς ιστορικών αλλαγών που ισοδυναμούσαν με το τέρμα μίας μακράς ιστορικής εξελίξεως του παγκοσμίου πολιτισμού, ο οποίος, σε πολιτικό επίπεδο, ελάμβανε (οριστικά όπως διετείνετο ο Fukuyama) τον χαρακτήρα του θριάμβου της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, που ο Fukuyama διέκρινε ότι είχε οριστικώς επικρατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς μάλιστα να διαφαίνονται προοπτικές για περαιτέρω μεταβολές ή ανατροπές στο μέλλον. [Fukuyama, Francis: Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος. Εκδόσεις Λιβάνη. Αθήνα, 1993]. 
Σε προηγουμένη 
Απεβίωσε ο Χρήστος Σαρτζετάκης, τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας (σήμερα, 7.2.2022 τελείται η κηδεία του, με τιμές αρχηγού κράτους), και, καθώς έχει προηγηθεί, λίαν προσφάτως, η αποβίωση ενός άλλου τέως προέδρου, του Καρόλου Παπούλια, είναι εμφανής η υποβάθμιση, σε επικοινωνιακό επίπεδο, της ειδήσεως της απωλείας του Σαρτζετάκη, σε σύγκριση μάλιστα με την προβολή της ειδήσεως της αποβιώσεως του Παπούλια, σε βαθμό που αυτή η διαφοροποίηση είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητη! Γιατί άραγε αυτή η διαφορά; Είναι απλό. Διότι ο Σαρτζετάκης, μετά την αποχώρησή του από τον προεδρικό θώκο, σε σειρά δημοσίων παρεμβάσεών του, με συνεντεύξεις του σε δημοσιογράφους και με σειρά άρθρων του που δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες, εμφάνισε ένα πρόσωπο ακραιφνώς πατριωτικό, θα μπορούσαμε να πούμε, σχεδόν εθνικιστικό! Βεβαίως η θερμή ελληνοκεντρική στάση του (συνδυασμένη, όλως αντιφατικώς, με την ακλόνητη πίστη του στην δημοκρατία…) εκδηλώθηκε κάποτε σε σημείο υπερβολής, φθάνοντας να εκστομίσει τη παροιμιώδη (όσο και άκρως αντιεπιστημονική) φράση: “οι Έλληνες, είμεθα έθνος ανάδελφον”!
Peter Boghossian εργαζόταν ως τον περασμένο Σεπτέμβριο ως καθηγητής φιλοσοφίας στο Portland State University, στην πολιτεία του Πόρτλαντ των Η.Π.Α. Κατά την διάρκεια της διδασκαλικής του σταδιοδρομίας αντελήφθη ότι η ολοένα και αυξανόμενη υιοθέτηση εννοιών όπως η «διαφορετικότητα», η «ενσωμάτωση» και η «ισοδίκαιη αντιμετώπιση» αντί να οδηγούν σε μία κουλτούρα ανεκτικότητος και ελεύθερης διακινήσεως και εξετάσεως ιδεών εντός του πανεπιστημιακού συστήματος, είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Ένα κλίμα ανελευθερίας άρχισε να καλλιεργείται σιγά-σιγά και φοιτητές ή καθηγητές που εξέταζαν κριτικώς τις προαναφερθείσες έννοιες ή εξέφραζαν σκεπτικισμό για αυτήν την νέα μορφή ορθοδοξίας που άρχιζε να επικρατεί στο πανεπιστήμιο, στοχοποιούντο και στιγματίζοντo.