«Ἥρως», ἕνας κατ᾿ ἀρχὴν ὑψηλὸς τίτλος…
Ανά τους αιώνας έχουν εμφανισθεί πλείστα γραφόμενα και αναφορές περί ηρωισμού – από τις επικές αφηγήσεις, τις διασωθείσες μαρτυρίες έως τα εγκωμιαστικά άσματα. Ενίοτε όμως, και ιδιαίτερα στην εποχή της νεωτερικής διαστροφής, η ιδιότης του ήρωος έχει υποστεί μίαν άνευ προηγουμένου εννοιολογική κατάχρηση καθώς και απαξίωση, με αποτέλεσμα αυτή να αποδίδεται σε υποκείμενα που, όχι μόνο δεν την αξίζουν, τουναντίον στην χρυσή εποχή θα θεωρούνταν ακόμη και προδότες.
Η αυθαίρετη υπερβολική χρήση μίας έννοιας την οδηγεί σε ουσιακή έκπτωση και απώλεια του αρχικού περιεχομένου. Το ιδανικό του ηρωισμού, εκτός της εμφανούς του πλευράς των υπερανθρώπων κατορθωμάτων και της αγνής γενναιότητος, αποτελεί φορέα μίας πολύ βαθύτερης ουσίας, συνυφασμένης προς την πίστη στην επίτευξη ενός ιερού σκοπού, το ιδεώδες της διαφυλάξεως της τιμής, της καταφρονήσεως των υλικών ηδονών και της κατισχύσεως επί των ζωωδών παθών.