Ἐπίκαιρες διεθνεῖς παραπομπές.
1. The Spiritual Significance of the White Stag Killed by Police in Britain:
1. The Spiritual Significance of the White Stag Killed by Police in Britain:“A rare white deer was shot dead by police after it was spotted running through the streets of a town. People in Bootle, Merseyside were shocked when they saw the wild animal roaming about on Sunday morning. The RSPCA said it had advised police to “leave the deer as it would make its own way back home” eventually. But Merseyside Police said officers decided to euthanise the deer after growing concerns it might be dangerous for motorists and pedestrians.“
Σαν σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου του 1889, γεννήθηκε ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές του 20ου αιώνος – για πολλούς, ο κορυφαίος! Πρόκειται για τον Γερμανό φιλόσοφο Martin Heidegger, συγγραφέα του εμβληματικού «Είναι και Χρόνος», έργου που αποτελεί σταθμό στην οντολογική σκέψη, καθώς και πολλών άλλων σημαντικότατων έργων που σφράγισαν την σύγχρονη οντολογία, αισθητική, φιλοσοφία της ιστορίας και επηρέασαν βαθιά πολλούς άλλους φιλοσόφους, όπως ενδεικτικώς τα έργα: «Τι είναι Μεταφυσική», «Η προέλευση του έργου τέχνης», «Εισαγωγή στην Μεταφυσική» κ.λπ.
Σε προηγούμενα μέρη της σειράς των άρθρων μας, των αφιερωμένων στο θρησκευτικό ζήτημα και δη στο ζήτημα της σχέσεως του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό, επιχειρήσαμε μία όσο το δυνατόν συνοπτική ιστορική αναδρομή ξεκινώντας από τις απαρχές του Χριστιανισμού έως τα πρώτα στάδια της εξελίξεώς του, παρουσιάζοντας την μετάλλαξη που υπέστη, μεταβαλλόμενος από μία τοπική θρησκευτική κοινότητα με χαρακτηριστικά αιρέσεως στο πλαίσιο του Ιουδαϊσμού (όπως ήτο κατά την γέννησή του), σε οικουμενική θρησκεία (όπως κατέληξε να είναι), με χώρο εξαπλώσεως την απέραντη τότε ρωμαϊκή οικουμένη και με βολικό όχημα διαδόσεως την ελληνική γλώσσα που, ήδη από τους αλεξανδρινούς χρόνους, αποτελούσε κοινή γλώσσα επικοινωνίας πολλών λαών των ανατολικών επαρχιών του ρωμαιοκρατουμένου κόσμου. Είδαμε επίσης πώς από θρησκεία των απόκληρων και των καταφρονεμένων της παρηκμασμένης πολιτιστικώς και εκφυλισμένης βιολογικώς ρωμαϊκής κοινωνίας, μετεβλήθη, στην αυγή του 3ου αιώνος μ.Χ., σε επίσημη κρατική θρησκεία της αυτοκρατορίας και μάλιστα θρησκεία κρατικώς υποστηριζομένη! 
Στην αμέσως προηγουμένη μας αναφορά στο θέμα (της οποίας συνέχεια αποτελεί το παρόν κείμενο), εξετάσαμε αδρομερώς τις πρώτες φάσεις της ιστορικής διαδρομής του Χριστιανισμού που ξεκίνησε από τον γεωγραφικό χώρο της Ιουδαίας εμφανιζόμενος ως μία τοπική αίρεση του Ιουδαϊσμού, πιθανότατα επηρεασμένη, κρίνοντας από το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Ιησού όπως αποτυπώνεται στα Ευαγγέλια, από την καθαρολογική/μυστικιστική σέκτα των Εσσαίων. Η κοινότης των Εσσαίων ερχόταν σε κάποια αντίθεση με τα άλλα δύο, ισχυρότερα τότε ρεύματα στους κόλπους του Ιουδαϊσμού, ήτοι, του κυριάρχου συντηρητικού ρεύματος των τυπολατρών Σαδδουκαίων και του ανερχομένου μεταρρυθμιστικού ρεύματος των ηθικολόγων/ηθικιστών Φαρισαίων.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδος κατά την διάρκεια της οποίας, όπως κάθε χρόνο, σε πολλά τηλεοπτικά κανάλια προβλήθηκαν οι γνωστές κινηματογραφικές παραγωγές με θέμα την ζωή και το μαρτύριο του Ιησού (π.χ «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Franco Zeffirelli) καθώς επίσης και διάφορες ταινίες έχουσες θεματολογία σχετική με τις περιπέτειες του Ιουδαϊκού λαού κατά την αρχαιότητα. Τέτοιες ταινίες, που παρουσιάζουν το περιεχόμενο των βιβλικών διηγήσεων με τρόπο ιδιαιτέρως παραστατικό, δίνουν την ευκαιρία στον μέσο Έλληνα τηλεθεατή να συνειδητοποιήσει κάτι που ενδεχομένως έχει την τάση να λησμονεί, ότι δηλαδή η αφετηρία της θρησκείας που ακολουθεί, ανάγεται στην ιστορική και θρησκευτική μήτρα του Ιουδαϊσμού! Καθώς η προηγηθείσα εορταστική περίοδος, παρά τις δυσχέρειες των υγειονομικών περιορισμών, απετέλεσε, όπως κάθε χρόνο, περίοδο κορυφώσεως του θρησκευτικού συναισθήματος σ’ ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο, ιδίως όμως στην Ελλάδα και εν γένει στον ανατολικό ορθόδοξο κόσμο, είναι, για τον λόγο αυτό, κατάλληλη η περίσταση για να θίξουμε, σε εισαγωγικό έστω επίπεδο, το κρισιμότατο ζήτημα του φαινομένου της θρησκείας, της θρησκευτικότητος, του θρησκευτικού συναισθήματος και κυρίως της σχέσεώς του με το έθνος και την εθνική ταυτότητα και, πιο συγκεκριμένα, το ζήτημα της σχέσεως του Χριστιανισμού, ως θρησκείας, με το ελληνικό έθνος και την Ελληνικότητα.
In the previous episode of Aristogenesis we presented an overview of the early Indo-Europeans, the early Aryans. We followed their migrations from their first well-documented areas of appearance, at the steppes North of the Black and the Caspian Sea about 4.000 BC, into the whole of the European continent and to southwestern Asia. The coming of the Aryans was the most dramatic event in the history of the European continent and has for ever changed the anthropological landscape by re-defining and re-forming Europe into our Aryan Fatherland. The conquest and transformation of Europe was gradual and continued through millennia, as the different branches of the Aryan people came forth, developed their individual cultures by imposing the central patriarchal and upward, to Sky and Light, oriented features of their own character and tradition on the earlier inhabitants, thus evolving along more or less separate paths. The numerous Aryan tribes, seeds of the forthcoming nations and civilizations, sprang out and grew up as branches of the great oak of our race, and despite their accumulated differences and variations, they have always shared common fundamental characteristics and a uniquely distinct worldview manifest in their religious attitudes, their mythology and cosmogony and their philosophic contemplations: This remains only true as long as and at the extent that our peoples retain their basic racial purity, and also remain “true to themselves”, as dictated as a central imperative by the Tradition and the greatest Aryan sages: from Heraklit, Pindar and Apollo’s central directive in Delphi (“know thy self”), where he had slain the subterrestrial snake-monster of the pre-Aryan chthonic cult, and from the eugenic “Laws of Manu” in ancient India down to the Neoplatonic esoteric teachings of sages such as of Meister Eckehardt or Scottus Erigena and down to Goethe and Schiller. This essential authenticity and truthfulness to ourselves amounts to becoming conscious of and reaffirming our racial character: a character that derives from a common vibrant, imperishable and form giving inner centre: The eternal Soul of our Race.
Τῷ 1910 ἱδρύθη ἐν Ἀθήναις ὁ Ἐκπαιδευτικὸς Ὅμιλος, τοῦ ὁποίου σκοπός ἦτο ἡ διὰ τοῦ Δελτίου του προβολὴ τῆς λεγομένης δημοτικῆς, ἡ προπαγάνδισις ὑπὲρ αὐτῆς καὶ γενικώτερον ἡ καθιέρωσις-ἐπιβολή της εἰς τὴν νεοελληνικὴν γλωσσικὴν πραγματικότητα. 
