Μεταφυσική

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞ ΑΥΤΗΣ ΑΝΑΒΡΥΟΥΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ, ΥΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΟΣ – Ἄρθρον τοῦ Γ. Βρασιβανοπούλου ἐκ τῆς μηνιαίας ἐπιθεωρήσεως «Νέα Πολιτική» (1937)


Ἡ ἐκ τῆς φυσικῆς αἰσθητικῆς κινήσεως προερχομένη χαρὰ καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς ἐξαρτωμένη πνευματικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία παρήγαγον τὴν περίφημον Ἑλληνικὴν φαιδρότητα, ἥτις ἐν ἁρμονικῇ συναφείᾳ μετὰ τοῦ ἀριστοκρατικοῦ πνεύματος τῆς Ἑλληνικῆς μεγαλοψυχίας διακρίνει τὸ καθαρὸν Ὀλυμπιακὸν πνεῦμα.
Ὑπ᾿ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν ἡ ὀλυμπιακὴ εὐγένεια ἀναφέρεται εἰς τὴν ὑψίστην βαθμίδα τῆς ἀνθρωπίνης εὐδαιμονίας καὶ συνενώνει τὰς δύο ἠθικὰς ἀρχὰς τοῦ Καντίου περὶ προσωπικῆς τιμιότητος καὶ «ξυνῆς» (καθ᾿ Ἡρακλείτειον ὁρολογίαν, ἤτοι κοινῆς) εὐδαιμονίας ἐν τῇ προσωπικότητι ἑνὸς ἐλευθέρου, ὡραίου καὶ ἰσχυροῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἐλεύθερος Ἕλλην τῆς μυθολογικῆς εὐδαιμονίας δὲν ἐδίσταζε νὰ συγκρίνῃ καὶ νὰ παραβάλλῃ ἑαυτὸν μὲ τοὺς θεοὺς ὅσον ἀφορᾷ τὴν ζωϊκὴν ἐνέργειαν καὶ τὴν βιοτικὴν εὐδαιμονίαν. Πρὸς τοῦτο τὸν παρώτρυνε τὸ πνεῦμα τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, οἱ δὲ ἀναδεικνυόμενοι Ἥρωες τῆς ὀλυμπιακῆς ἀριστοκρατίας τοῦ ἐχρησίμευον ὡς πρότυπα παραδείγματα καὶ ὁδηγοί.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ιούλιος Έβολα, η ζωή και το έργο του.

…Βασική ρίζα των δεινών της Ευρώπης θεωρούσε την αποδυνάμωση και εξάλειψη της έννοιας της ιεραρχίας η οποία οδήγησε στην αρπαγή της εξουσίας από τους αστούς και τους πληβείους, στον υλισμό, στον θετικισμό και την αποπνευματοποίηση της δράσεως.Το αντίδοτο στην κατάσταση αυτή ήταν η αναβίωση του αρχαίου ρωμαϊκού ήθους και της ιδέας του Imperium, όχι απλώς ως θελήσεως για εδαφική εξάπλωση και επίτευξη υλικών στόχων, αλλά ως δυνάμεως που απορρέει από την εγγενή ανωτερότητα του φέροντος, ως δυνάμεως απολύτου εντός της σφαιρός επιρροής της και ως μεταφυσικής πραγματικότητος που εκδηλώνεται με την μορφή μίας ιεραρχικής και οργανικής κρατικής δομής με υπερεθνικό χαρακτήρα και επί κεφαλής ένα πρόσωπο που κατέχει την πνευματική αυθεντία και την πολιτική δύναμη.

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η Ανάβασις του Όρους και ο Συμβολισμός της Αναλήψεως


Οι φοράδες οι οποίες μέ σύρουν μέ τό Άρμα μέ μετέφεραν εκεί όπου φθάνει η εσωτερική ορμή τής ψυχής μου καθώς, οδηγώντας με, οι θεές μ’ έβαλαν στήν πολυφημισμένη οδό, η οποία φέρει τόν προικισμένο μέ σοφία άνδρα διά μέσου όλου τού κόσμου.
Σ’αυτόν εδώ τόν δρόμο οδηγούμην, γιατί εδώ μ’ έφεραν τά μέ φρόνηση προικισμένα άλογα, σύροντας τό Άρμα μ’ όλην τους τήν δύναμη, καί οι θυγατέρες τού Ηλίου έδειχναν τόν δρόμο, ο δέ άξων στά περιαξόνια τών τροχών εσύριζε καταξεόμενος (γιατί τό Άρμα, μέ δύο στροβιλιζόμενους τροχούς καί στά δύο άκρα τού άξονος, ραγδαίως εφώρμει), τήν στιγμήν κατά τήν οποίαν τού Ηλίου αι θυγατέρες έσπευδον νά μέ φέρουν πρός τό Φώς, αφού εγκατέλειψαν προηγουμένως τά ανάκτορα τής Νυκτός καί από τίς κεφαλές τους αφήρεσαν (ετράβηξαν) τά καλύμματα.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Περί πεδίων μαχών.

Το «εγώ» δύναται να συνθλιβεί σε κάθε μία από τις εκφάνσεις του τριαδικού βασικού σχήματος. Εξαϋλώνεται από τις πυρφόρες ακτίνες που διατρέχουν τον ορίζοντα κατόπιν ενός «ανεγωικού» βιώματος ενός κατ’ ουσίαν δραστηρίου βίου. Η δυνατότητα επιτεύξεως μιας τέτοιας καταστάσεως δεν υπόκειται σε καμμία πολυπλοκότητα: τουναντίον, ανευρίσκεται πρωτίστως στην απλότητα, εντεταγμένη εντός ενός συστήματος με άξονες αναφοράς την ανιδιοτέλεια, την συνέπεια στον χρόνο, την αφοσίωση, την πειθαρχία, την θέληση και εν τέλει τον ηρωισμό. Η υπερκέρασις αυτή, διότι μονάχα έτσι δύναται να αποτυπωθεί σε βάθος χρόνου μιας και η σύνθλιψη αποτελεί φαινόμενο στιγμιαίο , αποτελεί αναγκαία μα και ικανή διαυγή κατάσταση – ακριβέστατη πυξίδα στο μονοπάτι της ζωής-πολέμου. Δεν αναμένουμε τύχη ή ατυχία, δεν νοείται η πολυτέλεια της επιλογής, δεν προσδοκούμε μήτε νοσταλγούμε. Μαίνεται μία μάχη, Εδώ και Τώρα, ήτοι αδιάκοπα. Δίχως κενά, δίχως διαλείμματα.

Σε αυτή την μάχη οφείλουμε να διατηρήσουμε την Φλόγα δυνατή – με ένα εκ των δύο διανοητών τρόπων: Ο ένας θα ήταν να την μεταφέρουμε καλά προστατευμένη εντός υαλίνου περιβλήματος κρατώντας την στην απαραίτητη απόσταση ασφαλείας εκ του κορμού μας – τόσο ώστε αυτός να μη υπερθερμανθεί. Αυτή η διαδρομή απαιτεί ισχυρές προφυλακτικές ψευδαισθήσεις, συνήθως σκλήρές και εύθραυστες (υάλινες), συναφείς με την διαμόρφωση κελυφών και επιφανειακών κρουστών. Η άλλη λύση είναι να γίνουμε η Φλόγα. Να πυρποληθεί το εφήμερο χάριν μίας εν παρόντι χρόνω ζώσης πυράς. Μιας πυράς αληθούς και φυσικής άνευ τεχνητής καύσιμης ύλης, άνευ υαλοπροστατευτικών, άνευ «μεταφορέων». Αυτή η επιλογή ουδόλως αποτελεί συνήθη προτίμηση, εν τούτοις όμως συνοιστά θεμελιώδη κανόνα-αρχή ενσαρκώσεως της Ιδέας απτής, σε πραγματικό χρόνο και τόπο, καθ᾿ όσον αυτό ακριβώς είναι και το ζητούμενο.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

JUL – YALDA

Δύο έθιμα περί την εορτήν του Κοσμικού Φωτός και του Ηλίου, προερχόμενα από την αρχέγονη υπερβορεία παράδοση, σε δύο εντελώς διαφορετικά γεωγραφικά περιβάλλοντα. Η Jul στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης και η Yalda που εορτάζεται μέχρι και σήμερα στην Περσία.

JUL

H Jul είναι μία αρχαία εορτή για την οποία υπάρχουν αναφορές από αρχαία χρόνια, ότι εορταζόταν από βορειοευρωπαϊκούς λαούς στο μέσον του χειμώνα, σηματοδοτώντας το σημερινό χειμερινό ηλιοστάσιο .
Η ονομασία της εορτής αυτής ταυτίζεται με την ονομασία του μηνός κατά την διάρκεια του οποίου εορταζόταν.

Οι αρχαιότερες γραπτές αναφορές στην εορτή αυτή προέρχονται από την ισλανδική Υnglinga Saga , στο πρώτο βιβλίο της Heimskringla όπου πρωτοαναφέρεται ένας εορτασμός της JUL το 840 .

[ΣYNEXEIA]

Λύρα και Τόξο

Στον ομηρικό ύμνο εις Απόλλωνα φαίνεται να λέγει ο νεογέννητος θεός :

εἴη μοι κίθαρίς τε φίλη καὶ καμπύλα τόξα,
χρήσω δ᾿ ἀνθρώποισι Διὸς νημερτέα βουλήν.

δηλώνοντας αμέσως τις κύριες ασχολίες του: την τοξοβολία, την μουσική και την εξαγγελία της αλαθήτου βουλής του Διός.Οι καλοί τοξοβόλοι είχαν μάθει την τέχνη από τον ίδιο τον Απόλλωνα• όταν δε επιθυμούσαν μιαν επιτυχημένη βολή, επικαλούνταν τον θεό. Οι θεοί, ευφραίνονται όταν ακούν τους γλυκούς τόνους της λύρας του Απόλλωνος• οι Μούσες τραγουδούν και χορεύουν• άγρια ζώα των δασών, άνθρωποι και θεότητες, όλη η φύσις, μαγεύονται σαν ακουσθούν οι αρμονικοί ήχοι της φόρμιγγάς του.

Τα δύο αυτά όργανα ομοιάζουν κατά πολύ μεταξύ τους ως προς την υλική τους υπόσταση καθώς στα δύο υπάρχουν τεινόμενες χορδές, οι οποίες κατά τους αρχαίους χρόνους κατασκευάζονταν από έντερα ζώων κι χρήση τους γίνεται πάλλοντας τες. Πέρα όμως από την απλή αντίληψη του τόξου ως όπλου, της λύρας ως μουσικού οργάνου, και της σαφούς ομοιότητας της μηχανικής συνθέσεως και λειτουργίας τους, τα δύο αυτά χαρακτηριστικά αντικείμενα του Απόλλωνος έχουν και ομοιότητες στους βαθύτερους συμβολισμούς τους.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

“Ο κοινός Λόγος” (από το ιστολόγιο “Αγχιβασίην”)

“τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ ἐόντος ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον · γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε ἀπείροισιν ἐοίκασι, πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων, ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει · τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.”

 

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Μυθολογία: Η Πηγή Του Χρόνου

Τι είναι άραγε η μυθολογία ;Είναι μία ερμηνεία πού χρησιμοποιείται για να ικανοποιήση την επιστημονική περιέργεια ή μήπως η αφύπνιση μιας πρωτόγονης πραγματικότητος σε διηγηματική μορφή;
Τι να σημαίνουν όλοι αυτοί οι μύθοι και ποιος να είναι ο πραγματικός τους συμβολισμός;
Οι λαοί από τους οποίους ξεπήδησε η μυθολογία όχι μόνον την τραγούδησαν αλλά την βίωναν κιόλας. Αν και ο φορέας της ήταν και υλικός, για εκείνους τους λαούς, αποτελούσε μέσον εκφράσεως, σκέψεως και ζωής.
Μέσα από τους μύθους μπορούμε να ανιχνεύσουμε την ενότητα αρχετυπικών μορφών και τον τρόπο με τον οποίον αυτές επηρεάζουν την ατομική και φυλετική ψυχοσύνθεση.

Η επαφή μας με τους μύθους είναι άμεση και ζωντανή, βιώνεται χωρίς να αιτιολογείται ορθολογιστικά – γιατί ο μύθος δεν είναι επινόημα, αλλά αρχετυπικό περιεχόμενο το οποίον αναδύεται αυτομάτως από τα βάθη της ψυχής και ακολουθεί την εξέλιξη της ανθρώπινης πορείας.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΥΡ – ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΟΥ

Κόσμον τόνδε οὔτε τις θεῶν οὔτε τις ἀνθρώπων ἐποίησεν – ἀλλ᾿ ἦν ἀεὶ καὶ ἔσται Πῦρ ἀείζωον καὶ ἀείπνοον, ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα. (Ἡράκλειτος)


Δές ᾿κεῖ βαθειὰ μέσ᾿ στὴν ρόδινη αυγή
τοῦ Ἥλιου τὴν Θεία ματιά…

Ο ήλιος, αυτός που το πρωί ανατέλλει και βασιλεύει το βράδυ, αυτός είναι το ζωντανό ΠΥΡ!

Ποιός δεν θα ξαφνιαζόταν από αυτήν την ασυνήθιστη διατύπωση σήμερα;

Ο σύγχρονος άνθρωπος, όπως ακριβώς δεν αποδίδει καμμιά σημασία στο ερώτημα γιατί ο ουρανός βρίσκεται ψηλά, έτσι δεν ενδιαφέρεται και για τούς λόγους τούς οποίους υποσημαίνει ο ήλιος, που βασιλεύει στήν δύσι και προβάλλει από την ανατολή, καθώς λάμπει και θερμαίνει, ακολουθώντας μια κανονική τροχιά στόν ουρανό και μη σβήνοντας ποτέ.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Χειμερινό Ηλιοστάσιο: Ο Θρίαμβος του Φωτός επί του Σκότους!


Στο Βόρειο Ημισφαίριο, με την αυγή του Χειμερινού Ηλιοστασίου στις 21 Δεκεμβρίου ξεκινά η μικρότερη μέρα του έτους· ο Ήλιος κάνει την μικρότερη εμφάνισή του στον ουρανό, ενώ το σκοτάδι διαρκεί περισσότερο από κάθε άλλη νύχτα. Ο όρος Ηλιοστάσιο (Ἥλιος + ἵσταμαι) περιγράφει επακριβώς το φυσικό φαινόμενο· λίγες ημέρες πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο ο Ήλιος επιβραδύνει την κίνησή του, ώσπου ανήμερα η κίνησή του μηδενίζεται και αντιστρέφεται η φορά της, οδηγώντας σταδιακά μετά από 6 μήνες στην μεγίστη του κυριαρχία στον ουρανό κατά το Θερινό Ηλιοστάσιο (21 Ιουνίου).

Η Άρια ψυχή, παρά την ευρεία γεωγραφική διασπορά των Ινδοευρωπαϊκών λαών, εκφράστηκε με τον ίδιο βασικώς τρόπο κι έδωσε την αυτή ερμηνεία στο φυσικό αυτό φαινόμενο, του οποίου η ιερά ανάμνηση τον συνώδευσε και στα νέα του νότια ενδιαιτήματα, όπου το περιβάλλον καθόλου δεν το καθιστούσε εμφανές ή κρίσιμο στα μάτια του απλοϊκού ανθρώπου: η θριάμβευση του Φωτός ενάντια στο Σκότος, η αέναη πάλη των αντιθέτων δυνάμεων, των ζωογόνων και καταστρεπτικών, κάθε εκφάνσεως της ζωής και της ψυχής του ανθρώπου, βρίσκει εν τούτοις και για τους Αρίους του νότου, πολλές χιλιετίες ακόμη μετά την κάθοδό τους, την αριστοτεχνικότατη κι οργανική έκφρασή της μέσῳ Φύσεως και του ηλιακού Δράματος της συμπαντικής κυκλικής αρμονίας.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Απορία “ελληνoρθόδοξου πατριώτη” σε “πατριωτικό” φόρουμ στο διαδίκτυο: “Έχουμε τον ίδιο Θεό;”

“Ο πάπας και ο κύριος οικουμενικός Βαρθολομαίος, επισκέφθηκαν την Εβραϊκή Συναγωγή και είπαν ότι έχουμε τον ίδιο Θεό! Έχουμε τον ίδιο Θεό;” ρωτάει ένας “ελληνορθόδοξος πατριώτης” σε κάποιο “πατριωτικό” φόρουμ.

Επειδή και άλλοι “ελληνορθόδοξοι πατριώτες” μπορεί να έχουν την ίδια απορία, μερικές απαντήσεις μπορεί να τους διαφωτίσουν περισσότερο.

«Οι Εβραίοι και οι Ισλαμικοί λαοί και οι Χριστιανοί… αυτές οι τρεις εκφράσεις του ίδιου μονοθεϊσμού, ομιλούν με τις αυθεντικότερες και αρχαιότερες, κι ακόμα με τις τολμηρότερες και πειστικότερες φωνές. Γιατί να μην είναι δυνατό, το όνομα του ίδιου Θεού, αντί να προκαλεί αδιάλλακτη εναντιότητα, να οδηγεί μάλλον σε αμοιβαίο σεβασμό, κατανόηση και ειρηνική συνύπαρξη; Δεν θα έπρεπε η αναφορά στον ίδιο Θεό, στον ίδιο Πατέρα, χωρίς προκαταλήψεις στή θεολογική συζήτηση, να μας οδηγήσει μάλλον να ανακαλύψουμε μια ημέρα αυτό που είναι τόσο προφανές, αλλά και τόσο δύσκολο – ότι είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Πατέρα κι ότι γι’ αυτό είμαστε όλοι αδέλφια;»(Πάπας Παύλος ΣΤ’, «La Croix», 11.8.1970)

Στην “Παλαιά Διαθήκη” που κυκλοφορεί στο εμπόριο από τις εκδόσεις “Αποστολικής διακονίας της εκκλησίας της Ελλάδος” με την “έγκριση της “Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και την ευλογία του Οικουμενικού Πατριαρχείου” διαβάζουμε ως πρόλογο της εκδόσεως, με την υπογραφή “Γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Ελλάδος” τα εξής:

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΜΕΓΑΛΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ: Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΙΟΡΤΗ! – A Yuletide Message

ΑΡΙΟΙ: Η ΦΥΛΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Ἡ ἀρχέγονη Ἀρία Σοφία στὴν σημερινὴ ἀπαστράπτουσα ἐπικαιρότητά της, τῆς ἀνίκητης ἑορτῆς
τοῦ Φωτός, τοῦ Ἡλίου – καθὼς μὲ νόημα βαθύτατο μᾶς τὴν ὑπομιμνήσκει καὶ τὴν σχολιάζει ὁ ἀκατάβλητος ἀγωνιστὴς τῆς Ἰδέας μας, ὁ Commander Matt Koehl τῆς New Order:

Η ΟΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΡΥΣΟ ΔΙΣΚΟ. ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ, Ω ΘΕΕ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ, ΩΣΤΕ ΕΓΩ, Ο ΦΙΛΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΝΑ ΤΗΝ ΙΔΩ!

Ω ΖΩΟΓΟΝΕ ΗΛΙΕ, ΑΠΟΤΟΚΕ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΜΟΝΑΧΙΚΕ ΕΠΟΠΤΗ Τ᾿ ΟΥΡΑΝΟΥ!

ΣΚΟΡΠΙΣΕ ΟΛΟΓΥΡΑ ΤΟ ΦΩΣ ΣΟΥ, ΚΡΑΤΑ ΟΜΩΣ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΕΚΤΥΦΛΩΤΙΚΗ ΣΟΥ ΛΑΜΠΡΑΔΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΩ
ΤΗΝ ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΗ ΣΟΥ ΜΟΡΦΗ: ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΟΥ ΕΚΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΕΝΟΙΚΕΙ ΕΝΤΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ
ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ ΚΑΤΑΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΝΕΥΜΑ, ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΜΟΥ!
(Ἀπὸ ἀρχαῖες Ἄριες γραφές.)

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]