ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

“Caché” (“Κρυμμένος”): Η γέννηση και η μεταβίβαση των ενοχών

O στόχος της εξωτερικά επιβαλλόμενης ενοχής πάνω σε ομάδες ατόμων είναι η αλλαγή της συμπεριφοράς των μελών της ομάδας ωθώντας τα να ερμηνεύσουν ως κακές συγκεκριμένες πράξεις τους, ακολούθως να αποκτήσουν ενοχές για αυτές, και εν τέλει να περιέλθουν σε μια παθητική, απολογητική κατάσταση όπου πλέον είναι ικανά να πράξουν ό,τι τους ζητηθεί, προκειμένου να επανακτήσουν την αποδοχή που απώλεσαν μέσω των πράξεων τους. Χαρακτηριστική περίπτωση εξωτερικά επιβαλλόμενης ενοχής αποτελεί το πρωτογενές δόγμα του ιουδαιοχριστιανισμού, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι άνθρωποι είναι εκ γενετής ένοχοι, καθώς κληρονομούν το προπατορικό αμάρτημα. Η ιδιαιτερότητα στην συγκεκριμένη περίπτωση, που ανατρέπει κάθε φυσικό ορισμό της ενοχής, είναι ότι η ενοχή δεν συνιστά αποτέλεσμα κάποιας πράξης αλλά δημιουργείται “μέσω συσχέτισης”. Ένας άνθρωπος είναι ένοχος επειδή είναι άνθρωπος. Βεβαίως, όσο αβίαστα επιβάλλει την καθολική ενοχοποίηση η συγκεκριμένη θρησκεία, τόσο εύκολα προσφέρει και την άφεση και απενοχοποίηση, καθώς το μόνο που απαιτείται για την άρση των λαθών και των ενοχών είναι ο ασπασμός της θρησκείας, η υποταγή στο ιερατείο της και μια ιερατική επίκληση για συγχώρεση και άφεση αμαρτιών. Αυτό αποτελεί μια πλήρη αντιστροφή της φυσικής διαδικασίας δημιουργίας και άρσης των ενοχών που απαντάται στους Άριους πολιτισμούς, όπου το άτομο είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του και η διαδικασία απενοχοποίησης είναι ένας δύσβατος δρόμος που απαιτεί, πολύ συχνά, αιματηρές θυσίες. Κατά τρόπο πανομοιότυπο με το προπατορικό αμάρτημα, ακολουθώντας τον παραλογισμό της ενοχής μέσω συσχέτισης, όλοι οι Γερμανοί ήταν και είναι ένοχοι για το “Ολοκαύτωμα” και όλοι οι λευκοί ήταν, είναι, και θα είναι ένοχοι για το “ρατσιστικό” παρελθόν, παρόν, και μέλλον τους. Βεβαίως η πράξη πάνω στην οποία θεμελιώθηκε το οικοδόμημα των ενοχών του ιουδαιοχριστιανισμού είναι απλώς ένα κομμάτι της Εβραϊκής μυθολογίας.

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ ἐν ἐξελίξει γενοκτονία τῆς Λευκῆς εὐρωπαϊκῆς Φυλῆς καὶ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος (συγκλονιστικὰ βίντεο).

Μεταξύ των δεινών που μαστίζουν την ανθρωπότητα και την απειλούν με πλήρη καταστροφή, ήτοι, για να αναφέρουμε μερικά: ο (φυλετικώς στρεβλός!) υπερπληθυσμός, το καρκινικώς δομημένο τραπεζοκεντρικό χρηματοoικονομικό σύστημα και οι ποικίλες του ολέθριες συνέπειες – όπως: η καταστροφή της βιοποικιλότητος, οι ανίατες ασθένειες και οι “πολιτισμικές” νόσοι, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η υπερεκμετάλλευση του εδάφους και η εξάντληση των φυσικών πόρων της γης, η ανθρωπογενής συμβολή στην κλιματική αλλαγή, η άμετρη και παρά φύσιν μεγέθυνση των παρασιτικών οικονομικών δραστηριοτήτων, αποτόκων της προαναφερθείσης παρασιτικότητος (τοκογλυφία, κλασματική αρχή “FIAT”-χρήματος κ.ο.κ. βασισμένη επί του χρέους) του ιδίου του πυρήνος του συστήματος, ήτοι των διεθνών χρηματαγορών και τραπεζών, στις οποίες οι τρικλίζουσες εθνικές κρατικές οντότητες έχουν πλήρως καθυποταχθή, πυρηνικός όλεθρος κ.λπ., αν πρέπει να ξεχωρίσουμε μίαν απειλή ως την σημαντικότερη όλων, αναμφιβόλως θα προσδιορίζαμε μίαν παγκοσμίου κλίμακος απειλή,  η φύση, οι διαστάσεις και οι συνέπειες της οποίας όχι απλώς υποτιμώνται αλλά πλήρως αγνοείται ως απειλή από την συντριπτική πλειονότητα των (μαζ-)ανθρώπων, καθώς βεβαίως δεν υποπίπτει καθόλου στο φάσμα των (πραγματικών ή πλασματικών) προβλημάτων που τα κυρίαρχα συστημικά ΜΜΕ επιλέγουν να αναδεικνύουν!

Πρόκειται για το εν εξελίξει ύπουλο σχέδιο ολικής γενοκτονίας ειδικώς και εσκεμμένως μίας συγκεκριμένης των ανθρωπίνων φυλών, ήτοι της λευκής ευρωπαϊκής φυλής!

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Θερινὸν Ἡλιοστάσιον 2017

Αστρονομικά υπολογίζεται ως η μεγαλύτερη ημέρα του καλοκαιριού η 21η Ιουνίου (συνήθως), ημέρα κατά την οποία ο Ήλιος φτάνει στο βορειότερο σημείο της εκλειπτικής και αρχίζει να κατέρχεται προς τον ουράνιο ισημερινό. Το σημείο αυτό ονομάζεται θερινή τροπή και μάλιστα μερικές ημέρες πριν και μετά την τροπή, ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκει πάνω στην εκλειπτική και το σημείο αυτό ονομάζεται θερινό ηλιοστάσιο· η λέξη δε, προέρχεται από το λατινικό solistitium, το οποίο σημαίνει «ηλιο-σταμάτημα». Τα αρχαία γερμανικά φύλα το αποκαλούσαν «Litha» ενώ στην Σουηδία ονομάζεται «Midsommar» και εορτάζεται από τα αρχαία χρόνια προς τιμήν της γονιμότητος. Και στην αρχαία Γαλατία, ο εορτασμός του ονομαζόταν «γιορτή της Επόνα», θεάς της γονιμότητος και προστάτιδος των αλόγων. Στην Δανία καλείται «Sankt Hans» είναι η ημέρα όπου οι μεσαιωνικοί σοφοί άνδρες και γυναίκες (οι γιατροί εκείνης της περιόδου) συγκέντρωναν τα ειδικά βότανα ώστε να θεραπεύουν τους ανθρώπους κατά το υπόλοιπο του έτους. Τέλος, στην Νορβηγία λέγεται επίσης «Sankthansaften», υπάρχει δε μια συνήθεια να τελούνται πλαστοί γάμοι μεταξύ ενηλίκων και παιδιών συμβολίζοντας έτσι την άνθηση της νέας ζωής.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Δυο συγκρουόμενοι κόσμοι

Σημειολογία επικήδειων τραγουδιών, στον απόηχο της κηδείας του Κ. Μητσοτάκη.

Ο γεωγραφικός χώρος της πατρίδος μας, λόγω της ιδιομορφίας του ως συνόρου της Ευρώπης, ανέκαθεν αποτελούσε πεδίο συγκρούσεως δύο διαφορετικών κόσμων: της Ελληνικότητος από την μία, ως ανωτέρας εκφράσεως της Αριανικότητος και από την άλλη, του, αντιδιαμετρικώς αντιθέτου, «μεσανατολιτικού κόσμου», του κόσμου της γυφτιάς. Πριν από λίγες μέρες, κατά την διάρκεια της κηδείας μιας από τις πιο εμβληματικές «ιερές αγελάδες» του μεταπολεμικού (και μεταπολιτευτικού) πολιτικού καταστημένου – του Μητσοτάκη – εκτυλίχθηκε μια χαρακτηριστική σκηνή η οποία αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τους παραπάνω δύο αντιθέτους κόσμους.

Όπως φαίνεται στο συνοδευτικό βίντεο, κάποιοι παριστάμενοι στην κηδεία τραγούδησαν, για να τιμήσουν τον νεκρό, δύο τραγούδια. Το πρώτο ήταν ένα παραδοσιακό ριζίτικο τραγούδι των ορεινών Χανίων. Πρόκειται για το τραγούδι «Σε Ψηλό Βουνό» ή αλλιώς «Ο Αητός». Το δεύτερο τραγούδι, με συνοδεία κρητικής λύρας, είχε στίχους ειδικά φτιαγμένους για τον θάνατο του Μητσοτάκη. Όποιος παρακολουθήσει το βίντεο γίνεται αίφνης μάρτυρας της τρομακτικής αντιθέσεως των δύο παραπάνω κόσμων που αποκαλύπτονται μέσω των δύο αυτών τραγουδιών.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΟΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

«Ἡ δύναμις τῶν λέξεων συνδέεται μὲ τὰς εἰκόνας ποὺ προκαλοῦν τὴν ἀναπόλησίν των καὶ εἶναι ἐντελῶς ἀνεξάρτητος ἀπὸ τὴν πραγματικήν των σημασίαν. Αἱ λέξεις, τῶν ὁποίων ἡ ἔννοια εἶναι ἀνεπαρκέστερον προσδιωρισμένη, ἐνεργοῦν πολλάκις μὲ ἔντασιν, ὡς λ.χ. αἱ λέξεις «δημοκρατία», «σοσιαλισμός», «ἰσότης», «ἐλευθερία» κ.λ.π. τῶν ὁποίων ἡ ἔννοια εἶναι τόσο ἀσαφής, ὥστε ὁλόκληροι τόμοι δὲν ἀρκοῦν διὰ νὰ τὴν καθορίσουν. Καὶ ὅμως μία πραγματικῶς μαγικὴ δύναμις συνδέεται μὲ τὰς μικρὰς συλλαβάς των, ὣς ἂν περιεῖχον τὴν λύσιν ὅλων τῶν προβλημάτων. Συνενώνουν ποικίλους ὑποσυνειδήτους πόθους καὶ τὴν ἐπιθυμίαν πραγματοποιήσεώς των». Gustave Le Bon

 

Λέξεις παρηγοριάς, ελπίδος, επαναστάσεως, παραπλανήσεως…

Κι όμως ουδείς κατόρθωσε να δώσει τον ορισμό οιασδήποτε των εννοιών και λέξεων τούτων. «Ελευθερία» είναι μια λέξη, η οποία προϋποθέτει ότι υπήρξε ή υπάρχει ή δύναται να υπάρξει μία πραγματικότητα, εις την οποία υφίσταται καθ’ εαυτή η «ελευθερία». Τέτοια πραγματικότητα ουδέποτε υπήρξε ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει, για τον απλούστατο λόγο ότι πάσα ελευθερία του ενός περιορίζει αναγκαστικά τις ελευθερίες των άλλων, διότι επί της ελευθερίας των άλλων πρόκειται ν’ ασκηθεί. Υπάρχουν στην πραγματικότητα «ελευθερίες» (στον πληθυντικό) αλληλοσυγκρουόμενες, αλληλοπεριοριζόμενες ή αλληλοκαταργούμενες αλλά δεν υπάρχει «ελευθερία».

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ

Στὴν ἀκαδημαϊκὴ βιβλιογραφία τῶν πολιτικῶν ἐπιστημῶν ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς συγκαταλέγεται στὰ συγκεντρωτικὰ καθεστῶτα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ἀντικρατισταὶ φιλελεύθεροι, ὅταν ἀναφέρωνται σὲ συστήματα μὲ ἰσχυρὸ κρατικὸ παρεμβατισμό, ἀντιμετωπίζουν τὸν κομμουνισμὸ καὶ τὸν Ἐθνικοσοσιαλισμὸ σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ συστήματα ποὺ ἐκπηγάζουν καὶ διέπονται ἀπὸ τὶς ἴδιες ἀξίες.

Αὐτὸ ποὺ ἐσκεμμένως παραβλέπεται ἀπὸ τοὺς φιλελευθέρους καὶ προπαγανδιστικῶς δὲν μελετᾶται στὶς πολιτικὲς ἐπιστῆμες εἶναι τὸ ἐξῆς: Ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς λαμβάνεται ὡς κρατισμός, ὄχι γιατὶ ἀπαγορεύει τὴν ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία (ὅπως συμβαίνει στὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα), ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀποτελεῖ τὸ ΜΟΝΑΔΙΚΟ παράδειγμα ἐπιτυχημένου μοντέλου μὲ ἔντονο τὸν κρατικὸ παρεμβατισμό.

Ὁπότε, ἀντὶ σήμερα ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς νὰ ἀποτελῇ τὸ πρότυπο μιᾶς ὁλοκληρωμένης φιλοσοφικῆς-πολιτικῆς κοσμοθεάσεως μὲ  οἰκονομικὲς ἐπίσης προεκτάσεις, λοιδορεῖται συστηματικῶς τόσον ἀπὸ τοὺς φιλελευθέρους ἰδεοληπτικοὺς ἀντικρατιστὰς  ὅσον καὶ ἀπὸ τοὺς ἀριστερούς, ποὺ ἐπανειλημμένως ἀποτυγχάνουν παταγωδῶς νὰ ἐφαρμόσουν τὴν ἀντιφυσικὴ δογματικὴ θεωρία τους στὸν πραγματικὸ κόσμο.

Ἱστορικῶς, ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς εἶναι τὸ μοναδικὸ πολιτικὸ σύστημα τοῦ 20οῦ αἰῶνος τὸ ὁποῖο δὲν κατέρρευσε ἐκ τῶν ἔσω (ὅπως συνέβη μὲ τὸν κομμουνισμὸ καὶ τὶς καπιταλιστικὲς δημοκρατίες) ἀλλ᾿, ἀπεναντίας, χρειάστηκε νὰ ἐπιστρατευθῇ ὁλόκληρος ὁ πλανήτης ἐναντίον τῆς Ἐθνικοσοσιαλιστικῆς Γερμανίας προκειμένου νὰ τὸν καταπνίξουν βιαίως καὶ διὰ τῆς μεγίστης ἀνθρωποσφαγῆς, βάσει τῆς ὁποίας κατόπιν, ὡς ἀπόλυτοι πλέον κύριοι τῆς προπαγάνδας καὶ τῆς ἱστοριογραφίας, δαιμονοποιοῦν τὸν Ἐθνικοσοσιαλισμό, ἀσυστόλως ψευδολογοῦντες, πλαστογραφοῦντες καὶ διαστρέφοντες γεγονότα, νοήματα, παραδόσεις, λαοὺς καὶ συνειδήσεις. Ὁ Χίτλερ μισήθηκε τόσο πολὺ ἀπὸ τὸ πολιτικὸ κατεστημένο τῆς ἐποχῆς του διότι, μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ στὴν πράξη, παρεβίαζε τὴν καθιερωμένη ἀντιστροφὴ ἀξιῶν καὶ προτεραιοτήτων, ποὺ στὸ ἀποκορύφωμά της καταντάει στὴν πρακτική, κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ «ἡγέτες» πλουτίζουν καὶ ὁ λαὸς δυστυχεῖ.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Σουηδία: ἡ ἄτακτος φυγὴ τῆς θηλυψύχου ἀστυνομίας τοῦ δημοκρατικοῦ ἀνθρωπισμοῦ καὶ ἡ σημειολογία της…

Κατὰ τοὺς ὑπερχρονίους πολεμικοὺς κώδικας τιμῆς εἶναι θεμιτὴ μὲν ἡ συγκεκροτημένη καὶ εὔτακτος ὑποχώρησις διὰ λόγους τακτικῆς ἀλλ᾿ ἀνεπίτρεπτος καταισχύνη ἡ φυγὴ πρὸ τοῦ ἐχθροῦ, πολλῷ δὲ μᾶλλον ἡ ἐγκατάλειψις ἐδαφῶν εἰς τὰς βεβήλους ἐχθρικὰς χεῖρας, ἐπιθέτουσα ἀνεξίτηλον ἠθικὸν στίγμα εἰς τοὺς οἵους λιποψύχους ἀθύμους δειλούς.

Ὡστόσο εἰς τὴν σκοτεινήν μας ἐποχὴν τοῦ ἀντεστραμμένου ἀξιακοῦ πλαισίου τοῦτο θεωρεῖται ὄχι ἁπλῶς ἐπιτρεπτὸν ἀλλ᾿ ἔτι καὶ λογικὴ ἐπιλογή, ἀναξία ἰδιαιτέρας προσοχῆς.

Ἓν νέον (ἐκ τῶν ἀμετρήτων συναφῶν ἐπιλεγόμενον…) περιστατικὸν μᾶς ἔρχεται ἐκ τῆς γνωστῆς καὶ μὴ ἐξαιρετέας ἀνεκτικῆς καὶ τρομοκρατικῶς μαιναδοκρατουμένης Σουηδίας, τῆς εἰς ζητήματα ἀνθρωπισμοῦ καὶ πλεοναζούσης ἀγάπης καὶ στοργῆς πρὸς τοὺς ἀλλοφύλους ἐπήλυδας-ἐποικιστὰς τῆς εὐρωπαϊκῆς γῆς πρωτοστατούσης, πρὸς τοὺς ψευδωνύμως καλουμένους πρόσφυγας!

Συγκεκριμένως, ὅπως ἀποτυποῦται ἐν τῷ συνημμένῳ δημοσιεύματι (video ἀναρτηθέντι εἰς τὴν ἱστοσελίδα youtube) ὀργίλος ἔπηλυς ὑπάνθρωπος, ἔμπλεως μίσους κατὰ τοῦ φυλετικοῦ-πολιτισμικοῦ-κοινωνικοῦ περιβάλλοντος, τὸ ὁποῖον βλακωδῶς ἀγωνιᾷ κυριολεκτικῶς νὰ τὸν «ἀφομοιώσῃ» καὶ εἰς βάρος τοῦ ὁποίου πάντως ὁπωσδήποτε παρασιτεῖ (καθὼς ἔχει πρὸς τοῦτο ἡ σοσιαλδημοκρατία μεριμνήσει…), ἐπιτίθεται μαινόμενος ἐναντίον περιπολικοῦ τῆς ἀστυνομίας προξενῶν σημαντικὰς φθορὰς ἀλλὰ καί, κυρίως, κατὰ τῶν τριῶν –γυναικῶν– ἀστυνομικῶν, κινουμένων πρὸς ἀκινητοποίησιν καὶ σύλληψιν τοῦ δράστου, ὁ ὁποῖος πάντως εὐχερῶς τὰς καταβάλλει καὶ ἐπὶ πλέον τὰς ξυλοκοπεῖ!

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἐκ τῆς ἐκδηλώσεως τοῦ ΑΡΜΑτος στὴν Θεσσαλονίκη (11.3.2017)

1Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το περασμένο Σάββατο, 11.3.2017, η προαναγγελθείσα εκδήλωση στα γραφεία του ΑΡΜΑτος στην Θεσσαλονίκη, ενώπιον πολλών νέων φίλων και συναγωνιστών της κοινότητος.

Η εκδήλωση ήτο αφιερωμένη στην «Ινδοευρωπαϊκή θεωρία», σε ένα, δηλαδή, πολυδιάστατο θέμα που, αν και εκ πρώτης όψεως μοιάζει ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, έχει ωστόσο πολύ σημαντικές πτυχές και προεκτάσεις τόσο σε φιλοσοφικό/ιδεολογικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο (και) στην σύγχρονη εποχή, οπότε δοκιμάζεται η ταυτότης, η υπόσταση και η συνοχή των λαών της Ευρώπης, που μοιάζουν ευάλωτοι ενώπιον μίας γιγαντιαίας εν εξελίξει πληθυσμιακής εποικιστικής εισβολής αφρικανικών και ασιατικών πληθυσμών που άμεσα απειλούν την ύπαρξη των ευρωπαϊκών λαών.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με μία σύντομη εισαγωγή στην Ινδοευρωπαϊκή θεωρία και συνεχίστηκε με δύο διαλέξεις, εκ των οποίων η πρώτη περιελάμβανε παρουσίαση της κλασικής ταξινομήσεως των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών καθώς και παρουσίαση της παραδοσιακής τριμερούς δομής των κοινωνιών των ινδοευρωπαϊκών λαών, ενώ η δεύτερη διάλεξη ήτο αφιερωμένη στο κυρίως θέμα της εκδηλώσεως: την ανασκόπηση των θεωριών που έχουν κατά καιρούς προταθεί σχετικώς με τον προσδιορισμό της κοιτίδος των ινδοευρωπαϊκών λαών, της λεγομένης «πρωτοπατρίδος» και της διαδρομής που οι λαοί αυτοί ακολούθησαν προς τις περιοχές εγκαταστάσεως των κατά τους ιστορικούς χρόνους.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ὁ Πόλεμος ὡς ἀναπόσπαστο κομμάτι τοῦ ἀνδρός.

NordlandΑὐτὴ ἡ ἔλλειψη ἀνδρείας καὶ ἡ «καταδίκη τῆς βίας ἀπ’ ὅπου καὶ ἂν προέρχεται» (φράση ἡ ὁποία ἀκούγεται συχνά ἀπὸ τὰ ΜΜΕ) ἔχει, ἐκ παραλλήλου πρὸς ὁλόκληρη δέσμη ἀναλόγων χειραγωγητικῶν ἐκφυλιστικῶν κατευθύνσεων, ὁδηγήσει τὸν ἄνδρα σὲ ἐκθηλυσμὸ καὶ τὴν φύση σὲ καταστροφή.  Ἡ κουστουμαρισμένη μᾶζα τῶν γιάπηδων, ποὺ  ἀναλίσκεται σὲ ξέφρενα πάρτυ καὶ κάθε εἴδους ὑλιστικὴ καὶ σαρκικὴ διασκέδαση, εἶναι καταδικασμένη νὰ ἀφανισθῆ – καὶ μαζί της θὰ συμπαρασύρη κάθε τὶ ζωντανὸ στὴ φύση.

Ὅσο καὶ ἂν τὸ προοδευτικὸ φιλελεύθερο σκυλολόι προσπαθεῖ νὰ ἀποκόψη τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες ἀπὸ τὴν φύση καὶ νὰ «ερμηνεύση» ως ὑπόθεση «κοινωνικῆς συμβάσεως/κατασκευῆς» τὸ φῦλο, ἡ φύση καὶ ἡ πραγματικότητα τοὺς διαψεύδουν παταγωδῶς. Ἡ ἀντιστροφὴ τῶν ῥόλων τοῦ κάθε φύλου καθὼς καὶ ἡ ἀποδοχὴ/κανονικοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας δὲν ἐμφανίζονται μόνο σὲ κοινωνικὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ καὶ σὲ φυσικό. Βλέπουμε τὴν ἀνδρικὴ γονιμότητα καὶ τὰ ποσοστὰ τεστοστερόνης στὸν σύγχρονο ἄντρα νὰ μειώνονται παραλλήλως πρὸς τὴν αὔξηση τοῦ ποσοστοῦ τῶν ὁμοφυλοφίλων. Τὸ ἴδιο παρατηρεῖται (ἐκφυλισμὸς) ὄχι μόνο στὸ ἀνθρώπινο εἶδος ἀλλὰ στὸ ὅλον οἰκοσύστημα, ὅταν τοῦτο ἐκτίθεται στὴν μέσῳ  τοῦ ἀνθρωπίνου παράγοντος ἐπιβεβλημένη μόλυνση, τοξίνωση καί, ἐν γένει, οἰκολογικὴ καταστροφή.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Χριστιανισμός-Μαρξισμός

13882115_505445629652720_5698789511396386745_n

[Τὸ ἀκολουθοῦν κείμενον ἀπεστάλη ὑπὸ νεαροῦ συναγωνιστοῦ κατὰ τὴν περίοδον τῶν ἑορτῶν.]

Είναι σε κάποιες περιόδους του έτους όπως η παρούσα εορταστική που καθίσταται εντονώτερη η (φαινομενική;) αντίφαση μεταξύ αφ᾿ ενός μίας εντελώς επιφανειακής θρησκευτικής ψευδοκατανύξεως, την οποία πολλά άτομα της κοινωνίας προσποιούνται πως τάχα συμμερίζονται, δηλώνοντας, νομίζοντας ή ό,τι άλλο πως η ζωή τους καθοριστικώς νοηματοδοτείται από την «Ορθοδοξία», και αφ᾿ ετέρου της εκ παραλλήλου ηδονιστικής παραδόσεως στην τρυφηλότητα μίας χυδαία υλιστικής καταναλωτικής ευωχίας και αποθεώσεως του στείρα τεχνοκρατικού «μοντερνισμού».

Δεδομένου ότι ο κορμός της συριζανελικής κυβερνήσεως αποτελείται από δεδηλωμένους αθρήσκους και αθέους κομμουνιστές, οι οποίοι είναι φανερό ότι, παράλληλα με την εθνοαποδομητική-εθνομηδενιστική τους αντζέντα, προωθούν και μία σταδιακώς εντεινομένην αντικληρικαλική και αντιθρησκευτική στρατηγική, αξίζει να εξετάσουμε εάν και κατά πόσον η, καθοριστικώς επηρεασμένη από τον μαρξισμό, ιδεολογία του Σύριζα όντως ευρίσκεται σε αντιπαράθεση με την ελλαδική εκκλησία και τον ορθόδοξο χριστιανισμό – ή αν, μήπως, ευρίσκονται αμφότερες στην «ίδια πλευρά του λόφου».

Εν σχέσει προς τα ανωτέρω αξίζει να θυμίσουμε τις μεγάλες διαστάσεις που έλαβε πριν λίγο καιρό η σύγκρουση μεταξύ κυβερνήσεως και εκκλησίας η οποία εκδηλώθηκε ως αντιπαράθεση του (τέως πλέον) υπουργού παιδείας Ν. Φίλη με τον αρχιεπίσκοπο της ελλαδικής εκκλησίας Ιερώνυμο, με αφορμή την μεταξύ τους διάσταση απόψεων, αναφορικώς με την θέση, τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών εντός του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος καθώς και σχετικώς με το γενικώτερο θέμα των σχέσεων κράτους-εκκλησίας και της ανάγκης (ή μη) για τον λεγόμενο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Μούσες και Lohengrin

dΜε αφορμή την παρουσίαση της Όπερας Lohengrin στην Εθνική Λυρική Σκηνή των Αθηνών με πρεμιέρα στις 27 Ιανουαρίου, θα παρουσιασθούν κάποιες πτυχές αυτού του εμβληματικού έργου του Wagner. Προτού εκτεθεί η πηγή εμπνεύσεως του μύθου και το ίδιο το Οπερατικό έργο, κάποια εισαγωγή για την φύση της εμπνεύσεως του ποιητή καθὠς και τα όρια της όποιας αναλύσεως ποιητικών αριστουργημάτων κρίνεται αναγκαία.

Περί Εμπνεύσεως

Η συζήτηση ξεκινάει στην Αρχαία Ελλάδα, όπου ο Wagner εξ άλλου είχε απερίφραστα τοποθετήσει το πρότυπο και αλλά και τον στόχο των προσπαθειών του. Ο φιλόσοφος Πλάτων μας παραδίδει τον διάλογο “Ίων” ή “περί Ιλιάδος”, όπου ο Σωκράτης συνομιλεί με έναν νέο, τον Ίωνα, ο οποίος έχει βραβευθεί για την απαγγελία και ερμηνεία των έργων του Ομήρου. Αυτή είναι μία από τις σπάνιες συνομιλίες του Σωκράτη με ένα παιδί, όπου αναλύεται η αξία του ομηρικού έπους αλλά και με ποιον τρόπο γίνεται η μεταφορά του έπους δια της απαγγελίας στην ψυχή των ακροατών. Ο ποιητής θεωρείται φορεύς της θεϊκής φλόγας, η οποία γίνεται διαθέσιμη στους συμπατριώτες του, κοινωνούς της αυτής Κουλτούρας, μέσω της τέχνης του. Κατά την διάρκεια της συνομιλίας η επίδραση του μουσουργού-ποιητού στους ακροατές παρομοιάζεται με εκείνην του μαγνήτη.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]