Ἐκ τῆς ἐκδηλώσεως τοῦ ΑΡΜΑτος στὴν Θεσσαλονίκη (11.3.2017)
Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το περασμένο Σάββατο, 11.3.2017, η προαναγγελθείσα εκδήλωση στα γραφεία του ΑΡΜΑτος στην Θεσσαλονίκη, ενώπιον πολλών νέων φίλων και συναγωνιστών της κοινότητος.
Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το περασμένο Σάββατο, 11.3.2017, η προαναγγελθείσα εκδήλωση στα γραφεία του ΑΡΜΑτος στην Θεσσαλονίκη, ενώπιον πολλών νέων φίλων και συναγωνιστών της κοινότητος.
Αὐτὴ ἡ ἔλλειψη ἀνδρείας καὶ ἡ «καταδίκη τῆς βίας ἀπ’ ὅπου καὶ ἂν προέρχεται» (φράση ἡ ὁποία ἀκούγεται συχνά ἀπὸ τὰ ΜΜΕ) ἔχει, ἐκ παραλλήλου πρὸς ὁλόκληρη δέσμη ἀναλόγων χειραγωγητικῶν ἐκφυλιστικῶν κατευθύνσεων, ὁδηγήσει τὸν ἄνδρα σὲ ἐκθηλυσμὸ καὶ τὴν φύση σὲ καταστροφή. Ἡ κουστουμαρισμένη μᾶζα τῶν γιάπηδων, ποὺ ἀναλίσκεται σὲ ξέφρενα πάρτυ καὶ κάθε εἴδους ὑλιστικὴ καὶ σαρκικὴ διασκέδαση, εἶναι καταδικασμένη νὰ ἀφανισθῆ – καὶ μαζί της θὰ συμπαρασύρη κάθε τὶ ζωντανὸ στὴ φύση.
Ὅσο καὶ ἂν τὸ προοδευτικὸ φιλελεύθερο σκυλολόι προσπαθεῖ νὰ ἀποκόψη τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες ἀπὸ τὴν φύση καὶ νὰ «ερμηνεύση» ως ὑπόθεση «κοινωνικῆς συμβάσεως/κατασκευῆς» τὸ φῦλο, ἡ φύση καὶ ἡ πραγματικότητα τοὺς διαψεύδουν παταγωδῶς. Ἡ ἀντιστροφὴ τῶν ῥόλων τοῦ κάθε φύλου καθὼς καὶ ἡ ἀποδοχὴ/κανονικοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας δὲν ἐμφανίζονται μόνο σὲ κοινωνικὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ καὶ σὲ φυσικό. Βλέπουμε τὴν ἀνδρικὴ γονιμότητα καὶ τὰ ποσοστὰ τεστοστερόνης στὸν σύγχρονο ἄντρα νὰ μειώνονται παραλλήλως πρὸς τὴν αὔξηση τοῦ ποσοστοῦ τῶν ὁμοφυλοφίλων. Τὸ ἴδιο παρατηρεῖται (ἐκφυλισμὸς) ὄχι μόνο στὸ ἀνθρώπινο εἶδος ἀλλὰ στὸ ὅλον οἰκοσύστημα, ὅταν τοῦτο ἐκτίθεται στὴν μέσῳ τοῦ ἀνθρωπίνου παράγοντος ἐπιβεβλημένη μόλυνση, τοξίνωση καί, ἐν γένει, οἰκολογικὴ καταστροφή.
[Τὸ ἀκολουθοῦν κείμενον ἀπεστάλη ὑπὸ νεαροῦ συναγωνιστοῦ κατὰ τὴν περίοδον τῶν ἑορτῶν.]
Είναι σε κάποιες περιόδους του έτους όπως η παρούσα εορταστική που καθίσταται εντονώτερη η (φαινομενική;) αντίφαση μεταξύ αφ᾿ ενός μίας εντελώς επιφανειακής θρησκευτικής ψευδοκατανύξεως, την οποία πολλά άτομα της κοινωνίας προσποιούνται πως τάχα συμμερίζονται, δηλώνοντας, νομίζοντας ή ό,τι άλλο πως η ζωή τους καθοριστικώς νοηματοδοτείται από την «Ορθοδοξία», και αφ᾿ ετέρου της εκ παραλλήλου ηδονιστικής παραδόσεως στην τρυφηλότητα μίας χυδαία υλιστικής καταναλωτικής ευωχίας και αποθεώσεως του στείρα τεχνοκρατικού «μοντερνισμού».
Δεδομένου ότι ο κορμός της συριζανελικής κυβερνήσεως αποτελείται από δεδηλωμένους αθρήσκους και αθέους κομμουνιστές, οι οποίοι είναι φανερό ότι, παράλληλα με την εθνοαποδομητική-εθνομηδενιστική τους αντζέντα, προωθούν και μία σταδιακώς εντεινομένην αντικληρικαλική και αντιθρησκευτική στρατηγική, αξίζει να εξετάσουμε εάν και κατά πόσον η, καθοριστικώς επηρεασμένη από τον μαρξισμό, ιδεολογία του Σύριζα όντως ευρίσκεται σε αντιπαράθεση με την ελλαδική εκκλησία και τον ορθόδοξο χριστιανισμό – ή αν, μήπως, ευρίσκονται αμφότερες στην «ίδια πλευρά του λόφου».
Εν σχέσει προς τα ανωτέρω αξίζει να θυμίσουμε τις μεγάλες διαστάσεις που έλαβε πριν λίγο καιρό η σύγκρουση μεταξύ κυβερνήσεως και εκκλησίας η οποία εκδηλώθηκε ως αντιπαράθεση του (τέως πλέον) υπουργού παιδείας Ν. Φίλη με τον αρχιεπίσκοπο της ελλαδικής εκκλησίας Ιερώνυμο, με αφορμή την μεταξύ τους διάσταση απόψεων, αναφορικώς με την θέση, τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών εντός του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος καθώς και σχετικώς με το γενικώτερο θέμα των σχέσεων κράτους-εκκλησίας και της ανάγκης (ή μη) για τον λεγόμενο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας.
Με αφορμή την παρουσίαση της Όπερας Lohengrin στην Εθνική Λυρική Σκηνή των Αθηνών με πρεμιέρα στις 27 Ιανουαρίου, θα παρουσιασθούν κάποιες πτυχές αυτού του εμβληματικού έργου του Wagner. Προτού εκτεθεί η πηγή εμπνεύσεως του μύθου και το ίδιο το Οπερατικό έργο, κάποια εισαγωγή για την φύση της εμπνεύσεως του ποιητή καθὠς και τα όρια της όποιας αναλύσεως ποιητικών αριστουργημάτων κρίνεται αναγκαία.
Περί Εμπνεύσεως
Η συζήτηση ξεκινάει στην Αρχαία Ελλάδα, όπου ο Wagner εξ άλλου είχε απερίφραστα τοποθετήσει το πρότυπο και αλλά και τον στόχο των προσπαθειών του. Ο φιλόσοφος Πλάτων μας παραδίδει τον διάλογο “Ίων” ή “περί Ιλιάδος”, όπου ο Σωκράτης συνομιλεί με έναν νέο, τον Ίωνα, ο οποίος έχει βραβευθεί για την απαγγελία και ερμηνεία των έργων του Ομήρου. Αυτή είναι μία από τις σπάνιες συνομιλίες του Σωκράτη με ένα παιδί, όπου αναλύεται η αξία του ομηρικού έπους αλλά και με ποιον τρόπο γίνεται η μεταφορά του έπους δια της απαγγελίας στην ψυχή των ακροατών. Ο ποιητής θεωρείται φορεύς της θεϊκής φλόγας, η οποία γίνεται διαθέσιμη στους συμπατριώτες του, κοινωνούς της αυτής Κουλτούρας, μέσω της τέχνης του. Κατά την διάρκεια της συνομιλίας η επίδραση του μουσουργού-ποιητού στους ακροατές παρομοιάζεται με εκείνην του μαγνήτη.
Πατρίδα, πατριώτης, πατριωτισμός, πατριωτικό καθήκον, πάτρια εδάφη, αλησμόνητες πατρίδες, …
Μία λέξη-“καραμέλα” στα στόματα πολλών. Μία λέξη με πολλά παράγωγα, που λίγο-πολύ, έτσι ή αλλιώς, αγγίζει τις ψυχές των περισσοτέρων. Αρκετοί είναι αυτοί που θα την αρνηθούν, περισσότεροι όμως αυτοί που θα την επικαλεσθούν – όμως ως μίαν γενική κι αόριστη έννοια, βέβαια. Όμως αυτοί οι δεύτεροι είναι πολύ χειρότεροι των πρώτων! Στο ιδιαιτέρως χαοτικό κι ασυνάρτητο σύνολο των δευτέρων μπορεί να βρει κανείς ένα πλήθος τύπων προερχομένων από όλο το ιδεολογικό, πολιτικό και θρησκευτικό φάσμα. Ακόμα-ακόμα και άτομα διαφορετικής εθνοτικής/φυλετικής καταγωγής! Αφ᾿ ετέρου, τουλάχιστον στις τάξεις των αρνησιπάτριδων έχουν επιλέξει «συνειδητά» στρατόπεδο και υποστηρίζουν ξεκάθαρα κι απροκάλυπτα την θέση τους! Με σοβαρές εξαιρέσεις κι εδώ βεβαίως, όπως τώρα που οι φανατικοί και κραυγαλέοι εθνομηδενισταί του Σύριζα επίσης ενδύονται ευκαιριακώς ακόμη και πατριωτικό μανδύα (όσο … μπορούν! – πρβλ. και http://www.huffingtonpost.gr/2016/10/28/koinwnia-mathitiki-parelash-_n_12685524.html?utm_source=Contra&utm_medium=huffpost_homebig&utm_campaign=24MediaWidget)!!!
Έτσι λοιπόν, η λέξη “Πατρίδα” χρησιμοποιείται από όλους τους πολιτικάντηδες, ώστε να δικαιολογήσουν τα – εμφανώς εθνοκτονικά – πολιτικά και οικονομικά τους προγράμματα και νομοσχέδια και ν᾿ αρμέξουν εν τούτοις τις ψήφους της άφρονος προβατοποιημένης μάζης, καθησυχάζοντας την όποια υποφώσκουσα και λανθάνουσα λαϊκή οργή εναντίον της εθνοκαταλυτικής πολιτικής των, πως δήθεν λειτουργούν και πράττουν υπέρ της Πατρίδος εν τέλει!
– Μία ἔξοχος καὶ καιρία ἀνάρτησις ὑπὸ τοῦ ἐξαιρετικῶς ποιοτικοῦ ἱστολογίου http://theodotus.blogspot.gr περὶ τοῦ καλπάζοντος διαλυτικοῦ καὶ ἀντιστροφικοῦ Φεμινισμοῦ καὶ Μητριαρχίας – καὶ τῆς ἀποδυναμωμένης καὶ κρισίμως ἀπούσης αὐθεντικῆς Ἀνδρείας Ἀρετῆς, τόσον ἐπιτακτικῶς ἀναγκαίας, ὑπὸ τὴν ἀπόλυτον καὶ ἀδιασάλευτον καθοδήγησιν τοῦ Ἀρίου Ἀνδρείου Πνεύματος! Περὶ τῶν διαλελυμένων συγχρόνων κοινωνιῶν τύπου ἐκθηλυσμένης σούπας/ἕλους, περὶ κυριάρχων ἀνδραρίων μᾶλλον εἰς καρικατούρας μᾶλλον παρὰ εἰς ἄνδρας φερόντων, τυπικῶν πλέον τῆς ἐποχῆς μας, περὶ τῆς κρισίμως ἀποτραβηγμένης καὶ ἀπούσης αὐθεντικῆς Ἀνδρικότητος! Ἕνα ἄρθρο ποὺ ΠΡΕΠΕΙ νὰ διαβασθῇ – σᾶς παραπέμπουμε:
http://theodotus.blogspot.dk/2016/10/blog-post_16.html
ΒΛΕΠΕ σχετικῶς ἐπίσης καὶ οἰκείας ἀναρτήσεις, ἐπὶ παραδείγματι https://www.armahellas.com/?p=16664, καθὼς καὶ ἰδιαιτέρως τὸ “Τραγοῦδι τῶν Ἱπποτῶν” ἐκ τῶν ἐμβατηρίων τοῦ Ἅρματος https://www.armahellas.com/?page_id=647
Μία άκρως σημαντική είδηση από τον χώρο της βιολογίας-ζωολογίας είδε πριν λίγο καιρό το φως της δημοσιότητος. Μετά το σχετικό δημοσίευμα της Washington Post άπειρα ηλεκτρονικά μ.μ.ε. και ειδησεογραφικοί δικτυακοί τόποι σ’ όλο τον κόσμο (και στην Ελλάδα) την αναδημοσίευσαν χωρίς ωστόσο να τολμήσουν να θίξουν, πολλώ μάλλον να αναδείξουν, τις προφανείς αναλογίες στο επίπεδο της ανθρωπολογίας και χωρίς να επισημάνουν τα εύλογα συμπεράσματα που προκύπτουν!
Σύμφωνα με την είδηση (οι υπογραμμίσεις δικές μας), “μια εμφανισιακά παράξενη αρκούδα πυροβολήθηκε θανάσιμα από έναν κυνηγό στο Νουβανούτ (Nunavut), μια απομακρυσμένη περιοχή γύρω από το Χάντσον Μπέι (Hudson Bay) στον Καναδά. Το κεφάλι της ήταν μεγάλο, σαν των αρκούδων γκρίζλι, αλλά το τρίχωμά της λευκό, όπως των πολικών αρκούδων. Οι ερευνητές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για υβρίδιο.
Τα επιστημονικά εγχειρίδια λένε πως τα δύο είδη, υποτίθεται ότι δεν πρέπει να κατοικούν στο ίδιο περιβάλλον. Οι πολικές αρκούδες είναι θαλάσσια θηλαστικά ενώ οι γκρίζλι όχι.
Τα φαινόμενα παραμελήσεως και κακοδιαχειρίσεως των αρχαιολογικών χώρων στην Ελλάδα ίσως να μην αποτελούν ειδήσεις. Ωστόσο κάποια σχετικά περιστατικά φαντάζουν απίστευτα θλιβερά, ακόμα και για τα ελλαδικά δεδομένα μονίμου ακηδίας και αδιαφορίας των βαρυσημάντων συμβόλων του παρελθόντος, της ιστορικής κληρονομιάς…
Τέτοια περίπτωση αποτελεί ο ταλαιπωρημένος χώρος της Ακαδημίας Πλάτωνος. Η σημασία του χώρου, υπερβαίνει τα όρια της αρχαιολογίας και αφορά την ίδια την ιστορία όχι μόνο του ελληνικού αλλά του παγκοσμίου πολιτισμού, δεδομένου του ρόλου της πλατωνικής διδασκαλίας ως βάσεως της φιλοσοφίας σε παγκόσμιο επίπεδο, διαχρονικώς. Πρόκειται για τον χώρο που στέγασε επί σχεδόν μία χιλιετία, το πρώτο ίδρυμα γνώσεως, το οποίο από την εποχή της ιδρύσεώς του από τον Πλάτωνα και την ακμή που γνώρισε τον 4ο αιώνα π.Χ., συνέχισε να λειτουργεί αδιαλείπτως έως το κλείσιμό του από τον Ιουστινιανό το 529 μ.Χ., τον μανιώδη αυτόν πολέμιο του αρχαίου ελληνικού πνεύματος που επέφερε τα τελευταία πλήγματα στον μόνο τόπο στον οποίο συνέχιζε ανοιχτά να διδάσκεται εθνική σκέψη. Απετέλεσε δε και σύμβολο της αντιστάσεως των εθνικώς σκεπτομένων φιλοσόφων έναντι της ιουδαιοχριστιανικής σκοταδιστικής πολιτικής που είχε εν τω μεταξύ καταφέρει να καταδικάσει στην σιωπή, μεταξύ άλλων και το μουσείο και την βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, ήδη από τις αρχές του 6ου αιώνα μ.Χ. (σφαγή της Υπατίας).
Τα περιβόητα «ανθρώπινα δικαιώματα» και η γενικωτέρα πολιτική προστασίας των «ευαλώτων μειονοτήτων» είναι ένα πανούργο και πολυσχιδές, καθ’ όλα δε Σιωνιστικό, σόφισμα, όπερ κυρίως επεστρατεύθη μεταπολεμικώς, εξ αρχής στοχεύον εις την πλήρη διάλυσιν των εν Ευρώπη εναπομεινασών κοινοτήτων, τον πλήρη των εκφυλισμόν και την παράλυσιν κάθε φυσικής των αυτοαμύνης ώστε, εν τέλει, να καταλήξουν εις την αντικατάστασίν των με απροσώπους καταναλωτικάς κοινωνίας, ως μοιραίων απολήξεων της σταδιακής εξαφανίσεως κάθε συνδετικού και ενωτικού των στοιχείου, όπως (αληθής) κουλτούρα, γλώσσα και, ιδίως, φυλή.
Ο βασικώτερος πυλών των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» είναι η κοινωνική κυριαρχία του ακράτου ατομισμού, εις βάρος κάθε αιωνίας αναφοράς εις αυθεντικάς αξίας, αρρήκτως συνδεομένας προς Κοινότητα, Έθνος, Ιστορίαν, Φυλήν: ήτοι, η απάλειψις πάσης θεμελιώδους ευθύνης των πολιτών και η εν ταυτώ ασύστολος ανάδειξις εκ του μη όντος και αδιάκριτος αναγνώρισις πλασματικών, παραπλανητικών και ανοήτων κατά το πλείστον δικαιωμάτων των ως και ακινδύνων δια το Σύστημα «ελευθεριών», καθιστώντας την ως άνω (ανεστραμμένην) «πολιτικήν» άκρως ελκυστικήν δια τας εκφυλισμένας ματαίας υπάρξεις των πάλαι ποτέ αληθών πολιτών και νυν φαντασμένων εγωκεντρικών παπαγάλων, οίτινες τελικώς πείθονται ότι δύνανται όλοι των να βυθισθούν συλλογικώς εις αυταπατητικάς «πραγματικότητας», να γενούν καναπεδάτοι αφέντες και πλούσιοι ακαμάτηδες και, επομένως, … να «δικαιούνται» ν᾿ αδιαφορούν δια τας ανεπανορθώτους κοινωνικάς συνεπείας της αρρωστημένης ταύτης κατάντιας.
Μέχρι της επιβολής της κοσμοθεωρίας του “θείου βρέφους” και των άλλων μεσανατολικών θρησκειών στους Αρίους λαούς, η αίσθηση της θειότητος της φλόγας ήταν κοινό σημείο όλων των Αρίων λαών, με περισσότερο ίσως γνωστή την πυρολατρία στους ζωροάστρες Πέρσες. Το Πῦρ ήταν στὸν Ηράκλειτο η εικόνα του Όντος, του Ενός· η ιερά εστία έκαιγε πάντα, πράγμα που επεβίωσε και μετά την επέλαση του ιουδαιοχριστιανισμού στην λαϊκή παράδοση και υιοθετήθηκε και από την εκκλησία (κατά την δολία της συγκρητιστική στρατηγική διεισδύσεως).
Γενικώς, όμως, με την έλευση του χριστιανισμού (στην Ευρώπη) και εν συνεχεία του Ισλάμ (στην Περσία), και γενικώτερα με την μόλυνση της αρίας ψυχής από τους μεσανατολικούς ψυχικούς εισβολείς (οι οποίοι άνοιξαν τον δρόμο και για την μετέπειτα φυσική εισβολή, όπως μάλιστα διαπιστώνεται σήμερα), η λατρεία αυτή χαρακτηρίστηκε ως “ειδωλολατρία”, αφού εκπορευόταν από την ίδια ψυχή που γέννησε το ολυμπιακό πάνθεον αλλά και, φυσικά, επειδή ήταν συνυφασμένη με μία στάση ζωής η οποία, ούσα βαθύτατα πνευματική και υπερβατική, δεν θα μπορούσε να έχει καμμία σχέση με τις (υπό τον αποστεωμένο ψευδομεταφυσικό, μαγικοθαυματουργικό τους μανδύα) υλιστικές και αποκλειστικώς ατομικιστικές (ακόμη και με την υστεροβουλία της ατομικής “σωτηρίας”) εστιάσεις των μεσανατολικών εισβολέων.
Ἡ ἀνεπανάληπτη καὶ συστηματικὴ Σφαγὴ ἀμάχων τῆς Γερμανίας
Περὶ τὸ τέλος τοῦ Μεγάλου Πολέμου, ἀκριβέστερον ἀπὸ 13ης μέχρι καὶ τῆς 15ης Φεβρουαρίου 1945, διεπράχθη τὸ κορυφαῖον ἔγκλημα τῆς παγκοσμίου ἱστορίας: ἡ ἀφανιστικὴ ἰσοπέδωσις καὶ πυρπόλησις μιᾶς πόλεως-μουσείου ὀνειρώδους ὀμορφιᾶς καὶ ἀνυπερβλήτου πολιτισμοῦ, ἡ ὁποία μάλιστα τότε εἶχε καταστῆ καταφύγιον ἑκατοντάδων χιλιάδων γυναικοπαίδων, ποὺ πανικόβλητα ἔφευγαν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὰ κτηνώδη προελαύνοντα ἀσιατικὰ στίφη τοῦ ἐρυθροῦ στρατοῦ, ποὺ ἀφιονισμένα ἀπὸ τὸ ἑβραϊκὸ ψυχικὸ δηλητήριο καὶ τὸ ἀπύθμενον κατὰ τῆς λευκῆς φυλῆς μῖσος ἑβραιομπολσεβίκων κομισαρίων τύπου Ilya Ehrenburg καὶ μεθυσμένα ἀπὸ τὴν ἰσχὺν καὶ ἐπ᾿ αὐτῆς ἀπόλυτον πλέον ἐξουσίαν τῆς κατακλυζούσης ἀριθμητικῆς των ὑπεροχῆς ἔβγαζαν τὴν ὑπὸ τὴν ἀνθρωπίνην των πλανερὰν ἐπιφάνειαν κοχλάζουσαν ὑπανθρωπινότητα, τῆς ὁποίας τυχὸν χαρακτηρισμὸς ὡς “κτηνῳδίας” θὰ συνίστα προσβολὴν πρὸς τὰ κτήνη. Εἶναι δύσκολος ὁ ἀκριβὴς ὑπολογισμὸς τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Δρέσδης κατὰ τὴν ἔναρξιν τῶν βομβαρδισμῶν, λόγῳ τῆς ἀσφυκτικῆς κατακλύσεως τῆς πόλεως ὑπὸ δυστυχῶν προσφύγων, πραγματικῶν ὅμως προσφύγων, ἀλλὰ πού, ὡς λευκοί, δὲν περιελάμβάνοντο εἰς τὰ σχέδια προστασίας τῶν “ἀνθρωπιστῶν”, τῶν Ἠνωμένων Ἐθνῶν, τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ κ.ο.κ., οὔτε καὶ ἐκινητοποιήθησαν τὰ φιλελεύθερα “ἀνθρωπιστικὰ” ἔνστικτα προστασίας τῶν παιδιῶν, δὲν ἦσαν βλέπετε παιδιὰ τῆς Ἀφρικῆς ἐκεῖνα! Καὶ τὰ ἔκαυσαν ἀνηλεῶς ὡς φρύγανα, ἐν μιᾷ κολάσει πυρὸς ἐν εἴδει τεραστίου φούρνου, ἐν ᾧ οἱ δυστυχεῖς ἄμαχοι αὐτανεφλέγοντο ἢ ἀπεκαίοντο εἰς τὰ θανάσιμα ῥεύματα καυτοῦ ἄνέμου. Ὑπολογίζεται ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν θυμάτων ὑπερέβη τὰ 350.000.