Το κυριότερο ίσως χαρακτηριστικό του μεταπολεμικού κόσμου, του κόσμου δηλαδή που διαμορφώθηκε από το 1945 και εξής, με βάση χονδροειδή ψεύδη, αντιφυσικά δόγματα, απατηλούς μύθους και προκατασκευασμένα ιδεοληπτικά στερεότυπα, τα οποία ανακυκλώνουν έκτοτε, σε παγκόσμια κλίμακα – ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο και αντίλογο – οι νικητές του 2ου παγκοσμίου πολέμου (και κατά βάσιν οι αφανείς, μεσανατολικής προελεύσεως, πάτρωνές των) μέσω των κολοσσιαίας ισχύος μηχανισμών μαζικής εξαπατήσεως που ελέγχουν, είναι η κατασκευή και διάχυση ψευδο-ηθικιστικών εμμονικών αντιλήψεων τις οποίες επιβάλλουν ως το αναγκαστικό γενικό νοηματικό υπερπλαίσιο στα πεδία ενδιαφέροντος και ερεύνης όλων ανεξαιρέτως των επιστημονικών κλάδων και περιοχών – και όχι μόνο εκείνων που από την φύση τους μοιάζουν πιο ασαφείς και άρα περισσότερο ευάλωτες στην ισοπεδωτική προπαγάνδα (των λεγομένων θεωρητικών, ανθρωπιστικών ή κοινωνικών επιστημών) αλλά ακόμη και των θεωρούμενων ως πιο στέρεων και σαφών, θετικών επιστημών. Τα περί ων ο λόγος ψευδοηθικιστικά υπερπλαίσια λειτουργούν συχνά ως ένας μόνιμος παράγων σιωπηρά συμπεφωνημένης προληπτικής αυτολογοκρισίας των επιστημόνων (τουλάχιστον όσων ενδιαφέρονται στοιχειωδώς για την ακαδημαϊκή τους καριέρα…), οσάκις τα πορίσματα των ερευνών τους συμβαίνει να αγγίζουν «επικίνδυνες» για τα θεμελιώδη μεταπολεμικά δόγματα γνωστικές περιοχές. Στο ιδιότυπα νεοσκοταδιστικό αυτό περιβάλλον αναφύονται αλλεπάλληλα ανορθολογικά συμπλέγματα και ταμπού που υπονομεύουν και ακυρώνουν την ίδια την έννοια της επιστημονικής γνώσεως και δεοντολογίας. Ένα από τα πλέον κοινότυπα στερεότυπα-ταμπού στο χώρο των επιστημών, εμπεδωμένo ως αποτέλεσμα πολυετούς οπτικοακουστικού σφυροκοπήματος, είναι η έννοια της κληρονομικότητος, η οποία έχει διαστρεβλωθεί και κακοποιηθεί με όσο καμία άλλη από τους ινστρούχτορες της μεταπολεμικής ψευδολογίας.
Μια πανάρχαια αντίληψη, που όσο και αν μοιάζει αυτονόητη, είναι σκοπίμως λησμονημένη, καθώς βρίσκεται στον αντίποδα των συγχρόνων εκμαυλιστικών πολιτικών και κοινωνικών θεωριών, είναι ότι, η πολιτική είναι ίσως η ανώτερη τέχνη της ζωής! Κύριο αντικείμενο της πολιτικής θα πρέπει να είναι η ζώσα πολιτεία. Περί της τέχνης αυτής και του αντικειμένου της, δηλαδή της πολιτείας, πρώτοι οι Έλληνες ήταν που στοχάστηκαν και μάλιστα συστηματικώς. Οι Έλληνες ήταν εκείνοι οι οποίοι ίδρυσαν τις πρώτες αυθεντικά πολιτικές κοινότητες, εντός των οποίων οι πολίτες είχαν ρόλους και μεταξύ τους συσχετίσεις που καθιστούσαν τις κοινότητες αυτές οργανικά διαρθρωμένες. Προτού οι Έλληνες σχηματίσουν πολιτικές οντότητες, υπήρξαν βέβαια πολλά κράτη που ήταν και μεγάλα και πολύ ισχυρά. Όμως τα κράτη αυτά δεν ήσαν Πολιτείες, αφού αποτελούνταν από υπηκόους-υποτακτικούς, όχι από πολίτες. Μια πολιτεία διαφέρει λοιπόν από το κράτος κατά τούτο κυρίως: ότι στηρίζεται κατά βάσιν στην αυτοσυνειδησία των πολιτών της και την οργανική σχέση τους προς την κοινότητα, κοινότητα αίματος και πνεύματος. Οι πρόγονοί μας, οι Έλληνες, όχι μόνον εισήγαγαν την έννοια της πολιτείας αλλά και φιλοσόφησαν περί αυτής και περί της πολιτικής τέχνης.[…]
Σε μία εποχή απολύτου ψυχοδιανοητικής συγχύσεως, αποπροσανατολισμού και διαστροφής όπως η σημερινή, μια εποχή κατά την οποία συστηματικώς διαστρεβλώνονται και τεχνηέντως δαιμονοποιούνται θεμελιώδεις διαχρονικές, έννοιες όπως: «έθνος», «φυλή», «καταγωγή», «κληρονομικότης» – έννοιες που αντιστοιχούν σε απτές και διαχρονικές φυσικές πραγματικότητες – μέχρι του σημείου εσχάτως να παρατηρείται το ακραίο φαινόμενο σε πολλές χώρες (κατά σύμπτωσιν, κυρίως Ευρωπαϊκές χώρες…) να ποινικοποιείται ακόμη και η απόπειρα προσεγγίσεως, διατυπώσεως ερμηνειών και αναγωγής ιστορικών και κοινωνικών φαινομένων στις έννοιες αυτές (που εμμέσως καθίστανται τοιουτοτρόπως περίπου απαγορευμένες), αξίζει να μελετήσουμε με προσοχή το παρακάτω διεισδυτικότατο – και πάντοτε θαυμαστά επίκαιρο – κείμενο του σπουδαίου Γάλλου διανοητού και συγγραφέως Γουσταύου Λεμπόν (Gustave Le Bon) με τίτλο «Η Ψυχή των Φυλών».
Ο Λεμπόν στο κείμενο αυτό, με την γνωστή μοναδική ενάργεια που τον διέκρινε, παρουσιάζει και αναλύει τις αιώνιες αυτές πραγματικότητες, από την γνώση και την συνειδητοποίηση των οποίων έχει ατυχώς απομακρυνθεί, άρδην, η τρέχουσα μυωπική κατανόηση του παρηκμασμένου συγχρόνου «πολιτισμού», με τις συλλογικές αυταπάτες και τα ψεύδη που συστηματικώς καλλιεργεί και ανακυκλώνει μέσω της αντι-παιδείας και των μ.μ.ε. (μέσων μαζικής εξαπατήσεως), οδηγώντας την λευκή ευρωπαϊκή φυλή και όλα τα ευρωπαϊκά έθνη – μεταξύ των οποίων ασφαλώς και το ελληνικό έθνος – σε έναν προδιαγραφόμενο βιολογικό και ιστορικό όλεθρο![…]
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Δημοσιεύσαμε την περασμένη εβδομάδα το πρώτο μέρος της ανάλυσής μας αναφορικά με το εν Ελλάδι θλιβερό φαινόμενο του ειδεχθούς τσαρλατανισμού που εκφράζουν οι ποικίλοι θιασώτες ενός διογκουμένου ρεύματος κάποιων οψίμων, τάχα «ελληνοκεντρικών», «αρχαιοελληνιστών», «νεοπαγανιστών», κλπ, οι οποίοι με την στάση τους κατ’ ουσίαν, παραχαράσσουν, πλαστογραφούν και διαστρέφουν την ελληνική ιστορία και την ελληνική θρησκευτικότητα, την οποία ασφαλώς είναι φύσει αδύνατον να προσεγγίσουν, αδαείς όντες.
Έχοντας ήδη σκιαγραφήσει τα χαρακτηριστικά των δύο μεγάλων κατηγοριών του περί ού ο λόγος τσαρλατανισμού, ήτοι, πρώτον, των αρχιερέων της αγυρτείας και, δεύτερον, των αδαών και αφελών θυμάτων τους, που απαρτίζουν το τηλεοπτικό και αγοραστικό κοινό της όλως προσοδοφόρου φάμπρικας ανοητολογίας, ας προχωρήσουμε λίγο ακόμη, απαριθμώντας τα κύρια τυπολογικά χαρακτηριστικά αυτού του «χώρου».[…]
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Θίξαμε προ ημερών διάφορες σοβαρές εκδηλώσεις ιδεολογικής αλλοιώσεως που μαστίζουν τον ευρύτερο πολιτικό «χώρο» (που εμφορείται – ή θεωρεί ότι εμφορείται – από εθνικές ιδέες), ομαδοποιούμενες υπό τον γενικό αντιφατικό τίτλο «εθνικομπολσεβικισμός». Όσο και αν ενδεχομένως στενοχωρούμε ορισμένους, κρίνουμε σκόπιμη την παρουσίαση αυτών των επισημάνσεων, διότι είναι σημαντικό, σε μια εποχή γενικής συγχύσεως και αποπροσανατολισμού, άπαντες οι ενδιαφερόμενοι και ιδίως τα νεαράς ηλικίας άτομα που προσελκύονται από συναφείς ιδέες, τα οποία ενδεχομένως ούτε γνωρίζουν την ιδιαιτέρα ιδεολογικοπολιτική γενεαλογία, ούτε βεβαίως το ποιόν των προσώπων που εκπροσωπούν την μία ή την άλλη «τάση», να έχουν την ευκαιρία, μέσω αναλύσεων και διευκρινίσεων, να σχηματίσουν μια καθαρή εικόνα των διαφόρων εμφανιζομένων «τάσεων» και της αντιστοίχου πολιτικής ανθρωπογεωγραφίας, αξιολογώντας, αναλόγως, ό,τι γνωρίζουν, διαβάζουν ή συναντούν.
Σειρά έχει η στηλίτευσις [σε δυο συνέχειες] ενός άλλου θλιβεροτάτου φαινομένου του ευρυτέρου «χώρου»: του φαινομένου της αγυρτείας που χαρακτηρίζει τους πλείστους των εν Ελλάδι κύκλων αυτοκλήτων «αρχαιολατρών – αρχαιοθρήσκων – ελληνοκεντρικών».[…]
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Αρκετός λόγος γίνεται τελευταίως περί του λεγομένου «εθνικομπολσεβικισμού». Λαμβάνοντας ως αφορμή κάποια σχετικά ερωτήματα που έχουν τεθεί το προηγούμενο διάστημα από αναγνώστες της ιστοσελίδας καθώς και τις πρόσφατες πολιτικοστρατιωτικές εξελίξεις στην περιοχή της Ουκρανίας και της χερσονήσου της Κριμαίας, κρίνουμε σκόπιμο να προβούμε σε ορισμένες αναγκαίες διασαφηνίσεις και οριοθετήσεις, προκειμένου να διαλυθεί η εκτεταμένη περί το θέμα ιδεολογική σύγχυσις.
Οι υποστηρικτές του λεγομένου «εθνικομπολσεβικισμού» διατυπώνουν στα κείμενά τους μια περίπου εσχατολογική γενεαλογία της «εθνικομπολσεβικικής» κινήσεως, ανάγοντας την αφετηρία της σε κάποιους τάχα αμοιβαίους δεσμούς[…]
Ανάμεσα στις “συνηθισμένες” ημέρες του έτους, στις οποίες ο σημερινός άνθρωπος δεν δίνει την δέουσα σημασία, θεωρώντας τες μέρος της ρουτίνας της καθημερινότητος, υπάρχουν ορισμένες ιδιαίτερες ημέρες, όπως η σημερινή, που λόγω της κοσμικής τους σημασίας, σηματοδοτούν αφενός αστρονομικά γεγονότα, ταυτόχρονα όμως οδηγούν σε εσωτερική ανάταση, την οποία ορισμένοι μόνο έχουν την ικανότητα να συναισθάνονται.
Μπορεί λοιπόν για τις σημερινές κοινωνίες,όπως έχουν διαμορφωθεί, η 21η Δεκεμβρίου,φαινομενικά να μη συμβολίζει τίποτε, στην Ευρώπη όμως των μεγάλων πολιτισμών,των εθνών και των ανθρώπων, στις εποχές των πολεμιστών και των φιλοσόφων, καθώς και στην Ευρώπη που εμείς οραματιζόμαστε, η 21η Δεκεμβρίου δεν είναι μία καθημερινή μέρα, αλλά μία γιορτή με τεράστια σημασία.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Αναδημοσιεύουμε εν συνεχεία ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον παλαιό κείμενο του Πέτρου Βλαστού με τον πολύ εύγλωττο τίτλο «Delenda Carthago». Θα διαπιστώσετε πόσο εντυπωσιακά διαυγής και διορατική είναι η προσέγγιση του Βλαστού (διατηρούμε την ιδιαίτερη ορθογραφία του συγγραφέως) όπως αυτή διατυπώνεται στις αρχές του 20ου αιώνα, για ζητήματα τα οποία παραμένουν – ιδίως στις χαλεπές ημέρες μας – περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ!»!
Γιὰ νὰ θεραπευθῇ ἡ ἀναρχία τοῦ λιμπεραλισμοῦ ποὺ μᾶς μαστίζει, χρειάζεται πολλὴ δουλειά. Στὴν ἀρχὴ χρειάζεται προσπάθεια νὰ ἀποκατασταθῇ κάποιος πνευματικὸς καὶ ἠθικὸς ρυθμὸς σ’ ὅλες τὶς τάξεις, σ’ ὅλες τὶς ἡλικίες, ἀλλὰ εἰδικώτερα στοὺς νέους.
