Αναδημοσιεύουμε εν συνεχεία ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον παλαιό κείμενο του Πέτρου Βλαστού με τον πολύ εύγλωττο τίτλο «Delenda Carthago». Θα διαπιστώσετε πόσο εντυπωσιακά διαυγής και διορατική είναι η προσέγγιση του Βλαστού (διατηρούμε την ιδιαίτερη ορθογραφία του συγγραφέως) όπως αυτή διατυπώνεται στις αρχές του 20ου αιώνα, για ζητήματα τα οποία παραμένουν – ιδίως στις χαλεπές ημέρες μας – περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ!»!
Εν μέσω της διαρκώς ογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας – απότοκο της ακραία ξενόδουλης πολιτικής της εξωνημένης γαλαζοπράσινης συγκυβέρνησης – που εκφράζεται τις μέρες αυτές με κύμα γενικευμένων απεργιακών κινητοποιήσεων, έχει σημασία να παρατηρούμε με οξυδέρκεια και να διακρίνουμε με σωφροσύνη την ουσία των εν τω βάθει συντελούμενων κοινωνικών διεργασιών, ήτοι των σοβαρών, αν και εκ πρώτης όψεως δυσδιάκριτων, εκφυλιστικών συμπτωμάτων και ψυχολογικών αλλοιώσεων, που αποτελούν δείκτες του μετασχηματισμού και εν τέλει της αποδομήσεως της κοινωνίας ως αποτέλεσμα της καταλύσεως κάθε ουσιώδους στοιχείου εσωτερικής συνοχής.
Σχετικό με το θέμα αυτό είναι το εξαιρετικό κείμενο του σπουδαίου ανατόμου της φυλετικής ψυχοσυνθέσεως των εθνών, Γουστάβου Λε Μπόν, το οποίο αναδημοσιεύουμε εν συνεχεία, όπου αποκαλύπτεται αριστοτεχνικώς πώς ο μαζάνθρωπος, ως κυρίαρχος ανθρωπολογικός τύπος των χαοτικών δημοκρατικών κοινωνιών ασκεί σταθερώς εκφυλιστική επίδραση στα κοινωνικά ήθη οδηγώντας τους λαούς στην αποσύνθεση.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Ένας ύστατος προορισμός , μία τέρψη της σκέψεως για το τέλος είναι η Υπερβορεία μας, ένα απροσδιόριστο από τον νου όριο πέραν του οποίου διαρρηγνύονται ακαριαία και ολοκληρωτικά τα δεσμά με την εφήμερη παρουσία μας. Μαία των ονείρων μας, τροφός των προσπαθειών μας και σύντροφος που φροντίζει τις πληγές μας. Ένας οδηγός προς τα πεδία εκείνα των Ηρώων , μία γέφυρα από την νεκροφιλία στην ενεργό ζωή, μία εισπνοή ελπίδος. Μας έχει με τον τρόπο της καταδείξει πως δεν θα μας στερήσει το δικαίωμα αυτό της ελπίδος ακόμη και αν για χρόνια παλέψουμε εντός γυαλιστερών πανοπλιών οι οποίες κάτω από την λάμψη και το ορθό παράστημά τους θα κρύβουν από τους εχθρούς την κόπωση, τον πόνο και τις πληγές του ταλαιπωρημένου φυσικού σώματος. Ακόμη δηλαδή και στα ημικύκλια κάποιων περιόδων φθοράς και αποπροσανατολισμού μας έχει βεβαιώσει πως θα μας λυτρώσει αν την λυτρώσουμε και εμείς από την ανάγκη επαναφοράς και ενσαρκώσεώς της.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Με αφορμή την σημερινή επέτειο 200 ετών από την γέννηση του κορυφαίου Γερμανού μουσουργού Ριχάρδου Βάγκνερ, μύστη της φυλής μας και γνησίου εκφραστού του Αρίου Ευρωπαϊκού πνεύματος στην πιο καθαρή του μορφή, αφιερώνουμε στους αναγνώστες της ιστοσελίδος μας ένα ιστορικό βίντεο, στο οποίο ο σπουδαίος αρχιμουσικός Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ διευθύνοντας ορχήστρα εντός εργοστασίου (!) ερμηνεύει το Βαγκνερικό έργο “Οι Αρχιτραγουδισταί της Νυρεμβέργης” – όταν, επί εθνικοσοσιαλιστικής διακυβερνήσεως (1942), ακόμα και οι εργάτες είχαν δικαίωμα στον ευγενέστερο πολιτισμό!
Παραθέτουμε επίσης το πασίγνωστο και εξόχως ορμητικό βαγκνερικό έργο «Ο Καλπασμός των Βαλκυριών», ερμηνευμένο από τον κατεξοχήν ορμητικό διευθυντή ορχήστρας («maestro furioso») και «αντίπαλο» του Φουρτβέγκλερ, Ιταλό αρχιμουσικό Αρτούρο Τοσκανίνι
Πολλά πράγματα και καταστάσεις που συνέβησαν και αναπτύχθηκαν στην Αρχαία Ελλάδα έφθασαν σε εμάς τελείως διαστρεβλωμένες και ολοκληρωτικά αλλοιωμένες. Τρανό παράδειγμα είναι αυτό το οποίο έχει σχέση με τους δούλους στην Αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα. Αυτό το οποίο θα πρέπει να προσέξουμε είναι το ότι η δουλεία -τουλάχιστον στο κλεινόν άστυ, στο πρυτανείον σοφίας του Περικλέους – δεν έχει να κάνει με εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αλλά με την ίδια την υφή και τη φύση της Αθηναϊκής Πολιτείας – εν γένει της Ελληνικής Πολιτείας.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η εορτή της Λαμπρής είναι μία ωραία συνέχεια της κουλτούρας που αναδείχθηκε μέσα από την Ελληνική τραγωδία. Το τρίπτυχο Λόγος(Πράξη)-Πάθος- Ανάσταση ζωντάνεψε κατά τρόπο μεγαλειώδη μέσα στους κόλπους της Αθηναϊκής δραματικής ποιήσεως. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ο Προμηθεύς μέσα από τη γενναία πράξη αυτοθυσίας του παρέδωσε στο ανθρώπινο γένος τον τρόπο της Πρακτικής Σοφίας, κατά κάποιο τρόπο ήταν ένας Λυτρωτής και αυτός των ανθρώπων. Έπαθε λόγω της γνωστής τιμωρίας που του επέβαλε ο Δίας. Οδήγησε όμως στην Ανάσταση την ανθρώπινη φυλή στην οποία υπέδειξε τον τρόπο εκμετάλλευσης της Φύσεως.
Ίσως μία από τις πιο διάσημες φράσεις που διατυπώθηκαν κατά το πέρασμα της νέας φιλοσοφίας είναι η Καρτεσιανή “cogito ergo sum”. Είναι μία φράση που προσελκύει και αρέσει, επίσης κατοχυρώνει το αυτοτελές και ανεξάρτητο της υπάρξεως. Ο καθείς νοιώθει αυτοπεποίθηση όταν νοιώθει και πιστεύει ότι ως μόνος σκέφτεται και ως μόνος πράττει ενάντια ίσως και σε αυτό το νόμο και στην κοινότητα. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» κατοχύρωσε σε ένα πρώτο διάβασμα την ατομική πορεία της μεταβυζαντινής δυτικοευρωπαϊκής -κυρίως- υπάρξεως.Ο καθείς νοιώθει αυτοπεποίθηση όταν νοιώθει και πιστεύει ότι ως μόνος σκέφτεται και ως μόνος πράττει ενάντια ίσως και σε αυτό το νόμο και στην κοινότητα. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» κατοχύρωσε σε ένα πρώτο διάβασμα την ατομική πορεία της μεταβυζαντινής δυτικοευρωπαϊκής -κυρίως- υπάρξεως. Εύστοχα λοιπόν γράφει ο Ι.Μ.Μποχένσκι (Ι.Μ.Μποχένσκι, Ιστορία της σύγχρονης ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, εκδ. Δωδώνη, σελ.36): «Η νεώτερη φιλοσοφία στάθηκε εναντία σε όλες αυτές τις θέσεις των σχολαστικών. Οι θεμελιώδεις αρχές της είναι η μηχανιστική αντίληψη η οποία καταργεί την ιεραρχική και καθολική σύλληψη του Είναι και η υποκειμενιστική αντίληψη η οποία εκτρέπει τον άνθρωπο από τον μέχρι τώρα προσανατολισμό του προς το θεό και θέτει ως κέντρο το υποκείμενο.
…
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Μέ τόν όρο «Ινδοευρωπαϊκή Γλωσσολογία» εννοούμε τήν μελέτη μιάς ομάδος γλωσσών, οί οποίες είναι συγγενείς μεταξύ τους καθώς αποτελούν απογόνους τής ίδιας μητρικής γλώσσας, τής ινδοευρωπαϊκής (ΙΕ) ή τής πρωτοινδοευρωπαϊκής (ΠΙΕ). Ο όρος «ινδοευρωπαϊκός» εξηγεί κατά κάποιον τρόπο καί τό περιεχόμενό του, καθώς αναφέρεται σέ γλώσσες πού εκτείνονται σέ μιά γεωγραφική περιοχή από τήν Ινδία μέχρι τήν Ευρώπη.
Εκάστη ομοιογενής κοινωνία ανθρώπων αντλεί από την παρακαταθήκην των πνευματικών, φιλοσοφικών, πολιτιστικών και ηθικών προδιαθέσεων της φυλής της ώστε να διαμορφώση αναλόγως των αναγκών εκάστης εποχής τον ρυθμόν της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτιστικής και πολιτικής της ζωής. Είναι όμως φυσικόν, ιδίως κατά την εποχήν μας ως εκ της μεγάλης αναπτύξεως των μέσων επικοινωνίας, να επηρεάζεται μερικώς η δημιουργία αυτή και από τα ρεύματα ιδεών, τα οποία πνέουν καθ΄ όλον τον κόσμον και αναταράσσουν εις κύματα πελώρια την ανθρωπίνην θάλασσαν. Όπως, όμως, η σφοδρότης και το ύψος των κυμάτων της θαλάσσης συνδέονται προς την φυσικήν θέσιν εκάστης ακτής, τοιουτοτρόπως και οι εξεγέρσεις των λαών εξαρτώνται από την ιδιοσυγκρασίαν, τον χαρακτήρα, τις συνθήκες της ζωής και τις ανάγκες των ατόμων τα οποία αποτελούν έκαστον λαόν. Είναι παρατήρησις επιβεβαιωμένη υπό της ιστορίας ότι λαός ο οποίος έφθασε να καταχράται των δικαιωμάτων του, αν δεν αισθανθή ο ίδιος την ανάγκην και δεν θέση εγκαίρως τον χαλινόν της πειθαρχίας και του μέτρου, θα υποκύψη γρήγορα ή αργά εις την ξενικήν πειθαρχίαν της βίας του κατακτητού.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Σε ποιο άραγε μέγεθος και βαθμό η Ελληνική μυθολογία μας λέει και μας παραδίδει αλήθειες; Θα απαντούσαμε απόλυτα καταφατικά, απόλυτα θετικά. Ο μύθος δεν είναι τίποτε άλλο παρά κεκαλυμμένη έλλογη αλήθεια δοσμένη με ένα φαινομενικά άλογο τρόπο που η αλογία καλύπτεται μέσα από την ισχυρά φυσική περιγραφή. Ο Περσέας λοιπόν δεν πρέπει να ιδεί τη Μέδουσα στο γνωστό μύθο διότι θα μαρμαρωθεί. Το κεφάλι της Μέδουσας αποτελείται από όφεις, δεκάδες χιλιάδες από αυτά τα επαχθή πλάσματα – τα οποία ανά πολιτισμό αποκτούν και άλλη σημασία. Ο Περσέας τη σκοτώνει κοιτάζοντάς την μέσα από ένα έσοπτρο, καθρέπτη. Καταφέρνει λοιπόν το σκοπό του. Παραμένει άνθρωπος ημίθεος – πατέρας του ο Δίας – σταθερός στο θείο του δρόμο, δεν μαρμάρωσε, δεν πέτρωσε. Όλοι λίγο πολύ κατανοούμε το βαθύτερο νόημα του αλληγορικού μύθου.
…Βασική ρίζα των δεινών της Ευρώπης θεωρούσε την αποδυνάμωση και εξάλειψη της έννοιας της ιεραρχίας η οποία οδήγησε στην αρπαγή της εξουσίας από τους αστούς και τους πληβείους, στον υλισμό, στον θετικισμό και την αποπνευματοποίηση της δράσεως.Το αντίδοτο στην κατάσταση αυτή ήταν η αναβίωση του αρχαίου ρωμαϊκού ήθους και της ιδέας του Imperium, όχι απλώς ως θελήσεως για εδαφική εξάπλωση και επίτευξη υλικών στόχων, αλλά ως δυνάμεως που απορρέει από την εγγενή ανωτερότητα του φέροντος, ως δυνάμεως απολύτου εντός της σφαιρός επιρροής της και ως μεταφυσικής πραγματικότητος που εκδηλώνεται με την μορφή μίας ιεραρχικής και οργανικής κρατικής δομής με υπερεθνικό χαρακτήρα και επί κεφαλής ένα πρόσωπο που κατέχει την πνευματική αυθεντία και την πολιτική δύναμη.
