During the course of my investigations into Nordic racial history, I have gathered together some rather interesting material on the presence of the Nordic race in the Classical World. Of particular value, are the researches of J. L. Angel, who performed an xtensive survey of all ancient Greek crania. Angel analysed these skulls from a typological perspective, and because of the position he took on the reality of race, he was subsequently much criticised by his contemporaries.
We may note that Angel (1944), calculated that during the Classical period of Greek history (650-150 BC), 27% of the Greek population had been predominantly Nordic in type. He observed that prior to the Classical period, the Nordic element had been larger, and that after it, the element in question had declined. [Angel (1943; 1944; 1945; 1946a, b, c.] Angel (1971), also noted that the immigrant Indo -Europeans, were of Nordic subrace.
Peterson (1974), studied portrait busts of famous ancient Greek personages, and concluded that the aristocracies of Hellas were a product of closely interbreeding, Eupatrid clans. These clans were mostly Nordic in type, being largely descended from the Indo-European invaders. The demos, or common people however, as well as most slaves, were of Mediterranean, Pelasgian descent.
Με τα σημερινά πολιτικά κριτήρια, τα συμπεράσματα του Δαρβίνου θα ήταν αρκετά για να του προσαφθεί ο χαρακτηρισμός του ρατσιστού αφού θεωρούσε ότι οι ανθρώπινες φυλές είναι απολύτως διακριτές και ο βαθμός διαφοροποιήσεώς των είναι τέτοιος ώστε θα ήτο ορθότερον να θεωρούνται υποείδη: «Ο άνθρωπος έχει ανέλθει στην σύγχρονή του κατάσταση ως αποτέλεσμα των δεδομένων που έως τώρα διευκρινίστηκαν, συνεπικουρούμενων και από άλλα ίσως ανεξερεύνητα ακόμη στοιχεία. Δεδομένου όμως ότι το πέτυχε στο επίπεδο της ανθρωπότητος, έχει διαχωριστεί σε διακριτές φυλές ή όπως θα μπορούσαν ορθότερα να ονομαστούν, υποείδη. Κάποια από αυτά όπως ο Νέγρος και ο Ευρωπαίος είναι τόσο διακριτά ώστε αν δείγματα τους είχαν εκτεθεί σε έναν φυσιοδίφη χωρίς συμπληρωματικές πληροφορίες, αναμφισβήτητα θα είχαν εξεταστεί από εκείνον ως πραγματικά είδη.» [CHARLESDARWIN, TheDescentofMan (1871)]
Νέα πολύτιμα στοιχεία προστίθενται στην επιστημονική έρευνα περί του προσδιορισμού της κοιτίδος αλλά και των περιοχών όπου εγκαταστάθηκαν ινδοευρωπαϊκοί πληθυσμοί, έπειτα από την εξέταση DNA που πραγματοποιήθηκε σε σκελετό ανδρός ηλικίας περίπου 2.000 ετών, ανευρεθέντος στην ανασκαφή ενός μεγάλου αρχαίου νεκροταφείου στην περιοχή DuurligNas στην ανατολική Μογγολία. Ο άνδρας στον οποίο ανήκει ο σκελετός θεωρείται βάσει των συνοδών ευρημάτων πως κατείχε εξέχουσα θέση στην αυτοκρατορία Xiongnu. Στηριζόμενοι οι επιστήμονες στα ευρήματα παλαιοτέρων ανασκαφών, ανακαλύψεων και αρχαίων κινεζικών χειρογράφων εκτιμούν πως η αυτοκρατορία Xiongnu ( 209 π.Χ. – 93 μ.Χ.), η οποία εξαπλωνόταν σε μία μεγάλη περιοχή της Μογγολίας, αποτελούνταν από πολλά νομαδικά φύλα τα οποία παρουσίαζαν σημαντικές εθνικές και γλωσσολογικές διαφορές, δεχόμενα επιρροές από Κινεζικούς αλλά και από Λευκούς πληθυσμούς της εποχής. Βασικός στόχος των επιστημόνων είναι ο προσδιορισμός της φυλετικής και γλωσσικής ταυτότητος του ανδρός, στοιχείο το οποίο θα προσδιορίσει την άρχουσα τάξη της αυτοκρατορίας.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης στο Amherst διαπίστωσαν ότι από την βρεφική ηλικία τα μωρά κάθε φυλής κάνουν διακρίσεις σε βάρος ατόμων από διαφορετικές φυλές , πολύ πριν αναπτύξουν την ικανότητα να μιλούν, αλλά ακόμη και δίχως να έχουν ξαναδει στο παρελθόν άτομα που να ανήκουν σε κάποια φυλή διαφορετική από την δική τους. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν οι ερευνητές είναι ότι η διάκριση που κάνουν τα βρέφη ανάμεσα στις διαφορετικές φυλές, δεν θα μπορούσε να οφείλεται σε κάποια προηγούμενη σχετική κοινωνική τους εμπειρία, αφού τέτοια δεν υπάρχει, αλλά ότι αποτελεί αποτέλεσμα της αναπτύξεως του ανθρώπινου εγκεφάλου και μια ικανότητα που ο κάθε ανθρώπινος εγκέφαλος έχει αναπτύξει πλήρως στην ηλικία των 9 μηνών!
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Το «εγώ» δύναται να συνθλιβεί σε κάθε μία από τις εκφάνσεις του τριαδικού βασικού σχήματος. Εξαϋλώνεται από τις πυρφόρες ακτίνες που διατρέχουν τον ορίζοντα κατόπιν ενός «ανεγωικού» βιώματος ενός κατ’ ουσίαν δραστηρίου βίου. Η δυνατότητα επιτεύξεως μιας τέτοιας καταστάσεως δεν υπόκειται σε καμμία πολυπλοκότητα: τουναντίον, ανευρίσκεται πρωτίστως στην απλότητα, εντεταγμένη εντός ενός συστήματος με άξονες αναφοράς την ανιδιοτέλεια, την συνέπεια στον χρόνο, την αφοσίωση, την πειθαρχία, την θέληση και εν τέλει τον ηρωισμό. Η υπερκέρασις αυτή, διότι μονάχα έτσι δύναται να αποτυπωθεί σε βάθος χρόνου μιας και η σύνθλιψη αποτελεί φαινόμενο στιγμιαίο , αποτελεί αναγκαία μα και ικανή διαυγή κατάσταση – ακριβέστατη πυξίδα στο μονοπάτι της ζωής-πολέμου. Δεν αναμένουμε τύχη ή ατυχία, δεν νοείται η πολυτέλεια της επιλογής, δεν προσδοκούμε μήτε νοσταλγούμε. Μαίνεται μία μάχη, Εδώ και Τώρα, ήτοι αδιάκοπα. Δίχως κενά, δίχως διαλείμματα.
Σε αυτή την μάχη οφείλουμε να διατηρήσουμε την Φλόγα δυνατή – με ένα εκ των δύο διανοητών τρόπων: Ο ένας θα ήταν να την μεταφέρουμε καλά προστατευμένη εντός υαλίνου περιβλήματος κρατώντας την στην απαραίτητη απόσταση ασφαλείας εκ του κορμού μας – τόσο ώστε αυτός να μη υπερθερμανθεί. Αυτή η διαδρομή απαιτεί ισχυρές προφυλακτικές ψευδαισθήσεις, συνήθως σκλήρές και εύθραυστες (υάλινες), συναφείς με την διαμόρφωση κελυφών και επιφανειακών κρουστών. Η άλλη λύση είναι να γίνουμε η Φλόγα. Να πυρποληθεί το εφήμερο χάριν μίας εν παρόντι χρόνω ζώσης πυράς. Μιας πυράς αληθούς και φυσικής άνευ τεχνητής καύσιμης ύλης, άνευ υαλοπροστατευτικών, άνευ «μεταφορέων». Αυτή η επιλογή ουδόλως αποτελεί συνήθη προτίμηση, εν τούτοις όμως συνοιστά θεμελιώδη κανόνα-αρχή ενσαρκώσεως της Ιδέας απτής, σε πραγματικό χρόνο και τόπο, καθ᾿ όσον αυτό ακριβώς είναι και το ζητούμενο.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Το ζήτημα της προελεύσεως των Ελλήνων είναι ένα θέμα, το οποίο φυσιολογικώς έχει απασχολήσει κατά πολύ τον ευρύτερο «εθνικιστικό χώρο». Πολλά άτομα του εν λόγω χώρου παρακινούμενα πολλές φορές από πατριωτισμό αρνούνται να δεχθούν το ενδεχόμενο εισόδου των προγόνων τους στον ελλαδικό χώρο από εξωελλαδικές περιοχές και απορρίπτουν την ύπαρξη των Ινδοευρωπαίων και της καθόδου τμημάτων αυτών, θεωρώντας ίσως πως αυτό θα μείωνε το πατρογονικό δικαίωμά τους πάνω στην ελληνική γη. Παραλλήλως προωθούνται θεωρίες οι οποίες παρουσιάζουν το ελληνικό έθνος ως ανάδελφο, ως μη έχοντα δηλαδή καμία φυλετική σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη, θεωρίες βεβαίως που έρχονται σε πλήρη σύγκρουση με άλλες που υποστηρίζονται ταυτοχρόνως από τα ίδια άτομα και οι οποίες αποδίδουν ελληνική καταγωγή σε βορειοευρωπαϊκούς, κεντροευρωπαϊκούς ή ανατολικοευρωπαϊκούς λαούς. Οι αντιλήψεις αυτές είτε προέρχονται από ανιδιοτελή ή από ιδιοτελή κίνητρα, γεγονός είναι πως παρουσιάζουν μία σύγχυση στον τρόπο σκέψεως και στην αντίληψη περί της ουσίας της ελληνικότητος. Ανύπαρκτες τεχνολογικές ανακαλύψεις ή ηθικές και κοινωνικές αντιλήψεις χρεώνονται στους προγόνους μας, στην προσπάθεια να αποδειχθεί με κάθε τρόπο η προέλευση της συγχρόνου ευρωπαϊκής κοινωνίας και των συγχρόνων αντιλήψεων και ανακαλύψεων από αυτούς. Μίας κοινωνίας που βρίσκεται σε καθοδική πορεία και ενός συνόλου αντιλήψεων που θα γίνονταν σίγουρα αντικείμενα χλευασμού από τους δικούς μας προπάτορες, αλλά και από αυτούς των υπολοίπων ευρωπαϊκών εθνών.
Αυτό το οποίο θα πρέπει σαφέστατα να τονίσουμε είναι πως το μέγιστο λάθος της κλασσικής ή αστικής ή παραδεδομένης φιλοσοφίας είναι η ματαία προσπάθεια να ορίσει με έναν παραμόνιμο τρόπο το Υποκείμενο Άνθρωπος, αποκόπτοντάς το ουσιαστικά από την συμπαντική ή καλλίτερα οντολογική απειρία του.Αυτή η «κακή» φιλοσοφία γύρω-γύρω είναι περικυκλωμένη θα μπορούσαμε να πούμε από μία άλλη διανόηση η οποία κάποτε γίνεται φανερή (Παρμενίδης) αλλά κάποτε απαγορευμένη (Έβολα), πάντως προβάλλει τον Άνθρωπο όχι ως σταθερή προσωπική οντότητα αγκυροβολημένη στη γη και σε έναν πρόσκαιρο πολιτισμό αλλά ως εσωτερική δύναμη, που πρίν και μετά από τη μορφή συνεχίζει να υπάρχει έχοντας άπειρο και διηνεκές περιεχόμενο. Οι προσωκρατικοί όπως και οι Εθνικοσοσιαλιστές δεν ορίζουν τον άνθρωπο αλλά τον εξελίσσουν, διότι γνωρίζουν ότι Είναι – και αυτό είναι άπειρος ορισμός που δεν δέχεται άλλον ορισμό. Η παραδεδομένη προδοτική (“ουμανιστική”) φιλοσοφία όμως κατά χριστιανικό ιουδαϊκό τρόπο προσπαθεί να ορίσει τον άνθρωπο, αφού ακριβώς τον εξέβαλε του Είναι και προσπαθεί να εύρει νέα κατώτερη θέση να τον τοποθετήσει.
Ας συγκρίνουμε ένα απόσπασμα του Χάϊντεγγερ με χωρίο του Χ.Ανδρούτσου. Αναφέρει ο Πατήρ του Αρείου Υπαρξισμού στο περιώνυμο έργο του «Είναι και Χρόνος»: «Πάσα οντολογία οσονδήποτε πλούσιον ή στερεόν σύστημα κατηγοριών και αν διαθέτη παραμένει κατά βάθος τυφλή και διεστραμμένη ως προς τον κατ΄εξοχήν αυτής σκοπόν εάν δεν έχη κατά πρώτον επαρκώς διευκρινήσει το νόημα του Είναι και δεν έχει συλλάβει αυτήν την διευκρίνισιν ως θεμελιώδη της αποστολή».Από την άλλη πλευρά στη Δογματική του ο Χ.Ανδρούτσος αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά: «Τα γενικά ταύτα επεξηγούμενοι οι δογματικοί λέγουσιν ότι ο Θεός εδημιούργησε τον κόσμον υπ΄αγαθότητος κινούμενος,ή όπερ το αυτό,ο κόσμος εδημιουργήθη,όπως κοινωνών της αγαθότητος ᾖ (: ώστε, κοινωνών της αγαθότητος, να είναι) συγχρόνως εξάγγελος άμα και υμνητής των τε άλλων τελειοτήτων του Θεού και δη της θείας αγαθότητος.Και εξάγγελος μεν εξ αντικειμένου των θείων τελειοτήτων είνε ο άζωος κόσμος, αγγέλλων καθ’ εαυτόν το μεγαλείον του δημιουργού».
Δύο έθιμα περί την εορτήν του Κοσμικού Φωτός και του Ηλίου, προερχόμενα από την αρχέγονη υπερβορεία παράδοση, σε δύο εντελώς διαφορετικά γεωγραφικά περιβάλλοντα. Η Jul στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης και η Yalda που εορτάζεται μέχρι και σήμερα στην Περσία.
JUL
H Jul είναι μία αρχαία εορτή για την οποία υπάρχουν αναφορές από αρχαία χρόνια, ότι εορταζόταν από βορειοευρωπαϊκούς λαούς στο μέσον του χειμώνα, σηματοδοτώντας το σημερινό χειμερινό ηλιοστάσιο .
Η ονομασία της εορτής αυτής ταυτίζεται με την ονομασία του μηνός κατά την διάρκεια του οποίου εορταζόταν.
Οι αρχαιότερες γραπτές αναφορές στην εορτή αυτή προέρχονται από την ισλανδική Υnglinga Saga , στο πρώτο βιβλίο της Heimskringla όπου πρωτοαναφέρεται ένας εορτασμός της JUL το 840 .
Στον ομηρικό ύμνο εις Απόλλωνα φαίνεται να λέγει ο νεογέννητος θεός :
εἴη μοι κίθαρίς τε φίλη καὶ καμπύλα τόξα,
χρήσω δ᾿ ἀνθρώποισι Διὸς νημερτέα βουλήν.
δηλώνοντας αμέσως τις κύριες ασχολίες του: την τοξοβολία, την μουσική και την εξαγγελία της αλαθήτου βουλής του Διός.Οι καλοί τοξοβόλοι είχαν μάθει την τέχνη από τον ίδιο τον Απόλλωνα• όταν δε επιθυμούσαν μιαν επιτυχημένη βολή, επικαλούνταν τον θεό. Οι θεοί, ευφραίνονται όταν ακούν τους γλυκούς τόνους της λύρας του Απόλλωνος• οι Μούσες τραγουδούν και χορεύουν• άγρια ζώα των δασών, άνθρωποι και θεότητες, όλη η φύσις, μαγεύονται σαν ακουσθούν οι αρμονικοί ήχοι της φόρμιγγάς του.
Τα δύο αυτά όργανα ομοιάζουν κατά πολύ μεταξύ τους ως προς την υλική τους υπόσταση καθώς στα δύο υπάρχουν τεινόμενες χορδές, οι οποίες κατά τους αρχαίους χρόνους κατασκευάζονταν από έντερα ζώων κι χρήση τους γίνεται πάλλοντας τες. Πέρα όμως από την απλή αντίληψη του τόξου ως όπλου, της λύρας ως μουσικού οργάνου, και της σαφούς ομοιότητας της μηχανικής συνθέσεως και λειτουργίας τους, τα δύο αυτά χαρακτηριστικά αντικείμενα του Απόλλωνος έχουν και ομοιότητες στους βαθύτερους συμβολισμούς τους.
Η γοητεία των λύκων έγκειται στην εναρμόνιση των αρχών των ευγενικών ενστίκτων με τις αρχές της σκληρής επιβιώσεως δια την ύπαρξη και επικράτηση. Το αριστοκρατικό τους παράστημα αντλεί το κάλλος του από την κατάσταση της σαρκός η οποία το ορθώνει. Ένα γκριζωπό τρίχωμα, καλοσχηματισμένο και λαμπυρίζoν υπό τις ακτίνες του Ηλίου θα αποτελούσε μία ακόμη φυσική ομορφιά. Οι πληγές, όμως, οι ουλές, τα ματωμένα σαγόνια, η πείνα και το κυνήγι που το χαράσσουν στο πέρασμα τους, αποτελούν ικανές και αναγκαίες συνθήκες διαπλάσεως μίας μοναδικότητος η οποία εξευγενίζεται πλήρως εν συνεχεία μέσω του διεισδυτικότερου από ποτέ, νέου ουρλιαχτού τους. Πυρακτωμένο ατσάλι, σκληρυμένο εκ της σφύρας του Αγώνος, με την προσοχή πάντοτε της αποφυγής υπερβάσεων των ορίων εκείνων της σκληρότητος τα οποία οδηγούν σε ευθραυστότητα.
Τα λιπαρά δάχτυλα, οι αφράτες κοιλιές, οι βυθισμένοι στην παχυσαρκία γνάθοι, τα χοντρά και λεπτά καλοδιατηρημένα και μυρωδάτα από κρέμες και αισθητικές περιποιήσεις σώματα των οποίων η επιφανειακή καθαρότητα της επιδερμίδος καλύπτει μία ηθική βρωμερή, ουδεμία σχέση δύνανται να έχουν με αγωνιστές του εθνικού σοσιαλισμού. Διότι, μήτε η συγγραφή, μήτε ο λόγος, μήτε η πολιτική, μήτε οι δράσεις για την διάδοση θέσεων, μήτε η οικονομική κατάσταση, μήτε οι ψευδαισθήσεις- διέξοδοι αποτελούν προορισμό μας. Προορισμός μας, είναι ο Παραδοσιακός Άνθρωπος, ο μόνος ικανός αναρριχητής στα όρη του εθνικοσοσιαλισμού διά την μετέπειτα μεταπήδηση στην Αλήθεια.
Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, σοφία για τους ανθρώπους είναι ο εναρμονισμός της ζωής τους , των κοινωνιών τους και των Νόμων της Πολιτείας τους με τον Φυσικό Νόμο, ο οποίος προέρχεται από τον Θεό. Και πρέπει να μάχονται για αυτόν τον σκοπό, όπως πρέπει να μάχονται και για τα τείχη τους.
Τον 20ό αιώνα επανεμφανίστηκε στην Ευρώπη ένα κίνημα που έθετε ως βασική του αρχή την προαιώνια αυτήν Κοσμική αρχή των Αρχαίων Ελλήνων και όλων των ακμαίων (αυθεντικών) Αρίων κοινωνιών που εμφανίστηκαν ποτέ στην Γη. Ήταν η έκφραση του προαιωνίου Αρίου και Κοσμικού πνεύματος ως πολιτικού κινήματος μέσα στον 20ο αιώνα και ονομάστηκε «Εθνικοσοσιαλισμός».
During the course of my investigations into Nordic racial history, I have gathered together some rather interesting material on the presence of the Nordic race in the Classical World. Of particular value, are the researches of J. L. Angel, who performed an xtensive survey of all ancient Greek crania. Angel analysed these skulls from a typological perspective, and because of the position he took on the reality of race, he was subsequently much criticised by his contemporaries.
