ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Φυσικός Νόμος και Εθνικοσοσιαλισμός. Ελευθερία, Ιεραρχία, Τάξη, Πειθαρχία.

Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, σοφία για τους ανθρώπους είναι ο εναρμονισμός της ζωής τους , των κοινωνιών τους και των Νόμων της Πολιτείας τους με τον Φυσικό Νόμο, ο οποίος προέρχεται από τον Θεό. Και πρέπει να μάχονται για αυτόν τον σκοπό, όπως πρέπει να μάχονται και για τα τείχη τους.

Τον 20ό αιώνα επανεμφανίστηκε στην Ευρώπη ένα κίνημα που έθετε ως βασική του αρχή την προαιώνια αυτήν Κοσμική αρχή των Αρχαίων Ελλήνων και όλων των ακμαίων (αυθεντικών) Αρίων κοινωνιών που εμφανίστηκαν ποτέ στην Γη. Ήταν η έκφραση του προαιωνίου Αρίου και Κοσμικού πνεύματος ως πολιτικού κινήματος μέσα στον 20ο αιώνα και ονομάστηκε «Εθνικοσοσιαλισμός».

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

“Ο κοινός Λόγος” (από το ιστολόγιο “Αγχιβασίην”)

“τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ ἐόντος ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον · γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε ἀπείροισιν ἐοίκασι, πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων, ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει · τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.”

 

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

H ανεξάρτητη οντολογική φιλοσοφία, ή δοκίμιο περί του θανάτου του θεανθρώπου και της εμφάνισης του καθ εαυτού ανθρώπου..

Κάθε συζήτηση για τις απαρχές της φιλοσφίας αναγκαστικά περνά μέσα από τις οδούς των προσωκρατικών αλλά και μετασωκρατικών φιλοσόφων.Αντιστοίχως κάθε συζήτηση για το τέλος της φιλοσοφίας –αυτής που κάλυψε το ανθρώπινο ταξείδι επάνω στη γή-διέρχεται αναγκαστικά μέσα από τα εδάφη των μεταμοντέρνων φιλοσόφων αλλά και του Χάϊντεγγερ.

Βέβαια οι ενδιάμεσοι σταθμοί είναι πολλοί.Η διακήρυξη από τον Νίτσε και τον Σάρτρ του θανάτου του θεού-μία διακήρυξη η οποία ουσιαστικά είχε προαναγγελθεί(θεωρώ)τελείως αφαιρετικά μέσα από το Καρτεσιανό cogito ergo sum,διότι αυτή η γένεση του διασκεπτικού Εγώ παρουσίαζε τον άνθρωπο για πρώτη φορά στα ιστορικά γήϊνα χρονικά να κρατάει ενώπιον του θεού υπερήφανος το μήλο της γνώσης μίας πρωτόγνωρης αυτογνωσίας και ευρύτερης αυτοσυνειδητοποίησης-είναι μισή και ανολοκλήρωτη εάν δεν συνοδευθεί από την φιλοσοφική κυρίως διακήρυξη του θανάτου του ανθρώπου.Δυστυχώς δεν καταλάβαμε ότι η ιστορία ως φιλοσοφικό σύνολο είναι μία απόλυτη αρμονία-το προαιώνιο ον είναι απόλυτη αρμονία.Εάν η Μεταρρύθμιση,ο Διαφωτισμός και η επερχομένη Εμπειριοκρατία σκότωσαν το Θεό –υπό την έννοια ότι τον εσωτερικοποίησαν στον άνθρωπο-ήλθε η ώρα του θανάτου του Ανθρώπου-υπό την έννοια ότι πρέπει ο άνθρωπος ως δύναμη να υπάρξει σε ένα άλλο επίπεδο οντολογικής ζωής.Εάν στα πεδία των μαχών και στα υλιστικά γραπτά των τελευταίων αιώνων ο θεός ετάφη,στην σύγχρονη τελείως αντιπνευματικά προηγμένη τεχνολογική εποχή ο άνθρωπος πεθαίνει και εξαφανίζεται τουλάχιστον ως προσωπικότητα,ξεχωριστή ιδέα και πράξη.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η οντολογική αστάθεια της έννοιας της ισότητας

Ο κόσμος μας είναι ένα ελάχιστο κομμάτι στη σημειογραφία του όντος.Το ον περιέχει αναμφιβόλως τη διάστασή μας και αυτό το καταλαβαίνουμε από την έννοια της απειρίας που διέπει το ανθρώπινο μυαλό,έννοια η οποία δεν δικαιολογείται μέσα στα στενά όρια του παρόντος χώρου και χρόνου και προϋποθέτει αναμνήσεις και ενοράσεις από ευρύτερο οντικό ζωτικό χώρο.Επιτέλους θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο λόγος της επίσημης διανόησης –ειδικά της μεταπροσωκρατικής περιόδου- επειδή είναι αντιοντολογικός, ομιλεί για αυτή τη διάσταση η οποία είναι το μη ον, καθώς επικαλύπτει και δεν αναδεικνύει τις ιδιότητες καθεαυτές του όντως όντος και άρα οι έννοιες και αξίες που αναφύει καλύπτουν διασπαστικώς μόνο τον υπό το όν κείμενο κόσμο. Μέσα από τη χυδαία αντιστροφή ως μεγάλοι φιλόσοφοι χαρακτηρίσθηκαν όσοι κατάφεραν να αντιστρέψουν την οντική συνέχεια, να την κλείσουν στον παρόντα κόσμο και να φυλακίσουν τον επιλήσμονα άνθρωπο, ο οποίος τότε μάταια αναζητεί μία ωραία ζωή η οποία οντικά ανήκει στον οντολογικό κόσμο των επομένων τελείων υπερανθρώπων.

Μία τέτοια έννοια η οποία οντολογικά υπάρχει με ένα τρόπο και σκεπτικό τελείως διαφορετικό από το χυδαίο διαστασιακό που εδώ τη χρησιμοποιούμε είναι η έννοια της ισότητας. Θα πρέπει από την αρχή να το διατυπώσουμε προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης:σε αυτόν τον κόσμο της λήθης και του μη όντος δεν υπάρχει καμμία έννοια ισότητας,και ευτυχώς που δεν υπάρχει. Διότι εάν υπάρξει εδώ ισότητα τότε η εξισορρόπηση όλων των μεταβλητών που κινούν τον παρόντα κόσμο θα καταδικάσει την παρούσα διάσταση σε αιώνια ανυπαρξία, κατωτερότητα και αντικίνηση προς το Τέλειο όπου οι ανώτεροι Άρειοι οδηγοί κινούν την παρούσα εν λήθῃ διάσταση.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Εξέλιξη, μετάλλαξη και απομίμηση – και η αδυναμία διακρίσεως αυτών

Ο αιώνιος Εβραίος έκανε κάτι πολύ πιο έξυπνο από την πάταξη του εθνικοσοσιαλισμού: Διέδωσε μια ασθένεια που επέφερε μετάλλαξη στην νοοτροπία των κινήσεων, έφτιαξε τον δικό του “εθνικοσοσιαλισμό” κονσέρβας, μια παγίδα που πέφτουν μέσα όσοι από αγαθές προθέσεις στην αρχή θέλησαν να αγωνιστούν, και μετατρέπονται σε ακινδύνους για το σύστημα ακτιβιστές, με κανένα σοβαρό όπλο εναντίον του, προκαλώντας του επιδερμικές ζημιές, ως κάκιστοι πρεσβευτές μιας ιδεολογίας που δεν ασχολήθηκαν ποτέ να εφαρμόσουν στην καθημερινότητα τους (διότι ποτέ δεν τους έδωσαν τις βάσεις για κάτι τέτοιο οι υπεύθυνοι).


Ο “εθνικοσοσιαλισμός” τους έχει αποκοπεί από κάθε κεντρικό άξονα και πυρήνα κοσμικής αληθείας για να γίνει ένας ακόμα -ισμός στο οριζόντιο επίπεδο, όπως ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός (και μόνο για συμβατικούς λόγους η ιδεολογία μας ανήκει στην ίδια γλωσσική κατηγορία με τους άλλους -ισμούς). Τελικά, ποιος είναι λοιπόν ο εχθρός; Ο αντιφασίστας αναρχικός; Ή ο κάθε μετεμφιεσμένος καλικάντζαρος και μπαμπουΐνος που, πριονίζοντας σιγά αλλά σταθερά τον κορμό των Ιδεών μας, ευαγγελίζεται ότι τον υπερασπίζεται κιόλας(!) και του δίνει ζωή;


Οι στόχοι τους είναι μεγαλεπήβολοι. Αλλά η δράση για να τους επιτύχουν είναι μόνον επιδερμική.


Πως θα μεταδώσεις κάτι όταν δεν το έχεις εσύ ο ίδιος; Πως πρεσβεύεις κάτι όταν δεν το ζεις; Μια ανικανότητα επιλογής ενός σταθερού, μεγαλοπνόου και μακροπνόου σχεδίου χαρακτηρίζει τους πάντες, όλοι θέλουν κάτι “ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ” (άλλη μια μόλυνση από το Σύστημα), χωρίς φυσικά να καταφέρνουν καθόλου να το πραγματοποιήσουν. Είναι ο πλήρης αποπροσανατολισμός, αυτός που κάνει το κίνημα επί δεκαετίες να χτίζει παλάτια στην άμμο, αντί να κάνει το πρώτο βασικό και σημαντικότερο βήμα: να φτιάξει τις βάσεις γι᾿ αυτό που θα ακολουθήσει.

Είναι άραγε ποτέ δυνατόν να χτισθεί παλάτι, πάνω σε κινούμενη άμμο;;;

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Όταν οι μύθοι γίνονται ιστορία.Ο Κάϊν,ο Άβελ και το πέρασμα στην Ηλεκτρονική και τελευταία περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας.


Όλοι γνωρίζουμε τον ωραίο και συγκινητικό πραγματικά μύθο – ο οποίος στις ημέρες μας είναι κυριολεκτικά για κλάματα και θα πούμε το γιατί – του Κάϊν και του Άβελ. Μήπως πρέπει τώρα να κάνουμε μία πολύ απλή αντικατάσταση ονομάτων και καταστάσεων χωρίς να πειράξουμε την ουσία; Αλήθεια σε τι συμπεράσματα θα οδηγηθούμε εάν στη θέση του συμβόλου Κάϊν γράψουμε «καπιταλισμός» και στην θέση του συμβόλου Άβελ «κομμουνισμός;». Είπαμε ότι όλα τα άλλα θα τα αφήσουμε ως έχουν.

Ποια είναι όλα τα άλλα; Ο Κάϊν και ο Άβελ ήταν και τα δύο παιδιά του Αδάμ και της Εύας, τέλος πάντων κοινή ρίζα του Ιαχβέ. Όπως καλή ώρα συμβαίνει και με τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό.Τα δύο αυτά πολιτικά και οικονομικά συστήματα είναι τέκνα του σιωνισμού. Σε ποια βάση. Πολύ απλά στην βάση συσσώρευσης , ελέγχου και εκμετάλλευσης. Όπως ο Ιαχβέ μάζεψε τις ιδέες της ζωής και του θανάτου, και ως δήθεν παντοδύναμος ήλεγξε τον κόσμο και τους δυστυχείς κατοίκους αυτού, σε υλικό επίπεδο ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός συσσώρευσαν τον πλούτο κατά το ιαχβικό πρότυπο ελέγχου, έκλεισαν τους δρόμους της οντικής συνέχειας και κυβερνούν τους δύστυχους φυλακισμένους θνητούς. Ο πρώτος δίνοντας επίπλαστες και ψευδείς παραδείσιες πρόσκαιρες χαρές – στην αρχή για λίγους – και ο δεύτερος αναλώνεται στο να απλώσει αυτές τις ανόητες χαρές στους πολλούς υπηρετώντας πιστά το σιωνιστικό παιχνίδι της οντολογικής αποπλάνησης.Οι πολλοί χάνουν το δρόμο προς την οντική αλήθεια και οι λίγοι πρόσκαιρα κυβερνούν.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Μυθολογία: Η Πηγή Του Χρόνου

Τι είναι άραγε η μυθολογία ;Είναι μία ερμηνεία πού χρησιμοποιείται για να ικανοποιήση την επιστημονική περιέργεια ή μήπως η αφύπνιση μιας πρωτόγονης πραγματικότητος σε διηγηματική μορφή;
Τι να σημαίνουν όλοι αυτοί οι μύθοι και ποιος να είναι ο πραγματικός τους συμβολισμός;
Οι λαοί από τους οποίους ξεπήδησε η μυθολογία όχι μόνον την τραγούδησαν αλλά την βίωναν κιόλας. Αν και ο φορέας της ήταν και υλικός, για εκείνους τους λαούς, αποτελούσε μέσον εκφράσεως, σκέψεως και ζωής.
Μέσα από τους μύθους μπορούμε να ανιχνεύσουμε την ενότητα αρχετυπικών μορφών και τον τρόπο με τον οποίον αυτές επηρεάζουν την ατομική και φυλετική ψυχοσύνθεση.

Η επαφή μας με τους μύθους είναι άμεση και ζωντανή, βιώνεται χωρίς να αιτιολογείται ορθολογιστικά – γιατί ο μύθος δεν είναι επινόημα, αλλά αρχετυπικό περιεχόμενο το οποίον αναδύεται αυτομάτως από τα βάθη της ψυχής και ακολουθεί την εξέλιξη της ανθρώπινης πορείας.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΥΡ – ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΟΥ

Κόσμον τόνδε οὔτε τις θεῶν οὔτε τις ἀνθρώπων ἐποίησεν – ἀλλ᾿ ἦν ἀεὶ καὶ ἔσται Πῦρ ἀείζωον καὶ ἀείπνοον, ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα. (Ἡράκλειτος)


Δές ᾿κεῖ βαθειὰ μέσ᾿ στὴν ρόδινη αυγή
τοῦ Ἥλιου τὴν Θεία ματιά…

Ο ήλιος, αυτός που το πρωί ανατέλλει και βασιλεύει το βράδυ, αυτός είναι το ζωντανό ΠΥΡ!

Ποιός δεν θα ξαφνιαζόταν από αυτήν την ασυνήθιστη διατύπωση σήμερα;

Ο σύγχρονος άνθρωπος, όπως ακριβώς δεν αποδίδει καμμιά σημασία στο ερώτημα γιατί ο ουρανός βρίσκεται ψηλά, έτσι δεν ενδιαφέρεται και για τούς λόγους τούς οποίους υποσημαίνει ο ήλιος, που βασιλεύει στήν δύσι και προβάλλει από την ανατολή, καθώς λάμπει και θερμαίνει, ακολουθώντας μια κανονική τροχιά στόν ουρανό και μη σβήνοντας ποτέ.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Χειμερινό Ηλιοστάσιο: Ο Θρίαμβος του Φωτός επί του Σκότους!


Στο Βόρειο Ημισφαίριο, με την αυγή του Χειμερινού Ηλιοστασίου στις 21 Δεκεμβρίου ξεκινά η μικρότερη μέρα του έτους· ο Ήλιος κάνει την μικρότερη εμφάνισή του στον ουρανό, ενώ το σκοτάδι διαρκεί περισσότερο από κάθε άλλη νύχτα. Ο όρος Ηλιοστάσιο (Ἥλιος + ἵσταμαι) περιγράφει επακριβώς το φυσικό φαινόμενο· λίγες ημέρες πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο ο Ήλιος επιβραδύνει την κίνησή του, ώσπου ανήμερα η κίνησή του μηδενίζεται και αντιστρέφεται η φορά της, οδηγώντας σταδιακά μετά από 6 μήνες στην μεγίστη του κυριαρχία στον ουρανό κατά το Θερινό Ηλιοστάσιο (21 Ιουνίου).

Η Άρια ψυχή, παρά την ευρεία γεωγραφική διασπορά των Ινδοευρωπαϊκών λαών, εκφράστηκε με τον ίδιο βασικώς τρόπο κι έδωσε την αυτή ερμηνεία στο φυσικό αυτό φαινόμενο, του οποίου η ιερά ανάμνηση τον συνώδευσε και στα νέα του νότια ενδιαιτήματα, όπου το περιβάλλον καθόλου δεν το καθιστούσε εμφανές ή κρίσιμο στα μάτια του απλοϊκού ανθρώπου: η θριάμβευση του Φωτός ενάντια στο Σκότος, η αέναη πάλη των αντιθέτων δυνάμεων, των ζωογόνων και καταστρεπτικών, κάθε εκφάνσεως της ζωής και της ψυχής του ανθρώπου, βρίσκει εν τούτοις και για τους Αρίους του νότου, πολλές χιλιετίες ακόμη μετά την κάθοδό τους, την αριστοτεχνικότατη κι οργανική έκφρασή της μέσῳ Φύσεως και του ηλιακού Δράματος της συμπαντικής κυκλικής αρμονίας.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Φρειδερίκος Νίτσε: “Μοντέρνα δημοκρατία: H Ιουδαία εναντίον της Ρώμης. Η μνησικακία των εξεγέρσεων των Δούλων στην Ιουδαϊκή ηθική.”

Ακολουθούν σχετικά αποσπάματα από την “Γενεαλογία της ηθικής” του Φρειδερίκου Νίτσε.

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]