ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Το ανθρώπινο σώμα ως γνωστόν συνίσταται από ένα σύνολο συστημάτων· συστήματα ρυθμίζοντα την πίεση της καρδιάς, την θερμοκρασία του σώματος, την αναλογία χημικών στοιχείων στο αίμα και πλήθος άλλων, τα οποία συνδέονται δια μέσου νευρικών ινών με τον εγκέφαλο προσπαθώντας να διατηρήσουν τον ανθρώπινο οργανισμό σε μια κατάσταση ισορροπίας. Το ανθρώπινο σώμα, μυαλό αλλά και συμπεριφορά έχουν την εγγενή τάση να διατηρούν μια ισορροπία εντός στενών ορίων και όταν αυτή διαταράσσεται διαθέτουν μηχανισμούς για την επαναφορά στην προτέρα κατάσταση. Αυτή η κατάσταση ισορροπίας και η αντίδραση στην απορρύθμισή της ονομάζεται ομοιόσταση και συναντάται σε όλα τα ανοικτά και αυτορυθμιζόμενα συστήματα, από τα βακτήρια μέχρι τον βάτραχο, τον ανθρώπινο οργανισμό, τις οικογένειες, τις κοινωνίες και τους πολιτισμούς και ισχύει τόσο στο επίπεδο φυσικής λειτουργίας όσο και στις σύνθετες ψυχολογικές λειτουργίες.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Διαχρονικά εάν θέλαμε να ανιχνεύσουμε το φαινόμενο που γεννήθηκε στα έδρανα του κοινοβουλίου της αστικής γαλλικής επανάστασης του 1789 και ονομάσθηκε αριστερά δεν θα δυσκολευόμασταν να σταθούμε στο παράδειγμα του Ομηρικού Θερσίτη. Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε την ιστορία του. Ο Θερσίτης ήταν ο μόνος ίσως αρνητικός χαρακτήρας του Τρωϊκού Πολέμου. Μέσα στο στρατόπεδο των Ελλήνων ήταν καθαρά παρασιτικό στοιχείο, ένας δειλός που συνέχεια έβριζε, προκαλούσε και συνεχώς προκαλούσε με την τόσο αντιηρωϊκή συμπεριφορά του.

Η κακή του ψυχή ίσως οφειλόταν και στην πολύ άσχημη εξωτερική του εμφάνιση. Ήταν αλλοίθωρος, κουτσός και στραβοπόδαρος με ελάχιστα μαλλιά στο κεφάλι του. Η παρουσία του κρίνεται ικανή και αναγκαία σε ένα έλλογο δημιούργημα όπως τα Ομηρικά Έπη. Οι άνθρωποι αρνητικά χρειάζεται να ιδούν το πιθανό κατάντημά τους τη στιγμή που θα σταματήσουν την μίμηση του ηρωϊκού ιδεώδους. Τη μίμηση των ανωτέρων οντοτήτων αυτού του Σύμπαντος. Ο Θερσίτης αντιπροσωπεύει την αρνητικότητα, ίσως όχι με την έννοια που της έδωσε ο Φουκώ. Την αρνητικότητα ως άρνηση προόδου, ως φυλάκιση στην παρούσα διάσταση, στην στείρα ευδαιμονία ενός παρόντος χωρίς παρελθόν και αύριο. Ο Θερσίτης υβρίζει τον Αγαμέμνονα και τις τρώει από τον Οδυσσέα. Η «αριστερά» εδώ είναι η πρώτη προσπάθεια του ελλόγου ανθρώπου να ιδεί ότι δεν χρειάζεται αγώνας ,ίσως δεν χρειάζονται και ηρωϊκά ιδεώδη. Οι μάζες μπορεί να περνούν καλά απλά εξωτερικεύοντας ως ατάκτως ερριμμένως όσες σκέψεις και συναισθήματα οικοδομούν μία απλή ζωή που λίγο απέχει από την στοιχειώδη ζωώδη αντίστοιχη.

Ο σκοπός αυτής της εργασίας είναι διττός.Από την μία πλευρά φιλοδοξεί να υπενθυμίσει ότι η εργατική τάξη είναι η τάξη της ιεράς εκμετάλλευσης της γήϊνης ύλης-αυτή ακριβώς η διαχείριση της γήϊνης ύλης καταδεικνύει ότι μέσα στην ύλη κρύβονται συμβολικά όλες οι οντικές δυνάμεις που οδηγούν στον κόσμο των Αρείων.Ο δεύτερος σκοπός αυτής της εργασίας μόλις και χρειάζεται να ειπωθεί.Θα ήθελα να αποκαλύψω την μεγαλύτερη πνευματική,φιλοσοφική ίσως,απάτη που εξυφάνθη μέσα στην ιστορία του πνεύματος.Η μαρξιστική δήθεν εργατική τάξη είναι η έσχατη προσπάθεια του σιωνιστικού ιαχβισμού να κοιμήσει τους εργάτες και να κρύψει από μπροστά τους το δρόμο της ανώτερης οντολογικής αποστολής τους και να τους καταστήσει ευτελισμένους θηρευτές και ζητιάνους στα ψίχουλα των δήθεν αντιπάλων καπιταλιστών-και λέω δήθεν διότι μπροστά στον ιαχβέ όπως έχουμε πολλαπλώς αποδείξει και οι καπιταλιστές και οι κομμουνιστές χαίρονται το ίδιο γιατί είναι το ίδιο και αυτό φαίνεται στις ημέρες μας όπου η μαζοποίηση και η ωφελιμιστική αποβλάκωση είναι κοινή και σε προλετάριους και σε καπιταλιστές.

 

 

 

 

Οὐ κατὰ χρόνον εἶναι γενητὸν τὸν κόσμον, ἀλλὰ κατ᾿ ἐπίνοιαν.

Αυτή είναι η πραγματική φράση, την οποία κάποτε κάποιος ανελλήνιστος προσπάθησε ανεπιτυχώς να μεταφέρει στα «Ελληνικά του Ε.Α.Μ.» και την δημοσίευσε στο διαδίκτυο από όπου θα την πήρε προφανώς και ο συγγραφέας του άσχετου με την φράση αυτή άρθρου περί εκλογών.

Καθότι δεν έχει διασωθεί κάποιο γραπτό έργο του ιδίου του Ηρακλείτου, οι διάφορες φράσεις του διασώζονται μέσα από πλήθος αναφορών σε αυτές σε όλη την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Ο Διογένης Λαέρτιος, στο έργο του «Βίου Φιλοσόφων» αναφέρει ότι ο Ηράκλειτος τους χρόνιους συλλογισμούς και τα συμπεράσματά του τα κατέγραψε σε ένα ογκώδες βιβλίο με τον τίτλο «Περί φύσεως».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΚ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΩΔΟΥΣ ΕΡΓΟΥ

«Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΟΣ», τού Alfred Rosenberg,

(μετάφρασις Στεφάνου Γκέκα).

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

«ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΠΥΡΟΣ»

ΠΕΡΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 1ου ΑΙΩΝΟΣ π.Χ. ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΗΚΜΑΖΕ ΕΝΑΣ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ.Ο ΑΜΜΩΝΙΟΣ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ ΠΛΕΙΑΔΟΣ ΝΕΩΝ ΕΠΙΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ. ΕΔΙΔΑΣΚΕ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ. ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΡΩΝ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΩΝ, ΔΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΕΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΣΥΧΝΑ ΠΡΟΕΤΡΕΠΕ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΘΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΟΜΙΛΗΣΗ, ΣΥΓΚΑΤΕΛΕΓΕΤΟ Ο ΕΚ ΧΑΙΡΩΝΕΙΑΣ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΙΟΥ.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ο άφρων σχετικισμός και η ανεπίγνωστη ακηδία των συνηθισμένων ανθρώπων της εποχής μας, ως προς την αξιολόγηση των ποιοτήτων των ηχητικών αλληλουχιών που αποκαλούμε «μουσική», αποτελούν τα πιο αντιπροσωπευτικά χαρακτηρολογικά γνωρίσματα που αποκαλύπτουν σ’ όλη την αποκρουστική του υπόσταση τον ΥΠΑΝΘΡΩΠΟ. Αμέσως γίνονται αντιληπτά από την ευκολία με την οποία θεωρείται απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο και, ως εκ τούτου, αποδεκτό για κάποιον “διαπρεπή” π.χ. πολιτικό, συγγραφέα, διανοούμενο κ.λ.π, να απολαμβάνει “σκυλάδικα” και να ξεφαντώνει με τσιφτετέλια, ή η άνεση με την οποία μπορούν να σεβασθούν και να δεχτούν ως «αξιόλογο καλλιτέχνη» έναν μουσικό ο οποίος, επί παραδείγματι, είναι ταυτοχρόνως ένας άξεστος γύφτος ή ένας διεστραμμένος κίναιδος.
Επίσης, η πλέον διαδεδομένη άποψη των μαζανθρώπων που συμπυκνώνει την επιδερμικότητα της θεωρήσεως τους και την εγγενή τους τύφλωση είναι η εξής : “εγώ, δεν είμαι απόλυτος, είμαι ανοικτός στις επιλογές μου, γι’ αυτό και ακούω όλα τα είδη μουσικής”. Η παραπάνω διαδεδομένη δήλωση δεν αποτελεί παρά το αποκορύφωμα της κοινής ευτέλειας. Ευθεία αποδοχή ψυχικής ανισορροπίας και νοσηρότητας , ένα είδος διχασμού και ιδιοτύπου σχιζοφρένειας ως προς την λειτουργία της αισθητικής αποτιμήσεως της πραγματικότητος.

Κατόπιν τούτων, αμέσως εγείρεται το ερώτημα : Ποιό είδος μουσικής δυνάμεθα να θεωρήσουμε ως ποιοτικώς «ανώτερον» και γιατί;

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]