Η εισβολή των «βαρβάρων» στο Καπιτώλιο, η άλλη Αμερική και η πανουργία της Ιστορίας.

Προ ολίγων ημερών γίναμε (τηλε)θεατές της εισβολής ενός οργισμένου «όχλου» εντός του μεγάρου όπου στεγάζεται το αμερικανικό κογκρέσο (Καπιτώλιο) στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, Ουάσιγκτον. Πέρα από τις ατέρμονες ορθοπολιτικές φλυαρίες και τις ανακυκλούμενες κοινοτοπίες που αναπαράγουν τα συστημικά μ.μ.ε., εκφράζοντας την «αγανάκτηση», τον «αποτροπιασμό» και την «ανησυχία» τους για την «ολισθηρή» ατραπό στην οποία εισήλθε η «πρώτη μεγάλη σύγχρονη δημοκρατία» και επί πολλές δεκαετίες κυρίαρχη παγκόσμια υπερδύναμη, θεωρούμενη «υπόδειγμα» πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας, το πράγματι εντυπωσιακό αυτό γεγονός αποκαλύπτει, στους οξυδερκείς παρατηρητές, το βαθύτατο πολλαπλό χάσμα που σοβεί εντός του εθνοτικού, φυλετικού και πολιτισμικού μωσαϊκού, που ονομάζεται «αμερικανική κοινωνία». Η ετερογενής σύσταση του πληθυσμού των ΗΠΑ, η πολυφυής εθνοπολιτισμική υπόσταση και ιδιάζουσα πολιτειακή δομή αυτής της χώρας, επί των οποίων στηρίχθηκε η συγκρότηση και εξέλιξη των πολιτικών θεσμών και η μεγέθυνση της ισχύος της, την οποία προέβαλλε και επεξέτεινε, με διάθεση, μάλιστα, επιβολής, σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ιδίως μετά το τέλος του Β’  παγκοσμίου πολέμου, συνιστούν μία πραγματικότητα που μας υποχρεώνει να αναλύσουμε προσεκτικά και να ερμηνεύσουμε εις βάθος τα πρόσφατα γεγονότα, καθώς αποτελούν πιθανότατα το προανάκρουσμα μετασχηματισμών ιστορικών διατάσεων και παγκοσμίου εμβελείας.  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ ποικίλη ἀξία τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς

Είναι η ανθρώπινη ζωή το «υπέρτατο αγαθό»; Είναι οι ζωές όλων των ανθρώπων εξ ίσου σημαντικές; Έχει την ίδια σημασία η ζωή ενός εκ των οκτώ παιδιών ενός νέγρου στην Σομαλία με την ζωή του ενός και μοναδικού παιδιού ενός Έλληνα ή ενός Γερμανού; Η χριστιανική και η συγγενική της μαρξιστική κοσμοθεώρηση, βασιζόμενες σε μια ισοπεδωτική διαστρέβλωση της πραγματικότητος που, τελείως βολικά για τους μετρίους που ονειρεύονται μεγαλεία, εξισώνει τους πληβείους με τους αρίστους,  επιβάλλουν να δοθεί θετική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα.

Η σύγχρονη μετεξέλιξη αυτών των συστημάτων αξιών και η συγχώνευσή τους με ιδέες του φιλελευθερισμού (λιμπεραλισμού), που υποτίθεται ότι εκφράζουν τα «ευρωπαϊκά ιδεώδη», έχουν γεννήσει το σαπρό ιδεολόγημα που είναι γνωστό ως πολιτιστικός μαρξισμός, επιβάλλοντας την δικτατορία της πολιτικής ορθότητος, του δικαιωματισμού και του ψευδο-ανθρωπισμού. Έτσι, η ισοπέδωση που έφεραν ο χριστιανισμός και ο μαρξισμός έχει δώσει την θέση της στην πλήρη αντιστροφή. Οι σύγχρονοι ζηλωτές της νέας ψευδο-θρησκείας θεωρούν – και πολύ συχνά δηλώνουν πλέον ανοικτά – πως οι ζωές των διαφόρων μειονοτήτων είναι σημαντικότερες από τις ζωές των φυσιολογικών λευκών!

Οπότε ο θάνατος ενός περιθωριακού, παραβατικού και διεστραμμένου τοξικομανούς, όπως ο «Ζακ» Κωστόπουλος, ή ο θάνατος κάποιου «πρόσφυγα»/μετανάστη (στην πραγματικότητα εποίκου) από το Αφγανιστάν, που προσπαθεί να εισέλθει παρανόμως στην Ευρώπη, ή ο θάνατος ενός νέγρου εγκληματία, όπως ο διάσημος Φλόυντ, υπερτονίζεται σε αδιανόητο βαθμό και αποκτά μια ιδιαίτερη συμβολική σημασία στα μάτια των ηλιθίων – και κατά βάση αρρώστων μισανθρώπων, υποστηρικτών του πολιτιστικού μαρξισμού. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ὁ Περσεύς, ἡ Μέδουσα καὶ τὸ ἀπόγειον τῆς “φεμινιστικῆς” διαστροφῆς/ἀντιστροφῆς…

Ὁ Ε/Σ, ἡ Ἀρία-ἑλληνικὴ παράδοση, ἡ σύγχρονη ἀντιστροφὴ τῆς Κοσμικῆς Τάξεως καὶ ἕνα παράδειγμα συμβολισμοῦ των στὴν σύγχρονη καλλιτεχνικὴ δημιουργία.

Τρία τέταρτα του αιώνος μετά την λήξη του τραγικού 2ου παγκοσμίου πολέμου, ο, ηττηθείς τότε, εθνικοσοσιαλισμός, φαντάζει, για τον επιφανειακό παρατηρητή, εκτός εποχής – αν και τα μ.μ.ε. δεν έχουν πάψει να ασχολούνται μαζί του, προσπαθώντας να συντηρούν την εις βάρος του ακραία δαιμονοποίηση. Τόσο πολλά χρόνια συστημ(ατ)ικής προπαγάνδας έχουν διαμορφώσει το ευρύ κοινό κατά τέτοιο τρόπο, ώστε τα σύμβολα και η αισθητική αυτού του, τόσο αποφασιστικής και δίκην κριτηρίου καθοριστικής σημασίας στην σύγχρονη ιστορία, κινήματος του μεσοπολέμου να παρουσιάζονται είτε ως γραφικά είτε ως “διαβολικά”.

        Για τον επιφανειακό παρατηρητή ο εθνικοσοσιαλισμός γίνεται αντιληπτός απλώς ως έκφραση του γερμανικού εθνικισμού και μιλιταρισμού, ως ένα είδος φυσικής εξελίξεως του καθεστώτος του Κάιζερ ή του μεγάλου Φρειδερίκου. Ωστόσο η ουσία της Ιδέας του εθνικοσοσιαλισμού είναι κάτι πολύ ευρύτερο και πολύ βαθύτερο. Πρόκειται για μία βιολογική κοσμοθεωρία με ρίζες στο πεδίο της Μεταφυσικής, που εκπροσωπεί συνολικώς και διαχρονικώς την Αρία παράδοση και πνευματικότητα εν συνόλῳ, υπερβαίνοντας κατά πολύ την Γερμανία και την συγκεκριμένη περίοδο του μεσοπολέμου, οπότε απέκτησε αντιστοίχως συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και υπόσταση. Μεταξύ άλλων ο Ε/Σ ανεγνώρισε και ανέδειξε το ζήτημα της κοινής καταγωγής και Κουλτούρας όλων των ευρωπαϊκών λαών, θεμελιώνοντας μία πολιτική ιδεολογία ερειδομένην ακριβώς σε αυτή την αναγνώριση. Κατά την διάρκεια του πολέμου το γεγονός αυτό εκφράστηκε με την δημιουργία της πανευρωπαϊκής δυνάμεως μαχομένης αλληλεγγύης των Waffen SS.

           

Στο πλαίσιο της αναδείξεως της σημασίας του κοινού αίματος και πνεύματος αναγνωρίστηκε η αξία των μύθων και των θρύλων των επί μέρους ευρωπαϊκών λαών, διότι είναι αυτοί οι οποίοι φέρουν μέσα τους και εκφράζουν, διαχρονικώς, την αυθεντικήν Αρία ψυχή. Μυθικοί ήρωες όπως ο Αχιλλεύς και ο Ζίκφριντ, οι Αργοναύτες και οι Βίκινγκς, οι Ιππότες της στρογγυλής τραπέζης και οι Αχαιοί, μυθοποιημένοι ήρωες όπως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ή ο Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα, παρουσιάζουν με εκπληκτικώς παρόμοιο τρόπο την κοινή αντίληψη των Αρίων λαών για το ιστορικό γίγνεσθαι καθ᾿  όλα του τα επίπεδα και την θέση του ήρωος εντός αυτού. Ο Άριος, με τα εναργή μάτια της ψυχής του, ζούσε εντός του ζώντος Κόσμου, όπου οι θεοί δεν ήσαν απόντες και απόκοσμοι, αλλά βρίσκονταν πίσω από κάθε έκφανση και εκδήλωση της φύσεως, της ιστορίας και της δημιουργίας.

Μεταξύ πολλών ζητημάτων που ανέδειξε και προέταξε ο Ε/Σ που, ξεκινώντας από την Παράδοση, έχουν διαχρονικές κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, θα εστιάσουμε σε ένα σημαντικό, κεντρικής μάλιστα σημασίας, ζήτημα που φαντάζει σήμερα περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Μπορεί ένας εθνικιστής να στέκεται ουδέτερος απέναντι στην περιπέτεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου;

Η δίκη-παρωδία της Χ.Α., η επέτειος του «ΟΧΙ», ο χαρακτήρ του 2ου Π.Π., η αντιφατικότης  των  «αντιναζί» (νεο)εθνικιστών και η “σπορά των ηττημένων”.

Ο εθνικός-πατριωτικός/εθνικιστικός χώρος βρίσκεται εδώ και ημέρες προβληματισμένος και μουδιασμένος, μετά την ανακοίνωση της προσφάτου δικαστικής αποφάσεως η οποία οδήγησε στην καταδίκη, με επιβολή βαρυτάτων ποινών, πλήθους στελεχών και μελών της Χ.Α., αποφάσεως καταφανέστατα μεροληπτικής και αδίκου, προϊόντος μίας σκανδαλώδους δίκης-παρωδίας (ομοιαζούσης με τις διαβόητες σταλινικές «δίκες της Μόσχας»), με προφανή στόχευση την πρόκληση κοινωνικής κατατρομοκρατήσεως προς αποθάρρυνση εκδηλώσεως πιθανών μελλοντικών εγχειρημάτων εθνικιστικής χροιάς, σε μία εποχή γενικευμένης ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, όταν δηλαδή οι συνθήκες για μία λαϊκή έκρηξη εθνικισμού στην Ελλάδα είναι ιδιαιτέρως πρόσφορες (ένεκα της εντεινομένης μαζικής λαθροεισβολής και της ακραίας μειοδοσίας σε όλα τα εθνικά μέτωπα).

Πέραν του ζητήματος της (μη) στοιχειοθετήσεώς του, το τερατώδες κατηγορητήριο περί «εγκληματικής οργανώσεως» ήταν, ούτως ή άλλως, καταφανώς στημένο, υπαγορευμένο από σκοτεινούς λαβυρίνθους παραδικαστικών κυκλωμάτων («παναθηναϊκάκηδων) και σχεδόν απροκαλύπτως ενορχηστρωμένο εκ μέρους μίας εξωθεσμικής παραεξουσίας που συνιστά την πλέον κραυγαλέα καταστρατήγηση του υποτιθεμένου «τεκμηρίου της αθωότητος» των οίων κατηγορουμένων, με αυτουργούς πολιτικούς, δικαστικούς, μ.μ.ε., μέχρι και την ίδια την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, που θεώρησαν σκόπιμο να προβούν σε δημόσιες δηλώσεις, την παραμονή μάλιστα της εκδόσεως της αποφάσεως του δικαστηρίου (!) καταστρατηγώντας, με τον τρόπο αυτό, απροκαλύπτως, την τάχα “υψίστη” «δημοκρατική» αρχή της «διακρίσεως των εξουσιών» και επιτρέποντας – αν όχι προσκαλώντας – εν μέσω μάλιστα απαγορεύσεως συγκεντρώσεων άνω των 9 ατόμων (!) έναν οργανωμένο όχλο πολλών χιλιάδων αφιονισμένων και αιμοδιψών αναρχομπολσεβίκων σε συγκέντρωση έξω από τον χώρο του δικαστηρίου, ο οποίος απαιτούσε, εν είδει λαϊκού δικαστηρίου, την κεφαλή των κατηγορουμένων επί πίνακι, ασκώντας, προφανέστατα, πίεση στην έδρα!  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

ΑΡΙΑ ΨΥΧΗ – ΕΛΛΑΣ, ΡΩΜΗ ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Συνηθίζουμε ν΄ αναφέρουμε και να στηλιτεύουμε την πνευματική κατάπτωση και το νερούλιασμα του χαρακτήρος του σημερινού λευκού ανθρώπου, καθώς παρακολούθει και σε πολλές των περιπτώσεων πρωτοστατεί, άλλοτε ναρκωμένος και άλλοτε φοβούμενος, τον πνευματικό αλλά και βιολογικό του αφανισμό.

Αυτή η κατάσταση, προήλθε από την ύπουλη και ΄΄ειρηνική΄΄ είσοδο αλλότριων ιδεωδών στον λευκό κόσμο. Βεβαίως η διαδικασία αυτή, συναντάται από αρχαιοτάτων χρόνων και έλαβε χώρα με σαφώς πιο φυσικούς και άμεσους τρόπους, όπως η στατιωτική και πολιτική υποταγή που συνεπώς επηρέασε την πολιτιστική σχέση μεταξύ κατακτητών – κατακτημένων και τούμπαλιν.

Μια τέτοια σχέση που αξίζει να μελετηθεί, ήταν κι εκείνη μεταξύ Ρωμαίων και Ελλήνων, για το γεγονός ότι μέσα από αυτή την επίδραση εδράζεται ολόκληρο το μετέπειτα ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Θα εστιάσουμε στη περίοδο του Κάτωνος του Πρεσβυτέρου, διότι εκείνη την περίοδο προβάλλει ξεκάθαρα η πάλη των δύο κόσμων. Εκείνη του Αρίου (Αριοελληνικός – Αριορωμαϊκός κόσμος) κι εκείνου του προαρίου συνονθυλεύματος της λεκάνης της ανατολικής Μεσογείου.

Είναι γνωστό ότι η εποχή που έζησε ο Κάτων ο Πρεσβύτερος (234-149 π.Χ) υπήρξε αποφασιστική για την επιβίωση της Ρώμης και την επιβολή της δυνάμεώς της στον χώρο της Μεσογείου. Στην περίοδο αυτή εμπίπτουν η θανάσιμη πάλη εναντίον του Αννίβα και οι σκληροί πόλεμοι κατά της Μακεδονίας, που λήγουν ένα μόλις χρόνο αργότερα (148 π.Χ) με την οριστική της συντριβή. Η ίδια αυτή εποχή υπήρξε εξ ίσου αποφασιστική για την πορεία του ρωμαϊκού πνεύματος σε όλες του τις εκφάνσεις, αφού τότε μπαίνουν οι βάσεις των ρωμαϊκών γραμμάτων και τεχνών, γεγονός που υπήρξε αποτέλεσμα της αμέσου γνωριμίας, μιμήσεως και αντιπαραθέσεως προς τα δημιουργήματα του ελληνικού πνεύματος. Αυτό είχε διαπιστωθεί ήδη από την εποχή εκείνη:

΄΄Κατά το δεύτερο Καρχηδονιακό πόλεμο η Μούσα εισέβαλε με φτερωτό βήμα στο πολεμικό άγριο γένος του Ρωμύλου΄΄, έγραψε ο ποιητής του δευτέρου αιώνος π.Χ Πόρκιος Λίκινος.

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Οἱ διαβρωτικὲς Τάσεις τῆς Ἐποχῆς καὶ ἡ Ἐκδήλωσή τους

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στις μέρες μας, ημέρες εσχάτης παρακμής και σήψεως, η Σύγχρονη Εποχή φανερώνει καθαρότερα από ποτέ την αληθώς αποκρουστική και νοσηρή φύση της. Πράγματι, σχηματίζει κανείς την εντύπωση, πως η ουσία των τελευταίων δεκαετιών (ή και αιώνων) της δυτικής ιστορίας έγκειται ακριβώς στην διαδικασία αυτή της σταδιακής εκδιπλώσεως, βαθμιαίας ανόδου στο προσκήνιο αλλά και της εν τέλει συμπράξεως και συσσωματώσεως δυνάμεων και τάσεων, που ώς τότε δρούσαν υποχθονίως και φαινομενικώς ανεξαρτήτως αλλήλων. Η ολοκληρωτική αυτή εκδίπλωση κι εκδήλωση δεν προκύπτει τυχαία στις μέρες μας ούτε και αποτελεί φαινόμενο περιστασιακό αλλ᾿ οφείλεται στο διανυόμενο προκεχωρημένο στάδιο της διαδικασίας ένδοθεν καταρρεύσεως της ανθρωπότητος δια μέσου της Σκοτεινής Εποχής (εποχής του Σιδήρου κατά τον Ησίοδο, Kali Yuga στην ινδο-άρια παράδοση), μιας καταρρεύσεως η αφετηρία της οποίας χάνεται στις απαρχές της καταγεγραμμένης ιστορίας.

Όποια ιστορική, κοινωνική, πολιτική ή και ηθική ανάλυση προσπερνά και παραβλέπει την Παραδοσιακήν αυτή γνώση και επίγνωση, βασιζομένη, αντιθέτως, συνειδητά ή ασυνείδητα στην γραμμική, ποσοτική ερμηνεία του χρόνου (και στην συναφή της ιδέα της “προόδου”), είναι δεδομένο ότι θα αποτύχει να δώσει ικανοποιητικές εξηγήσεις, να εξιχνιάσει ριζικά αίτια και να υπερβεί το πεδίο και την οπτική της σχετικότητας. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που οι αναλύσεις και προβλέψεις των σύγχρονων “διανοητών” και “φιλοσόφων” διαψεύδονται παταγωδώς από την πραγματικότητα, συχνά δε μόλις μερικά χρόνια μετά την διατύπωσή τους. Αλλά ακόμη και σε περιπτώσεις που, λόγω της φύσεως των θεμάτων, η διάψευση δεν μπορεί να είναι άμεση και κατηγορηματική, οι θέσεις τους βρίθουν αντιφάσεων και αναντιστοιχιών, παρά δε την καθολικότητα με την οποία προσπαθούν να επενδύσουν τις προκαταλήψεις τους, αυτές δεν αποτελούν τίποτε περισσότερα παρά σχετικές εκφράσεις ενός πολύ συγκεκριμένου “πνεύματος”, ενός “πνεύματος” που αντανακλά άζωα και σεληνιακά τα νοσηρά τεχνητά “φώτα” της ως άνω αναφερομένης διαδικασίας καταρρεύσεως.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ὁ ἰός, οἱ μᾶζες καὶ οἱ …”ἐπιστήμονες”

Καθώς ο πασίγνωστος πλέον ιός έχει κάνει δυναμικώς την επανεμφάνισή του στην επικαιρότητα, μαζί με την διαρκώς αυξανόμενη παράνοια που τον συνοδεύει και τα διαρκώς πιο σπασμωδικά ακατανόητα μέτρα που οι ασυνάρτητες κυβερνήσεις λαμβάνουν για τον περιορισμό της εξαπλώσεως του, έχει ενδιαφέρον να επαναληφθούν κάποιες παρατηρήσεις σχετικώς με τους τρόπους με τους οποίους αντιδρούν οι μάζες και η επιστημονική κοινότητα απέναντι σ’ όλο αυτό το φαινόμενο.

Οι αντιδράσεις των μαζών μπορούν να διακριθούν σε δύο μεγάλες κοινωνικές κατηγορίες που, σε γενικές γραμμές, αντικατοπτρίζουν και την κοινωνικοπολιτική στάση του καθενός. Η μεγαλύτερη κατηγορία περιλαμβάνει την πλειονότητα των “δημοκρατικών” πολιτών που ακολουθούν πιστά τις επιταγές των κυβερνώντων, εύκολα πείθονται όταν ομιλούν οι “ειδικοί” και, ακόμη ευκολότερα, χειραγωγούνται από τα ΜΜΕ όταν αυτά χρησιμοποιούν ως εργαλείο τον φόβο. Στην προκειμένη περίπτωση, τα άτομα που ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία είναι πρόθυμα να εφαρμόσουν πιστά κάθε παράλογο μέτρο που ανακοινώνεται, ξεπερνώντας τα όρια της φαιδρότητος, πεπεισμένα ότι οι “επιστήμονες” και οι κυβερνώντες δεν μπορεί να κάνουν λάθος, οπότε θεωρώντας βέβαιο ότι όλοι διατρέχουμε μεγάλο κίνδυνο, αδιαφορώντας για τις διαρκείς κυβιστήσεις και τις απανωτές κραυγαλέες αντιφάσεις στις οποίες οι κυβερνήσεις και οι “ειδικοί” έχουν επανειλημμένως υποπέσει. Η άλλη, μικρότερη αλλά υπολογίσιμη κατηγορία, περιλαμβάνει τους δυσπίστους και τους “αντιδραστικούς”, που μονίμως αμφισβητούν την εγκυρότητα των ειδήσεων που τους σερβίρουν τα ΜΜΕ, προτιμώντας να προσκολληθούν σε κάποια εναλλακτική, συνήθως συνωμοσιολογική, ερμηνεία των γεγονότων. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν κυρίως άτομα του “πατριωτικού”/”εθνικιστικού” χώρου, διάφοροι απολιτικοί ψευδοφιλοσοφημένοι τύποι, καθώς και περιθωριακές τάσεις της αριστεράς. 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

«B.L.M.». Όπως τότε έτσι και τώρα: αγαστή συνέργεια «δεξιάς»-«αριστεράς» για την εξόντωση των λευκών – η διδακτική περίπτωση της Ροδεσίας (νυν Ζιμπάμπουε).

Οι εικόνες από την «εξέγερση» των ξεσαλωμένων νέγρων των Η.Π.Α. – εξέγερση υποκινούμενη από ύποπτα κέντρα αφανών χρηματοδοτών, τύπου G. Soros – είναι ακόμα νωπές. Κι αν έχει κάπως περιοριστεί το μέγεθος των διαφυλετικών ταραχών σε σύγκριση με το προηγούμενο διάστημα, το πρόβλημα στις Η.Π.Α. είναι υπαρκτό και παραμένει οξύ. Οι κοινωνία των Η.Π.Α. αποτελεί καζάνι που βράζει, το οποίο είναι βέβαιο ότι θα (ξανα)εκραγεί.  Το, καθοδηγούμενο από τα ίδια κέντρα, κύμα διεθνούς προπαγάνδας, εξαπλώνεται τάχιστα σε όλη την υφήλιο, με την πολυπλόκαμη διασπορά της αποκρουστικής προπαγάνδας που συνοδεύει και ενισχύει το παρδαλό κίνημα B.L.M., να πλήττει ιδιαιτέρως (και) τις μεγαλουπόλεις της δυτικής Ευρώπης, οι οποίες βαδίζουν ολοταχώς στον ίδιο ολέθριο δρόμο! Διότι δεν είναι μόνο οι Η.Π.Α., με την πολυφυλετική πανσπερμία που επέτρεψαν να διαμορφωθεί στους κόλπους τους, που διολισθαίνουν στο φυλετικό χάος. Τον ίδιο κίνδυνο διατρέχουν όλες οι χώρες οι οποίες, υπό τις ευλογίες των αρχιερέων του, κρατούντος, μεταπολεμικώς, πολιτιστικού μαρξισμού και την δράση των πολιτικών/οικονομικών/δημοσιογραφικών διασπορέων και πολλαπλασιαστών του,  άνοιξαν τις πύλες των ευρωπαϊκών πατρίδων στην μαζική εισβολή αλλοφύλων που ταχέως αλλοτριώνει την εθνοτική και φυλετική υπόστασή τους ως λευκών εθνών! Εσχάτως γίνονται προσπάθειες προωθήσεως του ιδίου κινήματος νεγροφιλίας και στην Ελλάδα, πρωτοστατούντος του Ιδρύματος Ωνάση (!) το οποίο, όπως διαφημίζει, οργάνωσε συζήτηση στην οποία μιλούν «Αφροέλληνες (!!!) για το ρατσισμό που βιώνουν στην Ελλάδα»… Μετά τους «Αφροαμερικανούς», μαθαίνουμε λοιπόν τώρα και για…«Αφροέλληνες». [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ο χαρακτήρ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας) και η σχέση της με την Ελληνικότητα.

Οργή και θλίψη προκάλεσε η, εν πολλοίς αναμενόμενη, καθώς είχε προαναγγελθεί, απόφαση του Ερντογάν για μετατροπή της μεγαλοπρεπούς τρουλαίας βασιλικής της Αγ. Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, αυτού του μεσαιωνικού κατασκευαστικού θαύματος των αρχιτεκτόνων Ανθεμίου του Τραλλιανού και Ισιδώρου του Μιλησίου, από επισκέψιμο μουσειακό χώρο όπως ήταν εδώ και δεκαετίες (ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς υπό την προστασία της UNESCO), σε ισλαμικό τέμενος. Η απόφαση εθεωρήθη προσβολή όχι τόσο (ή τουλάχιστον όχι μόνο) εναντίον της Ελλάδος, όσο εναντίον της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού εν γένει, αλλά και του πολιτισμένου κόσμου εν συνόλω, χαρακτηριζομένη ως απεχθής πράξη φανατισμού και βαρβαρότητος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μία ενέργεια άκρως συμβολική (είναι καταφανώς γελοίος ο ισχυρισμός ότι χρειαζόταν ένα ακόμα τζαμί για τους μουσουλμάνους στην Κωνσταντινούπολη, όταν ακριβώς δίπλα στην Αγ. Σοφία βρίσκεται, ως γνωστόν, το λεγόμενο «μπλέ τζαμί» – αναλόγως κολοσσιαίων διαστάσεων, αν και όχι εφάμιλλο σε αρχιτεκτονική αρτιότητα,  συγκρινόμενο με την Αγ. Σοφία την οποία ματαίως προσπάθησαν να «ξεπεράσουν» οι κατασκευαστές του…), που έρχεται να δικαιώσει την ιστορική θεώρηση περί της συγκρούσεως των πολιτισμών (προς δόξαν του Samuel Huntington…).

Είναι φανερό ότι ο Ερντογάν, λαμβάνοντας την συγκεκριμένη απόφαση (ή μάλλον επισπεύδοντας την λήψη της) στάθμισε τα δεδομένα, τα υπέρ και τα κατά, καθώς γνώριζε καλά ότι θα προκαλούσε βεβαία κατακραυγή και αντιδράσεις εκ μέρους του χριστιανικού κόσμου.  Προτίμησε ωστόσο, καθώς φαίνεται, να ικανοποιήσει το θρησκόληπτο και φανατισμένο εσωτερικό κοινό του, που αποτελεί και την κοινωνική-εκλογική του βάση, καθώς και τον μουσουλμανικό κόσμο εν γένει, του οποίου οραματίζεται και επιδιώκει να καταστεί ηγέτης, ως νέος χαλίφης (τοποτηρητής του «προφήτη» Μωάμεθ), για λογαριασμό των απανταχού μωαμεθανών.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ὁ “Sir” Winston Churchill καὶ ἡ διαγραφὴ τῆς ἱστορίας…

Κατά την διάρκεια των κατευθυνομένων αισχρών επεισοδίων, που ακολούθησαν τον θάνατο του νέγρου εγκληματία George Floyd, τα οποία ακόμη συνεχίζονται, στο στόχαστρο του διεστραμμένου “αντιρατσιστικού κινήματος” βρέθηκαν πολλά ιστορικά μνημεία και αγάλματα προσωπικοτήτων του παρελθόντος δυτικού κόσμου, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Αυτές οι εκδηλώσεις του λυσσασμένου όχλου αποτελούν το φυσικό επακόλουθο της μακροχρόνιας εκστρατείας διαστρεβλώσεως και δυσφημήσεως της δυτικής ιστορίας, που έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια και προέρχεται από τους κύκλους των νεο-μαρξιστών και λιμπεραλιστών ψευδο-ιστορικών και ψευδο-διανοουμένων, με την αμέριστη αρωγή των εν συνόλῳ περίπου υποτελών και υποχειρίων τους απανταχού ΜΜΕ…

Όμως η τραγικότητα της αυτοκαταστροφικής μανίας των συγχρόνων εκφυλισμένων λευκών της νεο-αριστεράς κρύβει και τις κωμικές της όψεις, όπως π.χ. όταν ανάμεσα στα αγάλματα που στοχοποιήθηκαν ήταν και το άγαλμα του …”Sir” Winston Churchill στην πλατεία Κοινοβουλίου στο Λονδίνο. Η αιτία είναι βεβαίως η ανακάλυψη εκ μέρους των “αντιρατσιστών”, “αντιφασιστών” και “δημοκρατών”, πως ο άνθρωπος που, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της ιστορίας, συνέβαλε τα μέγιστα στην “σωτηρία” της Ευρώπης από τον “ναζισμό”, τον “φασισμό”, άρα δε και τον “ρατσισμό”, ήταν στην πραγματικότητα και ο ίδιος …”ρατσιστής”, οπότε θα πρέπει να αποδομηθεί!      [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Αλήθειες και ψεύδη

Στην άκρως παρακμιακή σύγχρονη εποχή αντιστροφής των πάντων, και πρωτίστως των αξιών, η σημαντικότερη αξία όλων, η αλήθεια, έχει υποβαθμιστεί και περιθωριοποιηθεί τόσο πολύ που δεν αναφέρεται καν ως βασική αξία, και πλέον η ατόφια, ανόθευτη μορφή της είναι ευδιάκριτη μόνο σε ελάχιστα μεμονωμένα άτομα υψηλής ποιότητος και συγκροτήσεως. Αντ’ αυτής έχουν επιβληθεί ψευδοαξίες που βασίζονται σε λέξεις αλλοιωμένες, ασαφείς και άνευ ουσιαστικού νοήματος, με εξέχοντα παραδείγματα την “ισότητα” και την “ελευθερία”. Αυτές οι ψευδοαξίες αποτελούν το προσωπείο ενός σαθρού συστήματος αντιστροφής και διαστροφής, αποτελούν το παραπέτασμα καπνού, το πέπλο που κρύβει από τις αδαείς μάζες τον πραγματικό πυλώνα του συστήματοςτο ψεύδος. Το ψεύδος, τόσο ξένο προς τα Άρια ένστικτα και την Αρία κοσμοθεωρία, αλλά τόσο οικείο στην ψυχοσύνθεση των σημιτικών φυλών και άλλων φυλών της Ανατολής, έχει μολύνει βαθύτατα τις δυτικές κοινωνίες και τον λοβοτομημένο δυτικό άνθρωπο ώστε δεν αποτελεί υπερβολή εάν ισχυριστούμε ότι πλέον οτιδήποτε γνωρίζει (ή νομίζει ότι γνωρίζει), οτιδήποτε πιστεύει (ή νομίζει ότι πιστεύει), οτιδήποτε αισθάνεται (ή νομίζει ότι αισθάνεται), είναι ψευδές, είναι κατασκευασμένο από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, τα ελεγχόμενα μέσα “κοινωνικής δικτύωσης”, τους ξεπουλημένους πολιτικούς, τους ψευδο-καλλιτέχνες, τους ψευδο-λόγιους, τους ψευδο-ιερείς.

Ένα τέλειο παράδειγμα της κυριαρχίας του ψεύδους μονοπωλεί την διεθνή επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα, καθώς ο “τρομακτικός” ιός που απειλούσε την ανθρωπότητα με αφανισμό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα για να δώσει την θέση του στο “δράμα που βιώνουν οι νέγροι” στις ΗΠΑ.  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Συγκρούσεις, καταστροφές, λεηλασίες, νεκροὶ καὶ ἀνάπτυξη ἐθνοφυλακῆς στὶς Η.Π.Α. ποὺ διολισθαίνουν γοργὰ πρὸς τὸ ἀπόλυτο πολυφυλετικὸ χάος!

Εκτεταμένες ταραχές ξέσπασαν – και συνεχίζουν εδώ και μέρες να μαίνονται με κλιμακούμενη ένταση και με νέες αναφορές σε νεκρούς και τραυματίες – σε πολλές πόλεις των Η.Π.Α. εξ αφορμής του θανάτου ενός 46χρονου νέγρου από έναν (λευκό) αστυνομικό στην πόλη Minnealopis της πολιτείας Minnesota κατά την διαδικασία συλλήψεως του πρώτου. Οι ενεχόμενοι αστυνομικοί φέρονται (σύμφωνα με βίντεο που κυκλοφόρησε) να πίεσαν υπέρμετρα το κεφάλι του προσαγόμενου στο έδαφος, προσπαθώντας να του περάσουν χειροπέδες, κατά τρόπο που δυσχέραινε την αναπνοή του, επιφέροντας τελικώς τον θάνατό του. Η στάση του αστυνομικού περιγράφηκε ως “άσκηση υπέρμετρης αστυνομικής βίας” από τα μ.μ.ε., που έσπευσαν να εκδώσουν καταδικαστική ετυμηγορία εις βάρος του αστυνομικού, χαρακτηρίζοντας το περιστατικό, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, ένα ακόμη “ρατσιστικό” έγκλημα… Το πόσο …“ρατσιστής” είναι βέβαια ο κατηγορούμενος αστυνομικός μπορεί να γίνει αντιληπτό από το γεγονός ότι είναι παντρεμένος με γυναίκα ασιατικής καταγωγής, από το Λάος… Επίσης, αξίζει να παρατηρηθεί ότι, ουδέποτε λαμβάνουν δημοσιογραφική έκταση φόνοι αστυνομικών από κακοποιούς, ιδίως όταν, όπως είναι το σύνηθες, το θύμα είναι λευκός και ο θύτης ανήκει κάποια “μειονότητα”. Τότε το έγκλημα δεν λαμβάνει διαστάσεις δημοσιότητος και σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζεται “ρατσιστικό”… Μόνον όταν το θύμα ανήκει σε “μειονότητα” χαρακτηρίζεται το έγκλημα “ρατσιστικό”, ακόμα και αν συμβεί ο θύτης-αστυνομικός να προέρχεται επίσης από “μειονότητα”!

Εν τούτοις κατά πρόσφατο δημοσίευμα της Washington Post το 2015 π.χ. οι αστυνομικοί σκότωσαν διπλάσιους λευκούς απ’ ό,τι μαύρους πολίτες, αφού το 50% των θυμάτων της αστυνομίας ήταν λευκοί έναντι 26% μαύρων και τούτο παρά την τελείως δυσανάλογη μερίδα μαύρων εγκληματιών: Έτσι  συμφώνως προς στοιχεία του υπουργείου Δικαιοσύνης που κοινοποιεί η Heather MacDonald στην Wall Street Journal το 2009 κατά τις στατιστικές του υπουργείου Δικαιοσύνης το 62% των ληστειών, το 57% των φόνων και το 45% των επιθέσεων στις 75 μεγαλύτερες κομητείες της χώρας διεπράχθη από μαύρους, παρ’ ότι οι μαύροι αποτελούν το 15% του πληθυσμού αυτών των περιοχών. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]