Η λεπίδα (ή το ξυράφι) του Όκαμ είναι μια φιλοσοφική/επιστημονική αρχή που εν συντομία υποστηρίζει ότι μια απλή λύση σε ένα πρόβλημα είναι πιθανότερο να είναι ορθή από ότι μια περίπλοκη. Πιο αναλυτικά αυτό σημαίνει ότι εάν προταθούν διαφορετικές θεωρίες για την ερμηνεία ενός φαινομένου ή την επίλυση ενός προβλήματος τότε πιθανότερη είναι αυτή που απαιτεί τις λιγότερες υποθέσεις, καθώς όσο περισσότερες υποθέσεις απαιτείται να γίνουν για να υποστηριχθεί μια θεωρία, τόσο πιο απίθανο είναι να είναι ορθή. Αν και η αρχή αυτή αποδίδεται στον στον Άγγλο σχολαστικό φιλόσοφο, μοναχό και θεολόγο του 14ου αιώνα, Γουλιέλμο του Όκαμ, είχε πρωτοδιατυπωθεί πολύ παλαιότερα από τους Πυθαγορείους. Ως παράδειγμα εφαρμογής της αρχής ας υποθέσουμε ότι σε κάποιο απομονωμένο νησί του Ειρηνικού Ωκεανού ανακαλύπτεται μια πέτρα με κάποιες χαρακιές επάνω της που φαινομενικώς σχηματίζουν το γράμμα ‘Α’. Μια υπόθεση που θα μπορούσε να προταθεί για την ερμηνεία του φαινομένου είναι ότι αρχαίοι Έλληνες είχαν επισκεφθεί το νησί στο μακρινό παρελθόν και άφησαν τα ίχνη τους σε επιγραφές, κομμάτι των οποίων αποτελεί η συγκεκριμένη πέτρα. Μια άλλη υπόθεση θα ήταν ότι οι χαρακιές προέρχονται από την επίδραση κάποιου φυσικού φαινομένου και με τυχαίο τρόπο μοιάζουν να σχηματίζουν το γράμμα ‘Α’. Αν και δεν αμφιβάλουμε ότι θα βρισκόταν κάποιοι (πολλοί) υποστηρικτές της πρώτης θεωρίας, σύμφωνα με τη λεπίδα του Όκαμ η δεύτερη υπόθεση πρέπει να επιλεχθεί ως σαφώς επικρατέστερη καθώς η πρώτη απαιτεί ένα τεράστιο πλήθος υποθέσεων που έχουν να κάνουν με τις τεχνολογικές δυνατότητες των αρχαίων Ελλήνων, τα ιστορικά ευρήματα από την εποχή εκείνη, την επίσημη ιστορία, καθώς και με θεωρίες συνωμοσίας για τη συγκάλυψη της “πραγματικής ιστορίας” και άλλα πολλά.
Συνεχίζουμε από την προηγούμενη ανάρτηση, με τα δύο επόμενα άρθρα του “Ριζοσπάστη” όπου ο γράφων επιδίδεται σε ένα αχαλίνωτο παραλήρημα ημιμάθειας, ανακατεύοντας γραμμικές Α και Β, πινακίδα του Δισπηλιού, όλα αποκρυπτογραφημένα (!), τον δίσκο της Φαιστού με την μετάφρασή του (!), επιγραφές από την Ιθάκη του 2700 π.Χ. σε γραμμική Α που αναφέρουν κάποιον Ανδρεάδη (!) και ότι παρανοϊκό μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Και όλα αυτά για να στηρίξει την κομματική γραμμή του περιβόητου “Αυτοχθονισμού” που υποστηρίζουν οι ορθόδοξοι Μαρξιστές-Λενινιστές.
Όπως τονίζει ο καθηγητής Ανθρωπολογίας κ. Νικ Ξηροτύρης, του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, αναφερόμενος στις παρερμηνείες της Ινδοευρωπαϊκής Θεωρίας:
“…Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η θεωρία της αυτόχθονης εξέλιξης του πολιτισμού, που έγινε αποδεκτή ως δόγμα στη Σοβιετική Ρωσία τη δεκαετία του 1930 και διαδόθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με εκπληκτική ταχύτητα αποδοχής ανά την Ευρώπη, είναι σωστή επιστημονικά…”.
Σε επόμενη ανάρτηση θα αναφερθούμε και στα ζητήματα αυτά. Προς το παρόν ας απολαύσουμε τα αμίμητα “ιδεολογικά” κείμενα του “Ριζοσπάστη”.
Τεράστια θλίψη και μελαγχολία έχει καταλάβει όλη την Ευρώπη στην θέα της καταστροφής του κορυφαίου ίσως μνημείου της Γαλλίας, ενός υπέροχου μνημείου του παγκόσμιου πολιτισμού, του ιστορικού καθεδρικού ναού των Παρισίων, της περίφημης Γοτθικής Notre Dame.
Δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά η πρόκληση και η τόσο γρήγορη εξάπλωση της πυρκαγιάς σε ένα μνημείο που προσελκύει πλήθος επισκεπτών απ’ όλο τον κόσμο, αφού, και μόνο για τον λόγο αυτό, θα ανέμενε κανείς ότι τα μέτρα ασφαλείας θα ήταν ανάλογα της σπουδαιότητος του μνημείου και σίγουρα, εφ’ όσον συνέβαινε κάτι απρόοπτο, θα ανέμενε κανείς ότι θα υπήρχαν μέτρα πυρασφαλείας και θα εφαρμοζόταν σχέδια αμέσου κινητοποιήσεως για να αντιμετωπιστεί το κακό, ώστε, η όποια καταστροφή να περιοριστεί στο ελάχιστο – πράγμα που ανεξηγήτως δεν συνέβη!
Όπως γράψαμε και πρόσφατα σε σχετική ανάρτηση (http://ethnologic.blogspot.com/2011/01/blog-post_02.html και/ή https://www.armahellas.com/?p=25871) με αφορμή ένα ανυπόληπτο και φαιδρό επιστημονικώς μη-συμβατικό πόνημα κάποιου επίδοξου “ερευνητή” : “…Πολλοί πιστεύουν ότι οι ψευδοεπιστημονικές αερολογίες εναντίον της παγκοσμίως αποδεκτής επιστημονικής θεωρίας σχετικά με την Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών και τις μετακινήσεις των λαών-φορέων τους, αποτελούν προνόμιο κάποιων “ελληνόψυχων” ελλαδεμπόρων, οι οποίοι μέσα στην ημιμάθειά τους πιστεύουν ότι η καταπολέμησή της αποτελεί “πατριωτικό” καθήκον. Δυστυχώς αυτή η παράκρουση έχει και τον αντίποδά της στους οπαδούς και τα στελέχη του ΚΚΕ, οι οποίοι συναγωνίζονται σε γελοιότητες τους “υπερ-πατριώτες” ιδεολογικούς αντιπάλους τους…”.
Πρέπει να συμπληρώσουμε ότι η καταπολέμηση αυτής της επιστημονικής θεωρίας είναι επίσημη γραμμή του ΚΚΕ, οι καθοδηγητές του οποίου θεωρούν ως κομματικό καθήκον την συστράτευση εναντίον αυτής της “φασιστικής” και “ιμπεριαλιστικής” θεωρίας, λησμονώντας τον παγκόσμιο διασυρμό που υπέστη η αλήστου μνήμης Σοβιετική Ένωση με την διαβόητη “Υπόθεση Λυσένκο“, η εφαρμογή της οποίας κατέστρεψε ανεπανόρθωτα την σοβιετική γεωργική παραγωγή δημητριακών και μετέτρεψε τον επί αιώνες σιτοβολώνα της Ευρώπης σε εισαγωγέα σιτηρών!
Θα ξεκινήσουμε το αφιέρωμά μας στις διεστραμμένες αυτές ιδεοληψίες με την αναδημοσίευση των περίφημων τριών άρθρων που δημοσιεύτηκαν σε αντίστοιχα φύλλα του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη στις 22 Αυγούστου 2004 το πρώτο, στις 29/8/2004 το δεύτερο και στις 5/9/2004 το τρίτο. Στην συνέχεια θα αναρτήσουμε κάποια άλλα σημαντικά άρθρα που γράφτηκαν με αφορμή τις “αναλύσεις” και τοποθετήσεις των αντι-Ινδοευρωπαίων “θεωρητικών” του ΚΚΕ. Αξίζει να σημειωθεί ότι συγγραφέας των εν λόγω άρθρων ήταν ο “σύντροφος” Νίκος Κυτόπουλος, στο πόνημα του οποίου αναφερόταν η προαναφερθείσα ανάρτησή μας, με αφορμή το βιβλίο του.
Υπενθυμίζουμε ότι σε αντίστοιχο κεφάλαιο του βιβλίου μου «ΜΗ-ΣΥΜΒΑΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ: Οι κερδοσκόποι του “ελληνισμού” και ο φενακισμός των αφελών» επιχειρείται μια ανάλυση των ιδεολογικών-πολιτικών καταβολών και της πορείας που οδήγησε στην υιοθέτηση αυτών των θέσεων.
Ακολουθεί το άρθρο του “Ρ”:
Ο ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΜΥΘΟΣ
Τι πρέπει ν’ αλλάξει στην Ιστορία μας, στην Παιδεία μας,
στα σχολεία μας;
Α΄ Μέρος
Στις 15 του περασμένου Μάη είχαμε ένα αξιοπρόσεκτο γεγονός για την Παιδεία μας: Ο τομέας Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών διοργάνωσε ημερίδα με θέμα: «Διάλογος για την Ιστορία: Ιστορική Παιδεία και ιστορικός στο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα». Από την αρθρογραφία και τα σχόλια του Τύπου μαθαίνουμε ότι ο Διάλογος έγινε γιατί περνάει βαθιά κρίση το μάθημα της Ιστορίας στα σχολεία. Κι ότι η κρίση αφορά τόσο τον τρόπο διδασκαλίας της Ιστορίας όσο και τα σχολικά εγχειρίδια που εκδίδονται από το κράτος και μοιράζονται στα παιδιά δωρεάν.
Αρκετοί πιστεύουν ότι οι ψευδοεπιστημονικές αερολογίες εναντίον των παγκοσμίως αποδεκτών σήμερα επιστημονικών θέσεων σχετικά με την Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών και τις μετακινήσεις των λαών-φορέων τους, αποτελούν προνόμιο κάποιων “ελληνόψυχων” ελλαδεμπόρων, οι οποίοι μέσα στην ημιμάθειά τους πιστεύουν ότι η καταπολέμησή της αποτελεί “πατριωτικό” καθήκον.
Αυτή η παράκρουση έχει και τον αντίποδά της στους οπαδούς και τα στελέχη του ΚΚΕ, οι οποίοι συναγωνίζονται σε γελοιότητες τους “υπερ-πατριώτες” ιδεολογικούς αντιπάλους τους. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό δείγμα αποτελεί και το επιστημονικώς φαιδρό πόνημα με τον κραυγαλέο τίτλο “Ο μύθος των Ινδοευρωπαίων και οι πέντε πολιτισμοί” και τον εξίσου φαιδρό υπότιτλο “Καιρός να ξαναγραφεί η ιστορία“. Η διάνοια αυτή που ανέλαβε να ξαναγράψει την …Ιστορία είναι κάποιος Νίκος Κυτόπουλος με το εξής “εντυπωσιακό” βιογραφικό:
Ο Νίκος Κυτόπουλος γεννήθηκε το 1915 στο Σουχούμι της Αμπζαχίας (Κολχίδα). Μεγάλωσε στη Μελία Αλεξανδρούπολης. Παίρνει μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Για το λόγο αυτό καταδιώκεται, φυλακίζεται και απολύεται ως εκπαιδευτικός από την θέση του. Παίρνει μέρος στο Δ.Σ.Ε. και ζει όλα τα δραματικά γεγονότα του Εμφυλίου. Μένει επί δεκαετίες σε αναγκαστική υπερωρία και επαναπατρίζεται το 1976. Το λογοτεχνικό έργο του εκφράζει την εποχή του.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο διάσημος Έλληνας φυσικός Δημήτριος Νανόπουλος παραχώρησε συνέντευξη (http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/518188) όπου ανάμεσα σε διάφορες θέσεις που διατύπωσε, έδωσε δυστυχώς και αυτός το στίγμα της πολιτικώς ορθής προσωπικότητας, εναρμονιζόμενος με τις απαιτήσεις της παρακμιακής μας εποχής. Ο συγκεκριμένος, αναμφισβήτητα κορυφαίος επιστήμονας στον τομέα του, έχει αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν ότι δεν έχει καταφέρει να αντισταθεί στον μεγάλο πειρασμό που αντιμετωπίζουν οι διάσημοι επιστήμονες του χώρου της Φυσικής, και ειδικά όσοι ασχολούνται με την Κοσμολογία. Ποιος είναι αυτός ο πειρασμός; Μα φυσικά να προσπαθήσουν να αποκτήσουν τα εύσημα του στοχαστή, του μοντέρνου φιλοσόφου, του ανθρώπου που ξεπερνά τα όρια της επιστήμης του και γίνεται ένας ερμηνευτής της πραγματικότητας, ένας κοσμικός μύστης.
Πάγια τακτική των ταγών της πολιτικής ορθότητας (Αριστερών και Δεξιών), καθώς και των πάσης φύσεως δικαιωματιστών και αντιρατσιστών, ήταν και είναι η διαστρέβλωση της ιστορίας (και της προϊστορίας), ώστε αυτή να ανταποκρίνεται στην δική τους εγκιβωτισμένη θεώρηση των πραγμάτων. Σήμερα που η αφροασιατική πλημμυρίδα απειλεί να πνίξει την Ευρώπη και τον Δυτικό κόσμο, το φαινόμενο αυτό – όπως είναι αναμενόμενο – έχει ενταθεί. Θύματα αυτής της διαστρέβλωσης έχουν κατά καιρούς πέσει μεταξύ άλλων η Ελληνική ιστορία, η Βρεττανική και, πρόσφατα, και η Σκανδιναβική.
The impact of the Indoeuropean invasion of Europe proves to have been critically underestimated, according to latest archeogenetic research in Spain & Portugal – the remotest destination for the Proto-Indoeuropean Yamnaya People from their previous homelands in the steppes of Eastern Europe, north of Caucasus range.
“The archaeology reveals a hierarchical society that broke with the old egalitarianism of the early Neolithic period” Historian ROBERTO RISCH
Οι μύθοι αποτελούν προβολές ονείρων από το βαθύτατο υποσυνείδητο μιας φυλής κι εκφράζουν τα ιδεώδη, τις ανάγκες, τους φόβους, τις ενδόμυχες επιθυμίες και τις φιλοδοξίες ενός λαού. Μ᾿ όλο που τα σύμβολα ποικίλουν, όλοι οι μύθοι εκφράζουν παρόμοιες βασικές παρορμήσεις. Όταν είναι πιο ολοκληρωμένοι, καθορίζουν την σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και με το θείο, έτσι που να μη υπάρχει ουσιαστική διάκριση ανάμεσα στο σύμβολο και το νόημά του. Τότε μπορεί ένας ποιητής να χρησιμοποιήσει την μυθολογία του καιρού του για να δώσει την πληρέστερη έκφραση του αιώνα του με σύμβολα που ενσαρκώνουν την βαθύτερη μεταφυσική ουσιαστικότητα. Όσο περισσότερο ένας πνευματικός πολιτισμός φθίνει, τόσο το χάσμα ανάμεσα στο σύμβολο και το νόημά του διευρύνεται, μέχρι του σημείου όπου τα σύμβολα καταντούν διακοσμητικές μορφές και το νόημα που αντιπροσώπευαν γίνεται ολοένα και πιο αφηρημένο, ώστε τελικώς να καταντά απλή αντανακλαστική διαλεκτική και κενός ουσίας ορθολογικός φορμαλισμός.
Προτού η διάρρηξη αυτή της εσωτερικής συνοχής προχωρήσει πολύ κι εγκαθιδρύσει βαρύ καθεστώς μιας αμετάπλαστης αποστεώσεως των πρώην εμπύρως ρεόντων συστατικών του πνεύματος και του (υπό παραδοσιακήν έννοιαν) μικροκόσμου του, ο κοινός άνθρωπος, όπως και ο καλλιτέχνης, καταφεύγουν στις μυθολογίες για να εκφράσουν αναλογικώς και αμέσως σχεδόν τις βαθύτερες ενοράσεις, συλλήψεις και σκέψεις τους ως προς τον Κόσμο και την θέση του ανθρώπου μέσα σ᾿ αυτόν, ως προς όλα τα διλήμματα που οριοθετούν το ύστατό του μυστήριο.