ΤΟ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ» ΖΗΤΗΜΑ
Είμαι βέβαιος ότι, αρκετοί, φίλοι και κάποιοι «πολύ φίλοι» διαβάζοντας αυτό το κείμενο θα πουν με ένα στόμα: «μα για ποιους τα λες αυτά…»
Φίλτατοι αναγνώστες, αν αποδεχτούμε πως σκέψεις και προβληματισμοί περί της κοινωνικής ρώμης και υγείας δεν βρίσκουν κοινό, δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα, δεν φυτεύουν έναν εύελπι σπόρο και δεν προκαλούν σκέψη, τότε αυτομάτως αποδεχόμεθα πως η Ελληνικότης έχει εκλείψει. Πως η γλώσσα μας έχει πεθάνει. Πως η ιστορία μας είναι μυθολογία και πως οι παραδόσεις δεν είναι εθνοκοινοτικό απόσταγμα, αλλά πανηγύρια…
Οι ελάχιστες δικές μου προσπάθειες λοιπόν και οι προσπάθειες πολλών άλλων, πραγματικά σημαντικών ανθρώπων, για την σκιαγράφηση μιας κοινωνικής στέγης, κάτω από την οποία θα προστατευθεί το κύτταρο της κοινωνίας και του Έθνους, υψώνονται ως τιτάνιοι κυματοθραύστες στο νεομαρξιστικό αφήγημα της μαζικοποίησης, της αποχαύνωσης, της αμορφωσιάς, της παραλυσίας και της εξαρτημένης από ουσίες κοινωνικής χίμαιρας, στην οποία κάποιοι θυσιάζουν το μέλλον όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και των αδελφών Ευρωπαϊκών Εθνών. Και με τον όρο «θυσία» αναφέρομαι στην τελετουργική ανθρωποθυσία επί βωμού, από φυλές κανιβάλων.