Σε ποιο άραγε μέγεθος και βαθμό η Ελληνική μυθολογία μας λέει και μας παραδίδει αλήθειες; Θα απαντούσαμε απόλυτα καταφατικά, απόλυτα θετικά. Ο μύθος δεν είναι τίποτε άλλο παρά κεκαλυμμένη έλλογη αλήθεια δοσμένη με ένα φαινομενικά άλογο τρόπο που η αλογία καλύπτεται μέσα από την ισχυρά φυσική περιγραφή. Ο Περσέας λοιπόν δεν πρέπει να ιδεί τη Μέδουσα στο γνωστό μύθο διότι θα μαρμαρωθεί. Το κεφάλι της Μέδουσας αποτελείται από όφεις, δεκάδες χιλιάδες από αυτά τα επαχθή πλάσματα – τα οποία ανά πολιτισμό αποκτούν και άλλη σημασία. Ο Περσέας τη σκοτώνει κοιτάζοντάς την μέσα από ένα έσοπτρο, καθρέπτη. Καταφέρνει λοιπόν το σκοπό του. Παραμένει άνθρωπος ημίθεος – πατέρας του ο Δίας – σταθερός στο θείο του δρόμο, δεν μαρμάρωσε, δεν πέτρωσε. Όλοι λίγο πολύ κατανοούμε το βαθύτερο νόημα του αλληγορικού μύθου.
Αυτό το οποίο θα πρέπει σαφέστατα να τονίσουμε είναι πως το μέγιστο λάθος της κλασσικής ή αστικής ή παραδεδομένης φιλοσοφίας είναι η ματαία προσπάθεια να ορίσει με έναν παραμόνιμο τρόπο το Υποκείμενο Άνθρωπος, αποκόπτοντάς το ουσιαστικά από την συμπαντική ή καλλίτερα οντολογική απειρία του.Αυτή η «κακή» φιλοσοφία γύρω-γύρω είναι περικυκλωμένη θα μπορούσαμε να πούμε από μία άλλη διανόηση η οποία κάποτε γίνεται φανερή (Παρμενίδης) αλλά κάποτε απαγορευμένη (Έβολα), πάντως προβάλλει τον Άνθρωπο όχι ως σταθερή προσωπική οντότητα αγκυροβολημένη στη γη και σε έναν πρόσκαιρο πολιτισμό αλλά ως εσωτερική δύναμη, που πρίν και μετά από τη μορφή συνεχίζει να υπάρχει έχοντας άπειρο και διηνεκές περιεχόμενο. Οι προσωκρατικοί όπως και οι Εθνικοσοσιαλιστές δεν ορίζουν τον άνθρωπο αλλά τον εξελίσσουν, διότι γνωρίζουν ότι Είναι – και αυτό είναι άπειρος ορισμός που δεν δέχεται άλλον ορισμό. Η παραδεδομένη προδοτική (“ουμανιστική”) φιλοσοφία όμως κατά χριστιανικό ιουδαϊκό τρόπο προσπαθεί να ορίσει τον άνθρωπο, αφού ακριβώς τον εξέβαλε του Είναι και προσπαθεί να εύρει νέα κατώτερη θέση να τον τοποθετήσει.
Ας συγκρίνουμε ένα απόσπασμα του Χάϊντεγγερ με χωρίο του Χ.Ανδρούτσου. Αναφέρει ο Πατήρ του Αρείου Υπαρξισμού στο περιώνυμο έργο του «Είναι και Χρόνος»: «Πάσα οντολογία οσονδήποτε πλούσιον ή στερεόν σύστημα κατηγοριών και αν διαθέτη παραμένει κατά βάθος τυφλή και διεστραμμένη ως προς τον κατ΄εξοχήν αυτής σκοπόν εάν δεν έχη κατά πρώτον επαρκώς διευκρινήσει το νόημα του Είναι και δεν έχει συλλάβει αυτήν την διευκρίνισιν ως θεμελιώδη της αποστολή».Από την άλλη πλευρά στη Δογματική του ο Χ.Ανδρούτσος αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά: «Τα γενικά ταύτα επεξηγούμενοι οι δογματικοί λέγουσιν ότι ο Θεός εδημιούργησε τον κόσμον υπ΄αγαθότητος κινούμενος,ή όπερ το αυτό,ο κόσμος εδημιουργήθη,όπως κοινωνών της αγαθότητος ᾖ (: ώστε, κοινωνών της αγαθότητος, να είναι) συγχρόνως εξάγγελος άμα και υμνητής των τε άλλων τελειοτήτων του Θεού και δη της θείας αγαθότητος.Και εξάγγελος μεν εξ αντικειμένου των θείων τελειοτήτων είνε ο άζωος κόσμος, αγγέλλων καθ’ εαυτόν το μεγαλείον του δημιουργού».
Η γοητεία των λύκων έγκειται στην εναρμόνιση των αρχών των ευγενικών ενστίκτων με τις αρχές της σκληρής επιβιώσεως δια την ύπαρξη και επικράτηση. Το αριστοκρατικό τους παράστημα αντλεί το κάλλος του από την κατάσταση της σαρκός η οποία το ορθώνει. Ένα γκριζωπό τρίχωμα, καλοσχηματισμένο και λαμπυρίζoν υπό τις ακτίνες του Ηλίου θα αποτελούσε μία ακόμη φυσική ομορφιά. Οι πληγές, όμως, οι ουλές, τα ματωμένα σαγόνια, η πείνα και το κυνήγι που το χαράσσουν στο πέρασμα τους, αποτελούν ικανές και αναγκαίες συνθήκες διαπλάσεως μίας μοναδικότητος η οποία εξευγενίζεται πλήρως εν συνεχεία μέσω του διεισδυτικότερου από ποτέ, νέου ουρλιαχτού τους. Πυρακτωμένο ατσάλι, σκληρυμένο εκ της σφύρας του Αγώνος, με την προσοχή πάντοτε της αποφυγής υπερβάσεων των ορίων εκείνων της σκληρότητος τα οποία οδηγούν σε ευθραυστότητα.
Τα λιπαρά δάχτυλα, οι αφράτες κοιλιές, οι βυθισμένοι στην παχυσαρκία γνάθοι, τα χοντρά και λεπτά καλοδιατηρημένα και μυρωδάτα από κρέμες και αισθητικές περιποιήσεις σώματα των οποίων η επιφανειακή καθαρότητα της επιδερμίδος καλύπτει μία ηθική βρωμερή, ουδεμία σχέση δύνανται να έχουν με αγωνιστές του εθνικού σοσιαλισμού. Διότι, μήτε η συγγραφή, μήτε ο λόγος, μήτε η πολιτική, μήτε οι δράσεις για την διάδοση θέσεων, μήτε η οικονομική κατάσταση, μήτε οι ψευδαισθήσεις- διέξοδοι αποτελούν προορισμό μας. Προορισμός μας, είναι ο Παραδοσιακός Άνθρωπος, ο μόνος ικανός αναρριχητής στα όρη του εθνικοσοσιαλισμού διά την μετέπειτα μεταπήδηση στην Αλήθεια.
Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, σοφία για τους ανθρώπους είναι ο εναρμονισμός της ζωής τους , των κοινωνιών τους και των Νόμων της Πολιτείας τους με τον Φυσικό Νόμο, ο οποίος προέρχεται από τον Θεό. Και πρέπει να μάχονται για αυτόν τον σκοπό, όπως πρέπει να μάχονται και για τα τείχη τους.
Τον 20ό αιώνα επανεμφανίστηκε στην Ευρώπη ένα κίνημα που έθετε ως βασική του αρχή την προαιώνια αυτήν Κοσμική αρχή των Αρχαίων Ελλήνων και όλων των ακμαίων (αυθεντικών) Αρίων κοινωνιών που εμφανίστηκαν ποτέ στην Γη. Ήταν η έκφραση του προαιωνίου Αρίου και Κοσμικού πνεύματος ως πολιτικού κινήματος μέσα στον 20ο αιώνα και ονομάστηκε «Εθνικοσοσιαλισμός».
Κάθε συζήτηση για τις απαρχές της φιλοσφίας αναγκαστικά περνά μέσα από τις οδούς των προσωκρατικών αλλά και μετασωκρατικών φιλοσόφων.Αντιστοίχως κάθε συζήτηση για το τέλος της φιλοσοφίας –αυτής που κάλυψε το ανθρώπινο ταξείδι επάνω στη γή-διέρχεται αναγκαστικά μέσα από τα εδάφη των μεταμοντέρνων φιλοσόφων αλλά και του Χάϊντεγγερ.
Βέβαια οι ενδιάμεσοι σταθμοί είναι πολλοί.Η διακήρυξη από τον Νίτσε και τον Σάρτρ του θανάτου του θεού-μία διακήρυξη η οποία ουσιαστικά είχε προαναγγελθεί(θεωρώ)τελείως αφαιρετικά μέσα από το Καρτεσιανό cogito ergo sum,διότι αυτή η γένεση του διασκεπτικού Εγώ παρουσίαζε τον άνθρωπο για πρώτη φορά στα ιστορικά γήϊνα χρονικά να κρατάει ενώπιον του θεού υπερήφανος το μήλο της γνώσης μίας πρωτόγνωρης αυτογνωσίας και ευρύτερης αυτοσυνειδητοποίησης-είναι μισή και ανολοκλήρωτη εάν δεν συνοδευθεί από την φιλοσοφική κυρίως διακήρυξη του θανάτου του ανθρώπου.Δυστυχώς δεν καταλάβαμε ότι η ιστορία ως φιλοσοφικό σύνολο είναι μία απόλυτη αρμονία-το προαιώνιο ον είναι απόλυτη αρμονία.Εάν η Μεταρρύθμιση,ο Διαφωτισμός και η επερχομένη Εμπειριοκρατία σκότωσαν το Θεό –υπό την έννοια ότι τον εσωτερικοποίησαν στον άνθρωπο-ήλθε η ώρα του θανάτου του Ανθρώπου-υπό την έννοια ότι πρέπει ο άνθρωπος ως δύναμη να υπάρξει σε ένα άλλο επίπεδο οντολογικής ζωής.Εάν στα πεδία των μαχών και στα υλιστικά γραπτά των τελευταίων αιώνων ο θεός ετάφη,στην σύγχρονη τελείως αντιπνευματικά προηγμένη τεχνολογική εποχή ο άνθρωπος πεθαίνει και εξαφανίζεται τουλάχιστον ως προσωπικότητα,ξεχωριστή ιδέα και πράξη.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Ο κόσμος μας είναι ένα ελάχιστο κομμάτι στη σημειογραφία του όντος.Το ον περιέχει αναμφιβόλως τη διάστασή μας και αυτό το καταλαβαίνουμε από την έννοια της απειρίας που διέπει το ανθρώπινο μυαλό,έννοια η οποία δεν δικαιολογείται μέσα στα στενά όρια του παρόντος χώρου και χρόνου και προϋποθέτει αναμνήσεις και ενοράσεις από ευρύτερο οντικό ζωτικό χώρο.Επιτέλους θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο λόγος της επίσημης διανόησης –ειδικά της μεταπροσωκρατικής περιόδου- επειδή είναι αντιοντολογικός, ομιλεί για αυτή τη διάσταση η οποία είναι το μη ον, καθώς επικαλύπτει και δεν αναδεικνύει τις ιδιότητες καθεαυτές του όντως όντος και άρα οι έννοιες και αξίες που αναφύει καλύπτουν διασπαστικώς μόνο τον υπό το όν κείμενο κόσμο. Μέσα από τη χυδαία αντιστροφή ως μεγάλοι φιλόσοφοι χαρακτηρίσθηκαν όσοι κατάφεραν να αντιστρέψουν την οντική συνέχεια, να την κλείσουν στον παρόντα κόσμο και να φυλακίσουν τον επιλήσμονα άνθρωπο, ο οποίος τότε μάταια αναζητεί μία ωραία ζωή η οποία οντικά ανήκει στον οντολογικό κόσμο των επομένων τελείων υπερανθρώπων.
Μία τέτοια έννοια η οποία οντολογικά υπάρχει με ένα τρόπο και σκεπτικό τελείως διαφορετικό από το χυδαίο διαστασιακό που εδώ τη χρησιμοποιούμε είναι η έννοια της ισότητας. Θα πρέπει από την αρχή να το διατυπώσουμε προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης:σε αυτόν τον κόσμο της λήθης και του μη όντος δεν υπάρχει καμμία έννοια ισότητας,και ευτυχώς που δεν υπάρχει. Διότι εάν υπάρξει εδώ ισότητα τότε η εξισορρόπηση όλων των μεταβλητών που κινούν τον παρόντα κόσμο θα καταδικάσει την παρούσα διάσταση σε αιώνια ανυπαρξία, κατωτερότητα και αντικίνηση προς το Τέλειο όπου οι ανώτεροι Άρειοι οδηγοί κινούν την παρούσα εν λήθῃ διάσταση.
Ο αιώνιος Εβραίος έκανε κάτι πολύ πιο έξυπνο από την πάταξη του εθνικοσοσιαλισμού: Διέδωσε μια ασθένεια που επέφερε μετάλλαξη στην νοοτροπία των κινήσεων, έφτιαξε τον δικό του “εθνικοσοσιαλισμό” κονσέρβας, μια παγίδα που πέφτουν μέσα όσοι από αγαθές προθέσεις στην αρχή θέλησαν να αγωνιστούν, και μετατρέπονται σε ακινδύνους για το σύστημα ακτιβιστές, με κανένα σοβαρό όπλο εναντίον του, προκαλώντας του επιδερμικές ζημιές, ως κάκιστοι πρεσβευτές μιας ιδεολογίας που δεν ασχολήθηκαν ποτέ να εφαρμόσουν στην καθημερινότητα τους (διότι ποτέ δεν τους έδωσαν τις βάσεις για κάτι τέτοιο οι υπεύθυνοι).
Ο “εθνικοσοσιαλισμός” τους έχει αποκοπεί από κάθε κεντρικό άξονα και πυρήνα κοσμικής αληθείας για να γίνει ένας ακόμα -ισμός στο οριζόντιο επίπεδο, όπως ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός (και μόνο για συμβατικούς λόγους η ιδεολογία μας ανήκει στην ίδια γλωσσική κατηγορία με τους άλλους -ισμούς). Τελικά, ποιος είναι λοιπόν ο εχθρός; Ο αντιφασίστας αναρχικός; Ή ο κάθε μετεμφιεσμένος καλικάντζαρος και μπαμπουΐνος που, πριονίζοντας σιγά αλλά σταθερά τον κορμό των Ιδεών μας, ευαγγελίζεται ότι τον υπερασπίζεται κιόλας(!) και του δίνει ζωή;
Οι στόχοι τους είναι μεγαλεπήβολοι. Αλλά η δράση για να τους επιτύχουν είναι μόνον επιδερμική.
Πως θα μεταδώσεις κάτι όταν δεν το έχεις εσύ ο ίδιος; Πως πρεσβεύεις κάτι όταν δεν το ζεις; Μια ανικανότητα επιλογής ενός σταθερού, μεγαλοπνόου και μακροπνόου σχεδίου χαρακτηρίζει τους πάντες, όλοι θέλουν κάτι “ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ” (άλλη μια μόλυνση από το Σύστημα), χωρίς φυσικά να καταφέρνουν καθόλου να το πραγματοποιήσουν. Είναι ο πλήρης αποπροσανατολισμός, αυτός που κάνει το κίνημα επί δεκαετίες να χτίζει παλάτια στην άμμο, αντί να κάνει το πρώτο βασικό και σημαντικότερο βήμα: να φτιάξει τις βάσεις γι᾿ αυτό που θα ακολουθήσει.
Είναι άραγε ποτέ δυνατόν να χτισθεί παλάτι, πάνω σε κινούμενη άμμο;;;
Όλοι γνωρίζουμε τον ωραίο και συγκινητικό πραγματικά μύθο – ο οποίος στις ημέρες μας είναι κυριολεκτικά για κλάματα και θα πούμε το γιατί – του Κάϊν και του Άβελ. Μήπως πρέπει τώρα να κάνουμε μία πολύ απλή αντικατάσταση ονομάτων και καταστάσεων χωρίς να πειράξουμε την ουσία; Αλήθεια σε τι συμπεράσματα θα οδηγηθούμε εάν στη θέση του συμβόλου Κάϊν γράψουμε «καπιταλισμός» και στην θέση του συμβόλου Άβελ «κομμουνισμός;». Είπαμε ότι όλα τα άλλα θα τα αφήσουμε ως έχουν.
Ποια είναι όλα τα άλλα; Ο Κάϊν και ο Άβελ ήταν και τα δύο παιδιά του Αδάμ και της Εύας, τέλος πάντων κοινή ρίζα του Ιαχβέ. Όπως καλή ώρα συμβαίνει και με τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό.Τα δύο αυτά πολιτικά και οικονομικά συστήματα είναι τέκνα του σιωνισμού. Σε ποια βάση. Πολύ απλά στην βάση συσσώρευσης , ελέγχου και εκμετάλλευσης. Όπως ο Ιαχβέ μάζεψε τις ιδέες της ζωής και του θανάτου, και ως δήθεν παντοδύναμος ήλεγξε τον κόσμο και τους δυστυχείς κατοίκους αυτού, σε υλικό επίπεδο ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός συσσώρευσαν τον πλούτο κατά το ιαχβικό πρότυπο ελέγχου, έκλεισαν τους δρόμους της οντικής συνέχειας και κυβερνούν τους δύστυχους φυλακισμένους θνητούς. Ο πρώτος δίνοντας επίπλαστες και ψευδείς παραδείσιες πρόσκαιρες χαρές – στην αρχή για λίγους – και ο δεύτερος αναλώνεται στο να απλώσει αυτές τις ανόητες χαρές στους πολλούς υπηρετώντας πιστά το σιωνιστικό παιχνίδι της οντολογικής αποπλάνησης.Οι πολλοί χάνουν το δρόμο προς την οντική αλήθεια και οι λίγοι πρόσκαιρα κυβερνούν.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Το ανθρώπινο σώμα ως γνωστόν συνίσταται από ένα σύνολο συστημάτων· συστήματα ρυθμίζοντα την πίεση της καρδιάς, την θερμοκρασία του σώματος, την αναλογία χημικών στοιχείων στο αίμα και πλήθος άλλων, τα οποία συνδέονται δια μέσου νευρικών ινών με τον εγκέφαλο προσπαθώντας να διατηρήσουν τον ανθρώπινο οργανισμό σε μια κατάσταση ισορροπίας. Το ανθρώπινο σώμα, μυαλό αλλά και συμπεριφορά έχουν την εγγενή τάση να διατηρούν μια ισορροπία εντός στενών ορίων και όταν αυτή διαταράσσεται διαθέτουν μηχανισμούς για την επαναφορά στην προτέρα κατάσταση. Αυτή η κατάσταση ισορροπίας και η αντίδραση στην απορρύθμισή της ονομάζεται ομοιόσταση και συναντάται σε όλα τα ανοικτά και αυτορυθμιζόμενα συστήματα, από τα βακτήρια μέχρι τον βάτραχο, τον ανθρώπινο οργανισμό, τις οικογένειες, τις κοινωνίες και τους πολιτισμούς και ισχύει τόσο στο επίπεδο φυσικής λειτουργίας όσο και στις σύνθετες ψυχολογικές λειτουργίες.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Σε ποιο άραγε μέγεθος και βαθμό η Ελληνική μυθολογία μας λέει και μας παραδίδει αλήθειες; Θα απαντούσαμε απόλυτα καταφατικά, απόλυτα θετικά. Ο μύθος δεν είναι τίποτε άλλο παρά κεκαλυμμένη έλλογη αλήθεια δοσμένη με ένα φαινομενικά άλογο τρόπο που η αλογία καλύπτεται μέσα από την ισχυρά φυσική περιγραφή. Ο Περσέας λοιπόν δεν πρέπει να ιδεί τη Μέδουσα στο γνωστό μύθο διότι θα μαρμαρωθεί. Το κεφάλι της Μέδουσας αποτελείται από όφεις, δεκάδες χιλιάδες από αυτά τα επαχθή πλάσματα – τα οποία ανά πολιτισμό αποκτούν και άλλη σημασία. Ο Περσέας τη σκοτώνει κοιτάζοντάς την μέσα από ένα έσοπτρο, καθρέπτη. Καταφέρνει λοιπόν το σκοπό του. Παραμένει άνθρωπος ημίθεος – πατέρας του ο Δίας – σταθερός στο θείο του δρόμο, δεν μαρμάρωσε, δεν πέτρωσε. Όλοι λίγο πολύ κατανοούμε το βαθύτερο νόημα του αλληγορικού μύθου.
Ο κόσμος μας είναι ένα ελάχιστο κομμάτι στη σημειογραφία του όντος.Το ον περιέχει αναμφιβόλως τη διάστασή μας και αυτό το καταλαβαίνουμε από την έννοια της απειρίας που διέπει το ανθρώπινο μυαλό,έννοια η οποία δεν δικαιολογείται μέσα στα στενά όρια του παρόντος χώρου και χρόνου και προϋποθέτει αναμνήσεις και ενοράσεις από ευρύτερο οντικό ζωτικό χώρο.Επιτέλους θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο λόγος της επίσημης διανόησης –ειδικά της μεταπροσωκρατικής περιόδου- επειδή είναι αντιοντολογικός, ομιλεί για αυτή τη διάσταση η οποία είναι το μη ον, καθώς επικαλύπτει και δεν αναδεικνύει τις ιδιότητες καθεαυτές του όντως όντος και άρα οι έννοιες και αξίες που αναφύει καλύπτουν διασπαστικώς μόνο τον υπό το όν κείμενο κόσμο. Μέσα από τη χυδαία αντιστροφή ως μεγάλοι φιλόσοφοι χαρακτηρίσθηκαν όσοι κατάφεραν να αντιστρέψουν την οντική συνέχεια, να την κλείσουν στον παρόντα κόσμο και να φυλακίσουν τον επιλήσμονα άνθρωπο, ο οποίος τότε μάταια αναζητεί μία ωραία ζωή η οποία οντικά ανήκει στον οντολογικό κόσμο των επομένων τελείων υπερανθρώπων.
