Χριστιανισμός, Ελληνισμός και εθνική ταυτότητα. Μια εισαγωγική προσέγγιση. [Mέρος 3ο] – Αριοευρωπαϊκή κοσμοθέαση ≠ ιουδαιοχριστιανική κοσμοθέαση
Σε προηγούμενα μέρη της σειράς των άρθρων μας, των αφιερωμένων στο θρησκευτικό ζήτημα και δη στο ζήτημα της σχέσεως του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό, επιχειρήσαμε μία όσο το δυνατόν συνοπτική ιστορική αναδρομή ξεκινώντας από τις απαρχές του Χριστιανισμού έως τα πρώτα στάδια της εξελίξεώς του, παρουσιάζοντας την μετάλλαξη που υπέστη, μεταβαλλόμενος από μία τοπική θρησκευτική κοινότητα με χαρακτηριστικά αιρέσεως στο πλαίσιο του Ιουδαϊσμού (όπως ήτο κατά την γέννησή του), σε οικουμενική θρησκεία (όπως κατέληξε να είναι), με χώρο εξαπλώσεως την απέραντη τότε ρωμαϊκή οικουμένη και με βολικό όχημα διαδόσεως την ελληνική γλώσσα που, ήδη από τους αλεξανδρινούς χρόνους, αποτελούσε κοινή γλώσσα επικοινωνίας πολλών λαών των ανατολικών επαρχιών του ρωμαιοκρατουμένου κόσμου. Είδαμε επίσης πώς από θρησκεία των απόκληρων και των καταφρονεμένων της παρηκμασμένης πολιτιστικώς και εκφυλισμένης βιολογικώς ρωμαϊκής κοινωνίας, μετεβλήθη, στην αυγή του 3ου αιώνος μ.Χ., σε επίσημη κρατική θρησκεία της αυτοκρατορίας και μάλιστα θρησκεία κρατικώς υποστηριζομένη!
Προτού όμως εστιάσουμε (πράγμα που θα κάνουμε σε επομένη αναφορά μας) στην εξέταση του φαινομένου του κατακερματισμού του Χριστιανισμού, προϊόντος του χρόνου, σε απείρους διαφορετικούς «Χριστιανισμούς», ήτοι σε ποικίλες εκδοχές του αλλοιωμένου προτύπου και στην εξέταση του χαρακτήρα που έχουν διαμορφώσει οι σύγχρονες χριστιανικές εκκλησίες, θα πρέπει να προβούμε σε ορισμένες σημαντικές επισημάνεις σχετικώς με την εμφάνιση του θρησκευτικού φαινομένου εν γένει και ειδικότερα σχετικώς με την θρησκευτικότητα στον αρχαίο ελληνικό – και ευρύτερα στον αριοευρωπαϊκό – κόσμο. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Στην αμέσως προηγουμένη μας αναφορά στο θέμα (της οποίας συνέχεια αποτελεί το παρόν κείμενο), εξετάσαμε αδρομερώς τις πρώτες φάσεις της ιστορικής διαδρομής του Χριστιανισμού που ξεκίνησε από τον γεωγραφικό χώρο της Ιουδαίας εμφανιζόμενος ως μία τοπική αίρεση του Ιουδαϊσμού, πιθανότατα επηρεασμένη, κρίνοντας από το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Ιησού όπως αποτυπώνεται στα Ευαγγέλια, από την καθαρολογική/μυστικιστική σέκτα των Εσσαίων. Η κοινότης των Εσσαίων ερχόταν σε κάποια αντίθεση με τα άλλα δύο, ισχυρότερα τότε ρεύματα στους κόλπους του Ιουδαϊσμού, ήτοι, του κυριάρχου συντηρητικού ρεύματος των τυπολατρών Σαδδουκαίων και του ανερχομένου μεταρρυθμιστικού ρεύματος των ηθικολόγων/ηθικιστών Φαρισαίων.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδος κατά την διάρκεια της οποίας, όπως κάθε χρόνο, σε πολλά τηλεοπτικά κανάλια προβλήθηκαν οι γνωστές κινηματογραφικές παραγωγές με θέμα την ζωή και το μαρτύριο του Ιησού (π.χ «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Franco Zeffirelli) καθώς επίσης και διάφορες ταινίες έχουσες θεματολογία σχετική με τις περιπέτειες του Ιουδαϊκού λαού κατά την αρχαιότητα. Τέτοιες ταινίες, που παρουσιάζουν το περιεχόμενο των βιβλικών διηγήσεων με τρόπο ιδιαιτέρως παραστατικό, δίνουν την ευκαιρία στον μέσο Έλληνα τηλεθεατή να συνειδητοποιήσει κάτι που ενδεχομένως έχει την τάση να λησμονεί, ότι δηλαδή η αφετηρία της θρησκείας που ακολουθεί, ανάγεται στην ιστορική και θρησκευτική μήτρα του Ιουδαϊσμού! Καθώς η προηγηθείσα εορταστική περίοδος, παρά τις δυσχέρειες των υγειονομικών περιορισμών, απετέλεσε, όπως κάθε χρόνο, περίοδο κορυφώσεως του θρησκευτικού συναισθήματος σ’ ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο, ιδίως όμως στην Ελλάδα και εν γένει στον ανατολικό ορθόδοξο κόσμο, είναι, για τον λόγο αυτό, κατάλληλη η περίσταση για να θίξουμε, σε εισαγωγικό έστω επίπεδο, το κρισιμότατο ζήτημα του φαινομένου της θρησκείας, της θρησκευτικότητος, του θρησκευτικού συναισθήματος και κυρίως της σχέσεώς του με το έθνος και την εθνική ταυτότητα και, πιο συγκεκριμένα, το ζήτημα της σχέσεως του Χριστιανισμού, ως θρησκείας, με το ελληνικό έθνος και την Ελληνικότητα.
Μετὰ τὸ 2:27:00 τῶν «
Αἱρεῦνται γὰρ ἒν ἀντὶ ἀπάντων οἱ ἄριστοι, κλέος ἀέναον θνητῶν· οἱ δὲ πολλοὶ κεκόρηνται ὄκωσπερ κτήνεα.
“Αυτό είναι που κάνει την αυτοκτονία πιο εύκολη: το γεγονός ότι ο φυσικός πόνος που σχετίζεται με αυτήν χάνει την σημασία του στα μάτια κάποιου, ο οποίος πλήττεται από σφοδρό πνευματικό πόνο.”
Είναι η ανθρώπινη ζωή το «υπέρτατο αγαθό»; Είναι οι ζωές όλων των ανθρώπων εξ ίσου σημαντικές; Έχει την ίδια σημασία η ζωή ενός εκ των οκτώ παιδιών ενός νέγρου στην Σομαλία με την ζωή του ενός και μοναδικού παιδιού ενός Έλληνα ή ενός Γερμανού; Η χριστιανική και η συγγενική της μαρξιστική κοσμοθεώρηση, βασιζόμενες σε μια ισοπεδωτική διαστρέβλωση της πραγματικότητος που, τελείως βολικά για τους μετρίους που ονειρεύονται μεγαλεία, εξισώνει τους πληβείους με τους αρίστους, επιβάλλουν να δοθεί θετική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα.
Συνηθίζουμε ν΄ αναφέρουμε και να στηλιτεύουμε την πνευματική κατάπτωση και το νερούλιασμα του χαρακτήρος του σημερινού λευκού ανθρώπου, καθώς παρακολούθει και σε πολλές των περιπτώσεων πρωτοστατεί, άλλοτε ναρκωμένος και άλλοτε φοβούμενος, τον πνευματικό αλλά και βιολογικό του αφανισμό.