Ο χαρακτήρ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας) και η σχέση της με την Ελληνικότητα.
Οργή και θλίψη προκάλεσε η, εν πολλοίς αναμενόμενη, καθώς είχε προαναγγελθεί, απόφαση του Ερντογάν για μετατροπή της μεγαλοπρεπούς τρουλαίας βασιλικής της Αγ. Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, αυτού του μεσαιωνικού κατασκευαστικού θαύματος των αρχιτεκτόνων Ανθεμίου του Τραλλιανού και Ισιδώρου του Μιλησίου, από επισκέψιμο μουσειακό χώρο όπως ήταν εδώ και δεκαετίες (ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς υπό την προστασία της UNESCO), σε ισλαμικό τέμενος. Η απόφαση εθεωρήθη προσβολή όχι τόσο (ή τουλάχιστον όχι μόνο) εναντίον της Ελλάδος, όσο εναντίον της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού εν γένει, αλλά και του πολιτισμένου κόσμου εν συνόλω, χαρακτηριζομένη ως απεχθής πράξη φανατισμού και βαρβαρότητος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μία ενέργεια άκρως συμβολική (είναι καταφανώς γελοίος ο ισχυρισμός ότι χρειαζόταν ένα ακόμα τζαμί για τους μουσουλμάνους στην Κωνσταντινούπολη, όταν ακριβώς δίπλα στην Αγ. Σοφία βρίσκεται, ως γνωστόν, το λεγόμενο «μπλέ τζαμί» – αναλόγως κολοσσιαίων διαστάσεων, αν και όχι εφάμιλλο σε αρχιτεκτονική αρτιότητα, συγκρινόμενο με την Αγ. Σοφία την οποία ματαίως προσπάθησαν να «ξεπεράσουν» οι κατασκευαστές του…), που έρχεται να δικαιώσει την ιστορική θεώρηση περί της συγκρούσεως των πολιτισμών (προς δόξαν του Samuel Huntington…).
Είναι φανερό ότι ο Ερντογάν, λαμβάνοντας την συγκεκριμένη απόφαση (ή μάλλον επισπεύδοντας την λήψη της) στάθμισε τα δεδομένα, τα υπέρ και τα κατά, καθώς γνώριζε καλά ότι θα προκαλούσε βεβαία κατακραυγή και αντιδράσεις εκ μέρους του χριστιανικού κόσμου. Προτίμησε ωστόσο, καθώς φαίνεται, να ικανοποιήσει το θρησκόληπτο και φανατισμένο εσωτερικό κοινό του, που αποτελεί και την κοινωνική-εκλογική του βάση, καθώς και τον μουσουλμανικό κόσμο εν γένει, του οποίου οραματίζεται και επιδιώκει να καταστεί ηγέτης, ως νέος χαλίφης (τοποτηρητής του «προφήτη» Μωάμεθ), για λογαριασμό των απανταχού μωαμεθανών.
In the previous episode of Aristogenesis we presented an overview of the early Indo-Europeans, the early Aryans. We followed their migrations from their first well-documented areas of appearance, at the steppes North of the Black and the Caspian Sea about 4.000 BC, into the whole of the European continent and to southwestern Asia. The coming of the Aryans was the most dramatic event in the history of the European continent and has for ever changed the anthropological landscape by re-defining and re-forming Europe into our Aryan Fatherland. The conquest and transformation of Europe was gradual and continued through millennia, as the different branches of the Aryan people came forth, developed their individual cultures by imposing the central patriarchal and upward, to Sky and Light, oriented features of their own character and tradition on the earlier inhabitants, thus evolving along more or less separate paths. The numerous Aryan tribes, seeds of the forthcoming nations and civilizations, sprang out and grew up as branches of the great oak of our race, and despite their accumulated differences and variations, they have always shared common fundamental characteristics and a uniquely distinct worldview manifest in their religious attitudes, their mythology and cosmogony and their philosophic contemplations: This remains only true as long as and at the extent that our peoples retain their basic racial purity, and also remain “true to themselves”, as dictated as a central imperative by the Tradition and the greatest Aryan sages: from Heraklit, Pindar and Apollo’s central directive in Delphi (“know thy self”), where he had slain the subterrestrial snake-monster of the pre-Aryan chthonic cult, and from the eugenic “Laws of Manu” in ancient India down to the Neoplatonic esoteric teachings of sages such as of Meister Eckehardt or Scottus Erigena and down to Goethe and Schiller. This essential authenticity and truthfulness to ourselves amounts to becoming conscious of and reaffirming our racial character: a character that derives from a common vibrant, imperishable and form giving inner centre: The eternal Soul of our Race.
Έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για το φαινόμενο Χίτλερ, ως επί το πλείστον υπό το ανεστραμμένο πρίσμα του ιουδαϊκού κατεστημένου – και, ως εκ τούτου, δεν έχουμε σκοπό να αναπτύξουμε καμμιάν “απολογία” σχετικά με τα έργα και τις ημέρες του ούτε και να προσπαθήσουμε να ενδιατρίψουμε στις όποιες “ναζιστικές βαναυσότητες” έλαβαν χώρα κατά την διάρκειαν του μεγάλου πολέμου, όπως στρεβλώς και μονομερώς καταλογίζουν οι πολέμιοι των ευρωπαϊκών εθνικών ιδεωδών.
Τῷ 1910 ἱδρύθη ἐν Ἀθήναις ὁ Ἐκπαιδευτικὸς Ὅμιλος, τοῦ ὁποίου σκοπός ἦτο ἡ διὰ τοῦ Δελτίου του προβολὴ τῆς λεγομένης δημοτικῆς, ἡ προπαγάνδισις ὑπὲρ αὐτῆς καὶ γενικώτερον ἡ καθιέρωσις-ἐπιβολή της εἰς τὴν νεοελληνικὴν γλωσσικὴν πραγματικότητα. 
Στην διάρκεια των τελευταίων ετών παρατηρούνται στην χώρα μας συνεχείς
Überall also, wo etwas Typisches und Typenzeugendes aufsteht, wirkt der Mann als die zeugende Ursache. Zwei der größten männlichen Akte der Geschichte aber heißen Staat und Ehe.
Αποτελεί σύνηθες φαινόμενο, να ακούμε από διάφορες προσωπικότητες αλλά κι εκπροσώπους ποικίλων φορέων να ομιλούν περί της κρίσεως που διέρχεται ο σημερινός πολιτισμός ή για την έκπτωση των αξιών που μέχρι πρό τινος οδηγούσαν την ανθρωπότητα σε μια σχετικώς «ομαλή» πορεία, χωρίς ν᾿ αντιλαμβάνονται τις περισσότερες φορές (εάν ευθέως δεν εμφορούνται από δόλο) ότι και οι ίδιοι είναι φορείς αυτής της εκτροπής, εναρμονιζόμενοι ψυχῇ τε και σώματι με το πνεύμα και τις επιταγές της συγχρόνου αντικοσμικής και απάνθρωπης Καταπτώσεως και των ψυχονοητικών και πολιτιστικών συμπλεγμάτων της.
ις ποδάρες διαφόρων αφρικανών μεταναστών, τους οποίους καλεί στην έδρα του στο Βατικανό, μη χάνοντας ευκαιρία για εμετική ορθοπολιτική πρ
