Οι μύθοι αποτελούν προβολές ονείρων από το βαθύτατο υποσυνείδητο μιας φυλής κι εκφράζουν τα ιδεώδη, τις ανάγκες, τους φόβους, τις ενδόμυχες επιθυμίες και τις φιλοδοξίες ενός λαού. Μ᾿ όλο που τα σύμβολα ποικίλουν, όλοι οι μύθοι εκφράζουν παρόμοιες βασικές παρορμήσεις. Όταν είναι πιο ολοκληρωμένοι, καθορίζουν την σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και με το θείο, έτσι που να μη υπάρχει ουσιαστική διάκριση ανάμεσα στο σύμβολο και το νόημά του. Τότε μπορεί ένας ποιητής να χρησιμοποιήσει την μυθολογία του καιρού του για να δώσει την πληρέστερη έκφραση του αιώνα του με σύμβολα που ενσαρκώνουν την βαθύτερη μεταφυσική ουσιαστικότητα. Όσο περισσότερο ένας πνευματικός πολιτισμός φθίνει, τόσο το χάσμα ανάμεσα στο σύμβολο και το νόημά του διευρύνεται, μέχρι του σημείου όπου τα σύμβολα καταντούν διακοσμητικές μορφές και το νόημα που αντιπροσώπευαν γίνεται ολοένα και πιο αφηρημένο, ώστε τελικώς να καταντά απλή αντανακλαστική διαλεκτική και κενός ουσίας ορθολογικός φορμαλισμός.
Προτού η διάρρηξη αυτή της εσωτερικής συνοχής προχωρήσει πολύ κι εγκαθιδρύσει βαρύ καθεστώς μιας αμετάπλαστης αποστεώσεως των πρώην εμπύρως ρεόντων συστατικών του πνεύματος και του (υπό παραδοσιακήν έννοιαν) μικροκόσμου του, ο κοινός άνθρωπος, όπως και ο καλλιτέχνης, καταφεύγουν στις μυθολογίες για να εκφράσουν αναλογικώς και αμέσως σχεδόν τις βαθύτερες ενοράσεις, συλλήψεις και σκέψεις τους ως προς τον Κόσμο και την θέση του ανθρώπου μέσα σ᾿ αυτόν, ως προς όλα τα διλήμματα που οριοθετούν το ύστατό του μυστήριο.
Στην εποχή των νεοφιλελευθέρων παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών, όπου η πρόσμειξις, το ανακάτεμα και ο μιγαδισμός ως τάσις αποτελούν τον κανόνα (αν όχι το πρότυπο), το να μιλήσουμε περί της ευγονικής ιδέας αποτελεί «ταμπού» και «ντροπή» (από της ειθισμένης σάπιας, υποκριτικής και ολεθρίας, βδελυράς ψευδο-«ανθρωπιστικής» οπτικής…) ακόμη και σε ψευδο-«παραδοσιακούς» κύκλους.
Η Ευγονία, επιδιώκουσα την βελτίωση του ανθρωπίνου είδους μέσω της εφαρμογής των νόμων της κληρονομικότητος, δεν είναι νέα επιστήμη. Πολλοί αρχαίοι λαοί διεπίστωσαν την μεταβίβαση ατομικών χαρακτήρων, φυσιολογικών ή παθολογικών, των προγόνων εις τους απογόνους. Το οποίον και, βεβαίως, αποτελεί ως βασική γνώση αυτονόητον κτήμα του τελευταίου αγραμμάτου χωρικού ή κτηνοτρόφου – που στέλνει τα παιδιά του στο «σχολείο», ώστε να εγχυθεί εντός των το δηλητήριο της «ανθρωπιστικής διαφώτισης», που θα εκτοπίσει κάθε «επικίνδυνο» για την βρωμερά «πολιτική ορθότητα» απομεινάρι φύσεως, επιγνώσεως, αυτοσυναισθήσεως, αρμονίας, αυτογνωσίας…
Σε όποιον εντός του διαθέτει έναν πυρήνα υγιούς πνευματικότητος, τα κέντρα του σε στοιχειώδη ισορροπία και ματιά που διατηρεί την διαύγειά της, εις πείσμα του ομιχλώδους και συγκεχυμένου χαρακτήρος της εποχής, η διαπίστωση περί της νοσηρότητος και της παρακμιακής φύσεως του συγχρόνου κόσμου της νεωτερικότητος επιβάλλεται αφ᾿ εαυτής ως προφανής αλήθεια και δίχως να χρήζει περαιτέρω τεκμηριώσεως. Η εντύπωση αυτή γίνεται εντονώτερη και συνεπώς δυνάμει αντιληπτή από ολοένα και ευρύτερες μάζες καθώς κινούμαστε προς τα μεγάλα αστικά κέντρα, τα αληθινά αυτά προπύργια του εκφυλισμού, στα ανήλιαγα των οποίων σοκάκια οι μάζες των υπνοβατούντων σέρνουν σπασμωδικά, ακανόνιστα και άσκοπα την συγκεχυμένη τους ύπαρξη μέχρις ότου σβήσουν και χαθούν, δίχως να έχουν ποτέ τολμήσει να στρέψουν την ματιά τους προς τα ᾿πάνω. Εκεί η εκφυλιστική αυτή τάση έχει διαβρώσει και μολύνει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, κάθε δομικό στοιχείο της ατομικής και κοινωνικής ζωής, αλλοιώνοντας τον πρωταρχικό της χαρακτήρα και μετατρέποντάς την σε νέο φορέα παρακμής και διαστρεβλώσεως. Εντός αυτού του περιβάλλοντος καλείται ο σημερινός νέος να καλλιεργήσει και εκδηλώσει τα θετικά του στοιχεία, να ανακαλύψει και, ερχόμενος σε σύγκρουση ριζική με την κατεστημένη τάξη που τον καλεί σε αποστασία και διάλυση μέσα στους αγελαίους συμμορφωτικούς κανόνες του μεγαλοαστικού χάους, να ακολουθήσει το μονοπάτι που του έχει ανατεθεί.
Η σημειολογία ή σημειωτική, όπως προτιμούν πλέον να την ονομάζουν οι ειδικοί του συγκεκριμένου επιστημονικού κλάδου (αντιγράφοντας εκ του εισαγωγικού κειμένου του ιστοτόπου της Ελληνικής Σημειωτικής Εταιρείας: http://hellenic-semiotics.gr/) ορίζεται ως: «[…] η επιστημονική περιοχή που μελετάει σε βάθος όλα τα φαινόμενα του πολιτισμού στις σημερινές κοινωνίες, αλλά και στις κοινωνίες του παρελθόντος, ως συστήματα σημείων. Αντικείμενα μελέτης της σημειωτικής είναι ανάμεσα σε άλλα η καθημερινή συμπεριφορά, τα νοήματα που επικοινωνούν οι χειρονομίες και ο τρόπος ένδυσης, οι δομές της ποίησης και της λογοτεχνίας, ο τρόπος που επικοινωνούν η μουσική, η ζωγραφική και οι λοιπές τέχνες, τα μηνύματα που μας εκπέμπουν το θέατρο, ο κινηματογράφος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και τα βιώματα από την αρχιτεκτονική και γενικότερα τον κτισμένο χώρο. […]».
Είναι πράγματι η σημειωτική, για όσους έχουν εντρυφήσει στην γοητευτικά οξυδερκή οπτική και τις μεθόδους της, ένα εργαλείο εξαιρετικώς χρήσιμο στην πορεία προσεγγίσεως και κατανοήσεως ποικίλων κοινωνικών και ιστορικών φαινομένων, της πολιτικής συμπεριλαμβανομένης – ιδίως δε αυτής!
Ελάχιστοι ίσως το γνωρίζουν, αλλά το εκπνέον έτος 2017 είχε ορισθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως έτος αφιερωμένο στον μεγάλο Έλληνα λογοτέχνη και στοχαστή Νίκο Καζαντζάκη, λόγῳ συμπληρώσεως 60 ετών από τον θάνατό του.
Επρόκειτο για μία κολοσσιαία προσωπικότητα των ελληνικών γραμμάτων.
………………..
Για να τιμήσουμε λοιπόν την τεράστια αυτή προσωπικότητα των ελληνικών και ευρωπαϊκών γραμμάτων, επιλέγουμε, ως τελευταία ανάρτησή μας πριν την εκπνοή του 2017, να παρουσιάσουμε μια παλαιά ραδιοφωνική ηχογράφηση που ανασύραμε από το αρχείο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, ένα πραγματικό διαμάντι! Πρόκειται για ραδιοφωνική προσαρμογή του θεατρικού έργου του Νίκου Καζαντζάκη, «Κούρος». Ακούστε το προσεκτικά και παρατηρήστε πόσο δεξιοτεχνικώς, μέσω της λογοτεχνικής διασκευής του μύθου του φόνου του Μινώταυρου από τον Αθηναίο Ήρωα Θησέα, παρουσιάζεται η επικράτηση των (Μυκηναίων) Πρωτο-Ελλήνων, κατακτητών της Κρήτης, επί των (Προελλήνων) Μινωιτών και εκ παραλλήλου αποκαλύπτεται η νίκη του ηλιακού αρίου πατριαρχικού πνεύματος επί του χθονίου προ-αρίου μητριαρχικού μεσογειακού κόσμου. Πρόκειται για έναν πραγματικό ύμνο στο Άριο-Ελληνικό Πνεύμα, έναν ύμνο στο πρωταρχικώς αυθεντικό Πνεύμα της ΑΙΩΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ!
O στόχος της εξωτερικά επιβαλλόμενης ενοχής πάνω σε ομάδες ατόμων είναι η αλλαγή της συμπεριφοράς των μελών της ομάδας ωθώντας τα να ερμηνεύσουν ως κακές συγκεκριμένες πράξεις τους, ακολούθως να αποκτήσουν ενοχές για αυτές, και εν τέλει να περιέλθουν σε μια παθητική, απολογητική κατάσταση όπου πλέον είναι ικανά να πράξουν ό,τι τους ζητηθεί, προκειμένου να επανακτήσουν την αποδοχή που απώλεσαν μέσω των πράξεων τους. Χαρακτηριστική περίπτωση εξωτερικά επιβαλλόμενης ενοχής αποτελεί το πρωτογενές δόγμα του ιουδαιοχριστιανισμού, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι άνθρωποι είναι εκ γενετής ένοχοι, καθώς κληρονομούν το προπατορικό αμάρτημα. Η ιδιαιτερότητα στην συγκεκριμένη περίπτωση, που ανατρέπει κάθε φυσικό ορισμό της ενοχής, είναι ότι η ενοχή δεν συνιστά αποτέλεσμα κάποιας πράξης αλλά δημιουργείται “μέσω συσχέτισης”. Ένας άνθρωπος είναι ένοχος επειδή είναι άνθρωπος. Βεβαίως, όσο αβίαστα επιβάλλει την καθολική ενοχοποίηση η συγκεκριμένη θρησκεία, τόσο εύκολα προσφέρει και την άφεση και απενοχοποίηση, καθώς το μόνο που απαιτείται για την άρση των λαθών και των ενοχών είναι ο ασπασμός της θρησκείας, η υποταγή στο ιερατείο της και μια ιερατική επίκληση για συγχώρεση και άφεση αμαρτιών. Αυτό αποτελεί μια πλήρη αντιστροφή της φυσικής διαδικασίας δημιουργίας και άρσης των ενοχών που απαντάται στους Άριους πολιτισμούς, όπου το άτομο είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του και η διαδικασία απενοχοποίησης είναι ένας δύσβατος δρόμος που απαιτεί, πολύ συχνά, αιματηρές θυσίες. Κατά τρόπο πανομοιότυπο με το προπατορικό αμάρτημα, ακολουθώντας τον παραλογισμό της ενοχής μέσω συσχέτισης, όλοι οι Γερμανοί ήταν και είναι ένοχοι για το “Ολοκαύτωμα” και όλοι οι λευκοί ήταν, είναι, και θα είναι ένοχοι για το “ρατσιστικό” παρελθόν, παρόν, και μέλλον τους. Βεβαίως η πράξη πάνω στην οποία θεμελιώθηκε το οικοδόμημα των ενοχών του ιουδαιοχριστιανισμού είναι απλώς ένα κομμάτι της Εβραϊκής μυθολογίας.
Αστρονομικά υπολογίζεται ως η μεγαλύτερη ημέρα του καλοκαιριού η 21η Ιουνίου (συνήθως), ημέρα κατά την οποία ο Ήλιος φτάνει στο βορειότερο σημείο της εκλειπτικής και αρχίζει να κατέρχεται προς τον ουράνιο ισημερινό. Το σημείο αυτό ονομάζεται θερινή τροπή και μάλιστα μερικές ημέρες πριν και μετά την τροπή, ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκει πάνω στην εκλειπτική και το σημείο αυτό ονομάζεται θερινό ηλιοστάσιο· η λέξη δε, προέρχεται από το λατινικό solistitium, το οποίο σημαίνει «ηλιο-σταμάτημα». Τα αρχαία γερμανικά φύλα το αποκαλούσαν «Litha» ενώ στην Σουηδία ονομάζεται «Midsommar» και εορτάζεται από τα αρχαία χρόνια προς τιμήν της γονιμότητος. Και στην αρχαία Γαλατία, ο εορτασμός του ονομαζόταν «γιορτή της Επόνα», θεάς της γονιμότητος και προστάτιδος των αλόγων. Στην Δανία καλείται «Sankt Hans» είναι η ημέρα όπου οι μεσαιωνικοί σοφοί άνδρες και γυναίκες (οι γιατροί εκείνης της περιόδου) συγκέντρωναν τα ειδικά βότανα ώστε να θεραπεύουν τους ανθρώπους κατά το υπόλοιπο του έτους. Τέλος, στην Νορβηγία λέγεται επίσης «Sankthansaften», υπάρχει δε μια συνήθεια να τελούνται πλαστοί γάμοι μεταξύ ενηλίκων και παιδιών συμβολίζοντας έτσι την άνθηση της νέας ζωής.
Κι όμως ουδείς κατόρθωσε να δώσει τον ορισμό οιασδήποτε των εννοιών και λέξεων τούτων. «Ελευθερία» είναι μια λέξη, η οποία προϋποθέτει ότι υπήρξε ή υπάρχει ή δύναται να υπάρξει μία πραγματικότητα, εις την οποία υφίσταται καθ’ εαυτή η «ελευθερία». Τέτοια πραγματικότητα ουδέποτε υπήρξε ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει, για τον απλούστατο λόγο ότι πάσα ελευθερία του ενός περιορίζει αναγκαστικά τις ελευθερίες των άλλων, διότι επί της ελευθερίας των άλλων πρόκειται ν’ ασκηθεί. Υπάρχουν στην πραγματικότητα «ελευθερίες» (στον πληθυντικό) αλληλοσυγκρουόμενες, αλληλοπεριοριζόμενες ή αλληλοκαταργούμενες αλλά δεν υπάρχει «ελευθερία».
Παρουσιάζουμε τὴν πρώτη ἔκδοσι τῆς θεματικῆς σειράς “Ὁ Μῦθος τοῦ Αἵματος” γιὰ τὸ νέο ἔτος, ὑπὸ τίτλον “Μητριαρχικὲς ἐπιβιώσεις στὸν ἀρχαῖο εὐρωπαϊκὸ κόσμο” τοῦ Λαζάρου Πηνιάτογλου. Τὸ παρὸν ἀποτελεῖ ἀκριβῆ ψηφιακὴν ἐπανεκτύπωσι τῆς ἐκδόσεως τοῦ 1939. Ὁ συγγραφεὺς ἐπιχειρεῖ νὰ παρουσιάσῃ μητρογονικὰ ἔθιμα καὶ λείψανα, ποὺ διετηρήθησαν ὡς ἀντηχήσεις τοῦ παλαιοῦ, προαρίου κόσμου στὶς νέες πατριαρχικὲς ἰνδοευρωπαϊκὲς κοινωνίες. Παραθέτει ἐντυπωσιακὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὴν πρώιμη ἀρχαία Ἀθήνα, τὴν Ρώμη ἀλλὰ καὶ τὸν γερμανικὸ κόσμο.
